ถามค่ายพุทโธค่ะ

ยกเว้นหมวดอสุภะ

อีก 39 กอง มันจะได้ฟิวละความหลงในขันธ์ 5 ตอนไหน ตอนฝึกวิปัสสนาประกอบไปด้วย หรือตั้งแต่ฌานโน่นนี่นั่น


เอาคนทำได้จริงขั้นภาวนานะคะ จะเอาบทความมาประกอบ thesis

 

กรรมฐาน 40 กอง มีมาภายหลัง

มีอสุภะ 10 กอง
จตุธาตุววัฏฐาน 1
กสิน 10 กอง
อนุสติ 10 กอง
อาหารเรปฏิกูลสัญญา 1
พรหมวิหาร 4 กอง
อรูปณาน4 กอง

รวมป็น 40 กอง ทุกกองพลิก ลงสติปัฐฐาน ได้หมด
บางกองก็เป็น สติปัฐฐานโดยตรง เช่น อานาปานะสติ ที่อยู่ใน หนึ่งอนุสติ 10กอง
กายคตาสติ เป็นต้นฯ

หากไม่นับ อสุภะ จะเหลือ 30 กอง

ทุกกอง มันจะได้ฟิวละความหลงในขันธ์ 5 ตอนที่มีเริ่ม มีสติ เป็นอัตโนมัติ

ที่พ้นเจตนา เป็นเบื้องต้น จะเข้าใจรูปนาม ปริเฉท
เรียกว่าแยกรูปแยกนาม เป็นเบื้องต้น


หากจะ นับเข้า อสุภะ อีก ก็เช่นกัน เหมือนกัน ไม่มีต่าง

ส่วนผลที่จะต่าง คือผล ของวาสนาในอภิญญา ที่มากน้อย ความชำนาญต่างกันในการนำไปใช้
แต่ในด้านการละความหลง ผลเป็นเช่นเดียวกัน ทุกกอง

 

+++ กรรมฐาน แบ่งเป็น 2 ประเภทใหญ่ ๆ คือ
+++ 1. อารัมมณูปนิชฌาน (รู้/อยู่ กับ อารมณ์)
+++ 2. ลักขณูปนิชฌาน (รู้/อยู่ กับ ลักษณะสภาวะธรรม)

+++ กรรมฐาน 40 ต้อง "แยก" ว่า ส่วนใดเป็นส่วนของ "อารมณ์/ธัมมารมณ์" และส่วนใดเป็นอาการ "รู้ ลักษณะสภาวะธรรม"

+++ 1. กสิณ 10 "เพ่ง/ดู" ไม่ว่าจะเป็น "วงกลม หรือ ภาพพระ" ก็ตาม สรุปคือ "เป็นอาการ ดู"
+++ หากผู้ใดได้ถึงขั้น "อารมณ์กสิณ" แล้วอยู่กับ "อารมณ์กสิณ" ได้ ก็เป็น "อารัมมณูปนิชฌาน"
+++ เว้นไว้แต่ ใช้วิธีของ "หลวงปู่โต พรหมรังสี" น้อมกสิณ มาเป็น "ตน" (โอปนยิโก)
+++ จากนั้นจึงเป็น "สติปัฏฐาน 4" รู้/รู้สึก "ตน" จึงรู้ "ลักษณะของ ความเป็น ตน" "ลักขณูปนิชฌาน"

+++ ตอนที่ "ตัวดู ถูกรู้"
+++ ออกจาก "อยู่ในอารมณ์" (อรูป)
+++ มาเป็น "รู้" ลักษณะอารมณ์ (อรูป)

+++ 2. อสุภกรรมฐาน 10 อย่าง

+++ OK

+++ 3. อนุสสติกรรมฐาน 10 อย่าง

+++ พุทธานุสสติ ธัมมานุสสติ สังฆานุสสติ สีลานุสสติ จาคานุสสติ เทวตานุสสติ อุปสมานุสติ (นิพพาน) มรณสติ (ความตาย) อานาปานสติ กายคตาสติ
+++ ทั้งหมดเป็นเรื่องของ "การระลึก/นึก" หากอยู่ข้างในของการระลึก ไม่ว่าจะเป็นอันใดก็ตาม ตรงนี้เป็น "อารัมมณูปนิชฌาน" เช่น "เพ่งลม ได้อารมณ์"
+++ หากอยู่ข้างนอกของการระลึก จะรู้ถึง ลักษณะอาการของการระลึกได้ เรียกว่า "รู้กิริยาจิต" ตรงนี้เป็น "ลักขณูปนิชฌาน" เช่น "รู้ลม ลมถูกรู้" เป็นต้น

+++ 4. พรหมวิหารกรรมฐาน 4 อย่าง

+++ เป็นอาการ "อยู่ข้างในอารมณ์" ของ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
+++ เป็น "อารัมมณูปนิชฌาน"

+++ 5. อรูปกรรมฐาน 4 อย่าง

+++ เป็นอาการ "อยู่ข้างในอารมณ์" ของ 1. ว่าง (อากาสานัญจายตน) 2. รู้ (วิญญาณัญจายตนฌาน) 3. โล่ง (อากิญจัญญายตนฌาน) 4. เกิด/ดับของสัญญา (เนวสัญญานาสัญญายตนฌาน) (ณ ขณะที่ สัญญาเกิด แต่ ยังไม่ทันเป็นสัญญา) (ณ ขณะที่ วาระจิต เกิด/ดับ ในวาระเดียวทันที)
+++ หาก "อยู่/เป็น อารมณ์ของมัน" เป็น "อารัมมณูปนิชฌาน"
+++ นับที่ "กิริยาจิต เกิด/ดับ ของ เนวสัญญา" หากออกจากอารมณ์ มารู้ที่ลักษณะ เกิด/ดับ เป็น "ลักขณูปนิชฌาน"

+++ 6. อาหาเรปฏิกูลสัญญา 1 อย่าง

+++ ระลึกถึง "ระบบทางเดินอาหาร จนถึง ขับถ่าย" หากอยู่ใน "อารมณ์ที่รังเกียจ" เป็น "อารัมมณูปนิชฌาน"

+++ 7. จตุธาตุววัฏฐาน 1 อย่าง

+++ ดิน น้ำ ลม ไฟ หากไปได้ถึง "ความรู้สึก" ที่ตนเป็น ก็จะเป็นแบบเดียวกับ "อารมณ์กสิณ" "อารัมมณูปนิชฌาน"
+++ หาก "กำหนดเปลี่ยน ความรู้สึกของ ธาตุ 4 ได้" และ รู้ถึง "ลักษณะอาการของธาตุ 4" เป็น "ลักขณูปนิชฌาน"

+++ ในชั้นภาวนาจริง ๆ จะเหลือแค่ 2 อาการเท่านั้น คือ
+++ 1. โดนอารมณ์ ครอบงำอยู่หรือไม่ "อารัมมณูปนิชฌาน" (เนื้ออารมณ์)
+++ 2. หลุดจากอารมณ์ ครอบงำได้หรือไม่ โดย "ลักขณูปนิชฌาน" (ฌาน ถูกรู้)

+++ เอาแค่คร่าว ๆ แค่นี้นะ มันยาววววว......
+++ จะเอา thesis ไปทำอะไรเหรอ...

 

+++ ถ้า ปวี ฝึก "ตามคำแปลทุกประการ" ก็จะเป็นอย่างที่พูดนั่นแหละ
+++ ผลลัพธื คือ "มันไม่ตรง ตามความเป็นจริง"
+++ ฌาน คือ "ผู้เพ่ง"
+++ อารมณ์ฌาน คือ "ผลลัพธ์ จากการเพ่ง"
============================================
+++ อารัมมณูปนิชฌาน คือ ไม่มี "สติ" (โดนอารมณ์ "ครอบงำ")
+++ ลักขณูปนิชฌาน คือ "มีสติ" (รู้/อยู่ กับ ลักษณะสภาวะธรรม)

+++ ตัวอย่าง เช่น ลักษณะของ "ฌาน ทั้ง 4"
+++ ฌาน 1 "วิตก/วิจารณ์" ผู้ไม่มี "สติ" จะ "จมแช่ ในผลลัพธ์" เป็น "อารัมมณูปนิชฌาน"
+++ ฌาน 1 "วิตก/วิจารณ์" ผู้ "มีสติ" จะ "รู้อาการกำหนด รวมทั้งผลลัพธ์" เป็น "ลักขณูปนิชฌาน"

+++ ฌาน 2 "ปิติ" ผู้ไม่มี "สติ" จะ "จมแช่ ในอารมณ์ปิติ" เป็น "อารัมมณูปนิชฌาน"
+++ ฌาน 2 "ปิติ" ผู้ "มีสติ" จะ "ใช้อาการกำหนด (วิตก) เข้าสู่ลักษณะเนื้อฌาน (วิจารณ์)" เป็น "ลักขณูปนิชฌาน"

+++ ฌาน 3 "สุข" ผู้ไม่มี "สติ" จะ "จมแช่ ในอารมณ์สุข" เป็น "อารัมมณูปนิชฌาน"
+++ ฌาน 3 "สุข" ผู้ "มีสติ" จะ "รู้วิธีกำหนดเปลี่ยนฌาน โดยเปลี่ยนเนื้อฌาน" เป็น "ลักขณูปนิชฌาน"

+++ ฌาน 4 "อุเบกขา" ผู้ไม่มี "สติ" จะ "จมแช่ ในอารมณ์เฉย" เป็น "อารัมมณูปนิชฌาน"
+++ ฌาน 4 "อุเบกขา" ผู้ "มีสติ" จะ "แปรอารมณ์สุข เป็น อารมณ์เฉย" เป็น "ลักขณูปนิชฌาน"

+++ สรุป ลักขณูปนิชฌาน คือ "ผู้รู้จัก ลักษณะของฌาน ทุกประการ ไม่ว่าจะ แช่หรือไม่"
+++ สรุป ลักขณูปนิชฌาน คือ "ผู้รู้จัก เนื้อของฌาน ทุกประการ ไม่ว่าจะ ความหนาแน่น/อุณหภูมิ/ความดัน ภายใน ฌาน"
+++ สรุป ลักขณูปนิชฌาน คือ "ผู้รู้จัก ว่าลักษณะของฌาน เป็น ภูมิ"

+++ ที่สำคัญ คือ "เนื้อฌาน ทุกชนิดเป็น อรูป" หากสามารถ "เข้าสู่ เนื้อฌาน ได้จริง"
+++ ตำรา ไม่ได้เขียนถึง "ส่วนเฉพาะ ในการเข้าถึง เนื้อฌาน แบบตรง ๆ" จริงมั้ย
============================================
+++ หากคำว่า "ฌาน" คือ "การเพ่ง" แต่เพียงอย่างเดียว ถือว่า "ไม่เพียงพอ"
+++ เพราะเป็นแค่ "เริ่มต้นเพ่ง" เท่านั้น ต้อง "สร้างภาพ/มโน" ก่อน (รูปกรรมฐาน)
+++ จากนั้นจึง รอรับผล (อารมณ์) จากการเพ่งนั้น ๆ

+++ สำหรับผู้รู้จัก "ลักขณูปนิชฌาน" จะเข้าที่กอง "ธัมมานุปัสสนา" โดยตรง (นามกรรมฐาน)

+++ ตจปัญจก คือ "ผม ขน เล็บ หนัง ฟัน" ใครบอกว่า "ไม่เพ่ง/ไม่มโน"
+++ ณ เวลา "นึก" ให้เป็น "อสุภะ" นั้น "ดู/เพ่ง/มโน" ไปที่ "อาการนึก" หรือไม่
+++ เพื่อให้ได้ "อารมณ์ น่ารังเกียจ" หรือไม่ และ "เป็นการ จมแช่ ในอารมณ์" หรือไม่
+++ ตจปัญจก ยังอยู่ในส่วนของ "รูปมโน" อยู่เลย เพื่อให้ได้ผลเป็น "อารัมมณูปนิชฌาน"

+++ ดังนั้นเรื่อง "ลักขณูปนิชฌาน" ยังไม่ต้องกล่าวถึง
+++ อารัมมณูปนิชฌาน = อารมณ์ฌาน (สร้างรูป เพื่อ เข้าอารมณ์ฌาน)
+++ ลักขณูปนิชฌาน = ลักษณะฌาน (ไม่ต้องสร้าง ใช้การ เลือกเนื้อสภาวะ แล้วเข้าแบบ ตรง ๆ)

+++ "นามรูปปริจเฉทญาณ เป็นวิปัสสนาญาณ" ไม่ใช่ "ฌาน"
+++ เป็นอาการที่ "รู้+อยู่ ระหว่าง" อารัมมณูปนิชฌาน + ลักขณูปนิชฌาน ณ ขณะเดียวกัน
+++ เป็น "อาการ" 1. รู้ซื่อ ๆ อยู่ส่วนหนึ่ง 2. รูปที่กำหนด อยู่ส่วนหนึ่ง 3. อารมณ์อันเกิดจาก รูปกำหนด อีกส่วนหนึ่ง

+++ อาการ "รู้ซื่อ ๆ" ตรงนี้เป็น "สติบริสุทธ์" ไร้อิทธิพลจากทั้ง รูป/นาม (ญาณทัศนะวิสุทธิ)
+++ ไม่มีอาการ "แทรกแซง" จากทั้ง รูป+นาม ใด ๆ ทั้งสิ้น (วิมุติญาณทัศนะ)

+++ ว่าแต่ว่า "จะทำ thesis ตามการแปล หรือ การปฏิบัติ" ล่ะ
+++ ค่อย ๆ เลือกเอานะ ไง ๆ ก็ "ได้ประโยชน์" ตามสมควร นะ