ฌาณเสื่อมทําไงให้มันกลับมา อารมณ์ฌาณ1(ตอนที่ผมรู้สึกอยากเล่า)

ขอบคุณครับผมพอเข้าใจมากขึ้นหละครับ

 

ปฏิบัติให้เข้าถึงอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา คะ ไม่มีอะไรเลยคะ มันไม่เที่ยง มันเป็นทุกข์ทนยาก มันเปลี่ยนแปลงได้มันไม่แน่นอน ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ถึงเวลาของมันย่อมสลายหมดคะ ปฎิบัติให้ถึงที่สุดคะ จะได้ของจริง " อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาคะ " คะ บุญรักษาคะ

 

ถ้ายังอยาก อยู่ก็จะไม่ได้ ญาณ อะไรทั้งนั้น ความอยาก คือตัวกิเลส ครูบาอาจารย์ท่านให้นั่งสนใจแต่ลมหายใจ ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวสิ่งอื่นใด ระวังจะไปหลงทางกิเลสมาร ที่คอยขวางกั้นการปฏิบัติของเราท่าน สนใจแต่ลมหายใจอย่างเดียว เมื่อมีเวทนาเกิดให้พิจารณาเมื่อพิจารณานั่นแหละคือวิปัสสนาญาณ..

 

เจตนาไม่ ผุดผ่อง

เเบบนี้ถือว่าเจตนาไม่ ผุดผ่องเป็นยองใย มีอะไรเเอบเเฝง ซ้อนเร้น

หุ หุ หุ หุ


ไม่ดีน๊าจ๊ะคุณพี่หัวหน้าผี การเเบ่งพักเเบ่งพี่ ไม่มี อุเบกขา ให้ของใจ

ก็เป็นส่วนนึงที่ทําให้ ฌาณ ขึ้นเร็ว ลงเร็ว ในเเบบผิดปกติน๊าาาาาาาาาา

 

หลวงตามหาบัวท่านบอกว่า อย่าไปติด อย่าไปสนใจ อย่าไปคิดถึง อย่าไปค้นหาในสภาวะที่เราเคยได้สัมผัส ฝึกให้มันดีกว่าเก่า สัมคัญที่สติ และตั้งสติให้ถูกฐาน ทั้ง 4 ครับ (หลวงตาท่านพูดประมาณนี้แต่ผมก็เสริมเข้าไปอีกขอให้พิจารณาเอาก็แล้วกันครับ)

 

อนุโมทนาครับ..สาธุ..เป็นธรรมดาครับเกิดขึ้นได้ก็เสื่อมได้ หมั่นทำอยู่เนืองๆ จนชินก็จะรักษา
อารมย์ฌาณได้เอง...

 

คบกับนิวรณ์ 5 มาก...ศีลก็ขาด...ฌานก็เสื่อม
คบกับนิวรณ์ 5 น้อย...ศีลไม่ขาด...ฌานก็ไม่เสื่อม
อนุโมทนา...สาธุ...ครับ...สู้ๆครับ...

 

อย่าไปยึดตัวสัญญา ขณะปฏิบัติให้อยู่กับปัจจุบันธรรม อย่าส่งจิตไปอดีต อยู่กับกรรมฐานตัวเอง ไม่ต้องไปสนใจว่า ฉันได้นี้แล้ว ต้องทำนี้ได้อีก ต้องเจริญทุกครั้ง ๆ นั่นไปอยู่กับสัญญา ไปอยู่กับกิเลส ไม่ได้อยู่กับธรรม ไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน กรรมฐานก็กลายเป็นของเมาไปเสีย เมาให้เห็นว่าควบคุมได้ อัตตาก็กินเราไปซะแล้ว ถ้ารู้ปัจจุบัน มันก็ไม่ต้องไปห่วงว่ากลับไม่กลับ ถึงไม่อยากให้กลับมันก็เจริญเองไปตามลำดับนั้นแหละ .

 

<center>วิเวกสูตร </center><center>ว่าด้วยปฐมฌาน </center> สมัยหนึ่ง ท่านพระสารีบุตรอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี ใกล้พระนครสาวัตถี. ครั้งนั้น เป็นเวลาเช้า ท่านพระสารีบุตรนุ่งแล้ว ถือบาตร และจีวร เข้าไปสู่พระนครสาวัตถีเพื่อบิณฑบาต ครั้นเที่ยวบิณฑบาตในพระนครสาวัตถีแล้ว กลับจากบิณฑบาตภายหลังภัต เข้าไปยังป่าอันธวัน เพื่อพักกลางวัน ถึงป่าอันธวันแล้ว นั่ง พักกลางวัน ณ โคนไม้แห่งหนึ่ง. ครั้งนั้นเป็นเวลาเย็น ท่านพระสารีบุตรออกจากที่พักผ่อนแล้ว เข้าไปยังพระวิหารเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี. ท่านพระอานนท์ได้เห็นท่านพระ สารีบุตรว่า อาวุโสสารีบุตร อินทรีย์ของท่านผ่องใสนัก สีหน้าของท่านหมดจด ผ่องใส วันนี้ ท่านพระสารีบุตรอยู่ด้วยวิหารธรรมอะไร?
ท่านพระสารีบุตรตอบว่า อาวุโส ดังเราจะบอก เราสงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรม เข้าปฐมฌาน มีวิตกวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่. อาวุโส เรานั้นไม่ได้คิดอย่างนี้ว่า เรา เข้าปฐมฌานอยู่ หรือว่าเข้าปฐมฌานแล้ว หรือว่าออกจากปฐมฌานแล้ว. แท้จริง ท่านพระสารีบุตรถอนทิฏฐิคืออหังการ ตัณหาคือมมังการ และอนุสัยคือมานะออกได้นานแล้ว ฉะนั้น ท่าน พระสารีบุตรจึงไม่คิดอย่างนี้ว่า เราเข้าปฐมฌานอยู่ หรือว่าเข้าปฐมฌานแล้ว หรือว่าออกจาก ปฐมฌานแล้ว.

ขันธ. สํ. (สารีปุตตสังยุต) ๑๙/๕๐๘/๒๖๔

ไว้พอเป็นแนวทางครับ ว่าควรวางใจเช่นไร แม้ยังมิได้ถอนทิฏฐิ ตัณหา มานะเป็นอริยบุคคล แต่ถ้าวางใจให้ห่างจากอหังการ มมังการ อัสมิมานะได้บ้าง ก็เป็นธรรมที่ช่วยอุปการะให้ฌานทั้งหลาย เกิดขึ้น เป็นขึ้น ได้มากครับ... สาธุ

 

ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ...อนุโมทนา สาธุ

 

โอ้ ขอบคุณ มากๆ เลยครับ เข้าใจกระจ่างและงิ

อนุโมทนา สสาาาาูธุ

 

รักษาอะไรก็ไม่สู้รู้รักษาใจ

ไม่มีอะไรในโลกจะสกปรกเท่ากับใจ และสิ่งดีๆในโลกก็เกิดจากใจ

 

ที่ฌานเสื่อมเพราะมีตัณหา ต้องการให้ฌานกลับมาต้องละตัณหาซ่ะก่อน

 

เคยได้ยินมั้ยครับ ฤทธิ์ทั้งหลาย ฌาณทั้งหลาย เป็นของโลกีย์จะเสื่อมทุกอย่าง ไม่พ้นโลก จึงเสื่อมได้เป็นปกติ ดาบส อดเหาะ ตอนมาเหาะมาด้วยกำลัง ฌาณสมาธิ ขากลับเจอผู้หญิงกำลังอาบน้ำ ราคะเกิด กามมารมณ์ ก็ ตามมา ตกจากฟ้าทันที ต้องเดินกลับบ้าน เพราะผู้ทรงฌาณทำฤทธิ์ ทำเดชได้แต่ ฆ่ากิเลสไม่ได้ แต่ถ้าทำได้มันก็มีอภิญญา มันเพลินดี แต่ไม่ถึงมรรคผล
ครูอาจารย์ท่านบอกว่า ช่วงที่สำเร็จใหม่ มันเบื่อใน ขันธ์ 5 ไม่อยากอยู่แล้ว จิตมันจะไปท่าเดียว เพราะรู้ว่าตายตอนนี้ ก็ไม่เกิดแล้ว ละหมดแล้ว ทำให้อภิญญา ฤทธิ์ เสื่อมหมด ร่ายกาย โทรมหมด เกือบจะ มรณภาพ แต่พอมีกำลังใจที่จะอยู่ ท่่าน ก็มาทำใหม่ ของที่เคยมีมัน ก็ กลับมาหมด ต้องอาศัยการปฏิบัติหล่อเลี้ยงไว้ ไม่งั้นเสื่อม
แล้วอย่างเรา จะไปเหลือรึ ทำมั่ง ไม่ทำมั่ง เจอกิเลส มั่ง มันก็เสื่อมสิครับ

คุณเคยมีฌาณ ก็ ทำมันขึ้นมาใหม่สิครับ คนเคยทำได้จะกลัวอะไร
ระดับฌาณของเล่นมันเยอะ อภิญญามันเยอะ แต่ถอยกลับมา แค่อุปจาระ มาพิจารณากิเลสให้พ้นทุกข์ ก็ดีนะครับ

​

 

ถูกต้องนะครับ

 

ที่คุณบอกว่าไปคบนิวรณ์ คือตอนไหนครับในหรือนอกการทำสมาธิครับ

 

ก็เวลาเจอผู้หญิงราคะก็เกิดกลับมาบ้านผมก็ทําอย่างงั้น นอกการสมาธิอะครับตอนทําสมาธิผมก็ไม่รู้มันคิดบ้าง แต่ก็พยายามกดมันไว้ครับพิจารณาไปด้วย

 

ขอบคุณมากครับ

 

สหายธรรม

ทำเหตุให้ถึงพร้อมครับ อย่าเพิ่งไปสนใจผล เมื่อเหตุแห่งการเกิดถึงพร้อม ไม่อยากได้มันก็ต้องได้ อยากให้เสื่อมมันก็ไม่เสื่อม
ไม่ใส่ใจสิ่งที่ผ่านมาแล้ว ไม่กังวลถึงสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ให้สติอยู่กับปัจจุบันขณะ จากหยาบๆ แล้วค่อยๆ ละเอียดขึ้น ละเอียดขึ้น แบบสบายๆ ตัดความกังวลในกาย ประหนึ่งเหมือนซากท่อนไม่ ไม่ต้องพิจรณาใด แค่ใช้สติรู้อยู่เฉยๆ ความรู้สึกจะค่อยๆละเอียดไปทีละนิด ทีละนิด จิตวางกาย กายเริ่มหายไป ปิติความอิ่มใจเกิด มีสติรู้อยู่เฉยๆ ปิติหายไป กายหาย ลมหาย หายไปหมด สติยังอยู่

อีกนิดนึง ไม่ต้องเสียใจน่ะครับ เรื่องฌาณน่ะ ท่านยังไม่ได้ แค่แตะๆ ปิติ
อีกหน่อยนึง ศิล ของนักปฏิบัติ คือ การระมัดระวังใน หู ตา จมูก ลิ้น กาย สำรวมให้มาก ของที่รับมา มันเป็นวัตถุดิบชั้นดีให้เราปรุงแต่งตอนทำความสงบ
ใครมีน้อย สมาธิจะรวมเร็ว
ขอความเจริญในธรรมจงมีแด่สหายธรรมทั้งหลาย:VO

 

ใช่ครับฌาณนั้นคุณยังไม่ได้ คุณต้องทำจนคล่องครับ ผมก็เคยไปถึงฌาณขั้นต้นๆยังติดใจความรู้สึกนั้นอยู่เลย คุณต้องคงสภาพของสมาธินั้นให้ได้นานๆครับ หลังๆผมก็ไปได้ไม่เท่าที่เคย แต่ไม่คิดว่าฌานเสื่อมนะ คิดว่าเราไม่คล่องเคยไปถึงได้ก็ยังคิดว่าทำได้อีก คิดว่าเมื่อจิตเป็นสมาธิแล้ว สติจะทำให้เรายับยั้งกิเลศหรือความคิดฟุ้งซ่าน(ซึ่งต้องมีทุกคนถ้าไม่ฟุ้งซ่านคงไม่รู้จักความสงบ) การรู้สึกว่าจิตเราสุกสว่างตัดความรู้สึกทางกายได้แต่ยิ่งรู้สึกชัดเจนในทุกสิ่งที่เป็น นี่เป็นเพียงก้าวแรกๆซึ่งทุกก้าวสำคัญทั้งหมด มาร่วมกัน อนุโมทนา และฝึกสมาธิไปด้วยกันนะครับ (deejai)