บันทึกกรรมของฉัน

Phuong เพื่อนไอคิวสูงชาวเวียดนาม…

เพื่อนของฉันจบดอกเตอร์ที่เอไอที ตอนฉันเรียนโท เขาเรียนเอกที่ภาควิชาเดียวกัน เขาสอนฉันว่า ไม่ต้องนับถือศาสนาอะไร แค่ทำตัวให้สวยก็พอ just keep beautiful

ฉันมาเทียบ concept ของเขากับคุณอาภัสราแล้วเห็นว่าที่เขากล่าวนั้นเป็นจริง เพราะหากคนเราสวยจากภายในแล้วก็จะเปล่งประกายความงดงามมายังภายนอกด้วย นั่นคืองามจากข้างในก็คือเป็นคนดีนั่นเองค่ะ

ฉะนั้นอย่าคิดอะไรมาก เอาแค่ keep beautiful ในทุกๆวันก็พอค่ะ

ภาพคือ Phuong และลูกน้อยค่ะ

 

ขอพื้นที่บันทึกกาแฟอร่อยๆหน่อยนะคะ
ราคาระดับนี้ รสชาติได้เท่านี้ ก็อึ้งค่ะ
คือ ดี งาม ค่ะ

 

ความในใจ…

ฉันไม่อยากอยู่ในกฎเกณฑ์ของศาสนาใดเลย ฉันเครียด และรู้สึกว่า ระบบศาสนาทำให้ฉันคร่ำเคร่งจดจ่ออยู่กับการทำความดีเพื่อหวังผล แต่เมื่อฉันได้ยินสิ่งที่ Phuong สอนแล้ว ฉันรู้สึกปลดปล่อยทางจิตวิญญาณมาก แค่สวยไปวันวันก็พอ ทั้งกายและใจ โดยไม่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นและไม่เบียดเบียนตนเอง

เวลาเดินผ่านคนตาบอด คนพิการ ก็ทำทานเพราะมิใช่ว่าอยากจะได้บุญ แต่ทำเพราะอยากเห็นเขาดีใจที่มีคนเห็นความสำคัญของเขา มีคนเห็น existence ของเขา มีคนเห็นความพยายามของเขา นั่นเอง

ก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรว่า ระบบศาสนาทำให้เราเครียดมากๆ เพราะต้องจ่ายภาษีแพงเหลือเกิน ขออยู่แบบที่ Phuong สอนดีกว่าไหม แม้จะไม่ใช่หนทางไปนิพพาน แต่มันสบายใจกว่าเยอะเลยค่ะเพื่อนๆ

 

ฝันดีค่ะเพื่อนสมาชิก พรุ่งนี้ค่อยลุกขึ้นมาสู้กันใหม่นะคะ ขอให้ความสวยงามจงมีแก่เพื่อนเพื่อนทุกคน ขอให้ความสวยงามเบ่งบานจากข้างในจิตใจของเพื่อนเพื่อนทุกคนนะคะ และขอให้ความสวยงามนี้คงอยู่แก่เพื่อนเพื่อนทุกคนเช่นกัน

 

ลาเต้ยี่ห้อ 137 ดีกรี อร่อยกว่ายี่ห้อ Blue Diamond จึงแพงกว่ากล่องละ 7 บาทค่ะ
แต่แคลอรี่มากกว่า 20 กิโลแคลอรี่

 

ฉันมีเครื่องชงกาแฟ แต่เพิ่งค้นพบว่า กาแฟ drip หอมกว่า และราคาถูกกว่าค่ะ ขนาดน้ำที่สองยังอร่อยอยู่เลยค่ะ
งง มากๆ ค่ะ

 

การดื่มกาแฟเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง…

ฉันเพิ่งรู้ว่า การจิบกาแฟนั้น เป็นศิลปะอย่างหนึ่ง และสามารถทำนายนิสัยได้จากการ จิบกาแฟนั่นเอง
ใครที่จิบกาแฟเหมือนการดื่มน้ำทั่วๆไป โดยไม่มีอรรถรส นั่นคือคนที่จริงใจและเป็นแฟมิลี่แมน
ส่วนใครที่บรรจงจิบกาแฟ ทีละนิด เป็นคนที่สำรวย ชอบวาดวิมานในอากาศ
ดังนั้น การจิบกาแฟสามารถบ่งบอกนิสัยได้ง่ายง่ายตามนี้ค่ะ

 

จิตจุติ…แค่กระโดดลงมา…

ฉันมีโอกาสคุยกับเพื่อนเทวดาสายคริสต์ เพื่อนเล่าว่า เวลาจะมาเป็นมนุษย์นั้น ทำได้ง่ายๆ แค่กระโดดลงมาจากที่สูงเท่านั้น
ฉัน งง มากๆค่ะ
เลยเอาคลิปนี้มาฝาก บรรยากาศของการที่จะมาเกิดในเมืองมนุษย์จะประมาณนี้ค่ะ

 

สภาวะไร้ความรู้สึกของเทวดาในศาสนาคริสต์ เทียบกับ เทวดาพุทธ…

เทวดาคริสต์จะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด หนาว ร้อน รสชาติอาหารเป็นอย่างไร เป็นต้น โดยสังเกตได้จากพระเอกในเรื่อง City of Angel ฉากกินลูกแพรหรือ เกเบรียลในเรื่อง Constantine ที่ตกสวรรค์เพราะกระทำผิด พวกเทวดาคริสต์จะไม่รับรู้ความรู้สึกต่างๆเลย จะไม่มีความเจ็บปวด ความอร่อย เช่นนี้เป็นต้น

ในขณะที่เทวดาพุทธนั้น หากเทียบกันก็คือ ผู้มีฌานจะเป็นเทวดา โดยหากเป็นปฐมฌานจะมี วิตก วิจารณ์ ปิติ สุข และเอกัคคตา ครบ 5 องค์

เทวดาทุติยฌานมีองค์ 3 คือ ปีติ สุข เอกัคคตา

เทวดาตติยฌานมีองค์ 2 คือ สุข และ เอกัคคตา

เทวดาจตุตถฌานมีองค์ 2 คือ อุเบกขา และเอกัคคตา ก็คือพรหม

ฉะนั้น จะเห็นว่า ยิ่งชั้นของเทวดาสูงขึ้น ระดับอารมณ์และความรู้สึกจะลดลง คล้ายเทวดาของศาสนาคริสต์

คำถามคือ การเป็นเทวดาจะลดระดับอารมณ์และความรู้สึกให้น้อยลงไปเรื่อยๆ เมื่อเทียบกับมนุษย์ปกติ เช่นนี้ เป็นการดีหรือไม่ ? โดยเรียกสถานะนี้ว่า การชำระดวงจิตให้บริสุทธิ์หรือ Purification เพื่อให้เข้าถึงพระเจ้า เช่นนี้ ดีหรือไม่ ?

 

/\
||
||
จากที่กล่าวมาข้างบน ระดับพระอนาคามีเลยไม่มีเรื่องเซ็กส์ เข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะต้องมีระดับ purification ของดวงจิตในระดับสูงมาก โดยไม่มีสิ่งเร้า จึงจะสามารถไปประตูของแดนนิพพานในระดับพระอรหันต์ได้
แต่ในฐานะของมนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่ง ขอฝากคำถามไว้ว่า การที่เรามีอารมณ์และความรู้สึกต่างๆ ทั้งในแง่ดีและร้ายนั้น เป็นบาปหรือ? หากเป็นบาป ไฉนไม่ออกแบบร่างกายมนุษย์ไม่ให้มีแต่กุศลจิต เสียตั้งแต่เริ่มแรก ออกแบบมาให้มนุษย์มีความ โลภ โกรธ หลง ทำไม แล้วสร้างระบบศาสนามาเพื่อให้มนุษย์ข่มและละวางความโลภ โกรธ หลง อันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ? แสดงว่า การเกิดมาเป็นมนุษย์นั้น มีตราบาปติดตัวมาตั้งแต่แรกคลอดแล้วใช่หรือไม่ เผ่าพันธุ์มนุษย์มิใช่ของขวัญที่พระผู้สร้างบรรจงสร้างสรรค์ขึ้นมา ?

 

ในฐานะที่เป็นมนุษย์ที่เคร่งศาสนามากคนหนึ่ง ฉันรู้สึกเสียใจกับระบบศาสนา ที่พร่ำสอนเราให้ปฏิเสธด้านชั่วของตนเอง และกำจัดด้านมืดของตนเองเพื่อให้ตนเองได้ไปเกิดเป็นเทวดาบนสวรรค์ โดยพยายามทุกวิถึทางเพื่อให้ลืมกำพืดของตนเองคือ โลภ โกรธ หลง แล้วเหยียบหัวเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเพื่อเข้าไปสู่สวรรค์ชั้นสูงๆ
แล้วหลงลืมเพื่อนมนุษย์ด้วยกันที่ไม่สามารถขึ้นมาสวรรค์ชั้นสูงๆได้ ให้ตกต่ำ จมปลัก อยู่ในนรกที่แสนจะทรมาน จากนั้นก็ได้รับคำยกยอว่าเป็น เทวดานางฟ้า ที่มีบุญบารมี

 

สุดทางไปของเนเฟอตารี่ บ.
กราบนมัสการพระอาจารย์ทุกท่านด้วยความเคารพเหนือเกล้า

 

สารภาพ…
ฉันมีเพื่อนที่ถูกขังในโรงพยาบาลจิตเวชด้วยกันหลายคน
ฉันจำเป็นต้องเลิกติดต่อ เพราะเกิดสภาวะ เตี้ยอุ้มค่อม
ฉันรู้สึกผิดที่ทิ้งพวกเธอ แล้วเอาตัวรอดคนเดียว
แต่ฉันทนทรมานไม่ไหวจริงๆ
มาตอนนี้
ฉันไม่สามารถกลับไปหาพวกเธอได้อีกแล้ว
ฉันมีชีวิตที่ปกติ
ฉันแก้กรรมให้ตัวเองทุกวัน
ฉันเอาตัวรอดคนเดียว
ฉันรู้วิธี
แต่เพื่อนของฉันยังติดอยู่ในโรงพยาบาล
ออกมาไม่ได้
ฉันเข้าไปช่วยก็ไม่ได้
เป็นเพราะกรรมของเธอกับครอบครัว
สรุปคือ ฉันเอาตัวรอดคนเดียว
ฉันรู้สึกผิดมากๆ
ที่จะก้าวต่อไป…

 

ฉันไปต่อไม่ไหวแล้ว
ฉันผ่านบทพิสูจน์ที่หนักหนาสาหัสมานับไม่ถ้วน
ถูกจับขึงพืด ฉีดยา จนสลบคาเตียง
กว่าจะได้ออกมาจากโรงพยาบาลนรก
ฉันจะไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้ว
เพื่อนๆ อย่าโกรธที่ฉันหนีเอาตัวรอดคนเดียวเลยนะ
ในนรก มันทรมานมากๆ
ฉัน
ไม่ไหวแล้ว…

 

ศาสนาพุทธ คือศาสนาแห่งการเอาตัวรอด หรือไม่ ?
ฉันกำลัง ปรามาส ศาสนาพุทธ อยู่หรือเปล่า ?
หรือ เป็นเฉพาะ นิกาย เถรวาท เท่านั้น
ที่เป็นการ เอาตัวรอด ตัวใครตัวมัน ?
ใครช่วย ตอบที
ฉันกำลังว้าวุ่น และสับสน

 

ฆ่าลูกตัวเองแล้วคว้านท้องตนเอง…

สมัยก่อนที่บ้านของฉันจับฉันไปขังอยู่ที่สถาบันกัลยาฯ ที่นั่น ฉันถูกขังรวมกับนักโทษหญิงจากจังหวัดสมุทรสงคราม ผู้ซึ่งฆ่าลูกวัยแบเบาะของตนเองแล้วคว้านท้องตนเองเป็นแผลวงกลมเหวอะหวะ เธอเปิดแผลให้ฉันดู ฉันตกใจมาก ไม่คิดว่าจะได้เห็นคนใจกล้าขนาดนี้

ฝันร้ายต่างๆ มันติดตาติดใจฉันมากๆ จนฉันไม่สามารถลืมเลือนนรกได้เลย ทุกวันนี้ฉันทั้งกิน ทั้งฉีดยาจิตเวช บางครั้งหากภาพนรกในอดีตย้อนกลับมาทำร้ายก็ต้องหยอดน้ำมันกัญชา สู้กับฝันร้ายนี้ไปวันวันเพียงลำพัง

ฉันไปมาหมดทุกที่แล้ว สวรรค์ชั้นสูงสุดในรั้วจุฬาและเวทีนางสาวไทย รวมทั้งผ่านนรกชั้นต่ำสุดคือรพ.บ้า ฉะนั้น ฉันต้องสามารถฝ่าฟันทุกด่านไปได้อย่างแน่นอน ไม่มีอะไรที่ฉันจะสู้ไม่ได้ ฉันต้องไม่ท้อถอย ต้องหายใจสู้ตายไปวันวัน

 

6 กรกฎาคม 67 ติดเตียงและเจ็บหน้าอกและ heart chakra จุกไปถึงหลัง อาการขาดลมปราณ ต้องหายใจเข้าลึกลึก แต่กลับรู้สึกว่า หายใจเท่าไหร่ก็ไม่ชื่นใจ เสียที

 

นางสาวบุญเติม…

ฉันต้องเติมบุญตลอด มิเช่นนั้นจะต้องนอนติดเตียง ลุกขึ้นมาจากเตียงไม่ได้ แต่บางครั้งต้องยอมนอนติดเตียงเพราะงบประมาณรายจ่ายมีจำกัดค่ะ

ปัจจุบัน ค่าใช้จ่ายในการเติมบุญเริ่มแพงขึ้นค่ะ อันหมายถึงเมื่อก่อนเงิน 50 บาทสามารถเติมบุญให้ร่างกายปกติได้ 2 วัน แต่มาปัจจุบันนี้ สามารถเติมบุญได้เพียง 1 วันค่ะโดยประมาณ ซึ่งคาดว่าอีกหน่อยคงจะเสียค่าเติมบุญมากกว่านี้

หากไม่มีเงินเติมบุญเลย ก็ต้องปล่อยให้รถบรรทุกอัดก้อปปี้ตายไปเลยค่ะ แต่เอาเข้าจริงๆ ก็ต้องเติมบุญค่ะเพราะการถูกรถบรรทุกอัดก้อปปี้ มันทรมานมากๆ มันยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิมเพราะรถบรรทุกจะมาเพิ่มหลายๆคันค่ะ มิใช่เพียงคันเดียว

ฉะนั้น ต้องเติมบุญตลอดเวลาเพื่อมิให้รถบรรทุกเข้ามาในเซฟโซนค่ะ มิเช่นนั้นจะอยู่ในสภาพติดเตียงและยิ่งแย่ลง แย่ลง ทุกวันค่ะ

ค่าโสหุ้ยหรือภาษีในการจ่ายให้กฎแห่งกรรมของฉันนั้น แพงไหมคะ แล้วของเพื่อนๆละคะ วันละเท่าไร เคยคำนวณกันบ้างไหมคะ ?

 

คำนวณรายรับ-เทียบกับ-การเติมบุญ

สำหรับคนที่รู้ตัวเองว่า ต้องจ่ายค่าโสหุ้ยรายวันเป็นราคาเท่าไรเพื่อให้มีร่างกายปกติสุขในการใช้ชีวิตประจำวันนั้น จะเรียกค่าโสหุ้ยรายวันนี้ว่า บุญเติมรายวัน

บุญเติมรายวันนี้ จะพอดีเป๊ะกับรายรับรายวันพอดี เมื่อเวลาใกล้ตาย เช่น เมื่อเวลาใกล้สิ้นใจมีรายรับเดือนละ 3 หมื่นบาท นั่นคือ มีรายรับรายวันวันละ 1 พันบาท ฉะนั้น บุญเติมรายวันจะเท่ากับ 1 พันบาทพอดีค่ะ นี่คือวิธีคำนวณแบบง่ายๆ

ดังนั้น หากเอาเงิน 1 พันบาทไปบริจาคทุกวัน ก็จะสามารถต่ออายุขัยได้ นี่เรียกว่าการเติมบุญค่ะ

 

นั่งสมาธิแล้วปวดหัวประสาทแดรก เชิญทางนี้…

https://www.facebook.com/share/r/CmLRtHBz76FgChYr/?mibextid=UalRPS

เครดิต อาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์