ฟรี! แจกฟรี! เพชรประกายพรึก

มานะทิฐิ

วันนี้เราจะมาต่อกันที่ภาคมานะทิฐิเลยนะคะ

 

มานะทิฐิ

 

มานะทิฐิ

หลายคนยึดติดกับชาติตระกูล คิดว่าตนเองเกิดในตระกูลที่สูงส่ง
เป็นเจ้าเป็นนาย<?xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-comคน มีหน้ามีตา</st1ersonName> ถือตัวเองว่าสูงกว่าคนอื่นๆ
เลิศลอยยิ่งกว่าใครๆ

หลายคนยึดติดกับฐานะ มั่งคั่งรำรวย ใช้เงินซื้อทุกสิ่งทุกอย่าง
ไม่ต้องฟังเสียงใคร ไม่ต้องสนใจใคร สนใจแต่พวกมีเงินด้วยกัน

 

มานะทิฐิ

หลายคนยึดติดกับการศึกษา
ระดับการศึกษาสูงๆ ปริญญา ดุษฎีบัณฑิต
ถือว่าตนเองเรียนมากกว่า รู้มากกว่า
พวกไม่มีการศึกษา อย่ามาพูดให้ฟังซะให้ยาก
จะยอมรับเฉพาะพวกที่ศึกษามาในระดับเดียวกันเท่านั้น

 

มานะทิฐิ

หลายคนยึดติดกับอายุ เกิดมาก่อน
ต้องรู้มากกว่าคนที่เกิดที่หลัง
คนที่เกิดที่หลังเปรียบเหมือนเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
มาพูดมาชี้แนะอะไรก็เชื่อถือไม่ได้<O</O

 

มานะทิฐิ

หลายคนยึดติดกับฐานะทางสังคม
ยศ ศักดิ์ ตำแหน่ง หน้าที่ การงาน
ถือว่ามีตำแหน่งสูงกว่า หน้าที่การงานดีกว่า
จะสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาทำอะไรก็ได้
ให้เกียรติคนที่ตำแหน่งสูงเสมอตนเท่านั้น

 

มานะทิฐิ

ซึ่งสิ่งทั้งหลายทั้งปวงเหล่านี้
สิ่งที่เข้าไปยึดติดว่าเป็นสิ่งที่ดีงาม ว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นความคิด ที่คิดว่าตนดีกว่า เก่งกว่า เลิศกว่า สูงกว่าคนอื่นๆ
การกระทำที่แสดงถึงอำนาจ ที่แสดงถึงศักยภาพ
ที่คิดว่าตนเองทำได้ ที่คิดว่าตนมีค่า มีประโยชน์กว่าคนอื่น
โดยมิได้สนใจถึงผลกระทบต่อบุคคลอื่นเลย
แท้จริงมันคือมานะทิฐิ

 

มานะทิฐิ

เจ้าตัวมานะทิฐินี่จะว่าปลดยากก็ยาก จะว่าปลดง่ายก็ง่าย
ขึ้นอยู่ที่จิตของตนเองเท่านั้น
เพราะเวลาเกิดมานะทิฐิขึ้นมา
เราก็จะมีข้ออ้างสารพัดที่ยกมาหักล้าง
เพื่อให้เหตุผลของตนฟังดูมีน้ำหนักน่าเชื่อถือ

 

มานะทิฐิ

หลายคนตั้งการ์ดมานะทิฐิ
กางร่มมานะทิฐิ
ใส่เสื้อเกราะมานะทิฐิ
บางคนถึงขนาดหลบเข้าเปลือกเข้ากระดองไปเลยก็มี
ก็ยี่ห้อมานะทิฐิอีกนั่นแหละ
เมื่อหลบเข้ากระดองไปแล้ว...
ก็ไม่ค่อยจะยอมโผล่หน้าออกมาง่ายๆ ซะด้วย
ไม่รู้ว่าจะต้องรอให้ไฟลนก้นก่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้

 

มานะทิฐิ

ไม่ต้องไปมองที่ไหนหรอก
หันมานี่ มองมาที่ผู้เขียนนี่แหละ คนๆ นี้เลยล่ะ
ผู้เขียนขอยกเอาตัวเองเป็นตัวอย่างให้เห็นกันเลย
ผู้เขียนเป็นคนดื้อมากๆ ใครพูดก็ไม่ค่อยฟัง
คิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิด สิ่งที่ตัวเองทำเป็นสิ่งที่ถูก
ถ้าพูดแบบเข้าข้างตัวเองก็คงจะใช่
แต่มันก็ไม่ถูกทั้งหมด
เพราะสิ่งที่คิดว่าถูก ก็เกิดจากการตัดสินใจ
จากประสบการณ์อันน้อยนิดของตัวผู้เขียนเอง

 

มานะทิฐิ

ผู้เขียนเป็นคนตรง เห็นอะไรผิดเป็นผิดถูกเป็นถูก
แล้วเพื่อนๆผู้หวังดีหลายคน ยังบอกว่าผู้เขียนเป็นประเภทขวานผ่าซาก
สักวันจะเหมือนปลาหมอ คือ ปลาหมอตายเพราะปาก
พอเพื่อนเตือนมาก็ไม่ฟังหรอก ผู้เขียนกลับบอกว่า
“ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย”
“เราไม่ได้พูดโกหกนี่น่า”
“เราไม่ผิดมันนั่นแหละผิด”

 

มานะทิฐิ

และผู้เขียนก็ยังเป็นประเภทยอมหักแต่ไม่ยอมงอ
ยิ่งกับแม่ของตัวเองนี่หัวแข็งสุดๆ
แม้พื้นฐานจะได้รับการสั่งสอนให้เป็นคนดีมาตั้งแต่เด็ก
และก็คิดว่าตัวเองเป็นคนดี แต่ด้วยมานะทิฐิที่มีอยู่ในตัวเองค่อนข้างสูง
ก็ทำให้หลุดหลงเข้าไปในสิ่งไม่ดีหลายครั้ง
ทำให้บุพการีต้องเสียใจก็หลายหน
กว่าจะระลึกได้ว่าตัวเองผิดก็ได้รับบทเรียนมากมาย
กว่าจะคิดได้ว่าเราผิดนะ
เราเลวมากเลยนะ
เราไม่ควรทำแบบนี้เลย
สภาพผู้เขียนก็ย่ำแย่เต็มที โดยเฉพาะสภาพจิตใจ

 

มานะทิฐิ

แถมเกิดการกระทบกระทั่งกับผู้ให้กำเนิดจนแทบไม่มองหน้ากัน
เลยตัดสินใจว่ายังไงก็ต้องไปขอขมาพ่อกับแม่ให้ได้
แต่ก็ได้แค่คิดนั่นแหละ เพราะใจก็ยังไม่กล้า
ศักดิ์ศรีมานะทิฐิยังค้ำคออยู่
(ดูสิขนาดกับบุพการีของตนเองยังอ้างศักดิ์ศรีบ้าๆบอๆ อยู่ได้)

 

มานะทิฐิ

คิดแล้วคิดอีก รอบแล้วรอบเล่า
จิตใจถูกบีบเค้น สับสน วุ่นวาย อึดอัด ทรมาน
หลายครั้งที่คิดว่าวันนี้ล่ะจะต้องทำให้ได้
...แต่ก็ถูกยกเลิกไปซะทุกครั้ง
พฤติกรรมกระยึกกระยัก ผัดผ่อนกับตัวเองหลายครั้งหลายครานี่

 

มานะทิฐิ

ไอ้ตัวมานะทิฐิตัวเป้งมันยืนจ้องหน้าผู้เขียนอยู่
ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกันซะอย่างนั้น
แถมมันร้องตะโกนบอกผู้เขียนอยู่ตลอดเวลาว่า
"เราไม่ผิด เราไม่ผิด เราไม่ผิด
แต่สิ่งที่เรากำลังคิดจะทำสิเป็นสิ่งที่ผิด
มันจะทำให้เราตกต่ำ ต่ำต้อย ไร้ค่า
ไร้เกียรติ ไร้ความสามารถ
เรื่องน่าละอายแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องทำ
มันเป็นเรื่องน่าละอายมาก
ถ้าเราทำเราก็จะไม่มีหน้าไปมองใครได้อีก
มีแต่เอาหัวมุดดินไปซะ"

 

มานะทิฐิ

ดูสิ...เจ้าตัวมานะทิฐิมันกรอกหูอยู่ทุกวันแบบนี้
และมันก็ทำงานของมันก็ประสบความสำเร็จหลายครั้งด้วยสิ
มันยิ่งยื้อ...สภาพจิตใจผู้เขียนก็ยิ่งย่ำแย่หนัก
รวมถึงความสัมพันธ์ระหว่างผู้เขียนและคนที่ผู้เขียนเคารพรักที่สุด
อาจถึงขั้นแตกหักกันเลยก็ได้...

 

มานะทิฐิ

กว่าผู้เขียนจะปลงใจยอมรับได้
กว่าจะฝืนใจตัวเอง
ฝืนมานะทิฐิของตนเอง
ปรับใจตัวเองให้ยอมศิโรราบได้
...มันไม่ง่ายเลย
แต่ถ้าจะปล่อยให้มันยื้อกันต่อไปมันก็ไม่มีที่สิ้นสุดไม่มีวันจบ
มีแต่จะเพิ่มรอยร้าวในจิตใจ
ผู้เขียนไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ที่ย่ำแย่กว่านี้อีกแล้ว

 

มานะทิฐิ

ในที่สุดการยื้อระหว่างมานะทิฐิกับจิตของผู้เขียนก็ถึงวันตัดสิน
วันนั้นผู้เขียนตัดสินใจอย่างเด็ดขาด
หาพานดอกไม้ธูปเทียนเข้าไปกราบเท้าพ่อกับแม่
ขอขมาลาโทษท่าน
...ซึ่งต้องขอบอกเลยว่าการทำตรงนี้ ณ เวลานั้นมันยากมาก
ยากเกินคำบรรยาย...
เป็นการฝืนมานะทิฐิของตัวเองอย่างมาก
ราวกับว่าโลกทั้งโลกจะถล่มทลายเลยก็ว่าได้

 

มานะทิฐิ

แต่เมื่อทำแล้ว...
ได้กราบขอขมาท่าน
ยอมละความเป็นตัวตนของเรา
ละมานะทิฐิของเรา
เอาจิตเรา เอาศีรษะเราลงแนบเท้าผู้มีพระคุณทั้งสองท่าน
เราพังกำแพงแห่งมานะทิฐิลงได้
ผู้เขียนก็รู้สึกเลยว่าโล่งขึ้นมาก
ใจเราสงบลง มานะทิฐิลดลง
นับแต่นั้นก็ตั้งใจทำแต่สิ่งดีๆ ไม่ทำให้พวกท่านเสียใจอีก

 

มานะทิฐิ

แต่ก็ยังมีติดๆ อยู่บ้าง
...คือผู้เขียนยังมีมานะทิฐิในตัวเองอยู่อีกเยอะ
พอไปหาครูบาอาจารย์ท่านก็กระทุ้งมาอีก
ถึงได้รู้ว่ามานะทิฐิของเราแม้จะน้อยลง
แต่ยังมีอีกนะ ต้องลดลงอีกนะ
ต้องทำให้หมดไปให้ได้!
ตอนนี้ผู้เขียนก็ยังพยายามอยู่ และเชื่อว่าทุกท่านก็ทำได้เช่นกัน
ไม่ใช่เฉพาะกับคนในครอบครัวนะ กับคนอื่นๆ สิ่งอื่นๆ เราก็สามารถทำได้
ลดลงเถอะนะการถือตัว ว่าเก่งกว่า เลิศกว่า ดีกว่า รู้มากว่า
ว่าเราถูก เขาผิด
เจ้าตัวมานะทิฐิมันไม่ทำให้เราเข้าสู่ทางสุขสงบได้หรอก
มีแต่ทำให้เราจมลง