วิธีสนทนาธรรมต่อกันให้เกิดบุญ

<CENTER>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ตาม<WBR>กาล</CENTER><CENTER></CENTER>

การ<WBR>พูด<WBR>คุย<WBR>แลก<WBR>เปลี่ยน<WBR>ความ<WBR>คิด<WBR>ด้วย<WBR>จิต<WBR>เมตตา
เป็น<WBR>ที่<WBR>มา<WBR>แห่งความ<WBR>เจริญ<WBR>ก้าว<WBR>หน้า<WBR>ของ<WBR>วิชา<WBR>การ<WBR>ทางโลก<WBR>ฉัน<WBR>ใด
การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ตาม<WBR>กาล<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>เคารพ<WBR>ใน<WBR>ธรรม
ก็<WBR>ย่อม<WBR>นำ<WBR>มา<WBR>ซึ่ง<WBR>สติ<WBR> ปัญญา<WBR>อัน<WBR>เป็น<WBR>หน<WBR>ทางเพื่อ<WBR>ความ<WBR>พ้น<WBR>ทุกข์<WBR>ฉัน<WBR>นั้น

ทำไม<WBR>จึง<WBR>ต้อง<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ตาม<WBR>กาล

​

<CENTER>" ปญฺญา นารนํ รตนํ<WBR>
ปัญญา<WBR>เป็น<WBR>รัตนะ<WBR>ของ<WBR>คน <WBR><WBR>"
</CENTER><DD>นี่<WBR>คือ<WBR>พุทธพจนะ<WBR>ที่<WBR>แสดง<WBR>ให้<WBR>เห็น<WBR>ถึง<WBR>คุณ<WBR>ค่า <WBR>ของ<WBR>ปัญญา เพราะ<WBR>ชีวิต<WBR>คน<WBR>นั้น<WBR>มี<WBR>ปัญหา<WBR>มาก ปัญหา<WBR>เหล่า<WBR> นั้น<WBR>ล้วน<WBR>ต้อง<WBR>แก้<WBR>ด้วย<WBR>ปัญญา ใคร<WBR>มี<WBR>มาก<WBR>ก็<WBR>เหมือน<WBR>มี <WBR>แก้ว<WBR>สารพัด<WBR>นึก<WBR>ไว้<WBR>ใน<WBR>ตัว ย่อม<WBR>สามารถ<WBR>ฝ่า<WBR>ฟัน<WBR>อุปสรรค <WBR>ปัญหา<WBR>ต่าง ๆ ได้<WBR>โดย<WBR>ง่า<WBR>ย

ปัญญา<WBR>เกิด<WBR>ได้<WBR>จาก 2 เหตุ<WBR>คือ

1. จาก<WBR>การ<WBR>ฟัง<WBR>ธรรม<WBR>ของ<WBR>กัลยาณ<WBR>มิตร ผู้<WBR>มี<WBR>ปัญญา<WBR>รู้<WBR>จริง
2. จาก<WBR>การ<WBR>พิจารณา<WBR>ไตร่ตรอง<WBR>โดย<WBR>แยบ<WBR>คาย
   <DD>วิธี<WBR>ลัด<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>ปัญญา<WBR>อย่าง<WBR>รวด<WBR>เร็ว คือ การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ตาม<WBR>กาล ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>การ<WBR>บังคับ<WBR>ให้<WBR> ตน<WBR>เอง<WBR>ต้อง<WBR>ทั้ง<WBR>ฟัง<WBR>ทั้ง<WBR>พูด ต้อง<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>ฟัง<WBR>ที่<WBR> ดี ฟัง<WBR>ผู้<WBR>อื่น<WBR>พูด<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>ตั้ง<WBR>ใจ ฟัง<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR> พิจารณา<WBR>ไตร่ตรอง<WBR>โดย<WBR>แยบ<WBR>คาย<WBR>ตาม<WBR>ไป<WBR>ทัน<WBR>ที สงสัย<WBR>อะไร<WBR> ก็<WBR>สามารถ<WBR>ซัก<WBR>ถาม<WBR>ได้ นอก<WBR>จาก<WBR>นั้น<WBR>ถ้า<WBR>ตน<WBR>เอง<WBR>มี<WBR> ความ<WBR>รู้<WBR>ใน<WBR> ธรรมะ<WBR>เรื่อง<WBR>ใด<WBR>ก็<WBR>นำ<WBR>มา<WBR>พูด<WBR>เล่า<WBR>สู่ <WBR>ให้<WBR>ผู้<WBR>อื่น<WBR>ฟัง<WBR>ได้<WBR>ด้วย แต่<WBR>ทั้ง<WBR>หมด<WBR>นี้<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>ทำ<WBR>อย่าง<WBR>ระ<WBR>มัด<WBR> ระวัง มิ<WBR>ฉะนั้น<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>โทษ<WBR>มาก<WBR>กว่า<WBR>คุณ </DD>

</DD><DD>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ตาม<WBR>กาล<WBR>คือ<WBR>อะไร ?

1. <DD>การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ตาม<WBR>กาล คือ<WBR>การ<WBR>พูด<WBR>คุย<WBR>ซัก <WBR>ถาม<WBR>ธรรมะ<WBR>ซึ่ง<WBR>กัน<WBR>และ<WBR>กัน ระหว่าง<WBR>คน 2 คน<WBR>ขึ้น<WBR>ไป มี<WBR> วัตถุ<WBR>ประสงค์<WBR>เพื่อ<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>ปัญญา<WBR>โดย<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>เลือก<WBR>และ <WBR>แบ่ง<WBR>เวลา<WBR>ให้<WBR>เหมาะ<WBR>สม ซึ่ง<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ความ <WBR>เบิก<WBR>บาน<WBR>ใจ มี<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ความ<WBR>เจริญ<WBR>และ<WBR>บุญ<WBR>กุศล <WBR>ไป<WBR>ใน<WBR>ตัว<WBR>ด้วย
   <DD>ใน<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา คำ<WBR>ว่า " ธรรม <WBR><WBR>" มี<WBR>ความ<WBR> หมาย<WBR>กว้าง ๆ อยู่ 2 ประการ คือ
2. ธรรม<WBR>หมาย<WBR>ถึง<WBR>ความ<WBR>จริง<WBR>ตาม<WBR>ธรรม<WBR>ชาติ เช่น คน<WBR>เรา<WBR>ต้อง<WBR>เกิด ต้อง<WBR>แก่ ต้อง<WBR>เจ็บ ต้อง<WBR>ตาย นี่<WBR>เป็น<WBR>ธรรม คือ<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>จริง<WBR>ตาม<WBR>ธรรม<WBR>ชาติ
3. ธรรม<WBR>หมาย<WBR>ถึง<WBR>ความ<WBR>ดี<WBR>ถูก<WBR>ต้อง เช่น การ<WBR>ให้<WBR> ทาน<WBR>เป็น<WBR>ความ<WBR>ดี การ<WBR>รักษา<WBR>ศีล มี<WBR>เมตตา กรุณา เป็น<WBR>ความ<WBR>ดี ความ<WBR>กตัญญูกตเวที<WBR>ต่อ<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>เป็น<WBR>ความ<WBR>ดี ใคร<WBR>ปฏิบัติ<WBR>ตาม<WBR>สิ่ง<WBR>เหล่า<WBR>นี้ เรียก<WBR>ว่า<WBR>ปฏิบัติ<WBR>ธรรม<DD>การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ที่<WBR>ถูก<WBR>ต้อง จึง<WBR>หมาย<WBR>ถึง การ<WBR>สนทนา <WBR>ให้<WBR>รู้<WBR>ว่า<WBR>สิ่ง<WBR>ใด<WBR>เป็น<WBR>อกุศล<WBR>ธรรม<WBR>ความ<WBR>ชั่ว จะ<WBR>ได้ <WBR>ละ<WBR>เว้น<WBR>เสีย สิ่ง<WBR>ใด<WBR>เป็น<WBR>กุศล<WBR>ธรรม<WBR>ความ<WBR>ดี จะ<WBR>ได้<WBR> ตั้ง<WBR>ใจ<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>มาก และ<WBR>สิ่ง<WBR>ใด<WBR>เป็นอัพยากตธรรม คือ ความ<WBR>จริง<WBR>ตาม<WBR>ธรรม<WBR>ชาติ ไม่<WBR>ดี<WBR>ไม่<WBR>ชั่ว ก็<WBR>รู้<WBR>เท่า<WBR>ทัน<WBR>ทุก<WBR>ประการ จะ<WBR>ได้<WBR>ไม่<WBR>หลง<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>ผิด<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>ทุกข์ </DD>

ความ<WBR>ยาก<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม

1. <DD>การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม หรือ<WBR>ที่<WBR>เรียก<WBR>กัน<WBR>ง่าย ๆ ว่า " คุย<WBR>ธรรมะ <WBR><WBR>" นั้น<WBR>ดู<WBR>เผิน ๆ ก็<WBR>ไม่<WBR>น่า<WBR>ยาก ก็<WBR>เหมือน<WBR>คน<WBR>มา<WBR>คุย<WBR>เป็น<WBR> เรื่อง<WBR>กัน<WBR>ตาม<WBR>ธรรม<WBR>ดา<WBR>นั้น<WBR>แหละ เรา<WBR>ก็<WBR>คุย<WBR>กัน<WBR>ออก<WBR> บ่อย<WBR>ไป เพียง<WBR>แต่<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>คุย<WBR>กัน<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ธรรมะ<WBR>เท่า<WBR>นั้น แต่<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>จริง<WBR>แล้ว ผู้<WBR>ที่<WBR>ดู<WBR>เบา<WBR>ใน<WBR>การ<WBR> สนทนา<WBR>ธรรม พูด<WBR>คุย<WBR>ธรรมะ<WBR>กัน<WBR>ได้<WBR>ไม่<WBR>นาน<WBR>ก็<WBR>มัก<WBR>มี<WBR> เรื่อง<WBR>วง<WBR>แตก กัน<WBR>อยู่<WBR>บ่อย ๆ พ่อ<WBR>ลูก<WBR>นั่ง<WBR>ดื่ม<WBR>เหล้า<WBR>คุย<WBR>ธรรมะ <WBR>กัน พ่อ<WBR>บอก<WBR>กิน<WBR>ยา<WBR>ถ่าย<WBR>พยาธิ<WBR>ไม่<WBR>บาป เพราะ<WBR>ไม่<WBR>เจตนา <WBR>ฆ่า ลูก<WBR>บอก<WBR>บาป<WBR>เพราะ<WBR>รู้<WBR>ว่า<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>ตาย<WBR>ก็ <WBR>ยัง<WBR>ไป<WBR>กิน<WBR>ยา<WBR>ถ่าย เถียง<WBR>กัน<WBR>ไป<WBR>เถียง<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>ไม่ <WBR>กี่<WBR>คำ พ่อ<WBR>คว้า<WBR>ปืน<WBR>ลูก<WBR>ซอง<WBR>ไล่<WBR>ยิง<WBR>เสีย<WBR>รอบ<WBR>บ้าน อย่าง<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>มี นี่<WBR>ก็<WBR>เพราะ<WBR>ดู<WBR>เบา<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม ความ<WBR>ยาก<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>นั้น<WBR>เป็น<WBR>เพราะ
2. คู่<WBR>สนทนา<WBR>ต้อง<WBR>พูด<WBR>ธรรมะ<WBR>เป็น คือ เมื่อ<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>สามารถ<WBR>ถ่ายทอด<WBR>เป็น<WBR>คำ<WBR>พูด<WBR>ให้<WBR>เขา<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>ตาม<WBR>นั้น<WBR>ได้<WBR>ด้วย โดย<WBR>ยึด<WBR>หลัก<WBR>การ<WBR>พูด<WBR>ใน<WBR>มงคล<WBR>ที่ 10 มี<WBR>วาจา<WBR>สุภาษิต เป็น<WBR>บรรทัด<WBR>ฐาน จะ<WBR>ได้<WBR>ไม่<WBR>เกิด<WBR>การ<WBR>แตก<WBR>ร้าว<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>ผิด<WBR>แก่<WBR>ผู้<WBR>ฟัง<WBR>คือ
   • เรื่อง<WBR>ที่<WBR>พูด<WBR>ต้อง<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>จริง
   • เรื่อง<WBR>ที่<WBR>พูด<WBR>นั้น<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>มี<WBR>ประ<WBR>โยชน์
   • ต้อง<WBR>พูด<WBR>ด้วย<WBR>ถ้อย<WBR>คำ<WBR>อัน<WBR>ไพเราะ
   • ต้อง<WBR>พูด<WBR>ถูก<WBR>กาลเทศะ
   • ต้อง<WBR>พูด<WBR>ด้วย<WBR>จิต<WBR>เมตตา
   • 
     <DD>การ<WBR>พูด<WBR>ธรรมะ<WBR>นั้น<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>ยึด<WBR>เอา<WBR>ความ <WBR>ถูก<WBR>ต้อง<WBR>เป็น<WBR>หลัก ไม่<WBR>ใช่<WBR>พูด<WBR>เอา<WBR>ความ<WBR>ถูก<WBR>ใจคน<WBR> ส่วน<WBR>มาก<WBR>ใน<WBR>โลก<WBR>นี้<WBR>ชอบ<WBR>ให้<WBR>เขา<WBR>ชม แต่<WBR>ว่า<WBR>สนทนา<WBR> ธรรม<WBR>กัน<WBR>แล้ว<WBR>มัว<WBR>ไป<WBR>นั่ง<WBR>ชม<WBR>อยู่<WBR>อย่าง<WBR>เดียว " คุณ<WBR>ก็<WBR> เก่ง ฉัน<WBR>ก็<WBR>เก่ง<WBR><WBR>" เดี๋ยวก็<WBR>ได้<WBR>บ้า<WBR>กัน<WBR>ทั้ง<WBR>คู่ แต่<WBR>ก็<WBR>ไม่ <WBR>ใช่<WBR>มา<WBR>นั่ง<WBR>ติ<WBR>อย่าง<WBR>เดียว " คุณ<WBR>นิสัย<WBR>อัน<WBR>โน้น<WBR>ก็<WBR>ไม่ <WBR>ดี อัน<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ดี <WBR><WBR>" คน<WBR>เรา<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>หมด<WBR> กิเลสเดี๋ยวก็<WBR>ทน<WBR>กัน<WBR>ไม่<WBR>ได้ ยิ่ง<WBR>ถ้า<WBR>แถม<WBR>มี<WBR>การ<WBR>ยก<WBR>ตน <WBR>ข่ม<WBR>ท่าน<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>อีก หรือ<WBR>ไม่<WBR>ก็<WBR>ยก<WBR>สำนัก<WBR>มา<WBR>อวด <WBR>กัน " ถึง<WBR>ฉัน<WBR>ไม่<WBR>เก่ง อาจารย์<WBR>ฉัน<WBR>ก็<WBR>เก่ง<WBR>นะ <WBR><WBR>" อะไร<WBR> ทำนอง<WBR>นี้ เดี๋ยวก็<WBR>ผูก<WBR>ใจ<WBR>เจ็บ<WBR>กัน สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ไป<WBR>ได้ 2-3 คำ จะ<WBR> กลาย<WBR>เป็น<WBR>สนทนา<WBR>กรรม<WBR>ไป จะ<WBR>ต้อง<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>พอ<WBR>เหมาะ<WBR>พอ <WBR>ดี รู้<WBR>จัก<WBR>ใช้<WBR>วาจา<WBR>สุภาษิต </DD>
3. คู่<WBR>สนทนา<WBR>ต้อง<WBR>ฟัง<WBR>ธรรม<WBR>เป็น การ<WBR>ฟัง<WBR>ธรรม<WBR>นี่<WBR>ดู<WBR>เผิน ๆ เหมือน<WBR>จะ<WBR>ง่าย ถึง<WBR>เวลา<WBR>ก็<WBR>แค่<WBR>ไป<WBR>นั่ง<WBR>ไม่<WBR>เห็น<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>อะไร แต่<WBR>ใน<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>จริง<WBR>แล้ว<WBR>การ<WBR>ฟัง<WBR>ธรรมะ<WBR>ที่<WBR>ถูก<WBR>ต้อง คือ<WBR>การ<WBR>ฟัง<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>พิจารณา แต่<WBR>การ<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>ควบ<WBR>คุม<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>พิจารณา<WBR>ตาม<WBR>ธรรม หยิบ<WBR>ยก<WBR>เอา<WBR>ประ<WBR>โยชน์<WBR>จาก<WBR>การ<WBR>ฟัง<WBR>นั้น<WBR>ยาก ยาก<WBR>กว่า<WBR>การ<WBR>พูด<WBR>ธรรมะ<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>อื่น<WBR>ฟัง<WBR>หลาย<WBR>เท่า ที่<WBR>ว่า<WBR>ยาก<WBR>นั้น<WBR>เพราะ
4. • ยาก<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ควบ<WBR>คุม<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>อยาก<WBR>ฟัง<WBR>ธรรมะ เพราะ<WBR>การ<WBR>ฟัง<WBR>ธรรม<WBR>นั้น<WBR>ไม่<WBR>สนุก<WBR>เหมือน<WBR>การ<WBR>ฟัง<WBR>ละคร ฟัง<WBR>เพลง ถ้า<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>ควบ<WBR>คุม<WBR>ตน<WBR>เอง ฟัง<WBR>ไป<WBR>ได้<WBR>สัก<WBR>นิด หนัง<WBR>ตา<WBR>ก็<WBR>เริ่ม<WBR>หนัก พาล<WBR>จะ<WBR>หลับ<WBR>เอา หรือ<WBR>ไม่<WBR>อย่าง<WBR>นั้น<WBR>ก็ นั่ง<WBR>ใจ<WBR>ลอย คิด<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>เรื่อง<WBR>อื่น มี<WBR>ผู้<WBR>เปรียบ<WBR>ว่า<WBR>การ<WBR>ควบ<WBR>คุม<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>อยาก<WBR>ฟัง<WBR>ธรรมะ<WBR>นั้น ยัง<WBR>ยาก<WBR>กว่า<WBR>คุม<WBR>ลิง<WBR>ให้<WBR>นั่ง<WBR>นิ่ง ๆ เสีย<WBR>อีก
   • ยาก<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ยอม<WBR>รับ<WBR>ธรรมะ<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>ยิน<WBR>นั้น<WBR>เขา<WBR>ไป<WBR>สู่<WBR>ใจ<WBR>ทั้ง<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>เพราะ<WBR>กิเลส<WBR>ต่าง ๆ ใน<WBR>ตัว<WBR>เรา เช่น ความ<WBR>หัว<WBR>ดื้อ ความ<WBR>ถือ<WBR>ตัว ความ<WBR>เห็น<WBR>ผิด ฯลฯ มัน<WBR>คอย<WBR>ต่อ<WBR>ต้าน<WBR>ธรรมะ<WBR>ไว้ พอ<WBR>เรื่อง<WBR>ธรรมะ<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>ฟัง<WBR>ขัดกับความ<WBR>เคย<WBR>ชิน<WBR>ประจำ<WBR>ตัว เช่น ฟัง<WBR>ว่า<WBR>ต้อง<WBR>มี<WBR>วินัย<WBR>ให้<WBR>ข้าม<WBR>ถนน<WBR>ตรง<WBR>ทางม้า<WBR>ลาย ฟัง<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>เริ่ม<WBR>ขัด<WBR>ใจ เพราะ<WBR>มัน<WBR>ขัด<WBR>กันกับความ<WBR>เคย<WBR>ชิน<WBR>ของ<WBR>ตัว<WBR>เอง ขัดกับกิเลส<WBR>ใน<WBR>ตัว เลย<WBR>ไม่<WBR>ค่อย<WBR>จะ<WBR>ยอม<WBR>รับ มัน<WBR>นึก<WBR>ค้าน<WBR>ใน<WBR>ใจ
   • 
     <DD>ผู้<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ฟัง<WBR>ธรรม<WBR>เป็น<WBR>นั้น จะ<WBR>ต้อง<WBR>หมั่น <WBR>ฟัง<WBR>ธรรม<WBR>บ่อย ๆ จน<WBR>เคย<WBR>ชิน ฝึก<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>เคารพ มอง<WBR>คน<WBR>อื่น<WBR>ใน<WBR>แง่<WBR>ดี มี<WBR>ความ<WBR>อ่อน<WBR>น้อม<WBR>ถ่อม<WBR>ตน ไม่ <WBR>ถือ<WBR>ตัว มี<WBR>ความ<WBR>สันโดษ ไม่<WBR>ฟุ้ง<WBR>เฟ้อ<WBR>เห่อ<WBR>เหิม รู้<WBR>จัก<WBR>พอ รู้ <WBR>จัก<WBR>ประมาณ และ<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>กตัญญู รู้<WBR>อุ<WBR>ปการ<WBR>คุณ<WBR>ที่<WBR>ท่าน <WBR>ทำ<WBR>แล้ว<WBR>แก่<WBR>ตน จะ<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>มี<WBR>อัธยาศัย<WBR>ใฝ่<WBR>ธรรม ฟัง<WBR> ธรรม<WBR>เป็น สามารถ<WBR>รอง<WBR>รับ<WBR>ธรรมะ<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>ยิน<WBR>ได้<WBR>ฟัง<WBR>นั้น <WBR>ได้ </DD>
5. คู่<WBR>สนทนา<WBR>ต้อง<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>เป็น คือ ต้อง<WBR>ทั้ง<WBR>ฟัง<WBR>ด้วย และ<WBR>พูด<WBR>ด้วย<WBR>ใน<WBR>เวลา<WBR>เดียว<WBR>กัน เขา<WBR>พูด<WBR>เรา<WBR>ฟัง เรา<WBR>พูด<WBR>เขา<WBR>ฟัง บาง<WBR>อย่าง<WBR>เรา<WBR>ไม่<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>พูด แต่<WBR>เมื่อ<WBR>เขา<WBR>พูด<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>จำ<WBR>ต้อง<WBR>ฟัง บาง<WBR>อย่าง<WBR>เรา<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>พูด แต่<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>จังหวะ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>พูด ก็<WBR>จำ<WBR>ต้อง<WBR>ระงับ<WBR>ใจ<WBR>ไว้<WBR>ไม่<WBR>พูด เมื่อ<WBR>ตอน<WBR>สอน<WBR>คน<WBR>อื่น<WBR>เขา<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>ค้าน<WBR>สัก<WBR>คำ นิ่ง<WBR>ฟัง ยอม<WBR>เรา<WBR>หมด แต่<WBR>ตอน<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม เรา<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>ลด<WBR>ตัว<WBR>ลง<WBR>มา<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ฐานะ<WBR>เป็น<WBR>ทั้ง<WBR>คน<WBR>พูด<WBR>ทั้ง<WBR>คน<WBR>ฟัง ถ้า<WBR>พูด<WBR>ถูก<WBR>เขา<WBR>ก็<WBR>ชม พูด<WBR>ผิด<WBR>เขา<WBR>ก็<WBR>ค้าน อาจ<WBR>ถูก<WBR>ติ ถูก<WBR>ขัด ถูก<WBR>แขวะ ถูก<WBR>ชม ถูก<WBR>ค้าน ได้<WBR>ตลอด<WBR>เวลา ซึ่ง<WBR>ตรง<WBR>นี้<WBR>แหละ<WBR>ที่<WBR>ยั่ว<WBR>กิเลส<WBR>นัก<WBR>หนา ถ้า<WBR>ไม่<WBR>ควบ<WBR>คุม<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>ดี กิเลส<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>คอย<WBR>จะ<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>จุ้น<WBR>จ้าน<WBR>ให้<WBR>ได้ ขึ้น<WBR>ต้น<WBR>คนกับคน<WBR>คุย<WBR>ธรรมะ<WBR>กัน ไป<WBR>ได้<WBR>ไม่<WBR>กี่<WBR>น้ำ กิเลสกับกิเลส<WBR>มัน<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>โต้<WBR>กัน<WBR>ให้<WBR>ยุ่ง<WBR>ไป<WBR>หมด
   <DD>ผู้<WBR>ที่<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ได้ จึง<WBR>ต้อง<WBR>ฝึก<WBR>ขันติ<WBR>จน <WBR>มี<WBR>ความ<WBR>อด<WBR>ทน<WBR>ต่อ<WBR>การ<WBR>ถูก<WBR>ติ<WBR>เป็น<WBR>เลิศ ทน<WBR>คำ <WBR>พูด<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>ชอบ<WBR>ใจ<WBR>ได้<WBR>ทั้ง<WBR>จาก<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>สูง<WBR> กว่า และ<WBR>ที่<WBR>ต่ำ<WBR>กว่า มี<WBR>ความ<WBR>ว่า<WBR>ง่ายสอน<WBR>ง่ายใน<WBR>ตัว และ<WBR>ต้อง<WBR> เลือก<WBR>คู่<WBR>สนทนา<WBR>เป็น<WBR>คือ ต้อง<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ประเภท<WBR>สมณะ<WBR>ใฝ่<WBR> สงบ<WBR>ด้วย<WBR>กัน
   <DD>มี<WBR>ผู้<WBR>อุปมา<WBR>ไว้<WBR>ว่า การ<WBR>พูด<WBR>ธรรมะ<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>อื่น<WBR>ฟัง<WBR>ก็<WBR>เหมือน<WBR>ชก<WBR>ลม ชก<WBR>จน<WBR>หมด<WBR>แรง<WBR>ก็<WBR>ไม่ <WBR>เจ็บ<WBR>สัก<WBR>นิด ลม<WBR>มัน<WBR>แพ้<WBR>เรา<WBR>ทุก<WBR>ที ที<WBR>นี้<WBR>การ<WBR>ฟัง <WBR>ธรรม<WBR>ที่<WBR>คน<WBR>อื่น<WBR>พูด เหมือน<WBR>การ<WBR>ชก<WBR>กระสอบ<WBR>ทราย คือ ชก<WBR>ไป<WBR>ก็<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ว่า<WBR>เจ็บ<WBR>มือ<WBR>มา<WBR>บ้าง ฟัง<WBR>เขา<WBR>พูด<WBR>ก็ <WBR>เหมือน<WBR>กัน ใจ<WBR>เรา<WBR>สะเทือน<WBR>บ้าง แต่<WBR>การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>นั้น เหมือน<WBR>การ<WBR>ขึ้น<WBR>ชก<WBR>บน<WBR>เวที<WBR>จริง ๆ เรา<WBR>ชก<WBR>เขา เขา<WBR>ชก<WBR>เรา ชก<WBR>กัน<WBR>ไป<WBR>ชก<WBR>กัน<WBR>มา ถูก<WBR>ล่อ<WBR>ถูก<WBR>หลอก ถูก<WBR>กวน<WBR>ใจ<WBR> ตลอด<WBR>เวลา ถ้า<WBR>ไม่<WBR>ระวัง<WBR>ให้<WBR>ดี อาจ<WBR>ทน<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>โกรธ<WBR>ขึ้น <WBR>มา<WBR>ตน<WBR>เอง<WBR>กลาย<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>พาล<WBR>ไป </DD>

ข้อ<WBR>ควร<WBR>ปฏิบัติ<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม
</DD>

1. ต้อง<WBR>ชำระ<WBR>ศีล<WBR>ให้<WBR>บริสุทธิ์<WBR>ก่อน ถ้า<WBR>เป็น<WBR>ฆราวาส<WBR>ต้อง<WBR>รักษา<WBR>ศีล 5 ให้<WBR>บริสุทธิ์ หรือ<WBR>ถ้า<WBR>รักษา<WBR>ศีล 8 มา<WBR>ล่วง<WBR>หน้า<WBR>สัก 7 วัน ก่อน<WBR>สนทนา<WBR>ได้<WBR>ยิ่ง<WBR>ดี ไม่<WBR>ใช่<WBR>เพิ่ง<WBR>สร่าง<WBR>เมา<WBR>แล้ว<WBR>มา<WBR>คุย<WBR>ธรรมะ<WBR>กัน<WBR>หรือ<WBR>ว่า<WBR>กิน<WBR>เหล้า<WBR>ไป<WBR>ก็<WBR>คุย<WBR>ธรรมะ<WBR>ไป<WBR>อย่าง<WBR>นั้น<WBR>ใช้<WBR>ไม่<WBR><WBR>ได้
2. ต้อง<WBR>หมั่น<WBR>เจริญ<WBR> ภาวนา<WBR>เป็น<WBR>ประจำ โดย<WBR>เฉพาะ<WBR>อย่าง<WBR>ยิ่ง<WBR>ก่อน<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ถ้า<WBR>ได้<WBR>ทำ<WBR> สมาธิ<WBR>ก่อน<WBR>จะ<WBR>ดี<WBR>มาก เพราะ<WBR>ใจ<WBR>จะ<WBR>ผ่อง<WBR>ใส<WBR>ดี ทำ<WBR>สมาธิ<WBR>เหมือน<WBR>อย่างกับว่า ทั้ง<WBR>เนื้อ<WBR>ทั้ง<WBR>ตัว<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>เป็น<WBR>ก้อน<WBR>ธรรม<WBR>ทั้ง<WBR>ก้อน ให้<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>ธรรม<WBR>ใจ<WBR>เป็น<WBR>ธรรม<WBR>เสีย<WBR>ก่อน<WBR>แล้ว<WBR>จึง<WBR>มา<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>กัน
3. แต่ง<WBR>กาย<WBR>สุภาพ ที<WBR>แรก<WBR>เรา<WBR>ชำระ<WBR>ศีล<WBR>ให้<WBR>บริสุทธิ์<WBR>นั้น<WBR>กายกับวาจา<WBR>เป็น<WBR>ธรรม<WBR>แล้ว พอ<WBR>เรา<WBR>ทำ<WBR>สมาธิ<WBR>บ่อย ๆ เข้า ใจ<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>ธรรม<WBR>ด้วย ถึง<WBR>เวลา<WBR>จะ<WBR>สนทนา ก็<WBR>ต้อง<WBR>แต่ง<WBR>กาย<WBR>ให้<WBR>สุภาพ ให้เครื่องประกอบ<WBR>กาย<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>ธรรม<WBR>ด้วย ไม่<WBR>ใช้<WBR>เสื้อ<WBR>ผ้า<WBR>สี<WBR>บาด<WBR>ตา แบบ<WBR>ก็<WBR>สุภาพ สะอาด ถ้า<WBR>เป็น<WBR>ชุด<WBR>ขาว<WBR>ได้<WBR>จะ<WBR>ดี<WBR>มาก
4. กิริยา<WBR>สุภาพ คือ ยืน จะ<WBR>เดิน จะ<WBR>นั่ง ให้<WBR>เรียบ<WBR>ร้อย หนัก<WBR>แน่น สงบ<WBR>เสงี่ยม สำรวม มี<WBR>กิริยา<WBR>เป็น<WBR>ธรรม ไม่<WBR>ให้<WBR>กิริยา<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>ผู้<WBR>อื่น<WBR>ขุ่น<WBR>ใจ เช่น เดิน<WBR>ลง<WBR>ส้น<WBR>เท้า<WBR>ปัง ๆ
5. วาจา<WBR>สุภาพ คือ มี<WBR>วาจา<WBR>สุภาษิต<WBR>ดัง<WBR>ได้<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>แล้ว ไม่<WBR>พูด<WBR>เสียง<WBR>ดัง ไม่<WBR>สรวล<WBR>เส<WBR>เฮ<WBR>ฮา ไม่<WBR>ยก<WBR>ตน<WBR>ข่ม<WBR>ท่าน ไม่<WBR>รู้<WBR>บอก<WBR>ว่า<WBR>ไม่<WBR>รู้ ควร<WBR>ชม<WBR>ก็<WBR>ชม ควร<WBR>ติ<WBR>ก็<WBR>ติ แต่<WBR>ไม่<WBR>ด่า
6. ไม่<WBR>กล่าว<WBR>ค้าน<WBR>พุทธ<WBR>พจน์ หรือ<WBR>ปฏิเสธ<WBR>อรรถ<WBR>กถาฎีกา โดย<WBR>เด็ด<WBR>ขาด เพราะ<WBR>พุทธ<WBR>พจน์<WBR>คำ<WBR>สอน<WBR>ของ<WBR>พระสัมมาสัมพุทธ<WBR>เจ้า<WBR>นั้น โดย<WBR>เนื้อ<WBR>แท้<WBR>แล้ว<WBR>ย่อม<WBR>ถูก<WBR>ต้อง 100 เปอร์เซ็นต์ อรรถ<WBR>กถา<WBR>หรือฎีกา<WBR>เกือบ<WBR>ทั้ง<WBR>หมด<WBR>ก็<WBR>ถูก<WBR>ต้อง ขึ้น<WBR>อยู่กับว่า สติ<WBR>ปัญญา<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>มี<WBR>พอ<WBR>จะ<WBR>ไตร่ตรอง<WBR>ตาม<WBR>ท่าน<WBR>หรือ<WBR>ไม่ ถ้า<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>กล่าว<WBR>ค้าน หรือ<WBR>ปฏิเสธ<WBR>โดย<WBR>เด็ด<WBR>ขาด<WBR>ไว้<WBR>แล้ว ประการ<WBR>แรก ก็<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ว่า<WBR>จะ<WBR>ใช้<WBR>อะไร<WBR>เป็น<WBR>มาตร<WBR>ฐาน ประการ<WBR>ที่ 2 หาก<WBR>คู่<WBR>สนทนา<WBR>อธิบาย<WBR>หรือ<WBR>ชี้<WBR>แจง<WBR>ถึง<WBR>เหตุ<WBR>ผล<WBR>ที่<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>ฟัง แม้<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>ก็<WBR>อาจ<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>รับ<WBR>เพราะ<WBR>กลัว<WBR>เสีย<WBR>หน้า มี<WBR>ทิฐิ ทำ<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>การ<WBR>วิวาท<WBR>บาด<WBR>หมาง<WBR>ใจ<WBR>กัน<WBR>ได้ ดัง<WBR>นั้น สำหรับ<WBR>อรรถ<WBR>กถา หรือฎีกา เมื่อ<WBR>ไม่<WBR>เห็น<WBR>ด้วย<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ควร<WBR>แสดง<WBR>เพียง<WBR>แต่<WBR>ว่า<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>สงสัย หรือ<WBR>แสดง<WBR>ความ<WBR>เห็น<WBR>ของ<WBR>ตน<WBR>ว่า<WBR>น่า<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>อย่าง<WBR>นั้น<WBR>อย่าง<WBR>นี้<WBR>มาก<WBR>กว่า พร้อม<WBR>ทั้ง<WBR>ขอ<WBR>ความ<WBR>คิด<WBR>เห็น<WBR>จาก<WBR>คู่<WBR>สนทนา
7. ไม่<WBR>พูด<WBR>วาจา<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>แตก<WBR>ร้าว ไม่<WBR>ใช้<WBR>คำ<WBR>พูด<WBR>ก้าว<WBR>ร้าว รุน<WBR>แรง แต่<WBR>ใช้<WBR>วาจา<WBR>ที่<WBR>ก่อ<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>สามัคคี ประสาน<WBR>น้ำ<WBR>ใจ
8. ไม่<WBR>แสดง<WBR>อารมณ์<WBR>โกรธ<WBR>เมื่อ<WBR>ถูก<WBR>ขัด<WBR>แย้ง เรา<WBR>พูด<WBR>อะไร<WBR>ไป<WBR>ถ้า<WBR>เขา<WBR>เย้า<WBR>มา อย่า<WBR>เพิ่ง<WBR>โกรธ ให้<WBR>พิจารณา<WBR>ไตร่ตรอง<WBR>ดู<WBR>โดย<WBR>แยบ<WBR>คาย เพราะ<WBR>บาง<WBR>ที<WBR>เรา<WBR>อาจ<WBR>จะ<WBR>มอง<WBR>ข้าม<WBR>อะไร<WBR>บาง<WBR>อย่าง<WBR>ไป เรื่อง<WBR>บาง<WBR>เรื่อง<WBR>อาจ<WBR>ถูก<WBR>ใน<WBR>ที่<WBR>หนึ่ง แต่<WBR>ผิด<WBR>ใน<WBR>อีก<WBR>ที่<WBR>หนึ่ง ขึ้น<WBR>อยู่กับเวลา<WBR>และ<WBR>สถาน<WBR>ที่ ถ้า<WBR>เรา<WBR>ด่วน<WBR>โกรธ<WBR>เสีย<WBR>ก่อน<WBR>แล้ว ความ<WBR>คิด<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ไตร่ตรอง<WBR>ตาม<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>มี ปัญญา<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>ถูก<WBR>ความ<WBR>โกรธ<WBR>ปิด<WBR>บัง<WBR>หมด
9. ไม่<WBR>ปรารถนา<WBR>ลามก คิด<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ให้<WBR>ตน<WBR>มี<WBR>ชื่อ<WBR>เสียง อยาก<WBR>เด่น<WBR>อยาก<WBR>ดัง ตั้ง<WBR>ใจ<WBR>จะ<WBR>ฉีก<WBR>หน้า<WBR>ผู้<WBR>อื่น<WBR>เพื่อ<WBR>ให้<WBR>ตน<WBR>ดัง ถ้า<WBR>วัน<WBR>ไหน<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม แล้ว<WBR>เกิด<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ฉีก<WBR>หน้า<WBR>ใคร วัน<WBR>นั้น<WBR>นอน<WBR>อยู่<WBR>บ้าน<WBR>ดี<WBR>กว่า มัน<WBR>ไม่<WBR>เป็น<WBR>ธรรม<WBR>ตั้ง<WBR>แต่<WBR>ต้น<WBR>แล้ว อย่า<WBR>ไป<WBR>แกว่ง<WBR>ปาก<WBR>หาน<WBR>รก<WBR>เลย
10. ตั้ง<WBR>จิต<WBR>ไว้<WBR>ว่า<WBR>จะ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>เพื่อ<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>ปัญญา จะ<WBR>เอา<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>ต่อ<WBR>เอา<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>คน<WBR>อื่น<WBR>มา ไม่<WBR>ใช่<WBR>ไป<WBR>เพื่อ<WBR>อวด<WBR>รู้ แต่<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>แลก<WBR>เปลี่ยน<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>กัน
11. ไม่<WBR>พูด<WBR>ออก<WBR>นอก<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>ตั้ง<WBR>ประเด็น<WBR>ไว้ ไม่<WBR>อย่าง<WBR>นั้น<WBR>จะ<WBR>กลาย<WBR>เป็น<WBR>อวด<WBR>ดี หรือ<WBR>นินทา<WBR>คน<WBR>อื่น<WBR>ไป เช่น พูด<WBR>เรื่อง<WBR>บาป พูด<WBR>ไป<WBR>พูด<WBR>มา กลาย<WBR>เป็น<WBR>ว่า "ฉันน่ะไป<WBR>ทำ<WBR>ทาน<WBR>ไว้<WBR>ที่<WBR>นั่น<WBR>ที่<WBR>นี่<WBR><WBR>" กลาย<WBR>เป็น<WBR>ว่า<WBR>อวด<WBR>ว่า<WBR>ฉัน<WBR>ใจ<WBR>บุญ<WBR>นะ หรือ<WBR>พูด<WBR>เรื่อง<WBR>ทาน พูด<WBR>ไป<WBR>พูด<WBR>มาก<WBR>ลาย<WBR>เป็น<WBR>ว่า "อุ๊ย<WBR><WBR>! แม่<WBR>คน<WBR>นั้น<WBR>นะ<WBR>ขี้<WBR>เหนียว อี<WBR>ตา<WBR>เศรษฐี<WBR>คน<WBR>นั้น<WBR>ก็<WBR>ขี้<WBR>เหนียว<WBR><WBR>" ถาม<WBR>ว่า<WBR>ใคร<WBR>ดี "ฉัน ฉัน<WBR><WBR>" อย่าง<WBR>นี้<WBR>ใช้<WBR>ไม่<WBR>ได้
12. ไม่<WBR>พูด<WBR>นาน<WBR>ไป<WBR>จน<WBR>น่า<WBR>เบื่อ รู้<WBR>จัก<WBR>กาลเทศะ

วิธี<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม

1. <DD>โดย<WBR>สรุป หลัก<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>รวม<WBR>ได้<WBR>เป็น 3 ประการ<WBR>คือ</DD><DD>
2. สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ใน<WBR>ธรรม คือ เรื่อง<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>สนทนา<WBR>กัน<WBR>ต้อง<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ธรรมะ ให้<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>วง<WBR>ธรรมะ อย่า<WBR>อก<WBR>นอก<WBR>วง เช่น<WBR>ถ้า<WBR>พูด<WBR>ถึง<WBR>การ<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>ดี<WBR>ก็<WBR>ให้<WBR>สุด<WBR>แค่<WBR>ทำ<WBR>ดี อย่า<WBR>ให้<WBR>เลย<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>อวด<WBR>ดี ถ้า<WBR>จะ<WBR>พูด<WBR>ถึง<WBR>เรื่อง<WBR>การ<WBR>ป้อง<WBR>กัน<WBR>ไม่<WBR>ให้<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>ชั่ว ก็<WBR>ให้<WBR>สุด<WBR>แค่<WBR>ป้อง<WBR>กัน<WBR>การ<WBR>ทำ<WBR>ชั่ว อย่า<WBR>ให้<WBR>เลย<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>นินทา<WBR>คน<WBR>อื่น</DD>
3. สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ด้วย<WBR>ธรรม คือ ผู้<WBR>ที่<WBR>สนทนา<WBR>กัน<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>ไม่<WBR>แสดง<WBR>กิริยา<WBR>วาจา<WBR>ให้<WBR>ผิด<WBR>ธรรมะ เช่น ทางกาย<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>การ<WBR>เคารพ<WBR>กัน<WBR>โดย<WBR>ฐานะ<WBR>รูป ควร<WBR>ไหว้<WBR>ก็<WBR>ไหว้ ควร<WBR>กราบ<WBR>ก็<WBR>กราบ อย่า<WBR>คิด<WBR>ทะนง<WBR>ตัว<WBR>ด้วย<WBR>เหตุ<WBR>คิด<WBR>ว่า<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>มาก<WBR>กว่า<WBR>เขา ใน<WBR>ทางวาจา<WBR>ก็<WBR>ใช้<WBR>ถ้อย<WBR>คำ<WBR>สุภาพ<WBR>เรียบ<WBR>ร้อย เป็น<WBR>วาจา<WBR>สุภาษิต ถ้า<WBR>ฝ่าย<WBR>หนึ่ง<WBR>ถูก<WBR>ก็<WBR>ชม ถ้า<WBR>ฝ่าย<WBR>ผิด<WBR>ก็<WBR>ทัก<WBR>โดย<WBR>สุภาพ ไม่<WBR>กล่าว<WBR>วาจา<WBR>เหน็บ<WBR>แนม<WBR>ล่วง<WBR>เกิน และ<WBR>ถ้า<WBR>พลาด<WBR>พลั้ง<WBR>ก็<WBR>ขอ<WBR>โทษ ไม่<WBR>ใช่<WBR>สนทนา<WBR>กัน<WBR>ด้วย<WBR>กิเลส หรือ<WBR>ปล่อย<WBR>กิเลส<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>โต้<WBR>กัน<WBR>ดัง<WBR>ได้<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>แล้ว
4. สนทนา<WBR>เพื่อ<WBR>ธรรม คือ ผู้<WBR>สนทนา<WBR>ต้อง<WBR>ตั้ง<WBR>จุด<WBR>มุ่ง<WBR>หมาย<WBR>ไว้<WBR>ใน<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>ตน<WBR>ให้<WBR>แน่<WBR>นอน<WBR>ว่า เรา<WBR>จะ<WBR>หา<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>ความ<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>ใน<WBR>ธรรม<WBR>ให้<WBR>ยิ่ง ๆ ขึ้น<WBR>ไป ไม่<WBR>ใช่<WBR>จะ<WBR>อวด<WBR>รู้<WBR>หรือ<WBR>อวด<WBR>ธรรมะ แม้<WBR>บาง<WBR>จังหวะ<WBR>เรา<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>แสดง<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>ออก<WBR>ไป ก็<WBR>คิด<WBR>ว่า<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>ต่อ<WBR>เอา<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>ของ<WBR>ผู้<WBR>อื่น<WBR>เข้า<WBR>มา มิ<WBR>ใช่<WBR>เพื่อ<WBR>อวด<WBR>รู้

วิธี<WBR>เลือก<WBR>คู่<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม

1. <DD>หลัก<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>เลือก<WBR>คู่<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>มี<WBR>อยู่ 2 ประการ<WBR>คือ
2. คู่<WBR>สนทนา<WBR>ต้อง<WBR>มี<WBR>อัธยาศัย<WBR>ใฝ่<WBR>ธรรม และ<WBR>สงบ<WBR>เสงี่ยม<WBR>เยี่ยง<WBR>สมณะ แม้<WBR>เป็น<WBR>ฆราวาส<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>รัก<WBR>สงบ ไม่<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ชอบ<WBR>อวด<WBR>ภูมิ ชอบ<WBR>โม้</DD>
3. เรื่อง<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>สนทนา<WBR>ต้อง<WBR>เหมาะกับบุคคล<WBR>นั้น ๆ เช่น คุย<WBR>เรื่อง<WBR>พระ<WBR>วินัยกับผู้<WBR>เชี่ยว<WBR>ชาญ<WBR>พระ<WBR>วินัย คุย<WBR>เรื่อง<WBR>ชาดกกับผู้<WBR>เชี่ยว<WBR>ชาญ<WBR>ชาดก จะ<WBR>สนทนา<WBR>เรื่อง<WBR>สมาธิ<WBR>ก็<WBR>เลือก<WBR>สนทนากับผู้<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>ฝึก<WBR>สมาธิ<WBR>มา<WBR>แล้ว<WBR>อย่าง<WBR>จริง<WBR>จัง เป็น<WBR>ต้น

การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ใน<WBR>ครอบ<WBR>ครัว

<DD>ตั้ง<WBR>แต่<WBR>โบราณ ใน<WBR>ครอบ<WBR>ครัว<WBR>ไทย<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>กัน<WBR>อยู่<WBR>เป็น<WBR>ประจำ เช่น กลาง<WBR>วัน<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>ทำ<WBR>นา ทำ<WBR>สวน ทำ<WBR>งาน<WBR>อื่น ๆ ผู้<WBR>เฒ่า ปู่<WBR>ย่า<WBR>ตา<WBR>ยาย<WBR>ที่<WBR>อยู่<WBR>บ้าน ก็<WBR>ทำ<WBR>งาน<WBR>สาน<WBR>กระบุง ตระกร้า<WBR>ไป<WBR>บ้าง ทำ<WBR>งาน<WBR>อื่น ๆ บ้าง เด็ก ๆ ก็<WBR>วิ่ง<WBR>เล่น<WBR>อยู่<WBR>ใกล้ ๆ สัก<WBR>พัก<WBR>ปู่<WBR>ย่า<WBR>ตา<WBR>ยาย<WBR>ก็<WBR>เรียก<WBR>มา<WBR>ล้อม<WBR>วง<WBR>เล่า<WBR>นิทาน<WBR>ให้<WBR>เด็ก ๆ ฟัง ซึ่ง<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>พ้น<WBR>นิทาน<WBR>ธรรมะ เรื่อง<WBR>ชาดก<WBR>บ้าง เรื่อง<WBR>อื่น ๆ บ้าง เด็ก ๆ ฟัง<WBR>แล้ว<WBR>สงสัย<WBR>สิ่ง<WBR>ใด<WBR>ก็<WBR>ซัก<WBR>ถาม<WBR>กัน ทำ<WBR>บ่อย ๆ จะ<WBR>ได้<WBR>ซึม<WBR>ซาบธรรมะ<WBR>ไป<WBR>ใน<WBR>ตัว หรือ<WBR>ตก<WBR>เย็น<WBR>ตอน<WBR>รับ<WBR>ประทาน<WBR>อาหาร ก็<WBR>อยู่<WBR>กัน<WBR>พร้อม<WBR>หน้า<WBR>พร้อม<WBR>ตา รับ<WBR>ประทาน<WBR>อาหาร<WBR>เสร็จ<WBR>แล้ว พ่อ<WBR>แม่<WBR>ก็<WBR>หยิบ<WBR>ยก<WBR>เรื่อง<WBR>ธรรมะ<WBR>มา<WBR>คุย<WBR>กัน<WBR>บ้าง เล่า<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>ฟัง<WBR>บ้าง <DD> <DD>เป็น<WBR>การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>กัน<WBR>ใน<WBR>ครอบ<WBR>ครัว ขณะ<WBR>เดียว<WBR>กัน<WBR>ก็<WBR>คอย<WBR>สังเกต<WBR>ลูก ๆ ด้วย เพราะ<WBR>โดย<WBR>ธรรม<WBR>ชาติ<WBR>ของ<WBR>เด็ก ก็<WBR>พอ<WBR>จะ<WBR>ทราบ<WBR>กัน<WBR>อยู่<WBR>บ้าง<WBR>ว่า<WBR>อะไร<WBR>ถูก<WBR>อะไร<WBR>ผิด ถ้า<WBR>ใน<WBR>วัน<WBR>นั้น<WBR>เขา<WBR>ไป<WBR>ทำ<WBR>อะไร<WBR>ผิด<WBR>มา จะ<WBR>มี<WBR>พิรุธ<WBR>ใน<WBR>ตัว ถ้า<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>สังเกต<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>เห็น แล้ว<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>ตัก<WBR>เตือน<WBR>สั่ง<WBR>สอน<WBR>กัน แต่<WBR>ถ้า<WBR>เด็ก ๆ ทำ<WBR>ผิด<WBR>ถึง 3 ครั้ง<WBR>แล้ว<WBR>จับ<WBR>ไม่<WBR>ได้ ก็<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>พิรุธ<WBR>ให้<WBR>เห็น<WBR>อีก เพราะ<WBR>เด็ก<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>เคย<WBR>ชิน และ<WBR>ถึง<WBR>จะ<WBR>จับ<WBR>ได้<WBR>ภาย<WBR>หลัง<WBR>ก็<WBR>แก้<WBR>ยาก เพราะ<WBR>เคย<WBR>ชิน<WBR>เป็น<WBR>นิสัย<WBR>แล้ว
<DD>ปัจจุบัน โอกาส<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>กัน<WBR>ใน<WBR>ครอบ<WBR>ครัว<WBR>มี<WBR>น้อย<WBR>ลง ส่วน<WBR>ใหญ่<WBR>พอ<WBR>ตก<WBR>เย็น<WBR>หลัง<WBR>จาก<WBR>รับ<WBR>ประทาน<WBR>อาหาร<WBR>แล้ว พ่อ<WBR>แม่<WBR>ลูก<WBR>ก็<WBR>นั่ง<WBR>ล้อม<WBR>วง<WBR>หน้า<WBR>ที<WBR>วี ไม่<WBR>มี<WBR>โอกาส<WBR>ได้<WBR>พูด<WBR>คุย<WBR>ธรรมะ<WBR>กัน ซึ่ง<WBR>อัน<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>ข้อ<WBR>บก<WBR>พร่อง จะ<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>พวก<WBR>เรา<WBR>พลาด<WBR>ไป ถ้า<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>คน<WBR>ไหน<WBR>อยาก<WBR>ได้<WBR>ลูก<WBR>ดี เป็น<WBR>ลูก<WBR>แก้ว นำ<WBR>ชื่อ<WBR>เสียง<WBR>ความ<WBR>เจริญ<WBR>มา<WBR>สู่<WBR>ตระกูล อยาก<WBR>ให้<WBR>ครอบ<WBR>ครัว<WBR>ร่ม<WBR>เย็น อย่า<WBR>มอง<WBR>ข้าม<WBR>อัน<WBR>นี้<WBR>ไป ให้<WBR>รื้อ<WBR>ฟื้น<WBR>การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ใน<WBR>ครอบ<WBR>ครัว<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>ให้<WBR>ได้ ถ้า<WBR>เป็น<WBR>ประเภท<WBR>อาหาร<WBR>เย็น พ่อ<WBR>ไป<WBR>งาน<WBR>เลี้ยง<WBR>ที่<WBR>หนึ่ง แม่<WBR>ไป<WBR>ธุระ<WBR>อีก<WBR>ที่<WBR>หนึ่ง ให้<WBR>ลูก ๆ รับ<WBR>ประทาน<WBR>อาหาร<WBR>กัน<WBR>เอง หรือ<WBR>อยู่กับพี่<WBR>เลี่ยง นั่น<WBR>พลาด<WBR>แล้ว <DD>
<DD>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ที่<WBR>มัว<WBR>แต่<WBR>คิด<WBR>จะ<WBR>หา<WBR>เงิน<WBR>ให้<WBR>ลูก แต่<WBR>ลืม<WBR>นึก<WBR>ถึง<WBR>การ<WBR>ปลูก<WBR>ฝัง<WBR>ธรรม<WBR>แก่<WBR>ลูก ๆ ตั้ง<WBR>แต่<WBR>ยัง<WBR>เล็ก โอกาส<WBR>ที่<WBR>ลูก<WBR>จะ<WBR>เสีย<WBR>คน<WBR>มี<WBR>มาก<WBR>เหลือ<WBR>เกิน</DD><DD>
อานิสงส์<WBR>การ<WBR>สนทนา<WBR>ธรรม<WBR>ตาม<WBR>กาล</DD>

1. ทำ<WBR>ให้<WBR>จิต<WBR>เป็น<WBR>กุศล
2. ทำ<WBR>ให้<WBR>มี<WBR>ไหวพริบ<WBR>ปฏิภาณ<WBR>ดี
3. ทำ<WBR>ให้<WBR>มี<WBR>สติ<WBR>ปัญญา<WBR>เฉลียว<WBR>ฉลาด
4. ทำ<WBR>ให้<WBR>ได้<WBR>ยิน<WBR>ได้<WBR>ฟัง<WBR>ธรรมะ<WBR>ที่<WBR>ตน<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>ฟัง
5. ธรรม<WBR>ที่<WBR>ฟัง<WBR>แล้ว<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>ชัด ย่อม<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>ชัด<WBR>ขึ้น
6. ทำ<WBR>ให้<WBR>บรรเทา<WBR>ความ<WBR>สงสัย<WBR>ได้
7. เป็น<WBR>การ<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>เห็น<WBR>ของ<WBR>ตน<WBR>ให้<WBR>ตรง
8. เป็น<WBR>การ<WBR>ฝึก<WBR>ฝน<WBR>อบ<WBR>รม<WBR>จิต<WBR>ให้<WBR>บริสุทธิ์<WBR>ยิ่ง<WBR>ขึ้น
9. เป็น<WBR>การ<WBR>รักษา<WBR>ประเพณี<WBR>อัน<WBR>ดี<WBR>งาม<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>อริยเจ้า<WBR>ไว้
10. ชื่อ<WBR>ว่า<WBR>ได้<WBR>ดำ<WBR>เนิน<WBR>ตาม<WBR>ปฏิปทา<WBR>อัน<WBR>เป็น<WBR>วงศ์<WBR>ของ<WBR>นัก<WBR>ปราชญ์

ที่มา
http://kmitnb05.kmitnb.ac.th/~iti14826/assign/no30/no30.html

 

สาธุค่ะ

เมื่อวานนี้ได้สนทนาธรรมกับพี่ๆน้องๆที่ทำงาน รู้สึกว่าดีเหมือนกัน ได้ความรู้ด้วย อันนี้เห็นด้วยว่าแต่ละคนมีมุมมองของตนเอง ต้องเปิดใจกว้างรับฟังอย่าไปขัดคอเขา ถ้าสนทนากับคนที่ไม่รู้ธรรมะก็ต้องสนทนากับเขาด้วยสติปัญญา

 

สาธุด้วยครับ เห็นด้วยอย่างยิ่ง แม้ผมจะสนทนาในเวปบอร์ดเวลาจะยกประเด็นอะไรมาพูดกันเราก็ต้องไปอ่านค้นคว้ามาทำให้เรามีความรู้แน่นขึ้น

 

ขอบคุณพี่กาสือค่ะ สำหรับสิ่งดีดีมีประโยชน์

 

อนุโมทนาค่ะน้องกระสือ มีแต่กระทู้ดีๆเย็นๆ อ่านแล้วเย็นใจทั้งนั้นเลยค่ะน้องปุ๊

 

อ่านแล้วนำไปใช้ได้จริง และยังเชื่อว่ายังใช้ได้ทุกยุคทุกสมัยอยู่นะ
ขอแค่เราสัมผัสความสุขจากการกระทำนั้นได้ แล้วสื่อให้กับคนใกล้ตัว

 

โมทนากับคุณกาสือค่ะที่คัดสิ่งดีๆ อย่างนี้มาให้ชาวเราได้อ่านกัน
ถ้าคนในเว็บบอร์ดสนทนาแบบนี้กันทุกคนคงเป็นสังคมที่น่าอยู่มากเลยนะคะ