บ่นเรื่อยเปื่อย...เมื่อยก็พัก...ตามประสา นักปฏิบัติไม่เอาไหน ก๊ะ เสือใบลานไม่เอาถ่าน ?

​

อ่ะแฮ่มมมมมมม หวัดดีเจ้าค่ะ ทั่นผู้อ่านเจ้าขราาาาาา
ก่อนอื่น ต้องขออำภัย แนบอกอวบ ๆ ของแควน ๆ ด้วยนะเจ้าคะ
ที่กาทู้นี้ เจอโรคเลื่อน เงื้อง่า ม่ะได้โพสซ้าาาาาาที
จนมีบรรดาแฟนานุแฟน ชะเง้อคอยหาซะคอยาวเป็นยีราฟ
แบ่บว่า ติดปัญหาขัดข้องทางเทคกะนิ๊ก
เกี่ยวกับ ฮาร์ดดิสก์ คอมฯ นิดโหน่ย เจ้าค่ะ
เรยไม่สามารถแแงะเอาตัวหนังสือที่เซฟไว้ มาโพสได้ ตามที่ตั้งใจ
อีกทั้งประดิดประดอย ละเอียดยิบเกินไปหน่อย
กว่าจะคลอดชิ้นงาน อุแว้ ๆ ออกมาได้
ก็ช้าฝ่ากำหนด นานโขเรยยยอ่ะ ไอ แอม ซอรี่ แหะ ๆ



อืม...ก็ตามหัวข้อกาทู้นั่นแหล่ะคร้าาาาาา
แบ่บว่า ช่วงนี้อิฉันนึกครึ้มพอกรึ่ม ๆ ( อีกแระ )
เก๊าะเรยปั๊มกาทู้ขึ้นมาเล่น ๆ
เป็น กระโถนอารมณ์ เอ๊ย เป็นสนามอารมณ์
จะได้เอาไว้เป็นที่สะสมบ่มเพาะน้ำลาย
ระบายความฟุ้งซ่าน ในดวงจิต ของตัวเองงัย


แต่ด้วยฟามที่อิฉันเป็นคนสวยใจดี
แล มีเมตตาปราณีต่อสรรพสัตว์อย่างไม่หมดไม่สิ้น
อิฉันเรยคิดจะแบ่งปัน กาทู้ตัวเอง ไว้เป็น กระโถนท้องพระโรง
สำหรับ นักปฏิบัติไม่เอาไหน ก๊ะ เสือใบลานไม่เอาถ่าน ทุกทั่น
ให้ได้ใช้ประโยชน์จากกระโถนใบนี้ อย่างถ้วนทั่วกัลลล ด้วยอ่ะ


เผื่อว่า ทั่นไหน ปฏิบัติแร้ว รู้สึกลำบากลำบน
แหม๊ ? มันเมื่อย มันเหนื่อย มันล้า มันต้อแต้
มันรู้สึกแย่ ๆ แล ขาดกำลังใจในการฝึกตนพิกล
เฮ้อออ ปฏิบัติไงก็ไปไม่ถึงไหน
ไม่เห็นจะได้มรรคผล อะไรขึ้นมา
นี่ ตรูทนทำมาตั้ง เจ็ดวัน เจ็ดเดือน เจ็ดปี แร้วนะว้อยยยย
ไง๋ ยัง ทะลุธรรม บ่ ได้ซะทีล่ะ ?


จะต้องแถกเหงือกกระเสือกกระสน
ทนรอจนครบ เจ็ดชาติ หรือไงฟระ
อะโหยยย ตรูทนเก็บเรื่องราวทั้งหลายแหล่
เอาไว้ใน อก อีกต่อไปไม่ไหว แว้วววว ฯลฯ


อิอิ...ถ้านักปฏิบัติ ทั่นใด รู้สึกอัดอั้นตันใจประมาณนี้
ก็ขอเชิญมาโพสเจื้อยแจ้ว ระบายฟามเก็บกด
แร้ว ปลดปล่อยฟามฟุ้งซ่าน ณ กาทู้นี้ ได้นะเจ้าคะ
มามะ มาแชร์ประสบการณ์ ฟามเป็นนักปฏิบัติไม่เอาไหน
แล ประสบการณ์ เสือใบลานไม่เอาถ่าน ของตน
ให้ชาวบ้านได้ฝึกน้ำอดน้ำทน (ในการฟังเสียงบ่น )
ให้พวกเขาได้เรียนรู้ ข้อผิดพลาดแห่งข้าฯ
มาศึกษาไว้เป็นบทเรียนให้มันเกิดมรรคผล
เพื่อเป็น ธรรมทาน กันหน่อยเป็นไร



อ้อ แต่ ถ้า ทั่นผู้อ่าน ท่านใด เขิลอาย
ไม่ประสงค์จะเอาฟามไม่เอาไหน ไม่เอาถ่าน ของตน
มาแฉ เอ๊ย มาโชว์ให้คนทั้งโลกได้รับรู้
ก็ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ เข้าใจ เจ้าค่ะ เข้าใจ
เพราะ เจ้าพี่ชายนอกไส้ มันสอนอิฉันเสมอ ประมาณว่า


จำไว้นะนู๋บัวฯ จ๋าาาาาาาาา
คนบางคนก็ยังบอบบางเกินกว่าที่จะก้าวกระโดด
ออกมาจากเปลือกและกระดองที่ห่อหุ้ม...
เขาจึงจำเป็นต้องอาศัยมัน
ไว้คุ้มกะลาหัว เอ๊ย ปกป้องตัวเอง
( ของแบบนี้ นู๋บัวฯเองก็เป็นออกจะบ่อยนะ แหะๆ )







ปอลิง 1




เออ แต่ถ้า ทั่นผู้อ่านทั่นใด ลู้สึกว่า
ตรูข้า นั้น เป็น เหล่าสาธุชนผู้ทรงภูมิ
ตรูข้า นั้น เป็น เหล่า นักปราชญ์ราชบัณเฑาะ...
หรือว่าเป็น นักปฏิบัติตัวพ่อ
แบ่บว่า ชาตินี้ มีแต่ฟามบอริสุทธิผุดผ่อง
ชั่วชีวิตที่ผ่านมา มิเคยได้มี ...
ประสบการณ์ไม่เอาไหน-ไม่เอาถ่านใดๆ ก๊ะเขาเล๊ยยย จิงจิ๊งงงงงฯลฯ

เก๊าะขอเชิญทั่นผู้เจริญแล้ว ทั้งหลาย
เอาเรื่องราวที่ทำให้ประทับจิต
บังเกิดอาการวาบในฟามคิด
จนกลายเป็นแรงบันดาลใจในการปฏิบัติ ทั้งหลายแหล่
มา เผยแผ่ ให้ชาวโลกได้รับชม เป็นบุญตา มั่งจิเจ้าคะ
อมโคบอลต์ เอ๊ย อมภูมิมาก ๆ
ระวัง เด๋วจาโดน ตัดพ้อต่อว่า เอาได้นะเจ้าคะ ว่า

แก่ เพราะกินข้าว ...
เฒ่า เพราะอยู่นาน อ่ะแค้ก...อ่ะแค้ก..



ปอลิง 2


แต่ถ้า ทั่นใด มิใช่ นักปฏิบัติ ขั้น เมพขิง ๆ
ทว่าอยากจะมาสำแดงฟามจิงใจ ในการแจมกาทู้
เพื่อช่วยเพิ่มเรทติ้งให้ก๊ะอิอิฉัน
ก็ อย่าได้ นำพา เจ้าค่ะ ทูนหัวววว
เซิญ ค่า เซิญ กาทู้นี้ แพล่มได้ ทุกเรื่อง
แบบนันสต๊อปอยู่แระ เพราะชื่อกาทู้ มันก็บอกแร้วนิหว่า
ว่า กาทู้นี้เป็น...กาทู้บ่นเรื่อยเปื่อย...เมื่อยก็พัก...
ดังนั้น ใคร ใคร่ บ่น อะไร ในกาทู้นี้ ก็เชิญบ่นไปเต๊อะ


จะบ่นเรื่องที่ทำให้ หงุดหงิด เสียจริต จิตตก
อกหัก รักคุด ตุ๊ดแย่งแฟน แค้นฝังหุ่น
สมดุลใจไม่เสถียร เกิดอาการคลื่นเหียน วิงเวียน
อาเจียนเป็นโลหิต สับสนในชีวิต คิดอะไรไม่ออก บอกใครไม่ได้
ธาตุไฟแตกซ่าน งุ่นง่านจนยากจะทน ฯลฯ


เอาเป็นว่า เมิง เอ๊ย ทั่นอยากจะแพล่ม อาราย
ก็ เซิญโลดดดดดดดดดด เด้อค่า อิอิ
ขอเซิญญทุกทั่น แพล่ม แอนด์ แจม
ในกาทู้นี้ได้ ตามฉะบายเจ้าค่ะ
( ทางเราเน้น ปอริมาณ บ่ ได้ เน้น คุณภาพ อ่ะ อิอิ )



อืม...ถือซะว่า ...กาทู้นี้ เป็น การหัด ส่งจิตออกนอก เล่น ๆ
เพื่อให้เห็นสมุทัย ( และ สันขวานของตัวเอง ) ก็แร้วกัลเน๊าะ เหอ..เหอ...
ยินดีสอดรู้สอดเห็น เอ๊ย ยินดีรับฟัง...
ทุกๆ เรื่องราวที่ร้องบ่น ของทุกคนฉะเหมอ นะเธอว์ อิอิ


อ้อ แต่ไงก็พยามเชื่อม ๆ โยง ๆ เรื่องที่จาบ่น
ให้มันเกี่ยวข้องปน ๆ เป ๆ
ไปกับการปฏิบัติ จิ๊ดนุงส์ ก็แร้วกัลเน๊าะ
ขืนเพ้อเจ้อมาก ๆ โดยไม่ดูตาม้าตาเรือ
เด๋วกาทู้ของนู๋บี จาโดนคนใจร้ายแอบอุ้มไปทิ้งนอกห้อง
( แบบ กาทู้ ลพ.เสม คราวที่แล้วอีก อะซิกๆ )








ปอลิงท้ายสุด ๆ ( อันนี้ สำคัญหุหุ )


ถึง พณฯทั่นมอดฯเวบ ผู้เก็บรักษา
แล ดูแล กฏมณเฑียรบาล ของจักรวาลพังจิต ยิ่งชีวิต ?


อนึ่ง เพื่อมิให้ทั่นต้องปวดหัวปวดกบาล
จนพาลวิตกจริตคิดมาก
ว่า ตกลง ตรูจาอุ้มกาทู้นี้ ของนังนู๋แมรี่
ไปทุ่มทิ้งลงหลุมดำ ดีไหมหว่า ?


อิฉันก็ขอตอบว่า อย่า ดีกว่าว่ะ
เพราะ อิกาทู้นี้ เป็นกาทู้ที่อิฉันโพสขึ้น
เพื่อแพล่ม เอ๊ย เพื่อบอกเล่าเรื่องราวไม่เอาไหน
ในการปฏิบัติของตัวเองไว้เป็น อุทาหอน
ม่ะหั้ยชาวบ้านทะลึ่งเอาไปเป็นเยี่ยงอย่าง


และ เป็นการหาเรื่องบ่น เอ๊ย เป็นการบอกเล่า
ประสบการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
ซึ่งทำให้เกิดข้อคิดเกี่ยวกับการปฏิบัติ
ทว่า ทั่นผู้พลัดหลงที่เข้ามาอ่านกาทู้นี้
จะกอบโกย องค์ฟามลู้กลับไปได้มากแค่ไหน
อันนี้ ก็ แร้วแต่วาสนาจริต ว่ะ
อิฉันคงช่วย อุ้มสม มิได้ เจ้าค่ะ อิอิ


แร้วหาก ไผ คิดจากลั่นแกล้ง
หาเรื่อง อุ้ม... เอ๊ย คัดกรองกาทู้นี้ ไปทิ้งลงหลุมดำ
ก็โปรด ตรอง ให้จงหนัก ก่อนลงมือทำด้วยน้าาาา
เด๋วจาโดนผู้คนครหานินทา เอาได้
ว่า เป็นผู้ใหญ่รังแกเด็ก นะจ๊ะ อะซิกๆ











อ้อในฐานะ ที่อิฉัน เป็นทั้ง เจ้าของกาทู้
แล นักปฏิบัติ ไม่เอาไหน แอนด์ เสือใบลานไม่เอาถ่านคนหนึ่ง
ขอใช้อภิสิทธิ ตัดริบบิ้นเปิดซิง กาทู้ นี้ เองก็แร้วกัลเนอะ
แต่ ก็คง ม่ะ อมขี้ฟันพระมาแพล่ม มา ก๊อปๆแปะๆ ในกาทู้หรอกนะเธอว์
ธรรมะจากสมณะ น่ะ ครายอยากอ่าน ก็ไปเสิร์ช อากู๋ เอาเองดิ
มีให้อ่านตรึมจนเอียนกันไปข้างนึงอยู่แระ


ดังนั้น อิฉันจึงคิดว่า วันนี้จะมาแพล่มบ่นเรื่องราวไม่เอาอ่าว
ในการปฏิบัติของตัวเอง หั้ยชาวบ้านฟัง
เพื่อเป็นเปลี่ยนรสชาดมั่งดีฝ่าว่ะ ( แก้เลี่ยนไง เหอ...เหอ... )
เออ จิงดิ แต่ก่อนที่จะแพล่ม
อิฉัน ขอแนะนำหั้ยทุกทั่น คลิ๊กไปทำความลู้จัก
กับ อิคิตตี้ ก๊ะ อิการ์ฟิลด์ สัตว์เลี้ยงหน้าขน
ของอิฉัน ก่อน แระกัลเน๊าะ
เหล่าแควนคลับ จาได้ม่ะ งงเป็นไก่ตาแตก
เมื่ออิฉัน แหกปากเอ่ยอ้าง ถึง ชื่อ พวกมัน
เวลาไปโพสบ่นเรื่อยเปื่อย ในภายหลัง


เอาล่ะ แนะนำตัว อิคิตตี้ก๊ อิการ์ฟิลด์ เสร็จแระ
แพล่ม เรื่อง อื่นต่อดีฝ่า ว่าแต่ บ่น เรื่อยเปื่อย เรื่องแรก
โดยเริ่มจาก เรื่องรถล้มที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุมาหมาด ๆ
เมื่ออาทิตย์ ก่อนนู้นนนนนน เป็นไง ?

 

พลิกวิกฤติ เป็น โอกาส ด้วยการหัดเรียนรู้หลัก ปฏิจจสมุปบาท
จากอุบติเหตุหมาดๆที่เกิดกับตน ( ตามยถาสภาวะ )
​

​

เมื่ออาทิตย์ก่อนนู้นนน ตอนขี่รถกลับมาที่โรงบาล
ทางมันมื๊ด...มืด...อิฉันก็เรยเซ่อซ่าม่ะดูตาม้าตาเรือ
ขี่รถไปเสยกรวยจราจรหน้าโรงบาล ซะงั้น
จึงได้มีโอกาสไปทดสอบฟามทนทานของเนื้อหนังมังสากับพื้นถนน
จนเลือดออกซิบ ๆ แล แข้งขาถลอกปอกเปิกเป็นหย่อม ๆ




เฮ้ออออ...ถ้าเป็นเมื่อก่อน ต้องเจ็บเนื้อเจ็บตัวงี้ อ่ะนะ
คงต้องมานั่งเซ็งจิตก่นด่าพระเจ้า แล โชคชะตา
ก๊ะ ฟามซวยของตัวเองไปอีกนานโขเรย
แต่เด๋วนี้พอปฏิบัติมาบ้างแร้ว ลู้สึกว่า
จิตมันรับมือกับสภาวะต่าง ๆ ได้ดีขึ้นนะ
เกิดอุบัติเหตุ รถล้มปุ๊บ เก๊าะกระโผกกระเผกลุกได้ปั๊บ
อาจมี มึน ๆ งง ๆ นิดนึง แต่ สภาวะจิตตอนนั้นมันนิ่งมาก



แถมตอนหลังยังมองความเจ็บป่วย
อันเป็นยถาสภาวะ ที่เกิดกับตน
โดยไม่วิตกทุกข์ร้อน เท่าไรนัก



ประมาณว่า


สิ่งใดเกิดขึ้นแล้ว สิ่งนั้นดีเสมอ นี่นะ


อิทัปปัจจยตา
สิ่งนู้นมี สิ่งนี้ จึงมี ตามเหตุปัจจัย


เหตุ คือ ตาเซ่อ แระ ซุ่มซ่ามเอง


ผล เก๊าะ คือ ขี่รถชนกรวยจราจร
แขนขา เก๊าะเรย ต้องมาถลอกปอกเปิก งี้ไง


ทุกสิ่ง มันก็เป็นไปตามเหตุปัจจัย
เป็นไปตามครรลองของมัน
ไม่เห็นจะมีอะไรให้ต้องไปคิดวิตกจริต เลย
เพราะมันก็เป็นของมันอย่างนั้นเอง
( ทำไม กรู ต้องไปทุกข์ ไปร้อนอะไรก๊ะ มัน ด้วยฟระ )


อืม...วาระจิต ตอนนั้น มันก็รู้สึกงั้นจิง ๆ ง่ะ
ตลกดีนะ ตอนนั้นลู้สึกคิด (เอาเอง) ว่า
มันเหมือนได้เข้าถึง หลัก ปฏิจจสมุปบาท แบบ ฟลุ๊ค ๆ แฮะ
เรยยอมรับ ยถาสภาวะ ที่เกิดกับตน ได้
โดยไม่ต้องดิ้นรนทุกข์ทนอะไร


อิอิ ฉงฉัย อิฉันคงเริ่ม เคลิ้ม เอ๊ย ซาบซึ้งถึงดวงตาธรรมล่ะมั้ง
ว่าแต่ อิฉันพูดแพล่มได้เป็นสเตปงี้
ชักจะเหมือนพวกเสือใบลานแถวนี้ บ้างหรือยังคร้าาาาา



เออ แร้วอีกเรื่องที่อยากเม้าส์ ก็คือ
ตอน ทำแผล จาก อุบัติเหตุรถล้ม
พอ เอา เบตาดีน ราดแผลสดแผลถลอกที่แขน
ก็ แสบ ๆ เจ็บ ๆ ตามสภาพอ่ะนะ
ก่อนปฏิบัติธรรม เคย เกิดเวทนาจากการณ์นี้ ยังไง
หลังปฏิบัติธรรม เวทนาดังกล่าวก็เกิดขึ้นเหมือนเดิ้มมมมม


ทว่า สิ่งที่ทำให้มันแตกต่างจากเดิม คือ
ตอนนี้ อิฉันรู้จักฉกฉวยโอกาส แอบดูเวทนานั้น
พร้อมกับ หัดเจริญสติ พิณา สภาวะธรรม อันเกิดกับตน ได้แบบสด ๆ
จนรู้สึกว่า ฟามทุกข์ อันเกิดจาก สภาวะนั้น
มันลดลง เหลือแค่จิ๊บ ๆ กระปริบกระปรอยง่ะ
แล้วก็ เห็นฟามไม่เที่ยงของสังขาร อันปรุงแต่งจากจิตด้วยอ่ะ
ลู้สึกได้ถึงการเกิด ๆ ดับ ๆ ของ วิภวตัณหา เป็นช่วง ๆ



ไงล่ะ แบ่บว่า พอจะราด เบตาดีน ให้มันหยด รดแผล
ไอ้เจ้าวิภวตัณหา ไม่อยากเจอทุกขเวทนาจากอาการแสบร้อน
มันก็แว่บเข้ามา ให้เห็นวูบหนึ่ง
ครั้น ราดเบตาดีน แร้ว มันก็แสบแปล๊บ ๆ
พออาศัยการเจริญสติดูเวทนา
ความเจ็บความแสบ นั้นก็ยังคงอยู่
ตรงรอยแผลถลอก เหมือนเดิม อ่ะนะ
แต่ จิตมันนิ่ง ๆ ว่าง ๆ ม่ะยักกะไม่ทุกข์ไม่ร้อน
กับความแสบร้อนเจ็บปวด อันเป็นไปตามยถาสภาวะ เลยง่ะ



แต่ถึงจะค่อนข้างช่ำชองเรื่อง การแยกเวทนาออกจากจิต
เจ็บเมื่อใด ปวดเมื่อใด อิฉันก็พอจะใช้ การเจริญสติ
มาช่วยให้รู้เท่าทัน ยถาสภาวะ
แล ไม่ค่อยจะเกิดทุกขังกาละมัง อะไรนักหนา แร้ว
ทว่า เจ็บป่วย หนนี้ อิฉัน ก็ยังเผยธาตุแท้
ของความเป็น นักปฏิบัติไม่เอาไหน ออกมาจนได้
(ด้วยการ วิ่งแจ้น ไปหายาแก้ปวดแก้อักเสบมากินอ่ะ แหะ ๆ)
ปล่าวนะ ตอนนั้นม่ะได้ ตั้งใจจะ กินเพราะต้องการบรรเทาเวทนาที่เกิดหรอกนะ
ไอ้เรื่องเจ็บเรื่องปวดน่ะ เจริญสติแป๊บเดว มันก็หายแระ


แต่ ฟามมีเยื่อมีใย ฟามลู้สึกเป็นห่วง
เอ็นดู ตัวกรู แล สังขารของกรู นี่ดิ
ตัดเท่าไรมันก็ม่ะยอมขาดแฮะ
เรยจำต้องกินยาเพื่อประคบประหงมดูแล
และ ช่วยเยียวยาสังขารร่าง
เพื่อให้มันพลิกฟื้นคืนสภาพได้เร็วขึ้น


อีกอย่างถ้าหายเร็ว จะได้ไปทำงานเร็วขึ้น
ไม่ต้องเป็นภาระให้ผู้อื่น ด้วย
เฮ้ออออ การเจ็บป่วย คราวนี้
มันทำให้อิฉันได้เข้าใจมากขึ้นนะ ว่า


การกิน เพื่อ รักษาสังขาร มันต่างจาก
การกิน เพื่อ ดับเวทนา ยังไง ?



และ ก็ ได้รับรู้ อีกด้วยว่า การปฏิบัติของอิฉันนั้น ...
มันยัง ขูดเอาอัตตา ออกจากตัว ได้น้อยเต็มที
ช่างไม่เอาไหน จิง ๆเล๊ยยยย น่าขายหน้าชะมัด แหะ ๆ



อืม...แต่คิด ๆ แล้วก็ตลกดีอ่ะ ก่อนที่จะรถล้มราว ชั่วโมงกว่า
อิฉัน กะลัง เขียนเตรียมจะโพส แจม กาทู้
เกี่ยวกับเรื่องการสู้กับเวทนา สติจะเด่นขึ้น ชัดขึ้น..!
ของอิเจ้าลาแก่หัวดื้อ อยู่เรยน๊าาาา
แพล่มไว้ซะน้ำลายกระจายราวก๊ะมือโปรฯ
แต่พอถึงคราวที่ จำต้องมา สู้ ก๊ะ เวทนา จิง ๆ
เพราะดัน ทะลึ่ง รถล้ม นี่ดิ
อะโหยยยยย มันไม่ง่าย อย่างที่โม้ไว้เรยแฮะ


ถึงจะ ใช้สติ ดับ ทุกขเวทนาความเจ็บปวด ได้โดยง่าย
ทว่า สตินั้น มันก็ยังไม่เข้มแข็งพอที่จะ กำจัด คำว่า
ตัวของกรู สังขารของกรู ออกไปจากใจ ได้เรย
เฮ้ออออออออออ อิอ่อน เจง ๆ เรยกรู อ่ะซิก ๆ




เออ...รู้ไหม ตอนรถล้ม น่ะ
อีกสิ่งหนึ่งที่แว่บเข้ามาในฟามลู้สึกของอิฉันก็คือ
อุบัติเหตุครั้งนี้ มันเหมือนเป็น วิบากกรรมแต่เก่าก่อน
ที่เจ้ากรรมนายเวร มันมาทวงหนี้กรรม ก๊ะ อิฉัน อ่ะ



แหม๊ นี่ดี นะ ที่เด๋วนี้ อิฉันหมั่นปฏิติบัติธรรมอยู่ฉะเหมอ
เก๊าะเรย รับมือกับ วิบาก นั้นได้ แบบชิล ๆ ขำ ๆ
เฮ้อออ นี่ ถ้า เจ้ากรรมนายเวรที่ ทำให้ อิฉันรถล้ม
มันรู้เข้า คงอกแตกตายแหง๋ ๆ
ที่ วิบาก ของ กรรม ที่ มันกระทำ กับอิฉัน
ถูก พลิกจาก วิกฤติ ให้กลายเป็น โอกาส
แถมมีส่วนช่วยในการเจริญสติ ของอิฉัน อีกตะหาก
ครึ้ม ๆ ยังเอารอยฟกช้ำดำเขียว แล แผลถลอกปอกเปิก
มาดูเล่นเป็นการปลงอสุภะ เยยอ่ะ หุหุ



ที่สำคัญ รอยแผลถลอกปอกเปิกพวกนั้น
มันก็ทำให้อิฉัน ได้ตระหนัก
ถึงความไม่เอาไหน ของตัวเอง มากขึ้นไปอีกนะ
เพราะมันทำให้อิฉัน รับรู้ว่า
นอกจาก ผิวขาวๆผ่องๆ ของอิฉัน
จะบอบบาง ถลอกปอกเปิกได้โดยง่ายแล้ว
หัวใจอ่อน ๆ ของอิฉัน มันก็บอบบาง
เหมือนเนื้อหนังมังสาพวกนั้น เช่นกันว่ะ
เผลอแป๊บ ๆ ทำ ศีลถลอกอีกแระตรู


อืม... รู้ป่ะ ? ว่า มันถลอกตรงไหน ถลอกยังไง
ขอเชิญตามไปเสพ ได้แร้วจร้าาาาา

 

เมื่อเนื้อหนังมังสา ถลอก... ศีลของนู๋บัวฯ มันเก๊าะ ถลอกกกกกก
​

​

อืม....นอกจาก รถล้ม หนนี้
มันจะทำให้ เนื้อหนังมังสาของนู๋บัวฯ ถลอกแร้วไซร้
ก็ยังทำให้ ศีลของ นู๋บัวฯ ถลอก เพิ่มขึ้นตั้ง 3 ดอกส์แหน่ะ แหะ ๆ
ทั้งศีล ข้อ 2 ข้อ 4 แอนด์ ข้อ 6
ว่าแร้วก็ เอามาแฉ ให้โลกได้รับชมดีกั่ว อิอิ

เหตุปัจจัย ที่ทำหั้ย ศีลข้อ 2 และ ข้อ 4 ถลอกกกกก
​

​

สำหรับศีลข้อ 2 เนี่ย เกิดตอนไปรักษาตัว จากอุบัติเหตุรถล้ม
คือ ตอนนั้นมันใช้สิทธิข้าราชการ เบิกไม่ได้
ต้องใช้ สิทธิ พรบ. หรือไม่ก็ต้องใช้ควักกระเป๋าจ่ายเงินเองง่ะ
แน่นอนล่ะ นู๋บัวฯ ก็ขอใช้สิทธิ พรบ. ตามที่ควรจะเป็นอ่ะดิ
แหม๊ ! ก็เพิ่งไปทำหน้าที่ พลเมืองดี
เสียภาษีรถ+ต่อ พรบ. มาแหม่บ ๆ นิ
ก็เรยต้องขอใช้สิทธิจิ๊ดนึงงงงงง ง่ะ



แต่ทำไปทำมา ดั๊นมีปัญหาทางเทคนิคซะนี่
เพราะการขอใช้สิทธิ พรบ. นั้น
มันต้องใช้เอกสารหลักฐานมากมายก่ายกอง
ทั้ง ใบแจ้งความ สำเนาทะเบียนบ้าน แล บัตร ปชช. ฯลฯ
ทว่า ปัญหา คือ เจ้าของรถมอ'ไซ(ที่นู๋บัวฯยึดมาขี่) นั้นอยู่ไกลมาก
จึงไม่สะดวกที่จะให้ท่านเจ้าของรถลากสังขาร มาเซ็นชื่อ
รับรองสำเนาถูกต้อง ของ บัตร ปชช. ในเอกสาร ได้ใน ณ ตอนนั้น


อิการ์ฟิลด์ ( Id ของนู๋บัวฯ )
มันเก๊าะเรยเป่าหูเสี้ยมสอนใหญ่เรย อ่ะ
มันยุให้ ปลอมลายเซ็น เจ้าของรถ
เพื่อรับรองสำเนาถูกต้อง ง่ะ
มันบอก ประมาณ ว่า


นี่ ๆ หนูบัว ไหน ๆ หล่อนก็ อุส่า ทำตัวเป็นพลเมืองดี
ไปเสียเงินฟรี เพื่อ ต่อ พรบ.(อย่างถูกต้องตาม กฏหมาย )
มาก็หลายปีดีดัก แล้วนี่หว่า ก็เพิ่งจามี ปีนี้ นี่แหล่ะ
ที่ โชกเลือด เอ๊ย โชคดี ได้มีโอกาสใช้บริการของบริษัทประกัน ฯลฯ
ม่ะลู้ล่ะ เกิด อุบัติเหตุ แร้ว นิมันก็ต้องถอนทุนคืนเอาหั้ยคุ้มมมมม ซะหน่อยจิ
เรื่องไร พลเมืองดีอย่างเธอว์ จะต้องยอมจ่ายเงินค่ารักษาเองอีกฟระ



ก็โดนอิการ์ฟิลด์ หว่านล้อมกล่อมเกลี้ยง อยู่นานทีเดียวง่ะ
คิดหนักเกือบครึ่งวันได้มั้ง ลังเลมั่ก ๆ
ตอนแรกกะว่า ถ้านอกจากปลอมลายเซ็นแล้ว
หากต้องมีการเมคข้อมูลเรื่องโน่นเรื่องนี้ทางเอกสาร
ไม่ตรงไปตรงทำให้ผิดศีลเพิ่มขึ้นอีก
นู๋บัวฯก็คงจะต้องยอมควักกระเป๋าจ่ายเงินเองเพื่อฟามสบายใจ แระ
( ถึงแม้จะถูก กม. บังคับให้เสียเบี้ยประกันทุกปีก็เหอะ )


แต่พอถามพี่พยาบาลที่ห้องประกันฯ แล้ว
ดันม่ะยักมีปัญหาให้ต้องผิดศีลเพิ่มอีก แฮะ
(นอกจาก เรื่อง ปลอมลายเซ็น)
สุดท้าย ด้วยฟามเสียดายเงินค่ารักษาพยาบาล
นู๋บัวฯก็เรยยอม ตัดสินใจหลับหูหลับตา
ปลอมลายเซ็น ทั่นเจ้าของรถ
เพื่อ ให้เอกสารมันครบ ๆ ผ่านการตรวจสอบง่ะ แหะ ๆ



เฮ้ออออ ก้าวล่วงศีล โดยเจตนา งี้
เรียกว่า ผิดศีลครบองค์ประชุม
จน ศีล ข้อ 2 ( แอบขโมยลายเซ็นผู้อื่นมาใช้)
และ ศีลข้อ 4( ปลอมแปลงหลักฐานทางราชการ)
มันต้องทะลุ แบบโจ๋งครึ่ม เรยว่ะ


แม้ว่า มันจะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ
แม้ว่า ทั่นเจ้าของรถที่นู๋บัวฯก้าวล่วง
จะเป็นหมาน (ป๊ะป๋าของนู๋บัวฯเอง)
แม้ว่า นู๋บัวฯจะรู้แน่ ๆ ว่า ไงซะ ถ้าหมานรู้
หมานมันก็คงยินยอมให้ปลอมลายเซ็นอยู่แระ


แต่ ผิดศีล มันก็คือ ผิดศีลง่ะ
จะอุทรณ์ฎีกา ก๊ะ ศาลสูง แบบ คดีแพ่ง มิได้
ก็ในเมื่อนู๋บัวฯ ตัดสินใจ เลือกที่จะ มักง่าย
ทำลวก ๆ สักแต่ว่าเอาสะดวกตัวกรู
หาเรื่องก้าวล่วงศีลเหล่านั้น ไปแระ
ก็ต้องยินยอมรับวิบากกรรม
และ ตามล้างตามเช็ดฟามระยำของตน
จนกว่าจะสะอาดหมดจด เท่าที่จะสามารถทำได้นั่นแหล่ะ



นี่กลับไปบ้านครั้งที่แล้ว
ก็ไปสารภาพบาป อธิบาย+ขอ อนุยาด หมานย้อนหลัง
เรื่องที่ ขโมยลายเซ็นไปใช้ แระ
หมานฟังแร้ว ก็ได้แต่ทำตาปริบ ๆ
ม่ะว่าไรซักคำแฮะ


ตะแกคง งง ๆ ปนสงสัย พิลึก มั้ง
ว่าวันนี้อิลูกสาวบังเกิดเกล้าของตรู มันจะมาไม้ไหนอีก
เมื่อก่อน ก็เห็นมันปลอมลายเซ็นตรู เฉิบ ๆ
แถมเอามาเกทับ บลัฟแหลก อวดตรูอีกตะหาก
ไม่เห็นมันจามีมารยาทดี ทำมาเป็นขอ นุยง นุยาด
ปลอมลายเซ็นย้อนหลังอย่างงี้เยยย

เหตุปัจจัย ที่ทำหั้ย ศีลข้อ 6 ถลอกกกกก


​

​

คือว่า ช่วงรถล้ม สังขารมันก็เดี้ยงอ่ะนะ
เรยต้อง ประคบประหงมพักฟื้น ด้วยการ นั่งกินนอนกิน
ประมาณว่า วัน ๆ แดกเสร็จ แร้วเก๊าะ นอน ...
แดกเสร็จ แร้วเก๊าะ นอน...
ครั้นตื่นขึ้นมาอีกที ( ส่วนใหญ่ก็ราว ๆ บ่าย 2 - 3 ง่ะ )
ซี่ง ก็เลยเวลาฉันเพล ตามมาตรฐาน
ของ วิกาลโภชนาฯ ซะแระ ทำไงดีล่ะ หว่า


ไอ้ครั้นจะงดฉันมื้อเที่ยง หันไปแดร่กมื้อเดียวเรย
ก้อ พอจะกล้อมแกล้มทำได้อ่ะนะ
แต่ขี้เกียจทำ ! เอ๊ย สงสาร สังขารตัวเองว่ะ
แหม๊ จะให้อิการ์ฟิลด์ ต้องอดมื้อกินมื้อ
เป็น มหามื้อเดียว ได้ไงล่ะมัน ผิด คอนเซ็ปท์ ว้อยยยยยยย


ช่วงป่วยงี้ มันก็ต้อง บำรุงสังขาร
ประคบประหงมกายเนื้อ ตามใจ อิการ์ฟิลด์ มันหน่อย
มันหงอยมานานแร้ววววววววว แหะๆ
สุดท้าย ช่วงนั้นเรย ยอมกิน 2 มื้อ เหมียนเดิม
แต่ อนุโลม ให้ กิน มื้อ เที่ยง ช่วงบ่ายแก่ ๆ แทน
ประมาณว่า ตื่นตอนไหน ก็โซ๊ยมัน ตอนนั้นแหล่ะ แหะ ๆ



แถม ตอนป่วยเนี่ย นู๋บัวฯก็จัดโปรโมชั่นพิเศษ
งดกินมังสวิรัติ เอาใจ อิการ์ฟิลด์ มันด้วยอ่ะ
เฮ้ออออออ หะแรก ก่อนหน้าที่จะรถล้ม เนี่ยตั้งใจจะกิน มัง ( มั้ง )
แปลว่า กิน มังฯ แบบตามยาถากรรม แบบตามมีตามเกิด
ประมาณกินฯมั่ง ไม่กิน ฯมั่ง ตามเหตุปัจจัย
ที่พอจะกล้อมแกล้มปฏิบัติอยู่ในวิสัยได้ ง่ะ


ตอนนั้นกะกินเป็นช่วง ๆ
ช่วงละ ประมาณ 1 ไตรมาส น่ะ
( ไอ้ที่ รถล้ม ก้อเพราะแร่ดออกไป เอาเสบียงมังสวิรติ
ที่สั่งไว้จากร้านอาหาร มากักตุนไว้นั่นแหล๊ะ )
แต่พอรถล้ม โปรเจคนี้เรย ต้องงดกะทันหัน
เนื่องจาก ช่วงฟื้นตัว ร่างกายมันต้องการโปรตีน จากเลือดเนื้อ และ ชีวิตอื่น
ไปปรนเปรอ เอ๊ย ไปช่วยฟื้นฟู เยียวยารักษา ชีวิตมัน
นู๋บัวฯเก๊าะเรยใจอ่อน งดกินแต่ผักแต่หญ้า
หันมากินเลือดกินเชื้อเพื่อตามใจมันอีกตามเคย
และนี่ก็ ลากยาวมาจนถึงตอนนี้ เรยอ่ะ


เฮ้ออออ จะได้เริ่มกิน มัง(มั้ง) อีกที ตอนไหน ก็ม่ะลู้
ไว้ฤกษ์งามยามดี คงต้อง ลอง ขอ นุยาด อิการ์ฟิลด์ อีกที
ช่วงนี้ รู้สึกว่า มัน กะลังเอนจอยอีทติ้ง
ก๊ะการ สวาปาม ซากหมูเห็ดเป็ดไก่ ซะพุงปลิ้น เรยว่ะ
นักปฏิบัติไม่เอาไหน อย่างนู๋บัวฯ
เก๊าะเรยได้แต่สมรู้ร่วมคิด เอ๊ย มองมันตาปริบ ๆ
อย่างน้ำท่วมปาก ยากส์จะหักห้ามมมม ง่ะ แหะ ๆ

 

อัพเดต ข่าวคราวของอินู๋แมรี่ ก๊ะการโอนเงินช่วยเหลือพี่ยุ่น
​

​

เออ จิงดิ ไหน ๆ ก็ พูดเรื่องนี้แระ
ก่อนจะ อัพเดต ข่าวคราว
อิฉัน ขอ ชื่นชม พี่ยุ่น หน่อยเน๊าะ
เพราะทึ่งกับ ฟามมีระเบียบวินัย แถมยังมีสติเพียงพอ
สามารถรับมือกับภัยพิบัติ อันเป็น ยถาสภาวะได้
โดยไม่มัวแต่มานั่งงอมืองอเท้า หรือ ท้อแท้ยอมแพ้แก่โชคชะตา



ภาพผู้คนค่อย ๆ ต่อแถวเรียงคิวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
ค่อย ๆ ทยอยกันมารับความช่วยเหลือ โดยไม่ปริปากบ่น นั้น
มันต่างกันลิบลับ กับภาพสมัยเกิดแผ่นดินไหวที่เฮติ นะ
ภาพผู้คนรุมแย่งชิงสิ่งของบริจาค ราวกับอีแร้งทึ้งศพ
ภาพการกักตุน สินค้า และ ภาพการเกิดจราจลปล้นสดมภ์
ภาพ ผู้ชายตัวโต ๆ ยื้อแย่งอาหารจากผู้หญิงตัวเล็ก ๆ
ราวกับบ้านป่าเมืองเถื่อนที่นั่นมันยังติดตาฝังใจ
และ ทำให้ อิฉันรู้สึกจิตตก แทบทุกครั้งที่ระลึกถึงเลยอ่ะ...
แต่ เมื่อเกิด สึนามิที่ถล่ม ญี่ปุ่น
กลับให้ความรู้สึกที่ต่างกันคนละโลกเรยแฮะ


อืม...ตอนเกิดเหตุการ สึนามิใหม่ ๆ
อิฉันเคยดูทีวี รายการ ผู้หญิงถึงผู้หญิง
เค้าเอาเรื่องราวของ ชาวญี่ปุ่นคนนึง
มาเล่าถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งเกิดสึนามิ ให้ฟังนะ
ประมาณว่า ตอนนั้น เขารีบไปซุปเปอร์มาเกต
เพื่อซื้อน้ำบรรจุขวด มาเก็บไว้ เป็นเสบียง


เมื่อเขาไปถึง บนชั้นวางของ ในซุปเปอร์
เหลือน้ำบรรจุขวดอยู่แค่ ไม่ถึงสิบขวด
แต่แทนที่เขาจะรีบเหมาไปกั๊กไว้ ทั้ง สิบขวด อย่างที่อยากทำ
เขากลับตัดสินใจ ซื้อน้ำนั้น ไปแค่ ห้าขวด
เพราะ ต้องการที่จะเหลือ น้ำอีก ห้าขวด
ไว้แบ่งปันให้คนที่มาซื้อทีหลัง
ได้มี น้ำเก็บไว้ใช้ดื่มกินบ้าง


ยิ่งได้มีโอกาสอ่าน กาทู้ เรื่องดีๆในสิ่งร้ายๆที่เกิดขึ้นในญี่ปุ่น อ่ะนะ
หูยยยย ฟังแร้วซาบซึ้งมั่ก ๆ
อิฉันขอนุยาดก้มหัวคาราวะ
สปิริตอันแรงกล้าของลูกพระอาทิตย์ เจ้าค่ะ
พวกเขาช่าง รู้จัก คิดถึงใจเขาใจเรา จังเรยอ่ะ
แหม๊ นี่ถ้า สึนามิ มันดันมาเกิดที่ ประเทศไทย
เราจะได้เห็น ภาพที่งดงามน่าชื่นใจแบบนั้น มั่งไม๊น๊อออ เหอ ๆ

อืม....ถ้า แผ่นดินไหวที่เฮติ ทำให้ อิฉันรู้สึก หดหู่ใจ
เพราะ ได้เห็น สัญชาตญาณการเอาตัวรอด ( Id)
อันด้านมืดของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า คน แล้วล่ะก็


สึนามิ ที่ญี่ปุ่น ก็ทำให้ อิฉันรู้สึก อิ่มเอมใจ เช่นกันนะ
เพราะมันทำให้พวกเราได้เห็น จิตสำนึก ( Ego / Super Ego ) ที่งดงาม
ของ ชนชาติ ที่มักจะถูกเหน็บแนมอยู่บ่อย ๆ ว่า เป็น สัตว์เศรษฐกิจ นะนะ
นี่กระมัง คือ สิ่งที่ ใครต่อใคร พากัน เรียกขาน
ว่า มันคือ จิตวิญญาณ อันแท้จริง ตาม วิถีแห่งซามูไร...


เฮ้อออ จะว่าไป การมีจิตวิญญาณเฉกนี้
มันก็คือ หัวใจพื้นฐานของการปฏิบัติธรรม เหมือนกันนะ
พี่ยุ่น เค้าทำบุญด้วยอะไรกันมาน๊อออ
ถึงได้ มีต้นทุนชีวิต เป็นจิตวิญญาณที่มีคุณภาพเฉกนี้
เฮ้อออ นี่ถ้า นักปฏิบัติ ไม่เอาไหนอย่างอิฉัน
มี สิ่งเหล่านี้ เหมือนคนญี่ปุ่นบ้าง
บางที การปฏิบัติของอิฉัน คงจะก้าวหน้ากว่านี้เยอะเรยอ่ะ
คงม่ะต้องมาถอยหลังลงคลอง เป็น ประจำงี้หรอกเน๊าะ แหะ ๆ



เอาล่ะ ชื่นชม พี่ยุ่น เสร็จแร้ววว
คราวนี้ มาอัพเดต เรื่อง การบริจาคเงินหั้ยพี่ยุ่น มั่งดีฝ่า

​

อืม......จิง ๆ เรื่องบริจาคเงินช่วยพี่ยุ่นจากมหันภัย สึนามิ เนี่ย
ตอนแรกตั้งใจว่า เอามาแพล่ม ในกาทู้บ่นเรื่อยเปื่อยฯ นี่อ่ะนะ
แต่ ดั๊น ไปเห็น กาทู้ การช่วยญี่ปุ่นที่ดีที่สุด คือ ไม่ต้องช่วย ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปซะ
ที่หลุมดำ ซะก่อน
พออ่าน เรื่องที่ จขกท. ยุแยงฯ เอ๊ย นำเสนอ
หั้ยชาวบ้าน โยนมนุษยธรรมละทิ้งความเมตตา
แร้ววางอุเบกขา กับ ชะตากรรมอันรันทดของคนญี่ปุ่น


เก๊าะเรยคันปากยิก ๆ คิดว่า สมควรต้องรีบแสดงฟามคิดเห็น
และจุดยืนในการช่วยเหลือพี่ยุ่น เป็นการเร่งด่วน อ่ะ
อย่างน้อยสิ่งที่อิฉันคิดและเขียนออกไป
มันคงช่วยเปิดมุมมองใหม่ ๆให้ ผู้อ่านอีกหลายคนที่ยังลังเล
ให้หายสับสนและคิดได้ ว่า เขาควรทำเช่นไรต่อกรณีสึนามิก๊ะญี่ปุ่น


ตอนนั้น ก็ก้มหน้าก้มตาพิมพ์ยิก ๆ เพื่อสำแดงฟามเห็น
แร้วเก๊าะรีบ ๆ โพส ให้มันเสร็จ ๆไปซะ
ก่อนจะรีบไปโผเผไปพักผ่อนนอนหลับ อ่ะนะ
แต่ พอย้อนกลับไปอ่านตัวหนังสือ
ที่แพล่มไปโพสแบ่บ ด้นสดๆนั่นแล้ว
ก็รู้สึกว่า มัน วก ๆ วน ๆ
ม่ะได้ขัดเกลาสำนวนให้มันสละสลวยสวยเก๋
ตามมาตรฐาน ISO ของ ตะละแม่บัวผ่อง เล๊ยยยย


เฮ้ออออ...จริง ๆ ส่วนใหญ่ก่อนจะโพสอะไร
อิฉันชอบที่จะเก็บตัวหนังสือ มาหมักดองไว้
ให้มันตกผลึกทางฟามคิดสักพัก
แล้วค่อยปรับปรุงแก้ไขนู่นนิดนี่หน่อย
(เพื่อ สุนทรียะ แล อรรถรส ทางภาษา)
ก่อนจะปล่อยของออกไปโพสให้ชาวบ้านได้เสพ อ่ะนะ
แต่ คราวนั้น มันลัดขั้นตอนมากมายเรยแฮะ


แต่ม่ะเป็นไรอ่ะ เด๋ววันนี้ อิฉันขอนุยาด อัพเดต
ข่าวคราวเรื่องราวของคนสวยใจดีอย่างอินู๋แมรี่
ในการ การโอนเงินช่วยเหลือพี่ยุ่น
ณ กาทู้ นี้ ก็แร้วกัลลลลลลลลลล



อ่ะแฮ่มๆ ขอแจ้งให้ แควน ๆ ทุกทั่นทราบว่า
หลังจาก โอนเงินบริจาคทาง เอทีเอ็มไปแล้ว
แต่ถึงตอนนี้ อิฉันก็ยังเชคการโอนเงิน ม่ะได้ เรยว่ะ
ว่า การโอนเงิน ครั้งนั้น สำเร็จลุล่วงไปได้ไหม
แบ่บว่า ขั้นตอนการโอนเงิน ครั้งนั้น มัน แปลก ๆ พิกลอ่ะ
พอกดตกลง โอนเงิน ปุ๊บ บัตร เอทีเอ็ม ก็เลื่อนออกมา
โดย ที่หน้าจอไม่ถามเรื่องการออกสลิปท์ อะไรสักคำ


ไอ้ครั้น จา กด เอทีเอ็ม เชคการโอนเงิน
โดย เชคจาก ยอดงิน ในเอทีเอ็ม หรือ
คนอย่างอิฉัน มันก็ ไม่เคย จำ ตัวเลขเงิน ๆ ทอง ๆ
ของตัวเองในบัญชีเงินฝาก ได้ซะด้วยดิ
(ถนัด แต่กดตังค์มาใช้อย่างเดวโลดดดดด แหะ ๆ)
ก็ขนาดรายได้ต่อเดือนเท่าไร ตรูยังจำม่ะค่อยได้เล๊ย
ไม่เคยมานั่งทำบัญชีรายรับรายจ่ายสักครั้ง
แร้วงี้จะเชคการโอนเงิน ได้ไงล่ะ



สุดท้าย เรยต้องไหว้วาน ชาวบ้านให้เอาสมุดบัญชี
ไปปรับยอดเงินให้ ที่ ธนาคารในเมือง
เพราะ อย่างน้อย เพิ่ง โอนไป แค่ไม่กี่วัน
มันก้อคงจะเชคได้ว่ามีรายการโอนเงิน แสดงอยู่ในบัญชีไหม ?
แต่ปรากฏว่า รายการบัญชี ของอิฉัน
มั๊นก็ดันมีการ อัพเดตครั้งสุดท้าย เมื่อ ปีที่แล้วโน่นแหน่ะ
ซึ่งพอไปอัพเดต ครั้งล่าสุด มันเรยรวบยอดเงิน ไว้ด้วยกัน
จนเชคดูอะไรไม่ได้เท่าไร


ไอ้ครั้นจะหาเวลาไปเชคการโอนเงินกับธนาคารที่เปิดบัญชีไว้
ก็คงไม่สะดวกนักหรอก ( ไม่ค่อยมีเวลา )
ไอ้ครั้นจะ กดเงินไปบริจาคใหม่ ถ้ามันซ้ำก็กัวจะกระเป๋าฉีก
ก็คงต้องเลยตามเลย แระกัล ว่ะ
ถ้าโอนได้ก็ดี แต่ถ้าโอนม่ะได้ ก็คงต้องปลงอ่ะ
ว่า ตรู คงทำบุญ ก๊ะ พี่ยุ่น ม่ะขึ้น ว่ะ
เฮ้ออออ คงจาพยามได้แค่นี้แหล่ะ
ตอนนี้ เรยเบนเข็ม ว่า จะแก้ตัวใหม่ อีกครั้ง
ด้วยการโอนบริจาค เงินช่วยน้ำท่วมภาคใต้ ในเร ็ว ๆ นี้ อ่ะ
ตั้งใจว่า จะทำอย่างระมัดระวัง ไม่หั้ยเหวอ
จนเชคยอดการโอนม่ะได้ กลายเป็น ลูกผีลูกคน
แบบ คราวพี่ยุ่น เด็ดขาด ( จะทำได้ปล่าวว้าาา )

​

อืม...พูดถึงเรื่องการบริจาคเงิน ไปช่วยพี่ยุ่นจากสึนามิ นี่
มันก็ทำให้ อิฉัน เห็น ฟามไม่เอาไหน
ในการ ปฏิบัติ ของตัวเอง ชัดเจนขึ้นนะ


ความไม่เอาไหน อย่างแรก
คือการทำตัวเป็นคนสวยใจดำ ทำไม่รู้ไม่ชี้
กับ ความเดือดร้อนของชาวญี่ปุ่น
จน อิคิตตี้มันก่นด่าอยู่นานโขเรย ล่ะ
กว่าจะยอมควักสตางค์ บริจาคได้


แถม นั่นไม่ใช่ ความ ไม่เอาไหน เพียงอย่างเดวของอิฉันหรอกนะ
ความไม่เอาไหน อย่างที่ 2 คือ
ตอนคิดจาบริจาคให้โครงการอาหารโลกนะ
พอจะจิ้มนิ้วกด เอทีเอ็ม โอนเงินไป ให้ เท่านั้นแหล่ะ
ไอ้เจ้าตัวตะหนี่ ที่ซุกหัวอยู่ใน ซอกหลืบของอนุสัย
มันก็ แพลม ออกมาเต้นระบำให้เห็น ...
ปัจจุบันอารมณ์ เสียดมเสียดายเงิน บริจาค แว๊บ ๆ
ประมาณ 2-3 วินาทีได้ ก่อนที่มันจะดับวูบหายไป น่ะ



เฮ้ออออ บางทีอาจเป็นเพราะ วิสัยสตรีเพศ ก็ได้มั้ง
ที่มักจะ มีความตระหนี่ถี่เหนียว เป็นสรณะ
อีกอย่าง การเอาเงินเกือบ 1 ใน 3
(ของเงินที่จะต้องใช้ในการเสียภาษีเงินได้ )
ไปช่วยชาวบ้านชาวช่องเนี่ย มันก็ค่อนข้างจะมากโข
เกินวิสัยของคนที่ ประกาศเหย็ง ๆ ว่าจะใส่ซองผ้าป่า ซองละ สลึง) อย่าง อิฉัน
เก๊าะเรยเกิดอาการเสียดายจิ๊ดนุงส์ แหะ ๆ



แต่นั่นมันก็ไม่สามารถ เอามาเป็นข้ออ้างอันชอบธรรม
ไปอธิบาย ปรากฏการณ์ ....
อิคนสวยใจดำแอนด์ขี้เหนียว ของอิฉันได้หรอกนะ
เฮ้อออ ปฏิบัติ มาก็หลายปีดีดักอยู่
แต่ถ้า ความตระหนี่ถี่เหนียว ในตัวก็ยังไม่สึกกร่อน อย่างนี้
ซาแดงว่า การปฏิบัติที่หลับหูหลับตาทำ ๆ มาตลอด เนี่ย
หาได้ก้าวหน้าอย่างที่ควรจะเป็น ไม่
อิน้องบัวผ่อง เอ๋ย เมิงช่างไม่เอาไหน เสียนี่กระไร
( ฉงฉัย ต่อไปคงต้องบากบั่นหมั่นเพียร หั้ยมากขึ้น ฝ่านี้ว่ะ อ่ะซิก ๆ)

 

เรื่องของนักปฏิบัติไม่เอาไหน ก๊ะ ไส้เดือน
​

​

อืม...จิง ๆ ก็ยังม่ะอยากจะเอาเรื่องนี้
มาเม้าส์ ในนี้ หรอกน๊าาาา
เพราะตั้งใจว่า จากั๊ก เอ๊ย จาเก็บเรื่องนี้ เอาไว้เขียนในซีรี่ซ์
" สารพัดเรื่องสัตว์...สัตว์... ของนักปฏิบัติผู้อ่อนหัด" อ่ะนะ



แต่เห็น อิหม่ามี๊ เปรย ๆ ในกาทู้ จริงหรือครับ ของอิสับสน
ว่า อิฉันนั้น มันเป็น คนจ๋วยใจดีมีเมตตา ( เหมียนสามีของเธอว์)
ขนาด มดตาเซ่อเผลอตกน้ำป๋อมแป๋ม ยัง อุส่าเข้าไปช่วยเยยย ฯลฯ
แหม ๆ ฟังแร้ว อิฉันก็เรยเคลิ้มมมมมมม
นึกครึ้ม อยากหอบเอาเรื่อง ที่เคยไปช่วย ไส้เดือน โดนมดกัด
มาเล่าอวด เอ๊ยมาเล่าสู่กันฟังมั่ง อ่ะ


เผื่อว่า มันจะช่วยส่งเสริมภาพลักษณ์
คนจ๋วยใจดีมีเมตตาต่อสรรพสัตว์ มากกว่าเดิม
อิหม่ามี๊จาได้ มั่นใจไงเจ้าคะ
ว่า เลือกลูก'ไป๊ ได้ม่ะผิดคน เหอ...เหอ...



อืม... เรื่องนี้ มันเริ่มจาก เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนนู้น
อิฉันได้อ่านเจอ กาทู้ เรื่องหนอนก๊ะแมงมุม ที่ลานทำ สวะ นะ อ่ะ
อยากโพสสำแดงฟามคิดเห็นมากมาย เรยอ่ะ
แต่ โดน มอดเวบที่นั่น กั๊ก ตัวหนังสือไว้
อิฉันเรยใช้ประตูหลัง เมล์ไปอ่อย เอ๊ย เมล์ไปอ้อน ทั่น จขกท. นั่น
ขอให้ช่วยโพส ข้อฟามสำแดงฟามเห็นของตรู ใน ทู้ หั้ยหน่อยจิ
( ดังที่โพสไวใน เดอะเลตเตอร์ ฉบับเนี๊ยะ )


แต่ปากดว่า เดอะ เลตเตอร์ของอิฉัน
มันก็ลอยหายไปกับสายลม
หลายอาทิตย์ผ่านไป ก็ยังไม่มีโอกาส
ได้เห็น ตัวหนังสือ ที่อิฉันประดิดประดอย
มา ลอยหน้าลอยตา อยู่ในกาทู้ ของอิตานี่เรยว่ะ
ก็ม่ะลู้ว่า อิทั่น จขกท. มันกัวโดนใบแดง
ข้อหาเป็น นอร์มินี ให้อิฉันหรือว่า มัน เห็นว่า ...
สิ่งที่ อิฉันเขียนไปฝากให้ช่วยโพสนั้น
มัน ไร้สาระประโยชน์ เกินกว่าจะโพส
ให้ชาวบ้านได้อ่านเป็น วิทยาทาน ก็มิลู้



แต่ ก็ ช่างแมงมัน เหอะ เน๊าะ
หาก ว่า คนถิ่นนู้น เขา คิดว่า สาระธรรม
จาก ตัวหนังสือ ของอิฉันนั้น
มันหาประโยชน์ม่ะได้ ก็ม่ะเป็นไร ว่ะ


ถึงงั้น อิฉันเก๊าะคิดว่า
งั้นตรู หอบเอามาหั้ย แควนคลับแถวนี้ อ่านเล่นก็ได้ฟระ
อ้อ แล้วถ้าทั่นใด มี ล็อกอิน ที่ ลาน ทำสวะ นะ
แล คิดว่า สิ่งที่อิฉันเขียน ไว้นั้น
พอจะคุ้ยหาประโยชน์ ได้บ้าง
ก็ฝาก ๆ ช่วยเอาไปโพส ไปโปรโมท
ในกาทู้ มดฯ ที่นั่น ให้ทีนะเคอะ เหอ...เหอ...



เออ แต่พูดถึง กาทู้ นั่น
อิฉันก็ขำว่ะ เพราะ อ่านไปอ่านมา
ดั๊น เริ่มมี กลิ่น ดราม่า ตุ่ย ๆ
โชยตามลม มาให้ดม แฮะ
แหม ? นี่ขนาด ทั่นมอดเวบลานทำฯ
บล็อค ฟามเห็นของอิฉัน ไว้นะเนี่ย
ยัง ตบตีกันจนเกิดดราม่า ได้ขนาดนี้
งี้ถ้า ปล่อยให้อิฉันไปเพ่นพ่าน
โพสข้อฟามที่คิดจะเขียนลงไปในนั้น
จะ ดราม่า เพิ่มขึ้นขนาดไหน อิอิ



และ อีก สิ่งนึง ในกาทู้นั้น
ที่มัน สะดุดหู สะดุดตา อิฉัน ก้อคือ
ฟามเห็น ของ อิตา โอทึ้ง ในนั้น อ่ะ
ม่ะลู้ดิ อ่านสำบัดสำนวน
ลีลายียวนกวนลูกตาของมันแร้ว
ก็ให้หวนนึกถึง ไอ้ตี๋ของเจ้ ขึ้นมาตะหงิด ๆ แฮะ
เพราะเจ้ว่า อาโอที้ง อี ปากหอยปากปู ได้น่าเอ็นดู
แบ่บเดวก๊ะ ไอ้ตี๋ มันเป๊ะเรยว่ะ


เหอะ เด๋ว ครึ้ม ๆ จะลอง จุดธูป
ไปถามพวกมันดีฝ่าแฮะ ว่า อิสองตัวนี่
มันเป็น ฝาแฝดอินจัน กันอ๊ะปล่าวววว อิอิ


เฮ้ออออออ อยากจะบอก ไอ้ตี๋ มันเหลือเกิ๊นนนน
ว่า เนี่ย เจ้ ก้อ คิดถึง ไอ้ตี๋ นะยะ
แต่พอ เจ้ เสด็จกลับมาจาก ดินแดนสุขาวดี
ไอ้ตี๋ของเจ้ เก๊าะดัน ใจน้อย ทะลึ่ง งอล ทั่นมอดฯ เวบ
หลีกลี้หนีหน้า ไปเก็บเนื้อเก็บตัว ในนรกอเวจี เสียนี่
งี้ ต่อไปครายจะคอยมา ใส่ร้ายป้ายร้ากกกกกก
มาเป็น หน้าม้า คอย รับส่งมุขแบ่บตบจูบ ๆ
เป็น ลูกกระเดือก ก๊ะ คอหอย กะเจ้ ฟระเนี่ย
ทำอารายม่ายลู้จักคิดเรย ไอ้ตี๋ เอ๊ยยย



อ้อ แต่ถ้า วาสนาเราต้องกัล
ถ้า ไอ้ตี๋ มีโอกาสได้ คลิ๊กมาอ่าน ฟามในใจของเจ้
ก็ อย่าลืม มาโพส ใน กาทู้นี้
เพื่อ เสริม สิริมงคล ให้ กาทู้เจ้ มั่งนะจ๊ะ
อยากจะบอก ไอ้ตี๋ของ เจ้ เหลือเกินว่า....

ถึง เสีย สัตย์ เพื่อชาติ มันอาจจะ ม่าย กิ๊บเก๋
แต่ ตระบัดสัตย์ ยอมมาโพส ในกาทู้นี้ เพื่อ เจ้ น่ะ
มันเท่ห์โคตร ๆ เรย น๊าาาาา ทูนหัววววว อิอิ




ว้า บ่นไปนู่น เรยกรู ( ช่างเรื่อยเปื่อยสมชื่อกาทู้ เรยว่ะ อิอิ )
เอาล่ะ วกกลับมาแพล่ม เรื่องน้องไส้เดือน
ที่ ตอกย้ำ ถึง ความไม่เอาไหน ในการปฏิบัติ ของอิฉันมั่งดีฝ่า
เฮ้อออ ตอนอ่าน ฟามเห็น ของ อิตา โอทึ้ง ในกาทู้ มดก๊ะหนอน
ที่มันบอกเหย็ง ๆ ประมาณ ว่า


ถ้าพวกเมิง อยากจะช่วยชีวิต อื่น เจง ๆ
พวกเมิงก็ต้องเอาชีวิตตัวเองเข้าแลก เด่ะ
ถ้าพวกเมิงจะช่วยลูกแกะที่น่าสงสาร ให้รอดพ้นจากคมเขี้ยวของหมาป่า
เมิงก็ต้องยอมเฉือนเนื้อตัวเอง ไปให้ อิหมาป่า กินแทนลูกแกะ ด้วย
ชาวพุทธผู้มีเมตตาต่อสารพัดอย่างพวกเมิง ทำได้ไหมล่ะ ? ทำได้ไม๊ ?
ถ้ายังทำไม่ได้ ก็อย่าทำมาเป็นเก่งแต่พ่นมธุรสวาจา
หัดเอาเวลามานั่ง วาง อุเบกขา ซะ มั่ง สิว้อยยยย แว้ด ๆ ฉอด ฯลฯ



อ่านแล้วก็ นึกถึง เรื่อง ของ หลวงจีน ก๊ะ แมงมุม
ที่อิฉัน คิดจะโพส ในกาทู้นั้นจังว่ะ
น่าเสียดายที่ มอดเวบฯ ที่นั่น ทั่น ม่ะยอมหั้ยโพส
ม่ะงั้น คงจะตอบโจทย์ เกี่ยวกับเรื่องที่มันโวยวายได้บ้างบางส่วนนะ เหอ...เหอ...


อืม...จะว่า ไป อิฉัน ก็เห็นด้วย
กับ สิ่งที่ ไอ้หมอนั้น มันพูด (บางส่วน)นะ
แต่การกัดฟันเสียสละอัตตา ตัวเอง
เพื่อ ช่วยเหลือชีวิตอื่น แบบหลวงจีนเฒ่าฯ
นี่มันไม่ง่ายเรยว่ะ...


รู้ไหม ? หน้าหนาว ปีที่แล้ว
เวลา เห็น ไส้เดือนโดนมดกัด ดิ้นแด่ว ๆ ตามทางเดิน
อิฉันก็มักจะอดไม่ได้ที่จะพยาม ช่วยเหลือพวกมัน (ทั้งมด และ ไส้เดือน นะ)
แต่บ่อยครั้งเหลือเกิน ที่ อิฉันต้องเดินผ่านเจ้าไส้เดือนเคราะห์ร้าย เหล่านั้นไปเฉย ๆ
โดย พยาม ทำใจ ให้เป็น อุเบกขา
เพราะว่า อิฉัน ไม่มีเวลาจะช่วยพวกมันได้อย่างถ้วนทั่ว
เนื่องจาก สายมากแล้ว ( ต้องรีบขึ้นไปทำงาน ที่โรงบาล )



ฟังดูแล้วมันก็พอจะมีเหตุมีผลที่ยอมรับได้
ในการทำไม่รู้ไม่ชี้ เดินผ่านไส้เดือน ที่โดนมดกัด
แล้วทิ้งให้มันเผชิญชะตากรรมก๊ะพวกมดใจร้าย ตามลำพังอ่ะนะ
แต่น่าแปลกจัง ทำไม หลายครั้งที่อย่างนี้แล้ว
อิฉัน กลับรู้สึกว่า สิ่งที่ทำไป ...มันไม่ใช่...ว่ะ
เพราะมันรู้สึกตะขิดตะขวงอยู่ในใจ
เหมือนกำลัง โกหกตัวเอง ไงพิลึก ง่ะ



แม้ว่า อิการ์ฟิลด์ มันจะพย๊าม พยาม
ตามมาปลอบ อก ปลอบใจ ประมาณว่า


นู๋บัวฯจ๋าาาา เธอว์คิดถูกแร้วล่ะ ที่ทำแบบนี้
เธอว์ ม่ะช่ายพระโพธิสัตว์ ที่จะคอยกระเตง สรรพสัตว์ข้าวห้วงทุกข์ นี่หว่า
ขืนมัวแต่สาละวนช่วยเหลือ แต่ ตัวมัน
ตัวกรู ก็อาจจะโดนเพ่งเล็งเรื่องไปทำงานสายโด่
จนโดนไล่ออก แระ อดตาย ตาม อิน้องไส้เดือนไปด้วย ก็ได้
เอ็นดูเขา เอ็นเรา ก็จะขาดได้นะจ๊ะ นู่บัวฯ
ดังนั้น สมควรอย่างยิ่งแล้วที่เธอว์จะต้อง ...
ปกปักษ์รักษา ตัวกรู ไว้บนหิ้งยิ่งชีวิตตตตตต ฯลฯ



เฮ้ออออ ฟัง อิการ์ฟิลด์มัน แก้ตัว ให้งี้ แล้ว
อิฉันก็ยิ่งลู้สึกทะแม้ง ๆ ว่ะ

ยิ่ง รู้สึก หยะแหยง กับข้ออ้างดังกล่าวมากขึ้น
เพราะ อิคิตตี้มันชอบมาบ่นแว้ด ๆ
มาตอกมาย้ำ อยู่บ่อย ๆให้ อิฉันเห็นถึงด้านมืดของจิต
เห็นความไม่เอาไหน ทางฟามคิด ที่ลุ่มหลงมัวเมา
และหวงแหน ใน อัตตา ของตน จนไม่เห็นหัวชีวิตอื่น อ่ะ


สุดท้ายรำคาญมั่ก ๆ นู๋บีเก๊าะเรยยอม ...
ยืดอกยอมรับความจริง กับ ตัวเอง อย่างลูกผู้ญิ๋ง
แร้ว หลับหูหลับตาอ้าปากสารภาพบาป
ก๊ะ อิเจ้ คิตตี้ ผจก. ส่วนตัว อย่างเสียมิได้ ง่ะ
ประมาณว่า


เออ ๆ ที่ผ่านมา กรู ยอมรับก้อด้ายยยย
ว่า กรูใช้คำว่า อุเบกขา มาบังหน้า
เพื่อจาได้ม่ะต้องมาลู้สึกผิด อ่ะ
จิง ๆ แล้ว ที่กรูไม่ช่วย น้องไส้เดือน โดนมดกัด เนี่ย
ก็เพราะ กรูกัวว่า สิ่งที่จะกระทำลงไป นั้น
มันจะนำความลำบากตรากตรำมาหั้ยกรู อ่ะดิ๊
การเจริญพรหมวิหาร 4 ช่วยเหลือชาวบ้าน
โดยที่ ตัวกรู ไม่ต้องมีเอี่ยวไปเดือดร้อนอะไรด้วย
น่ะมันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก นะ


แต่เมื่อไร หาก พรหมวิหาร ที่คิดจะทำ
มันต้องพ่วงชะตากรรมอันไม่น่าอภิรมย์ ของตัวกรูมาด้วย
การคิดจะ กระโจนลงช่วยชาวบ้าน ให้พ้นห้วงทุกข์
มันก็กลายเป็นสิ่งที่ทำให้ลำบากใจ
กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนกันนะว้อยยยยยยยยยยย



และ คนอย่างอิฉัน ก็จะเจริญพรหมวิหาร 4 ช่วยเหลือชาวบ้าน
เท่าที่ เจ้าอัตตา ในตัว มันจะหลวมตัว...
ยอม อนุยาด ให้ช่วย เท่าน้านนนนนนน
นั่น คือ การแสดงฟามจิงใจอย่างสุด ๆ
ที่ อิฉันจะมีหั้ยกับสัตว์โลกทู๊กกก ชีวิตตตตต อ่ะ
สรุปก็คือ อิฉัน เริ่มยอมรับกับตัวเอง ได้แระ
ว่า กรูมี ปัญญา ทำได้แค่เนี๊ยะ! แหะ ๆ


อืม...แต่ก็แปลกนะ พอ อิฉัน ยอมรับความจริง
อันเป็น ด้านมืดของจิต ภายในใจ ได้แล้ว
ความรู้สึก ตะขิดตะขวงใจ กับการ สร้างภาพ หลอกลวงตัวเอง
มันก็จางหายลงไปได้แยะนะ
หลัง ๆ มา นี่ พอเห็นเจ้าไส้เดือนชะตาขาด ที่โดนฝูงมดรุมทึ้ง
อิฉัน จึงสามารถ เดินผ่าน และ มองผ่าน มันได้ อย่างปลงตก มากขึ้น
ประมาณว่า รู้สึก รู้สา แต่ทว่า ที่ไม่มีอาการ จิตตก ( ลงตาตุ่ม )เหมือนแต่ก่อนเท่าไรนักง่ะะ
( งี้ นู๋บัวฯ พอจะมี อุเบกขา กะเขามั่งป่ะคะ แหะ ๆ )



แต่ถึงงั้นฟามรู้สึก ที่ว่า ตรูนั้น


" ช่างเป็น นักปฏิบัติที่ไม่เอาไหน เอาซะเรย "



ก็ยังคงมีอยู่ตลอดนะ
อืม....ไม่รู้สิ จิง ๆ เมื่อ ปฏิบัติ แล้ว
เจ้าตัวอัตตา มันก็ควรจะลดลงจากใจ มากไปกว่านี้ สิ
ไง๋ยังมี อิอัตตามาเกาะหัวเกาะหู ตรูจนยั้วเยี๊ยะ อยู่เงี๊ยะ ง่ะ?


เฮ้ออออ นู๋บัวฯยย ทำใจซะมั่งเหอะน่า
ไงซะ หล่อน เก๊าะยังม่ะช่าย พระโพธิสัตว์ นี่หว่า
จะได้ ประกาศศักดา กระทืบ อัตตา ตัวเอง เพื่อช่วยชีวิตอื่น
ดังนั้น ตอนนี้ ขอแค่เพียง...พยามอยู่ร่วมหัวจมท้าย ก๊ะ อิ อัตตา เจ้าเล่ห ์
โดยที่ยัง ประคับประคองรักษา สมดุลใจ ไว้ได้ ก็พอแระ แหะ ๆ

 

รายการ TV DD ที่โดนใจ
​

​

เอาล่ะ แพล่มเรื่อง ไม่เอาไหน มาแยะแระ
เปลี่ยนบรรยากาศแวะมาแพล่ม
เรื่องราวหนุกหนาน ๆ ในจอแก้ว มั่งดีฝ่า


เนี่ย ตอนรถล้ม นอนพักฟื้นอยู่ที่แฟลต
มีโอกาสได้ดู สารคดี ท่องโลกกว้าง (มั้ง )
ในนั้นพูดถึง สมณะสงฆ์ ณ ดินแดนหลังคาโลก
ที่ต้องฝึกฝนตน ด้วยการ ปลีกวิเวก เก็บเนื้อเก็บตัว
อยู่คนเดียวในห้องพักเป็นเวลา 3 ปี
โดยไม่พูดไม่จากับใครเลย
(นอกจาก พระที่เป็นพี่เลี้ยง)



เห็นแร้ว เกิด กิเลส มากมาย เยยง่ะ
หูยยยย ตรูอยากทำอย่างนั้นมั่งจังเรยยยย์
อืม...การได้ปลีกวิเวก ได้อยู่กับตัวเองเพียงลำพัง ตั้ง 3 ปี งี้
น่าสนุกชะมัด มันคงเหมาะ สำหรับ คนที่รักความสันโดษ
และรำคาญชาวช่อง แบบอิฉันพิลึก


แต่น่าเสียดาย ที่ ไม่มีโอกาส ที่จะได้ทำงั้นเรย
ไอ้ครั้น จะไปปลีกวิเวก ไปปฏิบัติธรรมสไตล์นี้
ที่ ศูนย์ปฏิบัติธรรม ของ โกเอ็นก้า หรือ
ก็ติดขัดเรื่อง ภาระและหน้าที่การงาน อ่ะ
( อีกอย่างชอบฝึกฝนด้วยตัวเองมากกว่า )



เออ รายการทีวีอีกอันที่อยากจะแนะนำ คือ
รายการ พื้นที่ชีวิต ทาง ไทยทีวีอ่ะ








ช่วงที่นอนป่วย ดูรายการนี้
ตอน: เหตุผล พบ ศรัทธา ( 3 มี.ค. 54)



เห็นลูกชายอาเฮียเสกสรร (อิตา วรรณสิงห์ )
เสวนาธรรมก๊ะ ดาราสาวหน้าตาบ้องแบ๊ว(น้องนุ่น)
แร้วก็ ทึ่งกับ แม่ผู้หญิงคนนี้ จังเรยว่ะ
ตอนแรกนึกว่า แม่สาววิดวะ มาดเซ๊อ เซอร์
ที่ดังจากหนังใหญ่ เรื่อง เพื่อนสนิท
จะดูเป็นเด็กแนวโมเดิร์น ซะอีก
แต่ ดูไปดูมา ดั๊น กลายเป็น เด็กแนวธรรมะธรรโม ซะนี่


อืม... เห็นสีหน้า แววตา และ รอยยิ้มอันเปี่ยมสุขของนังนู๋นั่น
เวลาพูดถึงฟามเชื่อมั่นและ ฟามศรัทธราอันแรงกล้าใน พุทธศาสนาแร้ว
คนไร้ซึ่งศรัทธาจริต โดยสิ้นเชิง แบบ อิฉัน
ก็ รู้สึกทึ่งแกมฉงนนะ... ที่ใครสักคนหนึ่ง
พร้อมที่จะศรัทธาบางสิ่งบางอย่างได้มากมายขนาดนี้
ทั้ง ๆ ที่ พื้นฐานของความศรัทธาเหล่านั้น
มันก็มาจากแค่ ใบลานแห้ง ๆ แค่ไม่กี่ปึ๊ง
กับ น้ำลายของคนรุ่นเก่า ที่บอกเล่าสืบต่อกันมา


เฮ้อออ คิดแร้วก็ อยากรู้เหมือนกันแฮะ
ว่าหากวันนึง มีหลักฐานประจักษ์พยาน มาปรากฏชัด
และ ยืนยันได้อย่างหนักแน่น ว่า
ตำนาน พุทธอวตาร ที่ชาวฮินดูเล่าขานกันมานั้นเป็นเรื่องจิง
ความเชื่อมั่นศรัทธา ของ ผู้หญิง คนนี้ จะเปลี่ยนแปลงไปไหม ?
บางที เจ้าหล่อน อาจเกิด วิกฤตศรัทธา แบบชาวคริสต์
เหมือนตอนที่ กาลิเลโอ พิสูจน์ให้เห็นว่า พระเจ้าไม่ได้สร้างโลก ขึ้นมา
ให้เป็น ศูนย์กลาง ของจักรวาล ก็ได้นะ เหอ...เหอ...



เออ... อีกอันที่เห็นในรายการนี้ แร้ว สะดุดใจ มากมาย
คือ ภาพ ชาวบ้าน ไหว้พระปะหลก ๆ ในศาลาวัด
แต่ อิตาสิงห์ ดันนั่งหัวโด่ ไม่ยอมไหว้พระ ตามก้นคนอื่น อ่ะ
ม่ะลู้ดิ เห็นแล้ว มันก็ รู้สึกขบขันแกมเอ็นดูผู้ชายหัวดื้อ คนนี้ อ่ะ


[ame=http://www.youtube.com/watch?v=BIpTB7q-QJc]YouTube - พื้นที่ชีวิต-เหตุผลพบศรัทธา2/4[/ame]

อืม... อาจเป็นเพราะไอ้หมอนี่
มันทำให้อิฉันนึกถึง ตัวเอง สมัยละอ่อน
ก่อนจะเข้าสู่วงการปฏิบัติ อ่ะ ( ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ )
เขา มีหลายสิ่งหลายอย่าง ที่คล้ายคลึงกับอิฉันนะ


ทั้ง เรื่องความเป็นตัวของตัวเอง
มีความกระฉับกระเฉงในการใช้ชีวิต
รู้จักใช้ความคิด และ ปัญญาทางโลก
ในการแก้ปัญหา ต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดี
เรยไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องหันหน้าเข้าหาทางธรรม ฯลฯ


แหม ? ยิ่งได้ติดตามดู รายการนี้ มากขึ้นๆ
ก็ยิ่งรู้สึกว่า ท่าทางคำพูดที่เขาถ่ายทอดออกมา
ถึงสิ่งที่เขาคิดเห็น และ เป็นอยู่ นั้น ...
ไอ้หมอนี่มัน โคตร เหมือน กรู ( สมัยก่อน )เรยว่ะ



แต่สิ่งที่ ผู้ชายคนนั้น แตกต่าง กับ อิฉัน
ก็คง เป็น ตรงที่ ณ ตอนนี้
อิฉัน เห็น คุณค่า ของ การปฏิบัติธรรม
และ เรียนรู้ที่จะกอบโกย เอ๊ย ตักตวงประโยชน์ จากมันแล้ว
แต่ ผู้ชายคนนั้น ยังมีข้อกังขา อีกมากมาย
ที่ต้องรอการค้นหาคำตอบให้เคลียร์ เสียก่อน
เลยไม่สามารถแสวงหาประโยชน์จากการปฏิบัติ
ได้อย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วยได้ ในเวลานี้

 

แม่เภา ผู้ญิ๋งคนล่าสุด ที่ทำหั้ย หัวใจอิฉันสะดุด ^ 0 ^
​

​

วันอาทิตย์ก่อนนู้น กดรีโมท เปลี่ยนช่องทีวี
แร้วเจอ รายการ สิบปากกาหรรษาหน้าเลนส์




เรยได้ มีโอกาสทัศนา เรื่องราว
ของ ผู้ญิ๋ง ปัญญาดี ที่ชื่อ แม่เภา

หูยยยยยย ปิ๊งงงงงงงง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เห็นแร้ว อิฉันปลื้มมมมมมแม่เจ้าประคุณอย่างจัง
ผู้ญิ๋ง อาราย ฟระ ช่างมีเสน่ห์แพรวพราว
ซะจนเราเผลอตกหลุมร้ากกกก ได้โดยไม่ลู้ตัว


อืม... ถ้า แม่พลอย ในเรื่อง สี่แผ่นดินของ ทั่นคึกฯ
คือนางในฝัน ของผู้ชายหลาย ๆ คน
แม่เภา ในเรื่องนี้ ก็คือ นางในฝัน ของ อิฉัน ง่ะ
ยิ่งดูซีนท้าย ๆ ของเรื่อง ที่ แม่เภา ฟังเสียงจิ้งหรีด
ตอนนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์ แล้ว สอนลูกสาว ว่า


"คนเราเลือกที่จะได้ยินเสียงอะไรก็ได้ ที่ตัวเองอยากได้ยิน
ได้เห็นอะไรก็ได้ที่ตัวเองอยากเห็นเสมอ"


อ่ะนะ โหยยยยย มีฟามคิดว่า

เฮ้ยยยย แม่เภา ต้องเคยปฏิบัติธรรม มาแหง๋ ๆ เรยว่ะ
ถึงได้ เข้าใจเรื่อง ผัสสะ ก๊ะ อุปทานขันทั้ง 5 ใบ ได้อย่างลุ่มลึก
และ สามารถนำไปปฏิบัติ ในชีวิตประจำวันได้จริง ๆ


เฮ้ออออ คำพูด ประโยคนี้ ของแม่ภาช่างเป็นข้อคิดคำคม
ที่บาดหัวจิตหัวใจ ซะเหลือเกิ๊นนนนน
ประมาณว่า แหม๊ ตรูล่ะอยากให้ ....เหล่าอัศวินเจได
( ทั้งของเวบพังจิต พันดริฟท์ แอนด์ แอนตี้ละมุด )
ได้ดูละครซีนนี้ ซะเจง ๆ เผื่อ มันจา ซาบซึ้งตรึงจิต
เหมียน ตรู มั่ง อ่ะซิก ๆ

“คนเราเลือกที่จะได้ยินเสียงอะไรก็ได้ ที่ตัวเองอยากได้ยิน
​

ได้เห็นอะไรก็ได้ที่ตัวเองอยากเห็นเสมอ"
​

​

​

.


อ้อ จิงดิ พอดูทีวี เรื่อง แม่เภา แล้ว
สาวกอากู๋อย่าง อิฉัน เก๊าะ เรยนึกครึ้ม หาโอกาส ไปเสิร์ช
คุ้ยข้อมูลชีวประวัติ ของ ผู้ญิ๋งที่ชื่อ แม่เภา มาเก็บไว้ในเมมโมรี่
โทษฐานที่ เจ้าหล่อน ทำให้อิฉัน เกิดอาการสะดุดร้ากกกกก เธอว์ เข้าแว้วววว



ซึ่งพอค้นไปคุ้ยมา ถึงได้รู้ว่า
ยัยผู้ญิ๋งคนนี้ คนที่ ชื่อ แม่เภา
นี่...เป็นตัวละคร ในหนังสือ
เรื่อง เหมือนแม่ครึ่งหนึ่งก็พึงใจ



เฮ้ออออ แต่คิดแล้วก็น่าขำนะ
ทำไม อิฉัน ถึง เพิ่งจะมาสนใจ หนังสือ เล่มนี้นะ
( ก่อนหน้านี้ อิฉันไปซุกหัวอยู่ที่ไหน มาฟระ )
จะว่าไป จริง ๆ แล้ว ก่อนหน้านี้ อิฉัน ก็เคยได้ยิน
ชื่อหนังสือ เล่มนี้ แว่ว ๆ มาบ้างเหมือนกันนะ
ตอนนั้น รู้สึก จะมีคนเอามาสร้างเป็นละคร( เวที )มั้ง
แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก แถมยัง คิดเอาเอง ประมาณว่า


ยี้ ! ละครเวที ชื่อเรื่องเชย ๆ แบบนี้
คงไม่พ้น พล็อต ดาษ ๆ สไตล์หญิงสาว
ที่เป็นกุลสตรีศรีแผ่นดิน ที่ควรถวิลหา แหง๋ ๆ
แต่พอได้ดู แม่เภา ใน ไทยทีวี จริง ๆ
มันกลับทำให้อิฉัน แปลกใจ อ่ะ
เพราะว่า อิฉันคิดผิด ...


ถึงงั้น สิ่งที่อิฉัน ไม่เคยแปลกใจ เลย ก็คือ


ไม่แปลกใจเรย ที่ เดอะจิก ( ประภาส ชลาศล )
คือ ผู้ที่รังสรร แม่เภา ให้มาโลดแล่นสร้างสีสัน ในบรรณพิภพ


ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไม หนังสือเรื่องนี้
ถึงอยู่ในซีรี่ซ์ เรื่องว่า "เหมือนแม่ครึ่งหนึ่งก็พึงใจ"


และ หากอิฉันเป็นผู้ชาย ที่โชคดี มีแม่ หรือ มีเมีย
เป็นผู้หญิงที่ น่ากอดตลอดชีวิต แบบ แม่เภา
อิฉันก็อยากให้ลูกสาวของตัวเอง....
"เหมือนแม่ครึ่งหนึ่งก็พึงใจ" เช่นกันนะ ^ - ^




อ่ะ เอาเรื่องราวของแม่เภา ในเวอร์ชั่น ฉบับหนังสือ มาฝากด้วยอ่ะ


เผื่อใครอยากอ่าน เนื้อหาแบบ เต็ม ๆ
ก็ลองคลิ๊ก เข้าไปอ่านดูได้นะที่ บล็อกนี้ อ่ะ





รู้สึกว่า เจ้าของบล็อก จะ ทำลิงค์ เป็นตัวหนังสือเป็นสี ๆ
ให้คลิ๊กอ่านเรื่องนี้ได้ อยู่หลายตอนทีเดียว อ่ะ
นี่ถ้าอิฉันมีเวลา ก็ว่า จะลองไปอ่านดู เหมือนกัน
แต่ก็ม่ะลู้ว่า เอาลิงค์ แบบ เกือบ ๆ จะ ฟลู ออปชั่นงี้
มันจะเกี่ยวข้องกับการ ละเมิดลิขสิทธฺ
จนทำให้ศีล ข้อ 2 ของอิฉันจะถลอกไหมหว่า ?



แต่ม่ะเป็นไร อ่ะ ถ้าศีลมันจะถลอก ก็ให้มันถลอกไปเหอะ
ถึงเวลา เด๋ว อิฉัน ก็จะก้มหน้าก้มตา รับวิบากนั้น
อย่างหน้าชื่นตาบานเองอ่ะ
แร้วเด๋ว ครึ้ม ๆ ก็กะว่า จะชดใช้หนี้กรรม (พร้อมดอกเบี้ย ) นี้
ด้วยการไปอุดหนุน และกว้านซื้อหนังสือเล่มนี้ สักโหล
เพื่อเอาไปบริจาคหั้ย ห้องสมุด ปชช.นะ
นาน ๆ ทีจะเจอ หนังสือดี ๆ ที่น่าแบ่งปันกันอ่าน นี่น่ะ อิอิ




ส่วนอันนี้แถมจร้าาาาาา

เรื่องแม่เภาแพ้


ฟามคิดเห็นของผู้อ่านตอนแม่เภาแพ้


ที่มา ของเรื่อง แม่เภาแพ้



= แม่เภา.. กับสมอุรา และแม่สาวหงุดหงิด =

 

เอาล่ะ มาฝอยทิ้งทวนเสร็จแระ
หลังจากคืนนี้ อิฉัน ขอนุยาด
หวนคืนสู่กะลา ซะที นะเจ้าคะ
และขออภัยอย่างสุดซึ้ง
หากในกาทู้นี้ อิฉัน อาจจะ มิได้โผล่หัว
ออกมาตอบ จม. แควน ๆ อย่างถ้วนทั่ว
ตามโบราณ ราชประเพณี



แบ่บว่า หมู่นี้ มัวแต่เป็นลิงติดเนต
จน จะกลายร่าง เป็น นักปฏิบัติม่ะเอาเหนียง เต็มตัวแร้วอ่ะ
ทั้ง ทำสมาธิ จงกรม จงเกิม ม่ะได้ ทำมาหลายเดือนแระ
ส่วน เรื่อง ทวนศีล-ทวนจิต ก็ทำแบบกระพร่องกระแพร่ง
รู้สึก เหมือน ตอนนี้ ม่ะค่อยได้อาบน้ำชำระใจ เท่าไรเรย
เนื้อตัวจึงม่ะค่อยไม่สะอาด สะอ้าน
ประมาณ หมักหมมจนกะลังเน่าได้ที่ยังไงยังงั้น เยยยง่ะ
( เรียกว่า นอกจาก จะเป็นนักปฏิบัติไม่เอาไหนแร้ว
ยัง เป็นอิสาวซ่กม่ก ด้วยง่ะ เฮ้ออออ )



นี่เรยคิดว่า สมควรแก่เวลา ที่จะปลีกวิเวก ซะที
เผื่อว่า จามันช่วยให้ อิฉันได้มีเวลาฝึกฝนตน
จนได้ ญาณสมาบัติ ก๊ะเขามั่ง อิอิ
ที่ สำคัญจาได้ ไปนั่งรจนามหากาพย์ฮาเร็มหั้ยเสร็จ ซะที
ดองมาเป็นปีเป็นชาติ แระ



แร้ว ครึ้ม ๆ ฤกษ์งามยามดี เมื่อไร
เด๋ว อิฉันจะโผล่หน้า เข้ามา บ่นเรื่อยเปื่อย ให้ทุกทั่นได้อ่าน
ในกาทู้นี้ อีกนะเจ้าคะ ( ถ้ากาทู้ ม่โดน อุ้ม ไปซะก่อน นะ อ่ะซิก ๆ )


บ๊าย บาย เจ้าค่ะ

 

เหนื่อย! หายาหยอดตาแทบไม่ทัน
ไปรับสภาวะยัยวัวผุดมา

อยู่ตนเดียวให้ระวังความคิดเน้อ

นานๆจะร่วมรวมพลังงานเป็นมวลสารกรรมประกอบขึ้นตามเหตุปัจจัย เป็นวัวผุด

เวลาในปรภูตกับโลกมนุษย์มันไม่เท่ากัน
ต้องหลังสี่ทุ่มเท่านั้น ถึงจะปรากฏได้ อันนี้ก็เข้าใจ ถึงพูดอะไรกึ๊กกั๊กไปหมด
ก็เข้าใจ จะมาฟังธรรม เอากุศลนี้ไปต่อยอดกระทู้หน้า
เข้าใจหมดนั่นแหละ

เดี๋ยวเราชักชวนเพื่อนๆจะกรวดน้ำแผ่ส่วนกุศลไปให้

 

<!-- google_ad_section_end -->


[ame=http://www.youtube.com/watch?v=qePWNTIEhYk]YouTube - เทเลทับบี้เต้นเพลงหมีแพนด้า[/ame]

 

แต้งกิ๋ว ที่มา เปิดซิง กาทู้
( และ ใจดี อุส่า จา กรวดน้ำไปหั้ย )


ขอตอบแทน ฟามเป็นลูกผู้ชายใจดี ของคุณ ด้วย....


น้ำมหาบำบัด ของ ป้าเชง





( เอาไว้หยอด แก้ ดวงตาฝ้าฟาง แก้อาการเมาค้าง ได้ชะงัดนัก เหอ...เหอ...)

 

ไม่มีแล้ว ผู้หญิง ผู้ชาย

คนเราอยู่กันแค่ 8 โลก 3 ตำบล

โลกของเห็น
โลกของเสียง
โลกของรส
โลกของร้อนเย็น แข็งอ่อน
โลกของกลิ่น
โลกความคิด
โลกความรู้สึก
และ โลกของรู้

ตำบลโลภ
ตำบลโกรธ
ตำบลหลง

 

We believe in Philosophy , We swear !

 

สมควรแล้วครับ..

 

อุย เมื่อก่อน งานวัด ท่าประจำเล่นนะนี่


[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1431080/[/MUSIC]​

 

โอ๊ะโอ๋ งานเข้า อ่ะซิก ๆ :'(
งั้น ยังม่ะ กลับไปซุกหัวในกะลา ดีกั่ว
อยู่ขวางหูขวางตาชาวบ้านเล่น ๆ
อีกสัก วันสองวันก็แร้วกัล
จะได้วางทุ่นระเบิดได้อย่างถ้วนทั่ว เหอ...เหอ...


เฮ้อออ ว่าง ๆ ตั้งกาทู้

"ลาน ทำ สวะ นะ ธรรมะคือ อะไร ทำไมต้องเพ้อเจ้อ ? "


มานำฉะเหนอ แถวนี้ ดีไหม เธอว์ ?
เผื่อจะใช้ ภาษาได้ ถูกอักขระวิธี
ตามแบ่บฉบับผู้ดีมีชาติตระกูล ก๊ะเขามั่ง


แต่ระวังนะ ถ้าอิฉันใช้ภาษาสไตล์นี้ทีไร
ปากอิฉันมันก็มักจะมิวเตชั่น กลายพันธุ์
เข้าตำรา ปากปราศรัย น้ำใจเชือดคอ ทู๊กกกทีสิน่า
อยากลอง อ่าน ไหมจ๊ะ ทูนหัวววววว

บ๊าบบาย ไปล่ะ วันนี้นู๋บัวฯ ม่ะว่างฮ่ะ
( จะรีบกลับไปเยี่ยมบ้านบ้าน ไปหาหมาน อิอิ )

“คนเราเลือกที่จะได้ยินเสียงอะไรก็ได้ ที่ตัวเองอยากได้ยิน
​

ได้เห็นอะไรก็ได้ที่ตัวเองอยากเห็นเสมอ"
​

​

 

โชคดีครับ......................

 

ตามมาเชลียร์ อะจะ เดี๋ยวมะทัน ฮุฮุ


อ่ะแค้ก...อ่ะแค้ก..

สัตว์โลก ย่อมเป็นไปตามกรรม ว่ะค่ะ นู๋แมรี่
แบบว่า ไส้เดือนก็คงต้องปล่อยให้มดมันหามไปแหละเนาะ
มดเขาจะหามไส้เดือน ก็ให้ดูเฉยๆ พินาให้เข้าใจโลกของมดกะไส้เดือนเขาไป เผื่อจะหลุดพลั๊วะ อิอิ
เพราะโลกของที่นี่เขาชอบของเขาแบบนั้น ความจริงของเราเขาฟังกันไม่ได้หรอก
แต่ว่า บัวผ่อง = วัวผุด (ซะงั้น กร๊ากกกกกก...ฉ๋ม)

รอจนสายบัวงอก เพราะ รอนานเกิ๊น อ่ะแค้ก...อ่ะแค้ก..

 

จริงๆ เนื้อหาของป้าบัวดีนะ แต่ว่าภาษาอ่านยากอ่ะ งงๆ
อ่านหลายรอบแระ หลายประโยคไม่ค่อยเข้าใจเลย
เขียนให้อ่านง่ายๆ หน่อยก็ดีนะคะ เพราะยังอยากอ่านไปเรื่อยๆ