จักระและธรรมะ

อะจ๊ากกกกกกก..นี่มานลูกศิษย์รุ่นไหนของอาจารย์หว่า.????

 

^
^
^
ถ้ามีอย่างนี้ที่บ้านคงวิ่งมาขอ เลขกันแน่ๆ

 

นิราศภูเขาทอง

นิราศภูเขาทอง ได้รับยกย่องว่าเป็นนิราศเรื่องเยี่ยมที่สุดของท่านสุนทรภู่ ท่านแต่งเรื่องนี้ เมื่อครั้งเดินทางไปนมัสการเจดีย์ภูเขาทอง ที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา คาดว่าไปในราวปี พ.ศ.๒๓๗๑ หลังจากเกิดมีเรื่องมีราวที่วัดราชบูรณะฯ ขณะนั้นท่าน มีอายุราว ๔๒ ปี

นิราศเรื่องนี้ไม่ยาวนัก แต่พร้อมไปด้วยกระบวนกลอนอันไพเราะ และแง่คิดสำหรับการดำรงชีวิต อาจเป็นด้วยท่านสุนทรภู่ได้บวชมาหลายพรรษาแล้ว และได้ตระหนักถึงความเป็นจริงของชีวิตมากขึ้น เส้นทางเดินทางจะคล้ายกับนิราศ พระบาท เพราะออกจากพระนครทวนแม่น้ำขึ้นไปทางเหนือ ขอให้สังเกตความเปรียบเทียบในนิราศภูเขาทองกับนิราศพระบาท ซึ่งท่านแต่งขึ้นเมื่อรุ่นหนุ่มอายุเพียง ๒๑ ปีว่า ท่านสุนทรภู่คิดเห็นสุขุมขึ้นอย่างไร

นอกจากนี้ แม้ว่าพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัยเสด็จสวรรคตไปหลายปีแล้วก็ตาม แต่ความจงรักภักดีของท่านสุนทรภู่ ในพระองค์ก็มิได้เสื่อมคลายไปแม้แต่น้อย ด้วยท่านยังคร่ำครวญรำพันถึงพระองค์อยู่ตลอดการเดินทางในนิราศเรื่องนี้

<TABLE style="BORDER-COLLAPSE: collapse" borderColor=#111111 cellSpacing=0 cellPadding=2 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD></TD><TD>๏ เดือนสิบเอ็ดเสร็จธุระพระวสา</TD></TR><TR><TD>รับกฐินภิญโญโมทนา</TD><TD>ชุลีลาลงเรือเหลืออาลัย</TD></TR><TR><TD>ออกจากวัดทัศนาดูอาวาส</TD><TD>เมื่อตรุษสารทพระวสาได้อาศัย</TD></TR><TR><TD>สามฤดูอยู่ดีไม่มีภัย</TD><TD>มาจำไกลอารามเมื่อยามเย็น</TD></TR><TR><TD>โอ้อาวาสราชบุรณะพระวิหาร</TD><TD>แต่นี้นานนับทิวาจะมาเห็น</TD></TR><TR><TD>เหลือรำลึกนึกน่าน้ำตากระเด็น</TD><TD>เพราะขุกเข็ญคนพาลมารานทาง</TD></TR><TR><TD>จะยกหยิบธิบดีเป็นที่ตั้ง</TD><TD>ก็ใช้ถังแทนสัดเห็นขัดขวาง</TD></TR><TR><TD>จึ่งจำลาอาวาสนิราศร้าง</TD><TD>มาอ้างว้างวิญญาณ์ในสาครฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ ถึงหน้าวังดังหนึ่งใจจะขาด</TD><TD>คิดถึงบาทบพิตรอดิศร</TD></TR><TR><TD>โอ้ผ่านเกล้าเจ้าประคุณของสุนทร</TD><TD>แต่ปางก่อนเคยเฝ้าทุกเช้าเย็น</TD></TR><TR><TD>พระนิพพานปานประหนึ่งศีรษะขาด</TD><TD>ด้วยไร้ญาติยากแค้นถึงแสนเข็ญ</TD></TR><TR><TD>ทั้งโรคซ้ำกรรมซัดวิบัติเป็น</TD><TD>ไม่เล็งเห็นที่ซึ่งจะพึ่งพา</TD></TR><TR><TD>จะสร้างพรตอตส่าห์ส่งส่วนบุญถวาย</TD><TD>ประพฤติฝ่ายสมถะทั้งวสา</TD></TR><TR><TD>เป็นสิ่งของฉลองคุณมุลิกา</TD><TD>ขอเป็นข้าเคียงพระบาททุกชาติไปฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ ถึงหน้าแพแลเห็นเรือที่นั่ง</TD><TD>คิดถึงครั้งก่อนมาน้ำตาไหล</TD></TR><TR><TD>เคยหมอบรับกับพระจมื่นไวย</TD><TD>แล้วลงในเรือที่นั่งบัลลังก์ทอง</TD></TR><TR><TD>เคยทรงแต่งแปลงบทพจนารถ</TD><TD>เคยรับราชโองการอ่านฉลอง</TD></TR><TR><TD>จนกฐินสิ้นแม่น้ำแลลำคลอง</TD><TD>มิได้ข้องเคืองขัดหัทยา</TD></TR><TR><TD>เคยหมอบใกล้ได้กลิ่นสุคนธ์ตลบ</TD><TD>ละอองอบรสรื่นชื่นนาสา</TD></TR><TR><TD>สิ้นแผ่นดินสิ้นรสสุคนธา</TD><TD>วาสนาเราก็สิ้นเหมือนกลิ่นสุคนธ์ฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ ดูในวังยังเห็นหอพระอัฐิ</TD><TD>ตั้งสติเติมถวายฝ่ายกุศล</TD></TR><TR><TD>ทั้งปิ่นเกล้าเจ้าพิภพจบสกล</TD><TD>ให้ผ่องพ้นภัยสำราญผ่านบุรินทร์ฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ ถึงอารามนามวัดประโคนปัก</TD><TD>ไม่เห็นหลักลือเล่าว่าเสาหิน</TD></TR><TR><TD>เป็นสำคัญปันแดนในแผ่นดิน</TD><TD>มิรู้สิ้นสุดชื่อที่ลือชา</TD></TR><TR><TD>ขอเดชะพระพุทธคุณช่วย</TD><TD>แม้นมอดม้วยกลับชาติวาสนา</TD></TR><TR><TD>อายุยืนหมื่นเท่าเสาศิลา</TD><TD>อยู่คู่ฟ้าดินได้ดังใจปอง</TD></TR><TR><TD>ไปพ้นวัดทัศนาริมท่าน้ำ</TD><TD>แพประจำจอดรายเขาขายของ</TD></TR><TR><TD>มีแพรผ้าสารพัดสีม่วงตอง</TD><TD>ทั้งสิ่งของขาวเหลืองเครื่องสำเภาฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ ถึงโรงเหล้าเตากลั่นควันโขมง</TD><TD>มีคันโพงผูกสายไว้ปลายเสา</TD></TR><TR><TD>โอ้บาปกรรมน้ำนรกเจียวอกเรา</TD><TD>ให้มัวเมาเหมือนหนึ่งบ้าเป็นน่าอาย</TD></TR><TR><TD>ทำบุญบวชกรวดน้ำขอสำเร็จ</TD><TD>สรรเพชญโพธิญาณประมาณหมาย</TD></TR><TR><TD>ถึงสุราพารอดไม่วอดวาย</TD><TD>ไม่ใกล้กรายแกล้งเมินก็เกินไป</TD></TR><TR><TD>ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก</TD><TD>สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน</TD></TR><TR><TD>ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป</TD><TD>แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืนฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ ถึงบางจากจากวัดพลัดพี่น้อง</TD><TD>มามัวหมองม้วนหน้าไม่ฝ่าฝืน</TD></TR><TR><TD>เพราะรักใคร่ใจจืดไม่ยืดยืน</TD><TD>จึงต้องขืนในพรากมาจากเมือง</TD></TR><TR><TD>ถึงบางพลูคิดถึงคู่เมื่ออยู่ครอง</TD><TD>เคยใส่ซองส่งให้ล้วนใบเหลือง</TD></TR><TR><TD>ถึงบางพลัดเหมือนพี่พลัดมาขัดเคือง</TD><TD>ทั้งพลัดเมืองพลัดสมรมาร้อนรน</TD></TR><TR><TD>ถึงบางโพธิ์โอ้พระศรีมหาโพธิ์</TD><TD>ร่มริโรธรุกขมูลให้พูนผล</TD></TR><TR><TD>ขอเดชะอานุภาพพระทศพล</TD><TD>ให้ผ่องพ้นภัยพาลสำราญกายฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ ถึงบ้านญวนล้วนแต่โรงแลสะพรั่ง</TD><TD>มีข้องขังกุ้งปลาไว้ค้าขาย</TD></TR><TR><TD>ตรงหน้าโรงโพงพางเขาวางราย</TD><TD>พวกหญิงชายพร้อมเพรียงมาเมียงมอง</TD></TR><TR><TD>จะเหลียวกลับลับเขตประเทศสถาน</TD><TD>ทรมานหม่นไหม้ฤทัยหมอง</TD></TR><TR><TD>ถึงเขมาอารามอร่ามทอง</TD><TD>พึ่งฉลองเลิกงานเมื่อวานซืนฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ โอ้ปางหลังครั้งสมเด็จพระบรมโกศ</TD><TD>มาผูกโบสถ์ก็ได้มาบูชาชื่น</TD></TR><TR><TD>ชมพระพิมพ์ริมผนังยังยั่งยืน</TD><TD>ทั้งแปดหมื่นสี่พันได้วันทา</TD></TR><TR><TD>โอ้ครั้งนี้มิได้เห็นเล่นฉลอง</TD><TD>เพราะตัวต้องตกประดาษวาสนา</TD></TR><TR><TD>เป็นบุญน้อยพลอยนึกโมทนา</TD><TD>พอนาวาติดชลเข้าวนเวียน</TD></TR><TR><TD>ดูน้ำวิ่งกลิ้งเชี่ยวเป็นเกลียวกลอก</TD><TD>กลับกระฉอกฉาดฉันฉวัดเฉวียน</TD></TR><TR><TD>บ้างพลุ่งพลุ่งวุ้งวงเหมือนกงเกวียน</TD><TD>ดูเปลี่ยนเปลี่ยนคว้างคว้างเป็นหว่างวน</TD></TR><TR><TD>ทั้งหัวท้ายกรายแจวกระชากจ้วง</TD><TD>ครรไลล่วงเลยทางมากลางหน</TD></TR><TR><TD>โอ้เรือพ้นวนมาในสาชล</TD><TD>ใจยังวนหวังสวาทไม่คลาดคลาฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ ตลาดแก้วแล้วไม่เห็นตลาดตั้ง</TD><TD>สองฟากฝั่งก็แต่ล้วนสวนพฤกษา</TD></TR><TR><TD>โอ้รินรินกลิ่นดอกไม้ใกล้คงคง</TD><TD>เหมือนกลิ่นผ้าแพรดำร่ำมะเกลือ</TD></TR><TR><TD>เห็นโศกใหญ่ใกล้น้ำระกำแฝง</TD><TD>ทั้งรักแซงแซมสวาทประหลาดเหลือ</TD></TR><TR><TD>เหมือนโศกพี่ที่ระกำก็ซ้ำเจือ</TD><TD>เพราะรักเรื้อแรมสวาทมาคลาดคลาย</TD></TR><TR><TD>ถึงแขวงนนท์ชลมารคตลาดขวัญ</TD><TD>มีพ่วงแพแพรพรรณเขาค้าขาย</TD></TR><TR><TD>ทั้งของสวนล้วนแต่เรือเรียงราย</TD><TD>พวกหญิงชายชุมกันทุกวันคืนฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ มาถึงบางธรณีทวีโศก</TD><TD>ยามวิโยคยากใจให้สะอื้น</TD></TR><TR><TD>โอ้สุธาหนาแน่นเป็นแผ่นพื้น</TD><TD>ถึงสี่หมื่นสองแสนทั้งแดนไตร</TD></TR><TR><TD>เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้</TD><TD>ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย</TD></TR><TR><TD>ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ</TD><TD>เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกาฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ ถึงเกร็ดย่านบ้านมอญแต่ก่อนเก่า</TD><TD>ผู้หญิงเกล้ามวยงามตามภาษา</TD></TR><TR><TD>เดี๋ยวนี้มอญถอนไรจุกเหมือนตุ๊กตา</TD><TD>ทั้งผัดหน้าจับเขม่าเหมือนชาวไทย</TD></TR><TR><TD>โอ้สามัญผันแปรไม่แท้เที่ยง</TD><TD>เหมือนอย่างเยี่ยงชายหญิงทิ้งวิสัย</TD></TR><TR><TD>นี่หรือจิตคิดหมายมีหลายใจ</TD><TD>ที่จิตใครจะเป็นหนึ่งอย่าพึงคิดฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ ถึงบางพูดพูดดีเป็นศรีศักดิ์</TD><TD>มีคนรักรสถ้อยอร่อยจิต</TD></TR><TR><TD>แม้นพูดชั่วตัวตายทำลายมิตร</TD><TD>จะชอบผิดในมนุษย์เพราะพูดจาฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ ถึงบ้านใหม่ใจจิตก็คิดอ่าน</TD><TD>จะหาบ้านใหม่มาดเหมือนปรารถนา</TD></TR><TR><TD>ขอให้สมคะเนเถิดเทวา</TD><TD>จะได้ผาสุกสวัสดิ์จำกัดภัย</TD></TR><TR><TD>ถึงบางเดื่อโอ้มะเดื่อเหลือประหลาด</TD><TD>บังเกิดชาติแมลงหวี่มีในไส้</TD></TR><TR><TD>เหมือนคนพาลหวานนอกย่อมขมใน</TD><TD>อุปไมยเหมือนมะเดื่อเหลือระอา</TD></TR><TR><TD>ถึงบางหลวงเชิงรากเหมือนจากรัก</TD><TD>สู้เสียศักดิ์สังวาสพระศาสนา</TD></TR><TR><TD>เป็นล่วงพ้นรนราคราคา
</TD><TD>ถึงนางฟ้าจะมาให้ไม่ไยดีฯ</TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD></TR><TR><TD>๏ ถึงสามโคกโศกถวิลถึงปิ่นเกล้า</TD><TD>พระพุทธเจ้าหลวงบำรุงซึ่งกรุงศรี</TD></TR><TR><TD>ประทานนามสามโคกเป็นเมืองตรี</TD><TD>ชื่อปทุมธานีเพราะมีบัว</TD></TR><TR><TD>โอ้พระคุณสูญลับไม่กลับหลัง</TD><TD>แต่ชื่อตั้งก็ยังอยู่เขารู้ทั่ว</TD></TR><TR><TD>โอ้เรานี้ที่สุนทรประทานตัว</TD><TD>ไม่รอดชั่วเช่นสามโคกยิ่งโศกใจ</TD></TR><TR><TD>สิ้นแผ่นดินสิ้นนามตามเสด็จ</TD><TD>ต้องเที่ยวเตร็ดเตร่หาที่อาศัย</TD></TR><TR><TD>แม้นกำเนิดเกิดชาติใดใด</TD><TD>ขอให้ได้เป็นข้าฝ่าธุลี</TD></TR><TR><TD>สิ้นแผ่นดินขอให้สิ้นชีวิตบ้าง</TD><TD>อย่ารู้ร้างบงกชบทศรี</TD></TR><TR><TD>เหลืออาลัยใจตรมระทมทวี</TD><TD>ทุกวันนี้ก็ซังตายทรงกายมาฯ</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

ขอบคุณ คุณ สุรภา ที่อุตส่าห์ไปหากลอนของจริงมาให้ พวกเราได้อ่านกัน
ที่ผมเขียนไป ก็คิดนึกย้อนหลัง กลับไป หลายสิบปี
จำโครงได้บ้าง แต่ไม่ครบละเอียด.จึงเพี้ยนไปบ้าง
แต่ก็ดีใจที่ทำให้ ทุกคน รู้ว่า กลอนบทนี้เป็นอย่างไร

ในเวปนี้ ถ้าดูให้ดี..
ถ้ามีแต่เรื่อง วิชาการ..คนจะเบื่อ ในการอ่าน
เราจึงต้องใส่ อารมณ์เข้าไปในตัว อักษร
คนที่อ่านตามเขา จะรู้สึกไปตามที่อยากจะให้เขารู้สึก

มีทั้งเรื่อง เศร้า น่า ร้องไห้..ประวัติศาสตร์ไทย..ส่วนที่ขาดหายไป
มีเรื่องผี..แต่ทำให้ คนอ่านขำและตลกได้
มีเรื่อง สอนคน เตือนคน..ถ้าเขาคิดไม่ดี
มีเรื่อง ตลก อ้วน-ผอม ประจำโรง
มีเรื่อง โรแมนติค.หวานๆๆ..เรื่องเมาเหล้า แล้วเรายังเมารัก...

ทั้งหมด นั้นไม่ใช่เรื่อง จริง..
เพียงแต่ต้องการใส่บรรยากาศและอารมณ์
มิฉน้น อาจจะมีบางคน..คิดว่า.
.ผมเป็นขนาด ถึงอาจารย์ มีคนนับถือมาก

ยังมาเขียนหนังสือ จีบ สาวๆๆ บนจอ
ขอให้เข้าใจนะครับ

อีกสักพักผม จะเขียนเล่าต่อ
"ประวัติศาสตร์ ไทย..ส่วนที่หายไป ภาค 2"
จะเป็นเรื่องที่คนอ่านจะต้อง ร้องไห้ หนักกว่า เรื่องแรกมาก
เป็นรายละเอียดว่า
ตอน กรุงศรีอยุยาแตก ครั้งสุดท้าย พศ.2310
พอพม่า เข้ากรุงศีอยุธยาได้
เขาทำอย่างไร

ปล้นเมือง..เผาเมือง..ฆ่าผู้คน โดยเฉพาะผู้ชาย เกือบหมด
จับผู้หญิงทั้งเมืองมาข่มขืน ยับเยิน
ทหารพม่า กว่า หกหมื่นคน ห่างบ้านมานานเกือบ 2 ปี
เมื่อ จับ เฉลย สาว กรุงศรีอยุธยา ได้ เขา จะทำอย่างไร
บรรดา สาวที่มีตระกูลรู้ตัวล่วงหน้า

ต้องฆ่าตัวตายไปเท่าใด..เพื่อ หนีการถูกข่มขืน
การเผาพระ ลอกทอง
การเกณฑ์ เฉลย เดินทาง กลับๆไปพม่า แบก ของ ที่ปล้น..เอาม้า เอา ช้าง
เชลยลากปืนใหญ่กลับไปหงสา อย่างไร
สมเด็จพระมหินทราธิราช สิ้นพระชนม์อย่างไร กลางทาง

ทำไม พวกเชลยบางส่วนจึงไปอยู่ที่ หงสา
และ ส่วนใหญ่ จึงไปอยู่ ที่ เมือง มัณฑ์เลย์
เมือง มัณฑเลย์ ในพม่า คือ คนไทย กรุงศรีอยุธยา ในอดีตนั่นเอง
อีกสักพัก คงจะมาเล่า ครับ

 

อ่านถึงตอนนี้แล้วพอดีนึกออกค่ะ ว่าเคยฝันถึงสภาพสงครามในอดีต น่ากลัวและน่าเศร้าเป็นที่สุด ผู้หญิงสวยๆ หลายคนถูกจับขึงยืนแล้วมีคนชั่วมาข่มขืนทุกวันทั้งกองทัพ ข่มขืนจนเธอยืนตายอยู่ตรงนั้น มดลูกทะลักออกมาข้างนอก เด็กๆ ก็ถูกจับทรมานเป็นของเล่นจนตาย กองกระดูกกองเป็นภูเขา มีแต่เสียงร้องระงมของทั้งคน ทั้งผี สภาพที่เห็นทำให้รู้สึกเหมือนมีมีดมากรีดหัวใจ วันนั้นร้องไห้ทั้งในฝันและตอนตื่น ร้องไห้นานมาก มันเศร้าลึกจนบรรยายไม่ถูกเลยค่ะ - - เกลียดสงครามจริงๆ

 

แค่คุณ สุรภา ย้อนอดีตให้ คนเห็น
คนก็ฝันสลายกันเป็นแถว
บรรยายสั้นๆๆแค่นั้น ก็แย่แล้ว

แล้วผมเห็นยิ่งกว่านั้น..จะเขียนยังไงดี
คิดไว้ว่า จะต้อง ให้นิ่มกว่านั้นถ้ามากไป..
จะกลายเป้นเรื่อง เข้าแนว ซาดิสซ์
ขอตั้งอารมณ์ก่อนที่จะเขียน

 

จะรออ่านค่ะอาจารย์

 

ระหว่างรอขอแดนซ์ไปพลางๆ ก่อนนะก๊ะ

 

มาช่วยคุณสุราภาแด๊นซ์^^

 

เรียน อาจารย์
ไม่ทราบว่าแจ้งข่าวช้าไปรึเปล่านะค่ะ
คุรุ One of Jedi ออกจากโรงพยาบาลเมื่อวันอาทิตย์ที่แล้วค่ะ ตอนนี้พักฟื้นอยู่คะ ยังไงช่วยกันส่งพลังใจให้ท่านหายเร็วๆนะค่ะ... (f)

 

ขอให้ คุรุ One of Jedi หายจากการเจ็บป่วย
มีพลังกายที่แข็งแรง ฟื้นกลับคืนสู่สภาพปกติโดยเร็ววัน

 

ท่านคุรุ One of Jedi ปลอดภัยแล้ว
คาดว่า วันที่ 14 ตค 2550 คงจะมาร่วมงาน มินิมหกรรม พลังจิตได้
ขอให้หายเป็นปกติ ครับ

 

ขอให้ท่านคุรุ one of jedi หายเร็วๆ นะคะ จะได้ไปงานวันที่ 14 ต.ค.ทัน สาธุ สาธุ