ช่วยหนูด้วยค่ะ ไม่รู้จะปรึกษาใคร

ตามพุทธวจน ท่านให้ล๊ะความเพลิน(ล๊ะนันทิ)เพราะโดยปรกติคนเรามักเพลินไปกับ
สิ่งต่างๆเรียกง่ายๆว่าหลง(โมหะ)นั่นแหละ ของน้องแสดงว่ามีของเก่าติืดมาเย๊อะน๊ะ
ครับน่าดีใจมากกว่า คนฝึกกันมากมายเพื่อให้เกิดสติ ทันความเพลินยังทำกันไม่ค่อย
ได้เลย...

เวทนาขันธ์ คือ ยินดี(เพลิน พอใจ) , ยินร้าย(ไม่พอใจ), เฉยๆไม่ยินดียินร้าย(อุเบกขา)
โดยทั่วไปเราจะฝึกเพื่อล๊ะความเพลินหรือความยินดี ที่เกิดจากการกระทบทาง ตา หู จมูก
ลิ้น กาย ใจ ถ้าเราล๊ะได้แล้วเอาสติมารู้ที่ลมหายใจ หรือมีสติระลึกรู้ที่กายก็ได้ เรียกว่าเรา
มีลม หรือกาย เป็นเครื่องอยู่อันนี้เป็นวิธีฝึกสติรู้ลมหรือรู้กายแล้วรู้ทันความเพลินต่างๆที่ใจ

การที่น้องล๊ะความเพลิน แล้วไม่รู้สึกชอบอันนี้ก็ไม่แปลก เพราะตามธรรมดาคนเราชอบ
ทำอะไรก็มักอยากจะเพลินกับมันให้มากที่สุด เช่นฟังเพลงแล้วร้องตามอย่างเพลินใจ แต่
ที่จริงแล้วถ้าสังเกตุเห็นจะรู้ว่ามันก็เป็นความทุกข์ไม่ใช่สุขเหมือนที่เข้าใจหรอก แต่ว่ามี
ความสุขอีกชนิดนึง คือความสุขที่ไม่เพลิน หรือความสุขที่เกิดจากจิตเป็นอุเบกขา

ปรกติถ้าเรารู้ทันความเพลินเห็นความเพลินดับลง จิตมักจะเข้าสู่อุเบกขาหรือว่างๆสงบ
ได้เอง แต่เพราะน้องไปคิดต่อว่าอยากจะเพลินมันเลยพลิกกลายไปเป็นความยินร้าย
แล้วก็หลงไปในความยินร้ายนั่นเอง ทำให้เป็นทุกข์ใจ

เริ่มฝึกใหม่ เมื่อใจรู้ทันความเพิลน อาจจะคิดขึ้นมาว่าเพลิน ให้เราสังเกตุให้เร็วกว่านั้นให้
เห็นที่ความเพิลนดับลง โดยพยายามอย่าไปคิดในหัว ให้เราสังเกตุเหมือนเราเป็นผู้ดูความ
เพลินที่ดับลงไปขณะนั้น สังเกตุไปจะเห็นจิตว่างสงบลงเป็นอุเบกขา แล้วสังเกตุใจเทียบ
กับที่มีความเพลินนั้นแตกต่างกันอย่างรัย เราจะพบว่าจิตที่ว่างสงบนั้นสุขเย็นสบาย กว่า
การที่เราหลงไปกับความเพลินใจ เมื่อเราฝึกให้ได้เห็น อุเบกขาบ่อยๆ ซักวันจิตจะตั้งมั่น
เป็นมหาสติ เป็นผู้รู้ ถึงตอนนั้นค่อยมาถามหาผู้รู้อีกทีน๊ะ

เมื่อฝึกจนจิต อยู่ที่อเบกขาได้ แทนที่จะเลยไปเป็นความยินร้าย เราก็สามารถทำอะไรก็
ได้ทางพระมักเรียกว่าทำงานด้วยจิตว่าง(อุเบกขา) จิตที่ว่างนี้เอาไปใช้เรื่องการเรียน
ต่างๆจะได้ผลดีมาก เพราะเป็นจิตที่มีสมาธิควรแก่การงานมีสติ สัมปชัญญะ การทำงาน
ต่างๆจะผิดพลาดน้อยมาก เราสามรถใช้ชีวิตได้อย่างปรกติ เพียงแต่ไม่ได้เพลินแต่มีสติ
อยู่ที่ใจที่เป็นกลางหรืออุเบกขามากขึ้น ซึ่งเป็นความสุขอีกแบบนึงที่ปราณีตกว่า...

 

หนูขอเรียนถามหน่อยนะคะ การรู้สึกตัวทำให้เวลาอ่านหนังสือก็จะไม่เข้าใจหรือจดจ่ออยู่กับเนื้อหาเหมือนเคย เหมือนจะคอยรู้สึกๆ ๆ ๆ ตลอดเวลาน่ะค่ะ จนเกิดเปนความกังวลว่าจะอ่านไม่ได้ดีดังเดิม หนูควรทำอย่างไรคะ ตอนนี้เหมือนการอ่านการเขียนการฟัง เป็นเรื่องที่ไม่เหมือนเดิมสำหรับหนูเลยนะค่ะ

 

เท่าที่อ่านครับมันจะมีเสียงเตือนใช่ไหมว่าเรากำลังเพลินนะ คืออาการอย่างนี้ถ้้าด้านจิตวิทยามักจะย้ำคิดย้ำทำ แต่ลักษณะอย่างนี้ทางด้านพลังจิต อาจจะเป็นของดีที่มีเสียงเตือนว่าเรากำลังเพลินอยู่กับสิ่งที่ไม่เทียงเป็นทุกข์ แต่ก็มีวิธีขั้นต้นที่หลายคนได้กล่าวไป แต่ลองอีก1วิธีเวลาเสียงมาบอกว้่าเพลินนะให้คุณคิดสิว่าสิ่งที่กำลังทำที่เพลินมันใช่การหาความรู้หรือไม่หรือง่วนอยู่กับกิเลส อย่้าเป็นอย่างนั้นให้ละไปเลยและเดินจงกลมหรือนั่งสมาธิ แต่ถ้าที่ทำดีอยู่แล้วให้คิดหลับตาสูดลมหายใจเข้าก็เพลินออกก็นะพอจิตสงบค่อยทำสิ่งที่คุณกำลังทำต่อไป นี้คือวิธีเบื้องต้นลองไปทำดู

ผมก็มีเสียงเตือนเวลายุ่งกิเลส ผมยังอยู่กับมันได้ ลองทำดู ถ้ามันได้ผลยังไงหรือไม่ก็คุยกับผมได้

https://www.facebook.com/supergjit

หรือโทร0889326596 ช่วงบ่ายนะ

ผมชื่อเบียร์

 

อาการแบบนี้พี่เคยเป็นนะ ปัจจุบันก็ยังไม่หายดี เกิดจากเราอยู่ในโลกของความคิด และจินตนาการมากเกินไป ไม่ค่อยได้ใช้ร่างกาย การเคลื่อนไหวร่างกาย การออกกำลังกายมันเป็นการผ่อนคลายอย่างนึง ถ้าเราคิดเยอะ แต่ไม่ได้ออกกำลังกายเลย มันจะสะสม ผลก็คือยิ่งเรายิ่งไม่อยากคิดอะไรมันเหมือนเป็นการตอกย้ำ พอกพูน ประมาณว่าอยากลืมกลับจำ

ทางแก้เบื้องต้นง่ายๆ น้องต้องหาเวลาออกกำลังกายที่ใช้กำลังเยอะๆ หมายถึงทุกส่วนได้มีการเคลื่อนไหว เช่นบาสเก็ตบอล วิ่ง หรืออื่นๆ เพราะการดูทีวี ร้องเพลง อ่านหนังสือ จิตเรายังฟุ้งซ่านได้ แต่กีฬาที่ต้องอาศัยกำลังเยอะเราจะไม่สามารถไปคิดเรื่องอื่นได้อีก ประมาณนั้น


จริงๆทำอะไรก็ได้เอาแบบให้มันผ่อนคลายสุดๆ แบบนี้ก็ได้นะ
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=QwYoFsyXMQc#at=96

 

หนูแค่อยากออกไปคิดเรื่องอื่นได้ตามปกติ ไม่ใช่อยู่กับความรู้สึกตัวแบบนี้น่ะค่ะ