การศึกษาไทย ควรก้าวไปทางไหนดี

นั่นสินะ ทำไมครูต้องตีนักเรียนล่ะ
เคยสนทนากับท่านรองฯ(หญิง) โรงเรียนขยายโอกาสแห่งหนึ่ง
ท่านบอกว่าเคยขว้างอะไรสักอย่างใส่นักเรียนด้วยความมีน้ำโห
กะจะให้เฉียดๆเป้าหมายเพื่อเป็นการตักเตือน
...อืม!...ติงไม่ค่อยเห็นด้วยกับการเตือนลักษณะนี้นะคะ
ถ้าจะเตือน ก็ควรเตือนด้วยวาจาที่มีเหตุผล
ให้เด็กเขาคิดได้เองว่าสิ่งที่เขาทำ ควรหรือไม่ควร ถูกหรือผิด เพราะเหตุใด
เดี๋ยวเด็กเอาครูเป็นแบบอย่างละก็...น่าสงสารเด็กนะคะ

 

ถ้าประเมินอย่างเที่ยงธรรม ครูติงพร้อมรับการประเมินเสมอค่ะ
อย่าให้เหมือนการประเมินวิทยฐานะที่เป็นอยู่ในขณะนี้นะคะ

 

วันนี้ได้รับมอบหมายงานเพิ่มขึ้นอีก ๑ งาน ที่ยอมรับว่าหนักมาก
ทำงานกับนักเรียนเกือบสามพันคน
กับภาระหัวหน้างานส่งเสริมคุณธรรม จริยธรรมและคุณลักษณะอันพึงประสงค์

ขอรับคำแนะนำจากท่านสมาชิกด้วยความเคารพค่ะ เกี่ยวกับกรอบงาน ภาระงานที่ควรทำเพื่อให้ผลงานออกมาครบถ้วนและส่งผลดีต่อผู้เรียน สถานศึกษา และชุมชนให้มากที่สุด ขอบพระคุณล่วงหน้านะคะ

(แอบหวั่นใจว่าจะทำงานไหวหรือเปล่า เฉพาะงานที่ทำอยู่ ดูแลการทำงานทางวิชาการของครูร้อยกว่าคนนั้นไม่ง่ายเลย เพราะผู้บริหารต้องการผลสัมฤทธิ์ ๙๐ เปอร์เซ็นต์ขึ้นไป)

 

มีอะไรที่มากกว่านี้ในบางครั้ง.....

 

งานท้าทายและฟังแล้วมีคุณค่ามากเลยครับ ^^

 

น่าสนใจนะครับ มีการแยก
คุณธรรม | จริยธรรม | คุณลักษณะอันพึงประสงค์
ออกจากกัน

 

ยินดีด้วยกับตำแหน่ง...."เจ้าคณะภาค" ฝ่ายฆารวาส)....^_^....Y
**********************************************

 

คุณแอ๊บแบ้ว...คุณ(-*-)...
ติงยังคิดไม่ตกเลยค่ะ
ทำงานโดยไม่มีงบประมาณ จะทำอย่างไรดี....
เป็นงานที่ท้าทายจริงๆ
เป็นงานที่ทำแล้วได้บุญ
แต่จะทำรูปแบบใดบ้างนะ...
(มีงานนักเรียนพระราชทาน (ม.ต้น-ม.ปลาย) และโรงเรียนวิถีพุทธด้วยนะคะ แถมด้วย ๕ ห้องชีวิตตามแนวของวัด......)

 

กตัญญูดุจพื้นคนดี
กตเวทีพฤติศีลดีเขตกั้น
สัมมาทิฏฐิธงตั้งนำนั้น
สังคหวัตถุทั้งสี่ใช้อยู่ร่วมกัน
************************

 

... ยังคิด"ไม่ตก" ....เหมียนกานเลย..แสดงว่าผ่านประเมิน...มั๊ง....^_^....
*********

 

เห็นใบสมัคร"ครูดีไม่มีอบายมุข"
พอครูติงจะสมัคร กลับมีคนค้านค่ะ
เขาว่าเธอเป็นผ้าขาว ไม่มีแรงบันดาลใจอะไร
ไม่สามารถจูงใจคนที่ร้ายให้กลายเป็นดีได้
ต้องเป็นคนที่ชั่วสุดๆ แล้วกลับตัวกลับใจได้
นั่น! โครงการเขาต้องการอย่างนั้น
ติงอ่านใบสมัคร ก็คิดเช่นกันค่ะ
ว่าชีวิตติงราบเรียบเกินไป
อบายมุข ๖ ไม่ต้องเลิก เพราะไม่เคยอยู่ในใจแม้แต่สักอย่างเดียว
พระที่บอกหวยก็ยังท้อ ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะมาบอกหวยครูติง
ชาตินี้ เห็นทีจะต้องรับประทานแห้วแล้วละค่ะ:'(

 

มันน่าขำ
ติงเคยถามพี่สาวว่า"เป็นไปได้ไหม ที่งานแต่งจะไม่มีเหล้า"
พี่สาวบอกว่า"เป็นไปไม่ได้เลย
สังคมเรารับไม่ได้ ไม่เคยมีใครทำได้"
ติงก็เลยบอกพี่ว่า "งั้น.... ติงจะไม่แต่งงาน
หรือไม่ก็ไม่จัดพิธีแต่งงาน"

 

สังคมแถวบ้าน
เวลามีคนตาย มักมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาอยู่เป็นเพื่อน
พวกเขาไม่นอน อยู่ได้หลายๆวันหลายๆคืน...
มารับอาหารจากบ้านงาน...(ไม่หวงค่ะ)
ส่งเสียงเอะอะน่ารำคาญ

งานของคุณแม่ ติงบอกพี่ๆ ว่าห้ามเด็ดขาดไม่ให้คนพวกนี้มา
ก็ได้ผลนะคะ พอเราเอาจริง เขาก็ไม่มา
ให้รู้ซะบ้าง ว่าไผเป็นไผ
^____^

หลังจากนั้น หมู่บ้านของติง ก็มีคนเอาอย่างคือห้ามบุคคลเหล่านี้มา แต่ก็ยังมีอยู่บ้างที่ยังชอบ....เพราะคนเราชอบไม่เหมือนกัน....

 

บางอย่าง...แม้เป็นสิ่งที่กระทำสืบต่อกันมาแต่โบราณ
เป็นความเชื่อ เป็นวิถีชีวิต
แต่ถ้าไม่ถูกธรรม เราควรเลือกธรรม
ใครจะเชื่อเราอาจห้ามเขาไม่ได้ แต่เราสามารถห้ามตนเองได้
จึงควรเริ่มที่เราก่อน

 

ขอบคุณ...เจ้าคณะภาค...(ภาคฆารวาส)

 

สมัยก่อนโน้น...เริ่มแรกโรงเรียนที่สอนหนังสือและสรรพวิชานั้น อาศัยวัดเป็นที่เรียน และได้พระภิกษุสงฆ์สอน และอบรม...ต่อมาเมื่อมีโรงเรียนเกิดขึ้น มีครูมาสอนวิชาการมากขึ้น วิถีชาวบ้านก็เริ่มห่างวัดกันมากขึ้น ปัญหาเรื่องคุณธรรมจริยธรรมก็ตามมา...

สมัยก่อนเมื่อเด็กๆอยู่ใกล้วัดใกล้พระ เรื่องคุณธรรมจริยธรรมไม่ค่อยได้รณรงค์กันสักเท่าไร เพราะทำกันเป็นปกติ ไม่ได้ขาดแคลนเหมือนในสมัยปัจจุบันนี้...เมื่อวันนี้คุณธรรมจริยธรรม ขาดแคลนผู้คนจึงพากันโหยหาแต่คุณธรรมจริยธรรม(จากเด็กนักเรียนบ้าง จากคนอื่นๆในสังคมบ้าง แต่กับตนเองนั้น...เฮ้อ..)

ทางออกของเรื่องนี้คือ ครูติง ไปกราบเรียนท่านเจ้าคณะอำเภอหรือเจ้าคณะตำบล ขอความเมตตาจัดหาพระภิกษุสงฆ์เข้ามาเป็นผู้อบรมสั่งสอน ในเรื่องคุณธรรมขั้นพื้นฐาน...อบรมนักเรียนแล้ว ต้องอบรมครูด้วย อบรมภารโรงด้วย อย่างนี้ก็จะเป็นการดีด้วยกันทุกฝ่าย พระภิกษุสงฆ์ได้ถ่ายทอดคุณธรรมความรู้ ครู นักเรียน ได้เรียนรู้ ฝึกฝน...อีกพวกหนึ่งคือ ปราชญ์ชาวบ้าน ท่านเหล่านี้มีภูมิความรู้มากแม้ไม่ได้มีปริญญาก็ตามที...แง่คิด คุณธรรม มุมมองจากชีวิตจริงก็ช่วยให้ความรู้ทั้งครูและนักเรียนได้อย่างดี...

ลองดูนะครับ...บางอย่างไม่ถนัด ก็หาผู้ที่ถนัดกว่ามาให้คำแนะนำ...

 

คำว่า กุศล มาสนธิ เข้ากับคำว่า อุบาย จึงเป็นคำว่า กุศโลบาย...คืออุบายที่เป็นกุศล...
คนสมัยก่อนเขามีกุศโลบายในการอบรมสั่งสอนเด็ก...
การเปรียบเทียบ
การยกตัวอย่าง
บุคคลาธิษฐาน
ภาษิตและคำพังเพย
นิทานพื้นบ้าน...ที่ไม่ใช่มีแค่กระเบื้อง แกรนิต ไม้ ปาเก้ เท่านั้น..
การตี ก็เป็นวิธีการหนึ่ง...

นับตั้งแต่เด็กเล็กๆ หัดคลานได้ จะไปหยิบของมีคมเข้า ผู้ใหญ่เห็นเข้าจึงตี คือตีให้กลัว เพื่อจะได้จำว่าต่อไปอย่าทำอย่างนี้อีก นี่ก็เพราะมันเป็นอันตราย แต่เด็กขณะนั้นไม่รู้ พูดฟังยังไม่รู้เรื่อง การตี เพื่อให้กลัวแบบนี้ จึงมีเจตนาให้เกิดความปลอดภัยแก่เด็กเล็ก...

เมื่อเด็กโตขึ้นมาแล้ว ทำผิดขึ้นมา แต่แรกย่อมตักเตือนแนะนำก่อน เมื่อผิดสองผิดสาม ท่านจึงตี...ตีให้กลัว ให้เจ็บ ให้อาย เพื่อจะได้ไม่กล้า ไม่กล้าทำความผิด หรือให้กลัว คือกลัวที่จะทำความผิด เมื่อกลัวและไม่กล้าทำความผิดแล้ว ย่อมไม่เกิดโทษต่อเด็กเหล่านี้ในเวลานั้น หากต่อเมื่อภายภาคหน้าเติบใหญ่ ได้คิดแล้ว ได้พิจารณาเห็นเหตุผลที่ผู้ใหญ่ตีเอานั้น เพราะหวังดี เกรงว่าจะเป็นอันตราย เมื่อเติบใหญ่แล้วได้คิด รู้ยั้งคิดได้แล้ว เมื่อนั้นก็ไม่ต้องตี...

ความเป็นเด็ก ที่แม้จะรู้ว่าผิด แต่ยังอ่อนด้อยประสบการณ์ ย่อมขาดความยั้งคิดเอาได้ง่าย ดังนั้นการทำให้กลัว ให้อาย ต่อความผิด จึงยังจำเป็นอยู่ ทั้งนี้เพื่อไม่ให้ถลำตัวไปในทางที่ชั่ว เนื่องจากโจรร้าย อาชญากรนั้น ไม่ได้เป็นแต่กำเนิด พวกนี้ก็เริ่มจากการทำผิดเล็กๆน้อยๆมาก่อนทั้งนั้น ต่อเมื่อไม่มีบทลงโทษ ไม่ต้องหวาดกลัว ก็ต่างพากันย่ามใจ จนกระทั่งทำผิดร้ายแรง สร้างความเสียหายให้กับคนในสังคมหมู่มาก ดังนี้แล้ว การทำให้กลัวและอายต่อความผิด จึงจำเป็นสำหรับเด็กบางคนอยู่ การตีก็ด้วยอาศัยเหตุเช่นนี้ที่มีมา..

เมื่อเด็กนั้น ยังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีอย่างแจ่มแจ้งนัก...ยังแยกแยะเพื่อตัดสินใจไม่ได้ ... ครูที่ฉลาด ก็จะต้องให้แง่คิดเพื่อให้เด็กเหล่านี้ รู้วิธีการตัดสินใจ ในการจะกระทำอะไรลงไป เมื่อไม่มีพ่อแม่ หรือครูผู้ปกครองอยู่ใกล้ ว่าสิ่งใดไม่ควรพูด ไม่ควรทำ...

"ให้จำเอาไว้ว่า สิ่งใดที่คิดจะพูด หรือ คิดจะทำลงไปแล้ว ไม่อยากให้พ่อแม่รู้ ไม่อยากให้ครูอาจารย์รู้...สิ่งนั้นเป็นสิ่งไม่ดี จงอย่าพูดออกไป และจงอย่าทำลงไป"

ครูติงควรนำบทนี้ไปแนะนำครูที่โรงเรียนให้ไปถ่ายทอดต่อยังนักเรียนอีกทีหนึ่ง เพื่อใช้เป็น เครื่องชี้วัดว่าสิ่งใดไม่ควรกระทำ
เม้นท์ไปเม้นท์มานี่มันจะเป็นการสอนครู มากกว่าสอนนักเรียนนะครับ...สอนนักเรียนผมไม่ค่อยด่าหรอกครับ เพราะนักเรียนยังเป็นผู้ไม่รู้ จะผิดบ้างก็เพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แต่คนเป็นครูเขาต้องรู้ ถ้าไม่รู้ ทำผิด แล้วยังเถียง แบบนี้มันน่าลงโทษให้หนัก...ว่าปะ...

 

แสดงว่าไม่ค่อยได้ดูซีรีส์ซึ่งสินะครับ

แต่ก็อนุโลมใช้กับส่วนใหญ่ได้ครับ

 

วันนี้เป็นวันคล้ายวันสถาปนาโรงเรียน ทำบุญตักบาตร ถวายภัตตาหาร แล้วจะเอาบุญมาฝากนะคะ...

 

งานส่งเสริมคุณธรรม จริยธรรม นั้นเริ่มสอนจากสิ่งที่ใกล้ตัวก่อน เด็กจะเข้าใจได้ง่าย เช่น ดูแบบอย่างคำขวัญเด็กในสมัยก่อน ซึ่งรวมทุกอย่างใว้ด้วยกัน
๑ นับถือศาสนา รู้เรื่อง บาป /บุญ ดี/ชั่ว
๒ รักษาตั้งใจมั่น
๓ เชื่อฟังพ่อ แม่ ครูอาจารย์
๔ วาจานั้นต้อง สุภาพอ่อนหวาน
๕ ยึดมั่นกตัญญู
๖ เป็นผู้รู้รัก การงาน
๗ ทำหน้าที่บากบั่น ไม่เกียจไม่คร้าน
๘ รู้จักออมประหยัด
๙ ต้องซื่อสัตย์ตลอดกาล
๑๐ มีน้ำใจนักกีฬา กล้าหาญ