หลงทาง

หาทางเข้าเวปซะเพลียเลยค่ะ ในที่สุดก็เจอ

 

สวัสดีค่ะคุณบุษบรรณ
ดีใจที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะ
กัลยาณมิตรที่แสนดี

 

ดีใจมากที่ได้พบกันอีกค่ะ ตอนแรกคิดว่าเราจะทำไงดีคิดถึงเพื่อนๆที่นี่จังถ้าไม่มีเวปพลังจิตแล้ว

 

ต่างช่วยกันดันหลงทางบ้างเข้าเว็บ
จนตาเจ็บหาเว็บเก็บซ่อนใว้
กดล่างกดบนหาจนตาลาย
เข้าไม่ได้กระทู้ปิดผิดงานเลย

 

สี่เหลี่ยมพระสมเด็จหรือคืออริยสัจ
สามฐานจัดบอกชัดพุทธธรรมสงฆ์
มีศีลสมาธิปัญญามุ่งดำรงค์
ในกรอบตรงครอบซุ้มแก้วแคล้วคลาดภัย

สีขาวนวลชวนจิตใจใสสะอาด
อย่าให้ขาดรักษาศีลสิ้นสงสัย
เนื้อองค์พระสมเด็จมองลงไป
ดั่งจิตใจขาวใสนวลชวนชื่นชม

ปริศนาธรรมล้ำลึกท่านฝึกสอน
ชินบัญชรคู่สมเด็จทั้งเจ็ดสี
ตั้งจิตใว้ได้สมใจทุกท่านมี
สมเด็จนี้มีใว้แจกแทรกสอนธรรม

 

สุดยอด..อ.คมสันต์หลงทางเข้า หาทางเจอยังอุตส่าห์แต่งเป็นบทกลอนได้

toplus99 หากแต่งกลอนได้แบบนี้บ้าง..คงทำหน้าเชิดหยิ่งน่าดู

งั้นเหลืออีกหนึ่งคือท่านอาวุโส อ.ระมิงค์ อยู่หนอนี่?

 

โมทนา คุณธรรม นำมาสอน
เป็นบทกลอน ซึ้งใจ ได้ศึกษา
ท่านผู้รู้ ทุกศาสตร์ อภิญญา
กราบขอบคุณ ท่านมา เพลานี้

 

.... คนอื่นหลงทางเข้าหาจนเพลีย ... แต่ กาลีนะ นี้สิ ... กดเม้มเว๊ปไว้พอเปลี่ยนที่จำรหัสตัวเองไม่ได้ แถม Hotmail ที่ใช้ก็โดนบล็อกอยู่ งานงอกต้องใช้ร่างอวตารใหม่มาใช้แทน เห้อ ๆ เพลียยิ่งกว่าใคร ๆเลยงานนี้ ...อยากร้องไห้จริง ๆ

 

ว๊าวว วี๊ดวิ้วๆๆๆ ยินดีต้อนรับน้องใหม่คนเก่า
เข้าบ้านครับ..

 

หลงทางจริงๆด้วย..พึ่งจะเข้าได้เนี่ย...

 

ก็อ่ะนะ..เจ้าของกระทู้ นอกคอก..งี้
กระทู้ หลงทาง..งี้

เฮ้อ เล่นเองหลงเอง...สนุกเขาล่ะ ชาวบ้านเขามารายงานกันตรึม
แต่เจ้าตัวเองกลับหามัวทางเข้าไม่เจอซะที ไหวอยู่นะครับป๋า?

 

เพราะชื่อกระทู้หรือเปล่าน้อท่านระมิงค์

 

...... คร่า ... ขอบคุณคร่าาาาา สรุปคงต้องใช้ชื่อนี้แทนไปจนกว่าจะจำรหัสได้ 55555

 

เรื่องอยู่ยงคงกระพัน ยิงฟันไม่เข้า นี่ผมเห็นมาตั้งแต่เด็ก ลูกศิษย์สายหลวงปู่ทอง วัดราชโยธา หนังเหนียว กระดูกเหล็ก ยิงฟันไม่เข้า มีโจรมาเข้าเป็นลูกศิษย์เยอะมาก...
แม่ผมเองเป็นกรรมการวัด...แต่ว่าผมเกิดไม่ทัน มาเจอก็ตอนที่เขาไหว้ครูกัน มีการใส่เสื้อยันต์ แล้วลองฟัน แทง กัน ซึ่งไม่เข้าจริงๆ....

เมื่อโตมาผมได้เจอกับหลวงพ่อท่านนึง ทำตะกรุดได้ดีในเรื่องเหนียว เรื่องมหาอุตต์ ลูกศิษย์จากในวังมาขอให้ทำเพื่อไปแจกทหารภาคใต้ ซึ่งได้รับฟังมาอีกทีว่า ปืนยิงไม่ออก กระสุนด้าน ระเบิดด้าน หรือแคล้วคลาด รอดพ้นจากความตายมาได้...

ไม่ใช่ว่าผมจะไม่เชื่อ แต่ถ้าจะให้ผมอยู่เฉยๆไม่พิสูจน์แล้วเชื่อนี่มันก็ไม่ใช่ผมน่ะครับ...
ผมเอาตะกรุดของท่านทั้งถุงพร้อมกับพระที่เสก ไปวางไว้ที่ตอไม้ ให้ปลัดเทศบาลเอาปืนพกมาลองยิง...
ยิงออกทุกนัด...
ยิงโดนทุกนัด...
กระจัดกระจาย หาของไม่เจอ...
ปลัดท่านนี้หัวเราะ หึ หึ...แล้วว่า สงสัย หลวงพ่อจำวัดอยู่มั๊ง ..555+

ผมเคยไปขอให้หลวงพ่อเจิมรถให้ เพื่อคุ้มครองป้องกันภยันตรายทั้งหลาย แคล้วคลาดจากอุบัติเหตุ...
แต่วันหนึ่งรถหลวงพ่อเอง ตกข้างทาง พุ่งไปชนเสาไฟฟ้าเสียเอง...ด้วยเพราะคนขับรถหลวงพ่อแอบไปกรึ๊บมานิดหน่อย...

ผมเคยไปให้หลวงพ่อท่านช่วยเรื่องประมูลงานก่อสร้าง ให้ได้งาน ให้สำเร็จ...
ท่านแผ่เมตตาให้ ท่านรับปากว่าจะนั่งสมาธิไปช่วยในเวลากลางคืน ท่านเมตตามากครับ เป็นพระอภิญญาที่สำคัญองค์หนึ่ง...
ประมูลออกมาไม่ได้งานครับ คู่แข่งฟันราคากระจาย...

เรื่องทั้งหลายทั้งปวงเหล่านี้ ทำให้ผมกลับมานั่งคิดพิจารณานะครับ...
หลวงพ่อยังมีชีวิตอยู่ช่วยเต็มที่แล้วยังช่วยไม่ได้ แล้วบอกว่าหลวงพ่อมรณภาพไปแล้วจะเอาวัตถุมงคลของท่านมาให้ช่วย ท่านจะมาช่วยเราได้อย่างไร...
ดูอย่าง แคล้ว ธนิกุล แขวนสมเด็จวัดระฆัง โดนเข้าไป 100 กว่านัด ตายคารถ ... ทำไม..

นี่มันเรื่องกฎของกรรม...
กรรม คือ การกระทำ และ ผลที่เกิดจากการกระทำนั้นๆ...ทำดี ได้ดี....ทำชั่ว ได้ชั่ว...
เชื่อพระพุทธเจ้า...เชื่อพระธรรม...เชื่อในพระอริยสงฆ์...
เชื่อว่า อิทธิบาท 4 ให้ผลได้จริง
เชื่อว่า ความไม่ประมาท คือ มีสติ ให้ผลได้จริง
บุคคลทำให้มากแล้ว เจริญให้มากแล้ว ย่อมมีผล...
ผมจึงเชื่อของผมอย่างนี้เอง

 

หลวงพ่อสอนกินข้าว...​

เวลาฝึกกรรมฐานกับพระธุดงค์ ท่านฉันมื้อเดียว เราก็ต้องมื้อเดียวด้วย ท่านฉันในบาตร เรากินในกะละมัง คลุกๆเข้าด้วยกันตามมีตามเกิด ก็ง่ายดี ไม่มีภาระพะรุงพะรัง...
เวลาฉันอาหารประมาณ 10.30 น.

ความที่กลัวจะหิว วันแรกๆ ตักมาซัดข้าวไป 3 ทัพพี กินตุนไว้ ตามลักขณาราศี ตุน...
วันถัดมาหลวงพ่อนั่งเทศน์ไปเรื่อยๆ...จนเพลก็แล้ว...จะเที่ยงอยู่แล้ว...
มันหิวจนใจหวิวๆ...นี่แหละ กินไปมาก ในมื้อแรกๆ...กระเพาะทำงานหนัก พอวันถัดมา กระเพาะมันจึงร้องขออาหารหนัก...นี่ถ้ากินน้อยๆ..กระเพาะมันฝึกให้อยู่กับอาหารน้อยๆ มันคงไม่หิวขนาดนี้...

เมื่อไรหลวงพ่อจะเทศน์จบ ให้กินข้าวได้เสียที....ท่านก็ยังเทศน์ต่อไป...
จนเมื่อนึกในใจว่า ช่างมันเหอะวะ...วันนี้ข้าวปลา ไม่กงไม่กินมันแล้ว...
หลวงพ่อก็หยุดเทศน์แล้วบอกว่าให้เริ่มขบฉันได้ ให้ทำอย่างมีสติ...

เอื้อมมือไปจับช้อนมือมันสั่น...คงเพราะมันหิวจัด...
ตักข้าวในกะละมัง ขึ้นมามือมันสั่นข้าวหก ตักไม่ได้...น่าอายมาก อายครูบาอาจารย์ มันน่าทุเรศจริงๆนะ...นี่เราหิวขนาดนี้ เราอยากกินข้าวกันขนาดนี้เลยหรือ...
เมื่อตักไม่ได้ ก็ทำฟอร์ม มันต้องดื่มน้ำสักหน่อยก่อน...นัยว่าเพื่อให้กระเพาะรับรู้สักหน่อย..มันคงจะดีขึ้น...

เอื้อมมือไปจับแก้วน้ำ มือมันสั่น น้ำมันจะกระฉอก ต้องเอาสองมือ จับแก้วน้ำไว้ แล้วให้รู้ว่า ต่อไปอย่าตักน้ำใส่แก้วให้มันเยอะ...เพราะเวลามือสั่นอย่างนี้ จะได้ไม่กระฉอกหก...

ความรู้สึกสลด ปลงสังเวช ตัวเองว่า นี่เราหิวข้าวขนาดนี้เพราะอะไร...
ตกลงนี่เราจะกินข้าว หรือถูกตัณหาคือความอยาก มันกัดกินเรา มันทำกับเราถึงเพียงนี้..
ไม่อายบ้างหรือ...ยังจะกล้าเรียกตัวเองว่ามาปฏิบัติธรรมอีกหรือ...มันจะไปต่างอะไรกับหมานั่งแลบลิ้นเลียปากน้ำลายหยด รออาหารในจาน...
ช่างมันแล้ว...ไม่กินแล้ว อาหารวันนี้...มันน่าอายมาก...
ไม่กินสักวันมันจะตาย ก็จะปล่อยให้มันตาย...

นี่วิธีสอนการกินอาหารของหลวงพ่อพระธุดงค์ ท่านสอนกันแบบนี้เอง...

 

สาธุค่ะท่าน
อ่านโพสต์นี้แล้ว ได้ข้อคิดมากเลยค่ะิ สาธุๆๆ

 

สาธุคะ

.. ด่านนี้หนูคงรอดยาก 5555555555 เพราะเป็นคนที่หิวได้ตลอดเวลา ....

 

หิว

*******************************
จะถือศีลแปด ก็เหลือเจ็ดทุกที พอตีหนึ่งละก็เปิดตู้เย็นวุ่นเลย 555

 

สมาธิสำหรับคนบุญน้อย​

เรื่องการเจริญภาวนาผิดวิธีนั้น ผมมีความชำนาญมาก อาจจะเกินหน้ากว่าที่ครูบาอาจารย์ท่านจะด่าไปถึง คือว่าทำผิดมาเยอะ หลงทางมามาก แต่ก็ยังไม่เข็ด ตามประสาคนที่มันยังไม่เอาไหน

แต่ว่าผมคิดของผมเองว่า การหลงทางนี้มันก็มีข้อดีเหมือนกันนะ ทำให้เราได้รู้หนทางใหม่ๆ ใช่ว่าจะร้ายเสียอย่างเดียว จะว่าเสียเวลาก็เสียเวลาเพราะว่าไม่ตรงทาง แต่จะว่าไม่เสียเวลาก็เพราะว่ามันได้รู้หนทางใหม่ๆที่คนทั่วๆไปไม่ค่อยจะรู้กันนัก แม้ว่ารู้แล้วจะไม่ได้ภาคภูมิใจอะไรก็ตามทีเถอะ

การฝึกของผมนี่ผมหวังอะไรไม่ได้เลย เพราะเป็นพวก บุญน้อย วาสนาไม่มี ความดีไม่ปรากฎ ฝึกก็ยากเย็นแสนเข็ญ ฝึกผิด หลงทาง เสียมากมาย เป็นอันว่าหาความดีในการเจริญกรรมฐานไม่ได้เลย แต่ว่าผมไม่เคยท้อ เนื่องจากว่าผมคิดเสมอว่าผมเจริญกรรมฐานนั้น เพื่อถวายเป็นพุทธบูชา ผมไม่ได้เจริญกรรมฐานเพราะอยากได้อยากดี อยากเก่งอะไรกับเขา เนื่องจากว่า บุญวาสนาบารมี กระผมนี่สู้คนอื่นเขาไม่ได้ คนอื่นเขาเก่งกันเหลือเกิน ฝึกกันไม่กี่วัน ไม่กี่สัปดาห์ เขามีความก้าวหน้าไปเร็วมาก จิตรวม นิ่ง ดิ่งลงได้ ...เกิดภูมิธรรม เกิดปัญญา สารพัดท่านจะทำกันได้...หลายท่านก็ได้อภิญญา ไปกันแบบสบายๆ...แต่ว่าผมเป็นพวก เนยยะ คือ ฝึกยาก สอนยาก เป็นพวกชั้นเลว ดังนั้นการฝึกไปแล้วจะไม่ได้ผล ไม่เกิดความก้าวหน้าใดๆ นั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติของผมเอง เมื่อรู้สึกว่าฝึกไปแล้วไม่ได้ผลอะไรอย่างผู้อื่นเขา ก็ทำให้ผมฝึกไปอย่างไม่หวังผล หวังเพียงอย่างเดียวคือถวายเป็นพุทธบูชา เมื่อนึกอย่างนี้แล้ว การฝึกจะฝึกไป อย่างไม่ต้องท้อ เพราะไม่มีเป้าหมายให้ท้อ

เมื่อเกิดเป็นคนที่ไม่เก่ง ไม่มีบุญวาสนาอย่างคนอื่นเขา มันก็ดีไปอย่างนึง คือไม่ต้องมีใครมาคาดหวังเอาอะไรกับเรานัก แล้วก็ทำให้เราไม่ได้ต้องกลัวว่าใครจะดูถูก เสียหน้า เสียฟอร์ม เพราะเราไม่มีสิ่งเหล่านั้นให้เสีย มีใครแนะนำอะไรมาเราก็รับฟัง มีใครเขาปฏิบัติอะไรกันมา เราปฏิบัติกับเขาได้ เพราะเราไม่ได้ถืออะไรกับเขา เราถือว่าเราฝึกเป็นพุทธบูชา ก็ทำกันไป...

เวลาผ่านไปหลายสิบปีนี่ก็ทำให้เห็นขึ้นมาว่า คนที่เขาไม่เก่งอย่างเราก็มีมาก นั่งสมาธิไม่ได้ นั่งแล้วคิดโน่น คิดนี่ ไม่สงบบ้าง ภาวนาไม่ได้ บริกรรมไม่ได้ จะ พุทโธ ก็ไม่ไหว จะยุบหนอ พองหนอ ก็ไม่ไหว จะสัมมาอรหัง หรือจะ นะมะพะทะ ก็รู้สึกว่าหนักไป ทำไปแล้วไม่เห็นผลอะไร แต่ว่าอยากฝึกกรรมฐาน คืออยากดี แต่ว่าไม่มีหนทาง...

ตามประสาคนที่หลงทางมาอย่างช่ำชองแล้ว อาการเหล่านี้ถือว่าไม่น่าแปลกใจ ผมแนะนำให้เริ่มจากการสวดมนต์ หลายๆท่านชอบ ทำได้ แต่ก็มีจำนวนมาก ที่สวดมนต์ไปก็ยังคิดโน่น คิดนี่ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่อยู่กับบทสวด ...สวดก็สวดไปอย่างนั้นเอง แบบนกแก้ว นกขุนทอง อันนี้ผมก็เคยเป็นเหมือนกัน อะไรแย่ๆ นี่ผมเลย ทำมาหมด...

สวดไม่ได้ก็ให้มองภาพพระพุทธรูปที่ตนชอบใจไว้เฉยๆ ทำใจสบายๆ ก็ยังมีพวกที่มองแล้ว เดี๋ยวไปนึกถึงองค์โน้นบ้าง องค์นี้บ้าง สลับไปๆมาๆ น่าปวดหัว เลยไม่รู้ว่าจริงๆแล้วชอบองค์ไหนเหมือนกัน คือว่าบางทีก็ชอบหลายองค์อยู่...

แต่ว่าท่านทั้งหลายเหล่านี้ท่านมีความดีอยู่อย่างหนึ่ง คือ มีความรู้สึกว่าฉันอยากจะทำสมาธิ แม้ว่าจะทำไม่ได้ แต่ว่าฉันอยากจะทำสมาธิให้ได้ ฉันเห็นว่าสมาธิเป็นสิ่งที่ดี นี่คือความดีของท่านเหล่านี้

และตามประสาของคนหลงทางก็ไปเจอทางใหม่ๆหลายๆทาง จนมาถึง วิธีการทำสมาธิแบบไม่ทำสมาธิ เอาสำหรับคนที่อยากทำสมาธิ แต่ว่าทำสมาธิไม่ได้ เอาอาการหนักสุด คือว่า ถ้าหนักกว่านี้นี่ต้องมาอยู่กับกระผมแล้ว เข้าหมู่ไว้เป็นพวกเดียวกัน

เกริ่นไว้เพียงนี้ก่อน ตอนหน้าจะเป็นเรื่องของการทำสมาธิแบบไม่ทำสมาธิ...ว่าจะทำกันอย่างไร...

 

ปูเสื่อรอจร้า ท่านอาจารย์คุณป๋า