ปล่อยกาย ปล่อยใจ ปล่อยวาง

ตอนเด็ก ๆ จขกท. มีแรงบันดาลใจในการทำความดีจากการอ่านนิทานที่เกี่ยวกับความเมตตาของพระโพธิสัตว์ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่คุณปู่ของเจ้าของกระทู้ ดัก นก ด้วยตาข่าย มีนกกระจอกหลายตัว มาติดตาข่ายที่ขึงไว้ มันดิ้นรนเอาตัวรอดจนตาข่ายไหว เด้งไปมา ด้วยความสงสารจึงแอบไปปลดนกออกทีละตัว แต่มีอยู่ตัวหนึ่ง ที่มันอาจกลัวจนไม่ยอมให้จับตัวมัน วิธีการปลดก็จะจับที่ขา ดังนั้น เราจึงถูกมันจิกเอาที่มือได้ง่าย ๆ

จขกท. ก็ปล่อยให้มันจิกไปก่อน เพื่อจะปลดขามันออกมาจากตาข่ายให้ได้ แววตาของนกตัวนั้นเรายังจำได้ว่า มันโกรธ และพยายามดิ้นรนเอาตัวเองรอด มันจิก ๆๆๆ มาที่มือของจขกท. มันคงคิดว่าเราจะปลดมันเอาไปทำแกงนกกระมัง

จนเราอ่อนใจ เพราะมันจิกขาไว้กับตาข่ายแน่น กลัวก็กลัวว่าเดี๋ยวคุณปู่มาเห็นว่าเราแอบปลดนก ต้องได้โดนตี แล้วเราต้องระเห็ดหนีไม้เรียวขึ้นไปบนหลังคาอีกก็เลย ปล่อยให้มันติดตาข่ายค้างเติ่งอย่างนั้นต่อไป

หวนคิดถึงเรื่องราวในปัจจุบัน ใช่ว่าการทำดีของเราแล้วจะมีใครทุกคนยอมรับ ด้วยสัญชาตญาณและปฏิกิริยาตอบสนองต่อสิ่งรอบข้างของแค่ละคนไม่เหมือนกัน แต่นั่นไม่ใช่ว่าใครจะผิด เพราะมันขึ้นอยู่กับว่าแต่ละคนยืนอยู่ที่มุมมองไหน

หากเป็นกรณีเช่นนี้ เราคงต้อง "ปล่อยมือ" หากไม่ไหวจริง ๆ ก็คงต้อง "ปล่อยใจ" เพื่อที่เราจะไม่ต้องทุกข์กังวล และที่สุดคือการ "ปล่อยวาง" คือเข้าใจกับแต่ละเหตุการณ์โดยตลอดว่าทุกสิ่งดำเนินไปตามธรรมชาติของแต่ละสิ่ง ไม่มีใครฝืนอะไร ๆ ได้ เราก็จะไม่ต้องมาตั้งคำถามว่า "ทำไม (สิ่งนั้น คนนั้น) ถึงเป็นแบบนี้"

 

นี่อาจไม่ใช่ครั้งแรก ที่ จขกท. ได้รับแรงบันดาลใจที่มาจากความเมตตาของพระโพธิสัตว์...

ในอดีตชาติ คุณอาจจะเคยได้เห็นความมีเมตตาของพระโพธิสัตว์ ที่เป็นตัวจริงเสียงจริง
และเคยได้กระทำตามอย่างมาแล้วในครั้งอดีตชาติ

เมื่อเคยได้กระทำ กรรมย่อมเกิดขึ้น
เหตุการณ์ในทำนองคล้ายกันก็ย่อมปรากฏ...

จะต่างกันก็ตรงที่ครั้งนี้พระโพธิสัตว์มาในอีกรูปลักษณ์หนึ่งที่ต่างออกไปเท่านั้น

 

ตอนเด็ก ๆ จขกท. มีแรงบันดาลใจในการทำความดีจากการอ่านนิทานที่เกี่ยวกับความเมตตาของพระโพธิสัตว์ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่คุณปู่ของเจ้าของกระทู้ ดัก นก ด้วยตาข่าย มีนกกระจอกหลายตัว มาติดตาข่ายที่ขึงไว้ มันดิ้นรนเอาตัวรอดจนตาข่ายไหว เด้งไปมา ด้วยความสงสารจึงแอบไปปลดนกออกทีละตัว

สาธุ