คำถามการนั่งสมาธิครับ(ช่วยตอบด้วยน้า)

อืมๆๆครับ พอดีว่า ผมนี่ ยังไม่สมควรแก่การนั่ง

กรรมฐานหรอกครับ ผมยังจิตไม่แน่ พอ ตอนนี้กำลัง

ปฏิบัตรากฐานแห่งกรรมฐานทุกกองคือ อานาปาน

สิตครับ แต่นี้ไม่ใช่ปัญหา ตอนจะนั่งนาอาปานสติ

นั้น รู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัว ไม่สบายใจ แต่ผมไม่ฝืนใจตน

เลยไม่ทำ พอหลายวันเข้าก็ยังเป็นเหมือนเดียม ผม

เลยคิดว่านี่ไม่ใช่มิธีแก้ปัญหา แต่เป็นการหนีปัญหา

เสียมากกว่า ผมทั้งคิดตาม ทั้งหายใจลึกๆ ก็ไม่ดี

ขึ้นเลย อยากจะทราบว่ามีวิธีอื่นนอกจากนี้อีกไหม

ครับ ส่วนก่อนทำทุกครังผมจะสวดมนต์นะครับ

ช่วยตอบด้วยนะครับ เพื่อเป็นแนวทางปฏิบัตธรรม

ต่อไปครับ

ขอบคุณครับ

 

อ้างอิง:
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ kodyhusky
อืมๆๆครับ พอดีว่า ผมนี่ ยังไม่สมควรแก่การนั่ง

กรรมฐานหรอกครับ ผมยังจิตไม่แน่ พอ ตอนนี้กำลัง

ปฏิบัตรากฐานแห่งกรรมฐานทุกกองคือ อานาปาน

สิตครับ แต่นี้ไม่ใช่ปัญหา ตอนจะนั่งนาอาปานสติ

นั้น รู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัว ไม่สบายใจ แต่ผมไม่ฝืนใจตน

เลยไม่ทำ พอหลายวันเข้าก็ยังเป็นเหมือนเดียม ผม

เลยคิดว่านี่ไม่ใช่มิธีแก้ปัญหา แต่เป็นการหนีปัญหา

เสียมากกว่า ผมทั้งคิดตาม ทั้งหายใจลึกๆ ก็ไม่ดี

ขึ้นเลย อยากจะทราบว่ามีวิธีอื่นนอกจากนี้อีกไหม

ครับ ส่วนก่อนทำทุกครังผมจะสวดมนต์นะครับ

ช่วยตอบด้วยนะครับ เพื่อเป็นแนวทางปฏิบัตธรรม

ต่อไปครับ

ขอบคุณครับ





</TD></TR></TBODY></TABLE>
ประสพการณ์ของผู้นั่งสมาธิ คันตามตัวไปหมด ไปถามแม่ แม่ก็บอกว่าเดี๋ยวนิมิตมันก็เปลี่ยนไป และก็มีสิ่งใหม่มาให้พิจารณา

วันหน้าก็ไปนั้งใหม่ เวลา 2 ทุ่มก็มีอาการคันยุบยิบๆ ก็นั่งดูนั้งทนเอา อาการคันก็หายไป ปรากฏเป็นน้ำลายใหล ขี้มูกขี้ตา เลอะเทอะไหลเป็นทาง ก็กลัวว่าเสื้อผ้าจะสกปรก ก็ลืมตาขึ้นดูก็ไม่เห็นคราบสกปรก ของน้ำลาย เมื่อหลับอีกก็สักครู่เดียว ก็มีน้ำตาน้ำลายใหลมาไม่ขาดสาย จนท้วมเนื้อท้วมตัว เกิดสติตามทันแม่เราสอนว่า นิมิตอย่าไปสนใจมัน ดูเฉยๆ

คุณแม่ท่านเป็นศิษย์มีครู ครูของคุณแม่ หลวงพ่อทองคำวัดถ้ำน้ำบัง จังหวัดเพชรบูรณ์ พระครูอภัยจริยาจารย์ (หลวงพ่อบุญมี) วัดวิมุตตาราม อ.<WBR>หนองไผ่ จ.เพชรบูรณ์ตลอดถึงครูวิปัสสนาที่ไม่ได้กล่าวถึง ฯลฯ

เล่าเรื่องหลวงพ่อทองคำ
สมัยคุณแม่ยังเล็ก คุณแม่นอนเจ็บปวยอยู่ในบ้านหาทางรักษา แต่ไม่หาย
จนตากับยาย หมดหนทาง ขึ้นชื่อว่าคนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้

อยู่ๆสายๆ ก็มีเสียงเคาะประตูบ้าน ถามว่าที่บ้านหลังนี้ มีเด็กนอนป่วยอยู่ใช่ไหม
ตาผมนิ่งไปพัก พอตาท่านตั้งสติได้ ท่านก็บอกมีจ๊ะมี

และ ออกไปเปิดประตู ก็พบพระคุณเจ้าท่านมาโปรดสัตว์โลก

ท่านทำการรักษาให้คุณแม่ จนหายลุกนั่งเดินได้เป็นปกติ

และท่านยังสอนกสิณให้คุณแม่ ท่านให้เพ่งเม็ดมะขามป้อม
ให้ฝึกฝนทำ จนเกิดอุคคหนิมิตนี้ติดตาแล้วสามารถบังคับให้เกิดทั้งในแบบลืมตาและหลับตา ให้เล็กให้ใหญ่ได้ตามปรารถนา

ผมจึงมั่นใจว่าคุณแม่ท่าน สำเร็จอภิญญา สามารถเข้าออกโลก
ชีวิตหลังความตายได้อย่างอิสระ สังเกตจากการที่มีแขกภายนอก
ชาวลับแล ไปมาหาสู่ท่านเสมอๆ

ต่อมาในการเป็นภายหลัง ตาได้ฝากตัวเป็นศิษย์ท่านหลวงพ่อทองคำ ได้พบคุณวิเศษของหลวงพ่อทองคำ
ตายายผม หลวงพ่อทองคำ มีเหตุจะต้องเดินทางไป ตะพานหิน

ตากับยาย ก็มาหาหลวงพ่อทองคำ หลวงพ่อจะออกเดินทางไปตะพานหินเมื่อไหร่ครับ หลวงพ่อทองคำ บอกยังไม่เรียบร้อยให้ล่วงหน้าไปก่อนไปรอที่ท่ารถไฟ ตากับยาย ก็ตัดสินใจเชื่อฟังท่านแต่โดยดีออกเดินทางก่อน พอไปถึงตะพานหิน

ปรากฎว่าหลวงพ่อทองคำ ไปนั่งรออยู่ข้างหน้าเสียแล้ว

คุณแม่เป็นแม่แบบให้ผมได้ ศึกษาเรื่องของฌานไปแบบ ครูพักลักจำไป<WBR>เรื่อยๆ
แบบซึมซับไปที่ละเล็กละน้อย

ปราชญ์ ท่านถึงยกย่องพ่อแม่เป็นครูคนแรกของลูกเห็นจะไม่ผิด

 

เมื่อสวดมนต์เสร็จแล้ว อธิษฐานจิตขอพลังบารมีแห่งองค์พระศาสดานำทาง เพื่อที่เราจะเจริญในทางธรรมต่อไป
เพราะเป็นอาการของคนที่ฝึกสมาธิเกือบทุกคนเป็นกัน ค่อย ๆ ทำไปอย่าไปหักโหม เดี๋ยวดีขึ้นเอง
เจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้น
โมทนา

 

เคยสอบถามพระธุดงท่านว่าเป็นมารในตัวเราที่ไม่อยากจะให้เราทำความดี ผมไม่แน่ใจว่าเป็น ขันธ์มาร รึเปล่า นอกจากนั้นก็ยังมีนิวรณ์อีก 5 ตัว พวกความไม่สบายกาย ไม่สบายใจ ซึ่มเคร้า โกรธเคื่อง ง่วงนอน ลังเลสงสัย อะไรพวกนี้ เป็นพวกมารด่านแรกที่เราจะต้องพบเจอทุกคน เมื่อทำสมาธิ

ขออนุโมทนาด้วยครับ

 

นั่งน้อยก็ได้น้อย พ้นเวทนาไปไม่ได้ ต้องทำมากๆแล้วล่ะ
ลองเดินจงกรมดูสิ จะได้ฝึกความอดทนอีกทางหนึ่ง

 

ถึง -kodyhusky-

ด้วยครั้งนี้..คือครั้งแรกที่ฃ้าพเจ้าได้ทดลองตอบแลด้วยไม่มีผู้ใดสอน. โปรดพิจารณา ณ.ก่อนเวลาที่ท่านจะตั้ง"จิต"กระทำการใด ท่านควรพิจารณาตรวจรู้"จิต"ให้แน่ชัด "จิต"ท่านต้องการผ่านเข้าสู่"สภาวะ"ใด. เพื่อการใด.
สภาวะจิตสงบที่เป็นไปเพื่อการ"คลายตัวตนแลปล่อยวาง"มีความ"ว่าง"
อันเป็นที่สุดแห่งผล ๑.
สภาวะจิตสงบที่เป็นไปเพื่อการ"พิจารณาแลวิปัสสนา"มีความ"โล่ง"
อันเป็นที่สุดแห่งผล ๑.
โดย "จิต"ที่"ว่าง" นั้นย่อมเกิดได้ซึ่ง "พัก ผ่อนคลายและฟื้นกำลัง"แห่ง"จิต"
โดย "จิต"ที่"โล่ง" นั้นย่อมละเสียซึ่ง "ทุกข์ สมมุติ สัญญา เวทนา"แห่ง"จิต"
พิจารณาก่อน ณ.กาลขณะนั้นแล้วทดลองประคองตั้ง"สติ"ที่"ลมหายใจ"ทั้งมวล
เบื้องต้นโดยประมาณคร่าว "ฐานราก" วิถีแด่ทิศสายทางท่านเพียงนี้...ความเพียร

 

...เห็น ทุกข์ จึงเห็นธรรม...

...ผู้ปฏิบัติธรรม ก็เพื่อ แก้ปัญหาทุกข์ ฯลฯ

...จะแก้ปัญหา ก็ต้องรู้ปัญหาก่อน...ค้นทุกข์ ให้เจอก่อน....

 

ผมเคยเป็นครับ เลยใช่วิธีสวดมนต์ให้มาก ๆ พอจิตทรงตัวก็จะมีกำลังใจในการนั่งครับ ไม่ต้องกำหนดเวลาหรือว่าวันนั้นวันนี้จะต้องนั่ง พอถึงเวลาจิตจะบอกเองครับ ว่าพร้อม

 

ในขณะที่เราลงมือปฎิบัตฺธรรมนั้น มักจะมีสภาวะธรรมมาให้เราได้เรียนรู้เสมอ หากเรารับมือกับสภาวะธรรมได้ถูกต้อง จะทำให้การปฏิบัติธรรมของเราก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว แต่ผู้ปฏิบัติส่วนใหญ่มักต้องการอย่างเดียว คือสภาวะแห่งความสงบ สุข ปีติ นิมิต ทำให้เมื่อสภาวะธรรมอย่างอื่นมาปรากฎ จิตจึงเกิดการต่อต้าน ต่อสู้ ดิ้นรน ทำให้การปฏิบัตินั้นต้องล้มเลิกไปกลางคัน สำหรับวิธีปฏิบัติ หลังจากสวดมนต์ ขอขมาพระเรียบร้อยแล้ว ควรนั่งสังเกตร่างกายของตนเองก่อน โดยไม่ต้องแทรกแซง สังเกตอารมณ์ของตนเอง สังเกตเวทนา คือ ความรู้สึกครั่นเนือ ครั่นตัว ที่เกิดขึ้น โดยไม่ต้องบังคับ อยากให้หายไป อยากเอาชนะ เพราะยิ่งอยากเอาชนะ จะทำให้เรายิ่งห่างจากความจริง ขอให้ใช้วิธีสังเกตุด้วยอารมณ์สบายๆ ตั้งแต่อาการเกิดขึ้น เปลี่ยนแปลง และ หายไป สังเกตด้วยความรู้สึกเป็นกลาง ผ่อนคลาย หลังจากอากรหายไปแล้ว ค่อยดูลมหายใจต่อไปครับ โปรดจำไว้ว่า เวลานั่ง อย่าจ้องมองหาอาการครั่นเนื้อ ครั่นตัว ว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ เพราะจะทำให้จิตของเราไปอยู่กับอนาคต ส่งผลให้การปฏิบัติไม่เกิดผลนะครับ

ขออนุโมทนาครับ