ชีวิตที่ว่างๆบางทีก็เบื่อๆ

พอดีว่าตอนนี้ว่างๆ และเบื่อๆ ก็เลยอยากจะเล่าเผื่อว่าจะได้ความคิดเห็นหรือข้อเสนอแนะ กำลังใจ
คือมันอาจจะเป็นเรื่องที่ค้างคาใจ ที่ไม่ถึงกับจะต้องไปปรึกษาใครน่ะ แต่อยากคุยด้วย
1.เราก็ทำงานมาหลายปีแล้ว เคยเป็นหัวหน้างานแล้ว แต่ก็รู้สึกไม่ชอบอะไรหลายๆอย่าง จนล่าสุดขณะนี้เราก็มาทำงานที่เราเปลี่ยนเอง เงินน้อยกว่าเดิม
แต่สบายใจดีไม่มีใครมายุ่ง งานก็น้อยลง แต่มันจะมีคำที่เขาไม่ได้มาว่าเราโดยตรงแต่เก็บเอามาคิด คือคำว่าไม่ก้าวหน้า ดักดาน ซึ่งเราก็พยายามวิเคราะห์ตัวเองก็พบว่า เราไม่ได้มีความทะเยอทยานที่จะต้องได้เงินมาก และก็ไม่รู้ว่าจะดิ้นรนไปทำไม ไม่มีแรงผลักดันที่จะชิงดีชิงเด่นกับใคร แต่เราก็มีครอบครัวที่มั่นคง และลูกไม่มีปัญหาอะไร หรือว่าชีวิตมัน plane เกินไปก็ไม่รู้
2.ตอนนี้ลูกก็โตแล้ว บางคนก็เริ่มทำงาน อีกคนเพิ่งจบ ก็กังวลอีกว่าเขาจะหางานได้ไหม แล้วทำงานแล้วจะเป็นอย่างไร มีความสุขไหมเข้ากับเพื่อนได้ไหม อะไรทำนองนี้ ทั้งๆที่เคยคิดว่าลูกโตแล้วจะหมดห่วงแต่พอถึงเวลาทำไมมันชอบคิดไปเรื่อย ก็เจริญสติอยู่แต่ได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง
3.เราเคยประทับใจกับคำแนะนำและคำตอบที่ให้ความรู้สึกทีดีมากๆ บางทีก็คิดว่าทำไมคนที่เราอยู่ด้วย เขาช่างไม่มีความละเอียดอ่อนซาบซึ้งอะไรประมาณนี้เลย (ทั้งๆที่รู้ว่าเขาจริงจังและรับผิดชอบดีมากๆ แต่เป็นงานเป็นการเกินไปคงแก้ไม่ได้)
4.อยากบำเพ็ญประโยชน์มากกว่านี้แต่ก็ยังคิดไม่ออก

ขอบคุณนะคะที่กรุณาอ่านจนจบ คือวันหนึ่งๆ เราก็ไม่ค่อยได้คุยกะใครน่ะ

 

มันมีบางสิ่งที่ระบบสังคมปลูกฝังเราและมันไล่ล่าเราทุกคนตลอดชีวิต คือเราไม่
ได้กำลังทำสิ่งที่เราควรจะทำ มันเป็นเสียงในหัวที่คอยสั่งให้เราทุกคนดิ้นรนอยู่
ตลอด เมื่อคุณรู้สึกว่าไม่อยากทำงานหนักเสียงในหัวนี้ก็จะบอกคุณว่า "เราไม่ได้
กำลังทำในสิ่งที่เราควรจะทำ เราควรจะทำงานมากๆ" หรือแม้แต่เรารู้สึกว่าเรา
กำลังทำงานหนักอยู่แล้วเสียงในหัวก็บอกว่า "เราไม่ได้กำลังทำในสิ่งที่เราควร
ทำ เราควรจะพักผ่อนบ้าง" เสียงในหัวตัวนี้แหละที่ทำให้ทุกคนรู้สึกผิดอยู่ตลอด
เวลา มันไม่ได้เกี่ยวกับว่าเราทำงานหนักหรือเราพักผ่อนมากมาย แต่ถ้าเสียงใน
หัวนี้มันไม่หยุดความรู้สึกดิ้นรนจะอยู่ต่อไปเรื่อยๆ อีกอย่างมันเป็นเรื่องของความ
คิด คือธรรมชาติของมันชอบความแปลกใหม่ ไม่ชอบของซ้ำๆ ถึงแม้คุณจะ
ประทับใจกับเรื่องอะไรมันก็แค่ระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้น แม้แต่เรื่องของความรักไม่
ว่าเขาจะดีเลิศขนาดไหน แต่กับความเรื่องของความคิดแล้วเมื่อเวลาผ่านไปมัน
จะรู้สึกเฉยๆ บางคนถึงกับคิดว่าถูกอีกฝ่ายหนึ่งหลอกลวง แต่ความจริงแล้วมัน
เป็นเพราะความคิดมันพยายามหาสิ่งแปลกใหม่ แก้ไม่ยากก็ด้วยการรู้ทันมันเท่า
นั้นเอง

 

มันคงจริงอย่างที่คุณบอกนั่นแหละ ความคิดที่มันไม่หยุดไม่นิ่ง ไม่มีที่สิ้นสุด
คงต้องหยุดและปรับเปลี่ยนรู้ทันความคิด แล้วก็เปรียบเทียบอะไรไปเรื่อย
ขอบคุณมากๆ สำหรับความคิดเห็นและคำแนะนำต่างๆ ของคุณbluebaby2
;38

 

ชีวิตที่เยือกเย็นที่สุด
มิใช่จะหมายความว่ามีทุกสิ่งทุกอย่าง
ครบถ้วนบริบูรณ์ตามต้องการ
เพราะการมีให้ครบถ้วนบริบูรณ์ตามต้องการนั้น
เป็นสิ่งสุดวิสัย
ความรู้สึกว่าชีวิตของเราพอแล้วนั่นต่างหาก เป็นบ่อเกิดแห่งรากฐานของความสงบเย็น (วิลาศ มณีวัตร)


แต่ว่าแค่ไหนเล่าจึงจะพอ ?

ข้อที่ร้ายที่สุดของคนเราคือ
เขาไม่รู้จักชื่นชมสิ่งที่อยู่ในมือ
แม้มันเป็นสิ่งที่ดีปานใดก็ตาม
เพราะเขาเข้าใจว่าเขาควรจะได้สิ่งที่วิเศษยิ่งไปกว่านี้

ความอิจฉาตาร้อนเป็นบ่อเกิดแห่งทุกข์
อันที่จริงความอิจฉาตาร้อนเป็นวิสัยมนุษย์อย่างหนึ่ง
ความรู้สึกอิจฉานี้ลองได้เกาะกุมจิตใจอย่างแน่นหนาแล้ว
ก็จะกลายเป็นทำนบคอยกีดกั้นลำธารแห่งความสุขตลอดไป
ยากที่จะแก้ยากที่จะทำลาย เด็กๆ จะบอกเราได้ดีถึงสัญชาตญาณนี้

คนที่หนักด้วยอารมณ์อิจฉา ไม่ว่าจะคิดถึงอะไร มักคิดไปในทางเปรียบเทียบเสมอ ความนึกคิดในความเปรียบเทียบเป็นผลร้ายมหันต์แก่จิตใจที่เราแสวงสุข เมื่อมีสิ่งที่น่าชื่นชมเกิดขึ้นในชีวิตของเราก็ควรชื่นชมให้เต็มที่ ให้เรารู้สึกว่ามันเป็นกำไรของชีวิตจริงๆ อย่าไปคิดเปรียบเทียบว่าเราควรจะได้มากกว่านี้ หรือมองในแง่ว่าคนอื่นเขาได้มากกว่าเรา เพราะว่าเราจะประสบความสำเร็จเพียงใร ก็ยังมีคนล้ำหน้าเราอยู่ร่ำไป

ท่านสามารถดับความอิจฉาได้ด้วยการชื่นชมโชคลาภที่ตกอยู่ในมือของท่าน ความระรื่นในชีวิตที่กำลังเป็นของท่านนั้น ท่านต้องชื่นชมให้สมใจ จงชอบของที่ท่านมี

เคล็ดลับของความสุข ไม่ได้อยู่ที่การทำงานที่ท่านชอบ แต่จงชอบงานที่ท่านกำลังทำอยู่

ประตูสวรรค์เปิดอ้าอยู่แล้วในภพนี้สำหรับทุกๆ คน

การดำเนินชีวิต
ก็เหมือนกับการแจวเรือ
ถ้าใจลอยขาดสติ
ก็เกยสวะ

(วิลาศ มณีวัตร)