เพราะถึอจึงหนัก

เพราะถือ...จึงหนัก

นาวาเอกผู้หนึ่งได้เข้าไปกราบสมเด็จพระสังฆราชเจ้ากรมหลวงวชิรญาณวงศ์ ซึ่งเคยเป็นพระอุปัชฌาย์เขาเมื่อครั้งบวชที่วัดบวรนิเวศ หน้าตาของนาวาเอกดูหม่นหมองและอิดโรย ท่าทางอมทุกข์
สมเด็จฯ จึงรับสั่งถามว่า "เป็นไงมั่งพักนี้?"
"หนักครับ" เขาทูล " ช่วงนี้แย่มากเลยครับ"
"หนักอะไร" สมเด็จฯ ถาม
แล้วนาวาเอกก็ทูลเล่าถึงปัญหาต่าง ๆ ที่ประดังประเดเข้ามาทั้งเรื่องชีวิต เรื่องการงาน เขาบอกว่าตอนนี้จวนจะแบกไม่ไหวแล้ว จึงมาเฝ้าสมเด็จฯ ขอบารมีเป็นที่พึ่ง

สมเด็จฯ นั่งสักพัก ก็รับสั่งให้เขานั่งคุกเข่าและยื่นมือทั้งสองออกมาข้างหน้า แล้วพระองค์ก็หยิบกระดาษชิ้นหนึ่งมาวางบนฝ่ามือทั้งสองของนาวาเอก จากนั้นพระองค์ก็เสด็จออกไปจากที่ประทับ พร้อมกับรับสั่งว่า "นั่งอยู่นี่แหล่ะ อย่าขยับหรือไปไหนจนกว่าข้าจะกลับมา จะเข้าไปข้างในสักประเดี๋ยว" แล้วจึงเสด็จเข้าไป

นาวาเอกนั่งอยู่ในท่าคุกเข่า และประคองกระดาษทั้งสองมืออยู่เป็นเวลานาน ๑๐ นาทีก็แล้ว ๒๐ นาทีก็แล้ว สมเด็จฯ ก็ยังไม่ออกมา เขาเริ่มเหนื่อย แขนก็เริ่มเมื่อยล้า กระดาษชิ้นเล็ก ๆ ซึ่งเบาหวิวดูจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนเหงื่อเริ่มออก
ในที่สุด สมเด็จฯ ก็เสด็จเข้ามาประทับที่เดิม ทำทีเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น สักพักก็มองกระดาษที่มือนาวาเอก แล้วทรงถามว่า "เป็นไง?"
"หนักครับ พระเดชพระคุณ เมื่อยจนจะทนไม่ไหว"
"อ้าว ทำไม ไม่วางมันลงเสียละ?" สมเด็จฯ รับสั่ง "ก็ไปยอมให้มันอยู่อย่างนั้น มันก็หนักอยู่อย่างนั้นนะสิ มันจะเป็นอย่างอื่นไปได้ยังไง"

กระดาษชิ้นเล็ก ๆ ที่เบาหวิว หากถือไปนาน ๆ เข้า ก็ย่อมกลายเป็นของหนัก ตรงกันข้าม ก้อนหินก้อนใหญ่ ถ้าไม่ไปแบกหรืออุ้มมัน ก็ไม่รู้สึกหนัก ฉะนั้นถ้าไม่อยากให้ ชีวิตหรือจิตใจหนักอึ้ง ควรรู้จักปล่อยวางเสียบ้าง
แม้แต่ของที่มีประโยชน์ เราควรยึดถือก็ต่อเมื่อถึงเวลาใช้งาน เมื่อใช้เสร็จ ก็ควรวางลงเสีย นับประสาอะไรกับของที่ไร้ประโยชน์ เช่นความทุกข์ ความห่วงกังวล ยิ่งต้องวางทันที ที่รู้ตัวว่ามาครองใจ หาไม่แล้วจะกลายเป็นของหนักจนเอาตัวไม่รอด


ที่มา เกร็ดเล็กเกล็ดน้อยธรรมะ
watkaosala.com

 

เพราะทุกสิ่งเป็นธรรมดา......จึงต้องหัดปล่อยวาง....วางบ่อยๆ...ใจสบาย....สาธุ

 

เป็นอุบายง่ายๆเพื่อให้เกิดดวงตาเห็นธรรม
อนุโมทนา สาธุ

 

เพราะถือศีลข้อ 5 ชีวิตก็เลยหนักอึ้ง เข้าสังคมไหนไม่ได้เลย

เราก็ถือของเราแบบสบายใจ แต่โดนทับถมตลอดเวลาจากคนรอบข้าง

วางศีลไว้ก่อนดีไหม

 

กระดาษชิ้นเล็ก ๆ ที่เบาหวิว หากถือไปนาน ๆ เข้า ก็ย่อมกลายเป็นของหนัก ตรงกันข้าม ก้อนหินก้อนใหญ่ ถ้าไม่ไปแบกหรืออุ้มมัน ก็ไม่รู้สึกหนัก ฉะนั้นถ้าไม่อยากให้ ชีวิตหรือจิตใจหนักอึ้ง ควรรู้จักปล่อยวางเสียบ้าง

สาธุ สาธุ ค่ะ

 

ถ้าเปลี่ยนจากถือศีลเป็นรักษาศีลจะดีไหม...
เวลารักษาได้ยามปกติ ศีลเราก็บริบูรณ์
ยามใดที่เราผิดพลาดไปเพราะความประมาทหรือขาดสติไปบ้างก็แล้วไป...
ไม่ต้องไปเฝ้าโทษตัวเองว่าผิดไปแล้ว...หรือศีลขาดอีกแล้ว...
เพราะนั่นคือความหลง...
แล้วก็แล้วไปการผิดศีลไม่ใช่ไม่เคยทำผิด กว่าจะเติบใหญ่มาจนอายุป่านนี้
ก็ผิดมาแล้วไม่รู้เท่าไหร่...มันก็เป็นเรื่องธรรมดา
ตั้งใจตั้งสติว่าจะพยายามไม่ประมาทขาดสติอีกดีกว่า..
อย่าไปวางศีลเลย เพราะถ้าคิดว่าวางแล้วก็เหมือนกับจะไม่ทำอะไรเลย
จะทำให้ประมาทไปเปล่าๆ...
เอาแค่ว่าทำเท่าที่ทำได้...พลาดไปบ้างก็เริ่มต้นใหม่...
ขออย่างเดียวระลึกให้มีสติอยู่กับปัจจุบันเท่านั้นพอ...
ขณะที่ท่านอ่านกระทู้นี้...คือปัจจุบัน...ท่านก็ไม่ได้ผิดศีลอะไร
รักษาศีลให้เป็นปกติ คือแบบนี้...
ลองพิจารณาดูครับ

 

ดีมากเลยค่ะ...ปล่อย...แล้ววาง ^^ ขอบคุณมากๆนะคะ

 

ขอฝากอีกนิดครับ
ก่อนที่จะปล่อย...แล้ว...วาง นั้น
อย่าลืมพิจารณาก่อน
เทียบเคียงกับ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา... ไม่เที่ยง...เป็นทุกข์...ไม่มีตัวตน
เกิดขึ้น...ตั้งอยู่..ดับไป...เห็นทุกข์เกิด...เห็นทุกข์ดับ...
เป็นการฝึกวิปัสสนาไปด้วย...เพื่อความเจริญด้านปัญญาครับ
อนุโมทนาสาธุครับ

 

อนุโมทนา สาธุ สาธุ ครับ ฝึกจิตบ่อยๆ เวลามีอะไร มากระทบ ไม่ยินดี ยินร้าย กับสิ่งที่มากระทบจิต รู้ วาง แล้วก็ให้เฉยๆ เป็นกลางสาธุ

 

ผมเห็นด้วยและขออนุโมทนากับท่าน " เปลือกไม้ "ครับ
คือว่าถ้าเราศึกษาธรรมวิธี-กับครูบาอาจารย์มาเยอะหรือหลายๆท่านแล้วเราก็สามารถเลือกวิธีที่ถูกจริตหรือถูกกับนิสัยของเราก็ได้ครับยกตัวอย่างเช่นว่า
" - " สมัยพระพุทธเจ้าเคยตรัสสั่งสอนกับพระรูปหนึ่งว่า ถ้าการถือศีลนั้นมันหนักมากหรือยากมากก็ให้รักษาใจตัวเดียวหรือดูจิดตัวเดียว ."-"
คือพระรูปนี้ท่านบ่นว่าถือศีล 227 ข้อทำอะไรก็ผิดไปหมด รักษาไม่ไหว รักษายากมากพระพุทธเจ้าก็เลยให้ไปดูใจรักษาใจไม่ให้เกิดอกุศลจิตครับ ก็คือถือ(อย่างเดียวครับคือถือใจ)

ขอขอบพระคุณและอนุโมทนาครับที่ให้โอกาศข้าพเจ้าได้แสดงความคิดเห็น