ปิดรับบริจาค รวมบันทึกการเดินทางตามรอยพระอาจารย์ ณ บึงลับแล ๒๕๕๒/ร่วมบุญใหญ่หน้า ๑๐๘

บททดสอบ ๓ ความไม่เที่ยง ตอน วัดพระพุทธฉาย

วัดพระพุทธฉาย
​

... เมื่อรวมตัวกันติด จำนวนสมาชิกในรถครบหมดทั้ง ๑๘ คน ได้เวลาล้อหมุนอย่างจริงจังเสียที หญิงบอกให้น้องเหน่ง (โชเฟอร์) ขับทำเวลาไปยังสถานที่จุดหมายปลายทางแรกของเรา คือ วัดพระพุทธฉาย ระหว่างทางยังไม่มีอะไรเข้ามากระทบ แต่ที่แน่ ๆ เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกินเพราะเราเสียเวลาตั้งแต่ก่อนออกเดินทางและเสียเวลาเพิ่มจุดละนิด จุดล่ะหน่อย ทำให้เวลาที่ไปถึงวัดล่าช้ากว่ากำหนดการเดิมมากพอสมควรร่วมครึ่ง ชม.

ถึงวัดชาวคณะฯ ตรงขึ้นไปกราบสักการะรอยพระพุทธบาทบนยอดเขา บันไดทางขึ้นกำลังอยู่ในระหว่างการปรับปรุงซ่อมแซม มีกองทรายและวัสดุกองเป็นหย่อม ๆ และฝูงลิงที่ค่อนข้างดุร้ายตรงเข้ามาแย่งดอกบัวจากในมือของพวกเรา

เมื่อไปถึงประตูมณฑป สิ่งที่พบเห็นต่อหน้าคือประตูยังไม่เปิด ทั้ง ๆ ที่เดิมคือต้องได้เวลาเปิดแล้ว สิ่งที่ทำได้คือ ได้แต่ร่วมส่งจิตผ่านประตูเข้าไปกราบสักการะรอยพระพุทธบาทที่อยู่ด้านใน และเดินลงมายังวิหารพระุพุทธฉาย ก็เช่นเดียวกัน คือประตูยังปิดสนิท หญิงได้สอบถามเจ้าหน้าที่ของทางวัด ได้ความว่าคนถือกุญแจประตูบ้านไกล ยังไม่มา

ชาวคณะนำเงินที่ได้จัดเตรียมไว้ หยอดตู้ร่วมทำบุญสร้างบันไดและกระเบื้องหลังคาิวิหาร ก่อนที่จะออกเดินทางจากวัดเพื่อมุ่งหน้าไปยังวัดพระพุทธบาทราชวิหารเป็นลำดับต่อไป

 

ความไม่เที่ยง (ต่อ) ตอน วัดพระพุทธบาทราชวรมหาวิหาร

รอยพระพุทธบาท
​

ถึงวัดพระพุทธบาทราชวรมหาวิหารเอาเวลาประมาณ ๐๘.๐๐ น. หญิงบอกทุกคนว่าให้เวลาเพียง ๒๐ นาทีเพราะคณะเราต้องเดินทางต่อไปให้ถึงวัดเขาวงในเวลา ๐๙.๐๐ น. เพราะได้กราบเรียนหลวงตาไว้เช่นนั้น ส่วนเรื่องอาหารเช้าขอให้เสร็จจากกราบหลวงตาที่วัดก่อนแล้วค่อยหาที่รับประทานกัน เนื่องจากเวลาเราไม่เพียงพอ

ช่วงที่ทุกคนต่างเดินขึ้นไปกราบรอยพระุพุทธบาท หญิงได้ให้เจ้าหน้าที่วัดจัดเตรียมสังฆทานไว้ให้ ๑ ชุดใหญ่ บอกไว้ว่าอีกสักครู่ชาวคณะฯ จะกลับลงมาถวายแล้วก็รีบเดินตามทุกคนไป ช่วงก่อนที่จะเข้าวิหารได้ผ่านพระเจดีย์ที่บรรจุพระบรมสารีริกธาตุได้แต่ตั้งจิตยืนกราบรับรู้ได้ถึงพลังยิ่งใหญ่ที่เข้ามากระทบจนทำให้ถึงกับเซ

เข้าไปในวิหารสัมผัสแรกที่เข้ามากระทบคือ ความสงบในใจอย่างประหลาด พอได้ก้มกราบและสัมผัสถึงรอยพระพุทธบาท ปิติขึ้นสูงสุด รับรู้อยู่ในใจได้ทันทีว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับตัว นั่งสะอึกสะอื้นน้ำตาไหลอยู่พักใหญ่จนคลาย

เดินกลับออกมาบอกกับทุกคนว่าให้ถวายสังฆทานและแผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลร่วมกัน ก่อนที่จะบอกให้ทุกคนรีบขึ้นรถ หญิงกับกฤศตรงเข้าไปสอบถามเส้นทางกับเจ้าหน้าที่ของทางวัดถึงเส้นทางไปวัดเขาวง(ถ้ำนารายณ์) เจ้าหน้าที่บอกว่าให้วิ่งตรงไปใช้เวลาไม่นานสัก ๑๕ นาทีก็ถึง หญิงดูนาฬิกาข้อมือเวลาขณะนั้น ๐๘. ๓๐ น. คิดในใจว่าทันเพียงพอ

ชาวคณะถวายสังฆทานร่วมกัน

​

 

ความไม่เที่ยง ตอน วัดเขาวง (ถ้ำนารายณ์)

รถเริ่มเคลื่อนออกจากวัดพระพุทธบาทราชวรมหาวิหาร ทุกคนในรถยังสดชื่น กำลังใจดีเต็มร้อย แม้ว่าท้องของแต่ละคนจะเริ่มทำงาน แต่ปิติในใจที่รู้ว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะได้ไปกราบพระสุุปฎิปัณโณที่มีความเมตตาสูง ก็ทำให้หลาย ๆ คนเกิดขันติขึ้นมาจนทำให้ลืมความหิวไปได้

เสียงใครบางคนที่นั่งข้างหน้าต่าง ตะโกนบอกทุกคนในรถว่า อีก ๑๐ กิโลเมตรถึงวัดเขาวง ก็ยิ่งทำให้ทุกคนยิ่งมีกำลังใจดีขึ้น

แต่อนิจจา... ๑๕ นาทีผ่านไป ทำไมยิ่งวิ่งมันยิ่งไกลหว่า วัดอยู่ไหนล่ะนี่ ยิ่งวิ่งทำไมยิ่งห่างเขาออกไปทุกที เอาล่ะซิ มัน ๑๐ กิโลเมตรหรือ ๑๐ กิโลแม้วกันแน่ แต่ละคนชักนั่งมองหน้ากันไปมา

"น้องกอล์ฟ ลองมองทางอีกทีว่าคุ้นตาบ้างหรือเปล่าจ้ะ"

"ไม่คุ้นเลยครับพี่หญิง"

"ใครเคยไปวัดเขาวงบ้าง"

"มีครับ ผมเคยไป (เสียงพี่พรหมตอบ) แต่ไม่ได้มาทางนี้ ผมเข้ามาทางบ้านหมอ ทางนี้ก็ไม่คุ้นเหมือนกัน"

เอาล่ะซิที่นี้ กำลังใจทุกคนเริ่มตกแล้ว คนที่กำลังนั่งรักษาขันตินิ่ง ๆ กำลังกลายเป็นขันแตก ท้องที่คิดว่าทนได้ เริ่มทนไม่ได้ บางคนเลือกที่จะนั่งเงียบ ๆ ไม่พูดเพื่อจะรักษาพลังงานไม่ให้ต้องสูญเสียไปมากกว่านี้ ส่วนท้องใครจะเปลี่ยนจังหวะการร้องบ้าง ตรงนั้นหญิงก็ไม่ได้ไปขอนั่งฟัง เพราะตัวเองก็กำลังนั่งมองเส้นทางอยู่ว่า ป้ายทางเข้าวัดมันอยู่ตรงไหน เลยกันมาได้อย่างไร ทั้ง ๆ ที่ก็นั่งมองมาด้วยกันทั้งคัน

ในที่สุด พี่กรอาสาเป็นหน่วยกล้าตายลงไปสอบถามเส้นทางกับชาวบ้าน

"อ๋อ! วิ่งตรงไปเรื่อย ๆ นี่ล่ะจ๊ะ พอถึงสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย แล้วก็ตรงไปเจอสามแยกแล้วก็เลี้ยวซ้ายอีกที ตรงไปก็จะมองเห็นวัดจ้ะ"

ทุกคนรีบมองตามเส้นทางที่บอก และเมื่อวิ่งตรงไปใกล้ถึงสี่แยก สิ่งที่ทุกคนมองเห็นทางด้านซ้ายมือของรถก็คือ หมู่เขาที่ทอดตัวยาวติดต่อกัน แล้วก็เห็นโรงปูนอยู่ใกล้ ๆ ตามด้วยภาพที่ทุกคนคุ้นตากัน คือ ภาพพระพุทธรูปบนเขาของวัดเขาวง

วัดเขาวง (ถ้ำนารายณ์)

อ๋อๆๆๆ เสียงหลาย ๆ คนร้องออกมา นี่พวกเราวิ่งรถกันเป็นวงกลมหรือนี่ เท่ากับว่าพวกเราวิ่งกันมาครบรอบ ๑ วงพอดี

"พวกเรามาวัดเขาวงกันใช่หรือไม่ ?"

"ใช่ พวกเรามาวัดเขาวง" เสียงหลายคนตอบมาเกือบพร้อมเพรียงกัน

"ก็ในเมื่อพวกเรามาวัดเขาวง เราก็เลยต้องวิ่งเป็นวงกลมก่อนถึงวัดอย่างไรจ๊ะ ฮิ ฮิ ฮิ" เสียงหญิงที่รอจังหวะเสียบรีบตอบ

๕๕๕ ที่นี้ก็เลยเป็นอะไรที่ครื้นเครงกันทั่วหน้า ว่าดูซิ ช่างทำกันได้ แต่หญิงดูเวลานาฬิกาที่ข้อมือ ตอนที่ถึงวัดมันปาเข้าไป ๐๙.๑๕ น.แล้ว รีบบอกทุกคนว่า ลงจากรถให้รีบเดินไปที่ตึกอำนวยการเลยนะ เพราะหลวงตาจะรอชาวคณะทุกคนอยู่ที่นั้น

ลงจากรถได้แต่ละคนรีบไป หญิงเองตามไปทีหลัง เข้าไปก็ให้น้องกอล์ฟยกถังสังฆทานมา ๑ ชุด และชาวคณะก็ร่วมกันถวายปัจจัย, ถวายสังฆทานกับหลวงตา หลวงตาได้มอบตะกรุดให้คนละ ๑ ดอกและหนังสือวัดเขาวง ๑ เล่ม และกราบเรียนบอกท่านว่าจะไปไหนกันต่อ ก่อนที่จะนั่งรับรอรับฟังธรรมกัน

น้องธีร์มีคำถามส่วนตัวของตัวเองที่สงสัยอยู่ กราบเรียนถามหลวงตา แต่ท่านยังไม่ตอบ ท่านพูดถึงเรื่องการทำบุญ การแผ่เมตตา ท่านบอกว่าบุญในครั้งนี้เป็นบุญใหญ่ การแผ่เมตตาต้องให้ด้วยใจที่บริสุทธิ์ แล้วจะมีผลที่ยิ่งใหญ่ และอะไรต่าง ๆ อีกมากมาย ตอนที่ท่านพูด หญิงได้แต่นั่งมองหน้าท่าน รับรู้ได้ถึงกระแสแห่งความเมตตาจากคำพูด จากสายตาท่านที่มองมา ปิติขึ้น น้ำตาไหลอีกแล้ว อีกสักพัก เสียงกฤศที่นั่งอยู่ด้านซ้ายและตามด้วยน้องกอล์ฟสะอื้นตามมา ศาลที่นั่งอยู่ข้างขวาก็น้ำตาไหลไม่แพ้กัน ถัดไปก็พี่หน่องที่นั่งน้ำตาไหลพราก คนอื่น ๆ ที่นั่งอยู่ด้านหลังหญิงเป็นอย่างไรหญิงไม่รู้ รู้แต่ว่า เต็มตื้น เต็มอิ่มในใจในคำสอน ยิ่งท่านพูดถึงเรื่องขันธ์ ๕ ยิ่งกระทบมากขึ้น เพราะพวกเราต่างหิวกันมา แต่พอมาได้ยินคำสอนของท่าน ความหืิวมันมลายหายไปหมด เหลือแต่ความเต็มอิ่มในใจ อิ่มอกอิ่มใจบอกไม่ถูก จนสุดท้าย ท่านก็ได้ตอบคำถามของน้องธีร์ ถึงความมีตัวตน ไม่มีตัวตน ทุกคำตอบชัดเจน แจ่มแจ้ง ไม่มีข้อกังขาหรือข้อสงสัยอีกต่อไป

จนกระทั่ง ๑๐.๐๐ น. ท่านก็ได้บอกให้ชาวคณะเดินทางกันต่อไป ชาวคณะกราบลาท่านก่อนที่จะออกมากราบสมเด็จองค์ปฐมที่วิหาร และออกเดินทางกันต่อ

พวกเราแวะพักทานอาหารมื้อเช้ากันที่ร้านค้าที่เลยวัดมาไม่นาน เวลาที่ทุกคนได้ทานอาหารคือ เวลา ๑๐.๓๐ น.






​

 

ความไม่เที่ยง ตอน วัดจันเสน

วัดจันเสน
​

ทานกันอิ่ม เริ่มออกเดินทางกันต่อ หญิงลืมสมุดฉีกเล่มจิ๋วของตัวเองไว้ที่นี้ เพราะตอนที่ทานอาหาร หญิงใช้สมุดของหญิงจดรายการอาหารของแต่ละคนให้แม่ค้า พอทานและจ่ายเงินเสร็จก็รีบขึ้นรถกันมา

สถานที่ต่อไปของพวกเราคือ หลวงพ่อโอด วัดจันเสน พี่อ้วน (ที่ตอนนี้กลายเป็นเืพื่อนอ้วน) โทรมาถามว่าถึงไหนกันแล้ว เพราะได้หาสถานที่สำหรับทานมื้อกลางวันของพวกเราไว้ให้ หญิงบอกว่า พวกเราพึ่งจะทานมื้อเช้ากันเสร็จพี่อ้วนไม่ต้องห่วง ตอนนี้กำลังเดินทางใกล้ถึงวัดจันเสนแล้ว คิดว่าทำเวลาทัน ไม่เกินบ่าย ๒ ครึ่ง เจอกันที่อุทยานแน่นอน

เอาล่ะ! วาระแห่งการทดสอบถึงกฎไตรลักษณ์กำลังจะเิริ่มทำงานของมันต่อ

ช่วงสุดท้ายก่อนที่จะถึงวัดอีกไม่นาน อยู่ ๆ น้องเหน่งก็เลี้ยวซ้ายเข้าตลาดบ้านหมี่กระทันหัน ทั้ง ๆ ที่เส้นทางปกติคือต้องวิ่งตรงไปเลียบคลองชลประทานไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะข้ามทางรถไฟและถึงวัด

น้องจอดที่ร้านแอร์ร้านที่หนึ่งและลงไปสอบถาม สักพักก็ขึ้นมาขับรถต่อด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดี ร้านที่สองผ่านไป ก็แบบเดียวกันพวกเราในรถชักเริ่มเอะใจ รีบถามว่า เกิดอะไรขึ้น น้องบอกว่า "รถน้ำยาแอร์หมดครับ" ฮ้า! เสียงพวกเราร้องขึ้นด้วยความงุนงง "เอ้ย! รถป้ายแดง น้ำยาหมดได้อย่างไร"

ร้านที่สาม ร้านที่สี่และร้านที่ห้าตามมา ไม่มีเลยสักร้าน เหลือร้านสุดท้ายแล้ว คือร้านที่หกที่ตั้งอยู่ถนนฝั่งตรงข้าม ถ้าไม่มีคือ ได้นั่งอบเป็นหมูอบกันทั้งคันแน่ ในที่สุด ร้านที่หกบอกว่าน้ำยาเขามีไม่พอ ต้องวิ่งไปเอาอีกร้านและให้้ทุกคนรอ หญิงสอบถามว่าใช้เวลานานหรือไม่ เขาบอกประมาณครึ่งชั่วโมง เอาล่ะซิ ครึ่งชั่วโมงถ้าเวลาปกติมันก็ไม่นานหรอกนะ แต่นี่พวกเราเสียเวลากันมามากแล้ว กำลังจะทำเวลาได้เหมือนเดิมแล้ว ทำไมต้องมาเจออะไรอีก แต่ไม่เป็นไร เสียเวลาก็เสียเวลา คำพระอาจารย์แว่วเข้ามาในหู "ปล่อยให้มันยุ่งไป"

รออยู่นาน มีรถไอติมถ้วยแล่นผ่านมาพอดี ส้มหล่นไป พวกเราเลยถือโอกาสนั่งพักทานไอติมฆ่าเวลากันไป ๑ ชม.พอดิบพอดีผ่านไปไวเหมือนโกหก รถทำเสร็จ แต่ละคนรีบขึ้นนั่งประจำที่ต่อ วิ่งมาได้สักพัก แอร์ตัน ไม่เย็น เหลืออีกไม่ไกลจะถึงวัดแล้ว เส้นทางที่เหลือต้องวิ่งผ่านทุ่งนาทั้งหมด เลยให้น้องเหน่งเปิดประตูวิ่งจนถึงวัดจันเสนในที่สุด

​

แอร์ไม่เย็น ร้อนก็ร้อน ก็ยังนอนกันลง
​

ทุกคนทยอยลงจากรถ หญิงให้เวลาทุกคนที่นี่ ๒๐ นาทีเพราะตอนนี้หลังจากทราบชัดมากขึ้นทกทีแล้วว่า เราโดนดึงจากอะไรบางอย่างที่ไม่อยากให้เราไปถึงอุทยานถ้ำเพชร-ถ้ำทองได้เร็วขึ้นและเขาก็กำลังทำงานของเขาอยู่อย่างเต็มที่ สิ่งที่พวกเราทำได้คือ แผ่เมตตาให้พวกเขา

หญิงตามทุกคนเข้าไปที่หลัง ส่วนน้องเหน่งก็ตรวจดูแอร์ไปตามเรื่อง ภาพเบื้องหน้าที่หญิงเข้าไปในวิหาร คือรูปเหมือนของหลวงพ่อโอด ก่อนที่จะไหว้หญิงนำปัจจัยที่เตรียมไว้มาหยอดลงตู้ทุกตู้ในวัด แล้วก็ถือธูปเทียนเตรียมไปกราบท่าน แต่เพียงแค่ตั้งจิตสวดในใจเสร็จมองไปที่รูปท่าน เห็นรูปหล่อท่านเป็นสีขาวใสทั้งองค์ เพียงเท่านั้นที่เหลือก็คือวาระที่เกิดขึ้นทันที
​

​

รูปเหมือนหลวงพ่อโอด

ในสภาพที่รู้ตัวทุกอย่าง สถานที่ ๆ หญิงเห็นไม่ใช่โบสถ์ ไม่ใช่วิหาร แต่มันคือเมือง ๆ หนึ่งที่เต็มไปด้วยผู้คนแต่งตัวสวยงาม มีกิจกรรมที่ทำกันต่าง ๆ นานา ในจิตรับรู้ได้ว่านี่คือสภาพของเมืองจันเสน แล้วภาพก็เปลี่ยนไป กลายสภาพเป็นเมืองร้าง ไร้ผู้คน เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจคือ ความเศร้า ความสลดหดหู่ ได้แต่คิดว่า คนเรานี่ก็เท่านี้นะ จะเกิดมาในภพในชาติไหน ก็ไม่เคยมีใครหนีพ้นกฎแห่งไตรลักษณ์ จะเจริญรุ่งเรืองแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องเสื่อม เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ไม่มีใครหนีพ้นได้เลย ทำได้ก็ได้แต่สวดแผ่เมตตาให้กับทุกดวงจิตที่อยู่ ณ ที่นั้น

คืนสติมาด้วยใจที่เศร้าหมอง มีน้องมัคคุเทศน์เข้ามาถามว่าพี่จะชมพิพิธภัณฑ์หรือไม่คะ รีบตอบทันทีว่า เอาซิ แล้วก็เรียกทุกคนเข้ามาให้ฟังน้องเขาบรรยายไปพร้อม ๆ กัน ในขณะที่น้องบรรยาย ข้าวของเครื่องใช้บางอย่าง รู้ในใจว่าใช้ทำอะไร ตอบคำถามไปในใจได้เกือบทุกอย่าง แม้กระทั่งรูปวาดเครื่องแต่งกายของชาวเมือง ก็ได้แต่ค้านในใจว่า ไม่ใช่นะ ที่เห็นผู้หญิงไม่ใช่แต่งแบบนี้นะ แต่ก็ได้แต่คิดไว้ในใจ ไม่ได้พูดอะไรออกมา...

ชมพิพิธภัณฑ์เสร็จ สถานที่ต่อไปที่จะต้องไปคือ หลวงพ่อพรหม วัดช่องแค



​