กลัวการนั่งสมาธิครับ

กลัวเจ็บ นะเรื่องนิดเดียว แต่กลัวนั่งนานๆนะดิทำยากจริงๆ

 

ขอบคุณมากนะครับ สำหรับความคิดเห็น

ผมจะลองทำดูครับ
ชอบความยากลำบาก

แต่เหมือนแม่ชีที่วัดจรัญบอกว่า
เลือกนั่งสมาธิกับวัดไหน วิชาไหน
ให้เลือกไปเลยอย่างหนึ่ง
แล้วฝึกให้ดีไปเลย

 

โอ้โห..เล่นโด๊ปสู้กิเลสเลยเร๊อะ !?

คหสต กระผมว่าปล่อยมันไปเถอะครับ ร่างกายมันจะเป็นยังไงเวลานั่งสมาธิน่ะ
ตามรู้.. กาย(ร่างกาย) เวทนา(อารมณ์) จิต(ความรู้สึก) ธรรม(ธรรมชาติทุกๆสิ่งภายในตัวเราล้วนแล้วแต่ เกิด ดับ )
ถ้าเอาแต่หนีความลำบากมันก็จะพาให้เราหนีปัญหา หนีทุกข์ เหมือนเราๆท่านๆเคยหนีมาแล้ว
แต่ก็ยังไม่พ้นทุกข์อยู่ดี หันหน้าสู้หาเหตุของทุกข์แล้วทำลายมันเสียดีปัจจุบันนั้นๆ

อาการอยากสบายนี่ก็เช่นกันเป็นกิเลสอย่างนึง ..
นั่งสมาธิไม่ใช่เพียงเพื่อความสบายสงบ เห็นนิมิตนั่นโน่นนี่นะ อย่าเข้าใจผิด
อย่างคนอื่นๆเขาว่านั่งแล้วสงบนี่ ..ก็ต้องพิจารณาด้วยว่าสติปัญญาเป็นไปเพื่อถอดถอนกิเลสน่ะ
มันมีผุดขึ้นมาบ้างหรือยัง หรือเอาแต่จะสบาย ยุงกัดนิดหน่้อยก็สติกระเจิงแล้ว
หรือหนีไปนั่งมุมเงียบๆอยู่ึคนเดียว พอมีอะไรเข้ามาในจิตในใจก็ฉุนเฉียว
ถ้าไม่ฝึกให้มีความคิดเห็นที่ถูกต้องเสียแต่เนิ่นๆ่ว่าเราไม่ควรไปยึดมั่นถือมั่นในสิ่งใดๆทั้งปวงแล้วนะ
ผลมันก็มีให้เห็นเป็นตัวอย่างหลายๆคนแล้ว..
หากเราไม่ฝึกให้อยู่กับทุกข์เสียก่อนจนเวลามันเลยเถิดไปไกล คราวนี้ใครจะบอกใครจะเตือนมันก็ไม่ฟังกันแล้ว เพราะกูน่ะนั่งทีไรกูก็สบายทุกที
กลายเป็นว่าไม่รู้จักธรรมชาติ ไม่รู้จัก อนิจจัง เข้าใจไปว่าสุขนี่มันเที่ยงเสมอ ตรงนี้ก็ระวังกันให้ดีนะ..
พอปวดขาปุ๊ป เปลี่ยน นั่งไม่ได้กูก็นอนซะ คือพยายามหนี..มันก็เลยฝังรากลึกลงสันดานยากที่จะเริ่มใหม่ ต้องรอให้ไปเกิดใหม่ส่วนชาตินนี้กูขอสงบก่อนก็แล้วกัน อย่างนั้นหรือ ??
และที่กล่าวมานี้อย่าเชื่อเลยนะ ให้ปัญญาพิจารณาเสียก่อน
ไม่งั้นภาษาพระเขาเรียกว่า โง่

ลองนำไปพิจารณาดูนะครับ หาประเด็นในการปฏิบัติ หาแก่นแท้ของพระศาสนากันครับ

แต่ จขกท ผมเห็นว่าเขามีทางเลือกแล้วล่ะ ไม่น่าห่วง
วัดอัมพวัน เจ้าอาวาทชื่อว่า หลวงพ่อจรัญ นะครับไม่ใช่วัดจรัญ (แซว)

 

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งค่ะ โมทนา สาธุ

เราปฎิบัติไม่ใช่เพื่อทรมานสังขาร แต่เพื่อให้เห็นทุกขเวทนา แล้วก็ตามรู้ทำให้เกิดปัญญา การที่เราปฎิบัติแบบสบายมันก็ติดสุข เคยไปฝึกที่วัดอัมพวันมาสองรอบ ครั้งแรก 10 วัน ครั้งที่สองได้แค่ 3 วันเพราะไม่สบายมากก็เลยต้องกลับอยู่ไม่ครบ ถึงได้รู้ว่าการที่เรานั่งกรรมฐานแล้วเิกิดทุกขเวทนา ถ้าเราทน ตามดู ตามรู้ พอคลายจากสมาธิเราจะเห็นสัจธรรมความจริง ตัวเบาโล่งสบาย จิตใจก็โปร่งใสมันเป็นความสุขที่ไม่มีอะไรเสมอเหมือน

 

ผมจะบอก คุณPure Heart ว่า

ไม่ต้องกลัวครับ ดีซะอีกที่คุณมานั่งสมาธิ
ว่าแต่อาการที่คุณPure Heart บอกมาทั้งหมดนั้นเนี่ย
เป็นเรื่องปกติสำหรับ"มนุษย์"ทุกๆ คนที่จะเพิ่งเริ่มนั่งสมาธิ
ถ้าคุณยังไม่ท้อที่จะนั่งสมาธิดังกล่าวเนี่ย

ผมขอแนะนำคุณว่า นั่งต่อไปเรื่อยๆ ฝึกไปเรื่อยๆ มันจะดีเองครับ
ฉะนั้น ไม่ต้องกลัวครับ เพราะถ้าหากว่า การนั่งสมาธินั้นน่ากลัวอย่างที่คุณบอกมาล่ะก็
งั้นคุณก็ทำอย่างอื่นแทนไปก็แล้วกัน

 

นั่งไปเรื่อยๆเรื่อยๆ จนจิตสงบ สงบไร้สงบ เมื่อนั้นตัณหาย่อมไม่เกิด เหอะๆ มันก็คล้ายกับนั่งเขียนพู่กันจีนนั่นหละนั่งเขียนทั้งวันทั้งคืนก็ไม่หิว ไม่เมื่อย ไม่เบื่อ ไม่ปวด เพียงเราหัดบ่อยๆ ก็เป็นอันใช้ได้

 

ฝึกที่จิตไม่ใช่ฝึกที่กาย.......จะฝึกกายหรือฝึกจิต......การทรมานกายมากไป...พระพุทธเจ้าไม่สรรเสริญ...

การนังสมาธิได้นานๆ......อาจไม่ใช่สิ่งที่น่าภูมิใจ......

มันชา.....ถ้าออกจากสมาธิก็แกะมันออก....รอสักพัก....ก็เดินต่อ.....ไม่มีปัญหาเรื่องปกติ.....ยืน เดิน นั่ง นอน ....

 

อนุโมทนาค่ะ เห็นด้วยค่ะ

 

จะบอกว่าอาการปวด เมื้อย มีกันทุกคนครับ อย่างผมนี่ตามปกติก่อนไปปฎิบัติธรรม นั่งไม่เคยเกินครึ่งชั่วโมงเลย ปวดมากต้องขยับท่านั่ง แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนไปปฎิบัติมา 10 วัน นั่งปฎิบัติอย่างน้อยวันละ 10 ชั่วโมง ปวดแล้วปวดอีก ไม่รู้จะขยับไปท่าไหนเลย เพราะมันปวดทุกท่าแล้ว และก็มีบ่อยมากที่พยายามฝืนนั่งกะว่า 1 ชั่วโมงจะไม่ขยับเลย ก็สามารถทำได้ครับ แต่ปวดมาก จนคืนนั้นต้องทานยาแก้ปวด (ศรีษะ) เพราะต้องใช้ความอดทนมาก พอนั่งได้สัก 4 วัน เรา สามารถนั่งครั้งละ 1 ชั่วโมงได้เลย วันละ 3 ครั้ง เป็นเวลา 6 วัน ประมาณ 5-10 นาที ท้ายชั่วโมงจะปวดสุดๆเลยครับ แต่ก็แปลกนะครับ อยู่มาได้ตั้ง 10 วัน ขาก็ยังเป็นปกติดี พอลุกจากการนั่งก็ไม่นาน ก็เดินได้ตามปกติ คิดว่าขาไม่น่าจะเสียเพราะนั่งสมาธิเพียง 1 หรือ 2 ชั่วโมงนะครับ ขอให้พยายามฝึกบ่อยๆ น่าจะนั่งได้นานขึ้นเอง ขอให้พยายามนะครับ อย่างเมื่อคืนผมก็นั่งได้ครบ 1 ชั่วโมง มีเจ็บนิดหน่อยแต่ไม่เท่าที่ไปฝึกมาครับ