เสียง“ทรงพระเจริญ” ที่เพราะที่สุดในโลก จากประสบการณ์จริงวันพ่อแห่งชาติ2554

ดิฉันก็เป็นเหมือนกับหลายๆคนที่เคยเห็นในหลวงเพียงแค่ในทีวี และพระบรมฉายาลักษณ์ตามสถานที่ต่างๆ แต่ไม่เคยมีโอกาสได้เห็นพระองค์จริงเลย และไม่คิดว่าจะได้มีโอกาสได้เห็นเพราะคงไม่มีวาสนาพอ คืนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อนดิฉันได้ฝันว่า

ได้ไปอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ดิฉันไม่เคยไปมาก่อน ในขณะนั้นเองดิฉันได้เหลือบไปเห็นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงนั่งรถเข็นและกำลังเข็นมาทางดิฉัน ดิฉันได้เข้าไปกราบพระบาทพร้อมทั้งร้องไห้ด้วยความตื้นตัน แล้วดิฉันก็สะดุ้งตื่นพร้อมกับแปลกใจในสิ่งที่ฝันว่า ยังไงก็คือความฝันเพราะในเวลานั้น ในหลวงยังทรงพระพลานามัยแข็งแรง ไม่ได้นั่งรถเข็นอย่างในฝัน แต่ก็แอบหวังไว้ในใจว่า หากมีโอกาสก็อยากจะได้เจอพระองค์ท่านสักครั้งก่อนตาย....

เวลาล่วงเลยไปหลายปี มีเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้นมากมายในประเทศไทย รวมถึง เรื่องที่ในหลวงทรงพระประชวรจนต้องย้ายไปประทับอยู่ที่ศิริราช ดิฉันตั้งใจจะไปเฝ้ารับเสด็จพระองค์ท่านสักครั้งแต่ก็ไม่เคยมีโอกาสเลย ได้แต่นั่งน้ำตาคลออยู่หน้าทีวีด้วยความปิติทุกครั้งที่ในหลวงทรงเสด็จออกมาจากโรงพยาบาลตามโอกาสต่างๆ


แล้วในที่สุดความฝันดิฉันก็เป็นจริง ปีนี้ดิฉันตั้งใจอย่างแน่วแน่และวางแผนไว้ตั้งแต่ต้นปีว่า ในปีมหามงคล ครบ7รอบ84พรรษาของพระองค์ท่านนี่แหละจะต้องไม่พลาด ไม่ว่าจะงานยุ่งแค่ไหน ดิฉันก็ต้องไปเฝ้ารับเสด็จให้ได้ ดิฉันเดินทางไปถึงศิริราชเพื่อค้างคืนตั้งแต่วันที่4 ประมาณบ่ายๆ รู้สึกตกใจอยู่เหมือนกันที่ได้เห็นประชาชนไปปูเสื่อรอกันมากมาย บางคนเดินทางจากต่างจังหวัดมารอตั้งแต่วันที่3

ก็มี พวกเรานั่งรอด้วยความอดทนและใจจดใจจ่อ คอยเดินถามเจ้าหน้าที่อยู่ตลอดว่า เมื่อไรจะได้ขึ้นไปเฝ้ารับเสด็จใต้อาคารเฉลิมพระเกียรติได้ พวกเราก็ไม่ได้คำตอบที่แน่ชัด จนดิฉันและอีกหลายๆคนไม่กล้านอนหลับ เพราะกลัวว่าจะไม่ได้ยินเวลาที่เจ้าหน้าที่เรียกให้ขึ้นไปนั่งรอใต้อาคาร เวลานั้นประมาณสี่ทุ่มผู้คนก็มามากจนคิดว่าใต้อาคารไม่สามารถรองรับได้ทั้งหมดแน่ๆ ทุกคนจึงต้องรีบเข้าไปนั่งจองที่ให้เร็วที่สุดในทันทีที่เจ้าหน้าที่แจ้งมา และในระหว่างที่รอได้มีพี่ๆกลุ่มนึงนำเอกสารสำคัญมาให้อ่าน มีใจความว่า

“แพทย์ผู้ที่รับใช้ใกล้ชิดเล่าให้ฟังว่าภาพที่ในหลวงนั่งเหม่อลอยอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาเป็นเวลานานเหมือนจะร้องไห้นั้นณ ที่ตรงนั้นกลับเวลายาวนานในหลวงตรัสออกมาประโยคเดียวว่าเราไปทำอะไรให้เขาเจ็บช้ำหรือคนไทยเหล่านั้นถึงได้โกรธเกลียดเราขนาดนี้ผู้อยู่ใกล้ชิดน้ำตาใหลพรากสงสารพระองค์ที่ทำทุกอย่างทั้งชีวิตพระองค์เพื่อคนไทยทุกคนตลอดมา”

เอกสารนี้อาจจะมีบางท่านเคยอ่านแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ดิฉันได้อ่าน ดิฉันเริ่มแอบจินตนาการถึงภาพวันนั้นของพระองค์แล้วดิฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดๆขึ้นมา คิดโกรธในใจว่าคนไทยบางส่วนเป็นอะไรกันไปหมดนะ ทำไมถึงทำให้พระองค์ท่านทุกข์ใจได้มากมายขนาดนี้ จนกระทั่งเวลาประมาณเกือบตีสี่แล้ว เจ้าหน้าที่ได้เดินมาแจ้งให้ทราบว่าพวกเราสามารถเดินขึ้นไปรอใต้อาคารเฉลิมพระเกียรติได้แล้ว ขณะนั้นเองที่เหตุการณ์ชุลมุนของประชาชนได้เกิดขึ้น เพราะต่างก็วิ่งเพื่อขึ้นไปจองที่นั่ง บ้างก็ถูกผลักจนหกล้ม บ้างก็ดันกันดึงเสื้อกัน แต่ดิฉันถือว่าโชคดีค่ะอาศัยช่วงชุลมุนรีบวิ่งขึ้นไปจับจองที่นั่งอย่างรวดเร็ว

มารู้ตัวอีกทีก็นั่งอยู่ในตำแหน่งที่คิดว่าเห็นพระพักตร์ในหลวงได้อย่างชัดเจนแม้ว่าจะไม่ได้อยู่แถวหน้าก็ตาม กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็ใช้เวลาเป็นชั่วโมงเลยทีเดียว พวกเราต่างนั่งเบียดเสียดกันราวกับเป็นปลาอยู่ในกระป๋อง ทุกคนต้องนั่งเอาขาซ้อนกันจนแทบจะกระดุกกระดิกไม่ได้ หากใครเมื่อยต้องการจะเปลี่ยนท่า หรือขยับเขยื้อนก็ต้องบอกคนข้างๆก่อน(ทั้งคนข้างซ้ายและข้างขวา) เรียกได้ว่าเป็น6ชั่วโมงที่ทรมานที่สุดตั้งแต่เกิดมา แต่ทุกคนก็ไม่บ่น นอกจากพูดออกมาว่า เราจะอดทนเพื่อในหลวง เวลาประมาณเกือบสิบโมงพวกเราได้รับเสด็จสมเด็จพระเทพฯ ตามมาด้วยพระองค์โสมฯ ซึ่งทั้งสองพระองค์เสด็จมารอรับเสด็จในหลวง เมื่อใกล้เวลาที่ในหลวงจะเสด็จลงมาจากที่ประทับชั้นบน ดิฉันรูสึกตื่นเต้น มือเย็นไปหมด ท้องไส้ปั่นป่วนบอกไม่ถูก จนกระทั่งเวลาประมาณ10.20น.

เจ้าหน้าทีองครักษ์ตั้งแถวรออยู่หน้าลิฟ ยืนทำความเคารพ และวินาทีนั้นเองที่ดิฉันได้เห็นในหลวงเป็นครั้งแรก ในขณะเดียวกันเสียง”ทรงพระเจริญก็ดังกึกก้องไปทั่ว”อยู่ดีๆมือดิฉันก็สั่นและชาไปหมดทั้งสองข้าง ปากก็สั่นพร้อมทั้งน้ำตาไหลอาบแก้มออกมาพร้อมทั้งส่งเสียง ทรงพระเจริญจนสุดเสียงอารมณ์นั้น ไม่ได้เสียใจแต่เป็นอารมณ์ปลื้มปิติที่ได้เห็นพระองค์ท่านอยู่เบื้องหน้านี้แล้ว ไม่ใช่ความฝันอีกต่อไปแล้ว เจ้าหน้าที่ค่อยๆเข็นรถเข็นพระองค์จนเข้ามาใกล้ดิฉัน พระองค์ท่านกวาดพระเนตรมองประชาชนของท่านจนทั่ว และเป็นโชคดีของดิฉันที่จังหวะนั้นเองทุกคนที่อยู่แถวหน้าต่างก้มกราบพระองค์ท่านกันหมด ส่วนดิฉันยังคงตะลึงพระพักตร์อันเมตตาของพระองค์ท่านจนไม่สามารถละสายตาได้ พระองค์ท่านจ้องมองมาที่ดิฉันที่กำลังน้ำตาไหลอาบแก้มไปหมด ตอนนั้นเองที่ดิฉันตะโกนออกไปสุดเสียงว่า “ ทรงพระเจริญ หนูรักในหลวง “

จริงๆแล้ว ดิฉันอยากจะบอกพระองค์ท่านว่า ดิฉันและทุกๆคนที่ไปรอรับเสด็จพระองค์ท่าน ต่างก็อยากเป็นหัวใจดวงน้อยๆที่ล่อรวมกันจนกลายเป็นยาวิเศษที่คอยรักษาพระทัยของพระองค์ไม่ให้พระองค์รู้สึกโดดเดี่ยว พระองค์ไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว เพราะความจงรักภักดีของลูกๆทุกคนจะมีให้กับพระองค์ตลอดไป พวกเรารอจนพระองค์ท่านเสด็จกลับมาศิริราช และได้เห็นพระองค์เป็นครั้งสุดท้ายอย่างเต็มตาของพวกเรา พวกเรายังคงตะโกนกันอย่างกึกก้องสุดเสียงเท่าที่จะทำได้ว่า “ทรงพระเจริญๆๆๆๆ” วินาทีนั้นเอง ที่เราได้เห็นพระองค์ยกพระหัตถ์ขึ้นเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทายพร้อมกับแย้มพระสรวญ ก่อนจะเสด็จกลับขึ้นที่ประทับชั้นบน พวกเราร้องไห้กันไม่หยุด ทุกคนต่างก็รับรู้ได้ว่า "ในหลวงท่านรับรู้แล้ว พระองค์ได้เห็นความจงรักภักดีของพวกเราแล้ว" ในขณะที่ทุกคนยืนร้องเพลงสรรเสริญพระบารมีอยู่นั้น ดิฉันก็ยังคงร้องไห้ตลอด มันเป็นความปลืมปิติ ตื้นตันใจ สุขใจอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนฝันที่เป็นจริง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เข้าไปกราบพระองค์ที่พระบาทเหมือนในฝัน แต่อย่างน้อย พระองค์ท่านได้ใช้พระเนตรมองมาที่ดิฉันเพียงวินาทีเดียวดิฉันก็ปลื้มใจมากแล้วจริงๆ ในระหว่างที่ดิฉันเดินทางกลับบ้าน ดิฉันได้แต่หลับตานึกถึงภาพความทรงจำที่หาไม่ได้อีกแล้วในชีวิตนี้ แล้วน้ำตาก็คลอเบ้าอีกครั้งจนถึงบ้าน อยากจะบอกทุกท่านว่า เวลาที่เราได้ดูพระองค์ท่านจากทีวี เวลาเห็นผู้คนเปล่งเสียง “ทรงพระเจริญ” ก็รู้สึกทราบซึ้งแล้ว แต่หากได้ไปอยู่ในเหตุการณ์จริง คุณจะรู้ว่า ความทราบบซึ้งและปลื้มปิติมีมากมายเป็นทวีคูณจริงๆค่ะ อธิบายก็คงไม่เห็นภาพ ไม่ได้สัมผัสถึงความรู้สึกที่แท้จริง หากมีโอกาส สักครั้งในชีวิตก็อยากให้หาโอกาสไปเฝ้ารับเสด็จพระองค์ท่านสักครั้ง เพื่อเป็นการบอกกับพระองค์ท่านว่า พระองค์ไม่เคยโดดเดี่ยว ไม่ว่าใครจะพูดอะไรไม่ดีอย่างไร เราจะยังคงจงรักภักดีกับพระองค์ท่านไปจนวันตาย....<O</O

 

ขอพระองค์ทรงพระเจริญคะ

 

วันนี้ดิฉันนำภาพบรรยากาศของคืนวันที่4 มาให้ชมค่ะ เป็นภาพที่ประชาชนนอนรอกันจนเต็มตลอดสองข้างทางที่จะขึ้นอาคารเฉลิมพระเกียรติ และภาพของวันที่5 ในขณะที่ประชาชนเฝ้ารอรับเสด็จอยู่บนอาคารค่ะ ส่วนภาพของกลุ่มผู้ชายใส่สูทที่ยืนตั้งแถวอยู่นั้นเป็นส่วนของตากล้องของสำนักข่าวต่างประเทศค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ภาพออกมาไม่สวย พอดีเป็นช่วงที่กำลังนั่งเบียดเสียดกันอยู่ ภาพ มุมกล้องและแสง จึงออกมาไม่สวย^^

 

ลืมเล่าบางตอนที่สำคัญไปค่ะ ตั้งแต่เย็นของวันที่4 จนถึงช่วงเวลาที่นั่งรอมาทั้งคืน จะมีข่าวลือเกิดขึ้นตลอดว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอาจจะไม่เสด็จออกมาในวันที่5 เพราะพระองค์ทรงประชวร ในตอนเย็น ประชาชนที่มานั่งปู่เสื่อรอ จึงได้มีกิจกรรมขึ้นโดยมีกลุ่มเจ้าหน้าที่(หรือเป็นแค่ประชาชนที่ไปเฝ้ารอรับเสด็จไม่แน่ใจนะคะ)เดินแจกบทสวดมนเพื่อถวายในหลวง

บทที่ใช้สวดได้แก่ บทอิติปิโส บทอัญเชิญเทวดา บทพระชินบัญชร(สวดสามจบ) และโพชังคปริตร เมื่อสวดจบ เราก็ได้ยืนตรงเพื่อร้องเพลงสรรเสริญจนจบ พวกเราต่างยืนส่งเสียงว่า "ทรงพระเจริญๆๆ" โดยทุกคนจะแหงนมองขึ้นไปข้างบนอาคารที่พระองค์ท่านทรงประทับอยู่ เพื่อให้พระองค์ท่านได้ยินเสียงของพวกเราค่ะ(หวังว่าพระองค์ท่านคง0tได้ยิน^^)

------------------------------------------------------------------

ในหลวงเสด็จออกมหาสมาคม 5 ธันวาคม 2554

<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/P2ZXNBwLgtI" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

ดีใจด้วยครับ ที่ได้พบกับพระโพธิสัตว์ที่ยังมีลมหายใจแห่งสยามประเทศ

 

ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน

 

ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน

 

ซาบซึ้งมากจริงๆ ค่ะ;aa56

 

ขอให้พระองค์ทรงเจริญยิ่งยืนนาน

 

ขอจงทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน

 

พวกท่านทั้งหลายยังไม่ยอมเชื่อคำของข้าพเจ้า ทำการลบคำพูดของข้าพเจ้า หาว่าข้าพเจ้าเป็นผู้พูดเพ้อเจ้อ พูดปด ข้าพเจ้าขอยืนยันคำเดิม ข้าพเจ้าคือ พระศรีอารียเมตไตร ข้าพเจ้าไม่มีผู้ใดในโลกนี้ที่จะก้มหัวให้แล้ว ขอให้ผู้ที่ข้าพเจ้าก้มหัวให้ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด

 

ข้าพเจ้าเป็นผู้เสียสละคนรักแล้ว เป็นผู้เสียสละลูก ที่ยังไม่ทันจะเกิด ข้าพเจ้าเป็นผู้เต็มแล้ว ดวงจิตของข้าพเจ้า มักกระโดดโลดเต็มบนพระเศียรของ พระโคตมะศากยบุตรแล้ว ข้าพเจ้าคือพระศรีอารีย์ ผู้ใดที่รักข้าพเจ้าเหมือนคนรักแม้เพียงขณะจิตที่มีภัย ข้าพเจ้าจะช่วยเหลือท่านอย่างสุดความสามารถ

 

นางแก้วของข้าพเจ้ามีนามว่า น.ส.ทองกร ภวนานันท์ ถูกบุคคลผู้ปลอมใบหน้าของข้าพเจ้าย่ำยีพรมจรรย์เสีย ใช้นางแก้วของข้าพเจ้า ทำการทดลอง เจโตญาน ของข้าพเจ้า ถ่ายคลิปวีดีโอโป้ เอาไว้ น.ส.ทองกร ภวนานันท์ เป็นศิษย์เก่าโรงเรียนสตรีวิทย์ โปรดสอบถามสมาคมกีฬาหมากล้อมได้

 

ข้าพเจ้าถูกเป็นหนูทดลอง เจโตญาน เพราะบุคคลผู้เห็นแก่ลาภ คำทำนายของนอสตาดามุส เป็นจริงแล้ว ข้าพเจ้าคือ พระศรีอารียเมตไตร ในหลวงท่านคือ พระรามสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อใดที่พระเศียรของพระองค์ท่านตกถึงพื้น เมื่อนั้น โลกจะลุกเป็นไฟ

 

อนุโมทนาด้วยค่ะ ใช่แล้วเป็นความปีติจริงๆ ใคร จะมาพูด เห็นภาพ รวมทั้งได้อ่าน เรื่องเกี่ยวกับ พ่อหลวงของปวงชนชาวไทย ไม่ได้เลย จะมีน้ำตาตลอด ซึ่งเป็นความปีติ เกี่ยวกับพระองค์ท่าน เราคนไทยโชคดีมาก ๆ เลย

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

 

ขอเป็นข้ารองพระบาททุกชาติไป
ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ

 

อ่า่นแล้วน้ำตาจะไหล รักในหลวงมากๆครับ

 

เนื่องในวโรกาส พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ทรงพระชนม์มายุครบ ๗ รอบ ๘๔ พรรษา ในวันที่ ๕ ธันวาคม ๒๕๕๔ ข้าพระพุทธเจ้าขอน้อมรำลึกในพระมหากรุณาธิคุณที่พระองค์ท่าน มีต่อประเทศไทยมาตลอดพระชนม์ชีพ ของพระองค์ [www.marateebook.com]

 

ในวันข้างหน้า ไม่ว่าจะมีงานสำคัญใดๆที่ในหลวงจะต้องเสด็จออกมาประกอบพระราชพิธีเอง ดิฉันอยากให้ทุกๆคนที่มีความจงรักภักดีกับพระองค์ท่านลองหาโอกาสสละเวลาไปรอเฝ้ารับเสด็จกันเยอะๆนะคะ นอกจากเราจะได้ความปลื้มปิติที่ได้เห็นพระองค์ท่านจริงๆแล้ว ดิฉันเชื่อเหลือเกินว่า พระองค์ท่านก็จะได้กำลังใจตรงนี้จากประชาชนเช่นกันค่ะ

 

คิดเอาไว้ว่าปีหน้าจะต้องไปให้ได้ค่ะ แค่ดู แค่อ่าน ทางโทรทัศน์น้ำตายังไหลไม่หยุด
ถ้าเจอในหลวงจริง ๆ คงจะต้องตาบวมแน่ ๆ ค่ะ รักในหลวงมากมายเหลือเกิน
รักมากที่สุด ขอเกิดเป็นข้ารองพระบาททุกชาติไปค่ะ