ความสำคัญของหลวงพ่อฤาษีฯ ...จากคำบอกเล่าของพระอริยะเจ้า

หลวงพ่อวิชัย เขมิโย กล่าวถึงหลวงพ่อฤาษี

การแสดงพระธรรมเทศนา โดยหลวงพ่อวิชัย เขมิโย
ช่วงตอบปัญหาธรรมะ ณ กลุ่มสมาธิ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
วันที่ ๑๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕


หากมีข้อผิดพลาดประการใด กราบขอขมาต่อพระรัตนตรัย พระเดชพระคุณหลวงพ่อวิชัย เขมิโย และพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน
หากแม้มีส่วนของความดีเกิดขึ้น ขอยกความดีนั้นถวายบูชาแด่ดวงแก้วทั้งสามและพระเดชพระคุณหลวงพ่อทั้งสองครับ

ข้อความในวงเล็บ เป็นการอธิบายเพิ่มเติม ของผู้ถอดเทป เพื่อความเข้าใจง่ายยิ่งขึ้น


" หลวงพ่อฯ(หลวงพ่อวิชัย)ชอบไปนั่งศาลาแก้วร้อยเมตร...(วิหารหารร้อยเมตร วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี )
ครั้งสุดท้ายที่หลวงพ่อฤาษีฯจะมรณภาพ โยม คนเรานะโยมถ้าจะตายจริงๆ ภาษาเรานี่ หนึ่งถ้าเขาสลบไป ถ้าเยี่ยวออก แสดงว่าธาตุข้างในมันแตก ตายแน่นอน นี่ถ้าออกทั้งอาเจียนทั้งอุจจาระออกหมดนะ คุณอันนี้ก็เลยมาถามหลวงพ่อฯ(วิชัย)โทรมาถามหลวงพ่อว่า...

'เห้ย คุณเข็ม ชื่อเล่นชื่อเข็ม หลวงพ่อไม่กล้าทำนายหรอกสำหรับหลวงพ่อ(ฤาษีลิงดำ) หลวงพ่อ(ฤาษีลิงดำ) ท่านเป็นอย่างนี้หลายครั้ง ท่านอยากไปก็ไปของท่าน ท่านจะกลับมาก็กลับมาของท่าน หลวงพ่อฯ(วิชัย)เป็นพระธรรมดาจะไปทำนายท่านได้ไง แต่ถ้าเป็นคนธรรมดาคราวนี้เป็นครั้งสุดท้าย ไปแน่นอน เพราะว่าถ้าธาตุมันแตกคุณโยม มันจะออกข้างบน ออกข้างล่าง แน่นอน ถ้าเป็นคนธรรดาไม่นาน แต่สำหรับหลวงพ่อฤาษีฯ ท่านมีอภินิหารของท่านเนาะ ท่านจะไปก็ไปท่านจะมาก็มาของท่าน อ่า เป็นอย่างนั้นนะ แต่ท่านก็ไปจริงๆโยม ไปตอนนั้น'

พิธีกร : 'ไปนิพพานใช่ไหมครับ'
' ไปนิพพานของท่าน ไปไม่กลับ หลับ ไม่ตื่น ฟื้นไม่มี ไม่มาเลย หลวงพ่อฤาษีฯเป็นเรื่องอัศจรรย์หลายอย่าง ขออภัยนะ อย่าปรามาสท่านเด็ดขาด(ท่านขึ้นเสียงสูง พร้อมยกนิ้วชี้ขึ้น) หลวงพ่อฯ(วิชัย)เคยเห็นมากับตา กับตามาแล้วนะ เล่าเรื่องไม่ดีหลวงพ่อฤาษีฯนี่ หลวงพ่อนั่งรถไปพอดี หลวงพ่อ(วิชัย)ไปเทศน์
ก้อนหินก้อนขนาดนี้โยม นั่งรถบัสไปนะ เขวี้ยงใสกระจกแตกตุ้บ พวกนั้นเลือดสาด คนหนึ่งเกือบตาย แอ้ก แอ้ก แอ้ก แอ้ก แอ้ก อยู่นั่น ใส่ตรงนี้ เขียว ห่อเลือด ลอดข้ามหลวงพ่อ(วิชัย)ไป… แต่ไม่เป็นไรนะ สุดท้ายได้ยินเสียง อืก อืก อืก ข้างหลัง เอ้าใคร มองไป ตาค้าง หลวงพ่อ(วิชัย)ใช้ตรงนี้แหละโยม(เส้นประสาท ใต้ข้อมือ) ถ้าลูกชักหรือใครชักก็แล้วแต่ เกิดอุบัติเหตุอะไร จับตรงนี้ (เส้นประสาท ใต้ข้อมือ) จากจิตสู่จิต พยายามให้หัวใจของเขาเต้นในระดับของเรา ฟื้นทันทีเลย อันนี้ก็เหมือนกัน พอหลวงพ่อจับตัวนี้ โห เตรียมอากาศไว้เป็นถัง โห ชื่อโยมรัก เอ้อ ผมไม่ตายแล้วหลวงพ่อ



พูดเรื่องหลวงพ่อฤาษีฯ อย่านะ องค์นี้อย่าปรามาสนะโยม หลายเรื่องหลวงพ่อฤาษีฯ ไปปรามาสท่าน ขอเตือนไว้หน่อย เพราะท่านไม่ใช่ธรรมดา องค์อื่นเราไม่บอก เราไม่รู้ องค์นี้หลวงพ่อฯเห็นหลายครั้งที่คนปรามาสท่านนะ เรียบร้อยทั้งนั้นแหละ อ่า …….(ขอสงวนนาม)ใครเป็นพี่น้องขออภัยด้วยนะ เขียนหนังสือด่าท่าน สมัยก่อน หาว่าท่านโกหกพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ว่าพระอย่างนั้นอย่างนี้ เรียบร้อย ทุกรายแล้ว หลายราย หลวงพ่อเจอ เพราะฉะนั้น หลวงพ่อฤาษีฯนี่ เทิดทูน เทิดทูนจริงๆ ท่านสอนมโนมยิทธิ มันก็ไปได้จริงๆ ท่านจะมาโกหกให้เสียเวลาทำไม นี่ มีอีกองค์หนึ่งนะ (โยมคนหนึ่ง) อยู่ข้างหน้า หลวงพ่อ(วิชัย)ก็เปิดเทปหลวงพ่อฤาษีฯออกอากาศ (ที่วัดมีสถานีวิทยุ) ฟังได้ถึงประเทศพม่านะโยม (วัดหลวงพ่อวิชัย คือวัดถ้ำผาจมอ. แม่สาย จ.เชียงราย เป็นวัดที่อยู่เหนือสุดของประเทศไทย ชายแดนไทย - พม่า ) ตกกลางคืนมาแกก็ฟังหลวงพ่อฤาษีฯเทศน์ กลางคืนมาก็เห็นหลวงพ่อ(หลวงพ่อฤาษีฯ)อยู่ฝั่งนี้ หลวงพ่อหนูอยากไปหาหลวงพ่อ(ฤาษีฯ) เห้ย มายังไม่ได้หรอกลูก เชือกผูกเอว ผูกแขน ผูกคอ เจ้าอยู่นั่น มายังไม่ได้ ผู้มาที่นี่มันต้องหมดห่วง ……ศรัทธาหลวงพ่อ(ฤาษีฯ)มาก นี่เรื่องจริงนะ มาเล่าให้โยมฟัง เรื่องจริงเลยทีนี้ … "


บันทึกเทปโดย ไพรัชณ์ ตั้งจารุพงศ์สกุล ปี ๔ คณะแพทย์ศาสตร์ จุฬาฯ

ถอดเทปโดย ณัฏฐกรณ์ นะวะสด ปี ๔ คณะรัฐศาสตร์ จุฬาฯ

 

พูดเรื่องหลวงพ่อฤาษีฯ อย่านะ องค์นี้อย่าปรามาสนะโยม หลายเรื่องหลวงพ่อฤาษีฯ ไปปรามาสท่าน ขอเตือนไว้หน่อย เพราะท่านไม่ใช่ธรรมดา องค์อื่นเราไม่บอก เราไม่รู้ องค์นี้หลวงพ่อฯเห็นหลายครั้งที่คนปรามาสท่านนะ เรียบร้อยทั้งนั้นแหละ

 

ปัจฉิมโอวาท

"ลูกเอ้ย... นี่เป็นธรรมดาของร่างกาย

มีเกิด มีแก่ มีเจ็บ มีตาย เป็นธรรมดา

สังขารมันเป็น อนิจจัง ไม่เที่ยงหรอก

ทุกขัง ตอนอยู่ มันเป็นทุกข์

แต่ผลที่สุด มันก็ อนัตตา สลายไป มีแค่นี้

อย่ามายึดติดสังขารพ่อเลย"




-------------------------------------------------------------




ขอแจ้งให้ทราบว่าทุกคนที่ต้องการเป็นศิษย์ ไม่ต้องขออนุญาต ขอให้ปฏิบัติตามนี้ อยู่ที่ไหนไม่เคยเห็นหน้ากันเลยก็รับเป็นศิษย์ คือ


๑.ศิษย์ชั้น ๓ พยายามรักษาศีล ๕ ได้เสมอ อาจจะขาดตกบกพร่องบ้าง แต่ก็พยายามรักษาให้ครบถ้วนมากที่สุดที่จะทำได้ อย่างนี้ขอรับไว้เป็นศิษย์ชั้น ๓ คือศิษย์ขนาดจิ๋ว

๒.ศิษย์รุ่นกลาง มีปฏิปทาดังนี้ มีศีลบริสุทธิ์เป็นปกติ พยายามรักษาอารมณ์ให้ทรงสมาธิเสมอตามสมควร ไม่ละเมิดศีลเป็นปกติ อย่างนี้ขอรับไว้เป็นศิษย์รุ่นกลาง

๓.ศิษย์เอก มีปฏิปทาดังนี้

(ก)รักษาศีล ๕ ครบถ้วนเป็นปกติ

(ข)เคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ ไม่สงสัยในความดีของท่าน มีอารมณ์ตั้งมั่นว่า ถ้าตายไปจากคนชาตินี้ ขอไปนิพพานจุดเดียว พยายามละความโลภ ความโกรธ ความหลงเป็นปกติ

ถ้าปฏิบัติได้ตามที่กล่าวมานี้ มาพบหรือไม่มา ขออนุญาตเป็นศิษย์ หรือไม่ขออนุญาตก็ตาม ให้ทราบว่าอาตมารับเป็นศิษย์แล้วด้วยความเต็มใจ

พระราชพรหมญาณ (วีระ ถาวโร)

 

ขอฝากลิ๊งค์คำสอน ของหลวงพ่อฤาษีฯท่าน ไว้สักลิ๊งค์




มหาสติปัฏฐานสี่ โดย หลวงพ่อพระราชพรหมญาณ

(หลวงพ่อฤาษีฯ วัดท่าซุง )




http://www.luangporruesi.com/book/8.html

 

วิปัสสนาญาณ ๙
จาก หนังสือ บารมี ๑๐


การที่จะปฏิบัติให้วิปัสสนาญาณมีกำลัง ขอให้ท่านทั้งหลายจงเข้าสมาธิจิต ทำจิตให้เป็นสมาธิให้มีอารมณ์สบายเสียก่อน ยก พรหมวิหาร ๔ ขึ้นเป็นเบื้องหน้า แผ่เมตตาไปในทิศทั้งปวง ถือว่าเราจะไม่เป็นศัตรูกับใคร

ดูตัวอย่างองค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นเหตุ การที่องค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์จะทรงบรรลุอภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณ เวลานั้นถึงแม้ว่า พระยามาร จะมาล้อมทำร้ายพระองค์ก็ดี ปล่อย ๓ นารียอดหญิงมาประเล้าประโลมในด้านราคะจริตก็ตาม ลูกสาวยั่วเย้าในราคะ พ่อมาสร้างกรรมบันดาลเหตุแก่โทสะให้เกิดขึ้น เพราะเหตุทั้งสองประการนี้เป็นปัจจัยมาจากโมหะ ถ้าเราไปหลงในราคะ ความสวยสดงดงามก็ดี หรือมีอารมณ์ข้องอยู่ในโทสะ ความโกรธ ความพยาบาทก็ดี ก็ชื่อว่าเรามีความหลง

ถ้าหากว่าจิตใจของบรรดาท่านพุทธบริษัทปลงลงไปเสียได้แล้ว ตัดโมหะ หรือราคะ โลภะ ความโลภ ราคะ ความรัก หรือโทสะ ความโกรธได้ ก็ชื่อว่าเราไม่มีความหลง เพราะเหตุทั้งสองประการหรือสามตามที่กล่าวมานั้น จะมีขึ้นได้ก็เพราะอาศัยความหลงเป็นสำคัญ ถ้าเราหมดความโลภ หรือความรัก หมดความโกรธ ความหลงมันก็ไม่มี ความจริงตัวหลงนี้ก็ไม่ต้องตัด ถ้า 2 ตัวมันหมดไป

ญาณที่ ๑ ท่านเรียกว่า อุทยัพพยานุปัสสนาญาณ แปลว่า มีความคำนึงเห็นความดับและความเกิดของร่างกาย

ตอนนี้องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าให้พิจารณาดูว่า ร่างกายของเรามันเกิดขึ้นในเบื้องต้น แล้วก็มีความดับไปในขั้นสุดท้าย เราคิดออกไหมบรรดาท่านพุทธบริษัท อย่าไปนึกถึงความตายขั้นสุดท้ายเมื่อสิ้นลมปราณเสมอไป เราเกิดขึ้นแล้วมันดับ คือชีวิตในนาทีนี้ปรากฏและนาทีนี้ผ่านไปชีวิตนี้มันก็ดับ ลมหายใจเข้าเป็นอันเกิด พอลมหายใจสิ้นไปเราก็ตาย นี่นันเกิดและมันดับตลอดเวลา

และยิ่งไปกว่านั้น ความดับมันจะปรากฎชัดคือ ความเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่ไม่สามารถจะคลานได้ ไม่สามารถจะคืบได้ไม่สามารถพูดได้ มันจะดับลงไป กลายเป็นเด็กที่เดินได้ พูดได้ ทำอะไรได้ และต่อมาความเป็นเด็กมักก็จะพับไป ความเป็นผู้ใหญ่ก็จะเกิดขึ้นมาแทน เหลือความเป็นหนุ่มเป็นสาว

ทันทีความเป็นหนุ่มเป็นสาวปรากฎขึ้นแล้ว มีความเปล่งปลั่ง ร่างกายเต็มไปด้วยกำลังวังชา มีสติปัญญาสามารถเฉลียวฉลาด ทำอะไรได้คล่องแคล่ว ต่อไปความเป็นหนุ่มเป็นสาวมันก็จะดับ วัยแห่งการเป็นคนกลางคนมันก็เกิดขึ้น พอคนแก่ดับ ความเป็นผีมันก็เกิดขึ้น

นี่พระพุทธเจ้าให้พิจารณาดูว่าชีวิตของเราคือร่างกาย มันมีความเกิดและความดับเป็นปกติ และในที่สุดมันก็จะดับสลายไปเลย นี่พูดถึงร่างกายที่ท่านกล่าวว่า ร่างกายนี้มันไม่ใช่เรา มันไม่ใช่ของเรา เราไม่มีความประสงค์เป็นอย่างนั้น แต่มันก็เป็นของมัน ท่านทั้งหลายก็ลองคิดดูว่าเราควรจะมัวเมาในร่างกายบ้างหรือไม่

หากว่าบทนี้ถ้าบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายมองไม่เห็น ก็ดูสภาวะของคนตายเป็นสำคัญ ตอนนี้เป็นวิปัสสนาญาณตอนหนึ่ง เป็นตัวหยาบ ๆ เราก็ต้องมองดูว่า

คนที่เกิดแล้วมีความตายเป็นที่สุดจริงไหม

สัตว์ที่เกิดมาแล้วมีความตายเป็นที่สุด จริงไหม

วัตถุต่าง ๆ ที่ปรากฏแล้วมีการสลายตัวไปในที่สุด จริงไหม อันนี้ขอบรรดาท่านพุทธบริษัทพิจารณาเองเอง

กรรมฐานที่เราควรจะใช้ในด้านสมถภาวนาควบคู่กับวิปัสสนาญาณข้อนี้ก็คือ มรณานุสสติกรรมฐาน ใช้มรณานุสสติกรรมฐานควบคู่กันไป

แต่ก่อนที่จะคำนึงถึงวิปัสสนาญาณ ก็ควรจะทำใจให้มีความสุขด้วยอำนาจของสมาธิจิตก่อน เมื่อจิตมันมีสมาธิดีแล้วก็ใช้ปัญญาพิจารณาให้ปรากฏ เมื่อพิจารณาไปแล้วถ้ายังเห็นไม่พอเพราะจิตมันจะซ่าน ก็ดับความรู้สึกในการพิจารณาเสีย กลับมาภาวนาและทรงจิตให้หยุดในอารมณ์เดิมก่อน ให้จิตสบายเป็นสมาธิ ทำสลับกันไปสลับกันมา

ถ้าเรามานั่งนึกอยู่ว่า ถ้าความเกิดมีแล้วมีความตายเป็นที่สุด แล้วคนที่ตายแล้วเขาแบกอะไรไว้ได้บ้าง เมียแบกผัว ผัวแบกเมีย พ่อแม่แบกลูก ลูกแบกพ่อแบกแม่ หรือคนทั้งหลายที่มีทรัพย์สมบัติ แบกทรัพย์สมบัติไปเมืองผีกันได้ไหม ถ้ามันแบกไปไม่ได้ เราจะติดอะไรอยู่อีกบรรดาท่านพุทธบริษัท คำด่า คำสรรเสริญของบรรดาคนทั้งหลายที่เขาสาปแช่งเรา หรือว่าการสรรเสริญที่เขายกยอปอปั้นให้เวลาที่เราตายเราแบกไปได้ไหม ทั้ง 2 ประการ

ถ้าเรามีจิตชั่ว เขาสรรเสริญว่าเราเป็นคนดี ตายแล้วเราจะไปนรกหรือสวรรค์ เราจะไปสวรรค์ตามคำเขาสรรเสริญ หรือว่าเราจะไปนรกเพราะเราทำความชั่ว

เป็นอันว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรเป็นเครื่องยึด ในเมื่อเราจะตายเสียอย่างเดียว เราจะไปมัวนั่งนึกคำนึงถึงว่าไอ้ความโลภ ความโกรธ หรือความรัก ที่ว่าจะมีอะไรเป็นเราเป็นของเรามันจะมีที่ไหน

คำสาปแช่ง การประชดประชันทั้งหลายที่เขาด่าเรา ที่จริงใช้คำว่าเรานี้ไม่ถูก ความจริงเขาด่าขันธ์ ๕ คือ ร่างกาย ร่างกายมันไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา เราจะไปยุ่งอะไรกับมัน มันจะถูกด่าก็ด่าไป เพราะร่างกายมีสภาพสับปลับ เราก็ไม่คบมันอยู่แล้วนี่ร่างกาย เมื่อใครเขาจะสาปแช่ง เขาจะด่าก็ช่างเขาปะไร

วัตถุทั้งหลายที่เป็นที่รักที่ชอบใจของเรา บรรดาท่านพุทธบริษัทมันเกิดแล้วมันก็พัง มันต้องสลายตัว ถ้าบังเอิญมันจิตต้องสลายไปเพราะเหตุใดเหตุหนึ่ง ที่เราไม่สามารถจะยับยั้งไว้ได้จะสร้างความเสียหายไปเพื่อประโยชน์อะไร

นี่เป็นวิปัสสนาญาณข้อที่ ๑ เป็นวิปัสสนาญาณหยาบเราพอจะจับได้แล้วหรือยัง ถ้าจับตัวนี้ไม่ได้ก็วนอยู่แค่นี้ก่อน บรรดาท่านทั้งหลาย อย่าขยับไปข้ออื่น เอาให้มันช่ำ ตัดให้มันเสร็จ นั่งอยู่ ยืนอยู่ หรือไปธุระที่ไหน ก็มองคนมองวัตถุทั้งหลายว่าสภาวะอย่างนี้มันเกิดขึ้นแล้วมันก็สลายตัว คนที่เดินอยู่ทำงานอยู่นี่ เกิดขึ้นมาแล้วทุกคนไม่ช้าก็ตายหมด พังหมด และทรัพย์สินทั้งหลายที่เขากำลังทำอยู่นี่ ก็จะต้องตกไปเป็นทรัพย์สินของบุคคลอื่นต่อไป

นี่แนะนำให้ฟังแบบย่อ ๆ เข้าใจหรือไม่เข้าใจ ใช้บ่อย ๆ คิดบ่อย ๆ ก็จะเห็นเอง

ญาณที่ ๒ ในวิปัสสนาญาณ ๙ ทานกล่าวว่า ภังคานุปัสสนาญาณ แปลว่า ปรีชาคำนึงถึงความดับ

สำหรับญาณนี้ มองความดับอย่างเดียวไม่มองความเกิดย่อลงมาเสีย เห็นวัตถุอาคารสถานต่าง ๆ ที่เขาสร้างใหม่ก็คิดว่าไม่ช้ามันก็พัง มันไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน เห็นคนเดิน สัตว์เดินผ่านหน้าเราก็คิดว่าพวกนี้ตายหมด ในเมื่อเขาตายแล้ว เราล่ะตายไหม ถ้าตายแล้วเราแบกอะไรไปได้

นี่ความเกิดมันไม่ดีแบบนี้ ความเกิดมันไม่ดีเพราะเกิดแล้วมันก็พัง สร้างขึ้นมาแล้วมันก็พัง แต่เกิดแล้วมันก็ต้องสร้าง ถ้าไม่สร้างก็ไม่มีอะไรอยู่ ไม่มีอะไรอาศัย ต้องหาปัจจัยเป็นเครื่องประคับประคอง แต่ว่าประคองมันเท่าไรก็ตาม มันก็สลายตัวมันก็พังไปหมด นี่เราจะมานั่งแสวงหาความเกิดเพราะอำนาจของความรัก ความโลภ ความโกรธ เพื่อประโยชน์อะไร ที่เราจะเกิดมาเพื่อตายก็เพราะอาศัยของความรักอย่างหนึ่ง ความโลภอย่างหนึ่ง และความโกรธอีกอย่างหนึ่ง นี่ถ้าเราทั้ง ๓ ตัวนี้เสียได้เมื่อไรเราก็หมดการเกิด

ทำไมจึงว่าอย่างนั้น ทำไมไม่ถามว่าความหลงจึงไม่พูดถึง ที่ไม่พูดถึงก็เพราะไม่จำเป็นจะต้องพูด ที่เรารักก็ดี เราโลภอยากได้ก็ดี เราโกรธก็ดี มันมาจากความหลง ถ้าทิ้งอาการทั้ง ๓ อย่างนี้ได้แล้ว ตัวหลงมันจะมีมาจากไหน เอาอะไรมาหลงกันอีก

ในเมื่อเราหมดความรัก ความเยื่อใยในบุคคลและสัตว์ วัตถุแม้แต่ร่างกายของเรา นี่ตัดความรักแม้แต่ร่างกายของเรา นี่ตัดความรักแม้แต่กายหรือธาตุ ๔ ที่มาเป็นกายของเรานี่ เราก็ตัดความรักมันเสีย ตัดความอยากมีอยากเกิดมันเสีย ตัดความโกรธที่มันเป็นร่างกายที่สับปลับไม่ทรงสภาวะตามความเป็นจริง ไม่หยุดนิ่ง ไม่มีความกตัญญูไม่รู้คุณที่เราสงเคราะห์มันด้วยประการทั้งปวง อยากจะกินอะไรก็หาให้ หนาวก็หาเครื่องอบอุ่นปกป้องมาให้ ร้อนก็หาเครื่องทำความเย็นมาให้ มันไม่สบายก็หายามารักษาโรค แต่ร่างกายมันเคยตามใจเราบ้างหรือเปล่า ร่างกายมันรู้คุณของเราบ้างหรือเปล่า มันก็เปล่า

เมื่อเราไม่ต้องการให้มันป่วยมันก็ป่วย เราไม่ต้องการให้มันตายมันก็จะตาย เราไม่ต้องการให้มันทุพพลภาพ เราต้องการให้ร่างกายแข็งแรงมีความผ่องใสของผิวพรรณมันก็ไม่เป็นไปตามใจเรา เมื่อกาลสมัยเปลี่ยนแปลง เวลาล่วงไปมันก็เสื่อมทรามไปทุกที

นี่ร่างกายนี้ถ้าเป็นคนก็ถือว่าเป็นคนอกตัญญูไม่รู้คุณคน ในเมื่อคนที่ไม่รู้คุณคนเราจะไปคบทำไม คบแล้วก็มีแต่ความร้อนใจ ข้อนี้มีอุปาฉันใด แม้แต่ร่างกายของเราก็เหมือนกัน เราก็เลิกคบมันเสียซิ คบมันทำไม ตามใจมันทุกอย่าง แต่มันไม่เคยตามใจเรา

นี่คิดเปรียบเทียบเพียงข้อนี้ นี่เป็นญาณตัวที่ ๒ มองเห็นความดับ ใครเดินผ่านหน้า วัตถุผ่านหน้า เห็นว่าพังหมด พวกนี้ไม่มีอะไรเหลือ ไม่มีโอกาสจะอยู่คู่กับโลกต่อไป แม้แต่ร่างกายของเราก็พัง เมื่อร่างกายของเราจะพังแล้ว เราจะมีอะไร สำหรับความพังต่อไป แล้วเราจะเกิดต่อไปนั่นมันเป็นของดีรึ ข้อนี้ก็ทิ้งกันได้แค่นี้

นี่นึกถึงความตายเป็นอารมณ์ในด้านสมถภาวนา เอาเป็นตัวยึดเป็นเครื่องประคับประคอง นึกถึงความตายไว้เป็นปกติ อย่าไปนึกว่าชาวบ้านเขาจะตายนะ นึกถึงเราตาย เมื่อเราจะตายเสียอย่างเดียว แล้วใครล่ะจะมีประโยชน์สำหรับเรา นึกเท่านี้พอ นึกให้มันเห็น ใช้ปัญญาเป็นเครื่องพิจารณา คือว่าอย่าใช้สัญญามากเกินไป

ญาณที่ ๓ ภยตูปัฏฐานญาณ ปรีชาคำนึงเห็นสังขาร ปรากฏเป็นของน่ากลัว มันน่ากลัวตรงไหนล่ะบรรดาท่านพุทธบริษัท คำว่า สังขาร ในที่นี้ก็หมายถึงว่า ร่างกาย อย่าไปเอาสังขารในขันธ์ ๕ นะมันคนละเรื่อง สังขารในขันธ์ ๕ ท่าน หมายถึงอารมณ์ นี่เอาร่างกายของเรานี่แหละ ร่างกายของเรามันเป็นของน่ากลัว น่ากลัวตรงไหน กลัวตรงที่มันเป็นของไม่แน่นอนน่ะซิบรรดาท่านพุทธบริษัท มันหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลา ร่างกายที่เราอาศัยมันก็หลอกเรา มันบอกมันแข็งแรง มันมีสภาพดี มันยังไม่ตาย มันยังไม่แก่ ดีไม่ดีตาขาวเป็นน้ำข้าวแล้วมันก็ยังหลอกอีก นี่ถ้าจะพูดไปตามส่วนว่าร่างกายมันหลอกหรือว่าใจของเรามันหลอก

ถ้าจะพูดไปอีกทีก็คือ ร่างกายนี่เป็นของน่ากลัวก็เพราะเราอาศัยอยู่กับมัน ไม่ช้ามันก็พัง ถ้ามันพังเมื่อไร ถ้าเราไม่หาที่พึ่งใหม่มันก็จะไม่มีที่อาศัย กลัวตอนที่มันจะพังนำบรรดาท่านพุทธบริษัท

แต่ความหลงนี่ไม่ใช่ร่างกายมันแนะนำให้เราหลง เรามันเลวเอง ร่างกายเกิดขึ้น เปลี่ยนแปลงไปทุกวัน เราไม่ได้พิจารณา ร่างกายประกอบไปด้วยความทุกข์ทุกวัน เราไม่ได้พิจารณา นี่เรามันระยำเอง ความเลวของเราเอง

นี่พระพุทธเจ้าแนะนำสอนให้กลัวร่างกาย ก็เพราะกลัวที่มีไม่ทรงตัว มันเปลี่ยนแปลง มันทำการสลายตัวเรียกว่า มันมีการทรุดโทรมอยู่ตลอดเวลา มันหาสิ่งที่ปรากฏจริง ๆ ไม่ได้ กลัวมัน เมื่อกลัวแล้วทำอย่างไร คิดว่าชาตินี้เราเกิดมาเพราะชาติก่อน ๆ เราโง่ เราจึงแสวงหาร่างกาย เราก็มีร่างกายขึ้นมาได้ การที่เราจะมีร่างกายขึ้นมาได้ก็เพราะความเมาในร่างกาย เรารักในกาย พอใจอยากได้กาย และใครเขาทำอะไรกายก็ยึดถือกายเป็นสำคัญ โกรธเขา นี่อาการที่มัวเมาแบบนี้มันจึงเป็นเหตุให้เรามีกาย

ต่อแต่นี้ไปถ้าหากกลัวมันเสียแล้ว ก็จงกลัวต่อไป ร่างกายนี้น่ากลัว กลัวความพังของมัน กลัวความไม่เที่ยงของมัน กลัวความสกปรกโสมมของมัน ตอนนี้เอาตรงไหนกันดีล่ะ บรรดาท่านพุทธบริษัท เอา กายคตานุสสติกรรมฐาน ในสมถภาวนาและ อสุภกรรมฐาน ในสมถภาวนาและ มรณานุสสติกรรมฐาน ในสมถภาวนา มาพิจารณารวมกันเป็นวิปัสสนาญาณด้วย จะได้ช่วยกันชี้เหตุผลว่าร่างกายมันน่ากลัวตรงไหน ความจริงไม่น่ากลัวอย่างเดียว มันน่าเกลียดเสียด้วย

วิปัสสนาญาณข้อที่ ๔ อาทีนวานุปัสสนาญาณ ปรีชาคำนึงเห็นโทษ ให้เห็นโทษของร่างกายคือขันธ์ ๕ ว่ารูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ได้แก่ร่างกาย มันมีแต่โทษอย่างเดียว ตั้งแต่เราเกิดมา เราเคยเห็นอะไรเป็นคุณบ้างบรรดาท่านพุทธบริษัท มันไม่มีอะไรเป็นคุณเลย ร่างกายของเรามองพิจารณาหาความเป็นคุณของมันให้เกิดขึ้นซิ เมื่อเกิดขึ้นมาแล้วนับตั้งแต่วันแรกคลอดออกจากครรภ์มารดามากระทบกระทั่งกับอากาศที่แรงกล้า ปรากฏว่าเจ็บแสบไปทั้งร่างกาย ร้องจ้ามีทุกขเวทนา อันนี้มันเป็นคุณหรือโทษ เจ็บแสบไปทั้งตัว

พยาบาลปัจจุบัน นายแพทย์ปัจจุบันเขามีความฉลาด เด็กออกจากครรภ์มารดาใหม่ ๆ รีบเอาสำลีเข้าไปห่อไว้ อุ้มให้ความอบอุ่น เพราะการอยู่ในครรภ์ของมารดาร่างกายไม่เคยกระทบกับอากาศ และความอบอุ่นจากธาตุไฟของมารดามีความสุข นี่มากระทบความเย็นความร้อนเข้า ผิวใหม่ประสาทมันใหม่ยังไม่เคยชิน อาการเจ็บแสบมันก็ปรากฏ จึงเกิดอาการร้องขึ้น นี่เป็นหมอตำแยสมัยปัจจุบัน

ถ้าเป็นหมอตำแยสมัยโบราณยิ่งไปกว่านั้นอีก ทั้งเจ็บทั้งแสบร่างกายยังไม่พอ พอออกมาแล้วท่านหมอตำแยก็รีบเอาน้ำเข้ามาล้าง ก็เกิดความหนาวจัด แสบร่างกายเหมือนกับเวลาหน้าหนาวจัด ๆ หนาวจัด ๆ อาการทางผิวกายจะเครียด จะเจ็บไปทั้งตัว แต่ว่านั่นเราชินกับความหนาวเสียแล้ว นี่เรายังไม่ชิน มันออกใหม่ๆ นี่มันเจ็บหนัก อาการเจ็บอาการปวด มันเป็นโทษหรือมันเป็นคุณ และออกมาแล้วความหิวปรากฏ ความหิวนี่เราก็รู้อยู่แล้วนี่ ว่าความหิวอาการเป็นอย่างไร คือถ้ายังไงไม่ได้กินอะไรยังหิวอยู่ เรามีความสุขหรือความทุกข์ ถ้ามันเป็นความสุขมันก็เป็นคุณ และ

อาการปวดอุจจาระปัสสาวะปรากฏอีก ถ้าเราไม่ได้ถ่ายอุจจาระไม่ได้ถ่ายปัสสาวะ จะมีความรู้สึกเป็นอย่างไร จะมีความสบายใจหรือว่ามีความเครียดทางใจ ถ้ากำลังเป็นเด็กถ่ายอุจจาระมายังเคลื่อนตัวไม่ได้ ถ่ายอุจจาระปัสสาวะรดตัวเอง ความเหม็นปรากฏ ประสาทมันยังใหม่ ก็มีอาการกระทบแรงเหม็นจัด จะประสาทใหม่หรือประสาทเก่าก็ตามที่ไปนั่งอยู่ในส้วมที่มันมีกลิ่นเหม็นจัด ๆ เราจะมีความรู้สึกเป็นสุขหรือเป็นทุกข์ จะเห็นว่ามันเป็นคุณหรือว่ามันเป็นโทษ

ต่อมาความป่วยไข้ไม่สบายปรากฏ สบายไหมคนป่วย....? เอาละนึกเอาเองก็แล้วกันว่ามันเป็นคุณหรือว่ามันเป็นโทษ มันเป็นสุขหรือว่ามันเป็นทุกข์

ต่อมาความแก่ปรากฏ ตาเคยดี หูเคยดี ตาก็มองไม่ค่อยเห็น หูก็ฟังอะไรไม่ค่อยได้ยิน มันเป็นสุขหรือเป็นทุกข์ ร่างกายที่มีอาการแข็งแรงกลับเปลี้ยเพลียลงไป เพราะความเฒ่าชราเข้ามาถึง ทำอะไรไม่ค่อยจะไหวต้องอาศัยคนอื่น การยืมจมูกคนอื่นเขาหายใจมันเป็นสุขหรือมันเป็นทุกข์.....?

ต่อมาการพลัดพรากของรักของชอบใจปรากฏ เพราะอาศัยกายเป็นเหตุ ถ้าไม่มีกายมันก็ไม่มีของอย่างนี้ สิ่งที่เรารักจากไป พลัดพรากจากกันไป มันเป็นสุขหรือมันเป็นทุกข์

เอาละสรุปกันง่าย ๆ เมื่อความตายปรากฏ ถูกเขาด่าเขาว่าก่อน เขานินทา เขาให้ร้าย มันเป็นสุขหรือมันเป็นทุกข์ ถ้ามันเป็นทุกข์มันก็เป็นโทษ ถ้ามันเป็นสุขมันก็เป็นคุณ อันนี้ก็ขอพระโยคาวจรทั้งหลายมาพิจารณากันเองก็แล้วกัน มองดูว่าร่างกายมันเป็นโทษหรือมันเป็นคุณ มันเป็นสุขหรือมันเป็นทุกข์ ถ้าจะมานั่งแนะนำบอกว่า "มันเป็นโทษจ้ะ" แบบนี้อยู่เสมอ ก็จะพากันคิดว่านี่เราไม่ได้ใช้ความคิดของเราเลยนี่ มานั่งแนะนำให้เชื่อกันอยู่ตลอดเวลา นี่มันจะมีประโยชน์อะไร

ขอบรรดาพระโยคาวจรทั้งหลาย องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อเวลาที่พระองค์ทรงสอนพระองค์ก็ไม่เคยบอกว่า จงเชื่อเถิดที่ตถาคตพูดนี้ มีแต่องค์สมเด็จพระชินสีห์บรมศาสดาทรงตรัสว่า

เมื่อเราตรัสไปแล้ว พูดไปแล้ว จงอย่าเพิ่งเชื่อ ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะว่าถ้าเชื่อก่อนเป็นอธิโมกขศรัทธา จัดว่าเป็นความโง่ เราไม่สรรเสริญ เมื่อท่านทั้งหลายฟังแล้วจงใช้ปัญญาพิจารณาดูก่อน ถ้าวาจาที่เรากล่าวไปนี้มันเป็นคุณเธอ จึงเชื่อ ถ้าวาจาที่เรากล่าวมานี้มันเป็นโทษ หรือไม่เป็นความจริง ตามที่เรากล่าว เธอจงอย่าเชื่อ

นี่พระพุทธเจ้าทรงตรัสอย่างนี้ เมื่อเราพิจารณาไป เราก็หันไปดู บารมี เสียด้วย ช่วยเอา บารมีทั้ง 10 ประการ เข้ามาประคับประคองใจให้ใจมีกำลัง ถ้าบรรดาท่านพุทธบริษัทใช้ บารมีทั้ง ๑๐ ประการ ประคับประคองอยู่ตลอดวัน การเจริญวิปัสสนาญาณมันไม่เกิน 7 วัน เราก็เป็นพระอรหันต์ได้ นี่เราพูดตามความจริงของนักปฏิบัติทั้งหลายที่ท่านปฏิบัติกัน

เร็วเกินไปไหมบรรดาท่านพุทธบริษัท หากท่านบอกว่าเร็ว อาตมาก็จะบอกว่าช้าเกินไป

หากว่าท่านทั้งหลายมี บารมีทั้ง ๑๐ ประการ ครบถ้วนเป็น ปรมัตถบารมี เพียงแค่ใช้เวลาที่อาตมาพูดนี้ ฟังแล้วก็ได้สำเร็จ อรหัตผล

ถ้าจะไปพูดกันว่ามีบารมีละก็มันหนักใจนัก ความจริงองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าก็ทรงเห็นจะรับรองว่า คนที่สนใจในด้านสมถภาวนา หรือวิปัสสนาภาวนาต้องมีบารมี อาตมาเห็นว่าคนไม่มีบารมีเกิดมาเป็นคนไม่ได้ แต่ว่าท่านทั้งหลายจะรู้จักใช้บารมีให้เป็นประโยชน์หรือไม่นั้น นี่เป็นเรื่องสำคัญ เพราะว่าบารมีนี้องค์สมเด็จพระทรงธรรม์บรมศาสดากล่าวว่าเป็น กำลังใจ

เอาละ บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย เวลาที่จะพูดก็หมดเสียแล้ว สำหรับวิปัสสนาญาณตอนนี้ก็ขอยุติไว้แต่เพียงเท่านี้ก่อน

ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒน์มงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแด่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดี

ที่มา

http://www.luangporruesi.com/331.html




<object width="480" height="360"><param name="movie" value="//www.youtube.com/v/p3WitHwyfqg?version=3&amp;hl=th_TH&amp;rel=0"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="//www.youtube.com/v/p3WitHwyfqg?version=3&amp;hl=th_TH&amp;rel=0" type="application/x-shockwave-flash" width="480" height="360" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object>




<object width="480" height="360"><param name="movie" value="//www.youtube.com/v/Is7XY5MIo4I?hl=th_TH&amp;version=3&amp;rel=0"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="//www.youtube.com/v/Is7XY5MIo4I?hl=th_TH&amp;version=3&amp;rel=0" type="application/x-shockwave-flash" width="480" height="360" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object>

 

พยสนสูตร
[๘๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ภิกษุใดด่าบริภาษเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย กล่าวโทษพระอริยะ
ภิกษุนั้นจะไม่พึงถึงความฉิบหาย ๑๐ อย่าง อย่างใดอย่างหนึ่ง
ข้อนี้มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาส
ความฉิบหาย ๑๐ อย่างเป็นไฉน
คือ ภิกษุนั้นไม่บรรลุธรรมที่ยังไม่บรรลุ ๑
เสื่อมจากธรรมที่บรรลุแล้ว ๑
สัทธรรมของภิกษุนั้นย่อมไม่ผ่องแผ้ว ๑
เป็นผู้เข้าใจว่าตนได้บรรลุในสัทธรรมทั้งหลาย ๑
เป็นผู้ไม่ยินดีประพฤติพรหมจรรย์ ๑
ต้องอาบัติเศร้าหมองอย่างใดอย่างหนึ่ง ๑
ย่อมถูกโรคอย่างหนัก ๑
ถึงความเป็นบ้า มีจิตฟุ้งซ่าน ๑
เป็นผู้หลงใหลกระทำกาละ ๑
เมื่อตายไปย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ๑
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุใดด่าบริภาษเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย
กล่าวโทษพระอริยะ ภิกษุนั้นจะไม่พึงถึงความฉิบหาย
๑๐ อย่างนี้ อย่างใดอย่างหนึ่ง ข้อนี้มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาส ฯ

โทษของการกล่าวโทษพระอริยะ ๑๐ ประการ ได้แก่
๑.ไม่บรรลุธรรมที่ยังไม่บรรลุ
๒.เสื่อมจากธรรมที่บรรลุแล้ว
๓.สัทธรรมย่อมไม่ผ่องแผ้ว
๔.เป็นผู้เข้าใจว่าตนได้บรรลุในสัทธรรมทั้งหลาย
๕.ไม่ยินดีประพฤติพรหมจรรย์
๖.ต้องอาบัติเศร้าหมองอย่างใดอย่างหนึ่ง
๗.ย่อมถูกโรคอย่างหนัก
๘.ถึงความเป็นบ้ามีจิตฟุ้งซ่าน
๙.เป็นผู้หลงใหลกระทำกาละ(ตายอย่างขาดสติ)
๑๐.เมื่อตายไปย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาตนรก
จาก"พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๔ ข้อ ๘๘

 

คุณวิเศษส่วนองค์และต่อส่วนรวม


1. เป็นผู้ได้บำเพ็ญบารมีมามาก

2. ทรงอภิญญาสมาบัติและปฏิสัมภิทาญาณ

3. ทรงเถรธรรม ประกอบด้วย รัตตัญญู (รู้ราตรีนาน), สีลวา (มีศีล), พหุสสุตะ (ทรงความรู้ได้ฟังมาก), สวาคตะปาฏิโมกขะ (วินิจฉัยพระวินัยได้ดี), อธิกรณสมุปปาทวูปสมกุสละ (ฉลาดในการระงับอธิกรณ์ที่เกิดขึ้น), ธัมมกามะ (ใคร่ในธรรม), สันตุฏฐะ (สันโดษ), ปาสาทิกะ (น่าเลื่อมใส), ฌานลาภี (คล่องในฌาน) และ อนาสวเจโตวิมุตติ ปัญญาวิมุตติ (บรรลุเจโตวิมุติ และปัญญาวิมุติ สิ้นอาสวกิเลส

4. รู้แจ้งในไตรภูมิ

5. เป็นที่รักของพระ พรหม เทพยดาและมนุษย์ทั้งปวง

6. สอนคนให้เข้าใจถึงพระนิพพานได้จริง ตามมาตรฐานการปฏิบัติธรรมแห่งพระพุทธศาสนาครบถ้วนทั้ง 4 หมวด อันได้แก่

6.1) สุกขวิปัสสโก ปฏิบัติธรรมแบบเรียบ ๆ มีมรรคมีผล แต่ไม่มีความรู้พิเศษ

6.2) เตวิชโช หรือเรียกว่า วิชชา 3 มีมรรคมีผล และมีความรู้พิเศษคือ ทิพจักขุญาณ รู้ว่าคนเกิดมาจากไหน ตายไปไหน เป็นต้น มีญาณ 8 ประการ

6.3) ฉฬภิญโญ หรือเรียกว่า อภิญญา 6 มีมรรคมีผล และมีความรู้พิเศษคือแสดงฤทธิ์ได้ 5 อย่าง หากหมดกิเลสด้วยจะเรียกว่าได้อภิญญา 6

6.4) ปฏิสัมภิทัปปัตโต หรือเรียกว่า ปฏิสัมภิทาญาณ มีมรรคมีผล และมีความรู้พิเศษครอบคลุมทั้ง 3 หมวดแรก ปฏิสัมภิทาญาณนั้นคือ ทรงพระ

ไตรปิฎก(แตกฉานในเหตุและผล), รู้ภาษาคนทุกภาษาและภาษาสัตว์ทุกชนิด และคล่องแคล่วในการสอนธรรม (ขยายความให้เข้าใจก็ได้ ย่อความให้เข้าใจก็ได้)

คำกล่าวที่จารึกในแผ่นทองซึ่งบรรจุใต้แท่นพระประธาน เมื่อพ.ศ. 2519 ในแผ่นทองได้จารึกไว้ดังนี้ เราพระมหาวีระ มีพระราชานามว่า ภูมิพล เป็นผู้อุปถัมถ์ ร่วมด้วยพุทธศาสนิกชนส่วนใหญ่ สร้างวัดนี้เป็นพุทธบูชา เมื่อศักราชล่วงไปแล้ว 2700 ปีปลาย จะมีพระเจ้าธรรมิกราช นามว่า ศิริธรรมราชา สืบเชื้อสายมาจากเชียงแสนและสุโขทัย ร่วมกับพระอรหันต์ จะมาบูรณะวัดนี้ สืบพระศาสนาต่อไป คณะของเราขอโมทนา แต่อยู่ช่วยไม่ได้ เพราะไปพระนิพพานหมดแล้ว

อีกทั้งท่านยังได้ตั้งสัตยาธิษฐานฝากลูกหลานของท่านไว้ดังนี้.....

" ฉันขอตั้งสัตยาธิษฐาน อ้างคุณพระศรีรัตนตรัย มีองค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นประมุข พร้อมด้วยพระอริยสงฆ์ทั้งหมดและพระพรหม และเทพเจ้าทั้งหมด ขอทุกท่านจงกำหนดจิต จดจำลูกหลานของฉันไว้ ว่าบุคคลใดก็ตาม เมื่อเวลาจะตายขอให้สติสัมปัชัญญะสมบูรณ์ มีจิตน้อมไปในกุศลกรรม และขอให้ได้รับผลที่ฉันได้ทำไปแล้วทุกประการแก่ลูกหลานของฉันทุกคน เวลานี้ฉันมองดูแล้วนะ ตรวจดูแล้ว สิ่งที่ฉันต้องการมันสมใจนึกแล้ว ฉันมีความอิ่มใจบอกไม่ถูก ปลื้มใจที่ความปรารถนาสมหวัง ที่ฉันตั้งใจไว้นาน ปรารถนาไว้นานคิดว่าจะทำไม่ได้ แต่เวลานี้ทำได้แล้ว ลูกหลานของฉันทุกคน มีศรัทธาเป็นอจลศรัทธาแล้ว มีความมั่นคงในพระพุทธศาสนาแล้ว มีความดีพอสมควรแล้ว"

......ก่อนทิ้งกายสังขารไป หลวงพ่อฤาษีฯ ท่านยังเตรียมการ ช่วยแผ้วถางทางกุศลไว้เพียงนี้

ถ้าบุคคลใดทราบแล้ว แต่ยังไม่เห็นความสำคัญของท่าน ไม่ทราบว่า จะกล่าวเช่นไร.....