ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

พูดจากใจ ชอบฟังเรื่อง บังบด ลับแล หิมพานต์ สัตว์หิมพานต์ คนธรรพ์ วิทยาธร กุมภัณฑ์ นาค ครุฑ ยักษ์ อสูร เทวดา เทพ พรหม เสียมากกว่า

ถ้าจะกรุณาช่วยเล่าเรื่อง "พญาศรีสัตตนาคราชมุนี"

ขอบคุณครับ

 

หากจะเล่าเรื่องของท่านนั้น คงต้องตั้งบายศรี บวงสรวงกันเลยทีเดียว
ท่านเป็นราชันย์นักรับ ผู้รักความสงบ
และบำเพ็ญตบะอยู่นะคะ

ขอให้เรื่องอยุธยาจบก่อน ตอนนี้พวกพ้วง
ตอนท้ายๆเรื่องเราจะบรรยายภาพ เชลยศึก
ความอัปยศของชาติไทย
ซึ่งมันสุดแสนจะทรมานใจ
...

กับหลายภาพที่เห็น

 

เฝ้ารอคอยอยู่......อาจจะเป็นแค่ฝัน...วัน...ที่ดีกว่า..เมื่อเธอกลับมาที่เดิม....จะมีความรักทุกๆอย่าง...จะมีความฝันที่ปลายทาง...จะมีเราสองเดินร่วมทาง...แด่เธอผู้ทำให้รักมีมิติ..จะมีความฝันมีปลายทาง..ผู้ทำให้รัก..ฉันมีจริง(บทเพลง=3มิติ ขับร้อง=คณะ Paradox)

 

@สมิง
เข้ามาแล้วใยไม่ทักทายกันบ้าง ชอบไม่ชอบอันใดก็บอกกันได้นะจ๊ะ

ป.ล.เรียกตั้งนานทำไม่ได้ยิน ใจร้ายมั่กๆ ท่านฤาษี อิอิ

 

หูไม่ดีแคะขี้หูอยู่...กฏแห่งกรรมเขาว่ากันอย่างนั้น...กฏแห่งกรรมเที่ยงตรงเสมอ ไม่เคยปราณีใครเลย...ไถ่ถอนไปเรื่อย ๆ ชาตินี้เล่นของใหญ่ไปก่อน ผ่านใกล้หมดแล้ว...ต่อไปก็สบาย ๆ พอรับมือไหว...จะไม่พยายามสร้างเพิ่ม...ชาติสุดท้ายก็โอเค แระ...
ป.ล.ก็มาอ่านเรื่อย ๆ เหมือนกัน...

 

หลังจากได้เปิดอ่านโดยบังเอิญไปเมื่อคืน และได้มาเปิดอ่านอีกในตอนเช้า
ทึ่งครับ ทึ่งกับเจ้าของกระทู้

จิตบอกว่า เรื่องราวที่เจ้าของกระทู้เขียนมานั้น ก็คือ เรื่องเล่าจากอดีตชาติของเจ้าของกระทู้นั่นเอง

จิตบอกว่า เหตุที่เจ้าของกระทู้ได้อธิบายเล่าเรื่องมานั้น จุดประสงค์เพื่อให้เป็นวิทยาทาน เป็นธรรมทาน เพื่อให้เห็นเรื่องการเวียนว่ายตายเกิด ความรัก ความพยาบาท การพรักพราก การรบราฆ่าฟัน เรื่องกฏแห่งกรรม การชดใช้กรรม เรื่องกิเลส โลภ โกรธ หลง ในทุกชาติทุกภพ อันจะทำให้เกิดความเบื่อหน่าย เห็นโทษ เห็นทุกข์ภัย ในการเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฏ

เข้าใจว่า เจ้าของกระทู้ คงเข้านิพพานในชาตินี้เป็นแน่
เว้นเสียแต่จะปรารถนาเป็นอย่างอื่น คือ ดูได้จากบุญบารมีของท่านเจ้าของกระทู้
ท่านเจ้าของกระทู้ สามารถปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าได้ แต่ต้องอธิฐานให้เกิดเป็นเพศชายเสียก่อน โดยทำเหตุทำปัจจัยให้ถึงพร้อม โดยเฉพาะเรื่องการบำเพ็ญพรหมจรรย์ ศีลข้อ กาเมฯ

หรือท่านเจ้าของกระทู้ อธิฐานเป็นนางแก้ว ของพระโพธิสัตว์พระองค์ใดพระองค์หนึ่ง ที่มีความเหมาะสมและคู่ควร และอยู่ที่กรรมจะจัดสรร ก็ต้องทำเหตุทำปัจจัยให้ถึงพร้อมเช่นเดียวกัน โดยการสร้างกุศล คุณงามความดี เป็นผู้ดำรงตนอยู่ในศีลในธรรม ที่สำคัญเมื่อปรารถนาเป็นนางแก้วแล้ว ก็ต้องตัดกรรมกับคู่ครองในอดีตชาติทั้งหมด ให้เป็นอโหสิกรรม หากเกิดมาร่วมภพร่วมชาติเดียวกัน ให้มาเจอะเจอกัน ก็ให้สงเคราะห์ช่วยเหลือกัน ใช้เวรใช้กรรมกันไป โดยไม่ต้องมีเพศสัมพันธ์กัน

จิตบอกข้าพเจ้าว่า เจ้าของกระทู้เป็นผู้ทรงธรรมท่านหนึ่ง อย่างน้อยเป็นผู้ที่ได้อภิญญา และอาจเข้าถึงธรรม

อย่างไรก็ตาม เมื่อเจ้าของกระทู้เล่าเรื่องเหตุการณ์ในสมัยสมเด็จพระนเรศวร อาจจะทั้งหมดหรือไม่ก็ตาม ข้าพเจ้าก็จะคอยฟังเรื่องของ "สมเด็จพระพี่นาง
สุพรรณกัลยา" เพราะเป็นผู้หนึ่งที่สนใจ และคิดว่าถ้าเจ้าของกระทู้เล่า คงจะไม่เคยได้ยินได้ฟังที่ไหนมาก่อนแน่

วันนี้ได้อ่านเรื่องของท่าน "ออกญาสิงห์" จิตบอกว่า น่าจะเป็นทหารเอกพระนเรศวร

ที่จริงเรื่องราวในการสู้รบในประวัติศาสตร์นั้น ได้เคยพอได้อ่านได้ฟังได้ศึกษามาบ้างในช่วง 10 กว่าปีที่ผ่านมา แต่ได้ลืมไปหมดแล้ว สมัยศึกษาใหม่ๆ อินมาก รู้สึกโกรธแค้นเคืองอริราชศัตรู

และยิ่งได้กลับมาอ่านเรื่อง "ออกญาสิงห์" ของท่านเจ้าของกระทู้ ทำให้มีความรู้สึกอินไปด้วย แต่ไม่ค่อยมีความรู้สึกโกรธแค้นเคืองข้าศึกศัตรูมากเหมือนเช่นแต่ก่อน เนื่องจากมีความรู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดา

เพราะไม่ว่าจะตายแบบไหน เช่น โดนเสียบ โดนแทงตาย โดนตัดอวัยวะน้อยใหญ่ทั้งหลายแล้วตาย โดนข่มขืนทารุณแล้วตาย โดนแขวนคอตาย โดนเผาตาย โดนทรมานทรกรรมตาย จะตายแบบไหนก็ดี มันก็คือตายเหมือนกัน เจ็บเหมือนกัน เจ็บแป๊บเดียว เดี๋ยววิญญาณก็ออกจากร่างไปสู่ภพน้อยภพใหญ่ตามวิบาก เดี๋ยวก็กลับลงมาเกิดอีก เวียนว่ายกันอยู่อย่างนี้ บางชาติก็ไปฆ่าเขา บางชาติเขาก็มาฆ่าเรา ไม่รู้จักจบสิ้น ก็ไม่รู้จะไปโกรธแค้น เกลียดกันทำไม

 

ผมแอบอ่านแบบห่วงๆครับ แอบเป็นไพร่พลทหารคนหนึ่งเท่านั้นเองครับ

 

จริงหราจ๊ะ พ่อขุนพล ทหารดีย่อมไม่ยกยอตัวเอง หากเป็นเสือแล้ว ใครว่าเป็นแมว หรือว่าตัวเองเป็นแมวเหมียว
ก็ยังเป็นเสืออยู่ดี จริงมั้ยพ่อคุณ พูดน้อยต่อยหนัก นิสัยทหารที่ติดมา

 

ถึงทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ที่แม้เห็นด้วย หรือไม่เห็นด้วยกับเรานั้น ก็ไม่ได้กล่าววาจารุนแรงกับเรา ถือเป็นเกียรติสูงสุด อันตัวเรานั้น เพียงมนุษย์เดินดิน กินข้าวแกง
ขอยกธรรมะกับครูบาอาจารย์ที่นับถือ มาให้อ่านจ๊ะ

อดีต เป็นความฝัน ปัจจุบัน เป็นความจริง อนาคต ไม่แน่นอน อย่าจับให้มั่น คั้นให้ตาย จะผิดหวัง เสียใจ ตลอดชีวิต

ไม่เรียน หรือ จะรู้ ไม่ดู หรือ จะเห็น ไม่ทำ หรือ จะเป็น จะลำเค็ญ ย่ำแย่ จนแก่ตาย


หลวงพ่อจรัญ

 

รออ่านเรื่องราวต่อไป
ดูท่า ยังไม่เห็นมีตัวละครหลักๆที่เป็น ฤาษี กับ พระโพธิสัตว์ เลย
เห็นมีแต่เทพ กับ ครุฑ

 

เรื่องฤาษีหนุ่มที่ไม่แก่พอมีนะตะเอง หล่อล่ำบึ้ก แต่เรื่องพระโพธิสัตว์มิกล้า มันเป็นปัจจัตตังหนอ ว่าแต่รู้หราว่าตัวละครเค้ามีอะไรบ้างจ๊ะ

 

คุณจารุครับ คนไทยเรียกครุฑ ฝรั่งเรียก เทพซุส....คนเดียวกันมั้บครับ
เพราะมีสายฟ้าเป็นอาวุธเหมือนกัน(คิดเองนะเนี่ย)

 

แล้วคุณจารุจันทรา เคยฝันเห็นเทพซุส มั้ยครับ

 

ถามคุณจารุจันทราครับ ว่า สุริยะเทพ...มีจริงมั้ยครับ

 

อยากเห็นมั้ย จะได้บอกท่านให้ไปโปรด ...แหม แต่ละคำถาม เดี๋ยวก็เกรียมเลย นะท่านนะ

หรืออยากจะโดนโบย โดนมัด ด้วยแส้ทิพย์ เจ็บแล้วไม่จำ ไม่เคยจำ

แส้ของสุริยเทพ

 

ท่านเนี่ย ตอบไม่ตรงคำถามเลยนะ ถามว่าท่านสุริยะเทพ มีจริงมั้ยครับ
และ ครุฑของไทย กับเทพซุสของฝรั่ง ไช่คนเดียวกันมั้ย

ก็ท่านมีตาทิพย์ นี่นา ผมไม่มี ก็เลยถาม เผื่อคนอื่นด้วยไงครับ..อะคริๆ

 

ใครมีตาทิพย์ พูดไปเรื่อย ป่านนี้คงเปิดสำนักแล้ว ชิมิ จ๊ะ

เรื่องบางเรื่องตอบไปอาจไหม้ได้นะจ๊ะ จุ๊ จุ๊

 

ไม่ได้ทำผิดอะไร...จะไหม้ไปทำไมอ่ะ...ดอกบัวไม่กันไฟเหรอครับ

น่า...นะ..ตอบหน่อย ทั้งสองคำถามแหล่ะ

 

ว่าแต่..วันนี้จะเล่าเรื่องอะไรน้อ

 

กลับมาที่อโยธยา กลับมาที่ค่ายมวย กลับมาที่ลพบุรี

ครานั้นหลังจากได้มงคลจากครู สิงห์ก็ลากลับเรือนพร้อมขรัวอินทร์
มีม้าผูกอยู่ข้างบ้าน 2 ตัว เป็นม้าที่สมบูรณ์ด้วยมัดกล้าม สีน้ำตาลกับดำสนิท
สิงห์มองดวยความฉงน ขรัวอินทร์เอาม้ามาจากไหน ดูราวกับม้าศึกในวัง
ม้าประเภทเดียวกับที่ท่านเจ้าพระยาบิดาเลี้ยงของสิงห์ขี่

เมื่อขึ้นเรือนพบกองสมุนไพรในห่อจีวร สมุนไพรนั้นเยอะมาก
แถมกลิ่นก็ฉุนเฉียว ทั้งรากไม้หลายอย่าง
ขรัวอินทร์ดูเหนื่อยล้ามาก ท่านทอดถอนหายใจ แล้วมองลึกไปในนัยน์ตาของสิงห์
"ลูกพ่อ ต่อจากนี้ พ่อจะสอนสิ่งที่เจ้าไม่เคยรู้เคยเห็นเป็นโลกของนักรบ โลกของไสยเวทย์่
ในสงคราม ไม่มีคำว่าขี้โกง มีแต่กลยุทธ์พิชิตศึก
หากแม้จะทำให้อโยธยา ไม่ถูกกดขี่ข่มเหง แม้ต้องขุดผีขึ้นมาจากหลุมพ่อก็ยอม"

สิงห์รู้สึกราวกับมนต์สะกด พลังในดวงตาของขรัวอินทร์นั้นช่างแก่กล้าด้วยเดชะตบะ
ซ้ำยังดูเวิ้งว้าง ราวกับมองไปในทะเลในคืนเดือนมืด ไม่เคยสังเกตุเลยว่า
ขรัวอินทร์ดูดุดัน ถึงเพียงนี้