วิปัสสนาญาณ เกิดขึ้นได้อย่างไร

การเจริญวิปัสสนาในชีวิตประจำวัน

1.) เมื่อมีเวลาว่าง ให้พยายามทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิต

ตั้งแต่จำความได้ จนกระทั่งถึงปัจจุบัน ทบทวนไปช้า ๆ


2.) ก่อนนอนทุกคืนควรพิจารณาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตลอดวันนี้ทั้งวัน


3.) ในชีวิตประจำวันก็ขอให้คอยสังเกตความรู้สึกที่เกิดขึ้น

ในขณะนั้น ๆมีสติรู้ทันความรู้สึกตลอดเวลา


4.) ในเวลาทำกรรมฐาน ขณะทำสมาธิก็คอยสังเกตจิต

หรือสังเกต "เรา" เป็นระยะๆ ทำนองเดียว


5.) เมื่อเห็นทุกข์เห็นโทษของสิ่งใดแล้ว

ความยินดีรักใคร่ ความยึดมั่นถือ

มั่นในสิ่งนั้น ๆ ก็จะลดลงไปเอง

 

งานหลัก ของเรา คือ หลุดพ้น

ไม่ใช่ เอาสนุก เอาสด นั่นมันตัณหาแทรกได้ จริงไหม

แห้ง หรือ สด ถ้ามันหลุดพ้น

แล้วทำไมจะ แห้ง ไม่ได้

พวกตัณหา จะงง และ แบ่งแยก

โดยไม่สนใจ เรื่อง เป้าหมายสุดท้าย

นั้นก็เห็นชัดอยู่แล้ว คนที่ชี้ไปทาง สด มันมีโลภะเจตนาเจืออยู่

ถ้าไม่แล้ว

ก็ให้สนใจไปที่ การหลุดพ้น เท่านั้น

 

นั่งเอาญาณ นั่งจนยาน ไม่ได้ญาณ

 

คุณสันโดษ
หน้าผมติดจอแล้ว อย่ารังแกคนสายตาสั้นเลย

 

สมาธิ คือ การจดจ่อ

 

คราวนี้ มาดู ถ้า เราใช้ ความรู้สึก เข้าสู่การปฏิบัติ

ใครบ้าง ที่ต้องนั่งลงทำสมาธิ จึงค่อย มีตัวรู้สึก

ไม่มีหรอก เพราะ ความรู้สึก นั้น มันอยู่กับตัว ตลอดเวลา
ไม่ต่างจาก นามธรรม สูงสุด

ดังนั้น คนที่จะมากล่าวว่า หรือ กล่าวหาว่า ถ้าใช้ ความรู้สึก
ปฏิบัติแทน จะกลายเป็น นั้งปฏิบัติจนยาน ไม่ใช่เลย

ถ้าใช้ความรู้สึก เราจะทำได้ทันที ขณะนี้ก็ทำได้ ทำแล้วก็
ไม่เนิ่นช้า ไม่ต้องให้เกิด หรือ ทำอัปปนาสมาธิเป็นได้ก่อน

ทำได้เดี๋ยวนี้ รู้สึกได้เดี่ยวนี้ เห็นความไม่เที่ยงได้เดี๋ยวนี้

เห็น ธรรม ได้ด้วยตัว รู้สึก ณ ปัจจุบันธรรม

อันนี้สอดคล้องธรรมพระพุทธองค์ที่สุดแล้ว ทำแล้วก็รู้ผล
ได้ทันที ไม่มีทางเนิ่นช้า

คุณผึ้งรู้สึกอย่างไรบ้าง ?

ชอบใจ ไม่ชอบใจก็บอกได้ เพราะนั้น คือ สภาวะธรรมที่มีคุณค่า
เสมอกัน แต่ขอให้ ชี้ ให้ รู้สึก และค่อยกล่าวออกมา

 

เหอ เหอ แห้งย่อมเห็นแห้ง
สด ย่อมเห็นแจ้ง ทั้งแห้ง และสด

 

ผมชอบคลุกคลิก น้ำไม่มาก

 

แล้ว อันไหนดีกว่าเหรอ

เธอสนใจ การหลุดพ้น หรือ ว่า ภาวะที่ดีกว่า สิ่งที่มีของคู่

 

คนที่ยังติดข้องว่า อันนู้น ดีกว่า อันนี้

เธอจะฟังเขาพูดหรือ เธอจะมั่นใจเหรอว่า
เขาชี้ชวนไปทางหลุดพ้น ไปทางตรง ไปทางหลัก

ผึ้งแน่ใจหรือ ว่า วันหลัง เขาจะไม่ไปเห็นของดี แปลกประหลาด
แล้วก็ชักชวนเธอไปดู ไปมุดอุโมงค์ยิ่งกว่าดู

ผึ้ง เธอจงดูเถิดว่า ใครพาไปทางหลุดพ้น

ใคร พาเธอข้องแวะ

 

ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค
ถ้า นิโรธไม่แจ้ง แล้ว จะเดินมรรค ได้อย่างไรล่ะท่าน

 

เวลา จะวิปัสสนา ก็หาความจริงรอบๆ ด้าน ง่ายๆ ก่อน
ให้ฝึกจนเป็นนิสัยนะ เช่น หาหลักหาเกณฑ์ให้กับชีวิต นั้นแหละ
แล้วค่อยๆ ย่น เข้ามาหาจิตหาใจตัวเอง
สุดท้าย ย่นลงมาให้ จิตใจยอมรับ กับคำว่า เช่นนั้นเองได้


การยอมรับกับคำว่า เช่นนั้นเอง คือ เห็นความจริงโดยรอบ จนเห็นว่า เปล่าประโยชน์ กับการยึด เปล่าประโยชน์ ที่เราจะต้องไปสร้างนั้นสร้างนี้
ตามกิเลสตัณหา เพราะทุกอย่างเกิดแล้วก็ดับ หาแก่นอะไรไม่ได้
ทีนี้ พอวิปัสสนาดู ย่นเข้ามาที่ใจ ไอ้ภาวะคิด มันจะค่อยๆ กลายเป็นเห็น เห็นเป็นปัจจุบัน ทันทีทันใด ย่นเข้ามา จนหมุนเร็วจี๋ แล้ว ดับลง

คำพูดนี้ผมกลั่นออกมาจากใจ มันก็ลงสู่คำง่ายๆ เหมือนเดิม แต่มองได้ยากจริงๆ
ลองทบทวนดูหลายๆรอบ

ทีนี้ ความฉลาด ในความเป็นจริง ไม่ต้องหา แต่ให้หาความจริงของธรรม แล้วมันจะฉลาด ในความจริงแต่ละอย่างขึ้นมาเอง เพราะว่าความโง่ดับไป มันก็มองเห็น สิ่งต่างๆ ตามความเป็นจริง เห็นและรู้เท่าทัน

 

ตอนนี้ผึ้งขอเล่าให้ฟังก่อน ผึ้งปฏิบัติไป พักนี้จะมีความรู้สึกเข้ามาเร็วมาก และจะมีอยู่ตัวนึงที่จะบอกว่า อย่าทำนะ ไม่ดีนะ เลิกนะ หยุดนะ และจะมีอีกตัวนึงเข้ามาเหมือนกัน ว่าทำไปเถอะ ไอ้นั่นมันเป็นมาร มันทำให้เราหยุด แต่สุดท้าย ทั้ง 2 ความรู้สึกนี้ มันไม่ใช่เลย มันไม่มีเลย มันคือความว่างเปล่า ความว่าง ในความว่าง อีกที ผู้รู้เท่านั้นที่จะรู้ได้ จะมีความรู้สึก โด่ ขอใช้คำนี้แล้วกัน โด่ และบอกขึ้นมาเองว่า มันคืออะไร ควรหรือไม่ควร ห้ามคิด ใช้แต่ความรู้สึกเอานะ และมันจะตัดออกเองโดยอัตโนมัติ ซึ่งเป็นธรรมชาติ ไม่รู้ว่าตรงใจหรือเปล่านะคะ

 

ผึ้ง เธอจงพิจารณา ผู้กล่าววาทะ ว่า รู้อย่างที่ผมรู้ อย่างที่ อ.ขันธ์ รู้

ถ้า เขารู้ว่า วิธีนี้ คือ วิธี แห้ง

ซึ่ง !

ก็พาหลุดพ้นได้ เธอจงดูว่า เขากล่าวแย้งเราเพราะอะไร

เพราะต้องการขัดขวางเธอหลุดพ้นหรือ

เพราะต้องการพาเธอไปได้ของดีหรือ

หรือ ว่า เพราะเขาไม่รู้ว่า เราพาไปทางหลุดพ้น

เขาจึงไม่รู้

เขาจึงไม่มั่นใจ

เขาจึงยกข้อขัดแย้ง ว่า ทางเราไม่ใช่บ้าง

ทางเราคือ แห้งบ้าง

ทางเราไม่รู้ถ้วนบ้าง

ผึ้ง เธอจงพิจารณา ขอให้ลง และพุ่งไป ที่การหลุดพ้น

ทางไหน คือ ทางที่เธอ นมสิการได้ ไตร่ตรองได้ ก็ทางนั้นแหละ

 

โด่.... ต่อ

 

เช่นนั้นเอง

 

นิพพาน (สด)

 

ใช้ได้นะ และชอบใจมาก ที่ ว่าง เธอก็รู้สึกว่า ว่าง

เธอจงพิจารณาไปเถิดว่า ว่าง นั้น คงทนไหม คนหลายคนคิด
ว่า นั่น คือ นิโรธน โดยไม่รู้เท่าทันว่า แอบไปพอใจในสุข สงบ ว่าง
ดังนั้น หลายคน ที่ได้พบภาวะว่างแบบนั้น แล้วไม่ทันดูความติดใจ
ความพอใจ เขาก็จะคิดว่า ว่าง นั้นใช่

นิโรธน ของแท้นะ เห็นไม่ง่ายหลอก

ว่างแบบนั้น ใครทำสมาธิได้ก็เห็นได้แล้ว เธอก็ทำได้ ทำสมถะสมาธิ
เมื่อไหร่ ก็จะได้ ว่าง แบบนั้นเป็น วิบาก ตามธรรมดา

ดังนั้น ให้ ดูต่อไปเลย ว่า ว่าง นั้น เที่ยงหรือไม่เที่ยง ยังต้องปรุงขึ้น
ไหม ยังต้องทำเหตุให้เกิดขึ้นไหม ถ้ายังต้องทำ ยังต้องอาศัยเจตนา
หรือ อาศัย กรรม มันก็ต้องมี เวรกรรม หรือ ผลกรรม

และ ดูอีกว่า เธอ ชอบใจว่างนั้นไหม ถ้าชอบใจ ให้ดูไปเลยว่า ตอน
ที่มันจะออกจากว่าง เธอจะมีอาการดึงๆ ไว้ ประคองไว้ เพื่อให้ว่าง
นั้นอยู่ นั้นแหละ ตัณหา กับ อวิชชา เป็นผู้บงการ

 

วัดปากน้ำรึเปล่า นั่นธรรมกายนะ

 

ไม่แห้งหรอก เมื่อถึงเวลา ความชุ่มชื้น ความอัศจรรย์ ความประหลาดทั้งหลาย
จะอยู่ในนั้นแหละ
ผมอยากจะเรียกว่า ความอัศจรรย์ บนความ เรียบง่าย


แต่ถ้าจะเรื่องฤทธิ์ เรื่องวิเศษ เรื่องอภิญญานี้ เดี๋ยวมันก็มีมาเอง
ประสบการณ์เรื่อง พวกนี้ผมมีตั้งหลายอย่าง แต่ถ้าศีลไม่บริบูรณ์ อย่าไปริเล่นนะ

ผมโดนมารมันหลอก แล้ว หลอกอีก นึกตลกกับมันว่า เมื่อไรมึงจะเลิกเล่นวะ กูไม่ได้หลงกับมึงเลย มึงก็เล่นอยู่ได้

นี่เพราะว่า ศีล หรือ การสังวรอินทรีย์ นี้ มั่นคง คือ มีนิมิตอะไรไม่หวั่นไหว
เพราะเห็นว่า ไม่เที่ยง ไม่แท้

แล้ว เมื่อ ถึงจุดที่แยกอารมณ์ออกได้ เราจะเสกสรรค์ อะไรให้มันสวยงามก็ได้ โดยที่เราจะไม่หลงกับมัน