เหมือนหัวจะระเบิดตอนนั้งสมาธิ...

ดิฉันไม่ทราบเหมือนกันคะว่าเกิดอะไรขึ้น มันเป็นสภาวะ ที่เหมือนมันดันจากปลายเท้า ขึ้นมาที่ขา ที่ลำตัว ที่คอ จนมาถึงที่หัว(ทุกสิ่งที่ทุกอย่างที่มันผ่านมาเรื่อยๆผ่านขามาขึ้นมาที่ตัวก็เหมือนไม่มีขา พอจากที่ตัวมาที่คอก็เหมือนไม่มีลำตัว คือผ่านร่างกายมาที่หัวแล้วเหมือนตัวเราเบาเหมือนไม่มีคะ) ตอนแรกที่เกิดดิฉันกลัวคะ เพราะว่า มันดันออกที่หน้าผาก ที่หัว เหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆแล้วก็ตรงท้ายทอย มันดันตรงนั้นด้วยคะตอนนั้นกลัวเป็นแบบนี้ 3-4 วันแล้ว ถามกับหลวงพี่ที่ท่านเมตตาท่านไม่พูดหรืออธิบายมาก บอกว่าการนั้งสมาธิไม่ทำให้ใครตายโยมกลัวตายหรือไง ลองนั้งให้หัวมันระเบิดออกมาเลย อย่าไปกลัว เมื่อคืนดิฉันเลยนั้ง แล้วมันก็เกิดขึ้นมาอีกรอบนี้ดิฉันนึกถึงคำพูดของหลวงพี่ พอสุดๆจริง มันเหมือนทะลุขึ้นบนหมดเลย คะ พอออกจากสมาธิ ดิฉันเบาโล่งกว่าปกติ เหมือนไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย (ขณะที่พลังงานบางอย่างมันดันแรงมากๆ ตอนนั้นคิดว่าเอานะ หัวมันจะระเบิด จะทะลุก็ไม่กลัวลองดูซักตั้ง) เรียนท่านผู้รู้แนะนำเป็นวิทยาทานด้วยคะ สาธุ ..

 

มันจะออกแล้วก็ให้มันออกไปเลยครับ อิอิ ลองดูใหม่นะถ้ามันเป็นอีก

 

หลวงพี่ท่านแนะนำถูกต้องอย่างที่สุด แล้วครับ

เรื่องสำคัญมากๆ เรื่องนึงเลย ที่ผู้ปฏิบัติแรกๆ เป็นกัน คือ การไปพยายามวิจารณ์สภาวะ ว่ามันเหมือนเป็นอย่างนั้น มันเหมือนเป็นอย่างนี้

แต่ในชั้นของจิต การทำแบบนั้น คือการสร้างความคิด เข้าไปซ้อนสภาวะเอาไว้อีกชั้นนึง มันเหมือนกับหัวหอม หนะครับ ข้างในสุดจริงๆ มันเป็นอย่างไร เราเอาอุปาทาน ความคิดไปห่อหุ้มมันไว้ สิ่งที่เราเห็น เราสัมผัส จิตเรารับรู้ ก็เป็นแค่เปลือกนอก เป็นแค่การแต่งเติม...

การเห็นเป็นปรมัตถ์ที่บริสุทธิ์ที่สุด คือการเห็น ตามที่อายตนะสัมผัสได้ โดยไม่แต่งเติม ถ้าเรารู้สึกว่าชา เจ็บ เย็น ร้อน อ่อน แข็ง ตึง ไหว มันก็มีแค่นั้น ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นครับ หากฝึกจิตให้เห็นสภาวะเป็นปรมัตถ์ได้ สภาวะจะคลายลงไปทั้งหมดครับ

เรื่องกรณีสภาวะนี้ ผมคงอธิบายไม่ได้ครับ เพราะไม่เคยเจอมาก่อน แต่ว่าทำตามที่หลวงพี่ท่านแนะนำแหละครับ ให้ตั้งกำลังใจเสียว่า ถ้าตายตอนนี้ ก็ได้เป็นพรหม หรือ เทวดาแน่หละ เกิดอีกทียุคพระศรีอาริย์ เลยทีเดียว คุ้มสุดๆ ถ้าไม่ตายก็ปฏิบัติต่อไป เก็บหน่วยกิตไปเรื่อยๆ

 

อนุโมทนาด้วยค่ะ...ปรารถนาที่จะสัมผัสแบบนี้บ้าง..ไม่เคยเลยสักครั้ง..

 

ในการฝึกสมาธิ ผู้ฝึกต้องต้องระวังอภิชฌา(การเพ่งด้วยความโลภ) และ โทมนัส(ความขัดใจ เสียใจ)

เมื่อมีการเพ่ง(สมาธิ หรือ อารมณ์ภายนอก)ด้วยความโลภ โทมนัสและความอึดอัดกาย/ทุกข์กายก็ติดตามมาครับ

เมื่อไม่เพ่งเล็งด้วยความโลภ จิตและกายก็จะสงบไปตามลำดับ

...สุขยิ่งกว่าความสงบไม่มี... (พุทธะ)

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

อนุโมทนา สาธุกับการปฏิบัติธรรมครับ อาการที่กล่าวมานั้นเกิดจากการเครียดจนเกินไปครับ หรืออาจเกิดจากการพยายามเพ่งให้เกิดนิมิตรครับ ต้องถอนออกมาอย่าไปเครียดครับ ปล่อยไปตามธรรมชาติครับ สมาธิที่ดีต้องสงบ ปล่อยวางทุกอย่างแล้วจะสบาย ปัญญาก็จะเกิดเองครับ เป็นกำลังใจให้ครับ

 

ถ้าที่คุณกล่าวมาเป็นจริง ควรไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล นะขอรับ ที่แนะนำไปนี้ไม่ใช่ล้อเล่นนะขอรับ ความตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัวขอรับ แต่ถ้าเดินไม่ได้ กระดุกกระดิกไม่ได้ซิน่ากลัว รีบไปตรวจสุขภาพจะได้สบายใจขอรับ

 

ขอบคุณคะ ที่กล่าวมาถ้าไม่เกิดขึ้นจริงดิฉันคงไม่มานั้งพิมพ์โกหกให้เสียเวลาหรอกคะ ดิฉันเป็นคนไม่มีความรู้ด้านการปฏิบัติหรือมีพื้นฐานการอ่านเรื่องนี้ เลยแค่หาเพื่อนในนี้ชี้แนะไม่ได้มาเพื่อหวังประโยชน์อย่างอื่นอย่างใด แต่ถ้าแนะให้ดิฉันไปหาหมอ จะไปช่วงที่มันปวดก็ไม่ได้คะ เพราะว่า ปวดแบบนั้นเฉพาะเวลานั้งสมาธิ พอออกจากสมาธิถ้าอ่านดีๆ ดิฉันจะบอกว่าโล่งเบาสบายกว่าเดิม ในชีวิตปกติ ดิฉันก็จะท่องคำภาวนา ของครูบาอาจารย์ตลอดให้ตัวเองเกิดความว่าง อย่างที่แนะนำ แต่ว่างจริงๆใม ช่างมันทำเพราะอย่างน้อยๆอิทธิบาท 4 ที่ท่องก็เป็นเครื่องเตือนสติ นะคะ ขอบคุณมากๆ สำหรับคำแนะนำ แต่ให้ไปหาหมอ คงเป็นไปได้ยากคะ เพราะช่วงชีวิตปกติ มันเบาสบายกว่าที่คิด ขอบคุณคะ

 

ดีแล้วครับ มีหลายคนที่มีอาการเช่นคุณครับ พอทำใจยอมรับก็จะรู้สึกเหมือนทะลุ

หลังจากนั้นก็จะรู้สึกเบาสบาย เหมือนกับปลดปล่อยบางสิ่งออกไป ไม่ใช่เรื่องแปลกครับ

เหตุมาจากการเพ่งมากจนเกินไปครับ ในขณะที่นั่งกรรมฐาน เหมือนอาการเกร็ง

โดยไม่รู้ตัว เปรียบเหมือนคนที่มีอาการเคลียด จะไม่รู้ว่าตนเองมีอาการเคลียด

การจดจ่อมากเกินไป เป็นการเจริญสัมปชัญญะ หากไม่มีการฝึกฝนที่ดีพอ

จะมีอาการเช่นที่คุณกล่าวมาครับ การปฎิบัติมีแต่นำความเจริญมาให้ครับ

สาธุครับ

 

สาธุ คะ อย่างที่คุณแนะนำถ้าตายตอนนั้งก็คงคุ้มจริงๆ สาธุ ธรรม คะ

 

ปกติ สภาวะต่างๆที่เกิดขึ้น พอมันผ่านส่วนใหญ่จะไม่ย้อนกลับมาอีกใช่ใมคะ อย่างเมื่อคืน พอมันสุดๆแล้วดิฉันก็รุ้สึกดี ขอบคุณมากคะ

 

คุณขอรับ อ่านแล้วกรุณาทำใจให้เป็นกลางขอรับ อย่าคิดว่าข้าพเจ้าคิดว่าคุณโกหก ที่ข้าพเจ้ากล่าวว่า ถ้าเป็นจริง คุณควรไปตรวจสุขภาพ เป็นการแนะนำให้คุณค้นหาสาเหตุของการปวดขณะปฏิบัติสมาธิ เวลาเลิกปฏิบัติอาจจะไม่ปวด ข้าพเจ้าเพียงแนะนำคุณตามความรู้ของข้าพเจ้าที่มีอยู่ขอรับ
และความรู้ที่ข้าพเจ้ามีอยู่ ก็สามารถรักษาคนที่มีความหลงมากๆได้ซะด้วยขอรับ

 

ถามหน่อยครับ ว่าที่ดันๆ นั้น เป็นเหมือนลูกกลมๆ หมุนๆ ขนาดประมาณกำปั้นเรา หรือเปล่าครับ..หรือว่า เป็นแท่งๆคล้ายท่อน้ำประปาแบบว่าเลื้อยได้เหมือนงูครับ..

 

ขอบคุณมากคะ แล้วฉันจะลองไปปรึกษาคุณหมอ คลีนิคข้างบ้านดู ดิฉันตอบไปด้วยอารมณ์ปกติ แต่แค่ลองเเย้งไปว่าไม่ได้ปวดเวลาปกติ แต่ตัวอักษร และข้อความอาจจะตีไปได้หลายอารมณ์ ถ้ายังไงแล้วก็ต้องขอโทษหากทำให้คุณเข้าใจผิดว่า ดิฉันโกรธ หรือโมโห ขอบคุณมากคะ สำหรับคำแนะนำ

 

คล้ายท่อปะปาเลือนได้เหมือน งู คะ มันจะแตกต่างกับพลังงาน ที่ใหลขึ้นลง บนหัว ที่ดิฉันเคยตั้งกระทู้ถาม ไปนะคะ ขอบคุณคะ

 

พอดีจำไม่ได้ว่าเคยอ่านกระทู้คุณก่อนนี้หรือเปล่าครับ..เลยตั้งคำถามนี้มาครับ..ถ้าอาการอย่างนี้ส่วนมากจะมาจากการที่ทำสมาธิแล้วกำหนดจิตให้ไปอยู่จุดอื่นๆที่ไม่ใช่ปลายจมูก บางทีคนที่เป็นจะกำหนดจิตไปอยู่ตรงกลางหน้าฝาก..ส่วนรูปแบบพลังงานที่เกิดมันลักษณะคล้ายๆจักระแบบไม่ได้กำหนด มันจะเลื่อยไปเรื่อยแต่ก็ดันๆขี้นมาที่ผิวหนังด้วย.. เนื่องจากกำลังในการรวมพลังงานจิต ณ ตำแหน่งหนึ่งตำแหน่งใด ในร่างกายที่ไม่ใช่ปลายจมูกมาก่อนหน้านี้ ..ไม่ใช่เป็นวงรอบก่อนที่จะเป็นกายทิพย์ แต่ไม่มีอะไรเสียหายครับ.....

 

ผมเป็นบ่อยมากๆๆ จะว่าเครียดก็แน่ใจว่าไม่ใช่เพราะทำแบบ สบายๆ จะว่า เพ่งนิมิตร ก็ไม่ใช่อีก บางครั้งก็เกิดการสั่นตามมา (ไม่ทุกครั้ง) เคยไปถามครูบาอาจารย์หลายท่าน ท่านว่า สติ อ่อนไป ก็พยายามแก้มาให้มีสติมากขึ้น ก็ไม่หาย สุดท้ายพอเกิดอาการขึ้นถึงจุดหนึ่งมันก็ดับลงเอง เพียงบางครั้งกำหนดรู้ มันก็ดับลงเร็ว บางครั้งเกิดขึ้นก็แค่ดูมันว่าหัวมันจะระเบิดไปไหม ก็ไม่สักที สุดท้ายผมก็ไม่รู้จะแก้อย่างไร ก็ปล่อยมันเกิดจะตายก็ยอมตาย ก็แค่คิดว่าถ้าตายก็ขอไปพระนิพพานอย่างเดียว ผมว่าคุณลองดูว่าสุดท้ายมันดับลงเองอย่าไปกลัวแค่นั่งดูและกำหนดรู้ ไม่รู้จะแนะนำถูกหรือเปล่านะ แต่ผมทำอย่างนี้

 

ก็คุณไม่ปล่อยวาง นั่นมันก็เป็นความดันที่เกิดจากสภาวะความเครียด อาการชาคือเรื่องธรรมดา นั่งปล่อยใจสบายๆผ่อนคลาย นั่งสมาธิคือการผ่อนคลาย อย่ายึดอย่าไปติดกับเรื่องอิทธลิทธิ์ปาฏิหารย์เยอะ ไม่เช่นนั้นจะสงบได้อย่างไร นั่งเพื่อผ่อนคลายจากสิ่งต่างๆ หลับตาสบายๆก่อน อย่าไปกำหนดอะไรจนเครียดจนกังวลเกินเหตุ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปหายใจเข้าออก สบายๆผ่อนคลายนะครับ อย่าไปเอาเป็นเอาตายคุณไม่ได้นั่งแค่วันเดียว ค่อยๆฝึกค่อยๆหัด เพื่อผ่อนคลาย สบายๆ คนเราถ้ายึดติดกับอะไรอยู่ก็ไม่มีวันผ่อนคลายได้หรอกครับ ถามตัวคุณเถอะว่ายังยึดติดอะไรอยู่ การบริกรรมก็เป็นไปเพื่อให้คุณมีสมาธิ มีสติไม่วอกแวก นั่งสมาธิเป็นไปเพื่อความสงบ สบายใจ เพื่ออผ่อนคลาย ถ้าหากว่านั่งแล้วไม่สบายใจ ไม่ผ่อนคลายนั่งจะใช่สมาธิเหรอครับ คุณลองถามตัวคุณว่าอาการที่เกิด มาจากความกลัวหรือกังวลรึเปล่าถ้าใช่มันคือสภาวะความเครียดครับ

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=f6mVJtS0ODY]พระอาจารย์สมภพ ปิติ 13 ม.ค. 2538 - YouTube[/ame]

 

ขึ้นกรรมฐานด้วยอะไร ก็ขอให้มั่นคงกับสิ่งนั้น

ขึ้นกับลม ก็คอยระลึกรู้ที่ลมเข้าออก
ขึ้นด้วยบริกรรมก็บริกรรมให้คล่อง

อาการเกี่ยวเนื่องทางกาย ก็ช่างมัน สนใจแต่กรรมฐานที่เราขึ้นก็พอ

ทำซ้ำ ทำย้ำ จนมันชำนาญให้มากกว่านี้

ตัวที่วัดความชำนาญในเบื้องต้น คือ เมื่อเกิดลักษณะอาการแบบนี้อีกครั้ง
ความกลัวเรา มีมากขึ้นหรือน้อยลง

ถ้าความกลัวมีมาก แสดงว่า ความชำนาญยังน้อย
ถ้าความกลัวเริ่มลดลง นั่น เรา เริ่ม เริ่ม สู่ความชำนาญ

ฝึกให้ได้อย่างนี้ก่อน