หลังโควิด-19 อาชีพนี้น่าสนใจมากเพราะอะไร ขอเชิญอ่านครับ

กระทู้นี้เคยชื่อ : ชื่อหลักคือ : รวมศิลปินแก้วและช่างฝีมือแก้วทั่วโลกเพื่อการศึกษาและการสร้างคนแบบนี้ในไทย
ช่างปั้นแก้วที่อาจปั้นพญานาคได้ใหญ่และสวยที่สุด หน้า 4#67 ขึ้นไป

ขออนุญาตเวปพลังจิตครับ

กระทู้นี้ผมเขียนขึ้นเพื่อให้เกิดแรงบันดาลใจแก่คนไทยที่ต้องการเป็นศิลปินแก้วหรือช่างฝีมือแก้ว ทั้งๆที่ผมทราบดีว่า คนไทยที่จะมาถึงความเป็นศิลปินแก้วหรือช่างฝีมือแก้วนั้นไม่ง่ายเลย อย่างไรก็ดี หน้าที่ผมคือเขียนไปก่อน เพื่อที่ว่า วันหนึ่งหากมีผู้ที่เห็นความสำคัญนี้ จะได้สานต่อ โดยเฉพาะศิลปะวัฒนธรรมของไทยยังไม่ได้ถ่ายทอดสู่ปฏิมากรรมแก้วเท่าใดนัก มีเพียงผมคนเดียวที่ดั้นด้นสู้เพื่อการนี้ตามลำพังมานาน

ขอเชิญเข้าสู่กระทู้ได้เลยครับ กระทู้นี้เปิดให้ทุกท่านสามารถเขียนโพสต์ได้ และผมจะตอบเท่าที่ผมสามารถครับ

หลังโควิด-19 อาชีพสร้างชิ้นงานแก้วในระบบสตูดิโอ (สตูดิโอแก้วด้วยเทคนิค Kiln Casting Glass [เห็นผลเร็ว] และการปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์ม [เห็นผลช้าปานกลางถึงระยะยาว] และการสร้างชิ้นงานด้วยเทคนิคอื่นๆเช่นกดปั๊ม Pressed Glass [เห็นผลเร็ว] ) เพื่อการส่งออกจะเป็นผลดีต่อนักลงทุนที่มองเห็นข้อดีของประเทศไทยดังต่อไปนี้

1 ประเทศไทยมีแพทย์ที่เก่ง จากการที่ประเทศอื่นๆเมื่อเจอโควิด-19 บางประเทศผู้ป่วยไม่สามารถเข้ารับการรักษาได้ด้วยซ้ำ แต่ในประเทศไทยเปิดรับรักษาตลอดเวลา ซึ่งจุดนี้จะเป็นจุดแข็งของประเทศไทยตลอดกาล

2 ค่าแรงงานในประเทศไทยถือว่าต่ำมากเมื่อเปรียบเทียบกับแทบทุกประเทศที่เป็นประเทศผู้นำการสร้างชิ้นงานแก้ว อย่างเช่นฝรั่งเศส ค่าแรงกรรมกรวันละหลายๆพันบาท ถ้าหากเป็นช่างแก้วในระดับหนึ่งที่ยังไม่ถึงที่สุด ค่าแรงวันละ 2-3 หมื่นบาท และถ้าฝีมือถึงที่สุดแล้วค่าแรงวันละเป็นแสนบาทได้ทีเดียว ดังนั้นค่าแรงในประเทศไทยจูงใจเป็นอย่างมาก (อีกทั้งระบบสตูดิโอไม่ได้ใช้คนงานมากเลย เพียงแค่ 3-4 คนก็ทำได้แล้ว) [ยิ่งถ้าเป็นสตูฯเทคนิค Lost Wax Glass หรือ Kiln Casting Glassสามารถหยุดงานเมื่อใดก็ได้ ทำงานเมื่อใดก็ได้]

3 ที่ดินในประเทศไทยหลังโควิด-19 มีราคาถูกมากๆให้เลือก ทั้งสาธารณูปโภคในไทยก็ครบถ้วนและไม่แพงเลย

4 หลังโควิด-19 ประเทศที่บริโภคเครื่องแก้วอย่างดีที่ราคาแพงมากๆ ได้แก่อเมริกา และยุโรปที่ขณะนี้มีการซื้อสินค้าเหล่านี้จากจีน อาจมีการตั้งกำแพงภาษีแก่จีน เนื่องจากประเทศเหล่านี้ได้สูญเสียชีวิตประชาชนไปจำนวนมากจากพิษโควิด-19 และเขาอาจโทษว่าจีนปล่อยโควิด อย่างไรก็ดี ประเทศที่เป็นผู้บริโภคอาจรวมตัวกันตั้งกำแพงภาษีแก่จีน แต่ถ้าเป็นสินค้าที่ไทยส่งไปขายจะไม่ถูกกำแพงภาษีนี้

5 ระบบสตูดิโอแก้วด้วยเทคนิค Kiln Casting Glass หรือ Lost Wax Glass สามารถทำงานแยกกันได้คนละห้อง หรือพูดง่ายๆว่า มีการวางระยะห่างได้ง่าย คนงานก็ไม่มาก ในขณะที่เทคนิคปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์มถ้าเป็นทีมแล้วจะไม่ทิ้งระยะห่าง ดังนั้นในระยะที่มีการแพร่เชื้อโรคระบาดร้ายแรง งานเทคนิคปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์มจะต้องหยุดชั่วคราว

ด้วยเหตุผลที่กล่าวมานี้ จึงทำให้อาชีพสตูดิโอแก้วหลายๆเทคนิคเป็นที่น่าสนใจครับ

 

สำรองพื้นที่

 

สารบัญ

Somboon Tiyawongsakul P.1#7
Karen LaMonte P.2#22
Christina Bothwell P.2#29

 

สารบัญ 2

 

สารบัญ 3

 

สารบัญ 4

 

นาย สมบูรณ์ ติยะวงศ์สกุล ผู้ตั้งกระทู้นี้ ประวัติและผลงานเกี่ยวกับแก้วต่างๆ

ผมเกิด พ.ศ. 2499 ในกรุงเทพฯ เป็นบุตรคนที่ 3 รวมพี่น้องชายหญิง 7 คน เมื่อผมเกิดมาคุณพ่อคุณแม่ทำอาชีพผลิตและค้าขายโคมไฟตะเกียงที่ทำจากสังกะสีแผ่นตัดขึ้นรูปด้วยการบัดกรี โดยคุณพ่อเป็นช่างบัดกรีด้วยตนเอง มีร้านซึ่งเป็นตึกแถว 2 ชั้น 1 คูหาเลขที่ 119 อยู่ในตรอกวัดตึก (วัดชัยชนะสงคราม) ถนนวรจักร เขต/เขตสัมพันธวงศ์ กรุงเทพฯ ทันทีที่ผมเกิดคุณพ่อคุณแม่บอกว่าเกิดค้าขายดีขึ้นมาทันที จากเดิมที่เคยขายตะเกียงได้วันละ 1 - 2 ดวง ก็กลายเป็นขายได้วันละนับสิบๆดวง จนกระทั่งต้องจ้างคนงานมาทำงานฝ่ายผลิตตะเกียงนั้นแทน คือขายดีจนไม่มีเวลาทำการผลิตเอง (ต่อมาประมาณ พ.ศ. 2501 ฝ่ายผลิตเห็นว่าสถานที่คับแคบจึงนำงานกลับไปทำที่บ้านของนายช่างนับจากนั้นถึง พ.ศ. 2521 จึงได้หยุดการผลิตตะเกียงสังกะสีไป) ประมาณปี พ.ศ. 2500 เนื่องจากคุณพ่อมีเพื่อนๆจำนวนหนึ่งซึ่งเป็นเจ้าของสำนักขายพระแก้วต่างๆหลายสำนัก ได้ชวนคุณพ่อไปดูงานสร้างพระแก้วในโรงงานแก้วหลายแห่งส่วนมากอยู่ในเขตธนบุรี บนถนนเพชรเกษมเป็นส่วนมาก คุณพ่อได้ไปเห็นว่าโรงงานแก้วซึ่งสมัยนั้นส่วนมากมีการเป่าแก้วด้วยปอดและปั๊มพระแก้ว จึงได้ถามโรงงานแก้วว่า นอกจากแก้วดื่มน้ำและถ้วยชาม กับปั๊มพระแก้วแล้ว โรงงานสามารถเป่าแก้วให้เป็นอย่างอื่นๆได้ไหม เช่น โป๊ะแก้ว โคมไฟ ทางโรงงานบอกว่าได้ ก็เหมือนการปั๊มพระแก้วให้เพื่อนๆคุณพ่อนั่นเองคือต้องมีแม่พิมพ์เหล็กซึ่งแม่พิมพ์เหล็กมีราคาแพง พระแก้วชนิดแม่พิมพ์แกะมือแต่ละแม่พิมพ์ราคาหลักหลายๆพัน แต่ถ้าแม่พิมพ์ที่ขึ้นด้วยการฟอร์ซสปาร์คจะสวยกว่า เช่นแม่พิมพ์พระแก้ว 25 พุทธศตวรรษบางรุ่นที่ไม่ใช่งานแกะมือ แต่ต้องฟอร์ซสปาร์คนั่นราคา 2-3 หมื่นขึ้นทั้งนั้น (ต่อมาประมาณ พ.ศ. 2506 แม่พิมพ์พระแก้วหน้าตัก 5 นิ้วที่งานสวยในไทยขึ้นราคาเป็นหลักแสนก็มีเพราะพระแก้วขายดีมาก ช่างที่เก่งๆโก่งค่าตัวกันเพราะมีช่างที่เก่งน้อยคนในไทย) คุณพ่อรับทราบและกลับมาใช้เวลาปรึกษาเพื่อนๆ ซึ่งเพื่อนๆได้ให้ความเห็นว่า ถ้าต้องการสร้างโคมไฟขายก็ต้องทำแม่พิมพ์เหล็ก เหมือนงานสร้างพระแก้วเหมือนกัน ถ้าไม่มีแม่พิมพ์เหล็กก็ทำไม่ได้

พ.ศ. 2501 คุณพ่อผมได้เริ่มซื้อโคมไฟจากเมืองนอกโดยซื้อเพียงอย่างละ 1 ชุด นำมาแกะแม่พิมพ์เหล็กโดยเริ่มต้นจากแม่พิมพ์ชนิดมือแกะ ราคาแม่พิมพ์ละไม่กี่พันบาทโดยใช้โรงงานแกะแม่พิมพ์พระแก้วของเพื่อนๆคุณพ่อแนะนำนั่นเอง สมัยนั้นถือว่าแพงแล้ว ส่วนงานตัวเรือนนั้นได้ยกให้โรงงานเพื่อนพ่อที่ทำตัวเรือนไปทำ เพราะตัวเรือนสมัยนั้นเกือบจะ 100% ทำจากทองเหลือง ซึ่งโรงงานทำโคมไฟสังกะสีของคุณพ่อทำไม่ได้ และเริ่มต้นจากปีนั้น ก็มีการผลิตโคมไฟสำเร็จรูปขายที่ร้านจิ่งเซ่งโคมไฟฟ้าในตรอกวัดตึกเป็นต้นมา กิจการเจริญดีอย่างรวดเร็ว อาจเนื่องจากสมัยนั้นไม่มีคนทำโคมไฟรูปแบบใหม่ๆขายกัน ตั้งแต่ปี 2501 เป็นต้นมา จึงได้มีการจ้างโรงงานแก้วในไทยหลายโรงงานสร้างโคมไฟในรูปแบบต่างๆให้มากขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งต้องไปเช่าตึกแถว 2 ชั้นอีกหลายห้องบริเวณหลังโรงภาพยนต์แคปปิตอลเป็นโกดัง

พ.ศ. 2502 คุณพ่อผมต้องการให้ช่างวาดรูปบนแก้วโคมไฟ ซึ่งช่างวาดรับงานไปเขียนที่บ้าน แต่ปัญหาคือ ผิวแก้วมันมาก ต้องทำอย่างไรก็ได้ให้ผิวแก้วด้านสาก จึงจะวาดด้วยสีติดทนนาน จึงเป็นเหตุให้คุณพ่อต้องมีแผนกกัดกรดขึ้นภายในโกดังที่หลังแคปปิตอลตั้งแต่นั้นมา จนกระทั่งประมาณปี พ.ศ. 2505 ผมอายุ 6 ขวบได้ติดตามคุณพ่อไปโกดังเรื่อยๆ เห็นคุณพ่อสอนคนงานแผนกกัดกรดบ่อยครั้ง กระทั่งผมอายุประมาณ 7 ปี คุณพ่อได้สอนผมกัดกรดกัดแก้วด้วย และหลายครั้งที่คุณพ่อต้องกลับไปที่ร้านเพราะคุณแม่ขายไม่ทัน ให้ผมช่วยเฝ้าคนงาน 2 - 3 คนทำงาน ส่วนมากจะมารับกลับตอนเย็น 5 โมงทุกวัน นั่นคือจุดเริ่มต้นการเรียนรู้การกัดกรดกัดแก้วของผมในวัยนั้นเป็นต้นมา

 

สมบูรณ์ (ต่อ)

ในระหว่างอายุประมาณ 4 - 9 ขวบ คุณพ่อมักพาไปไหนมาไหนตลอด ผมไปโรงงานต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นโรงงานแก้วหลายๆแห่ง โรงงานทำตัวเรือนทองเหลืองซึ่งเป็นตึกแถว 2 ชั้นอยู่บริเวณวงเวียน 22 กรกฏา โรงงานทำตะเกียงสังกะสีอยู่เชิงสะพานสูงบางซื่อ โรงงานแกะแม่พิมพ์เหล็กหลายแห่ง โรงงานหล่ออลูมีเนียม และโรงงานอื่นๆอีกมากรวมถึงการไปเยี่ยมเพื่อนพ่อที่เป็นเจ้าของสำนักสร้างพระแก้ว 25 พุทธศตวรรษขายหลายแห่ง ทำให้ผมเป็นที่รู้จักและเป็นที่รักชอบของเจ้าของโรงงานต่างๆและเพื่อนพ่อแทบทุกคน

ต่อมาผมมักได้ยินเรื่องที่คุณพ่อฟ้องร้องโรงงานแก้วหลายแห่งที่แอบโขมยโคมไฟแก้วไปขายให้กับร้านขายโคมไฟร้านอื่นๆที่เขาไม่ได้แกะแม่พิมพ์ หรือถ้าพูดง่ายๆก็คือ โรงงานเป่าเกินจำนวนเอาไว้ นำส่วนเกินจากที่คุณพ่อสั่งไปขายให้ร้านค้าอื่นๆทำให้เกิดความไม่ยุติธรรมขึ้น เหตุการณ์ร้องฟ้องโรงงานเป่าแก้วนี้เป็นมาตั้งแต่ประมาณ พ.ศ. 2506 - 2516 จากปี พ.ศ. 2516 เป็นต้นมา คุณพ่อจึงได้เปิดโรงงานหลอมแก้วขึ้นเอง

แต่ก่อนที่จะข้ามไปถึงเรื่องโรงงานแก้ว เมื่อประมาณปี พ.ศ. 2503 คุณพ่อได้เปิดแผนกพ่นสีตัวเรือนโคมไฟขึ้นที่หน้าร้านในตรอกวัดตึกขึ้นและต่อมาแผนกนี้ได้ย้ายไปอยู่บนตึกแถว 4 ชั้น 2 คูหาเลขที่ 10-12 ริมถนนเพชรบุรีตัดใหม่ เชิงสะพานรถไฟยมราช ส่วนโรงงานกัดกรดกัดแก้วได้ย้ายมาอยู่ที่บ้านเลขที่ 18 โดยใช้ตึกทั้ง 4 ชั้นเป็นที่กัดกรดและเป็นโกดังด้วย และโรงงานพ่นสีประกอบตัวเรือนโลหะกับโรงงานกัดกรดกัดแก้วได้อยู่ต่อมาจนกระทั่งปี พ.ศ. 2522 โดยประมาณ

 

สมบูรณ์ (ต่อ)

เข้าประเด็นเรื่องโรงงานหลอมแก้ว ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2516 ผมจำเดือนไม่ได้ว่าเดือนอะไร คุณพ่อผมได้เซ้งโรงงานหลอมแก้วแห่งหนึ่งซึ่งเป็นของปรมาจารย์วิชาแก้วที่เก่งมากที่สุดท่านหนึ่งของประเทศไทย ได้เชิญปรมาจารย์ซึ่งท่านเป็นเจ้าของเดิมด้วย ให้มาสอนทุกเรื่องทั้งหมดของโรงงานให้กับผมและน้าชาย (น้องชายของแม่ผม) โดยการสอนระยะครึงปีแรกเป็นการสอนตลอด 24 ชั่วโมง (เพราะโรงงานหลอมแก้วชนิดเตาละ 6-8 เบ้าคละสีน้ำแก้วนั้นเป็นงานที่ต้องควบคุมดูแลตลอด 24 ชั่วโมง) หลังจากครึ่งปีไปแล้ว จึงเป็นการสอนวันละ 8 ชั่วโมง ส่วนงานโอทีในการปั๊มพระแก้วก็ตาม สร้างชิ้นงานแก้วอื่นๆก็ตาม จะมาช่วยดูแลให้เป็นครั้งคราวเท่านั้น เพราะปรามาจารย์ต้องไปเปิดโรงงานแก้วของท่านใหม่อีกที่ซึ่งใหญ่กว่าเดิมหลายสิบเท่า ปัจจุบันโรงงานหลอมแก้วของท่านมีชื่อเสียงมากและลูกหลานเหลนของท่านเจริญรุดหน้าอยู่ในสังคมทั้งในประเทศไทยและต่างประเทศ (เนื่องจากเหตุนี้ ผมจึงไม่สมควรเปิดเผยชื่อปรามาจารย์ของผมได้)

ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2516 ผมรับหน้าที่เป็นผู้จัดการฝ่ายผลิตให้โรงงานหลอมแก้วของคุณพ่อผมโดยมีปรามาจารย์พ่อและปรมาจารย์แม่ shi fu & shi mu คือมีอาจารย์ที่ต้องรับผิดชอบถ่ายทอดวิชาแก้วให้ 2 ท่านคืออาจารย์พ่อและอาจารย์แม่ ท่านทั้งสองและครอบครัวมีบ้านอยู่ในบริเวณโรงงานหลอมแก้วนั้นนั่นเองติดแอร์ทุกห้อง และยังมีบ้านพักเดี่ยว 2 ชั้นสำหรับผมและน้าชายกับครอบครัวติดแอร์ทุกห้อง กับมีบ้านพักเดี่ยว 2 ชั้นสำหรับหัวหน้าคนงานกับครอบครัวติดแอร์เฉพาะห้องนอน และเรือนแถวพักสำหรับรองหัวหน้าคนงานระดับล่างๆลงไปอีกไม่ได้ติดแอร์สำหรับคนงานที่ต้องมีหน้าที่กะกลางคืนและที่ต้องนอนในโรงงานอีกจำนวนหนึ่ง โรงงานหลอมแก้วตั้งอยู่ในซอยลึกแห่งหนึ่ง ด้านหลังโรงงานเป็นสวนผลไม้ สวนต้นไม้ร่มรื่น วิวสวยงาม และลมแรง ประกอบกับบริเวณเตาหลอมซึ่งเป็นขนาดเตาคู่ มี 2 เตา เตาละ 6 เบ้า 1 เตาและเตาแบบ 8 เบ้า 1 เตา ยกพื้นที่ทำงานอยู่บนชั้น 2 ทำให้มองข้ามรั้วออกไปเห็นสวนสวยงามตลอดเวลา

 

สมบูรณ์ (ต่อ)

เดิมทีเดียวโรงงานหลอมแก้วนี้เป็นโรงงานที่สร้างชิ้นงานแก้วหลายชนิดและสร้างพระแก้ว 25 พุทธศตวรรษแทบทุกรุ่นทุกปางทุกขนาดและทุกสี และทันทีที่โรงงานหลอมแก้วได้เปลี่ยนเจ้าของมาเป็นของคุณพ่อผม คุณพ่อผมมีหน้าที่ต้องรับลูกค้าต่อเนื่องเช่นเรื่องพระแก้ว 25 พุทธศตวรรษโดยที่เพื่อนๆคุณพ่อก็คือเจ้าของสำนักสร้างพระแก้วขายหลายสำนักก็เห็นด้วย และจ้างให้สร้างต่อไปเลย เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นนั่นเอง ส่วนที่เพิ่มเติมขึ้นมาคือโคมไฟทุกชนิดทุกขนาดทุกสี ซึ่งมีทั้งงานเป่าแก้วด้วยปอดและงานปั๊มและงานปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์ม ส่วนงานแก้วแชมเปญขาสูงก็รับต่อมา งานทำเหยือกโถน้ำ งานอื่นๆที่รับต่อจากโรงงานเดิมก็ยังให้คงสถานะอยู่ระยะหนึ่งหลายเดือน ทางเจ้าของชิ้นงานอื่นๆเขาจึงไปหาโรงงานอื่นทำแทนได้ต่อไป ซึ่งก็เท่ากับว่า ผมได้เรียนงานแก้วทุกชนิดนั่นเอง ทั้งๆที่ถ้าเป็นงานโคมไฟล้วนๆก็จะไม่มีแก้วแชมเปญขาสูงเป็นต้น ซึ่งผมก็เต็มใจเรียน ซึ่งปรามาจารย์ท่านเคยสอนด้วยการทดสอบทดลองไม่บอกวิธี ให้คิดเอง หาทางเองก่อนก็มี และผมก็หาทางทำได้สำเร็จตั้งแต่เดือนแรก เช่นเรื่องแก้วฟองอากาศเป็นต้น ก็ทำได้สำเร็จด้วยการทดลองในเดือนแรกนั่นเอง**


หมายเหตุ
** = เอาไว้จะได้เล่าเรื่องแก้วฟองอากาศและแก้วที่ต้องใช้กรรมวิธีพิเศษให้ฟังกันครับ

 

สมบูรณ์ (ต่อ)

มาเล่าต่อครับ

โรงงานหลอมแก้วและขึ้นรูปชิ้นงานแก้วที่คุณพ่อเป็นเจ้าของกิจการโดยการเซ้งมาจากปรามาจารย์นี้ มีทุกอย่างครบอยู่ในตัวอยู่แล้ว โดยเซ้งกิจการมาเมื่อปี พ.ศ. 2516 - 2520 มีคนงานในช่วงที่มากที่สุด 330 คน (ช่วงที่เปิดทำงานทั้ง 2 เตารวม 14 เบ้าน้ำหนักน้ำแก้ว 5 ตันต่อวัน) และมีคนงาน 120 คนในช่วงที่เปิดทำงานเตาเดียว 6 เบ้าน้ำหนักแก้ว 2.3 ตันต่อวัน ผลิตสินค้าหลักคือแก้วโคมไฟทุกชนิดทุกขนาดโดยมีแม่พิมพ์เหล็กรวมประมาณ 1,500 ชุดขนาดเล็กสุดเส้นผ่าศูนย์กลางแค่ 1 นิ้วเศษ ชุดใหญ่สุดคือโคมไฟสนามเส้นผ่าศูนย์กลาง 36 นิ้ว ชุดแม่พิมพ์เหล็กที่หนาที่สุดคือโคมไฟถนนขนาดใหญ่ที่มีความหนาแก้ว 1 นิ้วเศษ นอกนั้นเป็นสินค้ารองได้แก่แม่พิมพ์พระแก้ว 25 พุทธศตวรรษที่เจ้าของสำนักต่างๆส่งมาและวางไว้ที่โรงงานเป็นจำนวนมาก นอกจากแม่พิมพ์พระแก้วแล้วก็เป็นชนิดเครื่องใช้ไฟฟ้าเช่น โถปั่นน้ำผลไม้ซึ่งขณะนั้นแทบจะไม่มีใครผลิตได้ในไทย มีเพียงปรามาจารย์เท่านั้นที่ทำได้ และอื่นๆอีกมาก รวมถึงงานทดสอบทดลองอิสระอีกหลายอย่างมาก

ปรามาจารย์แก้วผมท่านเข้ามาประเทศไทยและสร้างพระแก้วให้สำนักสร้างพระแก้วต่างๆตั้งแต่ปี พ.ศ. 2503 ฝีมือจัดว่าเป็นหนึ่งในผู้สร้างพระแก้วได้ดีที่สุดท่านหนึ่งของประเทศไทย** โดยที่ผมเมื่อมาเป็นลูกศิษย์ ผมกลับเห็นว่า พวกเราคนไทย ไม่มีใครสร้างพระแก้วได้สวยและดีที่สุด เพราะพวกเราจะเอาแต่ลดต้นทุนทุกอย่าง ตั้งแต่การทำแม่พิมพ์เหล็ก เราก็ทำหยาบๆ พอมาถึงการผสมสีน้ำแก้ว เราก็ใช้น้ำแก้วที่แย่ที่สุดและสีที่มืดที่สุดเพื่อปกปิดเนื้อแก้ว เวลาอบลดอุณหภูมิก็ทำแค่พอให้ไม่แตกเท่านั้น คือลดแค่ 4 - 12 ชั่วโมง (หลายสิบปีต่อมาเราจึงมาทราบว่าต้องลดกันถึงหลายวันหลายคืนจึงจะถูกต้อง) คนไทยจึงได้เห็นพระแก้วแตกหักไปวางไว้ใต้ต้นโพธิ์ต้นไทรจนเป็นภาพชินตา

ด้วยเหตุนี้เองที่ผมตั้งปณิธานไว้ในใจว่า ถ้าผมมีโอกาสเมื่อใด ผมจะสร้างให้สวยและดีและใหญ่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่จะไม่ยอมทำแบบสุกเอาเผากินเช่นเดียวกับที่เราเคยทำมา ต่อมาผมได้มีโอกาสสร้างพระแก้วได้ตามที่ตั้งใจไว้ และมีความปราถนาแรงกล้าที่จะเผยแพร่ความรู้เหล่านี้สู่อนุชนคนรุ่นหลัง ไม่ให้เดินตามแบบเดิมที่สมัยก่อนเขาสร้างพระแก้วในไทยแบบสุกเอาเผากิน

 

โคมไฟสนามที่เป่าแก้วด้วยปอดที่มีเส้นผ่าศูนย์กลางถึง 36 นิ้ว และทำให้เกิดผิวแตกอย่างในภาพนี้ ต้องใช้ช่างเป่าแก้วด้วยปอดที่เชื่อฟังคำสั่งเป็นอย่างมากในระหว่างการจุ่มก้อนแก้วลูกโป่งก่อนเข้าแม่พิมพ์ ซึ่งในปี 2516 นั้น ผมพบว่า ช่างเป่าแก้วด้วยปอดที่เชื่อฟังเต็มที่ จุ่มก้อนแก้วร้อนลงในน้ำ จะดึงขึ้นตามสัญญาณที่เราให้และผลงานจะออกมาดี ในขณะที่ช่างอีกกลุ่มที่ไม่ฟังคำสั่งจะดึงขึ้นก่อน ทำให้ลายแตกที่ผิวไม่สวยงามและชิ้นงานนั้นต้องถูกนำไปทำลาย

โคมไฟเพดานชนิดแก้วปั๊ม Pressed Glass ที่คุณพ่อผมซื้อตัวอย่างจากนอกแล้วนำมาสร้างในไทย พอเราสร้างได้คุณภาพดี นำไปขายส่งให้ร้านค้าโคมไฟย่านสุขุมวิท เขาซื้อจำนวนมากเพราะถูกกว่าของต่างประเทศหลายสิบเท่า หรือจะพูดให้ง่ายก็คือ เราสร้างคุณภาพได้ดีเทียบเท่าของนอกก็ว่าได้

โคมไฟเปลวเพลิงในรูปนี้ไม่ครบทุกขนาด ความจริงมีตั้งแต่ขนาด 3 นิ้วถึง 24 นิ้ว ถือว่าเรามีแม่พิมพ์เหล็กครบทุกขนาด

โป๊ะแก้วกลมมีขนาดตั้งแต่ 3 นิ้วถึง 36 นิ้ว ใช้ช่างเป่าแก้วด้วยปอด ทำทุกสีตั้งแต่ใส ฝ้า นมเงา นมด้าน และสีอื่นๆ ผิวทำผิวแตกและผิวเรียบ และยังมีผิวลายแตงโมด้วยการใช้แม่พิมพ์ชนิดลายกลีบในเนื้อแก้วอีกหลายหลายกลีบ และอื่นๆ เสียดายผมไม่ได้เก็บภาพไว้ในสมัยนั้น

โคมไฟแก้วแบบที่เขี่ยบุหรี ใช้เทคนิคปั๊ม ความจริงมีตั้งแต่ขนาด 1.5 - 8 นิ้ว

เหยือกน้ำหูจับใช้เทคนิคปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์มแต่ตัวเหยือกใช้แม่พิมพ์เหล็ก ทำผิวแตกด้วยน้ำ

เหยือกน้ำหรือจะเรียกว่าโถ ตอนขึ้นคอลัมน์เท่านั้นที่ใช้แม่พิมพ์เหล็กนอกนั้นเป็นการปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์ม

เทคนิคเดียวกับด้านบน

 

สมบูรณ์ (ต่อ)

 

สมบูรณ์ (ต่อ)

 

สมบูรณ์ (ต่อ)

 

สมบูรณ์ (ต่อ)

 

สมบูรณ์ (ต่อ)

 

สมบูรณ์ (ต่อ)

 

สมบูรณ์ (ต่อ)

 

สมบูรณ์ (ต่อ)