การดูจิตโดยปฏิบัติสัมมาสมาธิ ย่อมไม่คิดไปเองว่าจิตเป็นอนัตตา

ก็มึงบ้าไง คนเขาสอนให้ภาวนา สติทันกาล ก่อนกาลไง แต่มึงหนะ
บ้าการปรักปรำเขาไม่เลิก เลยได้แต่ พร่ำรำพันเรื่อง สติหลังกาล

โถ่ โหลยโถ่ย สอนไม่เป็น ไม่รู้เขาเรียนอะไรกันอยู่ สักแต่ชอบใจปรักปรำ
ให้เขาย่ำเท้าอยู่แต่ตรงจุดที่ตนต้องการ แล้วก็ละเมอพร่ำพูดพร่ำเพื้ออยู่อย่าง
นั้น ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวรับรู้ความเป็นจริงเลยว่าเขาไปกันไหนต่อไหนแล้ว

 

การ ระลึก ถึง อกุศล ที่เราได้ทำลงไปแล้ว หรือ อกุศลที่เราได้ติดไปแล้ว ภายหลัง

เป็น การทำให้เราได้รู้จัีกสภาวะ เหล่านั้น เป็นการทบทวน เป็นการสร้างสติปัญญา ให้เห็น ความหลงไป

เมื่อ เห็นบ่อยๆ เข้า เราก็จะเบื่อหน่ายว่า นี่เอาอีกแล้ว เผลอไปตามมันอีกแล้ว

ก็ตั้งสัจจะบ้าง ตั้งกำลังจิตพละ บ้างว่า ต่อไปจะไม่เผลอตามไปอีก

หรือ บ้างก็ ทบทวน ในปฏิจสมุบบาท ต้นเหตุของอกุศลนั้นอีกที ให้มีปัญญาแจ้งขึ้นไปเรื่อยๆ ก็จะถอน ความโง่ ความหลง ในสิ่งนั้นได้ เป็นลำดับไป

เรียกว่า ทำ มรรคให้แจ้่ง

 

ใครไปปรักปรำ ใครหละคุณ

ความไม่จริงเอามาพูดกัน มันก็ต้องแก้ด้วยความจริง

คนพูดของไม่จริง รับไม่ได้เอง ก็เท่านั้น

 

ไม่ต้องไปหมายให้เป็นใคร

เพราะธรรมดา จิตเราไม่ได้หมายว่าต้องเป็นใคร

นอนหลับ ก็ไม่ได้หมาย

เล่นเน็ตก็ไม่ได้หมาย

แต่ มันจะหมายบางครั้งบางตอนเท่านั้น

นอกนั้นเป็นการรู้ เท่านั้น

 

ดูของสด ต่อหน้าต่อตา ไม่หัดรู้หัดดู
ไปดูแต่ของแห้งๆ ระลึกดูสิ่งที่เกิดไปแล้วผ่านไปแล้วเป็นอดีตไปแล้ว มันก็ดีอยู่หรอก
ตรงที่ยังทวนได้
แต่ดูของสดที่เพิ่งเกิดจะจะ เห็นของจริงจะจะ มีประโยชน์กว่านะ
เขาเน้นสอนให้ดูธรรมชาติที่เกิดจะจะ ตรงหน้า นะ ไม่ต้องเสียเวลาย้อนอดีตขึ้นมาดู

 

เฮอะ ยายหลังเขา นี่ สภาวะทั้งตัวยังจมขี้อยู่เลย คิดจะไปมองของสดๆ

 

การ ระลึกได้ ขึ้นชื่อว่า ระลึกได้ ก็คือ สติ เป็นองค์แห่งโพชฌงค์

ส่วนการทบทวน อกุศล หรือ กุศล ที่ผ่านมาของจิต เป็๋น ธัมมวิจยะ

เป็น ของสำคัญมาก ใครไม่ทำแบบนี้ จมอยู่กับขี้แน่

 

จิต นี้ มันจมอยู่ทั้งดวง ให้รู้ไว้

กายทั้งกายนี้ จิตมันแผ่ซ่านออกด้วยอวิชชา ไม่มีขาดตอนเลย

เพราะฉะนั้น อย่าคิดว่า มองสดๆ อยู่

ก็มันจมอยู่ตลอด จะไปมองอะไรสดๆ

มันไม่เห็นสภาวะ ที่ติดอยู่เอง เลยคิดว่า เห็น ของเกิดดับ

แต่ สักกาย ที่มันไม่เกิดดับ มันติดอยู่

อวิชชา สังขาร สฬายตนะ มันพ่นออกมาอยู่ตลอดเวลา

เอาหละนะ ขอตัว

 

ถ้าติดสมมุติบัญญัติ ก็คุยกับคนอื่นลำบาก โต้แย้งถกเถียงไม่สิ้นสุด
มีแต่ยึดเอาบัญญัติที่ตนเห็นชอบเท่านั้นว่าถูก บัญญัติที่ตนไม่เห็นชอบด้วย
ก็ถือว่าไม่ถูก ก็อยู่แต่ในโลกของตัวเอง กับโลกที่คิดว่าตัวเองคิดว่าถูกเท่านั้น
ไม่มีทางเห็นถูกได้ตามจริง ไม่เห็นความจริง เห็นแต่บัญญัติที่คิดว่าถูกแล้วดีแล้ว

 

เขาดูของสดกันทั้งนั้นแหละ มีแต่ท่านนะแหละ มองไม่เห็นเอง
ยังทวนอดีตไม่เลิก

 

รูปเจ้าปุกปุย หมาที่วัดอรัญวิเวก อาจารย์เปลี่ยน แม่แตง เชียงใหม่
เพิ่งถ่ายเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนะ

เวลาพระท่านฉันท์อาหาร เจ้าปุกปุยจะมานั่งสงบเสี่ยบเฝ้ารองเท้าพระท่าน
ทำเช่นนี้ทุกวัน และตรงเวลา ( พระในวัดท่านบอกมา )

 

เอาของจริง มากองไว้ตรงหน้า ดันมาบอกว่า สมมติบัญญัติ

อวิชชาผลักดัน นี่หัดให้มันได้พักได้ผ่อนบ้าง ด้วยการ น้อมสติ เปิดจิตรับธรรม ตั้งด้วยสมาธิ นั่นแหละ จึงจะเห็นธรรมได้

 

หนังเก่า...

 

ไหนว่ามา ว่า มองสดๆ แล้วเห็นอะไรบ้าง

กิเลส มันเกิดทีหลังหรือ เกิดตรงหน้า

ไอ้ที่มองสดๆ ตรงหน้า มันไม่ใช่รากเหง้ากิเลส

เพราะถ้า มันเป็นรากเหง้ากิเลส แล้วเห็นมัน ก็เท่ากับว่า เราทันมันแล้ว

แต่ เราไม่ทันมัน มันจึงเป็นกิเลส นี่จำเอาไว้

เพราะฉะนั้น หมั่นทบทวน อกุศล ในใจ ที่ได้ทำไปและผ่านมาแล้ว แล้ว

เตือนตน ข่มบ้าง พิจารณาบ้าง ทบทวนบ้าง จึงจะเห็น แจ้งขึ้นได้

 

ของจริง มันอยู่่ที่คนประพฤติปฏิบัติ

คุณเคยเสวนาคนที่ปฏิบัติเหล่านั้น ต่อหน้าหรือเปล่า

หากไม่เคย จะเอาที่ไหนมาพูดว่า เห็นตามข้อเท็จจริง

มันก็มีแต่ ละเมอ คิดเอา วาดภาพไว้ จินตนาการไว้ จนเกิดเขม่าควัน
หลงตามคิดว่า มีจริงตามนั้น แล้วก็ด่าว่ากล่าวสั่งสอน คนในจินตนาการ
ของตนไปอย่างคนบ้า ใช่หรือไม่ใช่หละครับ

 

มีสติหลังจาก อกุศล นั้นเกิดแล้ว กระทำอกุศลไปแล้ว<!-- google_ad_section_end --> = เผลอ แล้วค่อย รู้

สองประโยคนี่ สมมุติต่างกัน แล้วความจริงเหมือนกันไหม
คุณตัดสินว่าคำพูดหนึ่งไม่ถูก แต่อีกอันหนึ่งถูก ทั้งที่มันมีความหมายอย่างเดียวกัน
ไม่เรียกว่าติดบัญญัติหรือไง
บัญัตินี้ถูก อีกอันหนึ่งผิด ทั้งๆที่ความหมายก็อันเดียวกัน
ง่ายๆแค่นี้ยังหลง แล้วที่ความหมายยากๆ จะไปมีอะไรเหลือ มีแต่ตีความตามใจตัวเอง

 

เสวนาต่อหน้าต่อตา มันก็คือ เสวนาต่อหน้าท่อนอิฐท่อนปูน

มันจะต้องไปเสวนาต่อหน้าต่อตา อะไรให้มันมากความ

อะไรเป็นธรรม มันก็ปรากฎชัด ก็เท่านั้น

 

นี่พูดไม่รู้เรื่องนะนี่ งอแงแข่งกับลูกตัวเองบ่อยละสิ

 

แล้ว มึงหละ

ก็บอกแล้วไงว่า ต้มซ้อนต้ม

 

ว๊า...พูดแบบนี้ ไม่สมศักดิ์ศรี ลุงขันธ์ เลยนะเนี่ย
เดี๋ยวคนอื่นที่ติดตามท่านอยู่ ก็เสื่อมศรัทธาหรอก