คุณเชื่อในความ"รัก" ไหม ?

ผมก็เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่วิ่งตามหารัก นั้นมานานมาก.........นานมากจริงๆ

-พอชีวิตผมผ่านไป 2 ปี- หน้าตาความ"รัก"นั้นผมไม่เคยรู้จักมันมาก่อนเลย...

ผมได้พบ"ผู้หญิง"คนหนึ่ง เรื่องของเรื่อง คือเทอทำโทรศัพท์ตกแล้วผมเป็นคน

เก็บได้ ซึ่งจริงๆ แล้วผมแอบชอบเธอมาอยู่แล้ว มันเป็นเหมือนเรื่องบังเอิญนะ.

ที่ผมเก็บโทรศัพท์เธอได้ จากนั้นผมนำไปคืนเธอโดยวางโทรศัพท์ไว้ในห้อง-

สมุด พอหลังเลิกเรียน เธอก็วิ่งตามหาโทรศัพท์ของเธอ จนมาพบที่ห้องสมุด.

ผมรอเธอมาเกือบ 2 ชั่วโมง ผมหลบอยู่หลัง ตู้ล็อกเกอร์โดยไม่ให้เธอเห้นผม

แล้วผมก็โทรเข้าไปเครื่องของเธอ เธอได้ยินเสียงริงโทนของเธอจึงรีบวิ่งมาหา

แล้วก็เห็นโทรศัพท์ของเธอวางไว้ที่ช่องวางหนังสือ วันนั้นเราได้คุยกันครั่งแรก

เราคุยกันเกือบทุกวัน โดยที่เธอยังไม่รู้จักชื่อของผม แต่เธอรู้ว่าผมชอบอะไร.

ไม่ชอบอะไร เราแลกเปลี่ยนใจกัน ต่างคนต่างรู้ใจกัน พอเราคบกันได้ 3 เดือน

ผมเริ่มใจอ่อน เธอถามชื่อผมอีกครั่ง ผมตอบชื่อผมไป "ไม่ขอบอกชื่อผมนะ"

เธอยิ้ม แล้วตอบมาว่า "ขอบใจนะ^^" เธอบอกว่าวันนี้ ได้รู้จักชื่อผมแล้ว

เธอบอกดีใจมาก จนเวลาผ่านไป อีก 2 เดือน เรานัดเจอกัน สถานที่นั่งเล่น

แห่งหนึ่ง หน้าเธอผมเคยเห็นแต่เธอยังไม่เคยเห็นหน้าผม ผมคิดในใจว่า"สงสัย

ถ้าเธอเห็นหน้าเราเธอคงจะผิดหวัง ผมก็ไม่ได้หน้าตาดีเท่าไหร่" แต่แล้วเราเห็น

กันครั่งแรก เธอบอกว่า.."ดีใจจังที่ได้เจอ นายแล้ว"เธอไม่รังเกียจผมชักนิดเลย

แล้วผมก้ไม่ได้รังเกียจเธอเลย แม้แต่นิดเดียว หน้าตาของเธอดูดีเหมือนผู้หญิง

ทั่วๆไป ผมมีของขวัญให้เธอเป็นดอกกุหลาบ 1 ดอกสีแดงสดใส แล้วเธอก็มีมา

ให้ผมเหมือนกันเป็นช็อคโกแล็ตแท่ง 1แท่งเป็นแท่งใหญ่ผมชวนเธอไปหาอะไร

กินกันไปเจอร้านขนมเธอบอกอยากกินช็อคโกแล็ตผมเลยถามเธอว่า"ชอบหรอ

เธอตอบมา "อื้อ"-"ทำไมถึงชอบละ"-"ก็เวลากินที่ไหร่มันก็ให้คิดถึงเธอทุกที"

เธอหันมาแล้วยิ้มให้กับผม ผมเขินอายจนหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก ขาสั่น ตื่นเต้น

เธอถามว่า"เป็นอะไรรึป่าว ?" - "ป่าว จ๊ะ"-"ถ้าไม่สบายบอกเราได้นะ เดียวจะ

พาไปหาหมอ"-อื้อๆ แค่หวั่นไหวนิดหนึ่ง อ่ะ"-"จร้าๆ ไอคนบ้า" ผมขำเล็กๆ..

ในใจ วันนั้นผม มีความสุขมากทีเดียว จนเวลาผ่านไป 8 เดือน เราคบกันคนใน

โรงเรียน รู้กันไปหมดว่าเราเป็นแฟน กัน ไม่มีใครมายุ่งกับผม แม้กะทั้งเทอ....

วันเสาร์เราไปดูหนังกัน ป็นเรื่องที่สนุกมาก ขากลับเธอบอกหิวขอแวะไปชื้อของ

"แป๊ป..หนึ่งนะ" ผมไปกลับเธอ พาเธอไปชื้อข้าวของให้เธอกิน จู่ๆฝนก็เกิดตก

เรา 2 คนเปียกกันทั้งคู่บ้านของเธอก็อยู่ไกลซะเหลือเกินแต่บ้านของผมไม่ไกล

เท่าไหร่จึงแวะที่บ้านของผมก่อนคืนนั้นเป็นคืนที่เรามีความสมพันธ์ขึ้นไปอีกขั้น

นั้นเป็นครั่งแรกของเธอ เธอเสียสาวให้กับผม ตอนอายุ19 จะ20 ซึ่งอายุผมก็.

อยู่ประมาณนี้เหมือนกัน เรามีเพศสมพันธ์กัน ถือว่าหลายครั่งมาก! จนกระทั้ง..

เธอท้อง เธอบอกพ่อแม่ เธอแล้ว ผมรู้เป็นคนที่3 ผมถามเธอว่าอย่าเอาออกนะ

ผมขอเธอแต่งงานในร้าน กาแฟแถวบ้าน เธอตอบตกลง พ่อแม่เธอไม่ได้ดุด่า.

ว่าเธอชักนิด เพียงแต่บอกว่า"การเป็นแม่คนมันยากนะ"เธอตอบว่า"หนูจะ

พยายาม ให้เต็มที่ ค่ะ " พ่อของเธอถามผมว่า"พ่อแม่ เธอว่าอย่างไงบ้าง ?"..

ผมว่า"พ่อแม่ผม รู้เรื่องนี้แล้ว ครับพ่อแม่บอกว่าให้เห็นแต่ความสมควรของท่าน

ครับ ท่านพ่อ! "-"อื้อ ดีๆ ไม่ว่าอะรัยก็ดีแล้ว"-"ครับ" เราได้จะได้แต่งงานกัน

เวลาผ่านไปอีก 3 เดือน เป็นวัน Velentine พอดี แล้วเป็นวันที่ผมเสียใจมาก

ที่สุดในชีวิตมาก่อน เพราะเธอโดนรถมอไซค์ชน พาเธอเข้าโรงบาล หมอบอก

กลับพ่อแม่ แล้วก็ผม บอกว่า"ลูกของเธอแท้ง" ผมได้ยินอย่างนั้น ผมร้องไห้

แบบว่าเสียใจมากจริงๆเท่าที่เคยเสียใจมา แม่ของเธอเป็นลมไป ส่วนเธอนั้นฟื้น

แล้ว สิ่งที่เธอจะได้รับรู้ต่อไปว่า"ลูกของเธอแท้ง" ผมกลับพ่อแม่เธอบอกเธอ.

ด้วยน้ำตา เธอได้ยินเรื่องนั้น เธอร้องไห้ ไม่มีหยุด 3 วันเธอยังทำใจไม่ได้

งานศพของลูกเธอ ก็จบไป ผมกับเธอสัญญาญกัน ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกก็ตาม

จะไม่ขอให้เราโชคร้ายอย่างนี้อีกแล้วจะไม่มีวันทิ้งกันเป็นอันเด็นขาด!!!!....

ผมกับเธอนำลูก ไปวางไว้ที่ต้นไม้ ต้นที่เรา 2 คนไป ทำความรู้จักกันที่นั้น...

ทุกๆ ปีของ วันที่ 14 กุมภาพันธ์ ผมกับเธอจะเอาของมาให้ลูก ที่ตรงนี้......

แล้ววันหนึ่ง เรา 2 คนก็ ทะเลาะกัน ขึ้นรุนแรงทีเดียว เหตุผล ไปกันไม่ค่อยได้

ผมดูท่าทางของเธอ เหมือนกับว่าจะ ตีตัวออกห่างผมเธอทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้

เราไม่ได้เจอหน้ากัน"ทั้ง ไม่รับโทรศัพท์ ไปหาไม่ออกมาจากห้อง ไม่ไปเรียน"

2 อาทิตย์ ต่อมา ผมได้เริ่มรู้ว่าเธอไม่ได้ผมแล้วแล้วผมส่งข้อความไปบอเกธอ

ว่า"ผมจะรออยู่ที่สนามนั่งเล่น ตอนเลิกเรียน" 5 โมงเย็นแล้วเธอก็ยังไม่มา

6 โมงเย็น เธอขี่รถจักรยาน มาหาผมแล้วบอกว่า"ไม่ต้องลุกขึ้นมานั่งอยู่ตรงนั้น

แหละ"ผมถาม"เธอไม่อยากเจอหน้าเรา ขนาดนั้นเลยหรอไง"-"ใช่! ฉันเบื่อเธอ

แล้วเข้าจัยไหม ไปหาคนอื่นที่มันดีกว่านี้เหอะ"-"ไม่!! เราไม่ยอมให้เธอไปไหน

ทั้งนั้น เรายังรักเธออยู่นะ"(นั้นเป็นครั่งแรกที่ผมบอกรักเธอ)แล้วเธอก็โยนแหวน

มาให้ผม-(ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้เล่าเรื่องแหวนให้ฟัง) มันเป็นแหวนของ

ผมที่ชื้อให้เธอในเนื่องโอกาศที่ผมของเธอแต่งงาน เป็นแหวน 2 วง เหมือนกัน

ผมกับเธอ ต่างคนใส่ที่ นิ้วนางข้างช้าย เหมือนกัน

วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่ผมได้ คุยกลับเธอ เวลาผ่านไป 2 ปี พอถึงวันที่ 14ของ

ทุกปี ผมจะมาตรงนั้น เพื่อเอาของขวัญให้แก่ลูก... 2 ปีที่ผ่านมา ผมมาตรงนี้

มาแบบ หลบๆซ้อนๆ โดยไม่ให้เธอเห้นน แล้วันนั้น เป็นวันที่โชคดีที่สุด.....

เพราะเธอมาหลังผมนิดเดียว ก่อนหน้านี้แล้ว ผมมาก่อนเธอแค่ 5นาทีได้มั้ง

ผมนั่งเล่นทำจัย เพื่อว่าจะได้เจอเธอ แล้วผมกับเธอก็ได้พบกัน อีกครั่ง หนึ่ง

ผมถามว่า"เป็นไงบ้าง สบายดีไหม ?"-"อื้อ ฉันสบายดี"-แล้วเธอคบกับใครละ

ผู้ชายคนนั้นดีไหม ?"-"ก็ได้พบกลับคน คนหนึ่งอ่ะนะ ซึ่งก็ดีมากแต่ยังดีไม่เท่า

นายหรอก"-"(ยิ้ม)" เราได้นั่งคุยกะ จนกระทั้งผม อดใจไม่ไหวบอกไปว่า"....

ผม...ผม..ผมยังคิดถึงเธออยู่นะ คิดถึงตลอดเวลาเลย"-"จริง หรอ?"-"จริงสิ"

-"ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน ถึงแม้ว่าฉันจะมีแฟนใหม่แล้วก้ตาม ฉันก็ยังรักเธอ.

อยู่นะ"-(ยิ้ม)- น้ำตาผมไหล แล้วมองหน้าเธอน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา...

ผมโอ้มกอดเธออย่างเบา เพื่อให้ความอบอุ่น ที่เรายังมีใจและใจที่สื่อถึงกัน

ตลอดเวลา 1 ปีผ่านไป เป็นวันที่ 14 เช่นเคย วันนั้น เธอไม่ได้ไป แต่เป็นเพื่อน

ของเธอที่นำของมาให้ ผมถามเพื่อนเธอว่า"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้"เธอบอกว่า"....

ก็ยัยนั้น อ่ะนะ ให้ฉันมานะสิ วันนี้ แล้วก็ปี ต่อไปๆ"-"ทำไมถึงเค้าให้เธอมาละ"-

"ก็เพราะว่ายัยนั้น อ่ะป่วยเป็นโรคมะเร็งนะสิ อยู่ที่โรงบาลแห่งหนึ่ง"...........

พอผมได้ยิน ผมก็รีบไปหาเธอเลย ทันที พอผมไปถึง ก็เห็นเธอนอนอยู่บนเตียง

เธอเห็นผม แล้วบอกว่า"มาทำอะไร แล้วรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี้"-"เรื่องนั้นไม่..

สำคัญหรอก เธอป่วยทำไมเธอไม่บอกฉันชักคำเลย"-"ก็..ฉันไม่อยากให้นาย

คิดมากไง อีกอย่างฉันก็มีเวลา แค่ 3เดือน ที่จะอยู่บนโลกนี้"-"ทำไม ทำไม

ทำไม เธอทำอย่างนี้ รู้ไหมฉันเป็นห่วงเธอแค่ไหน เธอรู้ไหม ห๊ะ!"...........

ผมใช้เวลา 3 เดือน เพื่อยู่กับเธอ ในเวลา 3เดือน เธอบอกผมว่า"ขอโทษนะ ที่

ไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้เธอรู้"-"ไม่เป็นไรหรอก แค่ตอนนี้เธออยู่กับฉัน ฉันก็มีความ

สุขมากแล้ว"-"(ยิ้ม)เธอกอดผม ด้วยกอดที่อบอุ่นที่สุด! เลย ^^ ............

เธอขอช้ดใข้ เวลาที่ทำให้ผมเสียใจมาตลอด ในเวลาแค่ 3 เดือน แฟนของเธอ

นั้นพอรู้เรื่องนี้ เขาก็ทิ้งเธอไปหาแฟนคนใหม่แต่เธอก็ไม่ได้เสียใจ แม้แต่นิดเลย

เพราะในใจของเธอมีแต่ผมเท่านั้น (เธอบอกผมนะ ^^) จนถึงเวลา 3 เดือน

เป็นสุดท้ายที่ผมได้อยู่กลับเธอ เธอบอกผมว่าเธอรักผมมากนะ แล้วจะรักตลอด

ไป ถึงแม้ฉันจะตาย ฉันก็ขอให้ฉันเป็นท้องฟ้าจะได้ ดูแล ดูเธอตลอดเวลา....

ผม ร้องไห้ ที่ได้ยิน แล้วผมก็ตอบไปว่า "ใช่ๆ ฉันก็รักเธอ แล้วรักเธอคนเดียว

ตลอดไป" ประโยคนี้ เธอได้ยิน น้ำตาเธอไหล ออกมา แล้วบอกผมว่า"......

รู้ไหม ตลอดเวลาที่ฉันรักเธอมา ฉันรอฟังคำว่ารัก ของเธอมาโดยตลอด.

มันเป็นคำที่ฉันอยากได้ยินมาที่สุดในชีวิตเลย รู้ไหม " ผม ยิ้มไม่ได้ตอบอะไร

แล้วเธอก็พูดว่า..."ไหน ลองยิ้ม ดีๆให้ฉันดูหน่อยสิ" ผมยิ้มด้วยกลื้นน้ำตายิ้ม

เธอบอกว่า "ดีมากที่รัก" แล้วเธอก็.........ไปจากผม เสี้ยววินาทีนั้น ผมร้องไห้

ไม่หยุด ต้องการให้เธอกลับคืนมา ก็เพราะ ว่า "ผมรักเธอ"

--

พอเหอะ ครับ ยิ่งเขียนต่อไป ผมก็ยิ่งทำใจไม่ได้ ตอนนี้ผมอยากจะบอก

พวกคุณทุกท่านว่า ถ้าหากคุณมีความรุกที่ "แท้จริง" รีบคว้ามันไว้ แล้วจงรักษา

ทุกเสี้ยววินาที ที่มีค่าเพื่อ อยู่กับคนที่คุณรัก เพราะถ้าไม่อย่างงั้น คุณอาจจะ

เสียใจ ไปจนตาย เลยก็ได้

ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ชีวิตของผมที่ผ่านไปแล้ว 7 ปี.....

ตอนนี้ผม อายุ 29 แล้ว จริงๆแล้วอยากจะเขียนให้มันมากกว่านี้

แต่ผม ทำใจไม่ได้ ยิ่งเขียนยิ่ง คิดถึง เธอมากขึ้นเรื่อยๆ

T_T น้ำตาแลกกับรอยยิ้ม *๑*

 

รันทดมากท่าน เคยบวชเรียนหรือยังเนี่ยท่าน...?
ลองดูซักพรรษามั้ย เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น

ยืมรูปหน่อย ^^

 

เกินจะหักห้ามใจไว้ ...ใช่ใหมท่าน T-T
พรานอ่อนไหวต่อเรื่องแบบนี้มากเลย

 

...โอ้ย..เศร้าง่า..ร้องไห้เลย..เอิก..แต่ก็ขอให้เจอคนที่ดีๆดีครั้งนะฮับ...

 

...เราเชื่อในพรหมลิขิตง่า....

 

ไม่ค่อยเชื่อ เรื่องรักแร้ เอ้ยย..รักแท้
แต่เชื่อในกรรมดี และ กรรมชั่ว มาก กว่า แหะๆ
______________
ถ้าเรายังมิได้ตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ
แม้เลือดและเนื้อ จะเหือดแห้งไป
จะเหลือแต่หนัง เอ็น และ กระดูก ก็ตามที
จะไม่เลิกละความเพียร จะไม่ลุกไปจากที่นี้<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>

 

<TABLE id=post2996590 class=tborder border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center><TBODY><TR vAlign=top><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" class=alt2 width=175><!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->ชลาพุชะ<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_2996590", true); </SCRIPT>
สมาชิก



วันที่สมัคร: Feb 2010
สถานที่: ในทุกๆที่
ข้อความ: 10
Groans: 0
Groaned at 0 Times in 0 Posts
ได้ให้อนุโมทนา: 6
ได้รับอนุโมทนา 3 ครั้ง ใน 2 โพส
พลังการให้คะแนน: 0



</TD><TD style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" id=td_post_2996590 class=alt1><!-- google_ad_section_start -->ไม่ค่อยเชื่อ เรื่องรักแร้ เอ้ยย..รักแท้
แต่เชื่อในกรรมดี และ กรรมชั่ว มาก กว่า แหะๆ
______________
ถ้าเรายังมิได้ตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ
แม้เลือดและเนื้อ จะเหือดแห้งไป
จะเหลือแต่หนัง เอ็น และ กระดูก ก็ตามที
จะไม่เลิกละความเพียร จะไม่ลุกไปจากที่นี้fficeffice" /><O></O>

</TD></TR></TBODY></TABLE>

พูดยังไงอ่ะ... พรานงง

แล้วรักแท้... ไม่ใช่กรรมดีเหรอ

พูดอีกก็งงอีก... งง

 

ขอบคุณสำหรับ คำชี้นำดีๆ นะครับ

แล้วเรื่อง บวช ผม กะจะบวชอยู่เหมือนกัน

เดือน เมษา นี้เอง ครับ

พรานว่าง ช่ายป่ะ ครับ ?

ไป บวชกับผมไหม?

เผื่ออะไรดีๆจะเกิด จะได้ไม่ต้องมาเป็นพราน <<<(อันนี้ผมแซวเล่น)

^^

 

พรานบวชแล้วท่าน
เมื่อก่อนที่จะบวชพรานก็เคยเป็นแบบประมาณนี้แหละ
แต่ก็ไม่หนักหนาสาหัสเช่นท่าน
เอ...ทำมัยจู่ๆก็ นึกถึง นาธาน โอมาน ขึ้นมาเฉยๆ
ถ้าเขาได้มาบวช คงพอช่วยให้เข้าใจโลกขึ้นบ้าง

 

"มนุษย์"เริ่มรู้จักรักตั้งแต่ยังไม่รู้ความ
เมื่อเติบโตจึงได้รู้จักคำว่า "เปรียบเทียบ" ชั้นรักสิ่งนี้มากกว่าสิ่งนั้น
ความรักเกิดได้ง่ายและมีหลายระดับ รักเพื่อนร่วมโลก รักคนรัก รักคนในครอบครัว
แต่สิ่งที่ยากกว่าการรัก นั่นคือการ"รับมือ"กับ"ความรัก"
สุดท้ายแล้วสิ่งที่ช่วยเราได้ก็มีแต่"เวลา"กับ"สติ"เท่านั้น

(ร่างกายมนุษ์มันก็แค่สารอินทรีย์ที่เน่าได้ กับกระแสไฟฟ้าที่ทำให้รู้สึก อย่าไปถือสาเอาความอะไรกับมันนักเลย)

 

อ้าวนี่เรื่องจริงหรอเนี่ย นึกว่าเรื่องแต่งตาม ฟอร์เวิร์ดเมล...!

 

<TABLE id=post2996724 class=tborder border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center><TBODY><TR vAlign=top><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" class=alt2 width=175><!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->FoI2eVeI2<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_2996724", true); </SCRIPT>
สมาชิก

วันที่สมัคร: Jan 2010
ข้อความ: 4
Groans: 0
Groaned at 0 Times in 0 Posts
ได้ให้อนุโมทนา: 0
ได้รับอนุโมทนา 3 ครั้ง ใน 2 โพส
พลังการให้คะแนน: 0


</TD><TD style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" id=td_post_2996724 class=alt1><!-- google_ad_section_start -->ขอบคุณสำหรับ คำชี้นำดีๆ นะครับ

แล้วเรื่อง บวช ผม กะจะบวชอยู่เหมือนกัน

เดือน เมษา นี้เอง ครับ

พรานว่าง ช่ายป่ะ ครับ ?

ไป บวชกับผมไหม?

เผื่ออะไรดีๆจะเกิด จะได้ไม่ต้องมาเป็นพราน <<<(อันนี้ผมแซวเล่น)

^^
</TD></TR></TBODY></TABLE>

พรานเองก็บวชแล้ว

บวชที่ไหนเมื่อไหร่ก็บอกมาใน pm "พรานพิเศษ" กันบ้างนะ

ถ้าสะดวกจะแอบไป

 

คุณยังดีที่เจอรักแท้ ของผมนี่สิโคตรแจ็คพ็อตแตกเลยไปเจอคู่กรรม

แล้วก็เผลอไปรักอีกตังหากทั้งทั้งที่รู้ก่อนหน้าแล้ว ตอนนี้ก็ซึ้งเลย เขาไม่รักแถมโดนด่าอีก เห้อ กรรมเก่ามันแรง

เดี๋ยวนี้เลยไม่เชื่อในความรักซะละ ไม่รู้รักไปทำไมรักไปแล้วช้ำใจตัวเองสู้ไม่รักอยู่เฉยๆดีกว่า

 

tamm16<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_2996972", true); </SCRIPT>
สมาชิก

คุณยังดีที่เจอรักแท้ ของผมนี่สิโคตรแจ็คพ็อตแตกเลยไปเจอคู่กรรม

แล้วก็เผลอไปรักอีกตังหากทั้งทั้งที่รู้ก่อนหน้าแล้ว ตอนนี้ก็ซึ้งเลย เขาไม่รักแถมโดนด่าอีก เห้อ กรรมเก่ามันแรง

เดี๋ยวนี้เลยไม่เชื่อในความรักซะละ ไม่รู้รักไปทำไมรักไปแล้วช้ำใจตัวเองสู้ไม่รักอยู่เฉยๆดีกว่า


เจอ "คู่กรรม" ใต้ต้นลำพูหรือเปล่า... พี่โกโบริ
[ame="http://www.youtube.com/watch?v=pR4IdyCmglE"]YouTube - เพลง คู่กรรม 2533[/ame]




รักแท้ที่พูดถึงกันเนี่ย... มันไม่มีความเจ็บปวดแล้ว
ถ้ายังเจ็บปวด เจ็บช้ำ ผิดหวัง เสียใจ... ยังไม่ใช่รักแท้ ยังเป็น "โมหะ Love" ไม่ใช่ "True Love"

แม้ไม่ได้เจอหน้ากันอีกตลอดชีวิตก็ยังคงรักได้ และรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้นึกถึงคน สัตว์ สิ่งของ พืชพันธ์ สถานที่ ฯลฯ ที่ตนเองรัก

ก็กูจะรัก... ใครจะทำไม ใครก็ห้ามไม่ได้
ห้ามไม่ให้อยู่ด้วยกัน ห้ามไม่ให้เจอกัน... ห้ามได้
แต่ห้ามไม่ให้รัก... ห้ามไม่ได้โว้ย

รักแท้บทแรกก็บิดามารดาไง ถึงตายแล้วก็ยังรักไม่ใช่เหรอ... หรือพอพ่อแม่ตายแล้ว ทำให้ผิดหวังเสียใจเจ็บปวดรวดร้าวทรวงใน ไม่รักแระพ่อแม่... เลิกรักดีกว่า

แต่การเสียน้ำตาอาลัยหรือระลึกถึง ที่มีให้กับความผูกพันที่เคยมีในอดีตแล้วโหยหาเพราะห่างและหายไป... มันเป็นปฏกิริยาพื้นฐานที่ดีของมนุษย์ที่ยังมีเชื้อรักอยู่ในหัวใจ ถ้ายังมีอยู่เป็นอยู่ แสดงว่าบุคคลผู้นั้นไม่ใช่คนใจดำแน่นอน ไม่น่าละอายด้วยกับน้ำตาที่มาจากความปลาบปลื้มปนปิติใจ

มนุษย์ทุกคนรักแท้ได้เหมือนกันหมด ไม่ต้องสอนด้วย
แต่มายาโลก... ทำให้ความบริสุทธิ์ของความรักแท้ที่มีในใจ หม่นหมองสีลงไป จนสุดท้ายความรักแท้ในใจจึงทึบไป Any love shall wax cold

รักแบบ โมหะLove เมื่อไหร่ๆก็เจ็บปวด รับรองว่าทุกงาน ทุกแม็ตช์
แต่เครื่องดื่มแบบนี้มันก็ต้องลองกันบ้าง... ไม่งั้นก็น่าเสียดาย นอกจากว่ารู้จักรสชาติของมันแล้วก็อย่าดื่มซ้ำๆเลย... มันไม่ดีต่อสุขภาพกายและสุขภาพจิตเท่าไหร่

ปราชญ์บัณฑิตทั้งหลาย... จึงควรหันกลับมามีรักแท้ที่อยู่เหนือความเจ็บปวดเจ็บช้ำทั้งปวงกันเถิด เหนือกว่ากันเยอะ
รัก... ที่มีแต่ให้
รัก... ที่แค่รักก็มีความสุขแล้ว จะได้หรือเสียอะไรก็ไม่เห็นต้องสนใจ... ก็แค่ได้รักก็สะใจโก๋แล้ว

มั่นใจกันหน่อย กล้าๆกันหน่อย... ก็แค่รักนะน่า... นะ อย่าเรื่องมาก รักๆมันเข้าไป ตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จะจากเป็นจากตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จะมัวมาสงสัยลังเลกันทำไม... เสียเวลารัก

ที่ว่าอยู่เฉยๆดีกว่าน่ะ... กลัวเจ็บล่ะซี อย่าไปกลัวมัน
ผู้ศึกษาการรบต้องเรียนรู้การเสียเลือดเนื้อเยี่ยงไร
ผู้ศึกษารักก็ต้องเรียนรู้การเจ็บปวดเสียใจเยี่ยงนั้น

เจ็บบ่อยๆ แล้วก็จะรู้จักรักแท้เองแหละ... เพราะมันเป็นสัญชาตญาณหนีความเจ็บปวดของมนุษย์อยู่แล้ว
เจ็บบ่อยๆมันก็จะเบื่อ แล้วก็เลิกเจ็บไปเองโดยธรรมชาติ
เพียงแต่ไม่หยุดที่จะรู้สึกรัก แล้วค่อยๆจูนหารักแท้ แล้วท่านจะขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ก้าวหน้าในความรัก

 

แสดงว่าเรายังไม่เข้าใจในความรักจริงๆนั้นแหละ อ่านแล้วมันก็ถูกอะ

จริงแหะ บางทีรักให้มันสะใจไปเลยใครจะว่าไงก็ช่างมันปะไรเราจะรักอย่างเดียวใครจะว่าไงก็ช่างมันก็น่าจะดีที่สุดแล้วละ

ความจริงผมไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะมาเจอคู่กรรมเนี่ย ความจริงก็พึ่งโดนด่ามาวันพฤหัสบดีนั่นแหละ จะว่าโกรธก็โกรธ ถามว่าแค้นไหมตอนแรกก็แค้น แต่รู้ว่าคู่กรรม และรู้ว่าตอนนั้นรักทำไมเพราะอะไรนึกถึงเรื่องที่ทำดีให้มันก็เกลียดไม่ได้ซ้ำยังรักมากอีกตังหาก แต่เพราะความช้ำแหละกระมั้งที่ทำให้จิตใจมันถดถอยมา

เห้ออออ.. ได้ทั้งความรู้และกำลังใจ ขอบคุณท่านพรานพิเศษครับ

 

"ที่ไหนมีรัก ที่นั่นมีทุกข์"

แต่ก็ใช่ว่าจะไร้สุขนี่นา ฉะนั้น จงรักต่อไป

อิอิ~..

 

อ่านๆไปก็ดีนะค่ะ ชีวิตจริงยิ่งกว่าในนิยาย - -แต่มาสะดุดตรงท่อนสุดท้าย

ต้องการให้เธอกลับคืนมา ก็เพราะ ว่า "ผมรักเธอ"

นั่นแสดงว่าคุณยังรักตัวคุณเองมากกว่ารักเธอ เธอตายๆไปซะก็ดีแล้ว


อ๊ะๆ อย่าพึ่งมีอารมณ์ ถ้าคุณรักเธอจริง คุณต้องดีใจสิที่เธอหมดทุกข์

คิดดดูว่าเธอเป็นมะเร็งจะทรมานสักแค่ไหน คุณไม่ได้เป็นเหมือนเธอไม่ได้เจ็บไม่ได้ปวดคุณไม่รู้หรอกว่ามันทุกข์แค่ไหน ดังนั้นการที่เธอตายแสดงว่าเธอนั้นได้หมดทุกข์ไปแล้ว เธอไม่ต้องอยู่คอยทุกกายทุกข์ใจเหมือนดังแต่ก่อนแล้ว

คุณพูดได้ว่าไม่อยากให้เธอไป เพราะคุณคิดว่าเธอเป็นของคุณเหมือนเป็นสิ่งของๆคุณ แสดงว่าคุณยังรักตัวเอง...อย่าพูดเลยว่ารักเธอ



คนเราชอบคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ได้รับความทุกข์มากที่สุด ทั้งที่ความรู้สึกทางจิตใจมันเอามาวัดกันไม่ได้แม้แต่นิดเดียว คุณอย่าลืมว่าในเวลาที่คุณทุกข์ ยังมีคนที่ทุกข์มากกว่าคุณหลายเท่า และในเวลาที่คุณมีความสุขก้ยังมีคนที่กำลังทุกข์ใจ

.

 

ข้าเจ้าเคยตายมาแล้วรอบหนึ่ง จึงทราบความรู้สึกของคนที่กำลังจะขาดใจ

คนที่กำลังจะตายเขาไม่ต้องการใครที่จะมารักเขาหรอก

แต่เขาต้องการให้ที่คนที่เขารักมีชีวิตอยู่ต่อไป และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่จมปลักกับเรื่องของเธอ

และในขณะตายเขาก็ไม่ต้องการความเป็นห่วงจากเราในขณะนั้นหรอกเพราะจะตายตาไม่หลับ