อานิสงค์...การชวนกันทำบุญและไม่ชวนกันทำบุญ

ขอนำเรื่องของ เศรษฐีเท้าแมว ใน ธรรมบทภาค ๕ มาเล่าประกอบไว้ด้วย เรื่องนี้เกิดขึ้น
ในสมัยที่พระพุทธเจ้ายังทรงพระชนม์อยู่

อุบาสกผู้หนึ่ง ไปฟังธรรมที่วัดเชตวัน ในกรุงสาวัตถีได้ยินพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า "บุคคล
บางคนให้ทานด้วยตนเอง แต่ไม่ชักชวนผู้อื่น เพราะฉะนั้นเมื่อเขาตายไป เขาย่อมได้รับโภค
สมบัติ แต่ไม่ได้รับบริวารสมบัติในที่ๆ เขาไปเกิด

ส่วนบางคนตนเองไม่ให้ทาน แต่เที่ยวชักชวนคนอื่นให้ให้ทาน เพราะฉะนั้นเมื่อเขา
ตายไป เขาก็ย่อมได้รับแต่บริวารสมบัติ แต่ไม่ได้รับโภคสมบัติในที่ๆ เขาไปเกิด

ส่วนบางคนตนเองก็ไม่ให้ทาน ทั้งไม่ชักชวนคนอื่นให้ให้ทานด้วย เพราะฉะนั้นเมื่อเขา
ตายไป เขาก็ย่อมไม่ได้รับทั้งโภคสมบัติ และบริวารสมบัติในที่ๆ เขาไปเกิด

ส่วนบางคนตนเองก็ไห้ทาน ทั้งยังชักชวนคนอื่นให้ให้ทานด้วย เพราะฉะนั้นเมื่อเขา
ตายไป เขาก็ได้รับทั้งโภคสมบัติ และบริวารสมบัติในที่ๆ เขาไปเกิด"

อุบาสกผู้นี้เป็นบัณฑิต ได้ฟังดังนั้นก็คิดจะทำบุญให้ได้รับผลครบทั้งโภคสมบัติและบริวารสมบัติ
เขาจึงเข้าไปกราบทูลขอถวายภัตตาหารแก่พระพุทธเจ้าและพระสงฆ์สาวกทั้งหมดในวันรุ่งขึ้น พระพุทธเจ้า
ก็ทรงรับคำอาราธนานั้น อุบาสกนั้นจึงได้เที่ยวป่าวร้องไปตามชาวบ้านร้านตลาดทั้งหลาย ชักชวนให้บริจาค
ข้าวสารและของต่างๆ เพื่อนำมาประกอบอาหารถวายก็ได้รับสิ่งของต่างๆ มากบ้างน้อยบ้างตามศรัทธาและ
ฐานะของผู้บริจาค อุบาสกคนนั้นเที่ยวป่าวร้องไปอย่างนี้ จนมาถึงร้านค้าของท่านเศรษฐีผู้หนึ่ง ท่านเศรษฐี
เกิดไม่ชอบในที่เห็นอุบาสกนั้นเที่ยวป่าวร้องไปอย่างนั้น ท่านคิดว่า "อุบาสกคนนี้เมื่อไม่สามารถถวาย
อาหารแก่พระพุทธเจ้า และพระสงฆ์สาวกทั้งวัดเชตวันได้ ก็ควรจะถวายตามกำลังของตน
ไม่ควรจะเที่ยวชักชวนคนอื่นเขาทั่วไปอย่างนี้"

เพราะเหตุที่คิดอย่างนี้ แม้ท่านจะร่วมทำบุญกับอุบาสกนั้นด้วย แต่ท่านก็ทำด้วยความไม่เต็มใจ
ได้หยิบของให้เพียงอย่างละนิดละหน่อย คือใช้นิ้ว ๓ นิ้วหยิบของนั้น จะหยิบได้สักเท่าไร เวลาให้น้ำผึ้ง
น้ำอ้อย ก็ให้เพียงไม่กี่หยด เพราะเหตุที่ท่านมือเบามาก หยิบของให้ทานเพียงนิดหน่อย คนทั้งหลายก็เลย
ตั้งชื่อท่านว่า เศรษฐีเท้าแมว เป็นการเปรียบเทียบความมือเบาของท่านกับความเบาของเท้าแมว

อุบาสกนั้นเป็นคนฉลาด เมื่อรับของจากท่านเศรษฐีจึงได้แยกไว้ต่างหาก ไม่ได้รวมกับของที่ตนรับ
มาจากผู้อื่นเศรษฐีก็คิดว่า "อุบาสกนี้คงจะเอาเราไปเที่ยวประจานเป็นแน่" เมื่อคิดอย่างนี้ จึงใช้ให้คน
ใช้ติดตามไปดู คนรับใช้ได้เห็นว่าอุบาสกนั้นนำเอาของของเศรษฐีไปแบ่งใส่ลงในหม้อที่ใช้หุงต้มอาหารนั้นหม้อ
ละนิด อย่างข้าวสารก็ใส่หม้อละเมล็ดสองเมล็ดเพื่อให้ทั่วถึง พร้อมกับกล่าวให้พรท่านเศรษฐีด้วยว่า "ขอให้ทาน
ของท่านเศรษฐีจงมีผลมาก" คนรับใช้ก็นำความมาบอกนาย ท่านเศรษฐีก็คิดอีกว่า "วันนี้เขายังไม่
ประจานเราพรุ่งนี้เวลานำเอาอาหารไปถวายพระที่วัดเชตวัน เขาคงจะประจานเรา ถ้าเขาประจานเรา
เราจะฆ่าเสีย" ดังนั้นในวันรุ่งขึ้นท่านจึงเหน็บกริชซ่อนไว้แล้วไปที่วัดเชตวัน ในเวลาที่อุบาสกและชาวเมือง
ช่วยกันอังคาสเลี้ยงดูพระพุทธเจ้าและพระภิกษุสงฆ์ เมื่อช่วยกันถวายภัตตาหารแล้ว อุบาสกผู้นั้นได้กราบ
ทูลพระพุทธเจ้าว่า "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ได้เที่ยวชักชวนมหาชนให้ถวายทานนี้ขอให้
คนทั้งหลายผู้ที่ข้าพระองค์ชักชวนแล้ว บริจาคแล้ว ทั้งผู้บริจาคของมาก ทั้งผู้บริจาคของน้อย
จงได้รับผลมากทุกคนเถิด" ท่านเศรษฐีได้ยินแล้วก็ไม่สบายใจ กลัวอุบาสกจะประกาศว่า ท่านให้ของเพียง
หยิบมือเดียว คิดอีกว่า "ถ้าอุบาสกเอ่ยชื่อเรา เราจะแทงให้ตาย" แต่อุบาสกนั้นกลับกราบทูลว่า "แม้ผู้ที่
บริจาคของเพียงหยิบมือเดียว ทานของผู้นั้นก็จงมีผลมากเถิด"

ท่านเศรษฐีได้ฟังดังนั้นก็ได้สติ คิดเสียใจว่า "เราได้คิดร้ายล่วงเกิดต่ออุบาสกนี้อยู่ตลอดเวลา
แต่อุบาสกนี้เป็นคนดีเหลือเกิน ถ้าเราไม่ขอโทษเขา เราก็เห็นจะได้รับกรรมหนัก" คิดดังนี้แล้ว จึงเข้า
ไปหมอบแทบเท้าของอุบาสกนั้น เล่าเรื่องให้ฟังพร้อมทั้งขอให้ยกโทษให้ พระพุทธองค์ทอดพระเนตรเห็น
กริยาอาการของท่านเศรษฐีอย่างนี้ก็ตรัสถามขึ้น เมื่อทรงทราบแล้วจึงได้ตรัสว่า "ขึ้นชื่อว่าบุญแล้ว ใครๆ
ไม่ควรดูหมิ่นว่าบุญนี้เล็กน้อย ทานที่บุคคลถวายแล้วแก่ภิกษุสงฆ์ อันมีพระพุทธเจ้าเป็นประมุขเช่นนี้ ไม่
ควรดูหมิ่นว่าบุญนี้เล็กน้อย คนที่ฉลาดทำบุญอยู่ ย่อมเต็มด้วยบุญ เหมือนหม้อน้ำที่เปิดปากไว้ ย่อมเต็ม
ด้วยน้ำฉันนั้น" ในตอนท้าย พระพุทธองค์ตรัสพระคาถาว่า "บุคคลไม่ควรดูหมิ่นบุญเล็กน้อยว่าจะไม่
มาถึง แม้หม้อน้ำก็ยังเต็มด้วยหยาดน้ำที่ตกลงมาฉันใด ผู้ฉลาดเมื่อสะสมบุญแม้ทีละน้อยทีละ
น้อย ก็ย่อมเต็มด้วยบุญฉะนั้น"

ท่านเศรษฐีได้ฟังแล้วก็ได้ดวงตาเห็นธรรม บรรลุเป็นพระโสดาบันบุคคล พระธรรมเทศนาของ
พระผู้มีพระภาคเจ้านั้น ประกอบด้วยประโยชน์อย่างยิ่งอย่างนี้ ถ้าเราหมั่นฟังอยู่เสมอและฟังด้วยความตั้งใจ
ก็ย่อมได้ปัญญา ดังเศรษฐีท่านนี้เป็นตัวอย่าง

จากเรื่องของท่านเศรษฐีผู้นี้ ทำให้ทราบว่าการให้ทานนั้น เป็นเหตุให้ได้รับโภคสมบัติ การชัก
ชวนผู้อื่นให้ทานนั้นเป็นเหตุให้ได้รับบริวารสมบัติ ในที่ๆ ตนไปเกิด

เพราะฉะนั้น เมื่อใครเขาทำบุญ หรือใครเขาชักชวนใครๆ ทำบุญ ก็อย่างได้ขัดขวางห้ามปราม
เขาเพราะการกระทำเช่นนี้เป็นบาป เป็นการทำลายประโยชน์ของบุคคลทั้ง ๓ ฝ่าย คือตนเองเกิดอกุศลจิต
ก่อน ๑ ทำลายลาภของผู้รับ ๑ ทำลายบุญของผู้ให้ ๑

และจากเรื่องนี้ก็ทำให้เห็นชัดว่า สังฆทานนั้นมีผลมาก และมีอานิสงส์มาก การที่กิเลสคือความ
ตระหนี่ได้ถูกขัดเกลาออกไป ทำให้จิตใจที่หนาอยู่ด้วยกิเลสเบาบางลงไปได้ชั่วขณะนี้แหละ คืออานิสงส์ที่แท้
จริงของบุญ ยิ่งกิเลสถูกขัดเกลาไปได้มากเท่าไร ทานของผู้นั้นก็มีอานิสงส์มากเท่านั้น

เสื้อผ้าที่สกปรกเปรอะเปื้อนต้องการสบู่หรือผงซักฟอกเข้าไปช่วยชำระล้างให้สะอาดฉันใด
จิตใจที่เปรอะเปื้อนด้วยกิเลสก็ต้องการบุญ มีทานเป็นต้น เข้าไปช่วยชำระล้างขัดเกลาให้สะอาดหมด
จดฉันนั้น


ที่มา http://palungjit.org/newthread.php?do=postthread&f=14

 

เพราะฉะนั้น เมื่อใครเขาทำบุญ หรือใครเขาชักชวนใครๆ ทำบุญ ก็อย่างได้ขัดขวางห้ามปราม
เขาเพราะการกระทำเช่นนี้เป็นบาป เป็นการทำลายประโยชน์ของบุคคลทั้ง ๓ ฝ่าย คือตนเองเกิดอกุศลจิต
ก่อน ๑ ทำลายลาภของผู้รับ ๑ ทำลายบุญของผู้ให้ ๑


อนุโมทนาคะ

 

อนุโมทนาสาธุด้วยครับ
ตอนมีชีวิตอยู่ มีลมหายใจอยู่ มีสติรู้สึกตัวอยู่ หัวใจยังเต้นอยู่ ร่างกายทุกสัดส่วนยังมีกำลังเคลื่อนไหวอยู่ ขอให้เอาชนะจิตใจที่หม่นหมองด้วยกิเลสนานาชนิดที่พอกพูนมานับกัปนับกัลป์ด้วย "ทาน ศีล ภาวนา" ในปัจจุบันกันเทิด
วันนี้ พรุ่งนี้ หรือมะรืน ชีวิตจะอยู่หรือตาย ก็ไม่รู้
เมื่อเป็นอย่างนี้ "ก็เตรียมเสบียงของตนไว้เดินทางกันดีที่สุด"

 

อนุโมทนาบุญ อีกทางหนึ่งครับ
ขอเชิญร่วมสร้างอุโบสถ วัดยาง กำหนดการวางศิลาฤกษ์ วันที่ 22 ธันวาคม 2555
ร่วมกุศลสร้างอุโบสถวัดยาง อ.บางกรวย จ.นนทบุรี<!-- google_ad_section_end --> <!-- / message -->

 

ขอบคุณสำหรับธรรมะที่เป็นข้อคิดดีๆครับ

 

อนุโมทนาบุญทั้งหมดทั้งมวลด้วยครับ

ขอเรียนเชิญเพื่อนๆ ร่วมบุญสร้างพุทธมณฑลอยุธยาด้วยนะครับ

 

พระพุทธองค์ตรัสพระคาถาว่า
"บุคคลไม่ควรดูหมิ่นบุญเล็กน้อยว่าจะไม่มาถึง
แม้หม้อน้ำก็ยังเต็มด้วยหยาดน้ำที่ตกลงมาฉันใด
ผู้ฉลาดเมื่อสะสมบุญแม้ทีละน้อยทีละน้อย
ก็ย่อมเต็มด้วยบุญ ฉันนั้น"​

อย่าดูหมิ่น บุญกรรม จำนวนน้อย
มันจะคอย ติดตามต้อง สนองผล
เหมือนตุ่มใหญ่ เปิดหงาย รับสายชล
ย่อมเต็มล้น ด้วยอุทก ที่ตกลง
สาธุชน สะสม บ่มบุญบ่อย
ทีละน้อย แนบไว้ มิให้หลง
บุญนั้นย่อม เต็มพลัง ด้วยมั่นคง
กุศลส่ง สู่สถาน นิพพาน เอย​

​

ธีโร จะ ทานัง อนุทมาโน
บุคคลที่ฉลาดย่อมพลอยยินดีในการให้ทาน
(ที่มา..พระไตรปิฎก เล่มที่ 25 ข้อที่ 23)
อนุโมทนา สาธ ๆ
กับท่านทั้งหลายที่ได้
เผยแผ่พระธรรมด้วยครับ​

​

 

การชักชวนผู้อื่นทำบุญ ทำบุญตามคำชักชวนผู้อื่น เป็นสิ่งดี
แต่ความจริงมีข้อลึกซึ้งยิ่งกว่านี้อีก
แบบใบไม้ในกำมือ กับใบไม้ในป่าใหญ่
ไม่อยากพูดในรายละเอียด
เมื่อถึงเวลาก็ปัจจัตตังรู้เองเห็นเอง

 

แล้วถ้าการทำบุญที่เขามาชวนเราทำนั้น มิชอบด้วยเจตนา แล้วเราบอกปัดในคำเชิญชวน ของเขาไป แล้วยังบอกกับคนอื่นว่า อย่าทำบุญกับคนนี้เลย เพราะเขามีเจตนาที่ไม่ดี อย่างนี้จะบาปไหมครับ และอีกอย่างคนสมัยนี้ไม่ค่อยมีโยนิโสมนสิการเลย พอเค้าบอกว่าทำอย่างนี้ ๆ ได้บุญ ก็ทำ ๆกันไป การสร้างพระนั้นเป็นสิ่งดีครับ แต่ผมว่าเรามาสร้าง " พระพุทธจิต " กันดีกว่าไหมครับ เพราะพระพุทธรูปตอนนี้ล้นบ้านเมืองแล้วครับ แต่ใจของคนก็ไม่ได้ดีไปกว่าเดิม ผมว่าเราสร้างพระในใจกันดีกว่าไหม และอีกอย่างที่ต้องสร้างคือ " พระธรรมะใจ " อย่างนี้ผมว่าภัยพิบัติที่จะเกิดขึ้น คงเบาบางมากกว่าครับ

 

อนุโมทนาสาธุได้รับความรู้เรื่องการชักชวนคนทำบุญและการไปขัดบุญคนอื่นด้วยค่ะ

 

:boo: สาธุครับ """""""""""""""

 

หากเราทราบ"แน่ชัด"ว่า กิจนั้นเป็นเรื่องทุจริต ไม่เกี่ยวข้องด้วยประโยชน์ในกุศลแต่อย่างใดเลยแล้วตนเองก็ไม่ร่วมส่งเสริม ทั้งยังแนะนำหรือเตือนคนอื่นให้ทราบ ย่อมเป็นเจตนาที่เป็นฝ่ายดี คิดป้องกันภัยคือการหลอกลวงของเหล่ามิจฉาชน มิให้สาธุชนต้องถูกหลอกได้ ทั้งยังช่วยไม่ให้พาลชนได้โอกาส"ทำบาป"ได้มากขึ้นอีก เรียกว่า ได้ทำประโยชน์แก่บุคคลทั้งสองกลุ่มด้วยการบอกเตือนเช่นนั้นทีเดียว...

อนุโมทนาความเห็นที่มีแง่มุมแห่งปัญญาอย่างยิ่งครับท่าน AYACOOSHA...

 

คุณสร้างพระพุทธจิต ได้แล้วหรือครับ