เรื่องเด่น "อย่าไปลอง ให้ไปจริงๆ ไปขอพรท่าน ท่านเป็นพระอรหันต์"

"อย่าไปลอง ให้ไปจริงๆ ไปขอพรท่าน ท่านเป็นพระอรหันต์"



หรือในเรื่องราวที่เกี่ยวกับหลวงปู่เอง และหลวงปู่เกษมที่ผู้เขียนประสบมานั้น คือเมื่อประมาณปี พ.ศ.๒๕๒๓ ผู้เขียนกับเพื่อนต้องการไปไหว้หลวงปู่เกษม หลวงปู่ดู่บอกว่า

"อย่าไปลอง ให้ไปจริงๆ ไปขอพรท่าน ท่านเป็นพระอรหันต์"

ผู้เขียนกับเพื่อนก็นมัสการลาไปลำปาง เมื่อไปถึงจังหวัดลำปางและไปที่สำนักสุสานไตรลักษณ์ หลวงปู่เกษมสั่งคนรับใช้ว่า

"วันนี้เปิดโอกาสให้คนนมัสการได้เวลา ๑๖.๐๐ น."

ผู้เขียนและพรรคพวกไปถึงก่อน ๕ นาที บังเอิญในวันนั้น ท่านเจ้าคณะจังหวัดลำปาง จะมาเยี่ยมหลวงปู่เกษมด้วย พอเวลา ๑๖.๐๐ น. ผู้เขียนก็ได้เข้าไป พร้อมกับมีคนทะลักเข้าไปหลายคน ประมาณสัก ๓๐ คนได้ หลวงปู่เกษมกำลังนั่งโมทนาทาน ที่เขามาถวายเป็นพวกขนมปัง เมื่อท่านกล่าวภาษาบาลีเสร็จ สิ่งที่ทำให้ผู้เขียนอัศจรรย์ใจคือ หลวงปู่เกษมถามว่า

"สี่คนนี่มาจากไหน"

ท่านมองหน้าผู้เขียน

ผู้เขียนตอบท่านว่า "มาจากอยุธยาครับ"

หลวงปู่เกษมจึงพูดขึ้นว่า "พวกอยุธยาให้เข้ามาข้างในไหว้พระ นอกนั้นหมดธุระกลับกันได้"

ผู้เขียนขนลุกนึกในใจว่าท่านรู้ได้อย่างไรว่าเรามากัน ๔ คน ทั้งที่เราก็อยู่ห่างๆ กัน เมื่อได้เข้าไปแล้ว วันนั้นหลวงปู่เกษมคุยเสียงดังมาก ท่านกราบท่านเจ้าคุณคณะจังหวัดลำปาง ด้วยอาการที่นอบน้อมอย่างยิ่ง แล้วท่านพูดออกมาจากกุฏิอีกว่า

"พวกอยุธยาที่มากัน ๔ คน ให้ขนมปังคนละ ๙ อัน ตะกรุดคนละ ๑ ดอก"

ตะกรุดในที่นี้คือ ก้านธูปกรรมฐานที่หลวงปู่ท่านนั่งภาวนา

ในใจของผู้เขียนขณะนั้นได้แต่อธิษฐานว่า "ที่มานี้ก็เพื่อขอพร และขอบารมี ไม่ได้คิดจะมาเอาหวย" ซึ่งทั้งที่รู้ว่าหลวงปู่เกษมมีญาณในอนาคตคือ อนาคตังสญาณ รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เพราะแม้แต่กิเลส ซึ่งเป็นเสี้ยนหนามของหัวใจ ที่ร้ายยิ่งกว่าเสือท่านยังกำจัดได้ แล้วอะไรเล่าที่จะมาปิดบังท่าน หรือหลวงปู่ท่านเมตตาต้องการโปรดให้พวกเราได้ทราบว่า ของสิ่งนั้นมีจริง ไม่เหลือวิสัยของพระอรหันต์จะรอบรู้ แต่ท่านไม่ได้สนใจ เพราะท่านอยู่เหนือโลกแล้ว ปรากฎว่าล๊อตเตอรี่เลขรางวัลที่ ๑ ข้างท้ายออก ๑๔๙ ส่วนข้างล่างออก ๕๙ ตามที่เราคาดเดาไว้ แต่ไม่มีใครเล่นสักคนเดียว

เมื่อคณะเรากลับมาจากลำปาง ก็ได้ไปกราบหลวงปู่ดู่ ท่านกำลังเอนนอนหน้ากุฏิ และกราบขอบพระคุณที่หลวงปู่ได้ช่วยส่งบารมี ให้เราได้เข้าพบหลวงปู่เกษม หลวงปู่พูดว่า

"พอแกมาขอข้า ข้าก็นึกในใจว่า จะมีศิษย์จากอยุธยาต้องการไปนมัสการท่าน ขอให้ท่านช่วยรับรองด้วย ข้าก็นึกๆ เอาเท่านั้นแหละ"

สิ่งเหล่านี้แสดงถึงโทรจิตที่ท่านผู้ปฏิบัติถึงจุดแล้ว สามารถกระทำได้

ในหนังสือ “ตามรอยหลวงปู่ใหญ่ พ.ศ. 2549” โดยคุณพรหมินทร์ อึ้งสกุลรัตน์ มีช่วงหนึ่งคุณวิรัตน์ โรจนจินดา ได้บันทึกไว้ดังนี้

“เหตุการณ์เกิดขึ้นในช่วงที่ข้าพเจ้าเริ่มตระเวนหาครูบาอาจารย์ตามวัดต่างๆ ตามคำแนะนำของผู้ปฏิบัติธรรม วันหนึ่งข้าพเจ้าได้เดินทางไปกราบหลวงปู่ดู่ที่วัดสะแก จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เมื่อไปถึงนั้นเป็นเวลา 4 โมงเย็น ข้าพเจ้าได้ไปถามเด็กวัดว่ากุฏิหลวงปู่ดู่อยู่ทางไหน เด็กคนนั้นก็พาข้าพเจ้าไปจนพบตัวท่านในขณะที่ท่านกำลังอยู่ที่ศาลาริมน้ำ ข้าพเจ้าเข้าไปกราบเท้าท่าน ท่านก็เมตตาและถามว่ามาจากที่ไหน ข้าพเจ้าก็กราบเรียนท่านว่ามาจากกรุงเทพฯ แล้วท่านก็นั่งหลับตาอยู่นานสองนานจนข้าพเจ้าคิดไปต่างๆ นานาว่า ท่านคงไม่สบาย เวลาผ่านไปนานพอสมควร พอท่านลืมตาขึ้น ข้าพเจ้าก็รีบถามท่านทันทีว่า หลวงปู่ไม่สบายหรือเปล่า หลานจะไปซื้อยามาถวาย ท่านก็ตอบข้าพเจ้าว่า “ฉันกำลังคุยกับหลวงพ่อเกษมที่ลำปางอยู่จึงไม่ได้พูดคุยกับเธอ”


ขอบคุณที่มา