วิธีการปลอบจิต

<!--webbot bot="Navigation" endspan i-checksum="57876" -->

<!--webbot bot="Navigation" S-Type="children" S-Orientation="horizontal" S-Rendering="graphics" B-Include-Home="TRUE" B-Include-Up="FALSE" startspan --><SCRIPT language=JavaScript><!--MSFPhover = (((navigator.appName == "Netscape") && (parseInt(navigator.appVersion) >= 3 )) || ((navigator.appName == "Microsoft Internet Explorer") && (parseInt(navigator.appVersion) >= 4 ))); function MSFPpreload(img) { var a=new Image(); a.src=img; return a; }// --></SCRIPT><SCRIPT language=JavaScript><!--if(MSFPhover) { MSFPnav1n=MSFPpreload('_derived/home_cmp_bubbles010_hbtn.gif'); MSFPnav1h=MSFPpreload('_derived/home_cmp_bubbles010_hbtn_a.gif'); }// --></SCRIPT><!--webbot bot="Navigation" endspan i-checksum="60753" -->
​

การปลอบจิต คือ การยกจิตให้พ้นจากอกุศลธรรม อันเป็นเหตุทำให้จิตเศร้าหมอง เพื่อให้จิตตั้งอยู่ในกุศลธรรม มีศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา เป็นต้น ทำให้จิตผ่องใสพ้นจากอกุศลธรรมทั้งปวง เพราะจิตของคนเรานั้นอุปมาเหมือนกับเด็ก คือ บางคราวเด็กก็สุขสนุกสนาน บางคราวก็ทุกข์เกิดความเจ็บป่วย เมื่อมารดา หรือ พี่เลี้ยงเห็นเด็กเศร้าหมองหรือเจ็บป่วย มารดา หรือพี่เลี้ยงก็ต้องคอยปลอบโยนให้กำลังใจ หรือให้รางวัล

จิตก็เช่นเดียวกัน บางคราวก็สุขสนุกสนาน บางคราวก็ทุกข์ เกิดความท้อถอย รวนเรไม่แน่นอน เนื่องจากจิตนั้นเกิดความเสื่อมศรัทธา ไม่แน่ใจ ในคุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์ คุณครูอาจารย์ คุณความดีของเพื่อนผู้ประพฤติพรหมจรรย์ และคุณความดีของตนเอง ทำให้จิตขาดกุศลธรรม ไม่มีปิติที่จะทำให้จิตแจ่มใส ทำให้ไม่สามารถทำความเพียรเผากิเลสได้ ก็จะทำให้จิตนั้นแห้งแล้ง เกิดความทุกข์และยึดเกาะอยู่ในสังขารธรรมทั้งปวง ไม่สามารถหลุดพ้นได้ ดังนั้นผู้ปฏิบัติจึงต้องรู้จักการปลอบจิตของตน เพื่อให้จิตร่าเริงแจ่มใส มีกำลังใจในการทำความเพียร

วิธีการปลอบจิต

ผู้ปฏิบัติต้องรู้ว่าจิตของตนที่เศร้าหมองนั้นมีอะไรเป็นเหตุ จิตขาดอะไร เหมือนมารดาหรือพี่เลี้ยงของเด็กนั้น เมื่อเห็นเด็กไม่สบายก็ต้องรู้ว่าเด็กต้องการอะไร ก็ให้สิ่งนั้น เด็กก็ร่าเริง การปลอบจิตก็เช่นกัน ผู้ปฏิบัติจะต้องรู้ว่า จิตที่เศร้าหมองนั้นต้องการอะไร แล้วก็หาสิ่งนั้นมาให้ เช่น จิตของเราขาดศรัทธา เราก็พยายามสร้างศรัทธาในจิตโดยการระลึกถึงคุณความดีของพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ คุณความดีของเพื่อนผู้ประพฤติพรหมจรรย์ หรือของตนเอง หรืออาจปลอบจิตโดยการระลึกถึงคนที่ตนรัก แล้วสร้างเมตตาจิตให้คนที่ตนรัก

เมื่อเราสร้างเมตตาจิตให้กับบุคคลที่เรารักแล้ว จิตก็จะเกิดความสงบเยือกเย็น จากนั้นก็ให้ผู้ปฏิบัติพยายามทำใจให้รักสัตว์ทั่วโลก โดยการทำใจให้กว้างขวาง แผ่เมตตาจิตไปให้ตลอดโลก จิตก็จะเกิดปิติ มีความผ่องใส สงบเยือกเย็น มีจิตตั้งอยู่ในกุศลธรรม คือ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิปัญญา หลุดพ้นจากอกุศลธรรมทั้งปวงที่ทำให้จิตเศร้าหมอง เหมือนเด็กที่ได้รับสิ่งของที่พอใจ ก็จะเกิดความดีใจ ทำให้หายจากความเจ็บป่วยเศร้าหมองได้ ดังนั้นผู้ปฏิบัติธรรมทุกท่านจึงควรรู้จักการปลอบจิตไว้ เพื่อจะได้รักษาจิตให้พ้นจากความเศร้าหมองนั่นเอง

<!--msthemeseparator-->

​