ทางที่ต้องเลือกเดินในจักรวาลแห่งความรัก

เมื่อใจไม่สบอารมณ์
เกิดความสั่งสมรุนแรงต่อกัน
เราจะรู้หรือไม่ว่าสิ่งนั้น
มื่อเกิดแล้วพลันทำให้จิตมืดมน

 

ใจใครผูกอาฆาตพยาบาท
เพราะมัวประมาททำสิ่งไม่คาดฝัน
นั่นแหละคือกรรมสัมพันธ์
เกิดการจองจำอยู่ในวงเวียน

 

หากชีวิตเราไม่ยอมหยุด
ใจเราคงผุดในสิ่งที่ทำ
รู้แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น
ไม่มีวันที่กรรมหมดไป

 

เมื่อใจคิดอยากจะหยุด
ต้องคอยฉุดให้จิตสำนึกดีงาม
ในทุกสถานการณ์ไม่ถือสาหาความ
โม่ตอบโต้ ต่อต้าน ไม่เอาคืนสิ่งใด

 

เมื่อมีสิ่งใดมากระทบกระทั่ง
ขอเพียงให้ตั้งแต่ความหวังดี
จะทำให้สองใจดวงนี้
มีความปราณีอภัยให้กัน

 

ถ้าใจมีความโกรธแค้น
เราต้องตอบแทนด้วยอโหสิกรรม
เมื่อใจเราไม่จองจำ
กรรมที่ทำก็หมดจากใจ

 

ตัวเรานี้มีส่วนสำคัญ
หากทำกรรมกับคนหนึ่งคนใด
ความอดทนอดกลั้นที่ให้เขาไป
อาจให้นิสัยเขานั้นเปลี่ยนแปลง

 

ไม่ว่าเขานั้นจะดีขึ้นหรือเลวลง
ขอจงแค่เราได้มีส่วน
เขาและเราก็คงเป็นเพื่อน
เกิดมาร่วมกรรมสัมพันธ์

 

การกระทำเกิดพลังงานขั้วบวกขั้วลบ
คือเราคบทั้งความดีความชั่ว
ถ้าต้องทำให้กรรมไม่ดีไม่ชั่ว
เราต้องทำขั้วนั้นให้เป็นกลาง

 

ทางนี้ก็คือมรรคแปด
ไร้การปวดแสบรวดร้าวใด ๆ
ทางเดินถ้าหากยาวไกล
ดวงใจนั้นไซร้ ต้องเมตตาปราณี

 

นั่นคือความรักบริสุทธิ์
ผลที่สุดคือความสงบระงับใดๆ
มีปิติอิ่มเอิบบานใจ
ไร้กังวลสิ่งใดมาแผ้วพาน

 

พรมหวิหารสี่ด้วยใจเป็นกลางนี้
ใครได้ทำแล้วก็สิ้นสุดหน้าที่
ในห้วงแห่งจักรวาลความรักนี้
ก็มีหน้าที่เพียงแค่นี้เอง

 

การทำกรรมให้เป็นกลางนี้ต้องปฏิบัติอย่างไรกันนะ
เห็นใคร ๆ ก็บอกว่าต้องทำให้มีขึ้นในจิตใจ
ถ้ารู้แล้วช่วยบอกหน่อยได้ไหม เผื่อใคร ๆ จะได้ปฏิบัติตาม

ก็เคยรู้มาเหมือนกัน แล้วก็ได้พิสูจน์กับตนเองอยู่บ้าง
ว่าง ๆ จะมาเล่าให้ฟัง

 

"..จักรวาลนี้เกิดมาเพื่ออะไร แล้วถ้าไม่มีจะได้ไหม?
มีใครสงสัยบ้าง คงไม่ใชเรื่องบังเอิญ.."
..เคยสงสัย..
..ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ..จักรวาลนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยตรรกะที่ซับซ้อนมาก เกินภูมิปัญญาของมนุษย์ที่ฉลาดที่สุด (ยกเว้นพระพุทธเจ้า)
วัตถุประสงค์สำคัญที่สุดของการกำเนิดจักรวาล คือการกำเนิดดาวเคราะห์โลกและดาวดวงอื่นที่มีสภาวะเหมาะสม เพื่อการเป็นสถานศึกษาของจิตวิญญาณทั้งหลาย เช่น การเปิดโอกาสให้จิตเดิมแท้ที่ยังไม่รู้แจ้ง ได้มีโอกาสเรียนรู้บทเรียนโลก
เปรียบเหมือนเด็กเล็กที่จำเป็นต้องเข้าโรงเรียน เพื่อที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพต่อไปในอนาคต หากเด็กคนใดไม่ได้เรียนหนังสือ ในอนาคตก็จะไม่สามารถเข้าสังคมของผู้รู้ได้

"..เมื่อเกิดกำเนิดจักรวาล ครั้งแรกได้สร้างธรรมชาติขึ้นมา.."
ความเข้าใจในความหมายและการให้คำจำกัดความของ*ธรรมชาติ*ระหว่างเราอาจจะแตกต่างกัน
สำหรับเรา..ธรรมชาติ, พลังงานจักรวาล, พลังงานแห่งการสร้างสรรค์, ผู้สร้าง สี่อย่างนี้อาจใกล้เคียงกัน หรืออาจเหมือนกัน หรืออาจเป็นสิ่งเดียวกัน แต่เรียกขานกันคนละชื่อ
เคยได้ยินคำถามและคำตอบว่า..จักรวาลนี้ ดวงอาทิตย์ โลก ดวงจันทร์ ดวงดาวต่าง ๆ สิ่งมีชีวิตทั้งหลาย เกิดขึ้นมาได้อย่างไร..เกิดขึ้นมาตามธรรมชาติ ธรรมชาติทำให้เกิดสิ่งเหล่านี้
แต่แถบไม่มีใครเลยที่ถามตัวเองต่อไปว่า..แล้วธรรมชาติคืออะไร ? ทำไมจึงสร้างสรรค์สิ่งเหล่านั้นขึ้นมาได้ ? ทำไมธรรมชาติจึงมีภูมิปัญญาลึกซึ้ง เฉียบแหลม พิศดารพันลึกได้ถึงปานนั้น ?

"..ธรรมชาติให้เราได้เรียนรู้อะไร ใช่เกี่ยวเรื่องการให้และการกระทำตามหน้าที่หรือเปล่า?.."
ธรรมชาติให้เราได้เรียนรู้บทเรียนโลก ซึ่งครอบคลุมเรื่องการให้-การเสียสละ การรู้จักรับผิดชอบในภาระหน้าที่ ฯลฯ

"..หน้าที่ของธรรมชาติ คือคอยให้ความเชื่อเหลือการดำรงชีวิตอยู่ได้
ถ้าพระอาทิตย์ไม่ทำหน้าที่จะเป็นอย่างไร.."
ธรรมชาติออกแบบระบบให้มีดวงอาทิตย์ เพื่อการให้ความอบอุ่นและเอื้อต่อการดำรงชีวิตของสิ่งมีชีวิตทั้งหลายบนโลก รวมทั้งการมีธาตุ สารประกอบต่าง ๆ น้ำ และอากาศ ซึ่งจำเป็นต่อการดำรงชีวิต

"..ธรรมชาติไม่เบียดเบียนใคร ถ้าต้นไม้สองต้นอยู่เบียดกัน สองสิ่งเหล่านั้นจะหลีกทางให้เพื่ออยู่ร่วมกันได้.."
นี่คือ mechanism ในการอยู่รอดของสิ่งมีชีวิตที่ธรรมชาติออกแบบไว้

"..แล้วจิตวิญญาณมาเกิดได้อย่างไร ทำไมไม่ให้ธรรมชาติทำไปเพียงสิ่งเดียว.."
จิตวิญญาณเลือกที่จะเข้าโรงเรียนเอง แต่เข้าแล้วออกไม่ได้ถ้ายังเรียนไม่จบ
ถ้าไม่มีจิตวิญญาณ หรือจิตวิญญาณเลือกที่จะไม่เข้าโรงเรียน ธรรมชาติก็ไม่รู้จะสร้างโรงเรียนไว้เพื่ออะไร

"..เมื่อเราเกิดมาเป็นส่วนหนึ่งของพลังงานจักรวาล สิ่งที่ต้องการทำนั้นคงไม่แตกต่าง ถ้าจะมีความต่างก็เป็นการกระทำที่มีอิสระเลือกที่จะทำตามที่ต้องการ.."
ทุกจิตวิญญาณมีอิสระภาพเสรีภาพที่จะเลือกทำหรือไม่ทำสิ่งใด เลือกที่จะทำดี หรือทำชั่ว หรือจะทำแค่กิริยาจิตไม่ยินดียินร้ายในสิ่งที่ทำ

"..พลังงานความรักจึงเป็นกฎของจักรวาล เมื่อเราหลงรูปนาม จึงทำให้การกระทำผิดไป.."
อีกนัยหนึ่ง..*พลังงานจักรวาล* คือพลังงานแห่งความรักและความรู้แจ้ง

 

เราชอบกระทู้นี้มาก เราชอบแบบนี้

 

ผมเข้าใจชัดเจนแหล่ะ ว่าทำไมผมจึงรักเวปพลังจิต ทำไมผมไม่อาจสลัดรักเวปนี้ได้ ผมมาที่นี่ตามเงื่อนไขของสมมติแห่งเวลา เมื่อถึงเวลาผมก็มา และเจอเพื่อนๆที่คล้ายๆผม เหมือนผม ตะก่อน ผมคิดว่าตัวเองเพี้ยน ที่ชอบมองท้องฟ้าเป็นชีวิตจิตใจ แม้ขณะขับรถ ผมยังต้องแหงนมอง มองไป ขับรถไป (คงได้ตายเข้าซ่ะวัน อิๆ)

ทำไมผมชอบมอง? ผมก็ไม่รู้ แต่ผมชอบมอง ชอบสังเกต และมีแอบคิดว่า วันนี้ท่านอยู่ดีหรือไม่? หากสีของท้องฟ้า สุกใส ฟ้าเป็นสีคราม สวยงาม วันนั้นผมจะสบายใจมากๆเลยล่ะครับ หากวันใด มองขึ้นไป เจอแสงสีส้ม แสด แดงฉาน คล้ายๆสีเลือด ผมจะไม่สบายใจ เป็นห่วงว่า ข้างบนเกิดอะไรขึ้น? ผมคิดแบบนี้ในใจมานานแล้ว ไม่เคยบอกใคร โดยเฉพาะคนทางโลก แต่วันนี้ ผมดีใจที่อย่างน้อย ผมก็มีเพื่อนๆหลายคน ที่เหมือนผม

ผมคิดอยู่เสมอว่า จักรวาลคือความรัก คือทุกสิ่ง คือทุกอย่าง และผมก็ได้ถอดหัวใจวางให้ท่านไปเรียบร้อยแล้ว
"เพราะเราเป็นส่วนนึงของจักรวาลรู้ไว้นะเธอ
ทุกสรรพสิ่งนั้นหรอ ล้วนมาจากจุดเดียวกัน"

 

ถ้าเราสามารถพูดได้ทุกสิ่งที่คิด คงจะดีไม่น้อย
ปล.หลายอย่างที่เห็น ล้วนน่าพิศวง

 

หลายๆ คนนั้นอาจสังสัย
ว่าทำไมจึงหายไปนาน
ตั้งประเด็นไว้ไม่มาติดตาม
อยากทวงถามว่าเป็นเพราะเหตุใด

ไปวัดจิตวัดใจตัวเองมา
ว่าเป็นอย่างไรบ้างแล้วหนอ
เห็นพูดจริงพูดจังว่าทำอย่างไรต้อง "ดีพอ"
แล้วตัวเองนั่นแหละหนอเป็นอย่างไร

ถ้าพูดอาจว่าโม้ ... สงสัย:boo:
คิดว่ามันใช่แน่ใจแล้วหรือ
บอกว่าสิ่งที่กำลังทำนั้นคือ
ความเป็นกลางของจิตใจ

หรือจะเรียกว่าค่อยๆ ทยอยลด
หรือจะเรียกว่าค่อยๆ ปลดนิสัย
ให้อารมณ์บางอย่างหายและเบาบางไป
ทยอยปลดนิสัยสู่ความเป็นกลาง

 

สิ่งที่ทำอยู่เรียกว่าการเรียนรู้
การพัฒนาเพื่อยกระดับจิตสำนึก
มีอารมณ์บางอย่างหายไป
นิสัยบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป
แต่ถ้ามันยังมีอยู่ ก็คือ อารมณ์ที่เราพอใจยังยินดีอยู่กับมัน
เราก็คงไม่คิดแก้ไขเปลี่ยนแแปลงสิ่งใด
นอกจากเราจะเปลี่ยนใจ เห็นว่าหากยังชอบทำ
หรือยังให้มีอยู่ ก็ต้องมีนิสัยอย่างนั้น
ต้องการติดอยู่ในภพแบบนั้น
เราจึงต้องทำตามแบบเดิม ๆ