สัมมาสมาธิ แตกต่างกับ สมาธิทั่วไปอย่างไร

ทีมาประโยคนี้ แบ๊ว เหลือเกิน

ทีประโยคอื่นนี่คิดเป็นเรื่องเป็นราว

 

ท่านคงให้รู้อาการหลับในสมาธิ เหมือนจะเคลิ้มๆๆ

ใช่อาการอยากหลับ แล้วลุกไปนอน มั้งครับ yep?

 

ถามว่า ก่อนถึงไฟแดง และ ปั๊ม มีร้านอะไรจะดีกว่ามั๊ง

 

เอาอย่างนี้ซี่ อาหลง อาหลง ก็เพียงแค่ บอกเพื่อนๆว่า

หากตอนนี้ เวลานี้ อาหลงปราถนา ปฐมฌาณ ก็สามารถน้อม
นึกให้บังเกิดขึ้นกับจิตได้ทันที

และเพราะมี ปฐมฌาน เป็นเครื่องรู้ของจิต เป็นเครื่องสละออก
ของจิต จึงทำให้ จิตถึงฐาน

และที่ อาหลง ปรารภว่า รู้อยาตนะ รู้ธาตุ รู้ขันธ์ ย่อมมีฐานะ
จะกล่าวได้ว่า เห็นตามความเป็นจริงได้เล็กน้อย ถึง น้อยมาก

แต่ไม่ใช่ คิดเอา แบบ คนไม่ชำนาญใน ฌาณจิต เลย

 

อันนี้เห็นด้วย

 

ไปหัดร้อยด้ายเข้ารูเข็มก่อน

แล้วค่อยมาคุยใหม่

 

มีสติตามรู้อาการหลับในสมาธิ รู้อาการเคลิ้มๆ ไม่ใช่อยากหลับแล้วก็ลุกไปนอน

เข้าใจตรงกันไหมคะ

 

เห็นไหมว่า ไม่รู้เรื่อง

เชื่อไหมอาหลง คนที่ พยายามทักอาหลง ให้ฝึกฌาณ ปรารภ
เรื่องสมาธฺบ้างเนี่ยะ

พวกเขาเหล่านั้น ไม่ต้องน้อมไปยังจิตที่เป็นสมาธิ เป็นฌาณจิต
แต่อย่างไร

เพราะว่า มันมีอยู่แล้ว โดยไม่ต้องทำ

แต่อาหลง เจอคำกล่าวชักชวนว่า ให้ประกอบ ให้น้อม ก็ใบ้กิน

แล้วยกเรื่องอะไรก็ไม่รู้ มาข่มแทน

* * *

โปรดฟังอีกครั้งหนึ่ง

ฌาณจิตของผู้อบรมดีแล้ว ไม่ต้องทำ มันจะปรากฏอยู่แล้ว หาก
ผู้ภาวนาวางจิตมนสิการ ก็จะพบว่า มันอยู่ ไม่ใช่ไม่มีอยู่

แต่เนื่องจากเราอบรมดีแล้ว จิตจึงพรากการมุ่งว่ามี หรือไม่มี มัน
เลยตกที่นั่งฐานะ ผัสสะ รูปนามอย่างหนึ่ง เสมอกันกับ รูปนามอื่นๆ
ไปก็เท่านั้น

เอโกธิภาวะ ธรรมเอก จิตพุทโธ ก็เลยมีที่มาที่ไปประมาณนี้

 

ถูกต้องครับ พอถึงตรงนี้ก็นั่งไปเลย ครับตามไปเรื่อยๆ
พอถึงจุดนึง มันก็โล่งและสว่าง ตัวเบา ใจเบา นิวรณ์ จัดการเราไม่ได้ครับตอนนี้ พอเลยมาแล้ว

 

อ่านคำที่นิวรณ์โพสท์ทีไรไม่เคยรู้เรื่องสักที่
พูดวนไปวนมาอยู่นั่นแหละ ทำเหมือนคนปสาทแดก
ทำเป็นเจ้าบทเจ้ากลอน ทำเป็นเหมือนรู้ จับใจความไม่ได้เลย
โดดไปโดดมาเวียนหัว...ดูๆๆไปเหมือนคนบ้า

 

แล้วเรื่องราวที่ อาหลง เที่ยวสอนเขา มันเป็นเรื่อง สัญญา10 ธรรมดาๆ

ผมจึงไม่ได้ขัด ไม่ได้แย้งว่า การตรึกแบบนั้นทำได้

แต่ผมอาศัยอะไรแย้ง อาหลงหละ

ก็อาศัยคำว่า "จิตงอกลับ" อาหลง งง ไม่รู้ว่าคืออะไร ทั้งๆที่ สัญญา10
เนี่ยะ ทำได้เต็มที่จริงจะต้องเห็น แต่นี้อาหลงไม่เห็น

พอไม่เห็น จิตรวมเล็กก็ไม่เห็น จิตรวมใหญ่ก็ไม่เห็น

พอไม่เห็น ก็เลยไม่รู้เรื่อง ฌาณจิต ธรรมเอก จิตพุทโธ หรือ สมาธิจิต

พอไม่มี มันก็รำคาญที่ตัวเองไม่มี ก็เลยแสดงออกด้วยความ สาเถยยะ
คือ เที่ยวต่อว่า คนประกอบสมาธิ

ซึ่งหาก อาหลงเห็น จิตงอกลับ เพียงครั้งเดียว จะเลิก ด่าพวกทำสมาธิ
จิตไปเลย แต่นี่หากด่าพวกทำสมาธิอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ด่าโดยไม่สมควรแก่
เหตุ เห็นบทธรรมอะไรชอบใจ เป็น น้ำลายสอ ชอบอกชอบใจ แบบนี้
ก็ชัดว่า มันเกิดความ สาเถยยะ กัดกิน

คนทุกคน เขาเล็งเห็น ตรงกันหมดว่า อาหลง ไม่รู้จัก จิตหนึ่ง ธรรมเอก
ไม่รู้จัก ฌาณจิต ไม่รู้จิตพุทโธ ไม่รู้การหยุดอยู่ที่รู้ ซึ่งเป็นชื่อ กริยาจิต
ของ จิตงอกลับ ตัวเดียวกันหมด

 

ลองกลับไปประมวลคำตอบตนดีๆครับ

ที่มาคุย เพียรมาทักเพราะทิฏฐิมานะ มันมามา ถูกไหม

นี่ตาคงไปกระทบคำพูดนายหลงไว้ ในโพสใดโพสหนึ่งเข้า จึงเป็นเหตุให้เข้ามาจั่ว

เพราะอะไรล่ะ เพราะใจมันตั้งป้อมไว้แล้ว ปราถนาจะได้ยินคำตอบ ที่ตนชี้นำว่าต้องเป็นอย่างนี้สิถึงถูก ถูกไหม

นั้นแล สังขารมันปรุงไปเรียบร้อยแล้ว

ส่วนการชี้นำ บิ้วส์เหลือเกิดนเรื่องสมาธิ

ก้ลองทำความเข้าใจให้ดี หากไม่เข้าใจ

ให้ไปอ่านในกระทู้ สัมมาทิฏฐิของ เคขวัญ

ผมรู้ว่าน้าเอกไม่มีความสามารถอ่านอะไรยาวได้นาน

เลยเลือกแบบเน้นๆ มาให้อ่าน อยู่ล่างๆน่ะ ^^

 

นี่นึกว่าผมเห็นคนเดียวซะอีก

 

ทบทวนดีๆ น๊า ว่า ผมทวงถาม ภูมิจิต ของคุณ ขณะใด

ผมทวงถาม ปัจจุบัน นี้ เสมอ

ทำได้ก็บอกมา ทำไม่ได้ก็บอกมา

เข้าใจก็บอกมา ไม่เข้าใจก็บอกมา

ไม่จำเป็นหรอกที่จะต้อง ชี้โบ้ชี้เบ้ ให้เป็นเรื่อง อดีต หรือ
พลัดวันประกันพรุ่ง

 

อู้ฮู ยังไม่ลดมานะเน๊อะ เพียรเพ่ง เพียรเค้นซะเหลือเกิน

ถ้านายหลงไม่ตอบนี่ มันจะบีบหัวใจน้าเอกแค่ไหนหนอ ^^

ผมว่า อย่าเพิ่งเขยิบตัวไปทักภูมิจิตชาวบ้านเลยครับ

 

นั่นแหละ ศิษย์พระพุทธองค์ ต้องรู้จักแบบที่กล่าวมานี้

สำหรับศิษย์เทวทัต ไปสอนไม่ได้หรอก ขนาดยกคำในพระไตรปิฎกมา ทนโท่ ตรงๆ มันยังไม่สนใจเลย อ้างว่า ต้องตีความอีกแบบ
ระวังไปสอนศิษย์เทวทัตเข้า มันจะแว้งให้ร้ายเอา

ตัวอย่างที่ 1

 

โอยยยย อย่าสักแต่ว่าขอลุงมีบทพูดหน่อย

เขาตอบโพสไหนอยู่

นี่ไปจับมาเปะปะ บ่งบอกถึงคนจับใจความอะไรไม่ได้

มันออกมาจากจิต ก้จิตไม่อยู่ในร่องในรอย มัก้แสดงออกมาแบบเปะปะ

อ้าว จูนสมองด่วน ^^

 

ตัวอย่างที่ 2

นี่แหละวิถี เทวทัต อริเยอะ บุคคลขั้นที่ 1 สูเดาบุคคล

 

งั้นเหมารวมตัวอย่างที่ ๑ ตัวอย่างที่ ๒ เป็นตัวอย่างที่ ๓ เลยแล้วกัน

บุคคลสูเดา