เวลาทุกข์ดับควรทำอะไรต่อดีครับ(ดับชั่วคราว)

ก็บอกอยู่ ว่า ให้ เข้า ให้ถึงเอง..

ถึง ได้ รู้ แจ้ง ด้วย ตน เอง..

ฟังมามาก ก็ เป็น สัญญา..

ปัญญา จากการฟัง ก็ ยังไม่พ้นสัญญา..

ตรงกับคำสอนหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ที่ว่า "หลงสัญญาว่าเป็นปัญญา"

ปล. อันนี้เป็นการหลงชั้นหยาบๆนะ หลงสัญญาชั้นละเอียดยังมีอีก จะเห็นแจ้งรู้แจ้งได้ ต้องปฏิบัติ..

 

3สหาย พากันจม..

อุตส่าห์ อธิษฐานมาเกิดร่วมชาติกัน ได้มาสนทนาธรรมกัน แต่ ยังเท่าเดิม ทั้ง 3 คน..

ภพชาติ ไหนๆ ก็ ได้ เท่า นี้ ไม่ รู้ จะ เมตตา สง สาร หรือ สมเพส ดี..

 

ถ้าเอฟซี อ.เสถียร โพธินันทะ ของ หวี๊ หวี

จิตเดิมแท้ไม่ใช่ นิพพาน

หากฟังหลวงปู่พุธ
จิตเดิมแท้ ก้ไม่ใช่จิตที่สำเร็จพระนิพพาน

 

เอ๊า!!!

เตือนกัน แนะนำกัน เท่านี้ละ

ไปล่ะ..


เฟี้ยววววว

ปล. พอดีว่าจะเข้ามาธุระห้องวิทยาศาสตร์ทางจิตน่ะนะ นะ นะ นะ..

 

ต้องพิสูจน์กันต่อไปคับ
จนกว่าจะพบพุทธพจน์แท้

 

ผู้รู้ ผู้ถูกรู้ ผู้ละ
มันก็น่าจะตัวเดียวกันนะ
จิตมีสติประกอบก็เป็นผู้รู้ ไม่มีสติก็เป็นผู้ถูกรู้ มีสติรู้มากๆบ่อยๆมันก็เป็นผู้ละ

จิตโง่มันก็เสพรูปนามเอามาปรุงแต่ง
พอมีสติใีปัญญาเกิดที่นึงมันก็ปล่อยทีนึง พอมันรู้บ่อยๆมันก็เห็นโทษชัดเข้า ๆ มันก็ละหมด ปล่อยหมด ก็น่าจะเท่านีันะ ..
ถ้าผู้นู้มันรู้อยู่คนเดียวทุกวันๆ แต่พอถึงเวลาละ กลายเป็นใครก็ไม่รู้ ที่ไม่ใช่ไม่เคยเป็นผู้รู้ กลับกลายเป็นคนมาละซะได้มันก็แปลกๆ

 

โอ้น้อต้องเสพติดธรรมขนาดไหน
ถึงปล่อยวางได้
ก่อนตายขอธรรมเมาอีกซักนิด
พอให้ชีวิตตื่นเต้นหน่อย

 

เจ้า เห็น เขา สาน แห บ่..

เซือก เส้น เดียว เอา มา สาน มา ขด เป็น ปม เป็น เงื่อน..

จิต นี้ กะ คือ กัน..

มัน มี หนึ่ง เดียว แต่ มัน สร้าง เงื่อน สร้าง ปม ให้ โต มัน เอง..

ควมจริง มันมีหนึ่งเดียว ตรงๆ..

 

ไม่น่าเยอะนะครับ แค่ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา อันไหนก็ได้ แต่ให้มันถึง ๆ ๆ ผู้รู้ให้ได้ ผู้ละมันถึงจะโผล่มา..เอ๊ะ ใช่ป่าวนะ

 

เขือกเส้นเดียว จิตก็คือกัน ก็แปลว่า ผู้รู้ผู้ละก็อันเดียวกันใช่ป่าวครับ

 

ชื่อก็บอกอยู่ว่า "ผู้รู้"

"ผู้รู้" ไม่ต้องคิด

"ผู้คิด" ไม่ใช่ผู้รู้

ที่มาถามนั้นน่ะ เขาเรียก "ผู้ลังเลสงสัย" หรือ วิจิกิจฉา..

วิธีทำ ผู้รู้ ให้ปรากฏ ในพระไตรปิฏกก็มีสอนไว้ จะเอาวิธีไหนก็ดูจริตตนเอง ตรงกับ กรรมฐานกองไหน..

"ความเพียร" เท่านั้น พาพ้นได้..

 

พึ่งไปดูว่าทำมัยเลิกเสพบ่ได้
สิ่งที่กำหนดหมายกับการปฏิบัติมันบ่สอดคล้องกัน
มันกะเป็นการลูบคล้ำ
กะว่าทำมัยความเห็นเราเพี้ยนๆ
ช่างเถอะไม่สามารถเพี้ยนไปได้กว่านี้อีกละ55

 

จิตคือ สภาวะรุ้อารมณ์ คิดนึกปรุงแต่ง และเก็บสะสมอารมณ์นั้นได้ แต่มันรุ้ด้วยตัวเองไม่ได้ ต้องสร้างอารมณ์อย่างใดอย่างหนึ่งให้จิตเสพอยุ่เสมอ

ที่คุณพูดอยุ่คือ อารมณ์วิปัสสนา
คือ การทำจิต(ผุ้รุ้)ให้เป็นกลางระหว่างอารมณ์ยินดีกับยินร้ายนั้น รุ้แล้ววาง รุ้แล้ววาง จิตไม่เป็นศัตรูกับอะไร ไม่มีความปรารถนา ความต้องการอะไรในนั้น หรือคือไม่มี "เรา"เข้าไปเป็น เข้าไปบังคับอะไรในอารมณ์นั้น เรียกอารมณ์วิปัสสนา การที่ผุ้รุ้ (จิต)ไปรุ้อารมณ์ต่างๆ ตามทวาร6 เรียกว่าสิ่งที่ถูกรุ้

 

รุ้ไม่คิด เรียกอารมณ์วิปัสสนา
คิดไม่รุ้ ก้อเสพอวิชชา

 

อันนี้ก็ ห้า อีก

แต่เดียวก่อน เอาประเด็นหวีแรก

ตกลงผู้รู้ กะ ผู้ละ หวี คนละอันหรืออันเดียวกัน

จะได้จบประเด็นนี้ไป จะได้ไป ห้า สอง

 

ก้อบอกไปแต่ต้นแล้ว ผู้รุ้กะผุ้ละคนละอัน

ผุ้รุ้อันนี้คือพ้นจากการกำหนดสมมุติบัญญัติ(สิ่งที่ถูกรุ้ตามทวาร(เจตสิกเกิดดับ)แล้ว

เป็นขั้นสุดท้ายระหว่างเรา(ผุ้รุ้) กับจิตพุทธะ การปล่อยวางผุ้รุ้จะเป็นคนละตัว ปล่อยก้อปล่อย ผุ้รุ้(วิมุติยังไม่แท้) คนละตัว

เอางี้คุณฝึกรุ้ตามทวารไปก่อน เห็นโพสก่อนๆ บัญญัติยังย้อนแย้งกันอยุ่เลย

 

ทำไม จึงกล่าวว่า ผุ้รู้กะ ผุ้ละ คนละตัว

ยังกะ ลุงแมวเป็นคนภาวนา แต่ผุ้สำเร็จ คือ น้า ชาติ ห้า จริงๆ

 

อ้าว ก้อลุงแมวแกเขียนโหมดนิพพาน ก้อต้องคุยนิพพานโหมดเดียวกับแกซิ

 

อันนี้ ไว้ ค่อยต่อ

จิตโดยธรรมชาติ มีสภาพรู้ ออกรู้โดยธรรมชาติ กล่าวได้อีกว่า

จิตมีปกติส่งออก
หรือจะเรียกอีกอย่างว่า

จิตมีปกติ ออกรู้อารมณ์ เป็นธรรมชาติของจิต
ไม่ต้องไปสร้างอารมณ์ให้จิต มันก็ออกรู้อารมณ์โดยธรรมชาติของมัน


แต่ในทางกลับกัน การสร้างหรือกำหนดอารมณ์ให้จิต จึงเป็นการ ฝึกอบรมจิต ให้อยุ่ในกรอบ

เช่น มีกำหนดรู้ลมหายใจ กำหนด บริกรรมพุทโธ เป็นต้น