ผีอำ

ผีขี้แกล้ง

กาลครั้งหนึ่งเมื่อสมัยยังเรียนอยู่ป.ตรี ได้พักอยู่ในค่ายทหารใน จ.สุรินทร์ พักอยู่คนเดียวในบ้านพักนายทหารที่เป็นลักษณะตึกแถว 2 ชั้น ชั้นล่างเป็นปูน ส่วนชั้นบน เป็นไม้ ทั้งตึกมีอยู่ประมาณ 10 ห้อง ส่วนไม้ที่ทำบันไดนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไม้อะไร เป็นไม้แผ่นใหญ่มากมันเป็นเงาเลย รู้แต่ว่าห้องแถวทำมานานมากแล้ว เป็นตึกนายทหารเก่าแก่ที่สุดในค่ายเลย ส่วนใหญ่นายทหารที่พักตึกนี้ล้วนเป็นชายโสด เวลากลางคืนมักจะออกไปเที่ยว กลับดึกบ้าง ค้างข้างนอกบ้าง ทำให้ดิฉันมักจะอยู่คนเดียวทั้งตึกเสมอๆ ส่วนคุณพ่อนั้นเลื่อนยศและย้ายไปอีกจังหวัดหนึ่ง แต่เนื่องจากดิฉันยังเรียนอยู่ที่นี่ เลยทำเรื่องขอพักจนกว่าจะเรียนจบ เลิกเรียนกลับบ้านเวลา บ่ายสามโมงครึ่งทุกวัน

ดิฉันมักนอนที่ห้องรับแขก ที่โซฟาไม้สักทุกวัน และทุกครั้งก็เจอเหตุการณ์นี้เสมอ คือผีอำ ขอยืนยันว่ามีสติครบเปิดทีวีไว้ก็ได้ยินเสียง รถขับผ่านหน้าบ้านก็ได้ยินเป็นปกติ แต่ขยับตัวไม่ได้ ลืมตาก็ไม่ได้ และแล้วโซฟาก็ส่ายไปมา ส่ายถี่ ๆ แรงมาก ๆ เหมือนกะจะให้เราตกจากโซฟางั้นแหละ เราก็พยายามดิ้นสุดกำลัง ทั้งกลัวทั้งตกใจ แต่ขยับไม่ได้เลย พยายามยื้อเต็มที่แต่เหมือนร่างไม่ขยับเลย ขยับได้แต่ตัวข้างใน ยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่กลายเป็นตัวข้างในต่างหากที่ดิ้นไปดิ้นมา ยื้อไปยื้อมาประมาณ 2 – 3 นาที ถึงขยับลุกขึ้นมาได้

วันต่อมานอนที่เดิมอีก ก็เป็นอีก คราวนี้ถึงกับยกโซฟาเทให้เราตกให้ได้ เราก็อุทานในใจ โอ๊ะ โอ๊ะ ตก ตก จะตกแล้ว แต่ก็ไม่ตกนะตัวเรายังติดอยู่กับโซฟาอย่างนั้น ทั้งที่โดนยกเทหลายท่ามาก ก็กลัวนะ แต่ก็ชอบนอนตรงนั้น เพราะว่าบ้านเราเพียงหลังเดียวที่มีต้นหูกวางต้นใหญ่มากอยู่ตรงมุมของโรงรถ ทำให้บ้านเรานั้นเย็นสบายแบบไม่ต้องเปิดแอร์ในหน้าร้อน ก็ไม่เคยเข็ดไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่ายังคงนอนที่เดิมอยู่ได้ โดนอย่างนี้ทุกวัน หลังๆ เริ่มชิน อยากเขย่าอยากเทก็เชิญยะ ชั้นจะนอน

มีหลายครั้งเหมือนกันที่ลองให้เพื่อนมานอนดู แต่ไม่บอกเพื่อนนะว่ามีเหตุอย่างนี้ ลองถามเพื่อนดูว่าหลับสบายไหม เพื่อนบอกหลับสบายดีมาก

มีครั้งหนึ่งคุณแม่มาเยี่ยมและค้างคืนด้วยคืนหนึ่ง แม่ฝันว่า ผีที่บ้านเยอะมาก พอรู้ว่าแม่มาปุ๊บ พากันเรียกพรรคพวกมาดูและชี้ให้กันดูใหญ่เลยว่านี่คือแม่ของเรา เฮ้ออยู่กับผี นอนกับผีตั้ง 4 ปี แนะ

 

ผีป้าคนขายปลา

มีครั้งหนึ่งนอนกลางวัน คนละที่กันกะข้างบนนะ บนโซฟาติดหน้าต่าง ติดลูกกรงเหล็กและมุ้งลวด มีผ้าม่านอีกชั้น พอตื่นแล้วขยับตัวไม่ได้อีกแล้ว ก็ดิ้นอีกสิ ยิ่งดิ้นยิ่งเหนื่อย แต่ความรู้สึกบอกว่า บรรยากาศแบบนี้ไม่ดีเลย ไม่เหมือนบ้านในค่ายเวลาโดนอำแค่รู้สึกว่าโดนแกล้งเฉย ๆ เค้าไม่ได้คิดร้าย แต่คราวนี้น่ากลัวบอกไม่ถูก พยายามฝืนดิ้นเพื่อให้หลุด ก็กลายเป็นตัวในอีกนะแหละที่ดิ้นไปมา สักพักมีป้าคนหนึ่งอายุราว 50 ปี ผิวดำอวบ ผมหยิกแบบดัด ยื่นหน้าผ่านหน้าต่างเข้ามาหา ทั้งมือทั้งหน้า ไอ้เราก็อยากกรีดร้อง แต่ไม่มีเสียง พยายามกระเสือกกระสนตัวเองหนีให้ไกลจากป้า ก็ขยับไม่ได้ ป้าก็ยื่นหน้ามาจนจะติดเราอยู่แล้ว กลัวจนแทบสิ้นสติ กลัวจนกลายเป็นความโกรธ ก็เลยกัดฟันถามป้าไปว่า เป็นใคร ต้องการอะไรและมาทำไม ป้าก็ตอบกลับมาว่า ป้าเป็นแม่ค้าขายปลาอยู่ในตลาด ป้าหิว สักพักก็ขยับตัวได้
เช้ามาเลยใส่บาตรให้ป้าค่ะ

 

นางสนองพระโอฐ

คราวนี้ก็อีกแล้ว ตอนนี้อยู่บ้านพักในค่ายแห่งหนึ่งตรงเชิงเขาพนมรุ้ง ค่ายนี้ผีเยอะ แหะ แหะ ครานี้โดนตอนเช้านะประมาณตีห้ากว่า ก่อนหกโมงเช้า รู้สึกว่าตัวเองตื่นนอนแล้ว และแล้วก็ขยับตัวไม่ได้ อีกแล้ว บรรยากาศแบบนี้ ช่าย.. .เลย ผีกำลังจะมา ( ถ้าพระมาก็จะอีกความรู้สึกหนึ่ง เทวดานางฟ้าก็อีกความรู้สึกหนึ่ง ไม่เหมือนกัน ) ในฐานะที่เผชิญเหตุบ่อย ๆ เจอบ่อยขนาดไหนก็ยังไม่ชินนะคะ กะผีนี่ยังกลัวอยู่มาก และไม่อยากเจออีกเลย แต่อยู่ที่ไหนก็หลบไม่พ้น จ๊ะเอ๋อยู่ร่ำไป

พอรู้ว่าผีแน่แล้ว ก็ดิ้นสิคะ ดิ้น... ดิ้น ... ทำทุกวิถีทาง ก็ดิ้นไม่สำเร็จค่ะ ลุกสิ ... ลุกขึ้น... สมองสั่งให้ลุก พอลุกนั่งบนเตียงหลังพิงผนังเท่านั้นแหละ มองไป เอ๊ะ...เอ๋ ไอ้ตัวเรานั้นมันยังนอนอยู่เลย แต่เรานั่งอยู่นี่อีกตัวหละ... เฮ้อ... แค่นั้นแหละมาเลยผีผู้หญิงแก่ ตัวผอม กลิ่นเหม็นแรงมากจนอยากอ๊วก ต้องเอามือปิดจมูก ใจก็คิดนะ ในห้องเรามีทั้งพระ หลวงปู่ หลวงพ่อ ไหนจะเทวดาประจำสถานที่อีกหละ แล้วไอ้ตัวนี้มางัย โอ้แม่เจ้า... คุณยายขยับเข้ามา เข้ามา ยื่นหน้ามาจะติดหน้าเราอยู่แล้ว เหม็นก็เหม็น เราต้องเอามือบังหน้ายายไว้ ก็แข็งใจถามยายไปว่า เป็นใคร มาทำไม ต้องการอะไร ยายตอบว่า เคยเป็นนางสนองพระโอฐเราเมื่อนานมาแล้ว เราก็คิดว่าจะช่วยยายยังไงดี ก็อุทิศบุญให้ยายรับตามหลวงปู่หลวงพ่อท่านสอน แต่แล้ว ยายก็เฉย เอ๋ ทำงัยหละทีนี้ ...

และแล้วก็คิดว่าเอางี้ ลองสอนยายให้ภาวนา ว่า พุท โธ เราพูด แล้วให้ยายพูดตาม พุท โธ ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น พุท โธ ครั้งที่สอง ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอ พุท โธ ครั้งที่สามจบลง ทันใดนั้นยายกลายเป็นนางฟ้าสาวแสนสวย นิ้วเรียวสวย มีแหวนทองสวย ๆ ทั้งสิบนิ้วเลย แล้วนางฟ้าก็ไป

ทิ้งเราก็นั่งตะลึง...งง...งัน...อยู่ อานุภาพ พุทโธ มากมายมหาศาลขนาดนี้เลย เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาที่ช่วยผีได้ และเห็น จะจะ คาตาเลย

ด้วยอานิสงส์ที่เผยแพร่นี้เป็นประโยชน์ต่อมวลชนเป็นประการใด ขออุทิศส่วนกุศลทั้งหมดนี้ให้คุณยายค่ะ


ปล. ที่ผีคุณยายเข้าหาเราได้ถึงห้องนอน โดยไม่โดนเทวดาขวางไว้ ก็เพราะมีกรรมเกี่ยวเนื่องกัน และคุณยายไม่ได้มาร้าย แต่มาขอความช่วยเหลือค่ะ


คราวหน้าพบกับ เรื่อง พี่หนูหิวค่ะ

 

ประสบการณ์เยอะดีนะคะ รออ่านเรื่องต่อไปค่ะ

 

พี่หนูหิวค่ะ

เหตุการณ์นี้เกิด ณ ค่ายทหารเชิงเขาพนมรุ้ง เราภาวนา พุท โธ ก่อนนอน แล้วหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้อีกทีเดินเล่นอยู่บนถนนหลังเรือนรับรอง

ทันใดนั้น พี่คะ พี่คะ หนูหิวน้ำมากเลย หนูคอแห้งหิวมากไม่ได้กินน้ำมานานแล้ว หนูขอน้ำกินหน่อยได้ไหมคะ หันไปเจออาหมวยอายุราว ๆ 10-12 ขวบ แต่งชุดแบบจีนลำลองสีแดง (เรื่องสีของชุดไม่แน่ใจเหตุการณ์เกิดหลายปีแล้ว) หน้าตาน่ารัก อาหมวยพูดเป็นภาษาจีนกลางนะคะ แต่แปลกมากดิฉันฟังและโต้ตอบอาหมวยเป็นภาษาจีนกลางแบบคล่องปรื๋อเหมือนพูดภาษาไทยงั้นละ (ความจริงเราฟังและพูดจีนกลางไม่ได้)

เราคุยกันหลายเรื่องสนุกสนานมาก ก็รู้นะว่าไม่ใช่คน แต่ไม่รู้สึกกลัว สาวน้อยคนนี้เลย กลับสงสารเธอและเห็นใจเธอมาก จึงออกปากบอกเธอไปว่า ได้สิ ไปกินที่ห้องพี่ได้เลย และเอางี้นะ ของกินที่อยู่ในห้องพี่ทุกอย่าง พี่อนุญาต กินได้เต็มที่เลย อาหมวยดีใจจนออกนอกหน้า ยกมือไหว้ขอบคุณแล้วขอบคุณอีก หลายครั้งมาก ไหว้แบบจีนนะ


ปล. ส่วนคุยกันเรื่องอะไรนั้นจำไม่ได้แล้วเนื่องจากไม่ได้บันทึกไว้ และเหตุการณ์ก็เกิดนานแล้ว เพราะว่ามีหลายผีมาพูดคุยทักทายเลยไม่จำรายละเอียดของแต่ละท่านค่ะ เคลียร์แล้วก็แล้วเลย จนกระทั่งมาเห็นกระทู้ผีของท่านอื่นก็สนุกดี ก็อยากเล่าประสบการณ์บ้าง เลยต้องรำลึกแต่ละเรื่องอยู่นานเหมือนกัน เผื่ออาจเป็นประโยชน์แก่ท่านผู้อ่าน เพราะแต่ละเรื่องของแต่ละคนนั้นมีที่มาและที่ไปซึ่งล้วนเกี่ยวข้องกับกฎแห่งกรรมทั้งนั้น

ท่านอ่านแล้วก็พิจารณาดูว่าแต่ละผีที่ขอนั้นล้วนบ่งบอกว่าสมัยที่เป็นมนุษย์นั้นไม่ได้สร้างบุญในสิ่งนั้นมา เลยต้องมาขาด และต้องมาขอ แต่กว่าจะเจอคนที่พอจะสื่อพอรู้เรื่องบ้างก็แสนยาก ต้องทนทุกข์นานแสนนาน เราในตอนนั้นไม่ใช่คนปฏิบัติธรรมและไม่ใช่คนดีคนเก่งอะไรนะคะ ศีลก็ยังไม่ถือ ความรู้เรื่องภพภูมิไม่มี หนังสือธรรมะก็ไม่เคยอ่าน (ความเข้าใจของเราเกี่ยวกับหนังสือธรรมะคือการสวดมนต์) เป็นแต่เพียงคนป่วยที่เป็นธาลัสซีเมียแบบแฝง ตอนนั้นเลือดเหลืออยู่ 21 เลือดผู้หญิงปกติ อยู่ที่ 34 สุดท้ายก่อนเติมเลือด อยู่ที่ 12 เท่านั้น หมอและพยาบาลตกใจกันทั้ง ร.พ. ว่ามีชีวิตอยู่ได้ยังไง

อาการคือหายใจเหมือนไม่มีอากาศ ( ฮีโมโกลบินจะทำหน้าที่จับออกซิเจนที่เราหายใจเข้าเพื่อนำไปหล่อเลี้ยงส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย เมื่อเลือดเราน้อยฮีโมโกลบินก็น้อยลงด้วยทำให้หายใจเหมือนไม่มีอากาศ ) เกิดภาวะที่เราคิดได้ไงไม่รู้ว่าต้อง หายใจเข้าพุท หายใจออกโธ ทำให้เราไม่รู้สึกทรมานมาก รู้แต่ว่าถ้าหยุดภาวนาเมื่อไหร่ก็ตายเมื่อนั้น


รอติดตามเมื่อพระยายมราชมาหา ตอนหน้าค่ะ

 

เมื่อพระยายมราชมาหา

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่แฟลตทหารทุ่งสีกัน ดอนเมือง เมื่อกลับจากวัดท่าซุง ซื้อหนังสือธรรมวิโมกข์กลับมาด้วย ด้านหลังหนังสือมีรายชื่อผู้บริจาคทรัพย์ในการต่าง ๆ แต่ละท่านบริจาคท่านละมาก ๆ เป็นแสนบาทเลย เราเห็นก็อนุโมทนานะ แต่เราก็น้อยใจตัวเองว่าทำไมเราไม่มีเงินทำบุญมาก ๆ อย่างเขานะ ไปที่วัดท่าซุงทีไร ทำบุญไม่รู้อิ่มไม่รู้เบื่อเลย ทำแทบหมดหน้าตักทุกครั้ง ตรงนั้นก็สำคัญนะ ตรงนี้ก็อยากทำมาก ๆ จัง เดินเข้าไปในปราสาททองคำ โอ้โห ทำไมสวยอลังการงานสร้างขนาดนี้ อิจฉาคนที่ได้ร่วมบุญจังเลย เรามาไม่ทันทำบุญกะเขา ทำยังไงดีน๊า ตังค์เราก็เหลือน้อย ไหนจะต้องกันเงินไว้ค่าน้ำมันรถ ไหนจะค่ากินอีก.......เฮ้อ.......

.และ.....แล้ว.....ให้ บังเอิญหันไปเจอกล่องรับบริจาคสร้างปราสาททองคำ เท่านั้นแหละปีติมาก น้ำตาจะไหล เราก็โชคดีกะเขานะ หันไปจะขอตังค์แฟน แต่....แต่.....เขาเดินหายไปทางไหนแล้วไม่รู้ ความจริงเค้าชวนเราไปจุดอื่นตั้งนานแล้วหละ แต่เรายังเวิ่นเว้ออยากทำบุญอยู่ เดินหาคุณสามีเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ล้วงในกระเป๋ากางเกงเจอเหรียญอยู่ 10 กว่าบาทได้ ใส่กล่องไปหมดเลย แต่เรื่องอยากบริจาคใส่กล่องในปราสาททองคำนั้นเรายังติดใจอยู่ จนกระทั่งกลับแฟลตที่ดอนเมือง

หายใจเข้า พุท หายใจออก โธ หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้อีกทีก็.........บรรยากาศแบบนี้....... มีคนกำลังจะมา ( แบบนี้พรหมหรือเทวดาแน่ ๆ ไม่รู้สึกกลัวใด ๆ เพียงแต่รอดูว่าเป็นท่านใด บรรยากาศจะสบาย ๆ ไม่อีดอัดเหมือนผีมา ) ฮ้า....พระยายมราช....ตกใจแต่ไม่กลัว พอท่านมา เราไม่รู้สึกกลัวเลย รู้สึกว่าท่านมาดี ไม่ได้มาเอาชีวิตแน่ ๆ มาถึง ท่านพูดว่า

“ลูกเอ๊ย เอ็งไม่ต้องเสียใจหรอกว่าทำบุญด้วยเงินเล็กน้อย ถึงเอ็งจะทำน้อย แต่เอ็งก็ได้มากนะลูก..... ของของเอ็งหนะมาก (ท่านกางแขนให้รู้ว่ามาก) พ่อหนะชื่น..... (เสียงสูง) ใจ”

และท่านพูดถึงแฟนเราพร้อมกับทำภาพสมบัติของแฟนเราให้เราดู ว่าทำบุญอะไรบ้าง มีบุญอะไรบ้าง ให้ดูแต่ของแฟน ไม่ยักกะให้ดูของเราบ้าง.... เฮ้อ ท่านกะให้เราไปดูด้วยตัวเอง (หมายถึงต้องทำสมาธิจนไปดูได้ด้วยตัวเอง) การมาของท่านทำให้เราไม่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจใด ๆ อีกเลย ทำน้อยแต่ได้มากเพราะเราทำด้วยใจเกินร้อยนั่นเอง สอนเราเสร็จท่านก็กลับ


ปล.อานิสงส์การเผยแผ่คำสอนเป็นธรรมทานนี้ขออุทิศกุศลทั้งหมดให้พระยายมราชค่ะ



ตอนหน้าพบกับ เทพบุตรเปรต

 

เทพบุตรเปรต

เหตุการณ์เกิด ณ ค่ายทหารเชิงเขาพนมรุ้ง ห้องพักของเรานั้นหน้าบ้านเป็นคลอง กว้างประมาณ 5 - 6 เมตร กั้นระหว่างบ้านพักนายทหารกับสนามกอล์ฟ หน้าบ้านเราจึงเป็นวิวสนามกอล์ฟและเขาพนมรุ้ง บ้านเราหันหน้าไปทิศตะวันออก

สภาพแวดล้อมในค่ายแห่งนี้ถูกจัดแต่งอย่างสวยงามกลมกลืนกับธรรมชาติ มีพื้นที่ที่เป็นทั้งสระน้ำและคลองค่อนข้างมาก สระน้ำนั้นกว้าง และลึกพอที่เลี้ยงปลาบึกตัวใหญ่ประมาณคนตัวใหญ่ ๆ อยู่หลายตัว 2 สระ และสระรอง ๆ ลงมาอีก 3 สระ สระเล็กอีก หลายจุดและคลองอีกหลายสาย ต้นไม้ใหญ่ถูกประดับด้วยกล้วยไม้ทุกต้น

มีเรือนสโมสรนายทหารอยู่กลางสระใหญ่ที่เลี้ยงปลาบึก เรียกว่า ศาลากลางน้ำ เป็นที่ฝากท้องทั้ง 3 มื้อของนายทหารที่นี่ มีพ่อบ้านและแม่บ้านคอยดูแลอาหารการกิน (ดิฉันก็ได้อาศัยฝากท้องที่นี่แหละ ) ที่นี่มีปลาแหวกว่ายอยู่เต็มไปหมด ศาลาถูกตกแต่งอย่างดีเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธ์ที่มีดอกทุกฤดูจากนักจัดสวน มีน้ำพุกลางสระใกล้ศาลาเรียกว่า น้ำพุมหาศรานนท์ มีน้ำตกอยู่บนชั้นสองของศาลากลางน้ำซึ่งถูกจัดให้เป็นเรือนรับรอง วี ไอ พี ห้องน้ำทั้งชั้นบนและล่างจัดเป็นสวนตกแต่งด้วยหินและไม้ประดับ มีต้นไทรขนาดใหญ่อยู่ริมฝั่งตรงสะพานทางเข้าศาลา นับว่าเป็นค่าย ......ที่สวยงามมากแห่งหนึ่งในประเทศไทย เป็นที่หมายปองของบรรดาผู้ใหญ่มักจะหาโอกาสเข้ามาพักเสมอ

เหตุที่มีน้ำและปลามากนี่เองทำให้บรรดาชาวค่ายทั้งหลายมีงานอดิเรกคือตกปลา ทั้งในโซนให้ตกได้ และโซนต้องห้าม สระศาลากลางน้ำนั้นจัดเป็นโซนต้องห้าม แต่ปลาเยอะมาก ทำให้บรรดาขาตกทั้งหลายต่างจ้องตาเป็นมันรอเวลาให้ทหารเวรเผลอยามดึก

ดิฉันชอบให้อาหารปลา ปลาจำเราได้เวลาเราเดินผ่านปลาเป็นฝูงเบียดเสียดแย่งกันเสนอหน้ามาหาเราเสมอทุกครั้งที่เดินผ่าน ถึงแม้ไม่ได้ให้อาหารก็ตาม ( เรื่องนี้มีคนรู้เพียง 3 คน เท่านั้น คือเรา พ่อบ้าน และแม่บ้านศาลากลางน้ำ นอกนั้นไม่มีใครรู้ว่าปลามักจะมาออหาเราทุกครั้ง ) ผิดกับพ่อบ้านศาลากลางน้ำ เวลาเดินผ่านพอปลาเห็นเค้าปุ๊บจะรีบหลบไปอยู่ใต้ศาลาจนหมด เพราะเค้าชอบเอาอาหารมาล่อแล้วแอบใช้กระชอนตักปลาเสมอ ได้ผลแค่ไม่กี่ครั้ง ปลาก็รู้ทันและไม่ยอมมากินอาหารที่พ่อบ้านเป็นคนให้อีกเลย พ่อบ้านพยายามจะให้ดิฉันล่อปลาให้ (เห็นเราเป็นสังข์ทองไปได้) แต่ปลาก็ไม่ออกมาอยู่ดีถ้าพ่อบ้านคนนี้ยืนอยู่ มาเข้าเรื่องท่านเทพบุตรเปรตกันเลยนะคะ

หายใจเข้า พุธ หายใจออก โธ หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็...... เจอะเทวดาหนุ่มรูปงามมากท่านหนึ่ง เครื่องแต่งกายก็งาม แต่ที่ศรีษะของท่านเทวดาแทนที่จะเป็นชฎา ไฉนกลายเป็นคล้ายตะขอใหญ่ประมาณเคียวเกี่ยวข้าวเกาะติดเข้าไปในกะโหลกศรีษะลึกเข้าไปประมาณ 2 นิ้ว บริเวณหน้าผากด้านข้างท่านเทวดา ทำให้ได้รับความเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา ดิฉันก็งงสิ ...อะไรกันนี่..... มีงี้....ด้วยเหรอ ก็อดไม่ได้ต้องถามให้รู้เรื่อง ท่านตอบว่าตอนมีชีวิตอยู่นั้นเคยเป็นทหารยศ จ.ส.อ. อยู่ในค่ายแห่งนี้ ชื่อ........ แล้วทำไมเป็นแบบนี้หละ... ท่านตอบว่า ผลกรรมนี้เกิดจากท่านตกปลาเพียง 3 ตัวเท่านั้น ไม่ได้ตกแบบมืออาชีพเหมือนคนอื่นเค้า ( ก็คงมีความดีอื่นช่วยด้วยถึงได้มีรูปงามอันนี้ไม่ได้ถาม )

เราก็เริ่มสืบว่าทหารชื่อนี้ ยศนี้เป็นใคร ถามใครก็ไม่รู้จัก จน.....กระทั่งวันหนึ่งถามคนเก่าคนแก่ที่อยู่คู่ค่ายมานานหลายสิบปี เขาบอกว่าทหารชื่อนี้มีอยู่เมื่อประมาณ 30 – 40 ปีมาแล้ว มิน่าทหารยุคหลังถึงไม่มีใครรู้จัก



ปล. การเห็นผีของดิฉันนั้น เกิด ณ ขณะที่ดิฉันยังป็นคนเลวอยู่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์นะคะ ยังไม่มีศีลใด ๆ และไม่เคยอ่านหรือศึกษาธรรมะใด ๆ ยังไม่เคยรู้เรื่องภพภูมิมาก่อน ดิฉันเลยไม่รู้ว่าภพภูมิเปรตรูปร่างเทวดาก็มี ฉะนั้นการเห็นผีของเราอาจเกิดจากการที่ผีทำให้เห็น หรือพระและเทวดาอาจสงเคราะห์ให้เห็น หรืออาจมีกรรมเนื่องกันมาจึงมาขอส่วนบุญได้ การเล่าเรื่องราวของดิฉันนั้นเป็นการถ่ายทอดจากประสบการณ์ ตามสภาวะนั้น ๆ บางเรื่องก็เกิดสมัยเด็ก บางเรื่องก็ไม่กี่ปีมานี้

ฉะนั้นการถ่ายทอดต่อไปนี้อาจเกิดก่อนการศึกษาธรรม และบางเรื่องอาจเกิดหลัง แต่จะเน้นเล่าเรื่องที่เกิดก่อนเพราะว่ามันสดดี ไม่มีภูมิรู้จากหนังสือมาปรุงแต่ง ส่วนเรื่องที่เกิดหลังส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องพระ หลวงปู่ หลวงพ่อ ท่านสงเคราะห์ในเรื่องที่ติดขัดในอารมณ์ต่าง ๆ ก็ไม่น่าจะจัดว่าเป็นเรื่องผี



ผีฝากผีมาบอกหวย (เรื่องหน้า)

 

ตอนแรกกะว่าบางเรื่องจะโพสในห้องอภิญญาค่ะ แต่คิดไปคิดมาอยู่ในนี้แหละเพราะเหตุเกิดจากผี ได้ดีเพราะผีก็ว่าได้ค่ะ

 

ติดตามอ่านอย่างใกล้ชิด สนุกดี ขอบคุณมากๆนะคะ

 

มาเป็นแฟนคลับด้วยคน

 

แสงออร่าจากบาตรพระสงฆ์

ณ ค่ายทหารเชิงเขาพนมรุ้ง ช่วงนี้เริ่มนำอาหารไปถวายพระที่วัดตรงทางขึ้นเขาบ่อย ๆ ก็นั่งคิดว่าเราทำบุญทุกวันจะเป็นอย่างไรนะ รู้แต่ว่ามันดี......ผู้ใหญ่ ผู้เฒ่าผู้แก่ก็แค่บอกว่าทำแล้วดี.... แล้วมันดีอย่างไรล่ะ........ได้บุญหรือ.....ได้แบบไหน... ( วิสัยของเราประเภทซุกซนขี้สงสัย )

หายใจเข้า พุท หายใจออก โธ หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้...........รู้อีกทีก็...............ตัวเรานั้นเป็น พระสงฆ์ กำลังออกบิณฑบาต

ขณะยืนรับอาหารจากโยม ในทันทีที่โยมปล่อยมือจากอาหารลงในบาตรของเรา ทันใดนั้น......พลันมี แสงออร่าสีเขียว จากอาหารในบาตรส่งกลับไปหาโยมในทันทีทันใด.......อื้อ....ฮื้อ.....เรารู้แล้ว...เรารู้แล้ว.....เรารู้แล้ว ..ทุกครั้งที่เราทำบุญผลบุญจะส่งกลับไปหาผู้ทำในทันทีทันใดเลย........บุญนี้ทำไมช่างดีอะไรอย่างนี้ ต่อไปนี้เราจะ....ทำบุญ....ทำบุญ....และทำบุญ.....ทำทุกวันเลย

ความรู้นี้หากเราฟังจากคนอื่นเล่า ต่อให้ฟ้งจากร้อยคนพันคนเล่า หรืออ่านจากหนังสือกี่เล่มต่อกี่เล่ม มันก็ไม่ซาบซึ้ง เข้ามาทุกอณูรูขุมขนแบบนี้ เราฟังเราอ่านนั้น ยังไงก็สงสัยหรือไม่ก็แคลงใจไม่รู้จบ ไม่เหมือนเรารับรู้เองแบบนี้ หมดข้อสงสัยใด ๆ.......

เอ๊......แต่....แต่....ทำไมเราถึง...เป็น......เป็น...พระสงฆ์......ได้หละ ก็เรานั้นเป็นผู้หญิงนี่ ไฉนเรากลายเป็นผู้ชาย แถมเป็นพระสงฆ์อีก........อืม?

 

เวมานิกเปรต / มหิทธิกเปรต ?

 

เรียกว่า เวมานิกเปรต ถูกแล้วจ้า
มหิทธิกเปรต นั้น เป็นเปรตที่มีฤทธิ์ ตอนเป็นมนุษย์ ชอบฝึกไสยศาสตร์ พวกหมอผีชอบเลี้ยงเปรตสายพันธ์ุนี้ไว้ใช้งาน

 

เมื่อข้าพเจ้าถูกแก๊งเด็กแว้นผีตามล่าไปเป็นพวก
เมื่อข้าพเจ้าถูกพญานาคสีแดงตามไล่ล่าเอาชีวิต
เมื่อข้าพเจ้าถูกไล่ลงจากดาวดึงส์
เมื่อเทวดาชั้นจาตุฯที่วัดแห่งหนึ่งถามว่าจะเอาเท่าไหร่(เงิน)บอกมา
เมื่อผู้วิเศษนำของวิเศษร้อยกว่าอย่างมาให้(ทดสอบกิเลส)
เมื่อเทวดาแปดท่านมาซ้อมตายให้ข้าพเจ้า
เมื่อท่านย่าสุชาดาและทีมงานมาสอนมโนมยิทธิ
เมื่อท่านปู่พระอินทร์มาหา
เมื่อเจ้ากรรมนายเวรของพ่อมาขอบคุณ
เมื่อแม่ตะเคียนจะทำร้ายคนในค่าย
เมื่อผีมารับไปเที่ยวหลายคันรถ
ไปเดินเล่นที่บ้าน (ปราสาท) ทองคำทั้งหลัง
เมื่อพบหลวงปู่ทวด
อานิสงส์ที่ทำบุญกับพระสังฆราช(ญาณสังวร)
เมื่อพบพระสัมมาสัมพุทธเจ้าครั้งแรก
เมื่อพบสมเด็จโต
เมื่อพบกับหลวงพ่อฤาษีลิงดำ
เมื่อหลวงปู่ปานวัดบางนมโคมาบอกหวย
เมื่อพบหลวงปู่สรวง(เทวดาเดินดิน)
พระสงฆ์รูปนั้นตายอยู่ในถ้ำท่านั่งสมาธิ
เมื่องูใหญ่กับแม่ชีไปขู่คนที่กำลังจีบเราว่า อย่ายุ่งกับเรา
เมื่อเราถูกงูกัดกำลังจะตายแล้วหลวงพ่อวิรัชวัดธรรมยานสอนวิธีตัดร่างกาย


อยากอ่านเรื่องไหนก่อนดีคะ

 

ขอบคุณเช่นกันค่ะ ที่ชอบและตามอ่าน

 

ยินดีต้อนรับค่า

 

เล่ามาเลยตามสะดวกค่า แม่บ้านลูกสองชอบอ่านเวลาลูกหลับ

 

แก๊งเด็กแว้นผี

หลังจากเราเห็นคุณค่าของทาน ทำให้หาอาหารไปทำบุญที่วัดเกือบทุกวัน บางวันไม่ได้ไปนั้น เนื่องจากไม่มีแรงพอจะไปได้ (ขณะนั้นเลือดจางอยู่) หลายต่อหลายครั้งที่ไม่สามารถยืนและเดินได้ อาบน้ำแต่งตัวนานมากเพราะเหนื่อย ต้องนั่งและค่อย ๆ พยุงตัวเองไปขับรถจักรยานยนต์เพื่อไปวัด

ที่พยายามขนาดนี้เพราะไม่ค่อยได้ทำบุญสักเท่าไหร่ เคยทำแต่สมัยเด็กทำเพราะแม่พาทำ ยังไม่เห็นคุณค่าของบุญว่าสำคัญขนาดไหน ประกอบกับเราป่วยมากแบบนี้แม้ลมหายใจยังหายใจแบบคนปกติไม่ได้ ต้องพุท โธ อยู่ทุกลมหายใจ กลัวตาย เคยเผลอไม่พุทโธแล้วจะน็อคหลายครั้ง (ที่ภาวนานั้นไม่ใช่มุ่งเอาบุญกรรมฐานนะขณะนั้นทำเพราะกลัวตายล้วน ๆ )

ในอำเภอเล็ก ๆ แห่งนี้ ส่วนราชการจะรู้จักและสนิทสนมกันหมด วัดนั้นอยู่ห่างจากค่ายเพียงถนนกั้น ส่วน ร.พ.ก็รั้วติดกันกับค่าย สถานีตำรวจอยู่ติด ร.พ. และถัดจากตำรวจไปคืออำเภอ ร.ร.มัธยมประจำอำเภออยู่ตรงข้ามกับอำเภอ ส่วนตรงข้ามกับค่ายทหารเป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่มีพื้นที่เป็นป่าไปจนติดเขาพนมรุ้ง เรานั้นเลือดกรุ๊ป B ซึ่งขณะนั้นเลือดกรุ๊ป B ขาดแคลนทั่วประเทศ ผอ.ร.พ.บอกว่าให้ผู้พัน(สามี)ไประดมทหารในค่ายมาบริจาคเลือดซี แต่ดิฉันสิบอกว่า ไม่เอาหรอกค่ะ ทหารในหน่วยทั้งสูบทั้งดื่มทั้งมั่วนารีเลยไม่อยากได้เลือดพวกนี้ ( มันนึกแขยงยังไงไม่รู้ ) ผอ.ก็หัวเราะ ถ้างั้นก็ตามใจ ขณะนั้นเลือดอยู่ที่ 21 แต่หลังจากนั้นไม่นานเริ่มเหนื่อยมากขึ้น แต่ไม่คิดว่าเลือดจะลดลงรวดเร็วขนาดนี้ คือระยะเวลาจาก 21-12 นั้น เพียงแค่ 10 เดือนเท่านั้น

ด้วยความที่รู้ตัวว่าบุญเรายังน้อยอยู่มาก เราต้องขวนขวายเพราะจากสภาพของเราอาจต้องตายได้ทุกเมื่อ ต้องไปให้ได้เนื่องจากบ้านอยู่ในค่ายไม่มีพระเข้ามาบิณฑบาต วัดที่นี่เป็นสำนักสงฆ์ มีพระอยู่เพียง 2 รูป มียายอายุ 90 ปี เป็นแม่ของเจ้าอาวาสอาศัยอยู่ที่วัดด้วย มีโยมผู้หญิงอายุประมาณ 60 และ 50 ที่นำอาหารไปวัดทุกวัน นอกนั้นก็หมุนเวียนเปลี่ยนหน้ากันไป

ไปถึงจอดรถได้ ป้าก็รีบมารับอาหารจากดิฉันและคอยพยุงมานั่งที่ศาลา ในช่วงเวลานี้ดิฉันเริ่มอ่านหนังสือธรรมะ อ่านพระไตรปิฎกบ้าง ชอบอ่านตอนพระโมคคัลลาท่านถามเทวดานางฟ้าว่าตอนมีชีวิตอยู่ทำอะไรถึงได้วิมานแบบนี้.....

ณ บ้านพักในค่ายทหารเขาพนมรุ้ง หายใจเข้า พุท หายใจออก โธ หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้......รู้อีกทีก็.......เจอะกลุ่มเด็กแว้นกลุ่มใหญ่ ประมาณ 40 – 50 คนได้ มีทั้งหญิงและชาย (ส่วนใหญ่จะเป็นชาย) บางคนเป็นวัยรุ่น บางคนก็วัยประมาณ 30 กว่า แต่งตัวแบบเสื้อหนังบ้าง เสื้อยีนส์บ้าง เสื้อยืดบ้าง แต่แลดูเก่าและซอมซ่อ บางคนนั่งบนรถบิ๊กไบท์บ้าง ฮาเล่ย์บ้าง บางคนก็ยืน บางคนก็นั่งกับพื้น กำลังคุยปรึกษากันว่าจะจับตัวดิฉันไปให้เจ้านายเค้าอย่างไร ....ทันทีที่เรารู้ว่าจุดประสงค์ของพวกเค้าคือ “เรา” เท่านั้นแหละ......ฮะ.....มัน....มัน....จะจับเรารึนี่......... รีบพุ่งตัวเข้าไปหลบในพุ่มไม้ พวกนั้นก็เก่งนะ พอรู้ว่าเราอยู่แถวนั้นก็รีบกระจายกำลังหากันใหญ่เลย ก็แปลกใจเหมือนกันทำไมพวกเขาหาเราเท่าไหร่ก็ไม่พบ เห็นแต่บ่นกันอุบเลย .55555......โส......น้า....น่า.....

 

พญานาคสีแดงไล่ล่าเอาชีวิต

หายใจเข้า พุท หายใจออก โธ หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้......รู้อีกทีก็........เดินเล่นที่ไหนไม่รู้ ณ แดนแห่งนี้มีงูเต็มไปหมด มีตั้งแต่ขนาดประมาณ ต้นหมาก ไปจนถึงขนาดเสาไฟฟ้า มีสองสายพันธ์คือ สีเขียว กับสีดำนิล เยอะขนาดเดินตรงไหนก็เจอะ หันซ้ายก็เห็น แลขวาก็เห็น ตรงหน้าก็มี ไอ้เรากับงูนั้น.......ก็ไม่ค่อยจะพิสวาศกันซักเท่าไหร่ เอ๊ะนี่เราอยู่ที่ไหนนะ ขณะกำลังนั่งเล่นเพลิน ๆ อยู่นั้น

จู่ ๆ ก็มีผู้ชายหน้าตาดีมาจากไหนไม่รู้ มาถึงก็ทำหน้าโกรธเราอย่างแรงเหมือนอยากจะฆ่าเราทิ้งเลย พร้อมตะคอกว่า เข้ามาได้อย่างไร? ไม่รู้หรือว่านี่มันเขตหวงห้ามชั้นที่ 5 ?

เรานั้นก็ทำหน้าเลิ่กลัก อ้าว เหรอคะ หนู มะ..มะ... ไม่ ไม่...รู้ค่ะ หนูไม่รู้เหมือนกันว่าเข้ามาอย่างไร หนูเพิ่งเริ่มหัดทำสมาธิ แล้วมันมายังไงไม่รู้ หนูไม่ได้ตั้งใจ หนะ หนู....หนู...ขอโทษค่ะ..... ดิฉันพยายามอธิบาย......

แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ฟังเราเลยสักนิด ตะคอกเรากลับ.......รีบออกไปเดี๋ยวนี้....ออกไปก่อนที่เราจะเสกพญานาคเสร็จ เขาพูดพร้อมกับเสกพญานาคตัวสีแดงตัวใหญ่ขนาดเสาไฟฟ้ายาวประมาณ 100 เมตร พญานาคค่อย ๆ เป็นรูปร่างโดยเริ่มจากหัวพญานาคก่อนแล้วไล่ไปเรื่อยจนกว่าจะครบทั้งตัว ถ้าเจ้าหนีออกจากที่นี่ทันเจ้าจะรอด ถ้าเจ้าหนีไม่ทัน เจ้าก็จะ ตาย ยยย...

ตอนหนีนั้นทั้งกลัว ทั้งตกใจ ทั้งร้องไห้ รีบวิ่ง.....วิ่ง.....และวิ่ง เจ้าพญานาคสีแดงก็ตาม......ตาม.....และตาม....มาติดติด เราก็รีบ...สปีด....สปีด....สปีด...เร็วกว่านรก..... และแล้ว.......มันก็มาถึงจนได้......มาถึงก็กัดในทันที ในนาทีนั้น......ตาย....ตาย....ตายแน่ ๆ เราต้องตายที่นี่แน่แล้ว

แต่........แล้ว......จู่ ๆ ....เกิดปาติหารย์อะไรไม่รู้ แทนที่เราจะตาย กลายเป็นเจ้าพญานาคนั้นต่างหากล่ะที่ตายทันทีที่กัดเรา.....มันกลายเป็นโครงกระดูก.....ระหว่างความงง.....งง.....และงง ของเราอยู่นั้น ผู้ชายคนนั้นก็โผล่มาตรงหน้าเรา.....พร้อมกับพูดว่า.....เราขอโทษเจ้านะ.....เราล้อเล่น......อืม? ไม่สนุกสักนิดเลยท่าน

 

น่ากลัวว่าคนที่สั่งจับ คงเป็นวิญญาณ(ที่ไม่ค่อยดี)ที่ทรงอิทธิพลในละแวกนั้น ที่มีวิญญาณคนตายโหงเป็นบริวาณ