รัก

แค่ข้อความกิ๊กก๊อกของคนที่ยกเรื่องรักมาอ้างเล่นๆ
จะไปใยดีกระไรกันเล่าพี่ท่าน

รักของพรานพิเศษ กระจายออกไปถ่ายเดียว ไม่ต้องการรักตอบ(แต่ถ้ามีก็ยินดีนะ) ไม่ใส่ใจเรื่องความเจ็บปวด แล้วก็ไม่สนใจว่าใครจะรังเกียจ
เพราะยิ่งคนที่รังเกียจความรัก... ยิ่งเป็นบุคคลที่ต้องการความรักความเมตตามากกว่าบุคคลประเภทอื่นเหล่าอื่นบนโลก

หนีสิ่งใดๆย่อมหนีได้ แต่หนีใจรัก จักหนีไปแห่งไหนได้เล่า... ในเมื่อความรักมันอยู่ในใจตัวเอง

มนุษย์กำเนิดมาจากความรัก
เป็นอยู่อย่างเป็นสุขก็ด้วยความรัก
สืบเผ่าพันธุ์ที่ดีมีคุณภาพต่อไปได้ก็ต้องมีความรัก
แม้แต่มหาศาสดาทั้งหลายบนโลกก็เคยเรียนลิ้มชิมรสความรักในรูปแบบต่างๆมาก่อนมีชัยเหนือความรักแบบเจือโมหะ นั่งคร่ำเคร่งพร่ำสอนลูกศิษย์ก็อาศัยอำนาจความรักความเสียสละ วินิจฉัยและตรวจตราชี้ทางแก้ไขปรับปรุงความเข้าใจของศิษย์ก็ด้วยรักและเมตตา ปัจฉิมโอวาทที่ให้ไว้ก็เพราะรักและเป็นห่วง

จะกลับมาเคียงไหล่กับมนุษย์ที่รักเมื่อถึงวันพิพากษาก็เพราะรัก



แล้วใครเหรอที่อยากหนีความรัก
แล้วใครเหรอที่ปฏิเสธความรัก
แล้วใครเหรอที่ขัดแย้งต่อต้านความรัก
แล้วใครเหรอที่รังเกียจความรัก
แล้วใครเหรอที่ไม่ต้องการรัก
แล้วใครเหรอที่บอกว่ารักคือทุกข์(ที่ทุกข์เพราะหลงไม่ใช่รัก)
แล้วใครเหรอที่เจ็บปวดเพราะความรัก
แล้วใครเหรอที่เจ็บแค้นเพราะไม่ได้รับรัก
แล้วใครเหรอที่บอกว่ารักต้องอยู่ด้วยกัน... แยกกันก็ไม่รัก
แล้วใครเหรอที่บอกว่ามันไม่ถูกใจไม่รักมันหรอก

อ๋ออออออ... ก็คนที่ยังไม่เข้าถึงเข้าใจความรักแบบพระเจ้าไง
เหตุเพราะใจเขาเหล่านั้นปิดอยู่ ด้วยความกลัว ลังเล ลามก ฯ ... จึงทำให้ความรักในหัวใจถูกบดบัง ไม่สามารถแผ่กระจายความรักออกมาได้
เหตุมันจึงไม่ใช่เพราะเขาเหล่านั้นไม่มีรัก เพียงแต่ความรักในหัวใจถูกบดบังด้วยอำนาจของความไม่รู้ไม่เข้าใจความเป็นจริง

ใครพร้อมรักก็รักกันไป
ใครยังไม่พร้อมก็เร่งๆหน่อย... เพื่อนๆมานั่งรักนอนรักกันอยู่เป็นนานแล้ว

 

ความรักความสุขไม่เคยยังยืน อย่างที่รู้กันดี

 

คนเราเกิดมา อยู่ได้ไม่เกิน 30.000 วัน
เก็บวันละบาทตั้งแต่เกิดยันตาย ยังไม่แทบไม่พอซื้อที่ไว้ฝังกายด้วยซ้ำ
คนคิดได้น้อยต้องใช้อุบายหลอกล่อเยอะสอนให้เข้าใจยาก เลยต้องสอนให้ไปพิจรณา ขี้ ไปสังเวชศพ
คนพอคิดได้บ้างเค้าก็เลือกที่จะหาสิ่งที่ดีกว่างดงามกว่า ฉลาดกว่า เลือกพิจรณา ความรัก
ถ้าสวรรค์มีจริง ท่านคิดว่าคนที่อยู่บนนั้นเค้าชอบคนเล่นขี้ หรือผู้ที่สว่างได้ด้วยรัก

 

รักมาก คิดถึงมาก

ทุกข์มาก คลายได้

​

 

ตกลงท่านก็ยังโสดกะเค้าใช่มั้นนี่ เหอ เหอ เหอ

 

catt3
น่ารักกันทุกคนเลย...catt9

 

มารอรัก พร้อมจะถูกรัก และให้ความรัก

 

ที่ว่ารัก รักใคร รักใครแน่

ที่ว่ารัก รักแท้ แน่แค่ไหน

ที่ว่ารัก ออกจากปาก หรือจากใจ

บอกรักใคร มาแล้ว สักกี่คน

 

รักที่ว่า ใครรัก ได้รู้แน่
รักที่ว่า ไร้เทียมแท้ ไร้เงื่อนไข
รักที่บอก ออกจากรัก ใช่จากใจ
รักนี้มี เก็บไว้ ให้ทุกคน

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=sdUUx5FdySs]YouTube - Kiwi![/ame]

นิทานยุคใหม่ T-T

 

<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->เวลานาที<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_3067004", true); </SCRIPT>
สมาชิก

ความรักความสุขไม่เคยยังยืน อย่างที่รู้กันดี<!-- google_ad_section_end -->


ถ้าจะพูดถึงเรื่องความยั่งยืน เราเห็นว่าไม่มีในอะไรเลย
แม้แต่ความสงบที่สุดก็ยังมีคาบอายุกาลเวลา มิได้ยั่งยืนตลอดกาลเวลาแห่งเอกภพ

ถ้ายังหายใจอยู่ก็รักเถอะ เมตตาเถอะ
ความสุขกายสบายใจนั้น... เป็นสิ่งที่ทุกชีวิตปรารถนาทั้งยามหลับและยามตื่น
สุขก่อนนะเธอว์... สงบจึงจะพาขบวนติดตามมา

และขอบอกความจริงแก่ท่านว่า เมื่อ่ท่านอดใจไม่ไหว จนโพสในกระทู้รักนี้
ไม่ว่าจะโพสด้วยคำพูดที่สร้างสรรค์หรือทำลาย
ไม่ว่าจะมีเจตนาอย่างไร...
แสดงว่าท่านผู้โพสได้ติดเชื้อไวรัสรักจากกระทู้นี้แล้ว
ดีใจด้วยนะ... ความรักจะทำให้ท่านมีความสุขใจ และความสุขใจที่เกิดขึ้นจะเป็นกำลังหนุนพาท่านไปสู่ความสงบ

เรื่องยั่งยืนอย่าเอ่ยถึงเลย... รู้ๆกันอยู่

 

<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->ณ.<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_3067155", true); </SCRIPT>
สมาชิก

catt3
น่ารักกันทุกคนเลย...catt9<!-- google_ad_section_end --> __________________
<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->


ชัวร์ล่ะจ้ะ... ก็นี่มันกระทู้รักนี่
คนที่สามารถขับพลังงานที่ออกมาจากความรักได้... ย่อมน่ารักทุกคน ณ. จ๊ะ

 

<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->Nakraksa<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_3067172", true); </SCRIPT>
สมาชิก

มารอรัก พร้อมจะถูกรัก และให้ความรัก


โอ๊ย ... รู้สึกเหมือนโดนงูรัด<!-- google_ad_section_end -->

 

<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->ปราบจราจล<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_3067247", true); </SCRIPT>
สมาชิก

ที่ว่ารัก รักใคร รักใครแน่
รักคนโพสกลอนนี้แล้วหนึ่ง

ที่ว่ารัก รักแท้ แน่แค่ไหน
ต้องลอง... สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็นไม่เท่ามือคลำ สิบมือคลำไม่เท่ารักจริง

ที่ว่ารัก ออกจากปาก หรือจากใจ
ออกจากปากแต่มาจากใจ

บอกรักใคร มาแล้ว สักกี่คน
ไม่เคยนับ เอาสมองส่วนที่จะนับและจำที่จะบันทึกจำนวนคนที่เคยบอกรัก ไปคิดหาว่าใครที่ยังพร่องในความรักแล้วเติมรักให้ เป็นประโยชน์กว่า



ที่ว่ารัก รักใคร รักใครแน่
ที่ว่ารัก รักแท้ แน่แค่ไหน
ที่ว่ารัก ออกจากปาก หรือจากใจ
บอกรักใคร มาแล้ว สักกี่คน

ก็จะรัก รักใครใคร ก็รักได้
รักเรานี้ แท้หรือไม่ ใคร่ลองหรือ
วจีรัก เปล่งออกไป ใจกระพือ
รักระบือ ร่ายออกไป ไม่เคยพอ

 

<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->Hillary<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_3067425", true); </SCRIPT>
สมาชิก

วาว ฝันดีแน่ เห็นหายไป คิดว่ายานมารับไปอยู่ที่ดาวลูกไก่โยโคตี้ซะ แล้วววว อิอิอิ catt2


Hillary ยังอยู่ที่นี่... แล้วพี่พรานจะไปที่ดาวอื่นทำไม ยานมาก็ไล่กลับไปแระ
Coyote ที่ไหนจะน่ารักกว่า Hillary น้อยของพี่พราน

ว่าแต่ว่า...เอามายาชายมาโพสซะที่สิจ๊ะที่รัก

 

มีบางคนบอกว่า ชีวิตไม่มีทุกข์ไม่มีรสชาติ ต้องทุกข์บ้างสุขบ้างจึงเรียกได้ว่ารสชาติแห่งชีวิต แล้วคนที่เกิดมาสุขอย่างเดียว หรือทุกข์อย่างเดียวนี่ เขาเรียกว่ารสชาติหรือเปล่า แฮะ แฮะ

 

bungkerd<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_3068302", true); </SCRIPT>
สมาชิก

แล้วพระพุทธองค์ ก็ตรัสสอนด้วยวาทะอันเฉียบคม สั้นๆ ว่า
"วิสาขาผู้ใดมีสิ่งที่ตนรัก 100 ผู้นั้นก็มีทุกข์ 100
ผู้ใดมีสิ่งที่รัก 90 ผู้นั้นก็ทุกข์ 90
ผู้ใดมีสิ่งที่รัก 80 ผู้นั้นก็ทุกข์ 80...
ผู้ใดมีสิ่งที่รัก 1 ผู้นั้นก็ทุกข์ 1
ผู้ไม่มีสิ่งที่รัก ผู้นั้นก็ไม่ทุกข์ ไม่มีโศก ไม่มีคับแค้นใจ"


เอางี้ลองแบบนี้ดูเผื่อว่าบัง(เกิด)จะเห็นอะไรมากขึ้น
"วิสาขาผู้ใดมีสิ่งที่ตนลุ่มหลง 100 ผู้นั้นก็มีทุกข์ 100
ผู้ใดมีสิ่งที่ลุ่มหลง 90 ผู้นั้นก็ทุกข์ 90
ผู้ใดมีสิ่งที่ลุ่มหลง 80 ผู้นั้นก็ทุกข์ 80...
ผู้ใดมีสิ่งที่ลุ่มหลง 1 ผู้นั้นก็ทุกข์ 1
ผู้ไม่มีสิ่งที่ลุ่มหลง ผู้นั้นก็ไม่ทุกข์ ไม่มีโศก ไม่มีคับแค้นใจ"

บัณฑิตท่านเมื่อศึกษาคำสอนที่ท่านมิได้รับมากับหูดูมากับตา
ท่านจุ่งเร่งพิจารณาให้ถี่ถ้วนถึงเจตนารมณ์แห่งคำสอนนั้นเถิด
พึงวางใจด้วยการกล่าวอ้างว่าเป็นคำสอนคำพูดของมหาบุรุษผู้เรืองปัญญา... ความประพฤติเช่นนี้หาได้เป็นความประพฤติที่เหมาะสมของบัณฑิตผู้ศึกษาธรรมคำสอนของสิทธัตถะโคตมะ
แม้นผู้ได้รับคำโดยตรงจากพระศาสดา... คำกับชับส่งท้ายไม่ได้บอกให้เชื่อแต่บอกให้นำไปพิจารณา
เลิกอ้างข้อความคำกล่าวของผู้อื่นมาบังหน้าสติปัญญาเถิด(อ้างอิงก็แค่พอสมควร)
ผู้รู้ ผู้อ้าง... ดาษดื่นอยู่มากมายแล้ว โลกจึงขาดผู้เข้าใจ
เผยสติปัญญาของตัวท่านเอง... การแลกเปลี่ยนความคิดเห็นความเข้าใจซึ่งกันและกันของเหล่าเพื่อนๆในกระทู้นี้ อาจจรรโลงใจและจรรโลงอารมณ์ธรรมของท่านได้บ้าง




แม้ ว่าจะเป็นความสุขที่มีสิ่งเหล่านั้น แต่ก็แฝงความทุกข์อยู่ด้วย ถ้ารักเป็น
ก็อาจจะไม่ทุกข์มากนัก แต่ถ้ารักไม่เป็น รู้ไม่เท่าทัน (ซึ่งปุถุชนมักจะเป็นอย่างที่ว่านี้)
ก็ความลามกในใจนั่นไงที่ทำให้ความรักในใจมนุษย์ถูกบดบัง รักด้วยโมหะจิต มันก็เริ่มต้นด้วยความทุกข์แล้ว
รักแบบพระเจ้า ปรารถนาดี พลีให้ เสียสละ อภัย ฯ... พลังจากความรักแบบนี้ล้างผลาญความทุกข์ทุกรูปแบบ

ปัญหาของผู้ที่ยังชำแหละความรัก ความปรารถนา ความลุ่มหลงไม่ออก... เลยยังเข้าไม่ถึงรักแท้ในใจตนเอง
ทุกคราวเมื่อเอ่ยหรือได้ยินคำว่ารัก... ใจจึงยังติดลามกอยู่
รักทุกคำที่พรานพิเศษกล่าวออกไป... ไม่มีสักคำที่ออกมาจากความปรารถนาลามก




ก็จะมีความทุกข์มากขึ้น เพราะฉะนั้นพระท่านจึงว่า
"ความรักเป็นสาเหตุแห่งความทุกข์ โศก และ ภัย" ดังคำเต็มว่า
"ปิยโต ชายเต โสโก ปิยโต ชายเต ภยํ
ปิยโต วิปฺปมุตตสฺส นต์ถิ โสโก กุโต ภยํ
โศก เกิดจากสิ่งที่รัก ภัย เกิดจากสิ่งที่รัก
ผู้พ้นจากความรัก โศก ภัย ก็ไม่มี"<!-- google_ad_section_end -->
ถ้าคุยกันภาษาไทยรู้เรื่อง ก็ไม่จำเป็นต้องยกภาษามคธมาอ้างให้ฟั่นเฝือ
ภาษานี้เค้าใช้ในการสื่อสารกันแพร่หลายในครั้งพุทธกาล
สิทธัตถะโคตมะ... ท่านจึงใช้ภาษามคธนี้กล่าวแถลงธรรมของท่านต่อบรรดาสาวกและนักศึกษาธรรม

ท่องบาลีไปจนตายได้อย่างแม่นยำโดยไม่คล่องในความหมาย
ก็เหมือนนกแก้วนกขุนทองที่เลียนเสียงจากภาษามนุษย์ได้... แต่ไม่เข้าใจความหมายและเจตนารมณ์ในภาษา




ดีใจนะที่ท่านมาโพสในกระทู้นี้
เอาตัวเองออกมาเจอกัน งัดสติปัญญาความรู้ของท่านออกมา... แล้วมาร่ายรักกับพรานพิเศษ

 

ดอนdon<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_3068471", true); </SCRIPT>
สมาชิก

มีบางคนบอกว่า ชีวิตไม่มีทุกข์ไม่มีรสชาติ ต้องทุกข์บ้างสุขบ้างจึงเรียกได้ว่ารสชาติแห่งชีวิต แล้วคนที่เกิดมาสุขอย่างเดียว หรือทุกข์อย่างเดียวนี่ เขาเรียกว่ารสชาติหรือเปล่า แฮะ แฮะ

ชีวิตมนษย์ที่อุบัติมาเพื่อสุขแต่ถ่ายเดียวหรือทุกข์แต่ถ่ายเดียว
ตั้งแต่เริ่มมีมนุษย์บนโลกนี้... ไม่เคยมีมนุษย์แบบนั้น ปัจจุบันก็ไม่มี และอนาคตก็จะยังไม่มีต่อไป

แม้อริยะชนก็ยังคงมีวาระทุกข์... แต่แตกต่างจากปุถุชนที่ยังไม่เจริญในธรรมตรงที่มีวิธีการคิดพินิจพิจารณาเพื่อออกจากทุกข์ได้ปราชญ์เปรื่องกว่า
ที่ไม่มีทุกข์จริงๆก็ต้องรูปปั้นนะน้องดอน... โดนตัดหัวเลื่อยหัว ยังไม่ร้องซักแอะ
แต่เรื่องนี้คงไม่ต้องไปทดลองเลื่อยหรือตัดจริงๆนา... เดี๋ยวอดมีเมียเพราะต้องไปอยู่ฮ่องกงเสียฉิบ

 

ทุกวันนี้มันไม่ใช่ความรักหรอก มันเป็นความหลงมากกว่า หรือว่ารักแล้วก็หลงไม่ปล่อยไม่วาง ยิ่งรักมากก็ทุกข์มากเดือดเนื้อร้อนใจ เหมือนกับที่รักในขันธ์ตัวเอง ขันธ์คนอื่นมีเรื่องนิดหน่อยก็ไม่ได้ ทุกข์ตามกัน ทุกวันนี้ใจหายว่าอีกไม่นานเราก็จะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว เหมือนกับเราเกิดในยุคนี้ได้รู้อย่างนี้ อีกไม่นานเราก็สลายไปแล้วสินะ รู้สึกใจหายยังไงไม่รู้ทำยังไงดี

 

<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->เวลานาที<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_3069100", true); </SCRIPT>
สมาชิก

ทุกวันนี้มันไม่ใช่ความรักหรอก มันเป็นความหลงมากกว่า หรือว่ารักแล้วก็หลงไม่ปล่อยไม่วาง
ส่วนใหญ่ก็จะเป็นอย่างที่ว่านั่นแหละ... แต่มันก็ไม่ทั้งหมดหรอก ส่วนรักแล้วหลงส่วนใหญ่ก็เพราะความผูกพันธ์สร้างพันธทางกรรมและพันธทางจิตวิญญาณต่อกัน แต่ถ้าเจริญในธรรมคือเข้าใจความเป็นจริงของโลกแล้วล่ะก็... พันธะต่างๆที่เกิดขึ้นก็สามารถปลดไปได้ตามระดับสภาวะธรรมของสติปัญญา

ยิ่งรักมากก็ทุกข์มากเดือดเนื้อร้อนใจ เหมือนกับที่รักในขันธ์ตัวเอง ขันธ์คนอื่นมีเรื่องนิดหน่อยก็ไม่ได้ ทุกข์ตามกัน
ยิ่งลุ่มหลงมากก็ทุกข์มากเดือดเนื้อร้อนใจ เหมือนกับที่ลุ่มหลงในขันธ์ตัวเอง ขันธ์คนอื่นมีเรื่องนิดหน่อยก็ไม่ได้ ทุกข์ตามกัน

ทุกวันนี้ใจหายว่าอีกไม่นานเราก็จะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว เหมือนกับเราเกิดในยุคนี้ได้รู้อย่างนี้ อีกไม่นานเราก็สลายไปแล้วสินะ รู้สึกใจหายยังไงไม่รู้ทำยังไงดี<!-- google_ad_section_end -->
อีกไม่นาน... ขนาดเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายยังไม่รู้วันเวลาตายที่แน่นอนเลย
แล้วความคิดว่าอีกไม่นานเราก็จะไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว... ก็เป็นความคิดที่อ่อนในมรณานุสติ ยังประมาทในชีวิตอยู่
แต่ถ้าระลึกได้จริงๆว่าเราสามารถตายได้ทุกขณะเวลาและสถานที่... ท่านก็จะหลุดจากความประมาท แล้วท่านก็จะทำในสิ่งที่คิดเห็นว่าควรทำโดยไม่อ้างไม่รอเวลา ท่านรักและปรารถนาดีต่อใคร ท่านก็จะเร่งปฏิบัติแต่สิ่งดีต่อเขาและท่านก็จะเร่งศึกษาธรรมให้เข้าใจเท่าทันโลก

เรื่องและหน้าที่เยอะแยะ... ที่รอให้ไปทำ อยู่ที่ว่าคิดได้หรือยังว่าตนเองควรจะทำอะไร