ทำสมาธิแล้วไม่รู้จะไปต่อยังไง

.........คือเมื่อเรานั่งไปเรื่อยๆจนรู้สึกเหมือนว่าตัวเราเบาเหมือนลอยได้แต่ไม่ได้ลอย คือเหมือนกับว่าไม่รู้สึกถึงพื้นที่รองรับเราอยู่ รู้สึกเหมือนว่าตัวเราหลับแต่ไม่ได้หลับ (เพราะตัวเองหลับต้องสัปหงกทุกครั้ง)ความรู้สึก มันโล่ง ว่าง ไม่มีอะไร รู้สึกว่าแขนไมีมี ขาไม่มี ตัวเราไม่มี เวลาไม่มี รู้อย่างเดียวคือมันนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่มืดไม่สว่าง หากมีความอิ่มเอิบใจด้วยบางครั้ง มีเหมือนไม่มี อธิบายไม่ถูกค่ะ มันคืออะไรค่ะ อย่างนี้สติเราลอยไปรึเปล่า บางครั้งมารู้สึกตัวอีกทีคือตอนลืมตา ก็เลยสับสน ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป :''( .......เคยอ่านเจอบางท่านนั่งแล้วเกิดนิมิต เห็นแสงสว่างเป็นสีนั้นสีนี้บ้าง โดยส่วนตัวไม่เคยเห็นเลยอย่างนี้ต้องฝึกอีกนานรึปล่าวค่ะ เคยเห็นก็มีแค่จุดคล้ายกลุ่มควันรวมตัวกันสีไม่เชิงขาวออกเทาๆเท่านั้น นอกนั้นก็ไม่เห็นมีแต่อารมณ์แบบไม่มืดไม่สว่างอย่างนั้น

.......โดยส่วนตัวนั่งโดยกำหนดไปที่กายสังขารไม่ได้กำหนดทีลมหายใจอย่างนี้ได้รึเปล่าค่ะ ..................ต้องขออภัยด้วยนะค่ะที่ถามซะยืดยาวและหากคำถามซ้ำก็ต้องขออภัยจริงๆค่ะ.........(จากผู้มีอวิชชา)

 

ไม่มีอะไรผิดปกติ ที่ประสบนั่นเป็นธรรมดาของมัน

ที่นี่มีทางออก

สภาวธรรม

 

กรุณาอ่าน

http://www.palungjit.org/smati/k40/smabat.htm

แล้วจะเข้าใจอาการทางกายของการปฏิบัติสมาธิ
ที่คุณเจอมันของธรรมดา ที่อาจจะเจอ

นั่งสมาธิแล้วอยากเจอแสงสี มันไม่เจอหรอกครับ
เพราะมันจะเจอตอนเราไม่อยาก นั่นคือ มีสมาธิที่ใกล้ฌาน มันจะมีมาเอง
แล้วเจอแสงสีมันก็ไม่ได้อะไร มันใช่สาระสำคัญของสมาธิ

นั่งสมาธิ นั่งตามแบบแผน จะดีที่สุด เพราะคนมีความรู้แนะนำได้มีเยอะ
อานาปานสติจะดีมาก เพราะนี่คือกรรมฐานกองใหญ่ที่พระพุทธเจ้าแนะนำ

 

การฝึกปฏิบัติธรรม

สิ่งที่สำคัญ คือ เรียนรู้วิธีการก่อน หากยังไม่เข้าหาพระหาครูอาจารย์
จะลองฝึกดู ก็ควร หาอ่าน วิธีการ ทำความเข้าใจ จาก มหาสติปัฏฐาน 4 จะได้เข้าใจ
ว่าทำอย่างไร

หรือไม่ก็ลองหาอ่านคำแนะนำจากพระที่ท่านสอน วิธีการฝึก แล้ว ลงมือทำตามดู


http://palungjit.org/threads/สรุปหลักของการภาวนา-ที่นักปฏิบัติควรทำความเข้าใจ.285819/

 

นั้นคือลักษณะกายเบาจิตเบา เหมาะแก่การพิจารณา ถ้ายกหัวขอธรรมมาพิจารณาจะเข้าใจได้โดยง่าย ทำบ่อยๆ จะได้ปัญญา

 

ขอบพระคุณมากเลยค่ะ เป็นประโยชชน์อย่างมาก ทำให้กระจ่างในใจขึ้นมากโข

 

ขอบพระคุณมากเลยค่ะ เข้าใจอาการทางกายของการปฏิบัติสมาธิมากขึ้น แต่ก่อนนี้ไม่รู้อะไรเลยค่ะ

ขณิกสมาธิ, ฌาน, อุปจารสมาธิ, ปฐมฌาน, นิวรณ์ ๕ ทุติยฌาน, ตติยฌาน, จตุตถฌาน (ฌาน ๔)
รูปฌาน, อรูปฌาน, สมาบัติ ๘, นิโรธสมาบัติ, เข้าผลสมาบัติ​

คำเหล่านี้ไม่เคยสนใจ ไม่เข้าใจความหมาย อยากทำก็ทำ อยากนั่งก็นั่ง ไม่มีแบบแผนอะไรเลย อวิชชาก็เลยมีมาก โมหะก็เยอะ พอได้มาฟังผู้รู้ชี้แหนะ ทำให้เรารู้สึกว่า เออหนอเรานี่ช่างโง่หนอ หลงหนอ เหมือนกบในกะลามาเจอแสงสว่างยังงัยอย่างนั้น
อย่างอานาปานสตินี่เคยได้ยินแต่ไม่เคยสนใจ ไม่เข้าใจความหมายก็เลยไม่ให้ความสำคัญ มีอัตตามากจิงๆ ตอนนี้จะลองทำตามที่ท่านแนะนำดูค่ะ ต้องเริ่มจาก กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน ก่อนเลย

 

มาแลกเปลี่ยนความคิดเห็น

โดยส่วนตัวคิดว่าน่าจะเป็น อุพเพงคาปิติ ปิติจะเกิดเมื่อจิตเข้าสู่อุปจารสมาธิ

ซึ่งมีความละเอียดของจิตอยู่ ๓ ระดับ แต่ไม่ทราบว่าจิตอยู่ระดับไหนที่จะเห็น

พวกแสงหรือสิ่งอันเป็นทิพย์ อันนี้ไม่ทราบจริงๆ

โมทนาด้วยครับ

 

การไม่เรียนรู้วิธีการก่อน สักแต่ทำและไม่มีพระหาครูอาจารย์นี่ เวลามีข้อสงสัยอะไรก็จะอยู่ติดแต่กับตรงนั้น คิดวนไปเวียนมาไม่พัฒนาเลยจิงๆค่ะ พอออกมาจากกะลาจึงได้รู้ว่าโลกนี้กว้างใหญ่ สรรพสิ่งมันกว้างใหญ่ เราเป็นเพียงสิ่งเล็กๆจิงแต่อัตตานี่ใหญ่โตเหลือเกิน ขอบคุณผู้รู้สำหรับคำชี้แหนะ มิเช่นนั้นคงจมอยู่มิมีวันได้เห็นทางสว่างแห่งปัญญาเป็นแน่แท้

 

นมัสการพระคุณากรเจ้าค่ะ
การยกหัวขอธรรมมาพิจารณาอยากจะทำค่ะ แต่ในสภาวะขณะนั้นตอน นั้นเราไม่มีความนึกคิดอะไรอีกแล้วมันแค่รู้อย่างเดียวว่าเหนความว่างเปล่า ไม่รู้จะเอาจิตไปจับกับสิ่งไหนต่อค่ะ นิ่ง สงบ ว่าง ไม่ใช่เหมมือนสมาธิที่ยังรู้ถึงการมีตัวตัวจะไปกำหนดส่วนไหนของกายได้อีก เปนแสงสว่าง ความว่างเปล่าเกิดขึ้นในนั้น มันไม่มีความรู้สึกอะไรเลยค่ะ ไม่มีรู้สึกว่าเงียบ ไม่มีรู้สึกว่าอะไร อยู่เฉยๆยังงั้น เพราะหายไปซึ่งทุกสิ่ง เหลือแต่ความว่างเปล่า ตัวหายอะไรก้อหาย หายไปหมด ลมหายใจก้หายย จะกำหนดกับอะไรต่อ ตอนนั้นว่าางเปล่า ไม่มีความนึกคิด ไม่มีอะไร ตัวไม่มีอะไรก้อไม่มี เป็นอย่างนี้มานานจะเป็นปีแล้วค่ะไม่ไปไหนเลย ต้องทำอย่างไรจึงจะเอาหัวข้อทำธรรมมาพิจารณาได้ค่ะ มีวิธีไหมค่ะหรือต้องปฎิบัติไปเรื่อยๆ

 

ขอบพระคุณมากค่ะ
โดยส่วนตัวไม่เข้าใจใน อุพเพงคาปิติ ปิติจะเกิดเมื่อจิตเข้าสู่อุปจารสมาธิ ซักเท่าไหร่ (กำลังศึกษาอยู่ค่ะ)
พวกแสงนี่เห็นก่อนที่จะจะเข้าสู่สภาวะว่าง นิ่งค่ะ อย่างที่กล่าวข้างต้นโดยส่วนตัวนั่งโดยกำหนดไปที่กายสังขาร พิจารณาถึงความไม่เที่ยงของร่างกาย มีเกิด ดับไปตามนั้น ไม่จีรังพิจรณาอย่างนั้นไปเรื่อยๆค่ะจนเข้าสู่สภาวะที่เห็นจุดคล้ายกลุ่มควันรวมตัวกันแล้วก็เข้าสู่สภาวะว่างนี่แหละค่ะ แล้วต้องปฎิบัติต่อไปยังงัยค่ะ

 

ทั้งหมดที่คุณต้องการหรืออยากรู้ หรือสงสัย อยู่ในเวป พลังจิตนี้หมดแล้วคับ ค่อยๆอ่านนะครับ ไปละครับ แว๊ปปปป

 

ขอบคุณค่ะคุณ toseal กำลังไล่อ่าน และพยายามทำความเข้าใจค่ะ แต่มันเยอะจิงๆ ^^

 

อาการที่เกิดของคุณอยู่ในขั้นสมาธิสงบ นิ่ง เหมือนตนเองนอนอยู่ในเปล แกว่งไปแก่วงมาต่อไปก็ให้พิจารณาสังขาร (ธาตุทั้งสี่) และคุณก็จะสุขอยู่อย่างนั้นตลอด ไม่มีอะไรคืบหน้าในสมาธิ แต่ถ้าคุณไปสายมโน คุณก็จะหลงอยู่ในอีกมิติหนึ่ง จินตนาการคุณก็จะสูงขึ้น จิตคุณจะหลงอยู่แต่นรก สวรรค์ ซึ่งเป็นอย่างนั้นจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้เพราะมันเป็นจิตใต้สำนึกหรือจินตนาการที่จิตเราสร้างขึ้นมา หรืออยากให้เป็นไปตามแต่ที่เราจะนึกได้

 

นั่งสมาธิแล้วได้ความสงบของสมาธิ ถ้าอยากเดินหน้าต่อก็ต้องมาวิปัสสนา พอออกจากสมาธิอย่าพึ่งเลิกให้หัดดูกายเป็นธาตุต่างๆก้อนดิน มีจิตเป็นผู้รู้แยกออกจากกาย ลองขยับมือเคลื่อนไหว เห็นธาตุดินขยับไปมา พอจิตเริ่มฟุ้งซ่าน ก็นั่งทำความสงบใหม่ สลับกันไปมา

 

+++ ของคุณเลยนิมิตไปแล้วครับ ตกอยู่ใน ปิติ ของรูปสมาบัติ หากจะไปต่อ ต้องฝึกการ "อยู่" กับสภาวะอารมณ์ต่าง เช่น "เบาเหมือนลอยได้" "โล่ง" "ว่าง" "เฉย" "รู้" "ตื่น" ต่าง ๆ เหล่านี้ ผมจะตัดตอนข้อความเก่าจากกระทู้ "อาการ รัศมี เปล่ง ไปทั่วทิศ เหมือนรังสี ดันข้างในหัว" มาให้คุณลองเปรียบเทียบดูนะครับ

+++ วิธีฝึก เดินตามขั้นตอนเหล่านี้ให้ดีนะครับ
1. เข้าสมาธิ จนเกิดความรู้สึกตัว (ไม่ใช่แค่รู้ตัว) ทั่วทั้งตัว
2. แช่ความรู้สึกตัวนั้นเอาไว้ (เหมือนแช่ตัวในน้ำ)
3. รู้อยู่ว่า เรามีความเป็นอยู่แบบนี้ก็อยู่ได้ ไม่มีทุกข์อะไร
4. เมื่อความรู้สึกว่า "อิ่ม ๆ อยู่" "พอ ๆ อยู่" เกิดขึ้น ให้ย้ายมาแช่อยู่ในอาการนี้แทน
5. เมื่อความรู้สึกว่า "โล่ง ๆ โปร่ง ๆ สบาย ๆ อยู่" เกิดขึ้น ให้ย้ายมาแช่อยู่ในอาการนี้ (หากสติไม่แกร่งพอ อาจจะหลับในขั้นนี้ได้)
6. เมื่อความรู้สึกว่า "รู้ ๆ อยู่ ตื่น ๆ อยู่" เกิดขึ้น ให้ย้ายมาแช่อยู่ในอาการ "รู้ ๆ อยู่"
7. จากนั้นจึงย้ายมาอยู่ในอาการ "ตื่น ๆ อยู่" (ห้ามลัดขั้นตอนโดยเด็ดขาด ของแบบนี้ หากหลุดแล้ว ก็หลุดเลยไปเลย)
8. ขณะที่แช่อยู่ในอาการ "ตื่น ๆ อยู่" นี้ อาการ "ตื่น ๆ อยู่" จะค่อย ๆ เพิ่มความเข้มข้นขึ้น
9. ความเข้มข้นของอาการ "ตื่น ๆ อยู่" จะกลายเป็นความเข้มแข็งของความ "ตื่นอย่างยิ่ง"
10. ให้แช่อยู่ในอาการ "ตื่นอย่างยิ่ง"
11. สังเกตุดูก็จะรู้ได้ว่า อาการ "ตื่นอย่างยิ่ง" นี้เป็นอาการของ "พลังงาน"
12. สังเกตุอาการของ "พลังงาน" ก็จะรู้ชัดเจนว่า "เรากำลังเปล่งรังสีอยู่"
+++ หวังว่า คงสมปรารถณาแล้วนะครับ
+++ แต่อย่าลืมว่า นี่เป็นการฝึกของ สมถะสมาธิเท่านั้น ยังไม่มีส่วนของ วิปัสนาเข้ามาเกี่ยวข้อง

โดยส่วนตัวนั่งโดยกำหนดไปที่กายสังขารไม่ได้กำหนดทีลมหายใจอย่างนี้ได้รึเปล่าค่ะ

+++ ได้ครับ การกำหนดไปที่กายสังขาร เป็น กายานุปัสสนามหาสติปัฏฐาน หากกำหนดได้ทั้งกาย มักจะผ่านชั้นนิมิตไปเลยโดยไม่ต้องตกภวังค์ แล้วลงสู่สมาบัติตรง ๆ นะครับ

 

ขอบคุณที่ให้เกียรติถาม ผมคงตอบไม่ได้ว่าจะต้องปฎิบัติต่อไปอย่างไร

เพียงแต่ให้ข้อเห็นเป็นส่วนตัวว่า การปฎิบัติสมถกรรมฐานนั้นต้องประกอบ

ไปด้วยธรรม ๒ ประการคือ สติและสัมปชัญญะ และจะต้องรู้จุดหมายแท้จริง

ของสมถะคือเอกคัคตารมณ์ สามารถระงับนิวรณ์ธรรมได้จึงจะถูกต้อง

ส่วนการปฏิบัตินั้นทำได้ทั้งสองแนวทางคืออารมณ์ปักคือการกำหนดลมหาย

ใจ(อานาปานสติกรรมฐาน)ซึ่งสามารถทรงได้ถึงฌาน ๔และอารมณ์คิดซึ่ง

สามารถทรงได้แค่อุปจารสมาธิเท่านั้นคือที่คุณปฎิบัติอยู่พิจารณาถึงความไม่

เที่ยงของสังขาร(สภาวะธรรม)จนจิตเข้าถึงเอกคัคตารมณ์ (จิตว่าง จิตเป็นสุข

สุดแต่จะใช้คำ)ในความรู้สึกจริงๆเราจะพบว่าไม่เคยพบเลยความสุขแบบนี้

ในชีวิตมาก่อน(ซึ่งเป็นเรื่องปัจจัตตัง)หรือพิจารณาจนกระทั้งเกิดอุคคหนิมิตขึ้น


ก็สามารถทำเป็นกสิน(อธิบายไม่ได้ไม่มีความรู้เรื่องกสิน)

ขอแสดงความคิดเห็นเท่าที่รู้เพียงเท่านี้ ขอโมทนาด้วย




ะ

 

ขอบพระคุณมากเลยนะค่ะ
ขอเรียนถามว่าต้องปฏิบัติแนวทางไหนค่ะ คือไม่เคยปฏิบัติกับอาจารย์ที่ไหน ทำเองที่บ้าน ก็ไม่มีผู้สอบอารมณ์ พอทำมาถึงจุดนี้ก็เลยไม่รู้ว่าตนเองต้องปฏิบัติยังงัยหากต้องการหนทางพ้นซึ่งกิเลส

 

ขอบพระคุณอย่างมากเลยนะค่ะ
ก่อนอื่นขอสารภาพก่อนเลยค่ะว่าแต่ก่อนเคยเข้าใจว่าสมาธิกับวิปัสสนาเป็นลักษณะอาการเหมือนกัน แป่ววววววว พอได้มาฟังผู้รู้จึงได้เข้าใจว่า โห ต่างกันลิบ คนละความหมายเลย เคยคิดว่าท่านอาจารย์ทั้งหลายได้บรรลุเพราะนั่งสมาธิ แค่คิดก็ผิดมหันต์ทางหลุดพ้นห่างไปอีกหลายแสนโยชย์ พูดพร่ำไปซะเยอะ
เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะค่ะ คืออยากเดินหน้าต่อค่ะ ก็เลยอยากศึกษาทางวิปัสสนาให้มากยิ่งขึ้น สอบถามค่ะว่าออกจากสมาธิแล้วใ้ห้หัดดูกายเป็นธาตุต่างๆก้อนดิน มีจิตเป็นผู้รู้แยกออกจากกาย ลองขยับมือเคลื่อนไหว เห็นธาตุดินขยับไปมา คือ พอเราถอนออกมาจากความว่าง นิ่ง เข้าสู่การรับรู้ว่ามีกายเราอยู่ใช่รึเปล่าค่ะ แล้วมาพิจารณาธาตุทั้งสี่ โดยเริ่มที่กายก่อน แล้วแยกกายให้เห็นธาตุเดิมจาการรวมตัวกัน แยกออกมาทีละชิ้นๆ คือตัวมิใช่ตัวเรา หากเกิดจากการรวมตัวของธาตุทั้งสี่ เมือแยกออกมาแท้จิงแล้วไม่มีตัวตน โดยที่เราพิจารณาไปเรื่อยๆอย่างสลับกับการขยับมือเคลื่อนไวอย่นี้ได้รึเปล่าค่ะ

 

.....................................