หลับแล้วไม่ฝัน=สภาวะจิตหลุดพ้นหรือไม่

จากหัวข้อกระทู้
กรณีที่เราหลับแล้วไม่ฝัน=สภาวะจิตหลุดพ้นหรือไม่ครับ
คือผมเองตั้งข้อสังเกตุยังงี้ครับ
ทุกคนต้องฝันอันนี้แน่นอน
แต่จะมีช่วงนึงที่เราไม่ฝัน อาจจะ15นาที หรือ30นาที หรืออาจมากกว่านั้น

ช่วงเวลาสั้นๆนี้ เราไม่สามารถสัมผัสได้ถึงการมีตัวตน
กล่าวคือ ช่วงนี้ขณะหลับแล้วไม่ฝัน จิตไปอยู่ที่ใดครับ ซึ่งเราไม่รับรู้ใดๆได้เลย หากหลับแล้วฝันยังเข้าใจได้ว่าจิตตกสู่ภวัง แต่กรณีไม่ฝันเลย
จิตอยู่ที่ใด

ช่วงเวลาสั้นๆนี้ เราไม่สามารถสัมผัสได้ถึงการมีตัวตน แม้แต่อวิชาก็ไม่เกิด

แบบนี้เรียกได้ว่าเป็นสภาวะจิตหลุดพ้นวัฏฏะได้หรือไม่ครับ

 

แม้แต่ในขณะที่ฝัน ก็ยังปล่อยวาง สิ่งที่ฝันสดๆ นั้นลงได้ทันที
นี่จึงจะเรียกจิตหลุดพ้น แต่ถ้าหากหลงไหลได้ปลื้ม
อยู่กับแต่ความฝัน นี่จึงเรียกว่า ยังหลงโลก
ไม่ฝัน ไม่ได้แปลว่า จบกิจ หรือ หมดกิจ หรือ หมดฝัน
แต่แปลว่า ยังไม่มีกิจอะไรให้กระทำ
จึงยังไม่มีใคร ส่งสัญญานมาให้เรา
ความฝัน ก็คือ สัญญานบอกเหตุอย่างหนึ่ง นั่นเอง

 

สภาวะจิต ที่ว่างจากวามคิด ความฝัน

เปน สภาวะจิตของ แมลง

ดำรงค์ อยู่ด้วย สัญชาติญานจาก
ไขสันหลัง

หาก ไม่คิด ไม่ฝัน เกิดจากเจตนา
เพิกออก จะเปน ลักษณะ อาสัญยี
สัตตา หรือ อาจออกแนว สัตวใน
อเวจี

จิตหลุด ......พ้น เปนคำที่พูดสั้น
เกินไป ควรเติมลงไปด้วยว่า

พ้นจากตัณหา อุปาทาน โดยชอบ

มี สัมมาทิฏฐิ วาจาชอบ คิดชอบ
เพียรชอบ .....( มี มรรค 8 ให้
สังเกต จับต้องได้ ....ไม่มีอาการ
พม่าแทงกบ นี่...หรือ....จะ...เดา
สุ่ม )

 

สอบถามนิดนึงครับ
ถ้าพ้นจาก ตัณหา อุปาทาน
กรณีนี้ จะไม่ทำให้เกิด เหตุต่อไปหรือไม่ ทำให้ ภพดับ ชาติดับ ชรามรณะดับ ได้หรือไม่
ก็แสดงว่า หลุดจากวงจร ปฎิจจสมุปบาท ชั่วขณะหรือไม่

 

เวลา เฝ้นธรรม หาธรรม

มันจะเหมือน เรา พบสิ่งใด

ระหว่าง

เครื่องมือหาปลา มรรคมีองค์8

กับ

ไล่ตะครุบปลาในน้ำ โดยไม่รู้ว่า
ภาพที่เข้าตา มันมีมุมหักเหเสมอ


พูดในแง่ธรรม คือ

เหนเหตุ และการดับของเหตุ (มรรค8)

กับ

ด้นเด้าเดาไปเรื่อย "นี่....." "หรือ..."
"จะ......" อย่างนี้ใช่ไหม ครับ

 

เรียนธรรม สำคัญ ตรงที่ รู้สึก

สนุก ร่าเริง อาจหาญ

เหน ความท้าทาย ในการพบ

สำคัญว่า ต้องเปรการ พบด้วยตนเอง


การพบ ที่ยังต้องขอคำยืนยัน
จากคนอื่นอีก อันนั้นให้สังเกต
ไปเลย ยังไม่ใช่ การพบแบบ
"ตรัสรู้ชอบด้วยตนเอง"

ละความฝุ้งธรรม นั้นเสีย
แล้ว เพียรต่อ

อย่า ตำหนิจิต เด็ดขาด

กำหนดรู้ฉันทะในธรรม ที่ เกิด ดับ
ในแต่ละจังหวะชีวิต ประจำวัน
ไม่เกินกาย หนาคืบกว้างศอก

_/\_

 

ตรงนี้จะต้องแยก ระหว่าง จบกิจ ของ พระอรหันต์
จบกิจ คือ ได้เป็น พระอรหันต์
แต่มี พระอรหันต์ บางรูปที่จบกิจแล้ว
แต่ กิจของท่านนั้น ยังไม่จบ
คือ ยังจะต้องทำงานช่วย พระพุทธศาสนาต่อไป
จะเรียก พระอรหันต์แบบนี้ว่า พวกที่ยังเหลือเศษอีกเล็กน้อย
พอทำงานจบ หรือ ใช้เวรหมด กิจของท่านก็หมดจด
ไม่เหลือเศษความดำ เหลือแต่ ฟากขาว อย่างเดียว
จะเรียกว่าเป็น พระอรหันต์ที่ไม่เหลือเชื้อแล้ว
ใจของท่านก็จะไม่โดน สิ่งใด มากระทบ มากระตุันได้อีก
แม้แต่ความอยากเป็น พระอรหันต์ ก็จะมาหมดตอนนี้เหมือนกัน

 

กระผมเพียงแค่สงสัย
เลยตั้งคำถามถึงสภาวะที่เกิดขึ้น จึงตั้งข้อสงสัยและตั้งสมมุติฐานความเป็นไปได้เท่านั้น
กระผมถึงได้ต้องการผู้รู้ หรือมีความคิดเห็นในเรื่องนี้เท่านั้นขอรับ
ไม่ได้ต้องการที่จะละทิ้งคำสอนแต่อย่างใดขอรับ

 

ที่ผมสงสัยนั้น
นอกจากอยากจะทราบว่า สภาวะนี้จิตเราอยู่ที่ใดแล้ว
สภาวะนี้ เป็นจิตประเภทใด เป็น กุศลา อกุศลา หรืออัพยากตา เพียงเพื่อต้องการความคิดเห็นและผู้รู้เท่านั้นว่าเป็นไปอย่างไรขอรับ

 

เอาใหม่ ที่เกี่ยวกับ ความฝัน
ขออธิบายว่า ในขณะที่จิตไม่ฝัน
จิตของเรานี้ จะออกจาก กาย
ไปท่องเที่ยวยัง สามภพ คือ
อบายภูมิ มนุสยภูมิ และ สวรรคภูมิ
ท่องไปทั้ง ในอดีต ปัจจุบัน และ อนาคต

ส่วนจิตจะหลุดพ้นได้
ท่านจะต้องดึงจิตกับให้มาอยู่กับ ตัวเอง
คิดแต่เรื่องตนเอง และก็จะต้องคิดให้เป็น ปัจจุบัน เท่านั้น
เช่นดึงจิตกลับมาอยู่กับ การดูลมหายใจ เท่านั้น
แล้วก็จะต้องนึกถึง พระไตรลักษณะสาม คือ
ความไม่เที่ยง ความมีทุกข์ และ สิ่งที่ไม่มีจริง
ทำสามกระบวนการนี้ จึงจะบรรลุธรรมได้
แล้วท่านได้ทำสามกระบวนการนี้หรือยัง
ถ้าทำแล้ว ทำเป็นประจำ จึงจะหวังผลได้
แต่ถ้ายังทำไม่ครบ ก็รีบทำเพิ่มให้มันครบ
เดี๊ยวมันก็จบกิจเอง ด้วยตัวมันเอง
ไม่ต้องถามใครให้ยุ่งยาก
เราจะรู้ตัวเองทันทีว่า กิเลสของเราเบาบางลงหรือยัง

 

พวกจิตที่เป็น กุศลกรรม ก่อนตาย
เมื่อตายจะไปเกิดเป็นเทพ ใน สวรรค์

พวกจิตที่เป็น อกุศลกรรม ก่อนตาย
เมื่อตายจะไปเกิดเป็น สัตว์ในอบาย มาร
ในชั้นต่ำกว่า โลกมนุษย์

พวกที่จิตถือ ศีลห้า ก่อนตาย
เมื่อตายจะไปเกิดเป็น มนุษย์ ใน โลกมนุษย์ ทันที

พวกที่จิตถือ ทางสายกลาง หรือ อัพยากตาธรรม ก่อนตาย
เมื่อตาย จะไปยัง แดนนิพพาน เป็น ตั้งแต่โสดาบันขึ้นไป
ยันพระอรหันต์

ทางสายกลาง ก็คือ การปล่อยวาง ทั้ง
กุศลธรรม และ อกุศลกรรม
พร้อมทั้งถือศีลห้าเป็นอารมณ์ สำหรับคนทั่วไป
แต่ถ้าเป็นพระเณร ก็จะต้องถือศีลของตนเองให้ครบ
ก็คือ เณรถือศีลสิบ พระถือศีล227+

 

ตามความเห็นของคุณ nilakarn
สภาวะที่ผมตั้งข้อสงสัย = จิตท่องเที่ยวไปใน อดีตบ้าง ปัจจุบันบ้าง อนาคตบ้าง
แต่!ทำไมเราถึงไม่รู้ว่ามันไปไหน มันไปอดีต หรือไปอนาคต ทำให้ไม่รู้ว่ามันเป็นจิตประเภทใด เพราะธรรมชาติ จิตมันเป็นตัวรู้ไม่ใช่หรอครับ
แต่!ถ้าฝันอันนี้เรารู้ได้ และรู้ว่าเป็นจิตประเภทใด
คือสงสัยครับ

หรือว่า เป็นช่วงที่อวิชาดับ ทำให้สังขารไม่เกิด วิญญาณจึงไม่เกิด
จนกระทั่งมีอวิชาขึ้นมาอีก(คือเข้าสู่ชั้นหลับฝัน)วงจรปฏิจจสมุปบาท จึงเริ่มขึ้นมาอีกครั้ง

 

ตอบอันแรกก่อนนะครับ ที่ถามว่า
จิตออกท่องเที่ยวเป็นอย่างไร ตัวอย่างเช่น
ท่องไปในอดีต เช่น การคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้
ท่องไปในปัจจุบัน เช่น คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้
ท่องไปในอนาคต เช่น คิดถึงสิ่งที่จะเกิดพรุ่งนี้
วางแผนไว้ว่า พรุ่งนี้จะเอาอะไรกิน ก็เป็นอนาคตนั่นเอง
ที่นี้จะมาพูดว่า ใครจะรู้ได้บ้าง
ก็ต้องตอบว่า นักปฏิบัติที่ฝึกวิปัสสนาเท่านั้น
จึงจะรู้จิตของตนได้ แล้วก็จะต้องเป็น ชั้นจิตในจิต
ของ พระอาจารย์ปราโมช ปาโมชโช เท่านั้นจึงจะรู้ได้
พระรูปอื่นๆ ยังสอนเรื่องจิตในจิต
ไม่ถึงพอที่จะทำให้บรรลุธรรมได้

ส่วนข้อทีสอง จะต้องได้ สมาบัติแปดอย่าง เสียก่อน
จึงจะสามารถ ทำให้ อวิชชาดับได้ หรือที่เรียกว่า
ดับในนิโรธ หรือ ทุกสิ่งดับหมด
หากไม่ได้สมาบัติแปด พูดให้ตาย
ก็จะกลายเป็นการคุยคนละเรื่อง
มันจะคุยกันไม่รู้เรื่อง ในเวปนี้ก็จะมี
คุณ รสิฐ909 เท่านั้น ที่พอจะคุยรู้เรื่อง
ในเรื่องการเข้านิโรธ ส่วนผู้อื่นยังไม่ถึงขั้นนั้น
ย่อมไม่มีทางที่จะเข้าใจได้