... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ...

... ให้กำลังใจ....

มีอยู่ช่วงหนึ่ง...ที่ท้อ...โค-ตระ ท้อเลย...เหนื่อยเหมือนใจแทบขาด...บททดสอบที่ต้องผ่านไปให้ได้แบบปาดน้ำตา....

ในชีวิตไม่เคยฝันเห็นในหลวงเลย...แค่เพียงได้ยืนข้างถนน...มีรถของสมเด็จพระราชินี...วิ่งผ่าน..แบบ ช้า ช้า...เพื่อให้พสกนิกร...ได้ถวายบังคม....แว๊บเดียว...ฉัน ยกมือขึ้นเหนือหัว แล้วกราบกับพื้น....ขนลุกซู่ ซู่ ตั้งแต่หัว ยัน ขา....พระบารมีของพระองค์มากล้นจริงๆ ......

วันนั้นฉันท้อมากมายกับกรรมของแม่...ของพ่อตนเอง...อยากบอกให้ท่านเข้าใจ...แต่จนแล้วจนรอด...บอกเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ....จนรู้สึกเหนื่อย...อยากให้ท่านหลุดพ้นมากกว่านี้...เข้าใจสัจจะธรรมมากกว่านี้ เข้าใจกฏไตรลักษณ์มากกว่านี้....เหนื่อยจน อยากแทบจะขอลาไป ณ เดี๋ยวนั้น...

คืนนั้นเป็นคืนวันศุกร์ ....ฉันฝันเห็นคุณตาของฉัน...ท่านมาในชุดนุ่งขาวห่มขาวแบบเดิม...ยืนกุมมือสำรวม...ใบหน้ายิ้มให้ฉันเป็นกำลังใจ...กำลังใจที่เป็นเหมือน...หยดน้ำบน ผืนดินที่แห้งแตก ซะนี่กระไร...ฉันมองท่านทั้งน้ำตา...อยากกอดท่านเหลือเกิน...แต่ไม่เข้าใจว่า ทำไมในฝัน ฉันกอดท่านไม่ได้...ได้แต่นั่งคุกเข่าต่อหน้าท่าน...แหงนมองท่าน พนมมือยกไหว้ท่าน...แล้วยิ้มทั้งน้ำตา...ฉันบอกท่านว่า “คิดถึงเหลือเกิน...ทำไมไม่ให้เห็นกันบ้างเลย...หนูคิดถึงตามากนะ” ... ท่านยิ้ม...แล้วพูดกับฉันว่า ....“ตารู้ว่าเอ็งเหนื่อย ตาเข้าใจสิ่งที่เอ็งกำลังทำ....แต่เอ็งก็รู้ว่า...กรรมของใคร...ก็ของคนนั้น...ให้เอ็งพยายามจนหมดลมหายใจ...ถ้าเขายังไม่ยอมปล่อย...คนนั้นก็ยังไม่เข้าใจ...อย่าท้อ...ตาเห็น...ไม่ต้องท้อ...ตารู้ว่าเอ็งเหนื่อย...อย่าปล่อยมือจากแม่...ตาเป็นกำลังใจให้เอ็งนะ...ให้เอ็งรู้ไว้...ว่าตาอยู่กับเอ็ง...ไม่ได้ไปไหน...” แล้วท่านก็หายไป .... แต่มีคนมายืนในตำแหน่งที่ท่านยืน...คือในหลวงรัชกาลที่ ๙...พระองค์ทรงชุดเสื้อสีขาว กางเกงขายาวสีดำ...ชุดที่เราเห็นท่านออกราชการนั่นแหละ...พระองค์พระชนมพรรษา ประมาณ 50-60 พรรษา ได้...ท่านยืนยิ้มแล้วไม่พูดอะไร...ฉันตกใจตื่นขึ้นมาก็ ตี 4 เกือบตี 5 แล้ว....

ฉันไม่ได้คิดอะไร...ยังไม่เชื่อในสิ่งที่ตาบอก...ก็คนมันดื้อนี่หน่า...ความฝันเน๊าะ...แค่รู้ว่าตา ..คอยดูอยู่...ก็ดีใจ หัวใจ พองโตแล้ว...

คืนต่อมาเป็นวันเสาร์...ฉันนอนตามปกติ....แต่ที่ไม่ปกติก็คือ....ฉันฝันว่า...ฉันอยู่ในชุดขาว กางเกงสีขาว เสื้อสีขาว เกล้าผมขึ้นสูง ขมวดเป็นมวยผมไว้....ในฝันนั้น...ฉันอยู่ในกลุ่มที่มีผู้สวมชุดสีขาวเช่นกัน...มีคนประมาณ 20-30 คนเห็นจะได้...ทุกคนนั่งสมาธิ....เหมือนกำลังทำภาระกิจที่สำคัญสักอย่าง....ฉันไม่รู้ว่าคือภาระกิจอะไร...แต่รู้สึกได้ว่า...สำคัญมาก...และมีคนเพียงเท่านั้นจริงๆ.....แต่....สภาพของฉันตอนนั้น....เหนื่อย ล้า ท้อ .... และเหมือนกำลังจะหมดลมหายใจ...เรี่ยวแรงที่จะนั่งต่อไป...แทบจะไม่มีเลย....ฉันจึงตัดสินใจ...บอกกับทุกคนในกลุ่มนั้นว่า...“ดิฉัน...ไม่สามารถนั่งภาวนาต่อไปได้แล้ว...ดิฉันจะขออนุญาตนอนภาวนา”...เพื่อเป็นอีก 1 กำลังให้กับคนกลุ่มนั้น...แต่ในขณะที่กำลังจะล้มตัวลงนอน...เหมือนลมหายใจเบาลง เบาลง ... ฉันจึงพูดต่อว่า.....“ถ้าดิฉันจะหมดลมหายใจในขณะที่ทำหน้าที่และในขณะที่ภาวนานี้....ดิฉันจะขออนุญาตไปก่อน....เผื่อพอจะมีบุญอยู่บ้าง...เพราะได้ตายในขณะที่ทำหน้าที่ที่สำคัญนี้...ขอถึงซึ่งนิพพาน”....ฉันพูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอน...แต่เมื่อนอนได้จริง....ฉันนอนหงาย...ฉันกลับรู้สึกทรมาณ อึดอัด...ฉันจึงตัดสินใจ...นอนตะแคงด้านขวา...หันหน้าเข้าหากลุ่มที่กำลังนั่งภาวนาทำภาระกิจสำคัญกันอยู่....ฉันหลับตาลง...จับที่ลมหายใจ...ขอส่งบุญที่กำลังและที่มีอยู่...เพื่อส่งไปทำภาระกิจนั้นเช่นกัน...สักครู่....ฉันได้ยินเสียง...พึ่บพับ พึ่บพับ...เหมือนคนกำลังลุกคน...หลายๆ คน....ฉันลืมตาขึ้นดู...เห็นเขาเหล่านั้น ลุกขึ้น นั่งคุกเข่า....ถวายบังคม...มาทางฉัน....ฉัน...งง....อยากลุกขึ้นดูว่าเกิดอะไรขึ้น...แต่เรี่ยวแรงตอนนั้น...ไม่เป็นใจเสียเลย.....ฉันตัดสินใจ พลิกตัวเองมาทางซ้าย...ตามสายตาทุกคู่ที่มองมาด้านหลังของฉัน....

ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่ง...ยืนตระหง่าน...สวมชุดกางเกงสีดำ...เสื้อสีขาว...มีสายสะพายสีเหลือง...ห้อยกระบี่....พระองค์คือ...ในหลวง...ฉันน้ำตาคลอ...อยากลุกขึ้นใจแทบขาด...แต่ไม่มีแม้กระทั่งแรงจะยกตัวขึ้น...พระองค์ย่อเข่าลง...จับที่ต้นแขนทั้งสองข้างของฉัน....เพื่อนๆ ด้านหลัง...ช่วยกันยกฉันขึ้น....ให้สามารถลุกขึ้นนั่งได้...ฉันลุกขึ้นมา...นั่งพับเพียบ...แล้วก้มลงกราบที่เท้าของพระองค์....พร้อมน้ำตา...พระองค์ยังทรงชันเข่าไว้ข้างหนึ่งเหมือนตอนที่จับให้ฉันลุกขึ้น...แล้วตรัสกับฉันว่า....“เราเห็นสิ่งที่เจ้าทำอยู่....ดีแล้ว....เป็นประโยชน์แล้ว...อย่าท้ออีกเลย...เราเห็นทุกอย่างที่เจ้าทำ....จะรีบลาจากไปไหน...ยังไม่ถึงเวลาที่จะไป...จะทิ้งพวกเราไปไหน...เจ้าดูสิ...พวกเรามีกันเพียงเท่านี้...แล้วเจ้ายังจะมาขอลาไปก่อน....ยังไม่ถึงเวลา....ก็ยังไปไม่ได้อยู่ดี....ข้อนี้เจ้ารู้ดี...จงลุกขึ้นเถิด....ช่วยพวกเราทำต่อไป....เราเป็นกำลังใจให้เจ้า...อย่าท้ออีกเลย....ให้เจ้ารู้ไว้...ว่าเราและตาของเจ้า...เป็นกำลังใจให้เจ้าอยู่....รับปากเราได้ไหม...ว่าจะสู้ต่อไป....ทำเพื่อเรา....” ฉันไม่ตอบท่าน....พระองค์ทรงตรัสต่อว่า...“...รับปากเราสิ....ว่าเจ้าจะทำต่อไป....อย่าท้ออีกเลย...เราและพวกเราจะเป็นกำลังใจให้เจ้า...ขอให้เจ้ารู้ไว้....ว่าเรารู้ถึงสิ่งที่เป็นหน้าที่ของเจ้า...เวลาเหลือน้อยเต็มทีแล้ว....รับปากเรา...” ฉันไม่เงยหน้าขึ้นมาเลย...ก้มกราบอยู่อย่างนั้นทั้งน้ำตา...พอจะรับปากพระองค์ว่า...จะทำต่อไป...เงยหน้ามองขึ้น...พระองค์ก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว...และแปลกตรงที่...แค่คิดว่าจะพูดว่า “รับปาก”...ฉันกลับมีแรงลุกขึ้น...เพื่อนกัลยา ณ ธรรม ต่างมาช่วยกันพยุงฉันขึ้นยืน...และมีเสียงพูดว่า...“เราไปถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกันหน่อย...ว่ากลุ่มเราได้ทำภาระกิจนี้...มีเพียงคนเท่านี้..” ... ฉันกำลังจะเดินไป...

มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในกลุ่ม....หน้าตาผิวพรรณผ่องใส...ผมสีทอง...ในขณะที่เขากำลังภาวนา...อยู่ๆ เขาก็คอขาดกระเด็นลงมา...ไม่มีเลือด...และหน้านั้นหลับตา...แต่ปากยิ้ม...เหมือนมีความสุข...พวกเราพากันไปที่แสตนที่จะถ่ายรูป...เหมือนเราถ่ายรูปตอนจะจบการศึกษานั่นแหละ...ฉันอยู่ในกลุ่มของคนสูง จึงไปยืนข้างหลัง ด้านบนสุด ... เพื่อนกัลยา ณ ธรรมคนหนึ่ง หยิบศีรษะของเพื่อนที่คอขาดขึ้นมาด้วย...และนำมาจับไว้ตรงกลางระหว่างฉันกับเขา...พอช่างภาพบอกว่า....“เอ้าทุกคน....ยิ้ม”....ศีรษะของผู้หญิงคนนั้น.....ยิ้ม....แล้วหันหน้ามาทางฉัน....

วงแตก....ทุกคนวิ่งลงจากแสตน...ลงไปขำกลิ้งกันอยู่ข้างล่าง....แล้วศีรษะนั้น...ก็หลับตาและยิ้มเช่นเดิม...พวกเราพากันลงมาขำท้องแข็ง...ต่างพูดว่า...“เออเน๊าะ...รู้ว่าสังขารก็คือสังขาร สังขารดับ...ดวงจิตเขาพร้อมนิพพาน...ก็ยังไม่วายที่จะกลัวกัน”....แล้วก็ขอหัวเราะกันต่อ

ฉันสะดุ้งตื่นเกือบตี 5 เป็นเวลาเดิม.....คราวนี้...ฉันหันมาถามตัวเองว่า....เป็นเพราะอะไร ถึงฝันเห็นในหลวงสองคืนติดกัน...เป็นเพราะฉันไม่เชื่อที่ตาบอกใช่ไหม...พระองค์จึงมาตรัสย้ำอีกครั้ง.....

 

สาธุ..อ่ะจร้า..อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นอีกเป็น กอง ๆ

 

ดันไว้ก่อน...แม่สอนไว้....อิอิ...
เดี๋ยวว่างจะมาเล่าต่อจ้า......

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=fhW2DF2tP_A]YouTube - [ MV ] เพลง : ทรงพระเจริญ ( karaoke )[/ame]

แวะมาทักทายและเอาเพลงมาฝากครับ ฟังทีไรขนลุกทุกที

เคยฝันถึงพระองค์ท่านเหมือนกันตอนที่มีปัญหาหนักๆ ถึงขั้นสูญเสียความนับถือตัวเองไปหมดเลย แม้จะเป็นแค่เพียงฝันแต่กลับทำให้ผมมีกำลังใจและฟื้นจากจุดนั้นของชีวิตมาได้ครับ

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

 

ดันกระทู้ตัวเอง ผิดกฎนะพี่อ้อ อิ อิ


ต้องให้คนอื่นดันถึงจะไม่ผิดกฎ(ช่วยดันให้หนึ่งคน อิ อิ)

 

T T .... เทิดทูนพระองค์ เหนือเศียรเกล้า.....รักดั่งดวงใจ....
เห็นไม่ได้เลย...ได้ยินไม่ได้เลย....น้ำตาเอ่อล้นทุกคราไป....
ยิ่งตอนที่คุณตา...ใส่สายรัดข้อมือ...“เรารักพระเจ้าแผ่นดิน”..
จนวันสุดท้ายของชีวิต...ยิ่งเห็น...ก็อดน้ำตาไหลไม่ได้.....
คนหนึ่งคือ “พ่อ” ในชีวิต อีกคนหนึ่งคือ “พ่อ” ในหัวใจ...
โดยเฉพาะตอนที่เขา...ยกแขนของตาขึ้นมา...เพื่อจะมัดตราสังข์..
เขานำสายรัดข้อมือออกจากตา...ฉันน้ำตาคลอ..........
.....ตารักพระเจ้าอยู่หัว....จนวินาทีสุดท้ายของชีวิต........


ฝันที่ฉันเห็น....ช่วงอายุ คือ “เป็นเจ้าฟ้าที่ยืนข้างล่าง”...
เห็นภาพนี้...กำลังใจถาโถมมาจากไหนก็ไม่รู้.....^___^

รักมากมายเหลือเกิน...ดีใจ...ภูมิใจ...ที่ได้เกิดบนแผ่นดินไทย

 

มีคนถามว่า....ทำไมการประคับประครองชีวิตคู่ถึงยากจัง...
ฉันจึงบอกว่า....ถ้าไม่ยึด ไม่ครอบครอง ก็ไม่ทุกข์....
เขา...งง...ฉันบอกว่า....ตอนมาก็มาคนเดียว.....ตอนที่ต้องนอนในโลง
ก็นอนคนเดียว....คนที่เรารักแทบตาย...เขาไม่ได้ลงไปนอนกับเราด้วย...
ฉะนั้น...มีเพื่อรัก เป็นสุขก็พอแล้ว...ยิ่งยึดติด ยิ่งเกาะแน่น...ยิ่งเข้าใจว่า
“ของกู”....แค่นี้ก็ทุกข์แล้ว...คนทุกคนมีอิสระ...แม้กระทั่งเรา....
ถ้าถูกบังคับ...ด้วยกรอบ....หรือ เงื่อนไขมากๆ....ก็คงอยากโบยบินเช่นเดียวกัน...
คิดต่างมุม...มองต่างมุม...ที่เรามอง...เราจะเข้าใจ....อย่าสักแต่มองว่า....
“เธอเป็นของฉัน....และเป็นของฉันตลอดไป”....แม่ผู้ในกำเนิดยัง...ยึด...ไม่ได้เลยว่า
นี่ลูกฉัน....ต้องรักฉันคนเดียว...เพราะฉันเป็นแม่.......

ฉันมีปัญหากับสามี...ฉันไม่ได้หวังจะให้เขาได้ดั่งใจ...แต่หวังให้เขาคิดเป็น
ด้วยตัวเอง...เพราะวันหนึ่งที่ฉันไม่ได้อยู่ด้วย....จะคิดด้วยตัวเองอย่างไร
บางครั้ง...การมองโลกในแง่ดีมากกกกกกกเกินไป....ก็ทำร้ายตนเองและครอบครัว
เช่นเดียวกัน.......

ผ่านไปหนึ่งวัน...เขาทุกข์มากกว่าฉัน...เพราะมองเห็นปัญหา...
เขาถามฉันว่า....“เธอเชื่อใจฉันไหม”...ฉันตอบว่า...“เชื่อใจ”..
...ฉันเห็นความผิดพลาดที่เกิดขึ้น...เพราะความไม่ตั้งใจของเขา..
“ให้อภัย” และ “เข้าใจ”.....เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในการใช้ชีวิตคู่...
อย่าคิดเพียงว่า....ทำไมไม่เข้าใจฉัน.....แต่เราเคยเปิดใจ...“เข้าใจ”..
เขาบ้างหรือเปล่า...เท่านั้นเอง...

 

อย่าคิดเพียงว่า....ทำไมไม่เข้าใจฉัน.....แต่เราเคยเปิดใจ...“เข้าใจ”..
เขาบ้างหรือเปล่า...เท่านั้นเอง...<!-- google_ad_section_end -->

ขอบคุณมากคะ สำหรับข้อความข้างบน ที่ทำให้ได้สติค่ะ

 

ผมก็เห็นด้วยครับคุณสร้อยฟ้ามาลา กฏเขามีอยู่ว่า ต้องให้คนอื่นดัน(เอิ๊กๆ)

 

ท่าทางคุณมังกรบูรพาจะซน นิ..... คริ คริ....

 

สวัสดีค่ะ....สวัสดีควันหลง วันมาฆบูชา...

เคยสังเกตุไหมคะ...เคยสังเกตุว่าเราได้ยินอะไรมาบ้าง...โดยเฉพาะ ผู้ขึ้นชื่อว่า “ปฏิบัติธรรม” แต่พอเจออะไรที่ “ไม่ได้ดั่งใจ” เข้าหน่อย .... ตบะแตก 5555+++ เห็นแล้ว ก็ เออ หนอ...มนุษย์... บอกว่าไหว้พระสวดมนต์ แต่พอเจอ....อะไร...ที่ไม่ได้ดั่งใจ...ถึงกับ...หลุด...เห็นแล้วก็ได้แต่ “อมยิ้ม” ได้แต่นึกในใจว่า “เย็นไว้โยม” ..... อยากเห็นกิเลสสดๆ มักจะเห็นกับผู้ปฏิบัติธรรมเนี่ยแหละ....ใกล้ และ ชัด ที่ซู๊ด ... 555++

มีข้าวให้กิน มีที่ให้นอน .... กินไม่ได้ นอนไม่ได้ ไม่สะดวก สบาย
เออ...หนอ...ไปแสวงบุญ แต่เงื่อนไข เยอะ ซะ ขนาด น๊าน ... จะได้บุญไหมหนอ ..

เฮ้อ ... นี่แหละ กิเลสหนอ ปล่อยวางไม่ได้ หาใจยังไม่เจอ
ทั้งๆ ที่มองดูแล้วไม่ทุกข์ แต่กลับ “ทุกข์” เพราะยึดติด....

อิอิ....ขอให้เจอใจ ในเร็ววัน เน๊าะ.....

 

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสสั่งสอนว่า อดีตได้ผ่านพ้นล่วงเลยไปแล้ว

อย่าเสียดายและเสียใจกับอดีต ส่วนอนาคตก็ยังมาไม่ถึง อย่าวิตกกังวล

กลัวอนาคต จงทำปัจจุบันให้ดีที่สุด เมื่อทำปัจจุบันดีแล้ว อนาคตย่อมดีเอง

ตรงกับลักษณะที่ว่า "เมื่อเหตุดี ผลย่อมดี”


บางคนชอบเอาอดีตที่ไม่พึงพอใจ ที่คับข้องใจ ที่ไม่สบายใจ ที่มีความโกรธ

มาครุ่นคิด ให้จิตใจเกิดความเสียดาย เสียใจ ผิดหวัง แค้นเคือง และกลุ้มใจ


ผู้ฉลาด ย่อมนำอดีตมาเป็นบทเรียนสอนใจเท่านั้น นำมาเป็นครูไว้สอนตนเอง

เตือนตนเอง ยับยั้งตนเอง ที่จะไม่ให้ประวัติศาสตร์ ต้องซ้ำรอย


สิ่งใดผ่านพ้นไปแล้ว ก็ให้ผ่านพ้นเลยไป อย่าโง่...หวลไปเอามาคิดนึก ปรุงแต่ง

ให้เป็นทุกข์ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มีคนเขาตำหนิเรา 1 ที แต่เราเป็นทุกข์ นำมาตำหนิ

ซ้ำตั้งหลายที แบบนี้เราขาดทุนย่อยยับ ดังนั้นสิ่งที่ผ่านพ้นไปแล้ว ลืมมันเสีย

จงให้อภัย แล้วใจเราจะสบาย


บางคนชอบเอาอนาคต มาวิตกกังวลล่วงหน้า โดยที่เมื่อถึงเวลานั้นจริง ๆ

เหตุการณ์ก็หาเป็นไป ดังเช่นที่ตนเคยวิตกกังวล หรือเคยกลัวเอาไว้ไม่


คนเราส่วนใหญ่มักขาดสติลืมตัว ชอบเพ้อฝัน ฟุ้งซ่านไปต่าง ๆ นา ๆ ในเรื่อง

ของอดีตบ้าง อนาคตบ้าง หารู้ไม่ว่า อดีตเป็นเหตุการณ์ที่ไม่อาจเรียกกลับมาได้

อนาคตก็ยังมาไม่ถึง เพราะถึงเมื่อใด ก็กลายเป็นปัจจุบันอยู่ดี


ดังนั้น จงอยู่กับปัจจุบันทุกขณะ จึงมีความสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด


“ปัจจุบัน” อยู่ที่ไหน


คำว่า “ปัจจุบัน” ในทางพระพุทธศาสนา หมายเฉพาะ ปัจจุบันในขณะจิตหนึ่ง

เท่านั้นเอง ในขณะที่...


ตาเห็นรูป เห็นแสงสี เห็นสิ่งของ เห็นบุคคลตัวตน

หูได้ยินเสียง ดัง,เบา เสียงเพราะ,ไม่เพราะ

จมูกได้กลิ่น หอม,เหม็น มีกลิ่น,ไม่มีกลิ่น

ลิ้นกระทบ รสหวาน,ขม, เผ็ด,เปรี้ยว,มัน

กายสัมผัส ความร้อน,เย็น, อ่อน,แข็ง

ใจกระทบ สภาวะธรรมชาติ ความรู้สึกนึกคิด


เมื่อมีการกระทบ หรือสัมผัสต่าง ๆ ผ่านพ้นไป ก็เป็นอดีตไปแล้วสิ้น และขณะจิต

ที่กำลังจะมาถึงในอีกวาระหนึ่ง ต่อจากขณะจิตปัจจุบัน ก็คืออนาคต

โดยความเป็นจริงแล้ว ชีวิตคนเรามีเพียงขณะจิตเดียว นอกนั้นอดีตและอนาคต

ล้วนเป็นสิ่งลวงตาไร้แก่นสาร และแม้แต่ขณะจิตเดียวในปัจจุบัน ก็ย่อมผ่านพ้น

ไปในที่สุด ไม่อาจเอากลับคืนมาได้


ทุกสิ่งเป็นเพียงกระแสธรรมชาติล้วน ๆ ที่ไหลเรื่อยไป มีการเกิดขึ้น

ตั้งอยู่ ดับหรือสลายไป เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป , เกิดขึ้น ตั้งอยู่

และดับไป เป็นนิรันดร


เซลล์ต่าง ๆ ที่รวมตัวกันขึ้นเป็นร่างกาย หรือรูปขันธ์ ก็ทะยอยกันเกิดขึ้น

ใหม่ แล้วทำหน้าที่อยู่ชั่วระยะหนึ่ง แล้วก็ตายไป และก็ทะยอยเกิด - ตาย

เกิด - ตาย ไปตลอดชีวิต


สิ่งต่าง ๆ จะทำหน้าที่อยู่ชั่วขณะ แล้วก็ดับไป และจะเกิดขึ้นอีก เพื่อทำหน้าที่

แล้วก็ดับไปอีก เป็นเช่นนั้นเอง มันเป็นของมัน เช่นนั้นเอง



ป.ล. บทความของ อ.มงคล กฤชติทายาวุธ
​

 

อนุโมทนา สาธุค่ะ ^__^

 

เมื่อวานมีคนมาหาที่บ้าน...ตั้งใจไว้ว่า...อีกไม่นาน...จะเปิดบ้านเป็นเรื่องเป็นราวเสียที..
ครอบครัวนี้...บอกต่อๆ กันมา...จากดูแค่พ่อกับแม่...อยู่มาวันหนึ่งลูกสาวสองคนโทรมา..
ดูด้วย...สรุป...คุยกันไปจนจบ...ถามเขาว่า...ทำไมถึงอยากคุยกับพี่...
เขาบอกว่า...อยากรู้ว่าพี่เป็นใคร...ทำไมทำให้แม่กับพ่อเขาสวดมนต์ได้...ทั้งๆ ที่...
ก่อนหน้านี้...เขาพยายามบอกเรื่องสวดมนต์ภาวนาให้แม่ฟังว่า...กุศลดีอย่างไร..
บุญของเขาเยอะเหลือเกิน...ได้ไปกราบพระพุทธเจ้าถึงอินเดีย หลายครั้งหลายครา..
แต่พอบอกเรื่องการสวดมนต์นั่งสมาธิให้กับแม่และพ่อ...กับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ....
แล้ว...พี่อ้อ...เป็นใคร...ทำไม...ทำให้แม่เขาสวดมนต์ นั่งสมาธิได้.....

อ่อ...บอกเขาไป...พี่ถือศีล 5 เสมอใจ...คุยกับใคร...ก็ให้เขาเอาตัวบุญนำเขา..
ไม่ใช่เรา...เพราะตัวบุญที่เขาทำนั่นแแหละ...ยั่งยืน...และแน่นอน...

โทรนัดถึงสองครั้ง...อยากเจอพี่อ้อ...แม่เขาเรียกฉันว่า “พี่อ้อ” ทั้งๆ ที่ แม่เขา
อายุเกือบเท่าแม่ฉัน...ฉันก็ไม่เป็นไร...เรียกอะไรก็ได้..ให้สบายใจ....พอแล้ว
โทรมาครั้งนี้...ดีใจที่ฉันอยู่บ้าน...หอบหิ้วของกินของฝากมาเต็ม 2 มือ....
ขอบคุณมากๆ....ทำบุญใดก็คิดถึงฉัน...เขาบอกว่า...ฉันทำให้ชีวิตเขามีแสงสว่าง
ฉันได้แต่บอกว่า...เหล่านั้น...เป็นบุญของเขา ที่เขาสร้างเอง...ฉันเป็นเพียงผู้เปิด
ประตูให้เท่านั้น...อยู่ที่เขาจะก้าวข้ามไปไหม...

แหะ แหะ เคยชอบกินผลไม้ดองมาก...แต่งงานมา 10 ปี นับครั้งได้เลย...กินไปไม่เกิน
5 ครั้ง...ล่าสุดได้ไปกราบพระธาตุที่เหนือ...เห็นรถผลไม้ดอง...วิ่งเข้าใส่ทันที...
น้ำลายสอในบัดดล...โอ๊ย...น้ำลายไหลทันที...ซื้อกินสองครั้ง...เพราะคิดว่า...
กลับมานนทบุรีเมื่อไหร่...คงไม่ได้กินอีกเป็นหลายปี.....

แล้วจู่จู่...ครอบครัวนี้...ก็หิ้วมะม่วงดอง มะกอกดอง...มาเป็นของฝาก...ทำเองด้วย..
ของมียี่ห้ออีกต่างหาก...เขาทำเอง...ทั้งขายและส่ง...ติดยี่ห้อ...มีการันตีเสร็จสรรพ..
สาธุ...นี่หรือเปล่า...อานิสงค์...เพียงแค่คิด...ก็ได้กินแล้ว....อิอิ

ก่อนกลับน้องสาวคนเล็ก..กระซิบบอกว่า..พี่อ้อ..ที่พี่บอกหนูว่า หนูจะไม่ได้เรียนปริญญาเอกต่อ
ตอนนั้นหนูไม่เชื่อนะ...เพราะหนูพร้อมทุกอย่าง...แต่วันนี้...หนูจะบอกพี่ว่า...หนูไม่ได้เรียน
อย่างที่พี่บอกเลย....ฉันเลยถามเขาว่า...ตกลง...พี่อ้อ...ดูแม่นใช่ไหมเนี่ย....55555++

 

พี่คะ มีความเห็นยังไงกะเรื่องภัยพิบัติอ่ะคะ มันจะเกิดขึ้นจริงรึเปล่า แล้วเกิดปีนี้รึเปล่าคะ?(อยากรู้ค่ะ)

ปล.ขอบคุณที่แบ่งปันประสบการณ์นะคะ เป็นประโยชน์มากมายค่ะ ^^

 

พี่เห็นน้ำค่ะ...มีผู้เห็นหลายคน...แต่เขาไม่ค่อยจะพูดกัน...เพราะเหมือนดาบ
สองคม...เกิดขึ้นก็ตรงไป..ไม่เกิดก็หน้าแหกหมอไม่รับเย็บไป..เน๊าะ...ยังจะ
ไม่เกิดขึ้นในปีนี้ค่ะ...แต่ปีหน้า...ไม่แน่ค่ะ...ฟังและดู ด้วยวิจารณญาณนะคะ.
อะไรจะเกิด...ก็ต้องเกิด...จะไปห้าม...ไปกลัวก็ไม่ใช่ที่...เร่งรีบปฏิบัติ...
สร้างบุญสร้างกุศลในเร็ววัน...เพราะบุญนั่นแหละค่ะที่จะนำพาให้เรารอดพ้น..
นะคะ....สาธุค่ะ ^__^

 

คุยกันไปถึงไหนแล้วนี่ เราไม่ได้เข้ามาช่วงหนึ่ง ....เด๋ว..เรามาช่วยดันใหม่นะ ไปทบทวนความหลัง (หน้าเดิม ๆ ก่อนนะ)

 

ขอบคุณค่า...บ้านหนูอยู่ใกล้ทะเลด้วย โชคดีเจรงๆ -*-

ปล.แล้วแถวไหนในประเทศไทยที่น่าปลอดภัยอ่ะคะ? พอจะทราบมั้ยคะ

 

อย่าไปเครียดเลยค่ะ...เมื่อถึงเวลาไปก็ต้องไปค่ะ...
ที่ไหนก็ไม่ปลอดภัย...เท่าใจตนเองนะคะน้อง....
ที่พี่เห็นไม่ใช่ทะเล...อีกอย่าง...พี่เห็นเท่านั้น...
ก็ไม่ยึดแล้วค่ะ...สิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่ก็ได้ค่ะ....
พี่จึงไม่เก็บมาแบกไว้ค่ะ.....เน๊าะ...

 

แวะมาทักทายค่ะไม่ได้เข้ามาเสียนานดูจิตตัวเองยังเป๋ๆอยู่เลยค่ะ