ธรรมไหน? ทำให้เนิ่นช้า

คุยกับมารหัวขนไม่รู้เรื่องอะ ยิ่งขนอ่อนๆแถมเห่อไปวันๆ ยิ่งลำบากใจอะ จะไปหาความละเอียดอะไรเท่าใครเหรอขนอ่อน ยังเที่ยวรอให้ใครมาบอกมาสอน มันเกินจากจินตนาการของสิ่งที่คิดว่าเป็นแล้ว สรุปให้ฟังนะคำว่านอกจากพระศาสดาไม่มีใครสอนได้ คือ เพียงแต่ระลึกก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร อันนี้เรื่องอาจิณไตย ไม่ต้องไปบอกเขา พูดอะไรออกไปก็คำเดียว และเป็นจริงเสมอกัน แต่ไม่ศักดิ์สิทธิ์เท่าเพราะว่าต่างกันฟ้ากับเหว ก่อนจากกันก็ขอมาคุยกับน้องณุหน่อย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้คุยกันอีก ไม่เหมือนมารหัวขนอ่อนที่เห่อไปวันๆ เห่ออะไรนะ อ้อ เห่อ หอย เอ้ย เห่อหยอย เออเดี้ยวพูดผิดอีกโดนฟ้องว่ากล่าวคำหยาบ 555 มันกระจอกจนเหลือคำจะกล่าว ไม่ต้องกลัวนะยังไงเราก็จะไม่เจอกันแน่นอน เหมือนกับนิวรณ์ปัญญานุ่ม จะแต่งชุดอะไร ใส่ผ้าสีอะไร มันก็ไม่ช่วย ถ้าบทสุดท้ายคือ ผ้าจะสีอะไร ทำเช่นไร แต่จิตคน ไม่เป็นไปตามธรรมก็ไร้ค่า ไม่จำเป็นต้องทำตามพุทธประเพณี แต่ถ้าคนเรามีจิตใจดีงามรักษาสัตย์ต่อธรรมที่ปรากฎ สีของเครื่องหมายจะไม่ใช่พุทธประเพณีแต่เป็นเครื่องรู้เป็นพุทธบริษัททุกๆคน แต่มันจะมีจริงไหม ก็พิสูจน์เอาเองเถอะ

 

สำเนียงเหมือนอ้ายทิดเคนเลยเนาะ..

จะเปลี่ยนชื่อทำไมบ่อยๆก็ไม่รู้..

เลิกฟุ้งหรือหยังล่ะ หรือฟุ้งเหมือนเดิม..

 

ลูกศิษย์ท่านธรรมชาติ กวนตีนทุกคน เลยเนาะ..

 

จะคุยกับน้องณุ น้องงาบ ก็คุยไปสิ จะดึงโพสต์เรามาทำไม..

อยากคุยกับเราก็บอก คิดถึงเราก็บอกมาดีๆ..

เราจะคุยด้วยดีๆ..

นะ ควาย นะ..

 

อนุโมทนา สาธุ กับท่านสุรีย์บุตรด้วย ที่ได้ร่วมทำบุญมา..

 

มารไม่มีบารมีไม่เกิด อันนี้น่าจะจริง..

แค่เริ่มต้นทำมารยังมาทักท้วงละ..

ซุปเปอร์เณรเจ้าปัญญาอิกคิวซัง ล่ะ เบื่อจริ๊งๆ..

 

จัด ชินบัญชร สักชุดใหญ่ปราบมารดีมั๊ยนะ..

กิเลสในใจสัตว์ น่าเบื่อจริงๆ..

 

ลองศึกษาที่นี่ดูก่อนนะครับ.. (โดยท่าน ธรรม-ชาติ, 16 ตุลาคม 2013)

https://palungjit.org/threads/ฝึก-กรรม-ฐาน-ด้วยภาษาที่เข้าใจง่าย.512443/

 

รอฟังอยู่..นะ

 

+++ อ้อ... ภาษาไม่ตรงกัน นั่นเอง ไม่เป็นไร
+++ สำหรับผม "ผู้ระลึก" คือ อัตตาจิต เป็น "สังขารจิต" นะ

+++ ตรงนี้ "ใช้ภาษาต่างกัน" ระบุถึง สติ = ระลึกรู้ (การกระทำของสังขาร)
+++ ส่วนของผม เป็น การระลึก = ถูกรู้ (รู้การกระทำของสังขาร)

+++ ตรงนี้พูดในจุดยืนของ "สังขารจิต" ก็จะเป็นเช่นนั้น

+++ ข้อนี้ "ภาษาเดียวกัน"
+++ ตรงนี้พูดในจุดยืนของ "วิสังขารจิต"

+++ ตรงนี้ เป็นมุมของ "สังขารจิต" ที่ต้องอาศัย "ระลึก"
+++ ส่วนของผม "ไม่ได้อาศัย การระลึก" ดังนั้น จึงเป็น คนละมุม
+++ อาการที่ "เป็น รู้อยู่แล้ว" จะเป็น "สิ่งที่พระป่าเรียกว่า ตาสติตาปัญญา"
+++ ภาษาต่างกันไป เป็นเรื่องธรรมดา

+++ คุณปราบ "ลองทำสัก 15 วินาที" ตรงนี้ดูนะ
+++ 1. กำหนด รู้ ตามที่เคย ทำตามปกติ
+++ 2. กำหนด รู้ ซ้ำ ทับไปอีกที
+++ 3. เป็น รู้ อยู่อย่างนั้น แล้ว กำหนด รู้ ซ้ำ ๆ ทับไปเรื่อย สัก 10 วินาที

+++ ตรงนี้เอง ที่ผมใช้คำว่า "การกำหนดถูกรู้"
+++ เมื่อ "เป็น" ตรงนี้ได้แล้ว ผมจึงใช้คำว่า "เป็นรู้"
+++ ตรงนี้เป็น จิตตานุปัสสนา ในส่วนของ กิริยาจิต
+++ เมื่อได้นิสัยแล้ว จะกลายเป็น "กิริยาจิตทุกชนิด ถูกรู้"
+++ และตรงนี้ จะเป็น "การอยู่คนละฝั่งกับ สังขาร/กิริยาจิต"
+++ ส่วน "ผู้กำหนดจิต/อัตตา" ยังไม่ใช่ตรงนี้นะ

+++ ลอง "เล่น" ดูสัก 15 วินาที ก็จะทราบได้เอง นะครับ

 

+++ ตีนหนักทุกรายด้วยนะ 555

 

+++ คำว่า "อณู" ของผมนั้น ไม่ได้ตั้งใจใช้ "มาตรวัดขนาด" ตามที่กล่าวมา
+++ ของผมใช้ตามคำศัพท์ของ พระพุทธองค์ ที่ว่า "ธรรมะของเรา เป็นอณู"

+++ ถ้าตามมาตรที่กล่าวมานั้น ตรง "อนุภาคอิสระ" น่าจะตรงกับ "ปรมาณู" นะ
+++ เพราะมันเป็น "อนุภาคเดี่ยว" ไร้องค์ประกอบอื่น

+++ ส่วนตรงคำว่า "ตัชชารี" นั้น เจออยู่ แต่ไม่รู้ว่า เรียกว่าอะไร
+++ และตรง "รถเรณู (ละอองรถ)" นั้น เจออาการคล้าย "ฝุ่น" ตามทางที่อณูเคลื่อนตัว
+++ มีอาการคล้าย "อณูลากฝุ่น" จริง ๆ ผมไม่เคยทราบว่า มีกล่าวในพระไตรปิฏกเหมือนกัน
+++ ตามดาราศาสตร์ มีอาการใกล้เคียงกับ "ดาวหาง ลากฝุ่นของมันเอง" ที่เกิดจาก ตัวมันเอง

+++ ตรงนี้แล... เป็นอาการนี้แหละ ต้อง "ขอบคุณมาก" มีในพระไตรปิฏก จริง ๆ ด้วย...

+++ ในบริเวณนี้ กลุ่มฝึก ในรุ่นแรก ๆ เคยฝึกผ่านมา
+++ ยังเคยพูดล้อเล่นกันอยู่ว่า น่าจะเป็นเรื่อง "ใบไม้นอกกำมือ"
+++ แต่พอ คุณปราบ ยกมา ตอนนี้ รู้แล้วว่า "เป็นใบไม้ในกำมือ" อยู่ดี

+++ ต้องขอบคุณมาก ที่ยกมา ทำให้ทราบว่า "สิ่งที่พวกเราฝึกผ่านมานั้น" มีกล่าวในพระไตรปิฏก อยู่แล้ว
+++ การฝึกในบริเวณนี้ ต้อง ดับ/สลาย อัตตา จน "เป็นรู้ ไร้ตัวดู" เท่านั้น
+++ เพราะสิ่งเหล่านี้ "มีอยู่ใน นิโรธสมาบัติ (ไร้ รูป/นาม)" มาก่อนหน้าแล้ว
+++ สิ่งเหล่านี้ "เป็นสภาวะธรรม ที่มีอยู่ นานมาแล้ว"
+++ ทุกสิ่ง "เคลื่อนตัวใน ความว่างแห่ง สภาวะรู้"
+++ สภาวะรู้เป็นภาชนะ ไม่ได้เคลื่อน (อสังคตะ)
+++ สภาวะต่าง ๆ ที่กล่าวมาเหล่านั้น เคลื่อนตัวเป็นนิจ (สังคตะ)

+++ มีกล่าวไว้ "จริง ๆ ซะด้วย" ขอบคุณมาก ๆ นะ

 

จิตตานุปัสนาผม ที่เข้าใจ ง่ายนิดเดียวครับ
คือ จิตมีอารมณ์ อย่างไร กำหนดรู้อันนั้น จนกว่า สติจะเกิดขึ้นเป็นอัตโนมัติ

พอสติเกิดขึ้นเป็นอัตโนมัติ มันก็ดับไป ก็กำหนดรู้ตามไปติดๆ
ผมทำแบบนี้ ในการกำหนดรู้ซ้อนๆกันไป



อันนี้กล่าวแบบสโลโมชั่นลงมาหน่อย
สติที่เกิดขึ้นระลึกได้ทันอารมณ์จิต
การปล่อยวางอารมณ์จะเกิดขึ้นทันที ทำให้ผัสสะที่กระทบเป็นผัสสะบริสุทธิ์
หลังจากนั้น อารมณ์ อื่นจะตามมาแทน
ยินดี จะแทรกมาตลอด ก็กำหนดรู้ยินดีต่อ

จนกว่า สติจะมีความไวพอ ในการ จดจำสภาวะยินดี ตามใกล้ทันความยินดีได้อย่าง ว่องไวขึ้น
แบบนี้ครับ ไปเรื่อยๆ

หลัก ที่ผมเข้าใจคือ

เจตนาทำ จนพ้นเจตนา
เจตนาทำ จนพ้นเจตนา
เจตนาทำ จนพ้นเจตนา
มันจะซ้อนไปเรื่อยๆ
จะเรียกอีกอย่างว่า ไวขึ้นเรื่อยๆ
ตาม ความไวของจิตที่เกิด-ดับ แสนโกฎขณะ ในชั่วคาบลมหายใจฮับ

 

ส่วนเรื่อง ปรมาณู เป็นค่าที่เล็กที่ สุด

บรรดาชื่อเหล่านั้น ชื่อว่า ปรมาณู เป็นส่วนแห่งอากาศ

(อนุภาคที่เล็กที่สุดซึ่งเห็นด้วยตาเนื้อไม่ได้ เห็นได้ด้วยทิพยจักษุ)

ง่ายๆว่าเห็นด้วย ตาทิพย์ ผมก็ยังมองว่า พวกปรมณู เป็น สุขุมรูป ที่ละเอียด

ยังอยู่ใน รูป นาม

แต่นิพพาน พ้น รูป นามไปแล้ว
จึงมองว่า ฟิสิก นิวเคลียส ยังเข้าไม่ถึง นิพพาน ครับ
ถือ ว่าเป็นความเข้าใจ ส่วนตัวละกันฮับ

 

+++ จากการ "กำหนด ตาม ลักษณะุภาษา" ที่ น้าปราบ กล่าวมา

+++ ภาษาตรงนี้ไม่เหมือนกัน ของผม ระหว่าง จิต/อารมณ์ ผมระบุเป็น ธรรมารมณ์ เป็น ธัมมานุปัสสนา ส่วน จิตตานุปัสสนานั้น
+++ การ "กำหนด (เจตนา ตกกระทบ)" มาจากภายนอก ที่ว่าง (เรียกอากาศก็ได้)
+++ จากนั้น "การกระทบ มากระทบ ตน" จึง รู้ตน (สติเกิด)
+++ กระบวนนี้ ผมเรียก "กำหนด - รู้" เมื่อเป็น "รู้" แล้ว
+++ พอกำหนดใหม่ อาการ กำหนดนั้น กลับ "ถูกรู้" (มาจากภายนอก)
+++ การ "กำหนด" ณ ตรงนี้ เป็น "กิริยาอาการ ที่ ถูกรู้" เป็น กิริยาจิต
+++ อากับกิริยาอาการ ทั้งหมด เป็นอาการ "กระเพื่อม วูป เข้ามา กระทบ ความเป็น ตน"
+++ ตรงนี้ เป็น "กิริยาอาการ ของจิต" ผมใช้คำว่า "กิริยาจิต"

+++ สั้น ๆ คือ "กำหนดจิต" "เกิดกิริยาจิต" "ตกกระทบ อัตตา" "ผลลัพธ์" = "สติเกิด"
+++ ตรงนี้ เป็น "อาการ กำหนดสติ" ที่ผมใช้ "ภาษา ตามกระบวนการขั้นตอน ความเป็นไป"
+++ น่าจะ เป็นการใช้ภาษา ที่ต่างกับ น้าปราบ
+++ ลักษณะการใช้ภาษาของผม จะ "เรียงตรง ๆ ตามอาการ"

+++ ตรงนี้ของน้าปราบ คล้าย "สติ คือ การกำหนดที่ ตกกระทบ แล้ว ดับไป" (วัตถุภายนอก)

+++ สำหรับผม ตรงนี้ ยังเป็นการ "กำหนดเฉย ๆ" แม้มีเจตนาทำให้เกิด "สติ" ก็ตาม
+++ ต่อเมื่อ "มันเข้ามา กระทบกับ ตน" เมื่อไร "สติ" จึงเกิดเป็น "ผลลัพธ์" ตามมา
+++ การกำหนด = เหตุ
+++ กิริยาที่ วิ่งเข้ามา = กิริยาจิต
+++ เข้ามากระทบตน = สติเกิด
+++ กิริยาจิต เมื่อเสร็จแล้ว = ดับไป
+++ แต่ผลลัพธ์ที่เกิด สติ = ยังอยู่ (ดำรงค์สติ)
+++ ปล่อยให้ ผลลัพธ์ ตั้งอยู่ = สติมั่น
+++ อยู่กับ ฝั่งของสติ = รู้ ธรรม (สภาวะธรรม) ที่เข้ามา ณ ขณะที่ กำหนดใหม่ (เฉพาะหน้า)
+++ การกำหนด ซ้ำ ๆ เข้ามา = ถูกรู้ ณ กิริยาอาการ ที่มาจาก ภายนอก

+++ ภาษา ที่ผมใช้นั้น เป็น "การระบุ ตามอาการ ณ ขณะที่สภาวะเกิด"
+++ ดังนั้น อาจไม่เหมือนกับ ภาษาที่ใช้กันโดยทั่วไป
+++ เพียงแต่ ภาษาที่ผมใช้นั้น เป็นภาษา ตามขั้นตอนของ การปฏิบัติ

+++ น้าปราบใช้ ภาษาว่า "ระลึก"
+++ ตรงนี้ ผมใช้ภาษาว่า "กำหนด"

+++ หลังจาก "สติ ดำรงค์ตัว ได้แล้ว"
+++ จึง "รู้ เท่าทัน ปัจจุบัณขนะ ทุก ขณะจิต"

+++ ตรงนี้ น้าปราบใช้ภาษา "ระลึก VS อารมณ์จิต"
+++ ของผม ใช้ภาษา "รู้อยู่แล้ว ณ ขณะ สิ่งตกกระทบ"

+++ ณ ตรงนี้ น้าปราบใช้ "อารมณ์ = สิ่งตกกระทบ"
+++ ภาษาผม ณ ตรงนี้ ใช้ "สิ่งตกกระทบ = สิ่งตกกระทบ"

+++ ภาษาของ น้าปราบ เรียก "การปล่อยวาง"
+++ ของผมเรียก "มันดับไปเอง"

+++ น้าปราบเรียก "ผัสสะบริสุทธิ์"
+++ ผมเรียก "รู้เฉย ๆ (ซื่อ ๆ)" (ตามผลที่เกิดขึ้น)
+++ เรียก "รู้บริสุทธิ์" หลังผัสสะดับไป ก็ได้

+++ วิธีใช้ภาษา ระหว่างผมกับน้าปราบ ใช้ วิธีการต่างกัน
+++ เป็นสิ่งที่ดี กับสาธารณะชน ที่ ตรงตามจริตใคร ก็ ไปตามนั้น

+++ ภาษาของผมตรงนี้ คือ

กำหนดทำ จนพ้นกำหนด
กำหนดทำ จนพ้นกำหนด
กำหนดทำ จนพ้นกำหนด
มันจะซ้อนไปเรื่อยๆ
จะเรียกอีกอย่างว่า ละเอียดและไว ขึ้นเรื่อย ๆ

+++ ของผมตรงนี้ "ทิ้งกองลม" ไปแล้ว
+++ ดังนั้น ผมจึง ระบุคำว่า "ละเอียด" เอาไว้ด้วยกัน

 

55555555555

จิตมีอารมณ์ เรียก จิตตานุปัสสนา..

ง่ายนิดเดียว แต่ เรียกชื่อกับผิดไปเยอะ..


55555555555

(อย่า555มากเดี๋ยวกรามค้างนะเรานะ)

 

อารมณ์มันมาจากไหนล่ะ..

ตอนที่อารมณ์ยังไม่เกิด จิตอยู่ไหนล่ะ..

ขออนุญาต ขำ "คนง่ายนิดเดียว" หน่อยนึงนะ นะ นะ)

 

ต้องแบบนี้นะ "งาบ(เทวดา)" นะ..

เข้าถึงหรือยังแบบนี้ "พ่อ งาบ ง่ายนิดเดียว.."

ง่ายนิดเดียว แต่ ที่เหลือยากมาก งาบไม่รู้เรื่อง..

55555555555

 

งาบ(เทวดา)เอาชั้นต้น เบื้องต้น มาคุยกับ ชั้นปลาย เบื้องปลาย..

คุยไปเขาก็ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่เข้าใจหรอกท่านเอ๋ย..

เขามัวแต่ "ง่ายนิดเดียว" เขาเลยไม่เห็นตรงที่มันยาก..

ประมาทอย่าง "งาบ" คุยไปก็ไล้บอย..