ขอถามว่า ทหารที่ไปรบเพื่อประเทศชาติ แล้วไปยิงคนฝ่ายตรงข้ามตาย บาปไหมครับ

ทหาร ในกองทัพมีสองส่วน

ส่วนแรก กระทำการฆ่าเพราะใจที่ดิ้นรน อยากให้ตัวอยู่รอด และหวังในรางวัล ทรัพย์ และทาส

ส่วนที่สอง การทำเพราะวินัย อุปบารมี พลีกรรม

ทหาร ทั้งสองส่วน มีกรรมที่ต้องชดใช้ร่วมกัน ไม่ว่าใครก็ตามที่เป็นผู้ฆ่า

กรรมที่เกิดจากผู้ฆ่าโดย ทหารส่วนที่หนึ่ง มีน้อย เพราะมักเลี่ยงการสู้

กรรมที่เกิดจากผู้ฆ่าโดย ทหารส่วนที่สอง มีมาก เพราะไม่เลี่ยง แถมยังคอยดูแลส่วนที่หนึ่ง

ผลรวมของกรรมของการฆ่า โดยทหารส่วนที่สองหากมีมาก มักเป็นฝ่ายชนะ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง

กลุ่มที่ร่วมสงคราม หากกลุ่มใดมีสักส่วนทหารส่วนที่หนึ่งมากกว่า มักเป็นฝ่ายพ่ายแพ้

อีกนัยหนึ่ง กลุ่มที่มีทหารส่วนที่หนึ่งมาก คือ กลุ่มที่มากด้วยตัณหา ราคะ โทษะ และ
อัตตารักตัวตน ทำทุกอย่างเพื่อสนองตน หากรบชนะที่ไหนก็ปล้มสะดม และหาโอกาส
กดขี่ ดังนั้น การสิ้นไปของกลุ่มที่มีสัดส่วนทหารส่วนที่หนึ่งมาก จึงมีผลดีต่อการสงบ
สุขในระยะยาว

เมื่อกลุ่มใดที่มีสัดส่วนทหารส่วนที่สองเยอะกว่า เมื่อเสร็จการรณรงค์สงครามแล้ว ก็มัก
แยกย้ายกันไปตามทาง ไม่ได้รออยู่เพื่อหวังแบ่งสันปันส่วนทรัพย์ ลาภ ยศ สรรเสริญ
มักจะแยกย้ายไปทำกรรมดีเพิ่มเติม และชักชวนทหารส่วนที่หนึ่งให้ได้ร่วมบุญด้วย


เพราะตระหนักอยู่ว่า ถึงแม้จะชนะ แต่ก็ชนะบนความโศก โทมนัสของคนจำนวนมาก
เป็นกรรมที่ต้องรับผิดชอบ เล็งเห็นซึ่งทุกข์ ไม่ใช่เห็นสุขจากการชนะ

* * * * *

ในสมัยพุทธกาล แม้ศาสนาพุทธยังคงดำเนินการเผยแผ่อยู่ ก็มีหลายเมืองที่
ยังก่อสงครามกันอยู่ มีสีหอำมาตย์ทหารผู้ทะแกล้วกล้าท่านหนึ่ง รบชนะได้หลาย
เมือง หลายศึก กษัตริย์จึงปูนบำเน็จให้อย่างมากมาย และยกให้บริหารราชการ
ต่างพระองค์เป็นเวลา 7 วัน เรียกว่าขึ้นสู่ความสูงสุด แต่ลาภ ยศ สรรเสริญก็
ได้หาสามารถเกาะเกี่ยวใจเขาไม่ ไม่ได้ลำพองใจนั่งว่าราชการด้วยมานะแต่อย่าง
ใด ประกอบกับพบว่าคนในครอบครัวนั้นได้สูญเสียไป จึงเล็งเห็นทุกข์จากสรรพ
สิ่งทั้งปวง แต่มิอาจรู้เห็นทางหลุดพ้น จนราชรถที่ได้รบการประทานอนุญาติให้
ใช้มาถึงมณฑลที่พระพุทธองค์แสดงธรรม จึงได้ลงไปนมัสการ และได้รับฟังธรรม
ที่เหมาะสมจึงแทงตลอด บรรลุอรหันต์ แต่ด้วยกิจธุระในการสั่งสอนผู้คนไม่มี จึง
ได้พลีกายเป็นสิ่งบันเทิงธรรมแก่ที่ประชุม

* * * *

ทหารที่ตายลง แต่จิตใจยังหวงแหนพวกพ้อง ที่ตั้ง จะเกิดเป็นเปรตเฝ้าสถานที่

ทหารที่ตายลง จิตใจยังโกรธแค้น อยากมี อยากได้ อยากอยู่ อยากใช้ ก็มักมีแต่
ทุคติภูมิทั้งหลายรองรับ

ทหารที่ตายลง จิตใจละวางวินัย อุปบารมี รู้สึกแค่หมดหน้าที่ ก็จะเกิดในสวรรค์

.................




แต่อย่างไร ก็ยังมีกรรมตรง และเศษกรรมที่คอยตามสนอง ต้องชดใช้

 

คำถามแบบนี้ รู้สึกว่าเคยมีผู้ถามแล้ว
มันต้องแยกระหว่างทางโลก กับ ทางธรรม แยกอาณาจักร ออกจาก ศานจักร
การฆ่าทุกชนิดทั้งตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจบาปทั้งนั้นในทางศาสนาทั่วไป ในทางธรรมทั่วไป
แต่ในทางโลก มันเป็นเรื่องของสมมุติ ของกิเลศ ไปเปรียบเทียบกันไม่ได้
อีกอย่าง ในการรบทัพจับศึก สมมุติเป็นกษัตริย์ของทั้งโลกในอดีต ฆ่าคนอย่างผักอย่างปลามามากมาย แต่ก็มีคนเชื่อว่า ท่านเป็นเทพเป็นเจ้า ทำนองนี้
แต่ในทางศาสนา ท่านเหล่านี้ล้วนเสวยกรรมชั่วทั้งนั้น อาจตกนรก อาจไปเกิดในเดียรัจฉานภูมิ ทนทุกข์เวทนาถูกฆ่าถูกแกงอยู่ร่ำไป ชดใช้เวรกรรมที่ตนเองก่อมา
หาใช่ได้เป็นเทพ เป็นเจ้า แต่อย่างใดไม่
เพราะกฏแห่งกรรมไม่เคยหลอกผู้ใด เป็นปรมัทถ์ทุกครั้งที่มีการฆ่า ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่

 

บาปครับ....จึงเป็นผลกรรม
ติดตามตัวกันมาและต้องใช้กรรมนั้น
แต่พิจารณาแล้ว

กรรมดี...ที่จะต้องรับใช้ชาติและพร้อมตายทุกขณะลมหายใจ...เท่านี้เป็นพรหมแล้วขอรับ....ธรรมไมท่านพวกนี้ระลึกชาติโดยสมมุติก็ได้ตามมุมมองนะขอรับ

กรรมชั่ว...ก็ต้องชดใช้กรรม

แต่บุคลเหล่านี้จะมีคำหนึ่งที่ยึดมั่นคือ
จะ.....กลับมาทุกครั้งที่ชาติต้องการ...ขอรับแลกกับอะไรก็แลกตายแล้วก็ยังจะมา


แก้ไข
ขอโทษ
อถัย
สามัคคี


ทั้งสองฝ่ายเลยขอรับคือหนทางเดียวเท่านั้นที่จะหลุดพ้นขอรับ...ทั้งทางโลกและทางธรรมมะ

 

สรุป

เกิดเป็นคนนี่ซวย....ไม่มีทางเลือก

 

ผมว่ามีทางเลือกเยอะดีนะ ทำบุญก็ขึ้นสวรรค์ ทำบาปก็ลงนรก

ไม่อยากไปเกิดก้อวนเวียนเปนสัมภเวสี อิอิ เยอะจะตาย

ขอบคุณทุกท่านที่ตอบนะครับ ได้มุมมองเยอะเลย อิอิ อนุโมทนาทุกคนคร้าบ

 

บาป แน่นอน ล้านเปอร์เซน

การฆ่า สิ่งที่รู้ว่า สิ่งนั้นมีชีวิต ไม่ว่าคุณจะ มีข้ออ้างมากมายสารพัด

ไม่ว่าจะอ้างว่า ฆ่าคนเพื่อชาติ ศาสานา หรือ กษัตร์ ก็ บาปแน่ๆแท้ๆจริงๆ

ถ้ามันเป็นหน้าที่ มันก็เพราะว่า คุณเลือกที่จะทำหน้าที่นี้เอง

คุณต้องยอมรับ ชะตากรรม ที่ คุณเลือก

เพียงแต่ หลังจากคุณ ชดใช้กรรมหนักที่ ฆ่าคน

ที่อ้างว่า เพื่อชาติ คุณก็อาจจะได้ ผลที่ดีจากการเป็นคน

รักชาติ ใน ชาติต่อๆไป