มีใครในนี้ที่เคยซึ้งจนน้ำตาไหลในรสพระธรรมและเสียใจแบบนี้บ้าง

ตัวผม นั้น ปราถนาพุทธภูมินั้นแหละ มันก็มีหลายครั้ง ที่ผมร้องให้ น้ำตาไหล แต่ไม่ได้ร้องให้ โวยวายแบบคนบ้าเสียสติไรพวกนี้นะ แค่น้ำตาซึมไหลออกมา ก็แค่นั้น

ซึ้งพระธรรม เช่นดูการ์ตูนเกี่ยวกับพระพุทธเจ้า ตอนที่แสดงธรรมให้กับองคุลิมาน กับพระภิกษุ รูปอื่นๆ ผมก็ซึ้งในรสพระธรรม น้ำตาซึมออกมา ก็ไม่รู้ทําไม ปกติต้องซึ้งตอนร้องให้ หรือเสียใจ มันรู้สึกว่า สบาย เมื่อร้องให้ ในรสพระธรรม อ่าครับ

แล้วก็บางครั้ง ผมก็เศร้า คนนี่เกิดมาก็ต้องหวังเงิน เป็นที่หนึ่ง ถ้าไม่มีเงิน ชีวิตความเป็นอยู่ก็ไม่เป็นสุข (ยกเว้นพระหรือมนุษย์ที่เป็นเพศบรรชิพ) เช่น ตัวผมก็หวังเงินเหมือนกัน ถ้ามีเงิน ผมก็ทําทานได้มากๆ และก็มีชีวิตที่ดีขึ้น(ทางกายนะ) ก็ต้องใช้เงิน
คนอื่นๆ ก็ต้องใช้เงิน เกิดชาติไหนๆ ก็ต้องใช้เงินเป็นปัจจัย ทั้งนั้น
บางครั้งตัวผมก็เศร้า จนแทบร้องให้ ฆ่าตัวตายเพราะเงิน หนีสิ้นบ้าง (เป็นบาปมากไม่คุ้มเลย)

ยอมขายชาติเพื่อเงิน (อันนี้ไม่ได้ว่าใครนะครับ) ยอมฆ่าสัตว์ก็เพื่อเงิน (อันนี้ผมเข้าใจดีไม่ได้ว่าใครอีกเช่นกัน ถ้า ไม่ฆ่าสัตว์ก็ไม่ได้เงิน ผมก็เลยสงสาร ทั้งสัตว์ทั้งคนทีฆ่าเหมือนกัน) ยอมฆ่าคน ก็เพื่อเงิน เช่นกัน

เงินนี้ ถ้าใช้ในทางที่ผิด ตกนรก ได้เหมือนกัน ถ้าใช้เงิน อย่างทางที่ถูกไม่ได้โลภ งกเกินไป ก็ดี
คนส่วนใหญ่ทํางานแทบตายก็เพื่อเงิน เพื่อให้อยู่รอด บางคนก็รวยล้นฟ้า ใช้ชาตินี้ก็ไม่หมด ก็ยังหวงทรัพย์ตัวเอง บางคนก็จนแสนจน แต่ มีเพื่อนบ้านช่วยเหลือเเกลื้อกูนแบ่งปันกันดูแลซึ่งกันและกัน (อันนี้หาได้ง่ายตาม ชนบท) ก็อยู่ได้ ก็แปลกดี

บางครั้งผมก็ร้องให้ตั้งจิตว่า ถ้าเมื่อใดที่ผมได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแล้ว ขอให้เงิน ไม่มีค่าสักนิดเลย ถ้ามีเงินก็ขอให้มีเท่าๆกัน ไม่มีใคร รวยเกินกว่าใคร จะได้ไม่โลภมาก

 

ข้าน้อยขอคารวะ ถ้าไม่อยากให้มีคนจนละก็ ก็บำเพ็ญบารมีแบบวิริยะธิกะ สิ

 

เคยเป็นเหมือนกันค่ะ บางทีนั่งสมาธิ เวลาจิตว่างก้อรุ้สึกอยากร้องไห้อ่ะค่ะ เขาเรียกว่าอิ่มบุญค่ะ แต่ก้อรู้สึกดีนะคะว่าอย่างน้อยเราก้อได้มีจิตใตในพระธรรมอยู่นะคะ

 

เรื่องปรารถนาพุทธภูมิอย่าพูดบ่อยจนเกินไปนะครับ ถ้าใจเรายังไม่มั่นคงจริงมันจะ
เสียสัจจะได้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านรับรู้นะครับเวลาเราปรารถนา

 

เงินมีหรือไม่มี มนุษย์ก็ยังมี โลภะ โทษะ โมหะ อยู่เหมือนเดิมครับ ดังนั้นไม่ควรไปโทษเงิน โทษตัวเองดีกว่าไหม ที่ให้ค่าของเงินสำคัญกว่าค่าของชีวิต

 

เพราะการแสวงหาเงินเพื่อการดำรงชีพ ทั้งเพื่อตัวเอง เพื่อคนอื่น ที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่ในรูปแบบที่ถูกจำกัด...สำหรับบางคนแม้อยากได้เงินเพื่อเยียวยาแค่ให้ชีวิตรอด ยังหามาได้ยากลำบากซึ่งมีอยู่เยอะมาก ตราบใดที่ยังต้องอยู่กับโลกและไม่ใช่นักบวช ก็ต้องแสวงหาเงินกันต่อไป เพราะถูกจำกัดอยู่ในรูปแบบของ สังคมเพื่อการดำรงอยู่

 

การร้องไห้ที่เจ้าของกระทู้กล่าวไว้นั้นมันเป็นอาการของปิติครับ
ก็ไม่มีอะไรมาก เป็นแค่ปิติแค่นั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ คุณรู้ตัวเองดีกว่าเพื่อน
ตั้งสติแล้วใช้ปัญญาพิจารณาดูครับ อาการร้องไห้นั้น มันเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากอาการของ ปิติ ไม่ต้องเชื่อผมนะครับ ลองใช้ปัญญาพิจารณาเอาครับ ศาสนาพุทธสอนให้คนมีปัญญา ไม่ได้สอนให้อ้อนวอน ปัญญาเท่านั้นที่จะตอบคำถามในใจคุณได้ อย่างไรก็ตามขออนุโมทนาด้วยครับที่คุณปรารถนาที่จะเป็นพระพุทธเจ้าอีกพระองค์ในอนาคตข้างหน้า ก็ขออวยพรให้คุณสำเร็จสมความปรารถนาทุกประการนะครับ เจริญในธรรมครับ

 

ไม่ใช่แล้วล่ะครับ ยังไม่รู้สึกเลยครับว่าใช่

 

ตอนฟังพุทธประวัติ หรืออ่านหนังสือ หรือบทความธรรมะ ที่พระท่านอ้างอิงถึงพระเมตตาของพรุพุทธเจ้า แฮปปี้ก็ร้องห่มร้องไห้ เพราะตื้นตันใจในพระองค์มากๆเหมือนกันค่ะ แฮปปี้รับพระองค์มากเลยค่ะ (แล้วก็รักในหลวงด้วยนะ ^^) เพราะถ้าไม่มีพระธรรมของพระพุทธเจ้า แฮปปี้คงไม่อยู่เป็นคนถึงทุกวันนี้ วันนี้ก็ร้องไห้ค่ะ เมื่อเจอความตายอยู่ภายภาคหน้า แต่ไม่ได้ร้องไห้เพราะกลัว หรือเสียใจที่ใกล้ (เกือบ) ตายนะคะ แต่ร้องไห้เพราะรู้แจ้งแล้วเรื่องความตายนี้ใกล้ตัวเรา เรื่องการแตกดับนี้ง่ายจริงไ รู้แบบของจริง รู้ว่าที่ผ่านๆมาที่เราฟังมาเราไม่ได้เข้าใจและรู้จริงๆเลย แฮปปี้ไม่ได้ว่าตัวเองบรรลุนะคะ แต่แฮปปี้พยายามจะบอกว่า ต่อจากนี้ไม่กลัวตายแต่ปากว่าแล้วล่ะค่ะ เพราะรู้กระจ่างแจ้งแล้วว่า จะตายเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ ความตายอยู่ข้างๆตัวเรานี่เอง ถ้าจะให้ตายอีกรอบก็ทำใจได้แล้วค่ะ ไม่กลัวแล้วเพราะเข้าใจถึงความแน่นอน ความธรรมดาตรงนี้แล้ว ทีนี้เมื่อรอดก็ต้องรีบทำความดีให้มากๆ มาขึ้นกว่าเดิม ทำให้สมบูรณ์ เผื่อตายในวินาทีต่อจากนี้จะได้ไม่เสียดายแล้วล่ะค่ะ ^^

 

เป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าจิตใจคุณละเอียดและรับรู้ถึงความดีได้ง่าย คติของจิตแบบนี้มีแต่สุขคติครับ ถึงแม้อารมณ์ต่อมาอาจจะเศร้ากับสิ่งที่เราได้พลาดพลั้งล่วงเกินพระรัตนตรัย หรือผู้มีคุณทั้งหลาย แต่นั่นก็เป็นอารมณ์ของเทวดาครับ ที่มีความละอายต่อความชั่ว ไม่ใช่เป็นอารมณ์ของความเศร้าหมองจริงๆ การที่เราสามารถจะรับรู้อารมณ์แบบนี้ได้ แสดงว่าเราก็มีโอกาสเข้าถึงธรรมได้ง่ายเช่นกัน เพราะสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับใจเราเป็นของจริงแล้ว ไม่ใช่อารมณ์ปรุงแต่งให้ดูเหมือนว่ารู้เข้าใจแต่ไม่เข้าถึงใจ

 

อ่ออย่างงี้นี้เองขอบคุณครับ

 

ไม่ต้องกลัวว่าจะเสียสัจจะ

พูดให้บ่อยเข้าเถอะ เรายังกล่าววาจาอยู่อย่างสม่ำเสมอ

กล่าวให้มันฝังอยู่ในจิต ฝังอยู่ใรทุกลมหายใจ

ไม่ว่าจะเหนื่อยยาก ยาวไกลเท่าใด เราไม่เลิก เราไม่เลิก เราไม่เลิก

เราปรารถนาสัมโพธิญาณเท่านั้น

เราจะสำเร็จเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในอนาคตกาล

ทางสายอื่นสำหรับเรานั้นไม่มี ชีวิตนี้ จิตนี้ สละเพื่อสัมโพธิญาณ

เราจะเป็นที่พึ่งของสรรพสัตว์ เป็นมหาบุรุษ เป็นผู้รื้อขนสรรพสัตว์ไปนิพพาน

กิจอื่นของเราไม่มี ด้วยผลของบุญกุศลที่ข้าพเจ้าได้ทำมาตั้งแต่อดีตชาติ

จนถึงปัจจุบันชาติ ขอพระรัตนตรัย เทพเทวา สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกชั้นฟ้า

สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในโลก แผ่นดิน มหาสมุทร และนรก

ท่านผู้ยิ่งใหญ่แห่ง 3 โลก โปรดได้รับรู้ถึงความปรารถนาของข้าพเจ้า

และนำทางข้าพเจ้าให้เดินไปในทางที่ถูกที่ควร เพื่อให้ความปรารถนาของ

ข้าพเจ้าเป็นจริง ในอนาคตกาลข้างหน้า อย่างรวดเร็ว และง่ายดายด้วยเทอด

 

ผมไม่ได้ร้องไห้ด้วยเรื่องนี้ครับ

เห็นพี่ๆ ที่ละพุทธภูมิ เห็นพี่ที่เดินไปเป็นอริยะ แล้วอยากร้องไห้ครับ

เพราะรู้ถึงหนทางข้างหน้าที่อยู่อีกไกล เห็นฝั่งแต่ขึ้นไม่ได้

ต้องว่ายน้ำต่อไป อยากขึ้นฝั่งใจจะขาด แต่ ทำไมได้ครับ

เราขึ้นฝั่งไป น้องๆ ลูกๆ ที่เดินตามเรามาก็จะลำบาก

สูญกัปล์ก็ยังมีอยู่ เราจะเอาสบายแต่ตัวเองได้ไง

เราเป็นแสงในความมืดมิด ที่ไม่ได้แค่ส่องสว่างบอกทางแต่ตัวเรา

แต่เราปรารถนาเป็นแสงอาทิตย์ ส่องสว่างแต่สรรพสัตว์ในสงสารวัตร

คิดถึงภาระที่แบกอยู่ก็อยากร้องไห้ หนทางก็ยังอีกยาว

ถ้าคิดว่า เป็นพุทธภูมิ แล้วจะมีความสุขดังพระอริยะ มันไม่ใช่เลยนะครับ

เพราะจะต้องเป็นปุถุชน กิเลสหนา ยึดมั่นถือมั่น ไปจนกระทั้งถึงชาติที่ตนเอง

จะได้เป็นพระพุทธเจ้าเลยนะครับ

และยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนร่วมทางอีกท่านครับ

เราขอพรให้ท่านเดินทางไปจนถึงจุดหมาย

ได้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตามที่ท่านปรารถนาครับ