ขอคำแนะนำค่ะ การปฎิบัติตนระหว่างทางโลกและทางธรรม

จากลิ้งค์ ตั้งแต่ไฟล์ ที่ 051 ครับ

 

ต้องลองฝึกที่จะอยู่กับวิหารธรรมของเราในชีวิตประจำวันให้ได้นะ
แรกๆก็ต้องมีหลงลืมไหลตามกระแสโลกไปบ้าง แต่มันจะค่อยๆน้อยลงๆจนเรารู้สึกได้เองว่าสิ่งที่อยู่นอกกายเป็ส่วนหนึ่งสิ่งที่เราอยู่(วิหารธรรม) เป็นอีกส่วนหนึ่ง
ลองเลือกวิหารธรรมที่จะใช้อยู่ในชีวิตประจำวันเอานะ ของแบบนี้ฝึกกันได้ไม่กี่วันก็เริ่มเห็นผลแล้ว

 

เชื่อว่า ธรรม นั้นเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันคะ พ่อแม่ครูอาจารย์ที่ปฎิบัติดีปฎิบัติชอบส่วนตัวแล้วนับถือหมดคะ ส่วนธรรมะหลวงตาที่นำมาโพสนั้น เกิดจากจิตที่เป็นกุศลคะ เจตนาดี เพราะการที่ทำให้คนมีดวงตาเห็นธรรมมาขึ้นเป็นการสร้างกุศล เผื่อท่านใดติดขัด ได้อ่าน แล้วทำให้เกิดความกระจ่างได้ เช่นเดียวกับโพสนี้คะ ดิฉันคุรฝพ่อคุณแม่ปลูกฝังใดธรรมะ สวดมนต์ รักษาศีลห้ามาตั้งแต่ยังเด็กๆ แต่เพิ่งจะมา อยากที่จะปฎิบัติธรรมอย่างจริงจัง เมื่อไม่ถึงปีที่ผ่านมา จากการได้มีโอกาศไปบวชชีพราหมณ์ ได้พบหนังสือหลวงตา ที่ตอบปัญหาให้ตัวเอง ซึ่งในระยะเวลาตอนนั้น เพิ่งเรียนจบปริญญาตรี หมาดๆ ยังมีเวลาอยู่กับตัวเองมาก ปฎิบัติตนแล้วมีสมาธิในส่วนที่อยู่ที่บ้านและที่ วัด แต่ในระยะเวลาอันใกล้นี้ ก็จะต้องมีงานทำ ซึ่งจะอยู่ในทางโลกแบบเต็มๆ จริงอยากที่จะรักษาสมาธิและจิตไว้ ไม่ให้มันหลงไปกับกระแส ดิฉันก็เหมือนเด็กพึ่งหัดเดินคะ ทางข้างหน้าอีกยาวไกล แค่พยายามทำตัวเองให้ดีขึ้น ส่วนการดีบอกว่าไปตัดสินธรรมนั้น จริงๆ เปล่าเลยคะ มันเป็นแค่ความรู้สึกส่วนตัวของแต่ละบุคคล ว่าถูกจริตกันหรือไม่ หนทางแห่งความสำเร็จมีตั้งหลายทาง ดิฉันจึงไม่เคยตำหนิใครเลยนิคะ แค่ทำใจเป็นกลาง พยายามรับฟังและไม่ยึดติด

อนุโมทาบุญคะ ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปนะคะ

 

ถ้าเรายังอ่านหนังสือไม่ออก เราก็จะต้องพยายามฝึกอ่าน กอไก่ ขอ ไข่ ไปเรื่อยๆ เพื่อเป็นการสะสมก่อนคะคิดแบบนี้ ดิฉันเป็นอีกคนนึ่งที่ไม่ได้อ่านหนังสือออกเลยเมื่อตอนเกิดมา ก็เลยต้องเริ่มจากรับฟัง พิจารณาและอนุโมทนา เพราะคนที่เค้าได้สอนอ่าน แม้แค่ กอไก่ พยางค์เดียว ก็นับเป็นครูแล้วคะ
ตอนเข้าใจก่อนนะคะภูมิรู้แต่ละคนไม่เท่ากัน เอามาตัดสินกันไม่ได้ คุณเล่าปังก็อย่างที่เคยพูดไว้แหละคะ คุณก็เป็นครูคนหนึ่งเช่นกัน ที่คอยสอบสภาวะจิต คอยกระตุ้นเตือนให้คิด ตรงนี้หนูก็ขออนุโมทนาบุญเช่นเคยคะ

 

เป็นในสิ่งที่เราเป็น บางทีลืมเห็นในสิ่งที่ควรเห็น (เพราะยังไม่ถึงวาระ)

"เห็นทุกข์ จึงเห็นเรา"

ทุกข์ในที่นี้ไม่ใช่ทุกข์ทั่วๆไป ทุกข์ตัวนี้เมื่อปรากฏขึ้น ... ร้อง อุทาน ได้ว่า อั้ยหยา

 

55555 ไม่ต้องห่วงหนูเลยค่าาาา หนูยังไม่ทิ้งพุทโธ แน่นอน พุทโธเนี่ยถูกจริตหนูที่สุดแล้ว เพียงแต่ว่ามันเกิดข้อสงสัยที่ว่า ถ้าเวลาหนูตั้งใจที่จะต้องอ่านหนังสือสอบ หนูต้องไปโฟกัสที่เนื้อหาในหนังสือแทนที่ พุทโธ ตรงนี้หนูยังไม่สามารถแยกจิตออกเป็นสองพร้อมกันได้ค่ะ แล้วหนูก็ได้คำตอบจากที่ยกมาว่า แค่หนู ตั้งจิตตั้งมั่นกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แล้วรู้ทันทุกขณะจิต ว่าตัวเองทำไรอยู่นั้นก็ถือเป็นการที่เราไม่ส่งจิตออกนอก เช่นเดียวกับที่เราภาวนาพุทโธ มันเลยกระจ่างมากคะ เพราะหนูสับสนกับปัญหาตรงนี้มานานจริงๆ ยังไงก็ขอบคุณที่เป็นห่วงหนูนะคะ

 

เป็นปริศนาธรรมใช่มั้ยค่ะ ณ ตอนนี้หนูมีธรรมอยู่เท่านี้จริงๆ คงไม่สามารถเข้าใจได้หมด หวังว่าซักวันคงมีปัญญาที่จะสามารถเข้าใจได้อย่างท่องแท้
อนุโมทนาบุญคะ

 

สิ่งที่อยู่นอกกายเป็ส่วนหนึ่งสิ่งที่เราอยู่(วิหารธรรม) เป็นอีกส่วนหนึ่ง
ลองเลือกวิหารธรรมที่จะใช้อยู่ในชีวิตประจำวันเอานะ

รบกวนถามคะ

ลองเลือกวิหารธรรมที่จะใช้อยู่ในชีวิตประจำวันเอานะ อย่างไรบ้างคะ
ช่วยขยายความซักหน่อยได้ไหมคะ??

 

ไม่ใช่ปริศนา ใดๆ

มันเป็นไปตามคำกล่าว ของพระพุทธเจ้า เปะเปะ เลย
ทุกข์ที่ว่านั้น ในชั่วชีวิต คนๆนึงได้เจอ รึเปล่า ก็ไม่แน่นอน
แต่ผู้ที่เจอ เข้าจังๆ แล้วเกิดดวงตาธรรม ขึ้น เมื่อนั้นแหละ จะเกิดการ พลิกจิต ขั้นต้น

เราเอง ก็คล้ายๆ เธอในช่วงอายุนั้น มองโลกด้วยใจใสสะอาด มีแต่ให้ ให้ ให้

แต่การพลิกจิต เพื่อเข้าสู่ธรรมอันสูงสุด (พุ่งเข้าทางธรรมหมดใจ)
ต้องอาศัย
"เมื่อเห็นทุกข์ จึงเห็นเรา"

แต่ไม่ต้องไปค้นหา เมื่อถึงเวลา มันจะพุ่งเข้ามาปะทะ อย่างแรง เหมือนรถไฟฟ้า พุ่งชน เลยทีเดียว

แค่บอก หลักธรรม ให้ผ่านตาเฉยๆ ไม่มีอะไร

 

ขอโทษคุณเดินตรงด้วยคะ ไม่มีเจตนาให้เข้าใจ เรื่องพุทโธ แบบนั้นนะคะ จิตยึดกับพุทโธทุกขณะ หนูคิดว่าประเสริฐสุดแล้วคะ เพียงแค่ในตอนนี้หนูยังทำไม่ได้แบบนั้น เพราะยังต้องอ่านหนังสือสอบ ทำงาน ฯลฯ ภูมิธรรมยังไม่เกิดมากขนาดนั้นคะ หนูเลยได้วิธีใหม่ที่ทำให้จิตสงบขึ้นในช่วงอ่านหนังสือนี้ก่อน ส่วนนอกนั้น จิตยังยึดติดกับพุทโธเหมือนเดิม และจะพยายามให้จิตแนบสนิทมากขึ้นคะ

 

เนี่ยะ อ่านทีผมโพสบอกกล่าวให้ดีๆ

จิตคุณจะบริกรรมพุทโธ แล้วมีการกำหนดรู้

หรือ จิตคุณจะทำงาน ทำการ คิดโน้น คิดนี่ แล้วมีการกำหนดรู้

ไอ้การทำงาน ทำการ คิดโน้น คิดนี่ พุทโธ ไม่ได้หายไปไหน
หากสำคัญว่า พุทโธ หายไม่ได้บริกรรม เนี่ยะ ฟังธรรมไม่เข้าใจ

เข้าไม่ได้หมายเอา บัญญติ ว่า จิตไปคิดคำว่าอะไร

เขาเอากริยาจิตที่ระลึก ในสิ่งที่ประกอบ อยู่ หากมีการกำหนดรู้
เขาเรียกว่า จิตพุทโธยังอยู่ ไม่ได้หายไปไหน

ทีนี้ คนฉลาด มีปฏิภาณ จะกล่าว หรือ ยกเห็น ความเป็น สิ่งเดียวกัน
ได้อย่างไร มีความเกิดดับอย่างเดียวกัน เห็น สัญญาในความเกิดความดับ
ของสรรพสิ่ง ...เนี่ยะ อารมณ์อันเดียว

ก็จะมี "สัญญาวิวัฏ" ไม่ติดในสัญญาใดๆ แม้ตัวที่สัญญาระลึกได้ว่าสรรพสิ่ง
เกิดดับด้วย

มีฉันทะในธรรมปฏิบัติ มีสัญญาระลึกกำหนดรู้ความเกิด ความดับ หาก
ทำได้ตลอด ทุกขณะจิต ไม่แยกว่า นี่เวลาบวชพราหมณ์ นี่เวลาทำงาน
พุทโธ ไม่ได้หายไปไหน ...พวกบอกพุทโธหาย นั้นพวกโง่ ยังไม่รู้การภาวนา

พอรู้ได้แบบนี้ จะเกิด " เจโตวิวัฏ " มีความดำริ หรือ เจอหนทางนำออก

กำหนดรู้ด้วย ตามเห็นความเกิดความดับ ไปเรื่อยๆ ด้วย อธิฐานจิต ก็จะ
ไปพบ จิตวิวิวัฏ ....มาถึงตรงนี้ จิตจะถึงฐานของสมาธิ สัมมาสมาธิ
ไม่ต้องเติบบริกรรมอีก ไม่ต้องแยกความคิดใดๆว่าไม่ใช่บริกรรมอีก
หมดความจำเป็น [ ภาวนาด้วยภูมิจิตมนุษย์ปรกติ ทุกประการ ]

มีญาณหยั่งรู้แล้วว่า อะไรเป็นทาง

ที่เหลือก็จะเป็น เรื่องชำระ ขจัด ขัดเกลาไปเรื่อยๆ จนจิตสัมผัส วิโมกข์

แล้ววิโมกข์นั่นแหละที่เกิดดับแปรปรวน ...ก็จะเห็น สัจจธรรม




ถ้า ยังคิดว่า คนสอน มันโง่ ไม่รู้ความแตกต่างของอินทีรย์ ก็เชิญ
ชื่นชมตัวเองว่าเก่ง ว่าเจ็ง ต่อไป ..................

โง่แล้วดันมา ชี้ว่า คนสอนว่าโง่ ไม่ฉลาดในความแตกต่างของจริต

คิดเอาเอง หรือว่า ให้ใครมันกระซิบหลอก ให้พาไปผิดทาง ครับท่าน !!!

 

โถ่ จะให้เด็กอนุบาลหนึ่ง ไปเรียนกับชั้น ด็อกเตอร์ได้ยังไงละคะ คุณเล่าปังไม่เข้าใจว่าภูมิธรรมหนูมีแค่จิ๊ดริด กับคุณเล่าปังที่ผ่านที่เห็นมาแล้ว จะเอามาเปรียบเทียบกันได้อย่างไร ตอนนี้หนูก็ยังพยายามในแบบวิถี อนุบาลหนึ่งของหนู ยังไงก็ช่วยชี้แนะด้วยคะ

 

doctor ก็คือ doctor วันยังค่ำ อะเนอะ

boxer ก็คือ boxer ฉันใดฉันนั้น ... บ๊อก บ๊อก .. บอ๊ก บ๊อก

ทำตัวให้เล็ก กระจิ๊ดรี๊ดดดดด เข้าไว้ คำสอนพระพุทธเจ้า


แอบสอนได้อย่างถึงพริกถึงขิง เชียวนะ ตัวแค่นี้

"ผู้พล่าม จะไม่ทันฟัง และไม่ทันเกมส์"
เดวรอดูนะ มันจะออกอาการ

 

ก็ เนี่ยะ ชี้แนะไปแล้ว ชี้ธรรมขั้นอนุบาลนี่แหละ

แต่ เด็กอนุบาล ไม่ทราบว่า พุทธานุบาล เนี่ยะ มันเริ่มอย่างนี้

เพราะอะไร

เพราะไปเอา กิเลสในตนเป็นใหญ่ เอามานะ อัสมิมานะ อัตติมานะ มากาง
หน้าสล่อน ขนอัตตามาเรียนธรรม

สอนให้ ง่ายเท่าไหร่ ก็ สำคัญว่า ธรรมด๊อกเตอร์

คิดไปเอง กดตัวเอง ....เพราะ ชมตัวเองว่า มีความรู้แล้ว(แบบอนุบาล)
สร้างขึ้นมากางกั้น ธรรม

 

ไอ้ ศิษย์หลวงพ่อพุธ ทำตัวเป็น เทวดา บางตัวเนี่ยะ ขี้เกียจจะว่า

คราวที่แล้ว เข้ามา ตล่อมหน้า ตล่อมหลัง สร้างสมาธิล้อมพลัง

จน เกือบเอาไปเป็น เมีย ได้สำเร็จ


เดชะบุญ พ่อแม่ฝ่ายหญิง เขาเห็นว่า ส่งลูกสาวให้หมาไปแดก เสียยัง
ดีกว่า มาโดน พวกอ้างธรรมหาเมีย เลยรีบ จับแต่งกับคนอื่นไปเสีย

รอดไป

 

เดรัจฉานชาติ เริ่มออก อาการ

 

ถ้าหนูทำให้คุณเล่าปังขุ่นเคืองหนูก็ขอโทษนะคะ หนูไม่ได้มีเจตนาแบบที่คุณคิดนะคะ หนูแค่จะสื่อว่า แบบที่พระพุทธเจ้า โปรดบัวสามเหล่าแรกแหละคะ บัวเหล่าสุดท้าย ถึงอย่างไรก็โปรดไม่ได้อยู่ดี บางทีระดับสติปัญญาของคน ณ วันนี้ยังไม่เข้าใจ อนาคตอาจจะกลับมาย้อนดูแล้วเข้าใจก็ได้ ยังไงหนูก็เคารพคุณเป็นครูคนนึงอยู่ดี เพียงแค่ตอนนี้หนูยังไม่มีปัญญาที่จะเข้าใจ เท่านั้นเอง
ขอโทษอีกครั้งนะคะ ถ้าทำให้ขุ่นเคืองใจ ขอบคุณในความหวังดีที่คอยตักเตือนหนูเสมอ

 

โอ อย่าง แสบบบบ

สาธุ สาธุ

ปล อนาคตนี่คือ ชาติหน้า ป่าว

 

ฮึย ดูดีๆ ใครกดข่มใคร

ดูดีๆนะ ใครวาดฐานให้ตนเป็น แล้วสำคัญว่าตนเป็น

ใครว่าคุณเป็นบัวเหล่าโน้น เหล่านี้ แล้ว ก็สำคัญว่า ฉันคือบัวเหล่านั้น เหล่านี้


โทษไปทั่ว แต่ไม่กำหนดเห็น .......ว่า สำแดงตัวว่ารู้ ทั้งๆที่ ไม่มีญาณ


คนที่ตีตัว วางตัว โดยที่ยังเต็มไปด้วยกิเลส ............

ถามจริง มองไม่ออกหรือว่า ใครกดคุณ ทำให้คุณขุ่นใจ