ตามครรลองธุลีดิน(ความตายบนเส้นทางโจรสลัด..ของอดีตนักเลงบ้านนอก)

ขอเป็นน้ำลาย ได้ป่าวจ๊ะ...
น้ำลายนี่สำคัญมากนะ...เป็นปัจจัยสำคัญในการโม้...
ถ้าน้ำลายเหนียว ก็จะโม้ไม่ออก...
น้ำลายนี้มีความสำคัญกว่าน้ำท่วมเสียอีก...
เพราะว่า "น้ำท่วมยังแพ้น้ำลาย"
เอ๊ะ...หรือว่าเราจะจำผิด มันคือ "น้ำท่วมยังแพ้น้ำใจ" หรือไงเนี่ย...

 

ขอบอกไว้อย่างว่าผมจ้องจองตั้งไว้กระทู้หนึ่ง...ชื่อเกี่ยวกับน้ำๆนี่แหละ
ใครเอาไปตั้งก่อน จะด้วยตั้งใจหรือไม่ ใดๆก็แล้วแต่

ใครเอาไปตั้งก่อนtoplus99 มีงอนอย่างแรง
โทษฐานเอาความในใจของเราไปตั้งกระทู้ก่อน

แต่ตอนนี้มั่นใจว่า..คงไม่มีใครมาตั้งชื่อซ้ำของเราได้แน่
เพราะเก็บความในใจเรื่องกระทู้นี้เข้าซอกหลืบที่ลึกมากๆจริงๆ
... จ้างให้ก็ไม่มีใครรู้ ระดับป๋าระมิงค์ก็ไม่มีทางล่วงรู้.. อิอิ

เพราะฉนั้น.. ถ้าใครจะตั้งชื่อว่าอะไรก็เชิญตามใจ

 

ผมรู้ๆๆ...น้ำที่อยู่ลึกๆในซอกในหลืบ...มันจะต้องเป็น
"น้ำนิ่ง ไหลลึก"...
....
หรือมีใครว่าจะเป็นน้ำอะไรได้บ้าง...ลองว่ามา...
อาจบางทีจะเป็น น้ำเหงื่อในซอกจั๊กกะแร้ toplus...(ถ้าใช่ก็ช่วยกันแหวะหน่อยครับ)

 

นักสืบ! ตายละหว่า
มาสืบอะไรคะ
สืบสวน สืบเสาะ สืบสาน สืบเท้า สืบ ....
แฮ่ม! รักดอกจึงหยอกเล่น

 

น้ำอะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่น้ำตาเช็ดหัวเข่าอ่ะค่ะ
เพราะก้มเช็ดเข่าไม่ไหว ติดพุง

 

เสนอตัวมาช่วยยกเข่า เข้าไปหาตาค่ะ ก็น้องเค้าน่ารัก จะให้ผิดหวังได้ไงกะอีแค่เรื่องเช็ดนํ้าตา เท่อ ...อิอิ ล้อเล่น

 

วี๊ดวี๊วววว ในที่สุด คุณพี่Linda2009 ก็ออกจากหลังม่าน
มาทักทายพี่ๆน้องๆหน้าบ้าน ครอบครัวtoplus99แล้ว ^^

สวัสดีค่าาา ^_^

 

ถึงจะอ้วนก็สวยนะคะ ^^
สักวันจะผอมให้ดู(ถ้ารอไหว ๕๕๕)

 

เคยทานแต่ปลาร้าอึ่ง(ปลาแดกอึ่ง) ๕๕๕๕
อยากลองทานปลาร้าคอมพิวเตอร์ดูบ้าง ท่าทางน่าอร่อยนะคะ

 

ติดพุง

*********************************
More to hug ดีตอนหน้าหนาวอิอิ

 

Linda2009

*********************************
ใครๆคงไม่รู้ว่าชื่อของคุณน้องLinda อีกชื่อหนึ่งคือ Princess Ninja เธอแวปๆไปมาเร็วมาก จับตัวยากมากเลย

 

น้ำเหงื่อ

*************************************
อั๊ยยะ ใครจะไปกล้าแหวะ เดี๋ยวจะต้องใส่หน้ากากแบบที่ป้องกันกัมมันตภาพรังสีเลย เผ่นก่อนดีกว่า
*************************************
คนดังแบบเงียบๆก็แบบนี้แหละ เวลามีกลิ่นแต่หาต้นเหตุไม่เจอ

 

วันนี้วันศุกร์

**********************************
"ยังรอเธออยู่" ต้องทําอานาปานุสติไปพลางๆด้วยค่ะ

 

โอะ โอ่...ลานธรรม ช่วงนี้คึกคักน่าดู ชอบค่่ะ

 

pegaojung
ขอรับด้วยคนค่า มาอย่างไว แหะๆ^^.. _/l\_

tassumalee
ขอรับด้วยคนค่ะ......
suwipha satraphai
กลัวตกขบวน ขอรับด้วยคนค่ะ

มีดสยาม
ขอร่วมดันกระทู้ด้วยคนครับด้วยการ
ขอรับพระจากท่านคมสันต์ (พูดซะดูดี แต่จริงๆแล้วโลภครับ แหะ แหะ )


จัดส่งพระนางพญาให้ครับ รอหน่อย ช้าฯได้พร้าเล่มงาม
แล้วพระนางพญาที่ยังมีเหลืออีก   ไม่มีใครสนกันหรือครับ

 

พี่คม ผมขอเนื้อชิน นะครับ อยากได้นานละ แต่ถ้าจะแถมเนื้อดินอีกสักองค์ ผมก็ไม่ขัดศรัทธา

ขอบคุณล้วงหน้าครับ

 

พระเนื้อชิน พิมพ์ชินราชใบเสมาก็ชอบครับ
ช่วยเมตตาเก็บไว้ให้ด้วยนะครับ อ.คมสันต์ อิอิ

จะรอรวมล็อตต่อไป..ไม่โลภครับ แค่ช๊อบชอบ

 

ว่าด้วยเรื่อง...

ประสบการณ์ความสำคัญของการกรวดน้ำหลังการทำบุญทอดผ้าป่า

ในครั้งกระโน้น...หลังจากที่ได้กำลังแรงใจ ที่เกิดจากความศรัทธาการได้บวชอาศัยร่มเงาผ้ากาสาวพัตร...ของพระพุทธองค์
แล้วได้ประพฤติปฏิบัติธรรมในสำนักสงฆ์ถ้ำกลางป่าถิ่นกันดาร อาหารการกินค่อนข้างอัตคัต ซึ่งส่วนหนักไปทางน้ำพริกผักต้ม แกงป่าแบบชาวบ้าน (หมูปลาไก่ อย่าไปคิดเยอะนานๆทีจะได้ลิ้มรส)..เพียงวันละ 1 มื้อ ในช่วงเช้าประมาณ 9 โมงครึ่ง

แต่แหม..มันช่างสนุกสนานสุขใจนักหนา ...ไม่รู้สึกว่าลำบากอะไรมากมาย เพลิดเพลินกับการได้มุดสำรวจถ้ำ...มุดถ้ำโน่นโผล่ถ้ำนี่ไปเรื่อย

เย็นย่ำค่ำลง 6 โมงเย็น มาปลงอาบัติสวดมนต์ทำวัตรปฏิบัติสมาธิจนล่วงเข้าเกือบ 4 ทุ่มทุกวัน ตื่นเช้าตี 4 มาทำวัตรเช้าปฏิบัตสมาธิแผ่เมตตา

สายตาเหลือบมอง 6 โมงแล้วก็คว้าบาตรออกบินพรึ่บๆ...บิณฑบาตรโปรดตามบ้านโยม ระแวกรอบใกล้สำนักสงฆ์ เพียงไม่ถึง 10 หลัง
แต่โทษทีที่ลำบากสุดๆในตอนนั้นนี่ว่า..สุดแสนทรมานสังขาร..

เพราะถนนหนทางระหว่างออกบินฯพรึ่บๆ.. มันช่างโรยไปด้วยหนามกุหลาบอันแหลมคมประมาณนั้น
ก็ถนนที่สร้างจากดิน หินภูเขา ที่บดอัดมาทำถนนในยุคนั้นมันธรรมดาซะที่ไหน...

ตลอดเส้นทางมีแต่หินแตก ที่นำมาจากหินแกรนิต ภูเขาหินแกร่งแหลมคม ราวกับเศษแก้วตลอดทาง

ใครที่พอนึกออกจะเข้าใจว่า หินภูเขาแถบมวกเหล็ก หินกอง สระบุรี ประมาณไหน
ขอบอกว่ามันช่างสุดๆ จริงๆ สำหรับเท้าเปลือยๆเปล่า ที่ต้องเหยีบย่ำลงไป

จากเดิมที่แทบไม่เคยสัมผัสดินด้วยเท้าเปล่าๆมาก่อนเลย..ปากก็...อู๊ อี๋ อู้ อี่..ปู๊ ๆๆ...ไปตลอดทาง3-4 กิโล พอผ่านบ้านโยมก็ต้องสำรวม ข่มความเจ็บปวดจากที่ย่ำโดนหินบาดเท้า...กลัวโยมที่รอตักบาตร เขาจะหัวเราะดูถูกเอาสิ

...เป็นพระมันอดทน มาดมันต้องต้องดูดี จำไว้ๆ..ทั้งที่โคตรเจ็บเท้าจนน้ำตาคลอ

บินฯกลับมาถึงที่สำนัก.. เท้าก็พองปวดระบมเจ็บเข้าถึงเนื้อถึงกระดูก..ปากคองี้แห้งผากทีเดียว
แรกๆนี้แทบฉันข้าวปลาอาหารกันแทบไม่ลงคอ..เจ็บเกิน ไข้จะจับซะให้ได้!
...กว่าจะปรับสภาพได้ก็โน่น ปาล่วงเข้าสัปดาห์ที่2ไปแล้ว...เจ็บที่มิเคยลืมเลือน

แต่ทุกวันนี้ก็หนทางเจริญขึ้นแล้วลาดยางจนถึงภายในวัด...แหม อยากให้ได้ลองบรรยากาศแบบเดิมๆกันมั่งจัง

แล้วค่อยว่ากัน...ต่อ

 

เคยใส่แต่รองเท้าตลอด หนังเท้าบางเล่นเคยไปเวียนเทียนที่สำนักสงฆ์ อยู่ที่เท้าเขา(ตีนเขา) หินที่โผล่ผสมออกมา เวลาเหยียบถูกทั้งเจ็บทั้งแสบ ซาบซึ้งใจ ยังเคยนึกว่าคนอื่นไม่เห็นเค้าเจ็บเลย จึงต้องอดทนจร้า....เลยจาพอเข้าใจความรู้สึกท่านคร้า...อิอิ

 

ตอนที่ไปฝึกCMS (Crisis Management Survival Camp)
ครูฝึกให้ถอดรองเท้าเดินกลับที่พัก
เป็นพระเอก&นางเอกมิวสิคกัน ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย
ใส่ชุดราตรีกระรุ่งกระริ่งสะบักสะบอม เป็นชุดราตรี เพราะเวลานั้นเกือบเที่ยงคืน
เดินบนทางที่เป็นน้ำและหินปุ่มป่ำยามค่ำคืน
เสียงครูฝึก แว่วๆมา ท่ามกลางนักเรียนที่บ่นระงมแทนกบ
ให้จำความเจ็บปวดเอาไว้ ต่อไป เจออะไรที่มันเจ็บ จะได้ทนได้