นักฟิสิกส์ฮ่องกง พิสูจน์ "การเดินทางข้ามเวลา" เป็นไปไม่ได้

นักฟิสิกส์ฮ่องกงดับฝันแฟนไซ-ไฟ เมื่อพิสูจน์ว่า “โฟตอนเดี่ยว” ไม่สามารถเดินทางได้เร็วกว่าแสงและเป็นไปตามทฤษฎีของไอน์สไตน์ ยุติแนวคิดตามนิยายวิทยาศาสตร์ในเรื่อง “การเดินทางข้ามเวลา” หลังจากเมื่อ 10 ปีก่อนนักวิทยาศาสตร์พบปรากฏการณ์เคลื่อนที่เร็วเหนือแสง



ตู้ เซิ่งวั่ง (Du Shengwang) นักฟิสิกส์จากมหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีฮ่องกง (Hong Kong University of Science and Technology) นำที่ศึกษาพบว่า “โฟตอนเดี่ยว” (single photon) หรือหน่วยหนึ่งของแสงที่เป็นอนุภาคนั้น เป็นไปตามกฎการเคลื่อนที่ของเอกภพ โดยเอเอฟพีรายงานข้อความที่ระบุในเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยว่า อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ (Albert Einstein) อ้างว่า ไม่มีสิ่งใดที่เดินทางได้เร็วกว่าแสง

ทั้งนี้ ทีมวิจัยกล่าวว่าเมื่อ 10 ปีที่แล้วมีความหวังว่าการเดินทางข้ามเวลาจะเป็นจริง เมื่อนักวิทยาศาสตร์ค้นพบปรากฏการณ์การเคลื่อนที่ปรากฏเร็วเหนือแสง หรือ ซูเปอร์ลูมินัล (superluminal) ในคลื่นแสงสั้นๆ ที่เดินทางในตัวกลางพิเศษ ซึ่งภายหลังพบว่าเป็นเพียงปรากฏการณ์ลวงตา แต่นักวิจัยคิดว่าแนวคิดนี้ยังคงเป็นไปได้ในโฟตอนเดี่ยวที่จะเดินทางด้วยความเร็วเหนือแสง



อย่างไรก็ดี ศ.ตู้เชื่อว่าไอน์สไตน์ถูก และตัดสินใจที่จะหยุดการโต้เถียง โดยการวัดความเร็วสุดท้ายของโฟตอนเดี่ยว ซึ่งไม่มีเคยมีใครทำมาก่อน และการศึกษาของเขาได้แสดงให้เห็นว่าโฟตอนเดี่ยวนั้นอยู่ภายใต้ความเร็วแสง ซึ่งเป็นการยืนยันแนวคิดของไอน์สไตน์

“การแสดงให้เห็นว่า โฟตอนเดี่ยวไม่สามารถเดินทางได้เร็วกว่าความเร็วแสงนั้น นำมาซึ่งการยุติในการโต้เถียงเรื่อง ความเร็วแท้จริงของข้อมูลในโฟตอนเดี่ยว การค้นพบของเรายังมีประโยชน์ที่จะนำไปประยุกต์ต่อ โดยจะให้ภาพที่ชัดเจนขึ้นแก่นักวิทยาศาสตร์ในเรื่องการถ่ายโอนข้อมูลควอนตัม” ศ.ตู้กล่าว

อย่างไรก็ดี เอเอฟพีไม่ได้รายงานรายละเอียดของการทดลองครั้งนี้ แต่ได้ให้ข้อมูลว่างานวิจัยของนักฟิสิกส์ฮ่องกงนั้น ตีพิมพ์ในวารสาร “ฟิสิคัลรีวิวเลตเอร์ส” (Physical Review Letters) ของสหรัฐฯ

ที่มา : ผู้จัดการออนไลน์
http://www.manager.co.th/Science/ViewNews.aspx?NewsID=9540000091249

 

ยังไม่หมดหวังเสียทีเดียวหรอกน่า เพราะยังเหลือพลังงานและสสารมืดอีก ตอนนี้ยังไม่มีผู้ใดทราบคุณสมบัติของมันดีพอ แต่นักจักรวาลวิทยาเชื่อว่ามันมีมวลรวมกันกว่า 96 % ของมวลรวมจักรวาลเลยทีเดียว ดังนั้นสิ่งมหัศจรรย์ ลึกลับ ของจักรวาลยังรอผู้รู้มาไขอีกมากมาย

 

ใช่ครับถ้าเทคโนโลยีตอนนี้ ร้อยทั้งร้อยก็ยังข้ามเวลาไม่ได้ครับ

ถ้าจะข้ามนั้นคงต้องเดินทางได้ความเร็วกว่าแสงก่อน ครับแล้วค่อยมาคิดเรื่องนี้

เหมือนกับต้องเรียนบวกเลขก่อนแล้วค่อยเรียนวิธีคูณเลขครับ

 

เชื่อว่าเป็นไปได้แต่ที่บอกว่าเ็ป็นไปไม่ได้เพราะยังเข้าไม่ถึงแก่นแท้พอ

 

คิดว่า ยังเป็นแค่ข้อสรุปส่วนหนึ่งของแนวคิด บนความพยายามที่จะค้นหาวิธีที่จะเดินทางได้เร็วกว่าแสง เพื่อย้อนเวลา

ยังมีความพยายามทดลองในอีกหลายแนวทาง เช่น ถ้าสามารถทำให้ความเร็วแสงลดลงได้ล่ะ?

จากข้อมูลที่ทราบ มีนักวิทย์ค้นพบวิธีการชะลอแสงไปตั้งแต่ประมาณปี 2541 และกำลังมีการศึกษาพัฒนาอย่างต่อเนื่องในแวดวงวิทยาศาสตร์ แต่ไม่ได้มุ่งเน้นไปในเรื่องการเดินทางย้อนเวลา แต่เป็นเรื่องการทำคอมพิวเตอร์ควอนตัม

อ่านดูได้ที่..
http://www.proton.rmutphysics.com/science-news/index.php?option=com_content&task=view&id=112

ไม่แน่นะ อาจมีคนนำเทคนิคการชะลอความเร็วแสงมาศึกษาต่อยอดไปในเรื่องการเดินทางย้อนเวลาก็ได้

 

ในอนาคตน่าจะมีการสร้างอะไร ๆ ที่มันมากกว่านี้

 

เท่าที่รู้ มีงานวิจัยเรื่องโฟตอนหลายเรื่องนะคะ
แต่จะเอาไปพัฒนาต่อเรื่องใดบ้าง ดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกัน

อย่างเรื่อง Superphoton (อนุภาคโฟตอนยักษ์)
อ่านแล้วคิดอยู่ว่า เขาจะนำไปเทคนิคนี้ไปทำอะไรต่อ
(ใครรู้หรือพอมีไอเีดีย บอกด้วยนะ)
Superphoton...แสงแบบใหม่

Submitted by terminus on Sat, 27/11/2010 - 22:43

in

• Bose-Einstein condensate
• Photon
• Quantum Physics

ในทางฟิสิกส์มีเหตุการณ์อย่างหนึ่งที่เรียกว่า Bose-Einstein condensate ซึ่งเป็นปรากฏการณ์ที่แก๊สของอนุภาค bosons (Bose gas) ถูกกักและลดอุณหภูมิให้มีความหนาแน่นสูงพอจนเกิด "การควบแน่น" ที่อนุภาคส่วนใหญ่อยู่ในสภาวะทางควอนตัมต่ำที่สุดของพลังงานศักย์ที่กักมัน เอาไว้ ณ จุดนั้น กลุ่มอนุภาคก็จะประพฤติตัวเหมือนกับว่าเป็นอนุภาคขนาดยักษ์ก้อนเดียวหรือที่ เรียกว่า Superparticle
ตั้งแต่ปี 1995 นักวิทยาศาสตร์สามารถสร้าง Superparticle ได้แล้ว เช่น Superparticle ของอะตอม Rubidium โดยการลดอุณหภูมิลงจนเกือบแตะ 0 เคลวิน (-273 องศาเซลเซียส) เป็นต้น ในทางทฤษฎีนั้นอนุภาค bosons ทุกชนิดสามารถเกิด Bose-Einstein condensate ได้หมด แม้แต่อนุภาคแสงหรือโฟตอน (โฟตอนก็เป็น boson) แต่ในทางปฏิบัตินั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำให้แสงมีอุณหภูมิต่ำลงและ จำกัดให้มันมีความหนาแน่นเพิ่มขึ้นไปในเวลาเดียวกัน เพราะเมื่อโฟตอนเย็นลง มันก็จะถูกดูดซับหายไปในวัตถุที่อยู่รอบมัน การสร้าง Superphoton จึงเป็นแค่ความฝันทางทฤษฎีที่นักฟิสิกส์ไม่เชื่อว่าจะทำได้จริงๆ


แต่เร็วๆ นี้ ศาสตราจารย์ Martin Weitz, Frank Vewinger, Jan Klärs, และ Julian Schmitt นักฟิสิกส์จาก University of Bonn ได้ทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เกิดขึ้นแล้ว พวกเขาสามารถลดอุณหภูมิพร้อมกับเพิ่มความหนาแน่นของแสงได้ในเวลาเดียว โดยแทบจะไม่เสียโฟตอนไปเลย!


ทีมนักฟิสิกส์ชุดนี้ทำโดยตั้งกระจกเว้าห่างกัน 1 ไมโครเมตร ระหว่างกระจกทั้งสองนั้น พวกเขาเติมของเหลวที่เป็นสีย้อมลงไปจนเต็ม จากนั้นก็ฉายแสงเลเซอร์สีเขียวเข้าไปในช่องว่างระหว่างกระจก โมเลกุลของสีย้อมจะดูดซับโฟตอนของแสงสีเขียว แล้วก็คายออกมาเป็นโฟตอนของเแสงสีเหลืองซึ่งมีพลังงานต่ำกว่าออกมา แสงที่ออกมาก็จะเด้งสะท้อนไปมาระหว่างกระจกแล้วไปกองรวมกันที่ตรงกลาง เป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ จนในที่สุดโฟตอนที่อยู่ตรงกลางก็มีอุณหภูมิลดลงต่ำจนเกือบเท่าอุณหภูมืห้อง และมีความหนาแน่นสูงถึงประมาณ 1 พันล้านตัวต่อลูกบาศก์เซนติเมตร เมื่อถึงจุดนั้นแสงที่ตอนแรกเบลอๆ ก็จะรวมกันกลายเป็นจุดสว่างจุดเดียว และมีพฤติกรรมเหมือนอนุภาคโฟตอนขนาดยักษ์ 1 ตัว หรือที่เรียกว่า "Superphoton" นั่นเอง


ที่มา : Quantum Physics | JuSci.net

 

กลับมาพูดถึงเรื่องเดินทางย้อนเวลาบนแนวคิด "เทคนิคชะลอความเร็วแสง"
คงยากเอาการนะ ชะลอความเร็วแสงในห้องทดลองได้ แต่จะชะลอความเร็วแสงในอวกาศได้หรือ?

 

มีหลายอย่างบนโลก ทีี่่เราต้องศึกษาิอีกมาก อาจจะใช้เวลาแค่1นาทีในการศึกษา หรือ อาจจะ วันสุดท้ายของโลกเลยก้ได้ ^^ แต่ก็สู้ๆนะค๊าบ และผมก็เชื่อด้วย

 

แนวคิดของนักวิทยาศาสตร์ เปลี่ยนแปลงได้เสมอ..
ยังคงมีความหวัง....

 

พอทำไม่สำเร็จก็บอกว่าเป็นไปไม่ได้
พอทำสำเร็จก็บอกว่าเป็นไปได้

คนเรา

 

เอาบทความจากราชบัณฑิตยสถานมาแปะเลยแล้วกัน

เนื้อหาบทความคล้ายลิงค์บนนะคะ
แจกจ่ายกันอ่าน

<table border="0" cellpadding="1" cellspacing="1" width="100%"><tbody><tr><td align="right" valign="top"><table align="center" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="98%"><tbody><tr><td style="background-repeat: repeat-x;" align="left" background="../../images/bgnew/h_c.gif">ความเร็วแสง โดย ศ. ดร.สุทัศน์ ยกส้าน</td> <td valign="top" width="9"></td> </tr> </tbody></table></td> </tr> <tr> <td align="center">
</td> </tr> </tbody></table> <table align="center" border="0" cellpadding="1" cellspacing="1" width="95%"> <tbody><tr> <td width="94%">

ความเร็วแสง​

คัมภีร์ไบเบิลของคริสต์ศาสนากล่าวว่า เมื่อแรกเริ่มจักรวาลมืดสนิทจนกระทั่งพระเจ้าได้ประทานแสงให้ แล้วสวรรค์ก็สว่างไสว แต่ทฤษฎีกำเนิดของจักรวาลที่นักวิทยาศาสตร์เชื่อขณะนี้แถลงว่า เมื่อ ๑๓,๐๐๐ ล้านปีก่อนนี้ จักรวาลได้อุบัติจากการระเบิดของสสารที่ร้อนจัดและมีความหนาแน่นสูงจนหาที่ สุดมิได้ และหลังจากที่การระเบิดแล้ว การขยายตัวอย่างรวดเร็วได้ทำให้อุณหภูมิของจักรวาลลดต่ำลง จนกระทั่งมีอุณหภูมิเพียง ๓,๐๐๐ องศาสัมบูรณ์ภายในเวลา ๕ แสนปี แล้วอุณหภูมิก็ลดต่ำอีกเมื่อรังสีต่าง ๆ ที่แผ่กระจายทั่วจักรวาลกลายสภาพเป็นรังสีอินฟราเรด จากนั้นจักรวาลก็มืดสนิทอีกครั้งหนึ่ง และเมื่อเวลาผ่านไปนานประมาณ ๑,๐๐๐ ล้านปี ยุคมืดของจักรวาลก็สิ้นสุดลง เมื่อดาวฤกษ์ต่างๆ เริ่มถือกำเนิด และแรงดึงดูดแบบโน้มถ่วงได้ทำให้ปฏิกิริยานิวเคลียร์ในดาวฤกษ์ปลดปล่อยแสง จักรวาลจึงได้ลุกโชติช่วงชัชวาลอีกคำรบหนึ่ง


ทุกวันนี้นักวิทยาศาสตร์ได้ตระหนักแล้วว่า แสงเป็นสสารที่ลึกลับที่สุดชนิดหนึ่งในจักรวาล ในอดีตเมื่อ ๓๓๐ ปีก่อนนี้ Issac Newton เชื่อว่าแสงประกอบด้วยอนุภาคเล็กๆ ที่เคลื่อนที่ไปในแนวเส้นตรง ดังนั้น เวลาแสงตกกระทบกระจก มันจะสะท้อนในลักษณะเดียวกันกับเวลาลูกบอลชนกำแพง แต่ในปี ๒๓๔๕ Thomas Young ได้แสดงให้โลกประจักษ์ว่าแสงมีธรรมชาติเสมือนคลื่น เพราะเวลาเรารวมแสง มันสามารถหักล้างหรือเสริมกันเช่นเดียวกับคลื่นทั่วไป อีกทั้งยังสามารถเลี้ยวเบนเวลาเคลื่อนที่ผ่านใกล้ขอบของวัสดุเหมือนการ เคลื่อนที่ของคลื่นน้ำในสระ ซึ่งมุมมองนี้ได้รับการยืนยันโดย James Clerk Maxwell ซึ่งเป็นผู้ที่ได้พบว่า แสงเป็นคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าและสนามแม่เหล็กในตัวของมัน และสำหรับแสงที่ตาเรามองเห็นนั้น จะมีความยาวคลื่นตั้งแต่ ๔๐๐-๗๐๐ นาโนเมตร (๑ นาโนเมตร = ๑๐^-๙ เมตร) แต่การทดลองศึกษาคุณสมบัติของแสงขณะทำปฏิกิริยากับสสารเมื่อต้นคริสต์ศตวรรษ ที่ ๒๐ นี้กลับทำให้นักฟิสิกส์ตระหนักว่า แสงสามารถแสดงคุณสมบัติของคลื่นหรืออนุภาคได้ ซึ่งมันจะแสดงคุณสมบัติด้านคลื่นหรืออนุภาคก็ขึ้นกับสิ่งแวดล้อมและ สถานการณ์ที่เราทดลอง


ส่วนชาวบ้านนั้นก็รู้ว่าแสงมีความเร็วที่สูงมากจนไม่มีสสารอะไรหรือใครใน จักรวาลจะมีความเร็วเท่า และแสงไม่อยู่นิ่ง คือมันจะเคลื่อนที่ตลอดเวลา และนักเรียนก็รู้ว่านักวิทยาศาสตร์ใช้ความเร็วแสงเป็นตัวกำหนดความยาว มาตรฐาน ๑ เมตร เป็นต้น


ทุกวันนี้นักวิทยาศาสตร์และนักเทคโนโลยีทุกคนรู้ดีว่า การรู้ความเร็วแสงอย่างถูกต้องเป็นเรื่องที่มีความสำคัญมาก สมการ E=mc² ของ Einstein แสดงให้เห็นว่า หากเราทำให้มวล m กิโลกรัมของสสารหายไป เราก็จะได้พลังงาน E จูล ซึ่งหาได้จากการเอา m คูณด้วยความเร็วแสง ( c ) ยกกำลังสอง และในทางตรงกันข้าม หากเรากำจัดพลังงาน E จูลได้ เราก็จะได้สสารที่มีมวล m กิโลกรัมซึ่งมีค่าเท่ากับ E/c² เช่นกัน หรือในกรณีทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษของ Einstein ซึ่งระบุว่าใครก็ตามที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสม่ำเสมอ ไม่ว่าจะเคลื่อนที่เข้าหาหรือออกจากแหล่งแสง เขาก็จะวัดความเร็วของแสงได้ ๒๙๙,๗๙๒,๔๕๘ เมตร/วินาที เสมอ


นอกจากนี้ ทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษยังมีบทบัญญัติอีกว่า มนุษย์ไม่สามารถออกแรงผลักวัตถุจนวัตถุมีความเร็วเท่าแสง ทั้งนี้เพราะเวลาวัตถุมีความเร็ว มวลของมันจะเพิ่มและเมื่อมันมีมวลมากขึ้น แรงที่จำเป็นในการผลักมันก็มากตาม และเมื่อวัตถุมีความเร็วใกล้แสง มวลของวัตถุก็จะมากมหาศาล ซึ่งนั่นก็หมายความว่า เราต้องออกแรงมากจนหาที่สุดมิได้ ซึ่งเราไม่มี ยกตัวอย่างเช่น ขณะที่อิเล็กตรอนมีความเร็วเท่ากับร้อยละ ๙๙.๙๙๙๙๕ ของแสง มวลของมันได้เพิ่มมากเป็น ๑,๐๐๐ เท่าของมวลขณะอยู่นิ่ง หรือในการวัดระยะทางระหว่างโลกกับดวงจันทร์ ถ้าเรารู้เวลาที่แสงเดินทางจากโลกถึงดวงจันทร์แล้วสะท้อนกลับมาสู่โลก หากคูณเวลาดังกล่าวด้วยความเร็วแสง แล้วหารด้วยสอง เราก็จะรู้ระยะห่างระหว่างโลกกับดวงจันทร์ทันที


ตามปรกติเวลาแสงเคลื่อนที่ผ่านสุญญากาศ ไม่ว่าแสงนั้นจะเป็นแสงอินฟราเรดหรือแสงอัลตราไวโอเลต ความเร็วแสงที่วัดได้จะเท่ากันเสมอ แต่เวลาแสงเคลื่อนที่ผ่านสสาร เช่น น้ำ อากาศ แก้ว ความเร็วแสงในสสารจะน้อยกว่าความเร็วแสงในสุญญากาศเสมอ นักฟิสิกส์เรียกอัตราส่วนระหว่างความเร็วแสงในสุญญากาศกับความเร็วแสงในสสารว่า ดัชนีหักเหของสสารนั้นๆ เช่น เวลาเรากล่าวว่าดัชนีหักเหของเพชรเท่ากับ ๒.๔ นั่นหมายความว่า แสงเคลื่อนที่ในสุญญากาศได้เร็วกว่าในเพชร ๒.๔ เท่า


ประวัติศาสตร์ได้จารึกว่า ในปี ๒๑๕๐ Galileo เป็นบุคคลแรกที่ได้พยายามวัดความเร็วแสง โดยให้ชาย ๒ คนยืนถือตะเกียงบนยอดเขา ๒ ลูกที่อยู่ห่างกันประมาณ ๑๐ กิโลเมตร และตะเกียงมีที่ปิด-เปิดแสง การไม่มีนาฬิกาจับเวลาที่มีสมรรถภาพทำให้ Galileo ประสบความล้มเหลวในการวัดความเร็วแสง เพราะผู้ทดลองได้รายงานการเห็นแสงตะเกียงอย่างทันทีทันใด จนเขาไม่สามารถจับเวลาที่แสงเดินทางได้ Galileo จึงสรุปเพียงว่าแสงมีความเร็วที่สูงมาก


ต่อมาในปี ๒๒๑๙ นักดาราศาสตร์ชาวเดนมาร์กชื่อ Ole Romer ก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่ประสบความสำเร็จในการวัดความเร็วแสงเป็นคนแรก โดยการสังเกตดูปรากฏการณ์จันทรุปราคาของดาวพฤหัสบดีขณะดวงจันทร์ชื่อ Io โคจรหายลับข้างหลังดาวพฤหัสบดี ซึ่งเขาได้พบว่าเวลาโลกอยู่ใกล้ดาวพฤหัสบดีมากที่สุด และเวลาที่โลกอยู่ไกลจากดาวพฤหัสบดีมากที่สุด คืออีก ๖ เดือนต่อมา ดวงจันทร์ Io ใช้เวลาหายลับไปเบื้องหลังดาวพฤหัสบดีนานต่างกันประมาณ ๑,๔๕๐ วินาที Romer ให้เหตุผลของเวลาที่แตกต่างกันนี้ว่า มันเป็นเวลาที่แสงใช้ในการเดินทางข้ามวงโคจรของโลกรอบดวงอาทิตย์ และเมื่อเขาใช้ตัวเลขความยาวเส้นผ่านศูนย์กลาง วงโคจรของโลก ๓^๑๑ ล้านกิโลเมตร (ตัวเลขขณะนั้น) เขาวัดความเร็วแสงได้เท่ากับ ๒๑๔,๔๘๒ กิโลเมตรต่อวินาที (ซึ่งผิดพลาดจากตัวเลขจริงประมาณร้อยละ ๒๘.๔)


การวัดความเร็วแสงในเวลาต่อมาได้รับการพัฒนาให้ถูกต้องและละเอียดยิ่งขึ้น โดยใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์แทนเครื่องจักรจนทำให้ความเร็วแสงเป็นปริมาณที่ นักวิทยาศาสตร์สามารถวัดได้ถูกต้องที่สุดค่าหนึ่งธรรมชาติ (ผิดพลาดไม่เกินร้อยละ ๐.๐๐๐๖๖๗๑) ดังนั้น ในปี ๒๕๒๖ สมาพันธ์วิทยาศาสตร์นานาชาติจึงได้กำหนดให้แสงมีความเร็ว ๒๙๙,๗๙๒,๔๕๘ เมตรต่อวินาทีตลอดไป และได้กำหนดความยาวมาตรฐาน ๑ เมตรใหม่ โดยให้เป็นระยะทางที่แสงเคลื่อนที่ได้ใน ๑/๒๙๙,๗๙๒,๔๕๘ วินาที


แม้ว่าความเร็วของอนุภาคใดๆ จะสูงกว่าความเร็วแสงในสุญญากาศไม่ได้ก็ตาม แต่เราก็สามารถเร่งอนุภาคให้มีความเร็วสูงกว่าความเร็วแสงในสสารได้ เช่น เรารู้ว่าความเร็วแสงในน้ำเท่ากับ ๐.๖ เท่าของความเร็วแสงในสุญญากาศ ทั้งนี้เพราะเวลาแสงเคลื่อนที่ผ่านไปในน้ำ ขณะมันพุ่งผ่านอะตอมของไฮโดรเจนและออกซิเจน อิเล็กตรอนในอะตอมของธาตุทั้งสองจะดูดกลืนแสง และปลดปล่อยแสงนั้นออกมาอีก การเสียเวลาเยี่ยงนี้ทำให้แสงเคลื่อนที่ไปในน้ำได้ช้ากว่าเวลาที่มันเคลื่อน ที่ผ่านสุญญากาศ ซึ่งมันไม่ได้ปะทะอะไรเลย แต่ถ้าเรามีอนุภาคนิวตรอนที่มีความเร็ว ๐.๘ เท่าของความเร็วแสงในสุญญากาศพุ่งผ่านในน้ำ อันตรกริยา (interaction) ระหว่างนิวตรอนความเร็วสูงกับอะตอมของไฮโดรเจนและออกซิเจนจะทำให้นิวตรอนแผ่ รังสีคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า ซึ่งจะปรากฏทุกครั้งที่ความเร็วของนิวตรอนสูงกว่าความเร็วของแสงในน้ำ นักฟิสิกส์เรียกรังสีดังกล่าวนี้ว่า รังสี Cerenkov ซึ่งสามารถเห็นได้ในน้ำที่หล่อเลี้ยงเตาปฏิกรณ์ปรมาณู เป็นต้น


ถึงแม้เรารู้ว่าความเร็วแสงในสสารจะน้อยกว่าความเร็วแสงในสุญญากาศก็ตาม แต่ความเร็วดังกล่าวก็ไม่เคยน้อยกว่าร้อยละ ๕๐ ดังนั้น เมื่อ Lene Vestergaard Hau แห่งมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดในสหรัฐอเมริกา ได้แถลงในปี ๒๕๔๑ ว่า พบวิธีชะลอแสงจนกระทั่งมีความเร็วเพียง ๑๗ เมตรต่อวินาที ซึ่งนับว่าช้ากว่าความเร็วของจักรยานเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง วงการวิทยาศาสตร์จึงตื่นเต้นกับข่าวความสำเร็จนี้มาก และเมื่อปีกลายนี้ Hau ก็ได้ประกาศอีกว่า พบวิธีบังคับแสงแทบไม่ให้เคลื่อนที่ไปไหนมาไหน คือให้อยู่นิ่งๆ ได้ โดยใช้สสาร BEC (Bose-Einstein Condensate) เป็นตัวกักขัง


โลกเคยรู้ว่าสสารในธรรมชาติมี ๔ สถานะ คือ ของแข็ง ของเหลว แก๊ส และพลาสมา (plasma) บัดนี้โลกได้รู้เพิ่มว่า BEC เป็นสสารสถานะที่ ๕ เพราะประกอบด้วยอะตอมที่มีคุณสมบัติเหมือนกันทุกประการ และมีอุณหภูมิประมาณ ๐.๐๐๐๐๐๐๑ องศาสัมบูรณ์ ในการทดลองชะลอแสงนั้น Hau ได้พบว่าเมื่อปล่อยคลื่นแสงเลเซอร์ที่ยาว ๑ กิโลเมตรให้กระทบ BEC ซึ่งประกอบด้วยอะตอมของโซเดียมที่ลอยอยู่ในภาชนะ และความดันในภาชนะเท่ากับ ๐.๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๑ เท่าของความดันบรรยากาศ อะตอมจำนวน ๒.๕ ล้านอะตอมของ BEC ได้ชะลอความเร็วของแสงลงจนเหลือเพียง ๑๗ เมตรต่อวินาที โดยคลื่นแสงที่เคยมีความยาว ๑ กิโลเมตรได้หดตัวลงจนมีความยาวเพียง ๑๐ เมตร และเมื่อคลื่นเคลื่อนที่ผ่านทะลุ BEC ไปแล้ว มันก็พุ่งต่อไปด้วยความเร็ว ๒๙๙,๗๙๒,๔๕๘ เมตรต่อวินาที Hau อธิบายเหตุการณ์นี้ว่าเปรียบเทียบเสมือนกับการยืนอยู่ใกล้ทางรถไฟ แล้วมีแผ่นกระดาษขนาดใหญ่ขึงขวางทางรถไฟ ขณะที่รถไฟพุ่งชนแผ่นกระดาษ เราก็คาดหวังว่าแผ่นกระดาษจะขาดกระจุย แต่ผลปรากฏว่าเมื่อหัวรถจักรกระทบกระดาษ มันถูกกระดาษดูดกลืน แล้วภายในเวลา ๒ วินาที รถไฟทั้งขบวนก็หายเข้าไปในกระดาษ จากนั้นทุกอย่างก็สงบเงียบ แล้วอีก ๑ วินาทีต่อมา หัวรถจักรก็ปรากฏอีกทางด้านหนึ่งของกระดาษ พร้อมกับนำขบวนรถไฟที่มีความยาวเท่าเดิมพุ่งต่อไปด้วยความเร็วเดิมจนสุดสายตา


นักวิทยาศาสตร์หลายคนคิดว่า เทคโนโลยีการชะลอและหยุดแสง วิธีนี้จะมีประโยชน์มากในการทำคอมพิวเตอร์ควอนตัม (quantum computer) ในอนาคต เพราะมีความฝันว่าจะสร้างคอมพิวเตอร์ที่ใช้อะตอมแทนที่จะใช้อิเล็กตรอนในการ นำข้อมูลและคำนวณมานานแล้ว ดังนั้น การรู้วิธีควบคุมสถานะของอะตอมใน BEC และรู้ทฤษฎีควอนตัมจะทำให้เรามีตัวประมวลผล หรือ โพรเซสเซอร์ (processor) ที่มีสมรรถภาพสูงมากยิ่งไปกว่านั้น การรู้วิธีทำให้แสงมีความเร็วต่ำจะช่วยให้นักฟิสิกส์เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิด ขึ้นในบริเวณรอบๆ หลุมดำดีขึ้นอีกด้วย


นักวิทยาศาสตร์อีกหลายคนก็กำลังตื่นเต้นกับการใช้เทคนิคนี้ในการทำอินเทอร์ เน็ตควอนตัม (quantum internet) ซึ่งใช้แสงจากกลุ่มอะตอมใน BEC หนึ่งไปสู่กลุ่มอะตอมในอีก BEC หนึ่ง แต่ความเป็นไปได้ในการส่งอีเมลลักษณะนี้คงต้องคอยอีกนาน


ถึงแม้ว่า ณ วันนี้ นักวิทยาศาสตร์ส่วนมากจะมีความเห็นพ้องกันว่า ความเร็วแสงเป็นค่าที่ไม่แปรเปลี่ยน (คือ ๒๙๙,๗๙๒,๔๕๘ เมตรต่อวินาทีเสมอไป) แต่ก็มีนักฟิสิกส์บางคนคิดว่าเมื่อจักรวาลถือกำเนิดหลังการระเบิดครั้งยิ่ง ใหญ่ใหม่ๆ แสงมีความเร็วสูงยิ่งกว่าปัจจุบันมาก อันเป็นผลสืบเนื่องจากการขยายตัวของจักรวาลอย่างรวดเร็วแบบ exponential นั่นคือความเร็วแสงขึ้นกับอายุของจักรวาล แต่เมื่อไม่มีวิธีใดจะทดสอบความคิดนี้ นักฟิสิกส์ส่วนมากจึงยังไม่ยินยอมน้อมรับในความถูกต้องของเรื่องนี้


ดังนั้นเราจึงอาจสรุปได้ว่าจากหลักฐานที่ปรากฏจนกระทั่งถึงวินาทีนี้ ไม่ว่าธรณีจะถล่ม ทวีปจะทลาย อารยธรรมจะสลาย หรือมนุษย์จะมลายหมดโลก ความเร็วแสงในสุญญากาศก็ไม่มีวันเปลี่ยนชั่วนิจนิรันดร์

ผู้เขียน : ศ. ดร.สุทัศน์ ยกส้าน ภาคีสมาชิก ประเภทวิทยาศาสตร์กายภาพ สาขาวิชาฟิสิกส์ สำนักวิทยาศาสตร์

ที่มา : http://www.royin.go.th/th/knowledge/detail.php?ID=880

</td></tr></tbody></table>

 

การเดินทางความความเร็วสูง จะใช้วิธีอะไรก็แล้วแต่ ผมเชื่อว่าเป็นไปได้
ในอนาคตอันไกลโพ้น เราจะเดินทางไปดาวอื่นโดยเครื่องส่งสสาร แบบพริบตาเดียวถึง ก็คงทำได้

แต่ถ้าจะให้ ย้อนกลับไปในอดีต ผมว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะนั่นมันเป็นเรื่องของมิติ ถึงย้อนไปได้ ก็คงได้แต่เฝ้าดูเหตุการณ์เหมือนชมทีวี แต่คงไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ ผมเชื่อว่าเป็นแบบนั้น เพราะ อดีต ปัจจุบัน และ อนาคต มันคนละมิติ

 

รูหนอนเหรอครับ...................

 

ถ้าทำได้ก็น่าจะได้แต่ดูนะ เพราะถ้าแก้ไขได้คงวุ่นวายพิลึก
แก้สิ่งหนึ่ง ก็จะไปกระทบกับอีกสิ่งหนึ่ง และยังมีความเปลี่ยนแปลงที่ควบคุมไม่ได้อีกล่ะ ถ้าใครเคยดูเรื่อง Butterfly Effect จะเข้าใจดี
รู้สึกจะมีหลายภาคนะ นี่เป็นเรื่องย่อของภาคในภาคหนึ่ง v
The Butterfly Effect (2004) -

 

ถ้าทำได้ก็น่าจะได้แต่ดูนะ เพราะถ้าแก้ไขได้คงวุ่นวายพิลึก
แก้สิ่งหนึ่ง ก็จะไปกระทบกับอีกสิ่งหนึ่ง และยังมีความเปลี่ยนแปลงที่ควบคุมไม่ได้อีกล่ะ ถ้าใครเคยดูเรื่อง Butterfly Effect จะเข้าใจดี
รู้สึกจะมีหลายภาคนะ นี่เป็นเรื่องย่อของภาคในภาคหนึ่ง v
http://www.siamzone.com/movie/m/2064/synopsis

"อีแวนกลับลืม คิดไปว่า เรื่องราวของคนทุกคนล้วนเกี่ยวโยงกันเป็นขั้นตอนจากเหตุการณ์หนึ่งสู่อีก หลาย ๆ เหตุการณ์ประดุจห่วงโซ่ที่ร้อยเรียงและแบ่งแยกจากกันไม่ได้
และการกระทำของเขาที่อาจดูเหมือนเป็นการเปลี่ยนห่วงโซ่เพียงห่วงเดียว แต่แท้จริงแล้วมันคือการสร้างโซ่ใหม่ทั้งโซ่ขึ้นมา"

^ ประโยคข้างบนเอามาจาก... http://highwind.exteen.com/20090607/the-butterfly-effect-1

 

เรื่องเดินทางย้อนเวลาคงเป็นไปไม่ได้จริงๆ

เพราะถ้าทำได้ก็คงไม่มีเรื่องกฎแห่งกรรม

เพราะว่า

ถ้าทำอะไรเลวๆ

ก็เดินทางหาทางย้อนอดีตไปแก้ไขได้

เว้นแต่ว่าเดินทางไปดูภาพอดีตเหมือนเราดูวีดีโอ

อะไรพวกนี้

แต่จะไปแก้ไขหรือเปลี่ยนบทแสดงไม่ได้

ถ้าเป็นแบบที่ว่านี้

ก็เป็นไปได้

 

ถ้าทฤษฏี โลกคู่ขนาน มีอยู่จริง ก็น่าคิด

 

เอามาให้เพื่อนสมาชิกอ่านให้ตาแฉะไปเลย

ถ้าข้อมูลซ้ำหรือใครรู้แล้วก็อย่าว่ากันนะ
เห็นว่าน่าสนใจดี ไปก็อปมาแปะ เครดิตหรือที่มาก็ตามลิงค์เลยนะ

เครดิต :
สารานุกรมปรัชญาออนไลน์: การเดินทางข้ามเวลา


<table border="0" width="90%"><tbody><tr><td>

การเดินทางข้ามเวลา
Time Travel​

</td> </tr> <tr> <td>

1. ความเป็นไปได้ของการเดินทางข้ามเวลา
2. ข้อโต้แย้งทางตรรกะต่อการเดินทางข้ามเวลา
3. ปฏิทรรศน์ของการเดินทางข้ามเวลา
4. การเดินทางข้ามเวลากับแนวคิดจักรวาลคู่ขนาน
เอกสารอ้างอิง
เอกสารค้นคว้าเพิ่มเติม
คำที่เกี่ยวข้อง


</td> </tr> <tr> <td align="justify">

นับตั้งแต่คริสตศตวรรษที่ 20 เป็นต้นมา ความเป็นไปได้ของการเดินทางท่องไปในกาลเวลาไม่ได้เป็นเพียงจินตนาการที่เพ้อฝันอีกต่อไป มโนทัศน์เรื่องการเดินทางข้ามเวลา (time travel) กลายเป็นหัวข้อที่มีการถกเถียงอย่างจริงจังทั้งในทางวิทยาศาสตร์และปรัชญา ทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษ (special theory of relativity) ของอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ (Albert Einstein) แสดงถึงรูปแบบหนึ่งของการเดินทางข้ามเวลาไปสู่อนาคตโดยการเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง อันเป็นผลให้เวลาของผู้เดินทางเดินช้าลง (หรือที่เรียกว่า time dilation effect) ดังตัวอย่างปฏิทรรศน์คู่แฝด (twin paradox) ที่แฝดคนหนึ่งเดินทางออกไปในอวกาศด้วยจรวดความเร็วสูงและกลับมายังโลก โดยอาจใช้เวลาในการเดินทางทั้งหมดเพียง 1 ปี แต่กลับพบว่าฝาแฝดของตนที่อยู่บนโลกมีอายุมากขึ้นถึง 10 ปี เป็นต้น กระทั่งในปี ค.ศ.1949 คูร์ท เกอเดิล (Kurt Gödel) ได้ค้นพบรูปแบบของกาล-อวกาศ (space-time) ในกรอบของทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป (general theory of relativity) ที่จะทำให้สามารถเดินทางกลับไปสู่อดีตได้ นี่เป็นความหมายของการเดินทางข้ามเวลาที่เราจะพิจารณากันในที่นี้ และเป็นประเด็นที่มีนัยสำคัญและได้รับการถกเถียงวิพากษ์วิจารณ์อย่างกว้างขวางในปัจจุบัน


1. ความเป็นไปได้ของการเดินทางข้ามเวลา​

[FONT=&quot] เมื่อเรากล่าวว่าการเดินทางข้ามเวลา (ในความหมายของการเดินทางกลับไปสู่อดีต) [/FONT] [FONT=&quot]“เป็นไปได้” สิ่งที่ต้องแยกแยะให้ชัดเจนในเบื้องต้นคือเรากำลังพูดถึงความเป็นไปได้ในความหมายระดับใด เรากำลังพูดในระดับความเป็นไปได้ในทางตรรกะ (logical possibility) ในแง่ที่เป็นมโนทัศน์ที่ไม่มีความขัดแย้งกันในตัวเอง ซึ่งถือเป็นพื้นฐานสำหรับความเป็นไปได้ในระดับอื่นๆ หรือพูดถึงความเป็นไปได้ในทางวิทยาศาสตร์ (scientific possibility) ในแง่ที่สอดคล้องกับทฤษฎีฟิสิกส์ ซึ่งเป็นที่ยอมรับกันอยู่ในปัจจุบัน หรือพูดถึงความเป็นไปได้ในทางเทคโนโลยี (technological possibility) ในแง่ที่สามารถทำให้เกิดขึ้นจริงได้

เกอเดิล (Gödel, 1949) ได้แสดงถึงความเป็นไปได้ทางวิทยาศาสตร์ของการเดินทางข้ามเวลา โดยวางอยู่บนสมมติฐานบางอย่างเกี่ยวกับโครงสร้างของจักรวาล นั่นคือ หากจักรวาลโดยรวมกำลังหมุนรอบตัวเองอยู่ จะมีโครงสร้างกาล-อวกาศ (space-time structure) รูปแบบหนึ่งที่สอดคล้องกับทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป รูปแบบดังกล่าวมีลักษณะซึ่งเรียกว่า closed time-like curves (CTC) ที่จะทำให้เราสามารถเดินทางด้วยยานอวกาศออกไปสู่อวกาศในระยะไกลและวนกลับมายังโลก ซึ่งเราจะพบว่าเป็นช่วงเวลาในอดีตก่อนที่เราจะออกเดินทางตั้งแต่ทีแรกเสียอีก ในจักรวาลที่มีลักษณะเช่นนั้น การเดินทางกลับไปสู่ช่วงเวลาใดๆ ของอดีต ปัจจุบัน และอนาคต มีความเป็นไปได้ที่ไม่แตกต่างไปจากการเดินทางไปสู่ตำแหน่งอื่นๆ ในอวกาศที่อยู่ห่างไกลออกไป (Gödel, 1949: 560) เพื่อความเข้าใจที่ชัดเจนมากขึ้น ขอให้พิจารณาภาพด้านล่างนี้[/FONT]​

​

ภาพ “จักรวาลแบบเกอเดิล” จาก Quentin and Oaklander (1995: 204)​

[FONT=&quot] จากภาพข้างต้น เส้นแกนกลางของทรงกระบอกบ่งบอกถึงกรอบเวลาที่อ้างอิงบนโลก นับตั้งแต่ปี ค.ศ.1990 [/FONT] [FONT=&quot] – 1994 ยานอวกาศออกเดินทางจากโลกเมื่อปี ค.ศ.1992 จนพ้นไปจากแกนกลางของทรงกระบอก และค่อยๆ เดินทางย้อนกลับมายังโลกอีกครั้ง แม้ว่าในขณะบินด้วยยานอวกาศ เวลาของนักบินยังคงดำเนินไปตามปกติ เขายังคงมีอายุมากขึ้นตามระยะเวลาที่อยู่บนยาน แต่เขาจะพบว่าเวลาบนโลกที่จรวดเดินทางไปถึงนั้นคือปี ค.ศ.1990 ซึ่งเป็นช่วงเวลาในอดีตก่อนที่จะออกเดินทางตั้งแต่ต้น

นับตั้งแต่การค้นพบของเกอเดิลเป็นต้นมา การศึกษาปัญหาการเดินทางข้ามเวลาแบ่งได้เป็น 3 แนวทางหลัก แนวทางแรกเป็นการค้นหาโครงสร้างกาล-อวกาศ (space-time structure) ที่มีลักษณะแบบ CTCs นอกเหนือจากแบบของเกอเดิล ทั้งนี้เนื่องจากหลักฐานทางจักรวาลวิทยาในปัจจุบันบ่งชี้ว่าแม้แต่ละกาแล็คซี่จะหมุนอยู่ก็ตาม แต่จักรวาลโดยรวมไม่น่าจะกำลังหมุนรอบตัวเองอยู่ในลักษณะที่เกอเดิลเสนอไว้ จึงมีความพยายามที่จะหา CTCs รูปแบบอื่นที่สอดคล้องกับสภาพของจักรวาลที่เป็นจริงตามที่เราสามารถสังเกตได้ เช่น “รูหนอน” (wormhole) ที่เป็นเสมือนทางลัดที่เชื่อมระหว่างตำแหน่งในอวกาศ 2 ตำแหน่งที่อยู่ห่างไกลกัน และเชื่อกันว่าอาจเป็นทางเชื่อมระหว่างช่วงเวลาที่แตกต่างกันได้ด้วยเช่นกัน (โปรดดู Davies, 2001 และ Gott, 2002) โดยส่วนนี้จะเป็นงานวิจัยทางด้านฟิสิกส์ภาคทฤษฎี (theoretical physics) เป็นหลัก

แนวทางที่สองเป็นการวิเคราะห์ประเด็นทางความหมาย (semantic issue) ของมโนทัศน์อื่นที่เกี่ยวข้อง (เช่น เวลา สาเหตุ และการเดินทาง) ว่าจะยังคงเข้าใจได้ในแบบเดิมหรือไม่ในบริบทที่มีการเดินทางข้ามเวลาเข้ามาเกี่ยวข้อง กล่าวอีกนัยหนึ่งคือถ้าการเดินทางข้ามเวลาเป็นไปได้ จะส่งผลทำให้ต้องมีการปรับเปลี่ยนความหมาย (shift in the meanings) ของมโนทัศน์อื่นๆ ที่มีการถกเถียงกันอยู่แล้วในทางปรัชญาหรือไม่อย่างไร อย่างไรก็ตาม ยังคงมีข้อกังขาถึงนัยสำคัญของแนวทางการวิเคราะห์นี้ เนื่องจากคำถามว่าการเดินทางข้ามเวลาเป็นไปได้หรือไม่นั้น ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าจะต้องมีการปรับเปลี่ยนความหมายของมโนทัศน์ที่เกี่ยวข้องด้วยหรือไม่

ส่วนแนวทางสุดท้ายเป็นข้อถกเถียงเกี่ยวกับปัญหาจากปฏิทรรศน์ของการเดินทางข้ามเวลาทั้งจากฟิสิกส์และปรัชญา รวมถึงนัยสำคัญของปฏิทรรศน์ดังกล่าวต่อการปฏิเสธการมีโครงสร้างกาล-อวกาศที่ทำให้เกิด CTCs สำหรับใช้ในการเดินทางข้ามเวลา กล่าวคือ ปฏิทรรศน์ต่างๆ จะทำให้เราต้องสรุปว่าการเดินทางข้ามเวลาเป็นไปไม่ได้หรือไม่ และนั่นจะเป็นสิ่งบ่งชี้ว่ารูปแบบกาลอวกาศบางรูปแบบที่ทำให้เกิดการเดินทางข้ามเวลาได้นั้น เป็นสิ่งที่ไม่ได้มีอยู่จริงด้วยหรือไม่ เพราะแม้เราอาจจะมีเหตุผลที่ทำให้เชื่อได้ว่า การเดินทางข้ามเวลาจะไม่เกิดขึ้นในโลกที่เป็นอยู่ (the actual world) แต่นี่ก็ยังไม่อาจใช้เป็นข้อสรุปที่เด็ดขาดได้ว่าเราไม่ได้กำลังอยู่ในจักรวาลแบบที่เกอเดิลได้บรรยายไว้ เพราะเป็นไปได้ว่าการเดินทางข้ามเวลาในจักรวาลเช่นนั้น จำเป็นต้องใช้พลังงานมหาศาลจนกระทั่งไม่อาจเป็นไปได้ในทางเทคโนโลยี (Horwich, 1987)

ในที่นี้ เราจะพิจารณาถึงปฏิทรรศน์ของการเดินทางข้ามเวลาที่มีการถกเถียงในงานทาง ปรัชญาเป็นหลัก เพราะแม้ข้อพิสูจน์จากทฤษฎีสัมพัทธภาพข้างต้นจะแสดงถึงความเป็นไปได้ในทาง วิทยาศาสตร์ แต่ปัญหาสำคัญอย่างหนึ่งในทางปรัชญาก็คือเราจะอธิบายมโนทัศน์เรื่องการเดิน ทางข้ามเวลาให้มีความสอดคล้องกันในทางตรรกะได้อย่างไร ในเบื้องต้นจะเป็นการสรุปถึงข้อโต้แย้งพื้นฐานทางตรรกะที่มีต่อมโนทัศน์ เรื่องการเดินทางข้ามเวลาว่ามีความบกพร่องอย่างไร เพื่อนำไปสู่ปฏิทรรศน์ของการเดินทางข้ามเวลา ซึ่งยังคงเป็นปัญหาที่ถกเถียงกันอยู่ในปัจจุบัน

[/FONT]
2. ข้อโต้แย้งทางตรรกะต่อการเดินทางข้ามเวลา

[FONT=&quot] โดยทั่วไป ข้อโต้แย้งต่อความเป็นไปได้ทางตรรกะของการเดินทางข้ามเวลา จะอยู่ในรูปของการอ้างเหตุผลทางอ้อม ([/FONT][FONT=&quot]indirect argument หรือที่เรียกว่า reductio ad absurdum) โดยเริ่มจากการสมมติให้การเดินทางข้ามเวลาเป็นไปได้ จากนั้นจึงพิจารณานัยที่ตามมา หากเกิดความขัดแย้งในตัวเอง (self-contradiction) นั่นก็จะเป็นเหตุผลที่ย้อนกลับไปแย้งข้อที่สมมติไว้ว่าไม่ถูกต้อง ตัวอย่างเช่นหากการเดินทางข้ามเวลาเป็นไปได้ เราจะกล่าวได้ว่าห้านาทีจากนี้ไป เราจะไปอยู่ที่อีกหนึ่งร้อยปีให้หลัง นั่นหมายความว่าเวลา ณ จุดหมายปลายทางที่ไปถึง จะแตกต่างไปจากเวลาที่ใช้ในการเดินทาง และย่อมจะเป็นความขัดแย้งในตัวเองอย่างชัดเจนในการบอกว่าเราจะเดินทางข้ามช่วงเวลาหนึ่ง โดยที่ที่ไปถึงนั้นอยู่ ณ จุดของเวลาที่นานไปกว่าช่วงเวลาที่เราใช้ในการเดินทาง [/FONT]​

[FONT=&quot] อย่างไรก็ตาม ข้อโต้แย้งนี้ไม่สมเหตุสมผล เนื่องจากเราสามารถเข้าใจได้ว่าช่วงเวลาที่แตกต่างกันเป็นการนับเวลาที่ขึ้นอยู่กับกรอบการอ้างอิงที่ต่างกัน ดังที่ทฤษฎีสัมพัทธภาพได้แสดงให้เห็นแล้วว่าเวลาในแต่ละกรอบการอ้างอิงไม่จำเป็นต้องสอดคล้องกันเสมอไป เวลาที่นักเดินทางใช้ในการเดินทางข้ามเวลาเป็นเวลาที่วัดจากกรอบการอ้างอิงของนักเดินทางเอง ในขณะที่เวลาที่นักเดินทางก้าวข้ามไปถึงนั้นเป็นเวลาที่ขึ้นอยู่กับกรอบการอ้างอิงของโลก ดังนั้น จึงไม่ใช่สิ่งที่ขัดแย้งในตัวเองที่นักเดินทางจะใช้เวลาที่นับในกรอบการอ้างอิงของตนเพียงห้านาทีเพื่อก้าวข้ามเวลาบนโลกไปร้อยปี

ข้อโต้แย้งทางตรรกะอีกแบบหนึ่งคือปัญหาเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงอดีต ([/FONT][FONT=&quot]changing the past) บางคนอาจมีความเข้าใจที่ไม่ถูกต้องนักว่าถ้าการเดินทางข้ามเวลาเป็นไปได้ จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอดีต ซึ่งเป็นสิ่งที่ขัดแย้งในตัวเอง ทั้งนี้เพราะอดีตเป็นสิ่งที่ได้เกิดขึ้นแล้ว จึงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เราไม่สามารถกลับไปสู่อดีตในความหมายของการกลับไปอยู่ในยุคสมัยที่ได้ผ่านพ้นไปแล้วได้ เช่น เราไม่สามารถกลับไปสู่อดีตยุคอียิปต์โบราณและช่วยชาวอียิปต์สร้างปิรามิดได้ เพราะปิรามิดเหล่าน[FONT=&quot]ั้น[/FONT]ได้ถูกสร้างขึ้นเรียบร้อยแล้วในขณะที่เราไม่ได้อยู่ที่นั่น การเดินทางข้ามเวลาจะทำให้เกิดความขัดแย้งในตัวเอง กล่าวคือจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอดีตจากเดิมที่ไม่มีเราช่วยสร้างปิรามิด มาเป็นอดีตที่มีเราช่วยสร้างปิรามิด ซึ่งเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ทางตรรกะ นั่นคือ เราอยู่ที่นั่นและเราไม่ได้อยู่ที่นั่น เราได้ช่วยสร้างปิรามิดและเราไม่ได้ช่วยสร้างปิรามิด และนี่จึงทำให้การเดินทางข้ามเวลาเป็นไปไม่ได้ (Hospers, 1988: 136)[/FONT]​

แน่นอนว่า ความคิดเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงอดีตข้างต้นเป็นสิ่งที่ขัดแย้งในตัวเองอย่างชัดเจน แต่ประเด็นสำคัญอยู่ที่ว่าการเดินทางข้ามเวลาไม่ได้นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงอดีต หากการเดินทางข้ามเวลาเกิดขึ้นจริง นั่นเพียงแต่แสดงให้เห็นว่าเหตุการณ์ในอดีตที่เกิดขึ้นนั้นได้รับอิทธิพลจากเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นภายหลัง เช่น หากเราได้กลับไปในยุคอียิปต์โบราณจริง เราก็ได้อยู่ที่นั่นมาแล้วตั้งแต่ต้น และหากเราได้ช่วยสร้างปิรามิดในตอนที่ได้กลับไป เราก็ได้ช่วยสร้างปิราม[FONT=&quot]ิดเหล่านั้นตั้งแต่ทีแรกที่ชาวอียิปต์ได้สร้างขึ้นมา ในกรณีเช่นนี้ การเดินทางข้ามเวลาไม่ได้ทำให้อดีตเกิดการเปลี่ยนแปลง แต่ควรเข้าใจเสียใหม่ว่า การเดินทางข้ามเวลาสามารถมีอิทธิพลต่ออดีต ([/FONT]influencing the past) ซึ่งไม่ได้เป็นความขัดแย้งทางตรรกะแต่อย่างใด (โปรดดู Horwich, 1975 และ Harrison, 1995)


3. ปฏิทรรศน์ของการเดินทางข้ามเวลา​

[FONT=&quot] โดยทั่วไป [/FONT] [FONT=&quot] “ปฏิทรรศน์” ในทางปรัชญา เกี่ยวข้องกับการเสนอความคิดหรือข้ออ้างเหตุผลที่สมเหตุสมผล แต่นำมาซึ่งข้อสรุปที่ขัดแย้งกับสิ่งที่ยอมรับกันอยู่โดยทั่วไป ดังเช่นปฏิทรรศน์ของซีโนในเรื่องอคิลลิสวิ่งแข่งกับเต่า ที่อ้างเหตุผลว่าถ้าอคิลลิสต่อให้เต่าเริ่มต้นวิ่งนำหน้าไปก่อน ทุกครั้งที่อคิลลิสพยามยามวิ่งไปถึงจุดที่เต่าอยู่ เต่าก็จะเคลื่อนที่ไปจากจุดนั้นแล้ว ดังนั้นจึงสรุปว่าอคิลลิสจะไม่มีทางวิ่งไล่ทันเต่าได้ ซึ่งขัดแย้งกับสามัญสำนึกและประสบการณ์ของเรา ในกรณีของการเดินทางข้ามเวลา ปัญหาปฏิทรรศน์ที่มีการถกเถียงกันอย่างมากแบ่งได้เป็น 2 รูปแบบหลัก คือ 1) ปฏิทรรศน์คุณปู่ และ 2) ปฏิทรรศน์ความรู้
[/FONT]
3.1 ปฏิทรรศน์คุณปู่​

[FONT=&quot] ชื่อเรียก [/FONT] [FONT=&quot] “ปฏิทรรศน์คุณปู่” (Grandfather Paradox) ซึ่งกลายเป็นชื่อที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดีในข้อถกเถียงเกี่ยวกับปัญหาการเดินทางข้ามเวลาทั้งในทางฟิสิกส์และปรัชญา อาจสืบย้อนกลับไปได้ถึงจดหมายฉบับหนึ่งที่ส่งถึงบรรณาธิการของ Astounding Stories ในปี 1933 ที่เขียนมาเสนอว่าวิธีที่จะพิสูจน์ว่าการเดินทางข้ามเวลาเป็นไปไม่ได้ จดหมายดังกล่าวมีเนื้อหาถึงสถานการณ์ที่นักเดินทางข้ามเวลาย้อนเวลากลับไปฆ่าปู่ของตนเองก่อนที่ปู่จะให้กำเนิดพ่อของเขา แต่ทั้งนี้ปฏิทรรศน์คุณปู่ยังกินความถึงรูปแบบของสถานการณ์อื่นๆ ที่นักเดินทางข้ามเวลาเดินทางย้อนกลับไปในอดีตเพื่อทำบางสิ่งที่จะส่งผลให้เกิดความขัดแย้งกับความเป็นจริงที่ได้เกิดขึ้นแล้ว เช่น การฆ่าตัวเองในอดีต การทำลายยานพาหนะที่ใช้ข้ามเวลา เป็นต้น

ความสำเร็จของการกระทำเหล่านี้จะมีผล (effect) ที่ทำให้ผู้ที่เดินทางข้ามเวลาไม่สามารถดำรงอยู่ได้ (ก่อนการเดินทางข้ามเวลา) ซึ่งเป็นการขัดแย้งกับลำดับของสาเหตุ (cause) ตั้งแต่ต้น กล่าวคือ นักเดินทางข้ามเวลาจะต้องดำรงอยู่ (ก่อนการเดินทางข้ามเวลา) จึงจะสามารถย้อนเวลากลับไปเพื่อกระทำการดังกล่าวนั้นได้ ตัวอย่างเช่นถ้านักเดินทางข้ามเวลาย้อนเวลากลับไปฆ่าปู่ได้ เขาก็จะไม่มีอยู่และไม่อาจเดินทางย้อนเวลาได้ ถ้าเขาไม่ได้เดินทางย้อนเวลา ปู่ย่อมไม่ถูกฆ่า และเขาจะเกิดมาเพื่อย้อนเวลากลับไปฆ่าปู่ แต่ถ้าเขาฆ่าปู่ได้ เขาก็จะไม่มีอยู่ ..... และเป็นเช่นนี้ต่อไปไม่รู้จบ

บทความคลาสสิคที่ได้วิเคราะห์และแก้ปัญหาปฏิทรรศน์ของการเดินทางข้ามเวลาในรูปแบบนี้ คือ “The Paradoxes of Time Travel” ของ ลูอิส (Lewis, 1976) โดยลูอิสชี้ให้เห็นว่าข้อโต้แย้งที่เป็นไปได้ที่จะแสดงว่าการเดินทางข้าม เวลาเป็นไปไม่ได้ในทางตรรกะไม่ได้อยู่ที่คำถามที่ว่านักเดินทางข้ามเวลาทำ หรือไม่ได้ทำอะไร (ซึ่งนี่เป็นกรณีของข้อโต้แย้งเรื่องการเปลี่ยนแปลงอดีตที่เราได้พิจารณาไป ก่อนหน้านี้) แต่อยู่ที่คำถามที่ว่าเขาสามารถทำอะไรได้บ้าง (Lewis, 1976: 149) กล่าวคือ หากนักเดินทางข้ามเวลายังคงสามารถที่จะทำสิ่งต่างๆ ตามที่เขาสามารถทำได้ในเวลาปกติแล้ว เขาก็น่าจะยังคงสามารถเปลี่ยนแปลงอดีตได้ แม้ว่าในความเป็นจริงเขาจะไม่ได้ทำก็ตาม ลูอิสยกตัวอย่างหลานชายที่เกลียดปู่ผู้เป็นพ่อค้าอาวุธซึ่งเสียชีวิตไปตั้งแต่หลานยังเป็นเด็ก ความเป็นไปได้ของการเดินทางข้ามเวลา จะทำให้หลานชายสามารถกลับไปในอดีตเพื่อฆ่าปู่ได้ แม้ว่าในความเป็นจริงเขาจะไม่ได้ฆ่าปู่ก็ตาม แต่การเดินทางข้ามเวลาก็ยังคงทำให้เกิดความขัดแย้งทางตรรกะของการที่ “หลานชายไม่ได้ฆ่าปู่แต่เขาสามารถทำได้” (เมื่อพิจารณาจากสภาพการณ์โดยปกติที่ใครๆ ก็ย่อมทำเช่นนั้นได้) ซึ่งขัดแย้งกับการที่ “หลายชายไม่ได้ฆ่าปู่และเขาไม่สามารถทำได้” (เพราะเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ในทางตรรกะที่จะเปลี่ยนแปลงอดีต) (Lewis, 1976: 150)

ลูอิสเสนอทางแก้ปัญหาข้างต้นด้วยการแสดงให้เห็นว่าข้อสรุปทั้งสองข้อนี้สามารถเป็นจริงได้พร้อมกัน เนื่องจากคำว่า “สามารถ” เป็นคำที่มีความหมายคลุมเครือ และทำให้ตีความได้ทั้งสองนัยดังเช่นข้อสรุปทั้งสองแบบข้างต้น แต่นั่นก็ไม่ได้แสดงว่ามีความขัดแย้งกันในทางตรรกะแต่อย่างใด กล่าวคือ การกล่าวว่าบางสิ่งสามารถเกิดขึ้นได้ หมายความว่าการเกิดขึ้นของสิ่งนั้นมีความเป็นไปได้ร่วมกันกับ (compossible with) ข้อเท็จจริงบางอย่าง ซึ่งข้อเท็จจริงเหล่านั้นถูกกำหนดจากบริบทแวดล้อม การที่หลานชายสามารถฆ่าปู่ได้นั้น ก็เป็นไปได้ร่วมกันกับข้อเท็จจริงชุดหนึ่ง (ที่พิจารณาจากปัจจัยทั่วๆ ไป เช่น การมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง การมีแรงจูงใจ การมีอาวุธและความสามารถเพียงพอที่จะกระทำการนั้น เป็นต้น) ในขณะที่การที่หลานชายไม่สามารถฆ่าปู่ได้ ก็เป็นไปได้ร่วมกันกับข้อเท็จจริงอีกชุดหนึ่งที่ครอบคลุมกว่า นั่นก็คือ ข้อเท็จจริงที่ว่าปู่ของเขาไม่ได้ถูกฆ่าตาย (รวมถึงข้อเท็จจริงที่ว่าปู่ได้ให้กำเนิดพ่อของเขา) ในแง่นี้ หลานชายจึงสามารถและไม่สามารถฆ่าปู่ของเขาได้ แต่ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับการกำหนดขอบเขตของข้อเท็จจริงที่แตกต่างกัน เราจำเป็นต้องเลือกขอบเขตของข้อเท็จจริงที่จะใช้พิจารณาในการบอกว่าหลานชายสามารถฆ่าปู่ได้หรือไม่ แต่เราไม่สามารถบอกได้ในคราวเดียวกัน (หรือจากข้อเท็จจริงชุดเดียวกัน) ว่าหลานชายสามารถและไม่สามารถฆ่าปู่ของเขาได้ ด้วยเหตุนี้ การเดินทางข้ามเวลาจึงไม่ได้มีผลที่นำไปสู่ความขัดแย้งทางตรรกะแต่อย่างใด (Lewis, 1976: 150-151)

อย่างไรก็ตาม แม้ข้อเสนอข้างต้นจะแสดงถึงความเป็นไปได้ทางตรรกะของการเดินทางข้ามเวลา แต่ ฮอร์วิช (Horwich, 1987) ชี้ให้เห็นว่าแม้ว่าจะไม่มีความขัดแย้งทางตรรกะใดๆ ก็ตาม แต่เราก็อาจมีเหตุผลเชิงประจักษ์ในการที่จะสรุปได้ว่าการเดินทางข้ามเวลาจะไม่สามารถเกิดขึ้นได้จริง ฮอร์วิชให้เหตุผลว่าความพยายามครั้งแล้วครั้งเล่าของนักเดินทางข้ามเวลาที่จะก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่เป็นปฏิทรรศน์ (เช่นความพยายามของหลานชายที่จะฆ่าปู่ของตนเอง) ก่อให้เกิดชุดของเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ เช่น ความล้มเหลวอย่างต่อเนื่องซ้ำแล้วซ้ำเล่าในรูปของการเปลี่ยนใจอย่างกะทันหัน การยิงพลาดเป้า การลื่นหกล้ม ฯลฯ

ประเด็นสำคัญของฮอร์วิชอยู่ที่ว่าเนื่องจากความสำเร็จในการพยายามที่จะก่อ ให้เกิดผลลัพธ์ที่เป็นปฏิทรรศน์จะทำให้เกิดความขัดแย้งในตัวเองขึ้น (นั่นคือ นักเดินทางจะทั้งมีอยู่และไม่มีอยู่) แต่ไม่มีโลกที่เป็นไปได้ใดๆ ที่จะมีความขัดแย้งในตัวเองได้ ดังนั้น เราจึงรู้ได้ว่าความพยายามเหล่านั้นจะไม่มีวันทำได้สำเร็จ แม้ความพยายามเหล่านั้นจะเป็นการกระทำพฤติกรรมต่างๆ ที่ปกติเราสามารถกระทำได้อย่างง่ายดายก็ตาม (เช่น การเหนี่ยวไกปืนเพื่อฆ่าปู่ของหลานชายในระยะประชิด) แม้โดยทั่วไปความพยายามกระทำการใดๆ อาจล้มเหลวได้ด้วยเหตุผลต่างๆ แต่ความพยายามอย่างไม่มีที่สิ้นสุด (เช่น ในกรณีที่หลานชายยังคงพยายามฆ่าปู่ของตนเองอย่างไม่ลดละ) จะก่อให้เกิดสถานการณ์ที่เป็นความบังเอิญ (coincidences) มากมายที่มาขัดขวางการกระทำเหล่านั้น และด้วยประสบการณ์เชิงประจักษ์ของเราที่ว่าความบังเอิญมากมายขนาดนั้นไม่น่าเป็นไปได้ เราจึงมีเหตุผลที่ดีที่จะเชื่อว่าความล้มเหลวที่ต่อเนื่องเช่นนั้น เป็นสิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้อย่างสูง (highly improbable) (Horwich, 1987: 122)

ฮอร์วิช เห็นว่าความพยายามที่จะกระทำสิ่งที่เป็นปฏิทรรศน์ของของนักเดินทางข้ามเวลา (เช่น การฆ่าปู่ของตนเอง หรือการฆ่าตัวเองในอดีต) กับเหตุการณ์ต่างๆ ที่ทำให้ความพยายามดังกล่าวล้มเหลวอย่างต่อเนื่องเสมอนั้น ไม่ได้มีความเกี่ยวพันกันในเชิงสาเหตุ เพราะไม่มีเหตุการณ์ใดเป็นสาเหตุ (หรือผล) ของอีกเหตุการณ์หนึ่ง และทั้งสองเหตุการณ์ก็ไม่ได้มีสาเหตุร่วมเดียวกัน (common cause) (Horwich, 1995: 263) ดังนั้น การเกิดขึ้นมาคู่กันของเหตุการณ์สองแบบนี้จึงไม่น่าจะเป็นไปได้อย่างสูง และจากประสบการณ์ของเราต่อความไม่น่าจะเป็นไปได้ของความบังเอิญเช่นนี้ จึงทำให้สามารถอนุมานกลับไปได้ว่าการเดินทางข้ามเวลาซึ่งเป็นสิ่งที่นำมาสู่สถานการณ์ดังกล่าว จึงย่อมเป็นสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้อย่างสูงในโลกที่เป็นอยู่นี้ด้วยเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม สมิธ (Smith, 1997) โต้แย้งข้อเสนอข้างต้นของฮอร์วิชไว้ดังนี้ ข้อสรุปที่ว่าการเดินทางข้ามเวลาไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ วางอยู่บนฐานของการที่มีความบังเอิญต่างๆ ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ (improbable coincidences) ซึ่งไปละเมิดหลักการที่ฮอร์วิชเรียกว่า “Principle of V-Correlation” (PVC) โดยหลักการนี้มีอยู่ว่าคู่ของเหตุการณ์ใดๆ ก็ตาม จะมีการเชื่อมโยงกันด้วยการเป็นสาเหตุโดยตรงต่อกัน หรือไม่เช่นนั้นก็มีสาเหตุร่วมเดียวกัน เราไม่เคยสังเกตพบคู่ของเหตุการณ์ที่จะเชื่อมโยงกันด้วยเหตุการณ์ที่ตามมาภายหลัง กล่าวอีกนัยหนึ่งคือการรับหลักการดังกล่าวทำให้ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จะมีเหตุการณ์ใดๆ เชื่อมโยงกันด้วยผลร่วมอันเดียวกัน (common effect) ในกรณีตัวอย่างเรื่องปฏิทรรศน์คุณปู่ การพยายามฆ่าปู่ของตนเองกับสถานการณ์ที่เป็นความบังเอิญต่างๆ ที่เป็นตัวมาขัดขวางการกระทำนั้น (เช่น การที่ปืนขัดข้องกะทันหัน การยิงผิดเป้า การลื่นล้ม ฯลฯ) ดูเหมือนจะถูกเชื่อมโยงกันด้วยผลร่วมที่ตามมาทีหลังอันเดียวกัน นั่นคือ ความมีอยู่ของนักเดินทางข้ามเวลาภายหลังจากนี้ ซึ่งถือเป็นการละเมิดหลักการ PVC ดังกล่าว อันทำให้ฮอร์วิชเห็นว่าการเดินทางข้ามเวลาเป็นสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้

แต่สมิธแย้งว่าหลักการ PVC เป็นหลักการที่พูดถึงสิ่งที่เคยมีการสังเกตการณ์มาแล้วเท่านั้น การเกิดขึ้นของการเดินทางข้ามเวลาอาจก่อให้เกิดความบังเอิญที่ไม่น่าจะเป็น ไปได้ แต่การไม่มีความบังเอิญดังกล่าวมาจนถึงปัจจุบันไม่ได้ช่วยยืนยันอะไรเกี่ยว กับโอกาสที่จะไม่มีการเกิดขึ้นของการเดินทางข้ามเวลาในภายภาคหน้า นอกจากนี้ สมิธยังเห็นว่าข้อโต้แย้งจากความบังเอิญที่ไม่น่าจะเป็นไปได้เป็นเหตุผลที่มีข้อบกพร่องตั้งแต่ต้น เพราะในการที่จะทำให้เกิดผลที่เป็นความบังเอิญที่ไม่น่าจะเป็นได้อย่างสูงออกมานั้น จะต้องมีการนำเข้าความบังเอิญที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ในปริมาณที่สูงมากด้วยเช่นกัน นักเดินทางข้ามเวลาจะต้องมีชุดของความเชื่อที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ เช่น เชื่อว่าสามารถเปลี่ยนแปลงอดีตได้ เชื่อว่าถ้าฆ่าปู่สำเร[FONT=&quot]็จ[/FONT]แล้วปู่จะสามารถฟื้นคืนชีพได้ หรือจำไม่ได้ว่าคนที่พบนั้นคือปู่ของตนเอง ฯลฯ อย่างไรก็ตาม เราอาจมีข้อสงสัยต่อข้อโต้แย้งของสมิธได้ว่า 1) นักเดินทางข้ามเวลาทุกคนที่ต้องการก่อให้เกิดผลที่เป็นปฏิทรรศน์ ต้องมีความเชื่อที่ไม่น่าจะเป็นไปได้เช่นนั้นจริงหรือ 2) แม้จะยอมรับว่าต้องมีการนำบางสิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้เข้ามาก่อนเพื่อที่จะนำไปสู่ผลที่เป็นความบังเอิญที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่จำเป็นหรือไม่ที่ความไม่น่าจะเป็นไปได้ในส่วนแรกต้องมีปริมาณมากเท่ากับความไม่น่าจะเป็นไปได้ในส่วนหลัง (Richmond, 2003: 301[/FONT][FONT=&quot])[/FONT]

3.2 ปฏิทรรศน์ความรู้

ปฏิทรรศน์ของการเดินทางข้ามเวลาในรูปแบบที่สอง ซึ่งบางคนอาจเรียกชื่อตามตัวอย่างที่มักถูกหยิบยกขึ้นมาว่า “ปฏิทรรศน์ความรู้” (knowledge paradox) เป็นสถานการณ์ที่การเดินทางข้ามเวลาก่อให้เกิดมีบางสิ่งขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ หรือไม่อาจอธิบายที่มาได้ ตัวอย่างเช่น หากการเดินทางข้ามเวลาเป็นไปได้ นักเดินทางข้ามเวลาจะสามารถกลับไปในอดีตและให้ข้อมูลเกี่ยวกับวิธีการสร้างยานเวลา (time machine) กับตัวเองในอดีต ในกรณีเช่นนี้ ความรู้ดังกล่าวไม่ได้มาจากนักเดินทางข้ามเวลา เพราะเขาเพียงแต่จดจำความรู้นั้นจากอดีตที่ผ่านมา และตัวเขาในอดีตก็ได้ความรู้นั้นมาจากการพูดคุยกับนักเดินทางข้ามเวลาซึ่งเป็นตัวเขาเองในอนาคต เราจึงไม่อาจอธิบายได้ว่าความรู้ที่ว่านี้มีต้นกำเนิดมาได้อย่างไร หรือใครเป็นคนแรกที่ได้คิดขึ้น เพราะหากไม่มีผู้คิดค้นขึ้นมา ก็ไม่น่าจะเกิดการเดินทางข้ามเวลาได้ตั้งแต่ต้น

นอกจากนี้ รูปแบบของปฏิทรรศน์ความรู้ ยังครอบคลุมถึงกรณีของสถานการณ์ที่การเดินทางข้ามเวลาก่อให้เกิดบางสิ่งขึ้น มาในลักษณะที่ไม่ได้มีสาเหตุมาจากสิ่งอื่นนอกเหนือจากตัวมันเอง เช่น การที่นักเดินทางข้ามเวลาได้พบยานเวลาโดยบังเอิญ และใช้ยานเวลานั้นในเวลาต่อมาเพื่อย้อนกลับเอาไปทิ้งไว้ให้ตัวเองในอดีต ซึ่งนั่นทำให้ยานเวลาดังกล่าวไม่ได้ถูกสร้างขึ้น ณ ช่วงเวลาใดๆ เลย การเกิดมีขึ้นของยานเวลาเป็นสิ่งที่ขึ้นอยู่กับตัวมันเองอย่างสิ้นเชิง ในเรื่องสั้น All You Zombie ของโรเบิร์ต ไฮน์ไลน์ (Robert Heinlein) ได้เขียนถึงกรณีที่คล้ายกันนี้ หากแต่เปลี่ยนจากวัตถุกายภาพเป็นมนุษย์แทน โดยตัวเอกของเรื่องได้เดินทางย้อนเวลากลับไปกลับมาระหว่างอดีตกับปัจจุบัน จนในท้ายที่สุดค้นพบว่าตนเองเป็นทั้งพ่อและแม่ผู้ให้กำเนิดตนเองตั้งแต่ต้น (โปรดดู Harrison, 1979; Levin, 1980 และ Godfrey-Smith, 1980)

เราอาจกล่าวโดยรวมได้ว่า ปฏิทรรศน์ความรู้ในการเดินทางข้ามเวลาเป็นปัญหาที่เกี่ยวข้องกับการวนกลับมาเป็นสาเหตุของตัวเอง (causal loop) โดยไม่อาจอธิบายที่มาที่ไปหรือจุดเริ่มต้นได้ แม้ว่าจากตัวอย่างต่างๆ ข้างต้นจะนำมาซึ่งผลที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นได้ แต่นั่นก็ไม่ได้แสดงถึงความเป็นไปไม่ได้ทางตรรกะของการเดินทางข้ามเวลา เพราะไม่มีกรณีใดเลยที่เป็นความขัดแย้งในตัวเอง ลูอิสเองก็เห็นว่าการวนกลับเชิงสาเหตุดังกล่าว แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่แปลก แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ไม่อาจยอมรับได้ เพราะความแปลกที่ว่านี้ก็ไม่ได้มีความแตกต่างไปมากนักจากสิ่งซึ่งไม่สามารถอธิบายได้ที่เราคุ้นเคยกัน เช่น พระเจ้า บิ๊กแบง การมีอดีตที่ไม่สิ้นสุดของจักรวาล ที่ล้วนเป็นสิ่งซึ่งไม่มีสาเหตุและไม่อาจอธิบายได้ หากเรายอมรับว่าสิ่งเหล่านี้เป็นไปได้ การวนกลับเชิงสาเหตุที่อธิบายไม่ได้ของการเดินทางข้ามเวลาก็คงเป็นสิ่งซึ่งไม่ยากเกินไปที่จะยอมรับได้เช่นกัน (Lewis, 1976: 149)

ข้อโต้แย้ง ณ จุดนี้ อาจพิจารณาจากความเข้าใจเกี่ยวกับมโนทัศน์เรื่องการเป็นสาเหตุ (causation) ดังที่เมลเลอร์ (Mellor, 1998) เห็นว่าการเดินทางข้ามเวลาเกี่ยวพันกับเรื่องการเป็นสาเหตุแบบย้อนกลับ (backward causation) ซึ่งทำให้เกิดการวนกลับเชิงสาเหตุอย่างจำเป็น ข้อเสนอที่สำคัญของเมลเลอร์คือ สาเหตุ (cause) คือเหตุการณ์ที่เพิ่มความน่าจะเป็นของการเกิดผล (effect) แต่ในการวนกลับเชิงสาเหตุนั้น ทุกเหตุการณ์จะกลายเป็นหนึ่งในสาเหตุของตัวมันเอง และเนื่องจากผล (effect) ไม่อาจเพิ่มความน่าจะเป็นให้กับการเกิดขึ้นของสาเหตุได้ เหตุการณ์ใดๆ ในการการวนกลับเชิงสาเหตุจึงไม่อาจเพิ่มความน่าจะเป็นให้กับการเกิดขึ้นของเหตุการณ์นั้นๆ (ซึ่งเป็นสาเหตุของตัวมันเอง) ได้ การวนกลับเชิงสาเหตุจึงไม่อาจเกิดขึ้นได้ ด้วยเหตุนี้ การเดินทางข้ามเวลาจึงเป็นไปไม่ได้ด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตาม การเป็นสาเหตุยังเป็นมโนทัศน์ที่ถกเถียงกันอยู่ในทางปรัชญา และคงไม่อาจหาข้อสรุปได้โดยง่าย การใช้แนววิเคราะห์การเป็นสาเหตุในแบบข้างต้นเพื่อปฏิเสธความเป็นไปได้ของการเดินทางข้ามเวลาจึงไม่อาจถือเป็นข้อยุติได้เช่นกัน


4. การเดินทางข้ามเวลากับแนวคิดจักรวาลคู่ขนาน

นอกจากแนวทางการแก้ปัญหาปฏิทรรศน์ที่ได้อภิปรายไปข้างต้นแล้ว ยังมีข้อเสนอถึงทางออกของปฏิทรรศน์ด้วยการตีความมโนทัศน์เรื่องการเดินทางข้ามเวลาในความหมายใหม่ ในบทความ “The Quantum Physics of Time Travel” ด๊อยทช์และล็อควูด (Deutsch and Lockwood, 1994) ได้เสนอรูปแบบของการเดินทางข้ามเวลาบนพื้นฐานของการมีจักรวาลที่เป็นไปได้อื่นๆ โดยอาศัยการตีความหลายจักรวาลของกลศาสตร์ควอนตัม (many-universe interpretation of quantum mechanics) ที่เสนอขึ้นโดย Hugh Everett III ในปี ค.ศ.1957 เพื่อเป็นทางออกของปฏิทรรศน์ต่างๆ ของการเดินทางข้ามเวลา ตามความคิดนี้ นักเดินทางข้ามเวลาไม่ได้เดินทางกลับไปสู่อดีตของโลกที่ผ่านมาในจักรวาลของเขา แต่เป็นโลกในจักรวาลอื่นที่เป็นไปได้ ซึ่งมีอยู่คู่ขนานกันไปกับจักรวาลของนักเดินทาง ดังนั้น หากนักเดินทางข้ามเวลาพยายามฆ่าปู่ของตัวเอง (หรือถ้าจะให้ถูกแล้ว ควรบอกว่าเป็นปู่ของคนที่จะได้เติบโตขึ้นมาเป็นเหมือนเขาในจักรวาลนั้น หากว่าปู่คนนั้นไม่ได้ถูกฆ่าเสียก่อน) เขาย่อมจะสามารถทำได้โดยไม่เกิดความขัดแย้งในตัวเอง เพราะหากว่านักเดินทางทำได้สำเร็จ นั่นก็เพียงแต่ทำให้จักรวาลนั้นจะไม่มีคนที่เหมือนเขาเกิดขึ้นมาได้เท่านั้น ในกรณีของปฏิทรรศน์ความรู้ นักเดินทางข้ามเวลาก็เพียงแต่ทำให้เกิดมีสิ่งของหรือความรู้ใหม่ที่ไม่ สามารถอธิบายความมีอยู่ของสิ่งนั้นได้จากจักรวาลที่เขาเดินทางไปถึงเท่านั้น แต่การสร้างสรรค์ก็ยังคงมีอยู่จริงและสามารถอธิบายได้จากจักรวาลที่นักเดิน ทางได้เดินทางจากมา

แต่ปัญหาหนึ่งของข้อเสนอนี้คือหากนักเดินทางข้ามเวลายังคงสามารถเดินทางกลับไปกลับมาระหว่างจักรวาลต่างๆ และไปยังช่วงเวลาต่างๆ ในแต่ละจักรวาลนั้นๆ ได้ ปัญหาในรูปแบบปฏิทรรศน์คุณปู่และปฏิทรรศน์ความรู้ ก็จะยังคงมีอยู่เช่นเดิม ตัวอย่างเช่น นักเดินทางข้ามเวลาเดินทางจากจักรวาล A ไปยังปี ค.ศ. 1900 ของจักรวาล B เพื่อไปฆ่าปู่ของบุคคลที่จะเกิดขึ้นมาเป็นตัวเขาในจักรวาลนั้น แต่นักเดินทางข้ามเวลาเคยเดินทางไปยังช่วงเวลาหลังจาก ค.ศ.1900 ของจักรวาล B มาแล้วและรู้ว่าตัวเขาในจักรวาล B นั้นมีชีวิตอยู่ ซึ่งนี่ก็จะย้อนกลับไปที่ปัญหาที่เริ่มถกเถียงมาจากข้อเสนอของลูอิสอีกครั้ง ในแง่นี้ การที่เราจะใช้แนวคิดการมีจักรวาลคู่ขนาน เพื่อแก้ (หรือเลี่ยงปัญหา) ปฏิทรรศน์ต่างๆ ได้อย่างสมบูรณ์นั้น เราอาจต้องยอมรับว่าการเดินทางข้ามเวลาตามแนวคิดนี้ได้สร้างจักรวาล คู่ขนานขึ้นมาใหม่เสมอ และจึงมีจักรวาลต่างๆ มากมายพอๆ กับที่การเดินทางข้ามเวลาได้เกิดขึ้น และนักเดินทางข้ามเวลาไม่อาจย้อนกลับไปที่จักรวาลเดิมที่มีอยู่ก่อนหน้าได้ อันทำให้ไม่สามารถก่อผลที่เป็นปฏิทรรศน์ใดๆ ได้ แต่การเดินทางข้ามจักรวาลเช่นนี้ดูจะไม่ใช่การเดินทางข้ามเวลาในความหมายที่ เราเข้าใจหรือต้องการให้เป็น เนื่องจากจุดหมายปลายทางที่ไปถึงไม่ใช่ช่วงเวลาที่เป็นอนาคตหรืออดีตที่มี ความต่อเนื่องในเชิงสาเหตุกับช่วงเวลาปัจจุบันที่เป็นจุดเริ่มต้นของการออก เดินทาง (โปรดดู Abbruzzese, 2001)

อย่างไรก็ตาม ด๊อยทช์และล็อควูด เห็นว่าประเด็นถกเถียงเกี่ยวกับการให้คำนิยามที่แน่นอนของการเดินทางข้ามเวลาอาจไม่มีนัยสำคัญมากนัก เนื่องจากสิ่งที่ควรพิจารณาเป็นลำดับแรกน่าจะอยู่ที่ตัวความจริงของข้อเสนอที่มาจากทฤษฎีมากกว่า เพราะหากว่าภาพของจักรวาลที่หลากหลายเป็นสิ่งเกิดขึ้นตรงกับความเป็นจริงแล้ว นั่นย่อมแสดงว่าข้อโต้แย้งที่ผ่านมาของเรื่องการเดินทางข้ามเวลาล้วนวางอยู่บนรูปแบบของความเป็นจริงทางกายภาพที่ไม่ถูกต้อง (Deutsch and Lockwood, 1994: 56) กล่าวคือ หากรูปแบบการเดินทางข้ามเวลาบนฐานของการมีจักรวาลคู่ขนานที่อาศัยการตีความของกลศาสตร์ควอนตัม สามารถพิสูจน์ได้ว่าถูกต้องตรงกับความเป็นจริง (reality) ของโลกกายภาพที่เป็นอยู่ นั่นก็จะนำสู่เป็นประเด็นทางความหมาย (semantic issue) คือ เราต้องตัดสินใจว่าเราจะให้นิยามกับคำว่า “จักรวาล” “เวลา” “การเป็นสาเหตุ” “การเดินทางข้ามเวลา” ฯลฯ เปลี่ยนไปจากเดิมหรือไม่อย่างไร​

พรเทพ สหชัยรุ่งเรือง (ผู้เรียบเรียง)​

เอกสารอ้างอิง
<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"> <tbody><tr> <td valign="top" width="42">

·​

</td> <td> Abbruzzese, John. 2001. On Using the Multiverse to Avoid the Paradoxes of Time Travel. Analysis 61: 36-38.</td> </tr> <tr> <td valign="top" width="42">

·​

</td> <td> Davies, Paul. 2001. How to Build a Time Machine. London: Allen Lane, The Penguin Press.</td> </tr> <tr> <td valign="top" width="42">

·​

</td> <td> Deutsch, David and Michael Lockwood. 1994. The Quantum Physics of Time Travel. Scientific American 270: 50-56. </td> </tr> <tr> <td valign="top" width="42">

·​

</td> <td> Gödel, Kurt. 1949. A Remark about the Relationship between Relativity Theory and Idealistic Philosophy. In Paul Arthur Schilpp, ed. Albert Einstein: Philosopher-Scientist, pp. 557-562. La Salle, IL: Open Court.</td> </tr> <tr> <td valign="top" width="42">

·​

</td> <td> Godfrey-Smith, William. 1980. Travelling in Time. Analysis40: 72-73.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> Gott, J. Richard. 2002. Time Travel in Einstein’s Universe: The Physical Possibilities of Travel Through Time. London: Phoenix.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> Harrison, Jonathan. 1979. Analysis ‘Problem’ No. 18. Analysis39: 65-66.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> ----------. 1995. Dr Who and the Philosophers, or Time Travel for Beginners. In Essays on Metaphysics and the Theory of Knowledge: Volume I, pp. 342-365. Alershot: Averbury.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> Horwich, Paul. 1975. On Some Alleged Paradoxes of Time Travel. The Journal of Philosophy 72: 432-444.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> ---------. 1987. Asymmetries in Time. Cambridge, MA: The M.I.T. Press.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> ---------. 1995. Closed Causal Chains. In Steven F. Savitt, ed. Time’s Arrows Today: Recent Physical and Philosophical Work on the Direction of Time, pp. 259-267. Cambridge: Cambridge University Press.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> ---------. 1998. Time Travel. Routledge Encyclopedia of Philosophy 9: 417-419.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> Hospers, John. 1988. An introduction to Philosophical Analysis. Third edition. Englewood, New Jersey: Prentice Hall.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> Levin, Margarita R. 1980. Swords’ Points. Analysis 40: 69-70.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> Lewis, David. 1976. The Paradoxes of Time Travel. American Philosophical Quarterly 13: 145-152.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> Mellor, D. H. 1998. Real Time II. London: Routledge.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> Richmond, Alasdair. 2003. Recent Work on Time Travel. Philosophical Books 44: 297-309.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> Smith, Nicholas J. J. 1997. Bananas Enough for Time Travel. British Journal for Philosophy of Science 48: 363-389.</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42"> ·</td> <td> Smith, Quentin and L. Nathan Oaklander. 1995. An Introduction to Metaphysics. London: Routledge.</td> </tr> </tbody></table>

เอกสารค้นคว้าเพิ่มเติม
<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"> <tbody><tr> <td align="center" valign="top" width="42">

·​

</td> <td align="left"> Arntzenius, Frank and Tim Maudlin. 2005. Time Travel and Modern Physics. In Edward N. Zalta (ed.). The Stanford Encyclopedia of Philosophy. URL=<Time Travel and Modern Physics (Stanford Encyclopedia of Philosophy/Summer 2005 Edition)>. (พิจารณาข้อจำกัด (constraint) ในการเดินทางข้ามเวลาที่จำเป็นต้องมีเพื่อป้องกันการเกิดขึ้นของปฏิทรรศน์จากแง่มุมของฟิสิกส์สมัยใหม่)</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42">

·​

</td> <td align="left"> Earman, John. 1995. Recent Work on Time Travel. In Steven F. Savitt, ed. Time’s Arrows Today: Recent Physical and Philosophical Work on the Direction of Time, pp. 268-310. Cambridge: Cambridge University Press. (อภิปรายข้อถกเถียงต่างๆ เกี่ยวกับความเป็นไปได้ทางฟิสิกส์ของการเดินทางข้ามเวลา)</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42">

·​

</td> <td align="left"> Gödel, Kurt. 1949. An Example of n New Type of Cosmological Solution to Einstein’s Field Equations of Gravitation. Reviews of Modern Physics 21: 447-450. (เสนอการแก้สมการ field equation ของทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป ที่แสดงถึงกาลอวกาศที่มี closed time-like curve สำหรับการเดินทางข้ามเวลา) </td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42">

·​

</td> <td align="left"> Hawking, Stephen. 1992. Chronology Protection Conjecture. Physical Review D 46: 603-611. (เสนอว่ากฎทางฟิสิกส์จะป้องกันการเกิดขึ้นของ closed time-like curve)</td> </tr> <tr> <td align="center" valign="top" width="42">

·​

</td> <td align="left"> Nahin, Paul J. 1999. Time Machines: Time Travel in Physics, Metaphysics, and Science Fiction. Second edition. New York: Springer-Verlag. (รวบรวมข้อถกเถียงและเรื่องราวเกี่ยวกับความเป็นไปได้ของการเดินทางข้ามเวลา ทั้งจากงานทางปรัชญา วิทยาศาสตร์ ฟิสิกส์ รวมถึงจากนิยายวิทยาศาสตร์ ไว้อย่างครบถ้วน)</td> </tr> </tbody></table>

คำที่เกี่ยวข้อง

[FONT=&quot] ความเป็นสาเหตุ
[/FONT] [FONT=&quot] Causality[/FONT]​

​

</td></tr></tbody></table>

 

อ่านทฤษฏีจบซึ่งยาวและซับซ้อน
พอสรุปได้ว่า โอกาสที่จะกลับไปในอดีตแล้วไปเปลี่้ยนแปลงอดีต
คงเป็นไปไม่ได้ เพราะแค่หาอะไรที่เร็วกว่าแสงยังทำไม่ได้แล้วเรา
จะไปเปลี่ยนอดีตจึงยิ่งเป็นไปไม่ได้
และตรรกะที่ว่าถ้าเราเปลี่ยนอดีต ปัจจุบันก็จะถูกทำให้เปลี่ยนไปด้วย
ซึ่งมันขัดกับตรรกะที่เป็นจริง ดังนั้นทฤษฎีเดินทางข้ามเวลาอย่างมาก
ก็แค่ได้ไปดูอดีตเท่านั้น ไปเปลี่ยนอดีตไม่ได้

กฎของกรรมจึงยังคงอยู่ คำสอนของพระพุทธเจ้าจึงเป็นสัจจะธรรมไม่ใช่
แค่ทฤษฏีที่สมมุติตั้งขึ้นมาเท่านั้น