มีใครเคยมีอาการเหมือนฟ้าแล็บในหัวมั้ยคะ

การหยุดที่เฉยๆ แสดงว่า ฝึกดูกาย มาอย่างดี จนใจนิ่ง
จนสามารถที่จะ ทรงอุเบกขารมณ์ ได้ ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะฝึกกันได้
แต่ไปต่อไม่ได้ เพราะไม่ได้ ฝึกปล่อยวาง
ด้วย พระไตรลักษณะสามอย่าง นั่นเอง
จึงไปต่อไม่ได้ นี่ถ้าไปอยู่วัดป่า ที่มี พระอริยะเจ้า อยู่
คงเป็น พระโสดาบันไปแล้ว

หรืออาจจะเป็น พระโสดาบันอ่อนๆแล้ว แต่ไม่รู้ตัวเอง

 

เราพยายามฝึกเจริญสติในชีวิตประจำวันยังทำไม่ได้เลย ทำไมยากจัง
(ปลายทางแลดูไกลลิบลับ)

 

อย่าไปคิดว่ายากเลยครับ
ลืมตัวกะกำหนดใหม่

 

ในหลวง ร.9 ใน พระบรมโกฏิ ทรงแนะไว้

ผ่านเรื่อง พระมหาชนก

ปุถุชนทั่วๆไป ชอบ วางเป้าหมาย วางกรอบ วางภาพความสำเร็จ

ทำอะไรก็จะ สร้างกรอบขึ้นมา ระหว่างวัน ทั้งวัน ทั้งเดือน ทั้งปี
ทั้งชีวิต

ซึ่ง .....

ลองไป สังเกตุดู แค่ สร้างกรอบ 5 นาที พอทำถึง 5 นาที
แล้วได้อะไร

หลายคนเขาก็ว่า ได้ การปฏิบัติ ได้ข้อเท็จจริง

แต่ ในหลวง ร.9 ทรงแนะว่า " ได้ญาณม้วนเสื่อ " โดยตรัส
ถึง ปุถุชนที่เรือแตก คนอื่นๆ สร้างภาพฝั่ง สร้างกรอบนาที
ในการเพียร พอถึงจุดปั๊ป ปล่อยความเพียร ทันที (สำคัญ
ว่า ทำแล้ว ทำให้ เกิดการ ปล่อย อัตโนมัติ จึงจมน้ำตาย
หมด )

นะ

ลองดูใหม่

จะเจริญสติระหว่างวันนี้แหละ แต่ อย่า กำหนดกรอบเวลา
อย่าวาดเป้าหมาย ว่าจะถึงอะไร จะเห็นอะไร ต้องเห็นอะไร

แล้ว สังเกต ความเพียร ที่กำลังปรารภ ว่า ปล่อยทันที หรือ
ว่า สามารถ มนสิการ ได้โดยไม่มีคำว่า หยุด อีกต่อไป

 

ลัดสั้นไม่ลิบไม่ลับ
แค่ทำให้เราสิ้นยึด "ตัวเรา"
(ตามความเป็นจริงมันก็ไม่มี)ให้ลอง
ไปถามพระอริยเจ้าว่า"เรา"
มีตัวตนจริงมั้ย (มีแต่สังขารขันธ์หรือ
ก้อนธาตุ)
นี่คือ Keyword
ของการสิ้นทุกข์คับ

 

ความจริงแล้ว การปฏิบัติธรรม หรือ สอนธรรม หรือ สอนวิปัสสนา
เป็นสิ่งที่ทำได้ยากอย่างยิ่ง จนแม้แต่ พระพุทธเจ้า ยังถอนหายใจ ว่า
ธรรมะที่เรามีอยู่นั้น ช่างยากเย็นจริงหนอ คงไม่มีใครจะปฏิบัติตามได้
เพราะมันวกไปวนมา จนไม่รู้จะเริ่มยังไง แล้วก็ไม่รู้ว่า จะจบลงที่ไหน

เพราะฉนั้น การจะฝึกดูสติ หรือ การฝึกมีสติในชีวิตประจำวัน
ถ้าไม่ได้ฝึกด้านกายมาก่อน ก็ยากที่จะเข้าใจได้
ท่านจะต้องฝึกเรียงกันไปตามนี้ ก็คือ
- ฝึกดู กายในกาย
- ฝึกดู เวทนาในเวทนา
- ฝึกดู จิตในจิต
- ฝึกดู ธรรมในธรรม
จะต้องฝึกดูกายสังขาร เสียก่อน ก็คือ ธาตุทั้งสี่ ดิน น้ำ ไฟ ลม
หรือ ขันธ์ห้า ก็คือมี รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน
ฝึกแยกธาตุขันธ์ให้ได้ ฝึกเจริญมรณะสติ ให้ได้
ฝึกพิจารณาความไม่เที่ยง อยู่เสมอๆ ทุกเวลา
นี่คือ หลักปฏิบัติของกายในกาย นั่นเอง

 

เดี๋ยวจะไปทำดูค่ะ เพราะไม่เคยทำเลย
มือใหม่ซิงๆ

 

มือใหม่ซิงๆ/ซิงอะซอง/ลองเลยๆ

 

"...หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ท่านมักจะพูดเสมอเรื่องค่าของศูนย์ ท่านเปรียบถึงพระนิพพาน นิพฺพานํ ปรมํ สุญญํ พระนิพพานเป็นสูญอย่างยิ่ง
"ศูนย์ทำไมจึงมีอยู่ ทองคำ(หมายถึงหลวงปู่ทองคำ จารุวัณโณ พระอุปัฏฐากสมัยอยู่วัดบ้านนามน และวัดบ้านหนองผือ) ลองเขียนดูซิ"
๑-๒-๓-๔-๕-๖-๗-๘-๙-๐ ธรรมดาเลขนั้นมีอยู่เก้าตัวใช่ไหม ที่มันนับได้ บวกลบคูณหารกันได้ ส่วนเลขศูนย์มันอ่านได้ มันมีอยู่แต่ไม่มีค่า ฉะนั้นเอาไปบวกลบคูณหารกับเลข ๑ ถึง ๙ ก็ไม่ทำให้เลขจำนวนนั้นมีค่าสูงขึ้น แต่ศูนย์ก็ยังมีอยู่ เมื่อนำไปต่อกับเลขอื่น เช่น ๑ ก็จะกลายเป็น ๑๐ แต่ศูนย์อยู่ตามลำพังก็จะไม่มีค่า
เปรียบเหมือน ฐิติภูตัง คือ จิตดวงเดิมที่มีอยู่เป็นอยู่ แต่ถูกห่อหุ้มด้วยอวิชชา ตัณหา อุปาทาน เมื่อชำระด้วย ศีล สมาธิ ปัญญาแล้ว เป็น ฐิติญาณัง จิตคือผู้รู้ว่าสูญจากอาสวะ และรู้ว่าสูญจากอาสวะก็เป็นบรมสุข พ้นจากทุกข์ทั้งปวง ดังคำว่า นิพฺพานํ ปรมํ สุขํ พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง เป็นคู่กันกับ นิพฺพานํ ปรมํ สุญญํ
พระพุทธเจ้ารวมทั้งพระสาวก หลายหมื่นหลายแสนองค์ เข้าสู่พระนิพพาน เพราะพระนิพพานไม่มีที่เต็ม ว่างอยู่ตลอด อย่ากลัวพระนิพพานเต็ม พวกเราจงเร่งไปสู่พระนิพพานเหมือนกับพระพุทธเจ้าเถิด พระนิพพานไม่เต็มหรอก ท่านว่าอย่างนั้น
มีแต่พวกขี้เกียจ กุสิโต หีน วิริโย
ตายแล้วเกิด เกิดแล้วตาย ไม่มีที่สิ้นสุด แก้ให้ตกเน้อ แก้บ่ตกคาพกเจ้าไว้ แก้บ่ได้แขวนคำนำต่องแต่ง แก้บ่พ้นคาก้นย่างยาย คาย่างยายเวียนตายเวียนเกิด เวียนเอากำเนิดในภพทั้งสาม ภาพทั้งสามเป็นเฮือนเจ้าอยู่ ตายแล้วเกิด เกิดแล้วตายไม่มีที่สิ้นสุด
เหมือนกับศัพท์บาลีที่ว่า สงฺสาเร อนมตฺตคฺเค ในสงสารมีเบื้องต้นและที่สุด อันใครๆ ก็ตามไปรู้ไม่ได้แล้ว นอกจากพระสัพพัญญูเจ้าเท่านั้นจะรู้ได้ เพราะอาศัยอะไร เพราะอาศัยอวิชชาตัวนี้แหละหุ้มห่อ จึงไม่รู้..." โอวาทธรรมคำสอนของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต บันทึกธรรมโดย หลวงปู่ทองคำ จารุวัณโณ
_/\_ _/\_ _/\_

 

นิพพานอยู่แค่ปลายจมูก(ไม่เกินริมฝีปาก)/อันเดียวกันป่าว

 

วางไว้ให้ค่อยๆฟังไปทีละคลิป