ปิดกระทู้

พระอาจารย์สั่งไว้แล้ว อย่าเพิ่งทำอะไร นอกจากลมหายใจเข้า-ออก หนุอยากจิบอกว่าแค่ดูลมสำหรับหนุก้อยากแล้ว จิตใจชอบบีบบังคับเคร่งเครียดกับตัวเอง แงๆๆๆๆ

 

นักปฏิบัติที่ดี
จะต้องรู้ จะต้องเข้าใจ
ขอบเขตของความอยาก
ให้ได้เสียก่อน

แล้วก็ค่อยๆใช้ กิเลส หรือ ความอยาก
นำทางในการฝีกวิปัสสนา
ใช้ความอยากที่จะบรรลุธรรม
หลอกจิตให้มันอยากที่จะปฏิบัติ
อยากที่จะฝึกทำวิปัสสนา
หลอกจิตให้มุ่ง สร้างแต่ กุศลกรรรม
หลอกให้มันทำตาม มรรคแปด ให้ตรงทาง
แล้วก็ลงโรมรัน ออกต่อสู้กับ กิเลส บ้าง
พอเริ่มเหนื่อย ก็หลบมาพักจิต เพื่อพักผ่อน
พอมีกำลังวังชาบ้าง ก็เริ่มเข้าโรมรันพันตูอีก

เพราะ ความอยาก นั่นเอง
ที่เป็นตัวก่อทุกข์ทั้งมวล
หากไม่ไปต่อสูู้กับ ความอยาก โดยตรงบ้าง
แล้วเมื่อไหร่ จะลดความอยาก ลงได้
เมื่อไหร่ กิเลส จึงจะหมด
ยิ่งความอยากที่่จะได้ อภิญญา นั้น
มันเป็น กิเลสที่ซ้อนอยู่ในกิเลส อีกที
โดยที่เราไม่รู้ตัวเลยว่า มีกิเลสอย่างนี้อยู่อีก

ดังนั้น เมื่อความอยาก เกิดขึ้นกับเรา
แล้วเราฝึกที่จะปล่อยวาง
จะไม่คิดดี และ จะไม่คิดเลว ใส่มัน
ปล่อยให้มันอยากอยู่อย่างนั้น
เดี๋ยวมันก็หายไปตามธรรมดาของมัน
อย่างนี้เรียกว่า นักวิปัสสนาที่ถูกต้อง

 

เรื่องของพระนิพพาน โดยหลวงพ่อฤๅษี วัดท่าซุง


ถ้าถามว่า ถ้าคนเขาอยากไปนิพพานเป็นตัณหาไหมก็เห็นจะ 99 เปอร์เซ็นต์ที่ตอบว่า คำว่าอยาก
แปลว่าตัณหา ในเมื่ออยากไปนิพพาน ก็แสดงว่าเป็นตัณหาเหมือนกัน ก็เลยบอกว่านี่แกเทศน์แล้ว
แกก็เดินลงนรกไปเลยนะ แกเทศน์แบบนี้แกเลิกเทศน์ แล้วก็เดินย่องไปนรกเลยสบาย ไปเสียคน
เดียวก่อนดีกว่า มาชวนชาวบ้านเขาไปอีก ถ้าต้องการไปนิพพาน เขาเรียกว่า ธรรมฉันทะ มีความ
พอใจในธรรม เป็นอาการซึ่งทรงไว้ซึ่งความดี พวกเราฟังแล้วจำไว้ด้วยนะ ถ้าใครเขาถามจะได้
ตอบถูก คุณ kengloveyou ได้โพสเอาไว้

 

ความอยาก เป็นได้ทั้งแรงผลักดัน และเป็นได้ทั้งตัวถ่วง

จะสำเร็จหรือไม่สำเร็จไม่มีใครตอบได้

 

ก็ไม่เห็นจะมีอะไร ทุกอย่างเริ่มต้นด้วยความอยาก
อยากเป็นพระพุทธเจ้า อยากเทศน์โปรดสัตว์ อยากพ้นไปจากทุกข์
เพราะมีความอยากจึงไปแสงหา เพราะแสวงหาจึงได้พบ
ถ้าไม่มีความอยาก เจ้าชายสิทธัตถะคงบอกตัวเองว่าพอแล้ว ไม่เอาแล้ว
สุดท้่ายก็คงประทับอยู่ในพระราชวังนั่นเอง ไม่ต้องไปไหน
ไม่ต้องไปหาทางตรัสรู้
ความอยากเป็นแรงปรารถนาอย่างหนึ่ง ถ้าคนเราไม่มีความอยาก
จะไม่ีมีการกระทำอะไรเลย
ต่างกันแค่อยากมากหรืออยากน้อย ความอยากนั้นเป็นไปเพื่อทุกข์หรือเพื่อ
ความดับทุกข์
อรหันต์ทุกองค์ ก่อนบรรลุธรรม พระพุทธเจ้าตรัสว่า ต้องเกิดความเบื่อหน่ายมาก่อน
ก็ความเบื่อหน่ายนั้นท่านเรียกว่า นิพพิททา แท้จริงคือวิภวะตัณหานั่นเอง
สรูปแล้วยังไงก็ต้องอยาก ถ้าคนไม่อยาก จะไม่มีการปฏิบัติธรรม
หรือทำความเพียรใดๆเลย

 

กั๊กๆๆๆๆๆ

เมื่อวาน ทำวางฟอร์ม สารภาพว่า ตนพึ่งปฏิบัติ สมาธิง๊อกๆ แง๊กๆ
ปริยัติเอง ก็บอกว่า ศึกษามาน้อย


แต่โพสนี้ เว้ยเฮ้ย กลับกล้าที่จะ ปรักปรำ พระพุทธองค์ว่า
อาศัยอยากจะเป็นพระสัพพัญญู

ทั้งๆที่ พระพุทธองค์ก็ตรัสบอกในพระไตรปิฏก โต้งๆว่า ไม่ใช่
เพราะ "อยากจะเป็น"


เอาไงครับ

จะ เที่ยวต่อว่าคนอื่น ที่มาทักท้วง ความไม่ประสา แล้วยังจะพูดนั่นพูดนี่
เพื่อความ เรือหาย ของตน


หรือว่า ต้องการ อวตารมาจาก " บาซูซู เยชูชู คิดซะมาก " เข้ามา
ทำให้คนพลาดพลั้งแบบ ง่ายๆ คือ แค่ อนุโมทนาว่าคุณทำดี พูดดี
ก็จะสามารถ พาคนปิดนิพพาน ได้อย่างตน ฮิววววววส์

 

มึงดูแลชีวิตของตัวมึงเองให้ดีเถอะ
เพราะดูท่าทางว่าชีวิตมึงจะสั้น

 

อ้อ สรุปว่า ไม่ได้สนใจ การสนทนาธรรมะ

ไม่ใช่ สนทนากันเพื่อธรรม

หาก อาฆาติ มาดร้าย แบบนี้ ก็กราบเท้าขออภัยครับ

ต่อไป ไม่ยุ่งครับ

 

แบบแก ไม่ได้เรียกว่าการสนทนาธรรมหรอก
มันก็แค่คนที่อยากจะเอาชนะคนอื่นไปวันๆเท่านั้น
ไม่ได้มีสาระในธรรมอะไร นอกจากจะทำให้คนที่คุยด้วย
กลายเป็นบ้าสติแตก เพราะโดนแกยั่ว

 

เพชรพลอยที่ปนอยู่กับข้าวเปลือก ต้องค่อยๆเขี่ยข้าวเปลือกออกแล้วเล็มเก็บเอาอย่าเขี่ยปนเป็นข้าวเปลือกเสียทั้งหมด
ต้องทั้งอดทั้งทน และปล่อยวางบำเพ็ญไปเรื่อยๆ อย่ารีบ
ไปเป็นครูสอน.....

 

ความอยาก ความปรารถนา ความต้องการ การตั้งปณิธาน

ไม่ว่าจะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่ จะใช้สำบัดสำนวนแบบไหนก็ตามที

แต่ความหมายก็คือสิ่งเดียวกัน ต่างกันแค่ว่าความอยากที่ว่านี้อยากไปเพื่ออะไร

มันขึ้นอยู่กับคนทีใช้คำพูดที่จะแบ่งแยกจุดประสงค์ที่ดีเลวต่างกันแค่นั้นเอง

คนที่อยากไปนิพพาน ไม่อยากจมอยู่กับกองทุกข์ จึงหันมาปฏิบัติธรรม

คนไม่อยากไปนิพพาน ไม่มีใครสนใจปฏิบัติ

 

ถ้ามีจิตใจน้อมไปทางพระรัตนตรัยเป็นนิสสัย
แล้วใช้คำว่า"ธรรมฉันทะ"แทนคำว่า"อยาก
จะเป็นทางลัดไปสู่ความเข้าใจในเจตนาของการมาประพฤติธรรมง่ายขึ้นนะฮะ
เพราะฉันทะ หรือการพอใจปราถนาในวิมุติธรรม
ย่อมเป็นกุศลธรรมใช่มิใช่

 

..............ใช่ครับ มัน ต่างกัน นะ ระหว่าง ฉันทะ....ลองดู พระวจนะ" ภารทวาชะ ได้ยินว่า ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ได้เข้าไปอาศัย อยู่ในบ้านหรือ ในนิคม แห่งใดแห่งหนึ่ง คหบดี หรือ คหบดีบุตร ได้เข้าไปใกล้ภิกษุนั้นแล้ว ใคร่ครวญดูอยู่ในใจเดี่ยวกับธรรม สามประการ คือ ธรรมเป็นที่ตั้งแห่ง โลภะ ธรรมเป็นที่ตั้งแห่งโทสะ ธรรมเป็นที่ตั้งแห่งโมหะ ทั้งหลาย ...(โดยนัยว่า) ท่านผู้มีอายุผู้นี้ จะมีธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งโลภะหรือไม่หนอ อันเป็นธรรมเมื่อครอบงำจิตของท่านแล้ว จะทำให้ท่านเป็นบุคคลที่เมื่อไม่รู้ก้กล่าวว่ารู้ เมื่อไม่เห็นก็กล่าวว่าเห็น หรือว่า ชักชวนผู้อื่นไปในธรรมอันเป็นไปเพื่อ ความทุกข์ ไม่เป็นประโยชน์เกื้อกูล แก่สัตว์ทั้งหลายเหล่าอื่นตลอดกาลนาน ดังนี้ เมื่อเขาใคร่ครวญอยู่ในใจซึ่งภิกษุนั้นนั้น ก็รู้ว่า ธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งโลภะ ชนิดนั้น มิได้มีแก่ ท่านผู้มีอายุผู้นี้ อนึ่งกายสมาจาร วจีสมาจารของท่านผู้มีอายุผู้นี้ ได้เป็นไปในลักษณะแห่ง สมาจารของผู้ไม่โลภแล้ว อนึ่งท่านผู้มีอายุผู้นี้ แสดงซึ่งธรรมใด ธรรมนั้นเป็นธรรมที่ลึกซึ้ง เห็นได้ยาก รู้ตามได้ยาก เป็นธรรมที่รำงับ ประณีต ไม่เป็น วิสัยหยั่งลงง่ายในความตรึก เป็นธรรมละเอียดอ่อน รู้ได้เฉพาะบัณฑิตวิสัย ธรรมนั้นไม่ใช่ธรรม ที่ผู้มีความโลภแสดงได้ถูกต้องได้ ดังนี้ เมื่อเขาใคร่ครวณดูซึ่งภิกษุนั้น ย่อมเล็งเห็นว่า เป็นผู้บริสุทธิ์จากธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งโลภะ ต่อแต่นั้น เขาพิจารณาใคร่ครวณภิกษุนั้นให้ยิ่งขึ้นไป ในธรรมทั้งหลายอันเป็นที่ตั้งแห่งโทสะ .....ในธรรมทั้งหลายอันเป็นที่ตั้งแห่งโมหะ...(ก็ประจักษ์อย่างเดียวกับ การมีโลภะ ทุกตัวอักษรจนกระทั่งถึง เมื่อเขาใคร่ครวณย่อมเล็งเห็นว่า ภิกษุนั้น เป็นผู้บริสุทธิ์จาก ธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งโมหะ)

 

ลำดับนั้น เขา ปลูกฝังสรัทธาลงไป ในภิกษุนั้น ครั้นมี สัทธาเกิดขึ้นแล้ว ย่อมเข้าไปหา ย่อมเข้าไปนั่งใกล้ ครั้นเข้าไปนั่งใกล้แล้ว ย่อมเงี่ยโสตลง ครั้นเงี่ยโสตลง ย่อมฟังซึ่งธรรม ครั้นฟังธรรมแล้ว ย่อมทรงไว้ซึ่งธรรม ย่อมใคร่ครวญซึงเนื้อความแห่งธรรมทั้งหลาย อันตนทรงไว้แล้ว เมื่อใคร่ครวญซึ่งเนื้อความแห่งธรรมทั้งหลายอันตนทรงไว้แล้ว เมื่อใคร่ครวญซึ่งเนื้อความแห่งธรรมนั้นอยู่ ธรรมทั้งหลายย่อมทนต่อการเพ่งพินิจ เมื่อการทนต่อการเพ่งพินิจของธรรมมีอยู่ ฉันทะย่อมเกิด ผู้มีฉันทะเกิดแล้ว ย่อมมี อุสสาหะ ครั้นมีอุสสาหะแล้ว ย่อมทำการพิจาณณาสมดุลย์แห่งธรรม ครั้นมีความสมดุลย์แห่งธรรมแล้ว ย่อมตั้งตนไว้ในธรรมนั้น เขาผู้มีตนส่งอยู่อย่างนี้ ย่อมกระทำให้แจ้งซึ่งปรมัตถ์สัจจะ ด้วยนามกายด้วย ย่อมแทงตลอดซึ่งธรรมนั้นแล้วเห็นอยู่ด้วยปัญญาด้วย ภารทวาชะ การตามรู้ซึ่งความจริง ย่อมมีการกระทำเพียงเท่านี้ บุคคล ย่อมชื่ิว่าตามรู้ซึ่งความจริง ด้วยการกระทำเพียงเท่านี้ และเราบัญญัติการตามรู้ซึ่งความจริง ด้วยการกระทำเพียงเท่านี้ แต่นั้นยังไม่เป้นการตามบรรลุซึ่งความจริงก่อน...

 

ถ้าคุณฝึกเดินจงกลม นั่งสมาธิ วันละหลายชั่วโมง ทำจนได้สมาธิ ฌาน 4 ทำให้เป็นวสี จนได้อภิญญา 6 ผมว่าคุณเป็นพระอรหันต์ ได้แน่นอน แต่มันมีความขยันมาก เพราะนิวรณ์ 5 มันไม่ให้ใครผ่านไปได้ง่าย ๆ แต่มันก็ไม่ยากสำหรับคนขยันทำทุกวัน คุณทำได้ถึงจุดนี้แล้ว คุณก็จะต้องออกไปหาครูบาอาจารย์ที่สอนในการวิปัสสนา เพราะตรงนี้คุณจะรู้เองเห็นเอง ทำได้เองไม่ได้ ต้องมีครูค่อยชี้แน่(พระอรหันต์) พระอริยสงฆ์ที่ท่านได้ตั้งแต่โสดาบัน ขึ้นไปจนถึงพระอนาคามี ท่านทำได้แล้วแต่ท่านก็ไม่สอนให้ เพราะท่านเองก็ยังไม่พ้นความทุกข์ ท่านต้องเร่งทำความเพียรเหมือนกัน
ความตั้งใจคุณดีแล้ว แต่ขาดความขยันในการทำทุก ๆ วัน และต้องวันละหลาย ๆ ชั่วโมง พระอรหันต์ เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ นั่งทำความเพียรด้วยการนั่งวิปัสสนา วันละหลาย ๆ ชั่วโมง นั่งติดต่อกันจนก้นแตกเลือดออกแทบทุกองค์ เพราะถ้ายังไม่ชนะกิเลส ท่านก็ไม่ออกจากสมาธิ

 

ลุงกล้วยไข่มองว่าการถามเพื่อนๆ ว่าฉันจะตีตั๋วกรุ๊ปทัวร์
ไปเที่ยวเกาหลีพรุ่งนี้เลยได้ไหม.....นี่ตอบง่ายกว่าว่า
ได้เลย ๆ

 

สำหรับคนที่เป็นผู้หญิง(ไม่ใช่เจ้าของกระทู้)
ผมว่าพระพุทธพระธรรมพระสงฆ์คงช่วยคุณไม่ได้เพราะท่านเป็นผู้ชาย(ฮา)
ลองบนเทวดาหญิงหรือพระอรหันต์หญิง หรือท่านลักษมี(ถ้าเชื่อ) โพธิสัตว์หญิง
บนบานเจ้ากรรมนายเวร
ปล.พ่อแม่ยังไม่ใช่อรหันต์เป็นอรหันต์ยากนะครับ

 

สาธุ

 

๑.เมื่อปักใจเชื่อว่าการเกิดเป็นทุกข์ การเวียนเกิดยิ่งเป็นทุกข์ จับพลัดจับพลูมีเเวะเวียนลงไปอบายภูมิยิ่งเป็นมหันตทุกข์
๒.มีครอบครัวที่ให้เสรีภาพกับเราเต็มที่เพราะเห็นว่าเรา
เป็นคนที่ทำอะไรก็สำเร็จๆ และเอาใจใส่ต่อครอบครัวดี
คราวนี้จะทำในสิ่งที่ประเสริฐสุดให้วงศ์ตระกูล
๓.เคยอ่านแผนที่(ปริยัติ)มาพอประมาณโดยเฉพาะหมวดที่เกี่ยวกับกัมมัฏฐานต่างๆ
๔.มีครูอาจารย์อริยะที่สามารถไปขอพึ่งคำแนะนำตรวจสอบได้และพร้อมที่จะไปอยู่ใกล้ๆกับท่าน
๕.ลงมือดำเนินการได้เลย

อยู่ทำไม....รออะไร......ไปได้เลยขอเทอร์โบโมทนาเต็มสูบเลยครับ

 

เชียร์เพื่อสร้างพระอรหันต์ถ้าสำเร็จเราก็มีส่วนได้
บุญกุศลนั้นด้วย
มากกว่าส่งเสริมการบวชตามประเพณี
หลายเท่านัก..
พิจารณาแล้วคุ้มจริงๆถ้าเจอคนใช่