มีปัญหากับความคิดของตนเองครับ

อย่าเข้าใจผิด

ไม่ใช่ประโยคของผม และไม่ใช่ธรรมของผม
ผมแค่ยกพุทธพจน์มาเท่านั้น

ส่วนจะไปตรงไม่ตรงอะไรกับของใคร
ไม่ใช่สาระ ไม่เกิดประโยชน์

 

พระป่าท่านจะกล่าวบ่อย จิต นั่นแหละ ตัว ภพ

เอา จิตไปรับ นิพพาน รับปัญญา รับมรรค
ก็เหมือน เอา ภพ ไปรองรับ การพ้นภพ โอ้ละพ่อ

จิต มันเป็น อาหารของตัวมันเอง เรียก วิญญาณาหาร
ตราบใดยังมี จิต คือ มีภพ

นะ

แต่ถ้า ยังมีแววว่า อีกแสนกัป ก้ฟังธรรมไม่รู้เรื่อง
ท่านก็ว่า "เกาะจิตไปก่อน ไม่เสีย" คือ เบื้องต้น
เบื้องปลายหาไม่เจอ กันมาทั้งนั้น จะเพิ่มอีก
ชาติก็คงไม่เสีย จะเอาปัญญายัดใส่จิต เอานิพพาน
ยกให้ "คุณหนู" ตายเปล่าไปอีกชาติ คงไม่เป็นไร
(ถ้าพวกกลัวจนขี้เปียก ท่านก็จะอนุโลมไปโน้นเลย
จิตไม่เกิดไม่ดับ ........ฮิววววววววส์ --พวกนิยตมิจฉาทิฏฐิ
ไม่สามารถเห็นนิพานได้อีกเลย มี ไม่ใช่ไม่มี และ
ไม่ใช่น้อย )

หากทว่า มีหน่วยก้านดี ท่านก็จะบอกแบบคนไทย
วัฒนธรรมไทยว่า

เคยเห็นใคร แบกกระได ขึ้นบ้านบ้าง ( มรรคในฝ่าย
อนาสวะมี )

(ก็เหมือน ไม่มีใคร ขึ้นฝั่งแล้วแบกเรือใส่หัวไป
นั่งรอรับเงินค่าจ้างบนฝั่ง)

 

หรือถ้าคุณจงใจใส่สีฟ้า เพราะเห็นว่าผมใช้คำพูดไม่เหมือนพระพุทธองค์นั้น ใช่(ตามความเป็นจริง) แต่ความหมายของผมเหมือนพุทธองค์ คือธาตุมันเกิด/ตั้ง/ดับ ไปซึ่งการจะพ้นจากมันก็ต้องพ้นจากสภาวะของธาตุและพอพ้นจึงจะพูดได้ว่าเป็นอนัตตา(ไม่ควรยึดสภาวะธรรมนั้นเป็นตน)แต่หากยังไม่พ้นไม่ว่าจะกรณีใดคือมันเป็นตน(เรารู้สึกตามเนื้อธาตุเช่นโกรธ)

ก็ตรงตามที่พระพุทธองค์บอกอยู่ดี

"ดังนั้นนี่แหละคือความสำคัญของภาษา" และนี่แหละ "ใช้มุขนัยของพวกคุณที่พูดเองว่าธรรมพูดตรงๆไม่ได้" พอเจอมุขนัยเองแล้วรู้อะยังว่ามันเข้าใจยาก

และเป็นความเห็นผิดเพราะคุณยังเข้าใจผิดเลยจากการใช้นัยอื่นที่คุณพูดกันเอาเองดังนั้นเลิกใช้นะครับ



ผมก๊อปวางให้อ่านอีกรอบนะครับ

"มุขนัยที่พวกคุณชอบเองและก็ไม่เข้าใจเอง"
มันเป็นแบบนี้แหละครับ



---------------------------------------------------



"ส่วนไม่ใช่คำพูดผมและธรรมผม" นั้นไม่จริงและไม่มีทางที่คุณจะอ่านเฉยๆไม่งั้นคงไม่โพสท์ เพื่อแย้งมา

"พอคุณไม่รู้จะตอบยังไงก็บอกอย่าเข้าใจผิดไม่ใช่คำพูดผม" ซึ่งก็ตามนั้นแต่การที่คุณยกมานั้นมีเหตุไม่ว่าจะเหตุไหนคือการแย้ง

"ดังนั้นพอคุณตอบไม่ได้ธรรมตัวเองไม่มีก็โยนไปเลยไม่ใช่คำพูดผม" ทั้งๆที่คุณเป็นคนมาโพสท์นะครับ
"ก็แปลกดีคิดเห็นยังไงก็กล้าๆหน่อยครับ"

 

เมื่อไหร่ ที่ คุง มะใช้ต่อน เห็น ปัญญา ไม่เกิดใน ภพ เด็ดขาด

ก็จะเห็นว่า เวลาที่ จะเกิดการ ชี้นิพพาน ชี้ทุกขสัจจ

จะเป็นไปไม่ได้เลย ที่ สาร สาสนัง หรือ การศาสนา จะออก
มาจาก สาวก ได้

เป็น อฐานะ ที่จะเป็นได้

ปัญญานิรุตติ เป็นของ ตถาคต แต่ ผู้เดียว

ไม่มีใคร หมุนธรรมจักร ของ ศาสดา ได้


อุปมา สารถี มีเพียง ศาสดา

ม้า พาหนะ เป็นเพียง ผู้สื่อ เผยแผ่ เท่านั้น

และ

ม้า พระศาสดา ตรัสไว้ว่า ทรงเลือกแต่ เพศภิกษุ
เป็น พาหนะ

ดังนั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่ ฆราวาส จะไปมี
ฐานะเป็น พาหนะ แสดงธรรมได้

ภิกษุทุศีล ยังทำหน้าที่ ได้ดีกว่า

เป็น เซกิไกบัง พลธง โบกสบัด ก็โอแล้ว

 

แนะนำวัยรุ่น
ตื่นเช้ามาใส่บาตร
ว่างๆก็เข้าวัดบ้าง
เห็นสมณะเป็นมงคลอย่างสูง

เฝ้าตีคนในบอร์ดมีแต่ฟุ้งซ่าน
ปล่อยวางบ้าง

 

แล้วสรุปที่กล้าๆพูดมันเกี่ยวอะไรกับคอมเม้นท์ข้างบนครับ?

"รอบนี้ทำทีเป็นแนะนำ แต่คอมเม้นท์ที่ผ่านมาโพสท์เพื่อแย้ง" ขอผู้ใหญ่อย่ากลับกลอกพูดเลยครับ

 

เบื่อมาก วันๆ เห็นคนแก่ทะเลาะกัน

ต้องอย่างนี้ ต้องอย่างนั้นสิ

 

บางทีก็เบื่อเหมียนกัน
เลยต้องพูดๆบ้าง
แต่จะให้เถียงด้วย ขอบาย

นะ
เอาความกล้า ที่ใช้ตี ใช้ท้ากับคนในบอร์ด

ไปใช้ปลุกตัวเองมา ใส่บาตรทุกเช้าดีกว่า

บุญก็ได้ น้ำลายก็ไม่เปลือง

 

ขอบคุณที่พูดเจตนาตามจริงซักทีนะครับ

ส่วนเรื่องเถียงด้วยผมก็ไม่อยากเถียงหรอก แต่ผมเห็นต่างพร้อมยกเหตุและผลมาด้วย ว่าคำพูดคุณมันผิดก็แค่นั้นแหละ แต่พอจะคุยด้วยทั้งๆที่ผมมีเหตุและผลคุณก็ไม่ฟัง ทั้งๆที่ผมยกมาตั้งกี่อย่าง

ก็ตามนั้นครับ เอาเวลาไปใส่บาตรตอนเช้าดีกว่าไหมครับบุญก็ได้น้ำลายก็ไม่เปลือง(จริงๆผมกะจะไม่โพสท์ประโยคนี้แต่ผมเห็นคุณพูดแนวนี้จึงพิมพ์ลงไปเนี่ยแหละ)

 

คุณรับคำผมรึเปล่าล่ะ

ถ้ารับคำ พรุ่งนี้อย่าลืมตื่นเช้ามาใส่บาตรนะ
ทำได้ทุกวันยิ่งดี
วันพระแนะนำเข้าวัดด้วย ถ้าไม่ติดเรียนหรือติดงานอะนะ

ถ้าไปเจอพระบ่อยๆ
จะเห็นเลย
ว่าทำไมผมยกคำพุทธพจน์มาว่า

เห็นสมณะเป็นมงคลอย่างสูง

บางอย่าง พูดให้ตาย ก็ไม่เท่าไปเจอเอง

ไปล่ะ

 

ผมก็ไม่ได้พูดนะครับว่าสมณะไม่ใช่ของสูง แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกันเลยกับเรื่องที่เราเถียงกันครับ ส่วนรับคำไหมไม่ครับถ้าผมจะทำผมทำเองครับ

 

จริงอยู่นะที่แนะนำกันมันดีอยู่ แต่ไม่ว่าอะไรก็ควรทำให้จบเป็นเรื่องๆ เป็นคราวๆไป ไม่เก็บไว้ ไม่ค้างคา ใครๆก็มีสิทธิ์สงสัยทักท้วงแต่คงต้องบอกว่า ธรรมะก็ใช่ว่าจะต้องเหมือนกันทุกประการ เหมือนกันกับทางที่ไปมีมากมาย แต่ทางที่รู้มีเท่าๆกัน ก็ทำให้มันจบเป็นคราวๆไป ไม่มีใครจำเป็นต้องมีอกุศลต่อกัน เพราะถ้ามีมันก็ส่งผลกับตนเองมากกว่ากับผู้อื่นเสมอ ทาน ศีล ภาวนา มีโอกาสทำได่ก็ควรรีบทำ ปกติก็ไม่เอามารวมกันแม้ว่าให้ผลทางใจใกล้เคียงกันแต่ผลทางจิตมีความแตกต่างตามวัตถุประสงค์ ครั้นจะบอกว่า ต้องอันนี้มากถึงจะดี ก็คงรู้ได้ว่า ไม่เสมอไป ทำที่สมควรที่เหมาะสมเถิด ทำอะไรก็ให้มันเสร็จแบบสมบูรณ์ไปเป็นเรื่องๆ

 

ทั่งสองท่านคงพอเข้าใจนะ น่าจะเป็นกัลยาณมิตรที่ดีต่อกัน อันนี้ผมคิดว่านะ

 

เคยสังเกตอะไรไหมว่า ทำไมคนเราเกิดมาถึงดูว่าไม่รู้อะไรเลย มีสองนัยยะคือ ไม่รู้โดยไม่สามารถเนื่องจากธรรมชาติสร้างองค์ประกอบมาไม่พร้อมหรือเพียงพอ เช่น เด็กแบเบาะเป็นต้น กับอีกอย่างคือไม่รับรู้โดยสภาพเนื่องจากไม่เคยพบเห็นมาก่อนอันนี้แยกได้หลายแบบ แต่ดูปกติถ้าพบเห็นมาแล้วคงเข้าใจโดยฉับพลัน อันนี้ก็ขึ้นกับเราเองว่าเคยหรือไม่ แต่ถ้าลงเอยว่าไม่เคยก็มีโอกาสที่จะมึน งง ไม่ยอมรับ ต่อต้าน เช่น คนเรายังไม่เคยรับรู้เรื่องกรรม จึงยังไม่สามารถเข้าใจได้ อีกทั้งคนเราบางทีอาจไม่เคยมองสิ่งรอบข้างจึงยังคงมีแต่ความสงสัย เช่น เราอาจเคยเห็นว่า คนชราบางคนก็ไร้สุขจากบุพการี หรือลูก ข้อนี้กรรมที่มาอาจมีมาจากแบบอย่างของความกตัญญูกตเวทีไม่มี ไม่ได้สร้างไม่ได้ทำให้มีการถ่ายทอดและเห็นตาม ผลกรรมในภพปัจจุบันคือไม่มีใครมองเห็นเพราะเขาคิดว่สแบบนี้ก็ได้ จึงทำ และมีผู้ทำตามมากมายดังจะเห็นได่ในโลกปัจจุบัน นี่เพียงหนึ่งในตัวอย่างจากทั้งหมื่นแสนล้านตัวอย่าง กลับมาที่ทางออก เราควรเริ่มจากสิ่งที่ง่ายที่สุดและเราทำได้ดีที่สุด ธรรมมะเป็นเรื่องประมาณนี้นะครับ

 

มีสามอย่างที่ควรทำและเราน่าจะทำได้ดี ทานคือการให้การช่วยโดยไม่หวังอะไร หวังแค่ให้ผู้รับได้ตามความประสงค์ของเขาหรือไม่ก็ตามประสงค์ของเราก็อยากทำก็อยากให้ก็อยากช่วย อันนี้เรื่องแรก ศีลคือสิ่งใดทำแล้วไม่ทำให้ใครต้องทุกข์ทั้งกายใจควรทำเป็นอันดับสอง ทั้งสองสิ่งนี้ยิ่งทำมากส่งผลดีต่อเรา เพราะเราจะเรียนรู้ได้ว่าผลที่ได้คือ ความรักความเคารพ ความเมตตา ที่สัตว์ทั้งหลายควรมีและมีไว้เป็นเครื่องอยู่ถึงตรงนี้แล้วธรรมอันว่าด้วยปัญญาซึ่งมีทางมาได้สองลักษณะคือสมาธิกับการวินิจฉัยด้วยสติ เรียกวิปัสสนาก็จะดำเนินได้อย่างเรียบง่าย และอยู่ในกรอบแห่งธรรม ณ จุดนี้ ต่อให้เราคิดจะไม่เข้าใจก็คงยากเพราะทั้งหมดคือการนำไปสู่ สิ่งที่อยากรู้จริงๆ และแทบจะไม่รู้สึกว่าผิดอะไร มากไปกว่า อ้อ มันเป็นแบบนี้นี่เอง ที่เหลือคงแล้วแต่ตนเองมันมีทางเดินมากแต่ถ้าเลือกทางนี้คงมีไม่มากเท่าไหร่หรอกคับ

 

คิดปรามาสพระรัตนตรัยและครูบาอาจารย์
ถาม : ยิ่งนับถือสิ่งใดมาก ๆ นับถือครูบาอาจารย์องค์ไหนมาก ๆ ใจบางทีก็จะแวบไปอคติบ้างอะไรบ้าง ?
ตอบ : นี่..ตัวนี้ชัดเลย ให้ขอขมาพระรัตนตรัยประจำ ๆ พอกำลังใจของเราถึงตรงจุดนี้มา มารเขารู้ว่าเราจะพ้นมือเขาแล้ว เขาจะพยายามทำทุกวิถีทาง ให้เราล่วงเกินหรือปรามาสพระรัตนตรัย ด้วยกาย ด้วยวาจา หรือด้วยใจ ไม่ว่าวิธีใดวิธีหนึ่ง

บางคนภาวนาไม่ได้เลย หลับตาลงเมื่อไร นึกถึงภาพที่ตัวเองลบหลู่ครูบาอาจารย์หรือทำสิ่งที่ไม่ดีไม่งาม ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ไม่คิดจะทำอย่างนั้น มาสร้างภาพให้ปรากฏขึ้นมาชัด ๆ เลยก็มี ให้คิดเสียว่านี่เป็นการชักนำจากสิ่งภายนอก ด้วยอำนาจของกิเลส ตัณหา อุปาทาน และอกุศลกรรม ชักนำให้เป็นไป ไม่ใช่ความผิดของเรา

แต่ถึงไม่ใช่ความผิดของเราก็เถอะ ในเมื่อเราเป็นคนคิด เป็นคนพูด เป็นคนทำ เราก็ตั้งใจที่จะขอขมา ให้ตั้งใจอย่างนี้อยู่บ่อย ๆ เจ้าพวกนี้ทนคนหน้าด้านไม่ได้ พอถึงเวลา เราตั้งใจขอขมาบ่อย ๆ ตั้งใจทำบ่อย ๆ เขารู้ว่าถึงเขาทำอย่างนี้ เราก็ไม่กระเทือน เขาก็จะเลิกไปเอง



สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนกันยายน พุทธศักราช ๒๕๔๔
https://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=1047

ให้ขอขมาพระรัตนตรัยประจำ ๆ

 

ถามเกี่ยวกับเรื่องมาร วิสัชนาโดยพระอาจารย์เล็ก วัดท่าขนุน

ปรามาสพระ

ถาม : (ปรามาสพระ)
ตอบ : การปรามาสพระมีเป็นปกติ บุคคลที่เริ่มปฏิบัติในศีล สมาธิ ปัญญา มารเขาจะรู้ว่าเราจะพ้นมือเขาแล้ว เขาใช้วิธีหลอกให้เราปรามาสพระ

ถ้าหากว่าเราปรามาสพระ เราก็ไม่สามารถเข้าถึงมรรคผล ก็จะหลุดพ้นจากมือเขาไม่ได้ ฉะนั้นก็มีวิธีเดียวคือ อยากจะปรามาสก็ปรามาสไป เราก็กราบขอขมาพระไปเรื่อย ๆ

สิ่งที่เขาหวังผลก็คือทำให้เราวุ่นวายใจ ไม่เป็นอันปฏิบัติอย่างหนึ่ง และทำให้เรารู้สึกว่าเป็นเพราะมาปฏิบัติก็เลยเกิดอารมณ์อย่างนี้ แล้วเลิกปฏิบัติอีกอย่างหนึ่ง

ฉะนั้น...ไม่ต้องไปใส่ใจ ตั้งหน้าตั้งตาขอขมาไป มีปัญญาจะปรามาสอย่างไรก็ปรามาสไป พอเขาเห็นเราไม่หวั่นไหว ขอขมาเป็นปกติก็เลิกของเขาไปเอง

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
(หลวงพ่อเล็ก สุธมฺมปญฺโญ วัดท่าขนุน)
เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนพฤษภาคม ๒๕๕๙
ที่มา : www.watthakhanun.com

อยู่ในกรอบของศีล...ถูกมารชักจูงได้ยาก
ถาม : แล้วอยากถามว่า มารอยู่ภพภูมิไหน ?
ตอบ : มารอยู่ภพภูมิที่สูงกว่าเทวดาอีก พระพุทธเจ้าท่านจะจัดเอาไว้ว่า เทเวนะ วา มาเรนะ วา พรัหมมุนา วา เทวดาก็ดี มารก็ดี พรหมก็ดี ท่านจะเอ่ยชื่อมารในลักษณะสูงกว่าเทวดาอยู่ตลอด เพราะว่ามารจะอยู่ในสวรรค์ชั้นที่ ๖ เรียกว่า ปรนิมมิตวสวัสตี จะแบ่งเป็นสองเขต เขตหนึ่งเป็นเขตของเทวดา อีกเขตหนึ่งเป็นเขตของมารเขา

ถาม : เขามีหน้าที่คอยขวาง ?
ตอบ : นั่นเป็นงานเขา เหมือนกับงานของนักการเมือง แต่ไม่ใช่งานที่สร้างความเจริญ เป็นงานที่สร้างความล่มจม

ถาม : แล้วเราจะทราบได้อย่างว่า อันไหนคือมาร ?
ตอบ : สร้างสติ สมาธิ ให้มาก ๆ ถ้าสติ สมาธิ ทรงตัว ปฏิบัติอยู่ในกรอบของศีล ตราบใดที่ยังไม่หลุดจากกรอบของศีล ตราบนั้นเขาจะชักจูงเราได้ยาก แค่มีศีล ๕ ที่มั่นคงก็พอแล้ว

ถ้าหากว่าเรามีศีล ๕ อยู่ ถึงเวลาเขาทำให้เราบันดาลโทสะ เรารู้ว่าเราเป็นผู้มีศีล เราก็ไม่ทำร้ายใคร ไม่ฆ่าใคร ถ้าหากว่าเขาทำให้เราเกิดความโลภ เราอยากได้ของสิ่งนั้นสิ่งนี้ เราก็หามาถูกต้องตามทำนองคลองธรรมโดยไม่ผิดศีล ถึงเวลาเขาตั้งใจให้เราไปแย่งคนรักคนอื่นเขา เราก็มีสติสัมปชัญญะอยู่ รู้อยู่ว่าสิ่งนั้นผิด ไม่ถูกต้อง เราก็ไม่ทำ ถ้าเรามีศีลเป็นเกราะ มารจะชักนำเราได้น้อยมาก อย่างดีเขาก็แค่ทำให้เราคิดได้ บังคับให้เราพูดได้ แต่บังคับให้เราทำไม่ได้ แล้วถ้าหากว่าคำพูดที่เป็นตัวมุสาวาท คือ โกหก เรารู้ว่าเราเป็นผู้มีศีลอยู่ เราจะไม่พูดโกหก เขาก็จะบังคับเราไม่ได้ด้วย ต่างคนต่างทำงานของตัวเอง

พอไปถึงจุดหนึ่ง เราจะเห็นคุณค่าของเขาเองว่า เขามีคุณูปการอย่างมหาศาล คุณูปการนั้นคือ ถ้าไม่มีการทดสอบจากเขา กำลังใจของเราก็จะไม่มั่นคงเร็ว จะไม่แข็งแกร่งเร็ว ดังนั้น ถึงได้บอกว่า มารไม่ใช่ศัตรู แต่เขาเป็นครูที่ดีที่สุดของเรา

เพียงแต่ว่าเราจะสามารถ ทำข้อสอบของครูคนนี้ไหวไหม ? พอก้าวข้ามตรงจุดนี้ไป ก็เหมือนกับว่าโลกตีลังกากลับ คือสิ่งที่เราไม่เคยเห็นความดี ก็จะเห็นความดีของเขา ทุกอย่างรอบข้างเป็นครูเราหมด คนทำให้เราโกรธก็เป็นครูที่ดีของเรา เพราะทำให้เรารู้ว่า จริง ๆ แล้วอารมณ์ใจของเรายังห่วยแตก ยังใช้ไม่ได้ คนที่ทำให้เราเกิดโลภ ก็ทำให้เรารู้ว่าเรายังใช้ไม่ได้ ยังต้องระมัดระวังมากกว่านี้

สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๔๕

บุคคลผู้ตั้งใจปฏิบัติความดี มักจะมีอุปสรรคมาขัดขวาง เรียกกันว่ามาร คำว่ามาร แปลว่าผู้ฆ่า คือฆ่าเราจากความดี หากไปหลงติดบ่วงของมัน มารมี ๕ อย่างคือ

๑. ขันธมาร หมายถึง ร่างกายของเราเป็นมาร พอจะทำความดี มันให้เจ็บโน่นปวดนี่เมื่อยนั่น จะเข้าวัดเข้าวามันพาลป่วยหนักซะเลย ถ้าจะเข้าเธคเข้าคลับเข้าบาร์ละก็ไม่เป็นไร ไปได้ปร๋อเชียว...

๒. กิเลสมาร คือ อารมณ์ชั่วของจิตเป็นมาร จะคิดดี พูดดี ทำดี มันเป็นขัดขวางสุดตัว ถ้าจะคิดชั่ว พูดชั่ว ทำชั่ว เชิญตามสบาย มันคอยชักนำให้ยึดความรัก โลภ โกรธ หลง แทนที่จะปล่อยวาง...

๓. มัจจุมาร คือ ความตายเป็นมาร พอเราจะทำความดี มันกลัวเราหนีพ้น ไม่รู้จะขัดคอเราอย่างไร พาลชักแหง็ก ๆ ตายเอาดื้อ ๆ ฆ่าเราตายจากความดีทั้งร่างกายและจิตใจเลย

๔. อภิสังขารมาร คือ ผลแห่งบุญบาปเป็นมาร คอยขวางเราไม่ให้ทำดีจนถึงที่สุด ฝ่ายบุญที่ถูกมารแฝง เช่น ยึดติดในรูปฌาน อรูปฌาน มานะถือตัวถือตน ว่าเราดีกว่าคนอื่นเพราะเราทำดี ฝ่ายบาป คือ ความชั่วทุกอย่างที่ทำมา ที่ดึงให้เราชั่วไปกับมันตลอดเวลานั่นเอง...

๕. เทวปุตตมาร คือ เทวดาเป็นมาร เป็นเทวดาพวกมิจฉาทิฏฐิ นอกจากจะไม่ส่งเสริมเวลาคนทำความดีแล้ว ยังคอยขัดขวางไม่ให้เขาทำความดีอีก สารพัดวิธีที่พวกนี้จะนำมาหลอกล่อ หรือบางทีก็เทวดาสัมมาทิฏฐินั่นแหละ ทดสอบกำลังใจแล้วเราสอบตก ท่านเลยกลายเป็นมารไปซะฉิบ...

 

ขอบคุณทุกท่าน มากนะครับสำหรับคำแนะนำ ผมจะลองพิจารณาตามดูนะครับ ได้ผมอย่างไรจะแจ้งให้ทราบครับ