มีหน้าที่ภาวนาไป จะได้หรือไม่ได้ช่างมัน

สาเหตุที่มีข้อสงสัยว่าทำไมการปฎิบัติของเราจึงเป็นเช่นนี้"ในวันพระของระหว่างเข้าพรรษาปีนั้น ก่อนจะออกพรรษา จะมีฝนลมที่เขาเรียกฟ้าลมทิ้งท้ายก่อนหมดฤดูกาล หลังจากทำวัตรเย็นเสร็จทุกคนได้ฟังเทศน์ต่อ ช่วงขณะที่ฟังเทศน์อยู่นั้นดิฉันได้นั่งสมาธิฟัง จนกระทั่ง ได้ยินเสียงลมฝนอื้ออึงเสื่อที่ปูปลิวว่อนกระจัดกระจาย ผู้คนหนีลมฝนจ้าละหวั่น และมีผู้หวังดีเรียกบอกให้ย้ายเข้าไปข้างใน แต่ขณะนั้นความรู้สึกของดิฉันยังคงรับรู้เหตุการณ์แต่ตัวแข็งกระดุกกระดิกไม่ได้เสียงที่ได้ยินก็อยู่ไกลเหลิอเกินและยังคงนั่งต่อไปจนกระทั่งนานแค่ใหนไม่อาจรู้ได้ ได้ถอนสมาธิ ลืมตาได้มองไปรอบๆเห็นผู้คนชุดขาวนอนรวมกันอยู่อีกฝั่งหนึ่งของศาลา แต่ตัวเองนั่งคนเดียวที่เดิมกลางศาลา แปลกมากร่างกายไม่เปียกฝนเลย แต่จิตขณะนั้นอิ่มสุขมากจึงลุกเดินจงกรมต่อเพราะตั้งใจก่อนเข้าพรรษาว่าจะไม่นอนทั้งคืนในทุกวันพระที่มาจำศีลและวันพระต่อมาขณะหลวงพ่อท่านเทศน์ในใจจึงอยากถามท่านว่าอาการสมาธิที่เกิดเป็นเพราะเหตุใด แต่หลวงพ่อท่านตอบทั้งๆที่เพียงคิดจะถามว่า "อย่าสงสัยให้ปฎิบัติไป"จิตรู้ได้ทันทีว่าตอบเราจึงยิ้มและระลึกว่าจิตนี่เป็นปัจัตตังจริงๆ"คือรู้ได้เฉพาะตน

 

ขออนุโมทนาสาธุค่ะ
เพียรพยายามต่อไป สาธุ สาธุ

 

ขออนุโมทนาค่ะสาธุการค่ะ<!-- google_ad_section_end -->

 

จำไว้เลยว่า ถ้าเราอยาก จะเข้าไม่ถึงตัวอุเบกขานั้น เราต้องปล่อยในลักษณะว่า เรามีหน้าที่ภาวนา จะได้หรือไม่ได้ก็ช่างมัน

ขอกราบโมทนาในธรรมทานด้วยครับ
สาธุ สาธุ อนุโมทามิ

 

อนุโมธนา สาธุค่ะ บอกตามตรงว่าเป็นคนนั่งไม่ทนนั่งจะอาศัยพิจารณาเอาค่ะ อย่างนี้พอจะได้มั้ยคะ