ฝึกมโนมยิทธิแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าได้หรือยังไม่ได้?

ถาม : ฝึกมโนมยิทธิตั้งนานแล้ว ก็ไม่รู้ว่ามันถูกต้องได้เรื่องไหม หรือว่ายังไงไม่ทราบ?

ตอบ: ก็เคยแนะนำเสมอว่า ถ้าใครมั่นใจในมโนมยิทธิ ให้ทดสอบกับสิ่งที่สามารถพิสูจน์ในระยะสั้นๆ ได้ อย่างมวยมันชกกัน กำหนดใจดูว่ามันแพ้ชนะกันยังไง ถ้าน็อคมันน็อคกันยกไหนอย่างนี้ เดี๋ยวมวยจบเราก็รู้แล้วว่าผลมันเป็นจริงหรือเปล่า

แต่ว่าสมัยที่หัดอยู่ หลวงพ่อ ท่านไปนั่งข้างถนนเลย หลับตาทำใจสบายๆ รถมา ให้ถามว่ารถสีอะไร ถ้าตอบถูกก็ให้จำอารมณ์นั้นไว้ ถ้าตอบผิดไม่ต้องจำ ทำอย่างนั้นบ่อยๆ จนกระทั่งถูกสัก ๘ ใน ๑๐ คัน ก็เริ่มเพิ่มรายละเอียด รถมาสีอะไร คนนั่งมากี่คน พอทำไปเรื่อยๆ มันคล่องตัว ผู้หญิงกี่คน ผู้ชายกี่คน เสื้อผ้าสีอะไร รถทะเบียนอะไรบอกได้หมด พิสูจน์กํบสิ่งที่พิสูจน์ได้ระยะสั้นๆ

ถาม : วัดท่าซุงเขามีบวช แล้วธุดงค์ ฝึกอภิญญาใหญ่ ไปทีไรนอนหงายเก๋ง ไม่ได้เรื่องสักที ?

ตอบ: อยากเกินไป มีอยู่ ๒ อย่าง คือ อยากเกินไป กับกลัวเกินไป ใจของเรานี่ถึงเวลามันจะกลัวเองโดยธรรมชาติของมัน เราต้องตัดสินใจเองให้ได้ ไอ้ที่บอกไม่กลัวๆ อย่างดีแค่ตาย ถึงเวลามันจะเสียวลึกๆ ในอก ในเมื่อมันเสียวลึกๆ ในอก จิตมันจะดึงตัวเองไว้โดยอัตโนมัติ คือข้างในมันจะออก อีกใจหนึ่งก็ไปรั้งมันเอาไว้ บางคนก็เลยเกิดอาการดิ้นปั๊บๆ ๆ ๆ คือมันออกกะเข้ามันก็รั้งกันไปรั้งกันมา อาการมันจะเป็นอย่างนั้น เพราะฉะนั้นต้องทำใจไม่กลัวจริงๆ ให้ได้ คิดว่าตอนนี้เราทำความดีอยู่ถ้ามันจะตายก็ช่างมัน ตายเป็นตาย อย่างนั้นจะไปได้ง่าย เพราะฉะนั้นถ้าหากว่าจะไปฝึกอภิญญาใหญ่ จะไปฝึกอะไร วิธีที่ง่ายที่สุดคือพิจารณาตัดร่างกายให้มันชิน ถ้ามันชินแล้วมันจะไปง่าย

ถาม : (ไม่ชัด) ?

ตอบ: อีกตัวหนึ่งก็คือว่า เราอยากมากเกินไปมันก็ไปไม่ได้ ก่อนภาวนาให้เราตั้งใจว่าจะไปนิพพาน เสร็จแล้วให้ลืมความตั้งใจนั้นเสีย ภาวนาอย่างเดียว ถ้าเรายังไปยึดความตั้งใจอยู่เท่ากับว่าเราไปกดตัวเองไว้ มันไปไม่ได้หรอก ฟังดูแปลกๆ นะ คือถ้าเราอยากมันจะไม่ได้ ก็เลยว่า พอเราตั้งใจแล้วให้เราลืมตัวนั้นเสีย เรามีหน้าที่อย่างเดียวคือภาวนาไป แล้วมันจะได้เอง เราภาวนาอะไรจะเกิดขึ้นไม่ต้องไปใส่ใจกับมัน ไม่ต้องไปว่าขณะนี้ดิ้นแล้ว ขณะนี้ล้มแล้ว ไม่ต้อง

ถ้าหากว่าไปไล่จี้มันอยู่อย่างนั้น มันจะไปไม่ได้ เอาแค่ง่ายๆ ว่าเรามีหน้าที่ภาวนา อะไรเกิดขึ้นก็ช่างมัน ไปได้ก็คือได้ ไม่ได้ก็เรื่องของมัน ไปได้ก็กำไร ไม่ได้ก็เสมอตัว เรื่องของนักปฏิบัติทุกอย่างมันจะเป็นปฏิภาคผกผันประหลาดๆ ถ้าอยากจะไม่ได้ คือการปฏิบัติทุกระดับชั้นต้องมีตัวอุเบกขา ถ้าไม่มีตัวอุเบกขาจะไม่เข้าถึงอารมณ์ที่แท้จริง ตัวอุเบกขาก็คือช่างมัน จะเป็นอย่างไรก็ได้ ถ้าเราไปทำด้วยความอยากมันจะไม่เป็นมันจะไม่ได้ ต้องช่างมันเป็นยังไงก็ตามใจมัน




สนทนากับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๔๖ (ต่อ)
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ



.

 

สาธุ ขออนุโมทนาเป็นอย่างสูงครับ
เว็บทางนิพพาน เว็บไซด์ เผยแพร่ ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น<O
ที่รวบรวมโดย พล.ต.ท.นพ.สมศักดิ์ สืบสงวน<O
ขอเชิญทุกท่านเข้าไปอ่านได้ที่
www.tangnipparn.com
<?XML:NAMESPACE PREFIX = O /><O>ขอเชิญแวะเยี่ยมชมและโมทนาบุญเว็บศูนย์พุทธศรัทธา </O>
*