เวรกรรมอันใด...จึงตัดใจจากคน ๆ หนึ่งไม่ได้ซะที

ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต
​

รู้ว่าเขาไม่เคยรัก รู้ว่าเขามีใครใหม่เรื่อยๆ

รู้ว่าเราควรจะมีทางใหม่ที่ดีกว่า

รู้ว่าไม่ควรจมปลักกับอดีต

รู้ว่า เขาไม่รักเราจะรักเขาทำไม

รู้ว่าเราไม่เคยสำคัญอะไรกับเขา

รู้ว่า ต้องตัดใจ ต้องถอยห่าง ต้องไม่คิดถึง ต้องไม่นึกถึง

แต่ แม้อยู่แบบไม่เจอหน้ากันเลยหลายปี ทำไมถึงตัดคนๆนี้ออกจากหัวสมองไม่ได้เลย

 

เป็นธรรมดา ที่เราตัดคนคนนั้นออกไม่ได้โดยง่าย....
นิสัยของคนเราต่างกัน เราอาจจะเป็นคนตั้งมั่น แน่วแน่ เจ้าจดเจ้าจำ...
นิสัยของเขาก็ต่างกับเรา จึงไม่มีอะไรที่ตรงกัน....
อย่าโทษเวรกรรมเลย ตั้งใจใหม่ ให้โอกาสกับตัวเอง ลองทำอะไรที่ถนัดที่ชอบ
เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไปเรื่องอื่น ไม่ควรจับเจ่านึกถึง...หรือตั้งใจลืมจนกลายเป็นยิ่งจำ
คนเรามักเป็นเยี่ยงนี้ ยิ่งลืมยิ่งจำ
ลองทำอย่างอื่นดูบ้าง เช่น ออกกำลังกายทุกเช้า-เย็น คุณจะค่อยๆ มีเพื่อนๆ และดีต่อสุขภาพ หรือหารายได้เสริมที่ชอบ ค้าขาย ทำให้เรานึกถึงแต่สินค้า การติดต่อต่างๆ จนในที่สุด เราอาจค่อยๆ เลือนไปที่ละน้อยๆ
ดิฉันก็เคยประสพ เหตุการณ์ที่อยากลืม จนกระทั่งปัจจุบันก็ดีขึ้นจริงๆ จากกิจกรรมต่างๆ
เรียนมสธ. ด้วยทำงานด้วย เวลาที่เหลืออ่านหนังสือ พอจบก็มีสอบ กพ. เรื่อยๆ อีก และมีรายได้เสริมจากการค้าขาย จึงสนุกกับสิ่งเหล่านั้นที่ชอบ ไม่ค่อยมีเวลาจะนึกถึงมันอีกเลย....เอาใจช่วยนะคะ

 

ขอบคุณค่ะ คุณชูนุ่น

คือรู้สึกรำคาญตัวเองด้วย รู้ว่าเราเองมีอนาคตอีกยาว คือรู้อ่ะค่ะว่าควรต้องทำแบบนี้ แบบนั้น แล้วทำทุกอย่างที่คุณชูนุ่นทำเหมือนกันค่ะ ทำงาน เรียนเพิ่ม ไปเที่ยว เข้าวัด

คือวันไหนที่ยุ่งๆ ก็จะะลืมๆ แต่จะไปเจอในฝันแถมมีการต่อว่าเราด้วยว่า ทำไมไม่สนใจ

ทำอย่างนี้มาหลายปีแล้วค่ะ ทำให้ตัวเองยุ่งตลอด ก็ลืม แต่เผลอว่างเป็นไม่ได้ แว๊บเข้ามาในหัวตลอด จนกลายเป็นคนติดทำงานตลอดๆ เพราะไม่อยากให้ว่างจนคิดอีก

หรือนี่คือสิ่งที่เค้าพูดกันว่าอยากลืมยิ่งกลับจำ

 

ยังมีอีกวิธีนึง
คุณหมั่นทำบุญ บุญที่มาจากการคิดดี ทำดี วาจาดี การให้ทาน ไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต และอีกมากมาย ไม่ได้เจาะจงเฉพาะการทำบุญที่วัด หรือกับพระ เพียงอย่างเดียว
ตั้งจิตอฐิษฐานในใจบ่อยๆ สามารถกระทำได้ทุกอิริยาบถ ไม่ว่าจะนั่งทำงาน จะนอน หรือกิน ให้ว่าในใจดังนี้
ด้วยอำนาจพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ขอให้บุญที่ข้าพเจ้าได้ทำไว้ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ส่งผลให้กับ เทวดาที่รักษาข้าพเจ้า ให้ได้รับความสุขความเจริญ (ต่อจากนั้นเราสามารถเปลี่ยนจากเทวดาที่รักษาเรา เป็นเจ้ากรรมนายเวร,สิ่งที่ทำให้เราเป็นทุกข์,คนคนนั้นที่เราอยากลืม และอีกมากมาย ตามแต่สถานการณ์)
ลองดูนะคะ ค่อยเป็นค่อยไป ได้ผลแน่ค่ะ

 

ทำความดีมากขึ้น พอบารมีเพิ่มถึงจุดหนึ่งก็เข้าใจและปล่อยวางมันได้เองแหละ
ธรรมชาติของกิเลสมารเป็นแบบนี้ เอารักโลภโกรธหลงในโลกมาเป็นตัวล่อไม่ให้เราสนใจทำความดีจะให้เราท้อแท้สิ้นหวังหดหู่อยู่กับมัน ถ้ากำลังใจอ่อนก็เสียผู้เสียคนมาเยอะแล้วกับเรื่องแบบนี้ หนูไม่ใช่คนแรกหรอกที่เจอกับเรื่องแบบนี้ เอาใจช่วยให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้นะจ๊ะ

 

ขอบคุณทุกคนค่่ะ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะเป็นเช่นนั้น

 

ขออนุญาตแนะนำนะคะ ไม่ต้องลืมกันเลย จำไว้ให้ดีๆ การบังคับให้ลืม เป็นการตอกย้ำให้จดจำค่ะ อย่าสะกดข่ม ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ เมื่อถึงเวลาก็จะลืมกันไปเอง ง่ายๆแค่นี้เองค่ะ

 

คงต้องอย่างนั้นอ่ะค่ะ มันลืมยากนะ เพราะ สังคมเดียวกัน มันก็ยังคงวนเวียนกันอยู่แถวนี้ ใจยกโทษให้เขาทุกอย่างแล้วค่ะ

แต่ถ้าจะให้จำแต่สิ่งดีๆ โห ยากค่ะ พยายามทำอยู่ เพราะสิ่งไม่ดีมันจะพ่วงมาด้วยเสมอ

 

คุณลองทำวิธีเบิกบุญ แบบที่แนะนำไว้ดูนะ เชื่อว่าคุณจะดีขึ้น เรื่องอื่นๆ ก็เบิกบุญได้เช่นกันค่ะ เมื่อก่อนดิฉันก็ไม่เคยรู้เรื่องการเบิกบุญหรอก แต่พอดีอ่านหนังสือเจอ จึงลองนำมาใช้ ได้ผลเลยค่ะ แต่ต้องค่อยเป็นค่อยไป...

 

คุณชูนุ่น รู้จักการเบิกบุญด้วยเหรอคะ คือเราเบิกบุญโดยการตั้งจิตอธิษฐานบ้างนะคะ แต่ไม่รู้หลักจริงๆ เท่าไหร่

 

เคยมีผู้รู้ท่านหนึ่ง เคยตอบปัญหา เรื่องราวที่คล้าย ๆ ของคุณค่ะ ท่านบอกว่า ไม่ต้องไปบังคับหรือข่มจิตข่มใจให้ลืมคนที่เราพยายามจะตัดใจ แต่ให้ดูใจเราไปเรื่อย ๆ มันจะย้ำคิดย้ำนึกถึงคน ๆ นั้น ก็ปล่อยให้คิด ๆ ไปเรื่อย ๆ นาน ๆ ไป เดี๋ยวใจมันก็เห็นถึงความซ้ำซากจำเจ และก็จะเบื่อหน่ายไปเองในที่สุด
และอีกอย่างหนึ่ง ถ้ายังคงคิดถึงระลึกถึงอยู่อีก ทั้ง ๆ ที่รู้เหตุ รู้ผล รู้ว่าอะไรเป็นอะไรหมดเลย แต่ก็ยังตัดความคิดถึงไม่ได้ ก็อาจต้องใช้วิธี เจริญภาวนาแผ่เมตตาให้กับเจ้ากรรมนายเวร ซึ่งบางทีอาจเป็นการชดใช้หนี้กรรมเก่าให้แก่เขาก็ได้ ทำบุญ ทำกุศลบ่อย ๆ และทุกครั้ง
แผ่เมตตาให้ทุกที เชื่อเถอะ..พอวันหนึ่งเมื่อเวรคุณได้ชดใช้เขาหมดแล้ว ความรู้สึกนึกคิดของคุณจะเป็นอิสระได้อย่างอัศจรรย์ เมื่อถึงเวลาชดใช้หมดแล้ว คุณจะรู้สึกได้เองว่า หลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานนั้นได้แล้ว ต้องมีวันนั้น แน่นอน ขอเป็นกำลังใจ..

 

เป็นกำลังใจให้คุณลักค์ค่ะ คิดถึงเขาต่อไปเถอะค่ะ เพราะใจเรารักเค้า แม้จะเจ็บทุกครั้งที่คิดถึง แต่ซักวันหนึ่ง คงจางลงเรื่อย ๆๆ ค่ะ สู้ ๆๆ นะคะ

 

ขึ้นชื่อว่าฝืนใจทำได้ยากครับ ตัดมันไม่ขาดในครั้งเดียวหรอก
ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็จะมีอะไรใหม่ๆเข้ามาเอง อย่าไปคุ้ยเขี่ยเรื่องอดีตให้มันมาก
ไปยุ่งกับมันมาก มันจะตัดใจไม่ขาดเอานะครับ จะกลายเป็น BODY SLAM
เอ้ย เป็นคนงมงาย แล้วก็จมอยู่กับอดีตเอานะครับ สู้ๆละกัน
เรื่องรักๆใคร่ๆมันไม่เข้าใครออกใคร

 

ต้องหยุดครับ เราต้องหยุดปรุงแต่งจิต คือการพยายามควบคุมให้ลืมนี่มันก็เป็น
การปรุงแต่งจิตนะ ไปบังคับให้มันลืมมันยิ่งเป็นหนัก จิตนี่มันเหมือนลูกตุ้มแขวน
นะแกว่งไปแกว่งมา การที่เราอยากลืมนี่เหมือนไปดึงมันไปข้างสุขมันจะยิ่งวิ่งเข้า
ด้านทุกข์หนักขึ้นไปอีก การที่ทำให้มันหยุดมันต้องใช้ความเมตตา มองมันนะจิต
มันจะหยุด เรื่องของกรรมก็เหมือนกันถ้าเราไม่หยุด เขาก็ไม่หยุดน่ะ ไม่ว่าจะเป็น
เจ้ากรรมนายเวรหรืออะไรก็แล้วแต่ไปผลักเขาไม่ได้ ก็ต้องแผ่เมตตาให้เขา นี่คือ
การหยุดเหมือนกัน อย่างการสวดมนต์นี่ก็มีการแผ่เมตตานะก็เป็นอุบายหยุดตัว
เรา เราหยุดเจ้ากรรมนายเวรก็หยุด จิตก็นิ่ง ธรรมชาติของสิ่งทั้งหลายเป็นเหมือน
กันอย่างให้ความคิดหยุดเราต้องหยุดปรุงแต่งแล้วเมตตามัน มันจะคิดถึงก็ไม่
ต้องไปห้าม เมตตาจิตที่มันคิดถึงน่ะ ว่าจิตตัวนี้ที่เป็นทุกข์ขอจงหลุดพ้น ดูจิต
แล้วเมตตามัน ถ้ามันทุกข์ก็ขอให้จิตที่มันเป็นทุกขืนี่มันหลุดพ้น

 

ฝึกจิต ให้มีปัจจุบัน

ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่า น่าจะลองปฏิบัติธรรมดูคะ
การปฏิบัติธรรมจะช่วยให้อยู่ในโลกปัจจุบันได้ดีที่สุด ปัจจุบัน อดีตไม่เอา อนาคตไม่พูดถึง คือ ฝึกกรรมฐานเอาปัจจุบันขณะมาให้ได้ เมื่อได้ปัจจุบันขณะก็น่าจะมีจิตใจที่สงบขึ้น และก็ไม่ฟุ้งซ่านเรื่องเก่า ๆ
แนะนำให้ฝึกจิต จิตที่ฝึกแล้วก็จะสามารถทนทานกับเรื่องต่าง ๆ ทั้งความผิดหวัง ความขมขื่น ได้กว่าจิตที่ไม่เคยฝึก การปฏิบัติธรรมก็คือ การฝึกจิตอย่างหนึ่ง
จิตที่ฝึกแล้วย่อมนำสุขมาให้
ฝึกกรรมฐานตามแนวสติปัฏฐาน 4 ของหลวงพ่อจรัญ ฐิตตธัมโม คะ เพราะท่านจะเน้นเรื่องปัจจุบัน ฝึกจิตให้ได้ปัจจุบัน แล้วสืบต่อไปให้ได้ถึงขั้นสูง ๆ ต่อไป จิตก็จะค่อยๆหลุดพ้น

 

ลองไปเจอหน้าเขาซักที ให้หายคิดถึงไปเลย แล้วก็คบหาเขาแบบเพื่อน ตั้งมั่นอยู่ในศิล ไม่ใช่ไปเป็นตัวเลือกเขา อยู่ห่างๆ เห็นห่างๆ เรียนรู้ให้ สาแก่ใจ ชำแหละหัวใจตัวเอง ออกมาดู แล้วจะรู้ ตัวตนตัวเอง บางอย่างยิ่งหนียิ่งถวิลหา

 

ชอบภาพอินเตอร์เน็ตจัง (ขอนอกเรื่องนิดนึง)

คือทั้งหมดที่ทุกคนพูดมา ทำมาหมดแล้วค่ะ จริงๆ แล้วอีกอย่าง

เราเป็นเพื่อนสนิทกันค่ะ ความรู้สึกดีๆยังคงมี แต่คิดว่าถ้าทุกคนร้เหตุผลที่ยังลืมไม่ได้คือ

เขาเข้ามาในชีวิตเกินเพื่อน แล้วเค้าไป เรายอมเพราะรู้ว่าเขาไม่ได้รักเรา แต่เราท้อง แล้วแท้ง เขาไปทำไม่ดีกับเพื่อนเราอีก เราเสียใจจนขั้นมีส่วนทำให้เขากับแฟนเลิกกัน แต่เขาไม่รู้ว่าเราท้องนะีคะ เขาหลบไปเลียแผลใจที่ต่างแดน เคยวัดใจตัวเจอกันครั้งสุดท้าย สรุปรู้ใจตัวเองว่า คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าไม่ใช่เพื่อนรัก แต่เรารักเขาแบบผู้หญิงรักผู้ชาย แต่ดันรับความรู้สึกตัวเองไม่ได้ เราไม่เจอกัน ไม่ติดต่อกันหลายปี กลับมาอีกทีเค้าจะแต่งงาน แล้วเราก็บอกเรื่องที่เราท้อง (ที่ไม่ยอมพูดแต่แรกเพราะกลัวคนหาว่าเรากุเรื่อง พูดทำไม ไหนหล่ะหลักฐาน) เราก็คุยกันด้วยดีค่ะ แต่เราบอกเขาว่า คงไม่เจอกันอีก ถ้ารู้ว่าเขาไปเราจะไม่ไป แต่ไม่ได้พูดหรอกค่ะว่า ฉันก็ผุ้หญิงคนหนึ่งที่รักแก และไม่อยากเจอภาพแกเดินจูงผู้หญิงคนอื่น (แอบงี่เง่าค่ะ)

ปัจจุบัน เพื่อนสามารถลากเราเข้าไปปฎิบัติธรรมด้วยความเต็มใจของเราเองค่ะ เพราะ อยากทำให้ลูก

อยากให้ตัวเองเจอทางของตัวเองบ้าง เหมือนที่เขาเจอ

 

อันนี้จากประสบการณ์ตรงนะคะ
เคยหลงรักคน ๆ นึงอยู่นาน กินไม่ได้นอนไม่หลับ พร่ำเพ้อละเม้อหา เราเองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนค่ะ
และเราก็ไม่รู้ว่าจะจัดการตัวเองอย่างไร...


ท่าทางที่เขาแสดงออกก็ทำให้รู้สึกว่าเขาเองก็มีใจให้เราด้วย...
แต่...ก็มาทราบภายหลังว่าเขามีแฟนแล้ว
และท่าทางจะไม่ได้มีแฟนแค่คนเดียวนี่สิ
ดังนั้นจึงตัดสินใจตัดเขาออกจากชีวิตโดยเด็ดขาดค่ะ



ไม่ไปพบ ไม่ไปเจอ เลิกเรียนภาษาอังกฤษ ไม่ติดต่อ แล้วก็ Unfriend ใน Facebook
บล็อกการสื่อสารหมดทุกหนทาง
ช่วงแรก ๆ เหมือนใจจะขาดเสียให้ได้ แต่พยายามทำอย่างอื่นแก้กลุ้มไป
แต่ทำอย่างไร ๆ ก็ตัดใจไม่ขาดเสียที
และวันคืนก็ช่างเคลื่อนคล้อยอย่างเชื่องช้าและทรมาน
ในความฝันเขาหน้าตาเศร้าสร้อยเหมือนกับจะตัดพ้อต่อว่าว่าทำไมเราถึงหายไปจากชีวิต
และยังหลับฝันเห็นเขาเดินไปเดินมาวุ่นวายในความฝันต่อมานานอีกหลายเดือน


จนกระทั่งวันหนึ่ง...จู่ ๆ ก็คิดขึ้นมาได้ว่า
คนเราบนโลกนี้ได้พบได้เจอหน้ากันเหตุเพราะเคยมีความสัมพันธ์ในอดีตมาก่อน
ดังเช่นพระพุทธเจ้าได้ทรงตรัสไว้
เรารู้สึกดีกับเขา เช่นนั้นแล้วเขาต้องเคยเกี่ยวเนื่องกับเราไม่ทางใดก็ทางหนึ่งมาก่อน
อาจจะเป็นเพื่อนรัก พ่อแม่ พี่น้อง สามี ภรรยา ลูก ฯลฯ
จนกระทั่งมาในชาติปัจจุบันนี้ เราจึงมาพบเจอกันอีก และความรู้สึกดี ๆ เดิม ๆ ก็กลับมา
แต่ในเมื่อเราเองก็ตัดสินใจจากเขามาแล้ว แต่ความปรารถนาดีของเราจะไม่สูญหายจากเขาไปไหน


อาจจะฟังดูแปลกนะคะแต่เรายกให้เขาเป็นลูกชายค่ะ
เราแผ่เมตตาให้เขาค่ะ ขอให้เขามีความสุขมาก ๆ จากใจจริง
แผ่เมตตาให้ทุกวัน คิดถึงเมื่อไหร่ก็บอกกับตัวเองว่าขอให้ลูกมีความสุข ๆ พบเจอแต่สิ่งดี ๆ คนดี ๆ
และขอให้ลูกสะใภ้(แฟนของเขา)มีความสุขเช่นกัน
และเขาทั้งสองก็ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันยิ่งกว่าคู่ไหน ๆ
ย้ำคิดย้ำทำอย่างนี้อยู่ในใจสองสามเดือนก็รู้สึกโปร่งโล่งสบายขึ้น


อย่างกับละครค่ะ พอเริ่มจะทำใจได้ ดันไปเจอเขาเข้าโดยบังเอิญที่ห้าง
ขนาดเดินหลบเดินหนีแล้วนะคะ
เขาก็ยังเข้ามาทัก หน้าตาดีใจมากที่ได้เจอเรา
ตอนนั้นใจอ่อนยวบเลยค่ะ
แต่พยายามไม่พูดกับเขามาก แล้วก็แกล้งโทรหาเพื่อน ทำตัวเหมือนติดธุระ แล้วเดินหนีออกมาเลย
รู้สึกได้ว่าเขามองตามตาละห้อย ไอ้ขาเจ้ากรรมก็อยากเดินกลับไปหาเขาด้วยสิ
ก็เลยบังคับตัวเองให้เดินไปอีกทางแล้วก็ขึ้นรถเมล์กลับบ้านไปเลย
คิดในใจว่าเอาแล้วตู โดนทดสอบแล้ว


ทุกวันนี้ก็ยังไม่ลืมเขาค่ะ และไม่คิดจะลืมด้วย
แต่เขาได้เปลี่ยนสถานะจากคนรักเป็นเพียงลูกชายเท่านั้น
และความปรารถนาดีต่าง ๆ ก็ยังมีให้แก่เขาอย่างเต็มเปี่ยมค่ะ
คิดว่าถ้าเจอเขาอีกครั้งเราก็คงสามารถทักทายเขาได้เหมือนเดิมแล้วค่ะ
รับรองจะไม่วิ่งหนีอีกแน่ ๆ อิอิ


อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไม่มีสิ่งใดจีรังยั่งยืนและแน่นอนหรอกค่ะ
ความรู้สึกก็เหมือนกัน เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป
แรกรักก็เหมือนดอกไม้ เกิดขึ้น เบ่งบาน และโรยราในที่สุด
และซักวันพอหันกลับไปมอง คุณจะยิ้มและหัวเราะไปกับมันเหมือนที่เราเป็นค่ะ
(บางครั้งอาจจะคิดว่าเราเคยทำตัวโง่ ๆ แบบนั้นด้วยหรือวะ?)


ขอเป็นกำลังใจให้ผ่านพ้นด้วยดีนะคะ

 

คุณ miss brown

ถ้ามีที่กด like จะขอกดให้คอมทะลุไปเลยค่ะ

คิดว่านะคะ คงมีอะไรบางอย่าง ไม่ว่าจะเรียกว่ากรรม หรือสิ่งที่เคยผูกพันธ์ในอดีตชาติ ซึ่งเราไม่สามารถรู้ได้ ซึ่งมันจะอะไรก็แล้วแ่ต่

คงมีบางอย่างกำหนดมาให้เจอะเจอเช่นนั้น แล้วส่งผลให้เป็นเช่นนี้

เราคิดว่า คงให้รู้สึกกันไปอย่างนี้ จนกว่าจะสิ้นอายุกันไปเลย ที่ไม่อยากเจอเพราะไม่อยากเพิ่มกรรมต่อกัน

ถือว่า ยังรักและปรารถนาดีต่อกัน คงได้นะ

 

ก็รัำกเขาไง ไม่เห็นจะต้องหาเหตุอะไรให้มันวุ้นวาย รักเขาคิดถึงเขา ผูกพัน อีรุงตุงนังกันมาหลายชาติ เเล้วไม่ใช้หรอออออออออออ

ผูกกันมาหลายรอบเเล้ว
คิดถึงก็ส่วนคิดถึงสิ ถ้าเอาความรู้สึกนั้นๆ ลงมาผสมปนเปกันกับเรื่องต่างๆ มันก็จะทําให้เกิดในทุกข์ ที่มันไม่เป็นไปดังใจหวัง
เเล้วไอ้ทุกข์ที่มันไม่ได้ในสิ่งที่หวังนี่เเหล่ะ มัน เเย่
พอรู้ว่ามันเเย่ พอรู้ว่ามันทําให้เรา ดิ่ง เราก็อย่าไปเอาความรู้สึกนั้น มารวมกับความไม่ได้ดั่งใจ

สักเเต่ว่ารู้ ว่าคิดถึง ไม่ต้องปรุงเพิ่ม จบให้ได้ตรงที่คําว่า คิดถึง ลืมไม่ได้
ถ้ามันจบเเค่ตรงนี้ได้

รับรองได้เลยว่า จะคิดถึงซัก เเปดเวลาหลังอาหาร มันก็ไม่สามารถทําให้เรา ทุกข์ ได้

เเค่ลําพังความคิดถึง ลืมไม่ลงเนี้ย มัน ทําอะไรเราไม่ได้หลอกนะ

ใจเรานะ มันใหญ่กว่าสิ่งใหนๆ อยู่เเล้ว

สู้ สู้ ฉลามบุกสู้ชีวิต