ความหมายของพระยาธรรมิกราช ที่แท้จริง

ความหมายของพระยาธรรมิกราช
พระยา:เจ้าเมือง พระผู้เป็นเจ้าแห่ง.....
ธรรม:ผู้ครองธรรมของพระพุทธเจ้า เจ้าแห่งอรหันต์ เป็น ศาสนูปถัมภก และเป็นผู้เห็นธรรมทั้งปวงทุกศาสนา
มิกราช:ส่วนผสมของจิตวิญญาณของกษัตริย์ของทุกประเทศในโลกและส่วนผสมของจักรพรรดิราชทุกดวงดาว(มีความรู้ในการต่างๆมากมาย)
อิสานเรียกสั้นว่า พระยาธรรม
ผู้เป็นใหญ่เป็นเจ้าแห่งธรรม ผู้ให้กำเนิดทุกศาสนาในจักรวาล เป็นผู้สร้างโลกและดวงดาว และให้ศาสตร์แห่งการปกครองในจักรวาล
ดังนั้น ร่างทรงองค์เทพผู้มีญาณ และ ชนที่มีธรรมจึงเรียกว่า
ธรรมิกชน และสหธรรมิกชน ธรรมิกชนมีความรู้มายเท่าใด นั่นคือสิ่งที่พระยาธรรมิกราช สอนให้ในภาคทิพย์
เป็นผู้ให้ศาสตราต่างๆของจักรวาล เป็นผู้เนรมิตรศาตราในภาคทิพย์
บัดนี้มาเกิดเป็นสามัญชน อยู่ในประเทศไทย ธรรมิกชนมีหลายพระองค์หลายขนาด เช่น จักรพรรดิ กษัตริย์ และ เสนา ขุนคลัง นี่ยังไม่รวม จิตวิญญาณ
จากกษัตริย์ในโลกธาติอื่นมาเกิดอีกและเกิดเป็นสามัญชน
มีคำจำกัดความว่า ยากยิ่งนัก ที่พระเจ้าจักรพรรดิราช จะได้เกิดเป็นสามัญชน เพราะมีอิสระยิ่งกว่ากษัตริย์ มีภาระน้อย มีการงานที่เป็นประโยชนืกับจักรวาลเป็นล้นพ้น แก้ไขมิติต่างให้ออกจากกองทุกข์ แอบช่วยเหลืองานของกษัตริย์ลับๆช่วยปวงเทพเทวดาจัดสรรค์สวรรชั้นต่างๆเสียใหม่ ผู้ทรงสร้างโลกและสวรรค์นั้นเอง และอย่างนี้ปวงกษัตริย์ ในโลกรู้จัก และกว่าจะยอมรับได้ ต้องใช้เวลา มีปรากฏในทุกคำภีร์ทุกศาสนาคำภีร์พุทธว่ากันว่ามีลงมาสามองค์ แต่ อันกุรอ่าน และ คำภีร์คริสบอกมีองค์เดียว หรือจะเป็นองค์เดียวในแต่ละศาสนา คือศาสนาละคนก็ไม่ทราบได้ และ กึ่งพุทธกาลเป็นพุทธประเพณีที่จะมีพระเจ้าจักรพรรดิราชมาคุ้มครองศาสนาแต่ว่าการต้อนรับของคนในประเทศที่มีกิเลส ต้อนรับด้วยความไม่เข้าใจและปัญญาน้อยสิ้นดีเพราะทุนนิยมครอบงำ

 

ผู้ที่สอนผู้อื่นให้ช่วยเหลือตัวเองเป็นที่ตั้ง
สอนวิธีปลูกข้าว
สอนวิธีดำรงชีวิต

เพื่อให้ผู้ฟัง สร้างด้วยตัวเอง กลายเป็นคนที่เดินได้ วิ่งได้
ไม่ได้แบมือขอ เมื่อเป็นอย่างนี้ จากจุดเล็กๆในครอบครัวได้
ก็จะขยายเป็นหมู่บ้าน
เป็นตำบล
เป็นอำเภอ
เป็นจังหวัด
เป็นแว่นแคว้น
เป็นวงกว้าง ของการพึ่งตนเองได้
พ้นจากอ้อนวอนขอ

ผู้ที่สอนได้แบบนี้ สมควรแห่งการเป็น พระยาธรรมมิกราช

 

ผู้นำที่ปฏิบัติดี และสั่งสอนให้คนอื่นปฏิบัติดีตาม เพราะถ้าสอนแต่ทำเองไม่ได้จะกลายเป็นอวดอุตริ ผิดธรรม และมันจะพ้นไปได้อย่างไร เมื่อถูกสอนให้ไร้ปัญญามาตั้งแต่ต้น ไหว้กันเข้าไปตั้งแต่ต้นไม้ยันสัตว์พิการ ทีคนพิการไม่เห็นไหว้กันบ้างเลย ปัญญาธิกะอยู่ไหน บอกที(แซวเล่นนะศรัทธาธิกะ)

 

พระยาธรรมิกราชที่แท้จริง เป็นผู้ลงทัณฑ์สงฆ์ ชำระสงฆ์ สังคายนาพระไตรปิฎกให้สมบูรณ์เปิดเผยพระธรรมคำสั่งสอนและพระธรรมวินัยจากพระไตรปิฎกฉบับทิพย์ เป็นผู้รวบรวมสงฆ์จากทุกนิกายทั่วโลกเป็นหนึ่งเดียวเป็นผู้มีกายทิพย์มีอำนาจมากแม้เหล่าเวไนยในสามโลกยังมาปรากฎพร้อมถวายสาธุการช่วยกิจให้ลุล่วงยาวนานจวบจนถึงสิ้นอายุพระพุทธศาสนาในสมัยพระสมณโคดมนี้

 

"วิปัสสนากรรมฐาน คือการสำรวจจิตใจของตน
ว่าอยู่ในระดับไหน ละเอียดอ่อนหรือว่าหยาบ สติและ
สัมปชัญญะอยู่กับตนอยู่ตลอดหรือไม่ จะรู้ว่าตัวเองอยู่
ในระดับภูมิธรรมไหน สำรวจความขาดตกบกพร่อง
ของตนอยู่ทุกๆ ขณะจิตจึงดีกว่าการเพ่งโทษคนอื่น

 

เมื่อประสบเหตุร้าย เราเลือกที่จะไม่ทุกข์ก็ได้ ถ้าวางใจให้เป็น ทีนี้จะวางใจอย่างไร

 

ในพุทธทำนาย ในพระปริตร" อภยปริตร" มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องของพระยาธรรมิกราช ไม่ใช่เรื่องที่แต่งขึ้น พระยาธรรม คือผู้รู้และเห็นธรรมเดียวกันกับที่พระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ทรงตรัสรู้เห็น แต่ไม่มีทศพลณญาน10 และมหาปุริลักษณะ บารมีก็ไม่อาจนำไปเปรียบเทียบกับพระพุทธทั้งหลายได้ พระยาธรรมิกราชเป็นผู้มีปฎิสัมภิทาญานอย่างไม่ต้องสงสัย ชัดเจนเด็ดขาด เป็นผู้มีฤทธานุภาพ ชี้แจงแก้ไขพระไตรปิฎกที่ถูกตีพิมพ์และจารึกเขียนขึ้นได้อย่างชัดเจนตามแบบพระธรรมแม่บทฉบับทิพย์ เป็นผู้ลงทัณฑ์สงฆ์ผู้ล่วงละเมิดสิกขาบททั้งหลาย โดยฐานะกรรมบันดาล เป็นผู้รู้ทิพย์ภาษาเป็นผู้ประกาศธรรมเหนือโลก เหนือลัทธิความเชื่อมายาคติต่างๆจะพีงพินาศเป็นผู้รวบรวมจักรวรรดิธรรม จากแตกแยกนิกายเป็นหนึ่งเดียว เป็นผู้ช่วยบอกทางและสรรเสริญในพระธรรมอย่างที่สุด แม้มีใครชื่นชมท่าน ท่านก็จะชี้แนะให้สรรเสริญแด่พระธรรม พระพุทธ และพระสงฆ์ผู้อยู่ในสารคุณเพียงเท่านั้น! ตราบใดที่ยังไม่ปรากฎปาติหาริ์ย3 ตราบนั้น พระยาธรรมิกราชก็จะยังไม่ปรากฎ ผู้ใดที่แสดงปาติหาริ์ย3ในพระธรรมได้ พึงสำเหนียกไว้ว่าเป็นผู้เข้าใกล้ชิดพระยาธรรม กิจต่างๆย่อมเกิดขึ้นตามการ ภาระเป็นไปตามกรรม เมื่อพระธรรมิกราชปรากฎ. อวิชาและอาสวะกิเลสทั้งมวลจะสิ้นไปในผู้ที่สั่งสมบุญบารมีมาดีแล้ว. พึงเข้าใจเถิดว่า. ในยุคนี้ ผู้ที่แสดงพุทธภาษิต แค่เพียงภาษิตเดียว ก็ยังไม่สามารถแสดงได้เทียบเทียมพระพุทธเจ้าทั้งหลาย พระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลาย พระขีณาสพและพระอรหันต์ผู้ที่อยู่ในสารคุณ ให้ผู้รับฟังได้เข้าใจแจ่มแจ้งเข้าถึงวิมุติได้เลยแม้สักผู้เดียว (เมื่อผู้เสวยวิมุติแสดงธรรม ธรรมนั้นย่อมเป็นวิมุติ). ผู้ไม่รู้จริงไม่ควรแก้อรรถที่เราแสดง เหล่าสหชาติของพระยาธรรมเป็นผู้มีบุญรู้ธรรมตามกาลเป็นอย่างยิ่ง. สาธุธรรม ขออนุโมทนาบุญ ขอจงเจริญในภาวะธรรมตามกาล

 

อิสลาม กิยามะฮฺ
คือ วันที่คนตายถูกทำให้ฟื้นคืนในโลกอาคิราะห์เพื่อสอบสอบสวน ส่วนโลกดุนยา(โลกมนุษย์)คนตายกับคนเป็นอยู่ปะปนกัน เพื่อรอคิวของตนในการพิพากษา (ใช้ชีวิตต่อไประหว่างเข้าคิว)

 

มงกุฏของผู้ชอบธรรม ธรรมิกชน ร่างที่เน่าเปื่อยเกี่ยวกับความตายของร่างกาย
อันเป็น มรรตัย จะถูกยกขึ้น เป็นร่างกายที่เป็นอมตะ แม้นจากความตายครั้งแรกมาสู่ชีวิต เพื่อที่ ผู้ชอบธรรม บรรดาธรรมิกชน จะไม่ตายอีกต่อไป เพื่อ ผู้ชอบธรรม ตลอดถึงบรรดาธรรมิกชนเขาจะเห็นความเปื่อยเน่าไม่ได้อีกต่อไป.

 

" พระองค์ตรัสว่า ใครจะสอนถูกสอนผิดช่างเถิด เราตถาคตจะแสดงธรรมให้ฟัง "

"ขอนอบน้อมแด่พระธรรมอันสมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงตรัสรู้สั่งสอนเหล่าเวไนยสัตว์"

ทศพลญาณ10


[323] ทศพลญาณ (บาลีเรียก ตถาคตพลญาณ 10 คือ พระญาณอันเป็นกำลังของพระตถาคต 10 ประการ ที่ทำให้พระองค์สามารถบันลือสีหนาท ประกาศพระศาสนาได้มั่นคง — the Ten Powers of the Perfect One)


1. ฐานาฐานญาณ (ปรีชาหยั่งรู้ฐานะและอฐานะ คือ รู้กฏธรรมชาติเกี่ยวกับขอบเขตและขีดขั้นของสิ่งทั้งหลายว่า อะไรเป็นไปได้ อะไรเป็นไปไม่ได้ และแค่ไหนเพียงไร โดยเฉพาะในแง่ความสัมพันธ์ระหว่างเหตุกับผล และกฎเกณฑ์ทางจริยธรรมเกี่ยวกับสมรรถวิสัยของบุคคล ซึ่งจะได้รับผลกรรมที่ดีและชั่วต่างๆ กัน — knowledge of instance and no instance; knowledge of possibilities and impossibilities)


2. กรรมวิปากญาณ (ปรีชาหยั่งรู้ผลของกรรม คือ สามารถกำหนดแยกการให้ผลอย่างสลับซับซ้อน ระหว่างกรรมดีกับกรรมชั่ว ที่สัมพันธ์กับปัจจัยแวดล้อมต่างๆ มองเห็นรายละเอียดและความสัมพันธ์ภายในกระบวนการก่อผลของกรรมอย่างชัดเจน — knowledge of ripening of action; knowledge of the results of karma)


3. สัพพัตถคามินีปฏิปทาญาณ (ปรีชาหยั่งรู้ข้อปฏิบัติที่จะนำไปสู่คติทั้งปวง คือ สุคติ ทุคติ หรือพ้นจากคติ หรือปรีชาหยั่งรู้ข้อปฏิบัติที่จะนำไปสู่อรรถประโยชน์ทั้งปวง กล่าวคือ ทิฏฐธัมมิกัตถะ สัมปรายิกัตถะ หรือ ปรมัตถะ คือรู้ว่าเมื่อปรารถนาจะเข้าถึงคติหรือประโยชน์ใด จะต้องทำอะไรบ้าง มีรายละเอียดวิธีปฏิบัติอย่างไร — knowledge of the way that leads anywhere; knowledge of the practice leading to all destinies and all goals)


4. นานาธาตุญาณ (ปรีชาหยั่งรู้สภาวะของโลกอันประกอบด้วยธาตุต่างๆ เป็นเอนก คือ รู้สภาวะของธรรมชาติ ทั้งฝ่ายอุปาทินนกสังขารและฝ่ายอนุปาทินนกสังขาร เช่น รู้จักส่วนประกอบต่างๆ ของชีวิต สภาวะของส่วนประกอบเหล่านั้น พร้อมทั้งลักษณะและหน้าที่ของมันแต่ละอย่าง อาทิการปฏิบัติหน้าที่ของขันธ์ อายตนะ และธาตุต่างๆ ในกระบวนการรับรู้ เป็นต้น และรู้เหตุแห่งความแตกต่างกันของสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น — knowledge of the world with its many and different elements)


5. นานาธิมุตติกญาณ (ปรีชาหยั่งรู้อธิมุติ คือ รู้อัธยาศัย ความโน้มเอียง ความเชื่อถือ แนวความสนใจ เป็นต้น ของสัตว์ทั้งหลายที่เป็นไปต่างๆ กัน — knowledge of the different dispositions of beings)


6. อินทริยปโรปริยัตตญาณ (ปรีชาหยั่งรู้ความยิ่งและหย่อนแห่งอินทรีย์ของสัตว์ทั้งหลาย คือ รู้ว่าสัตว์นั้นๆ มีศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา แค่ไหน เพียงใด มีกิเลสมาก กิเลสน้อย มีอินทรีย์อ่อน หรือแก่กล้า สอนง่ายหรือสอนยาก มีความพร้อมที่จะตรัสรู้หรือไม่ — knowledge of the state of faculties of beings; knowledge of the inferiority and superiority of the controlling faculties of various beings; knowledge as regards maturity of persons)


7. ฌานาทิสังกิเลสาทิญาณ (ปรีชาหยั่งรู้ความเศร้าหมอง ความผ่องแผ่ว การออกแห่งฌาน วิโมกข์ สมาธิและสมาบัติทั้งหลาย — knowledge of defilement, cleansing and emergence in the cases of the meditations, liberations, concentrations and attainments)


8. ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ (ปรีชาหยั่งรู้อันทำให้ระลึกภพที่เคยอยู่ในหนหลังได้ — knowledge of the remembrance of former existences)


9. จุตูปปาตญาณ (ปรีชาหยั่งรู้จุติและอุบัติของสัตว์ทั้งหลายอันเป็นไปตามกรรม -- knowledge of the decease and rebirth of beings)


10. อาสวักขยญาณ (ปรีชาหยั่งรู้ความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย — knowledge of the exhaustion of mental intoxicants)

"องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ ทรงเป็นพระสัพพัญญูคือเป็นผู้รอบรู้อย่างยิ่ง ทรงล่วงรู้ทั้งหมดแม้แต่เหตุเกิดของศาสนา ที่มาและที่ไปจุดมุ่งหมายสูงสุดของคำสอน รู้กรรม รู้เผ่า รู้พันธุ์ รู้ชาติ รู้ตำรา คำสั่งสอนของทุกศาสนาทั้งในที่ลับปกปิดสูญหายและที่แจ้งเปิดเผยไว้อย่างครบถ้วนสมบูรณ์ยิ่งไปกว่ามายาคติที่สร้างภพสร้างชาติ ของผู้เป็นเจ้าลัทธิศาสนาชนชาตินั้นๆ พระธรรมคำสั่งสอนเป็นทางสายเอกเพียงทางเดียว เป็นทางตรงไม่มีสอง ไม่มีสองสถานะคือทำลายและสาปแช่งกล่าวให้ร้ายผู้อื่นผู้ใดและยังอ้างว่ามีความอ่อนโยนเมตตาอย่างบริสุทธิ์ใจ นั่นมิใช่ฐานะ!ไม่ใช่ความหมายของคำว่า"ศาสนา"

" ศาสนาที่แท้จริงเมื่อปฎิบัติตามย่อมส่งผลให้มีความเจริญเพียงอย่างเดียว ไม่มีตกต่ำเลย และเมื่อไม่รู้ไม่ปฎิบัติตาม ศาสนาที่แท้จริงนั้นก็ไม่ได้ส่งผลลงโทษสาปแช่งดูหมิ่นให้ใครเสียหาย นี่จึงเรียกว่าได้ศาสนาอันเป็นที่พึ่งอย่างจริงแท้ "

ฉนั้น "ศาสนาใดที่เป็นอยู่อย่างนั้น ก็ช่างเขาเถิด" ใครชอบแบบนั้นก็ถือเอาตามกันไป

พระธรรมคำสั่งสอนในพระพุทธศาสนาไม่ได้มีบัญญัติการลงโทษและสาปแช่ง กับผู้ที่ไม่ได้เห็นตามชอบใจตามเอาไว้ อย่างเดียรถีย์เข้าใจ

ศาสนาพุทธซึ่งเป็นพระศาสนาของ"พระธรรมราชา" คือราชาแห่งธรรมทั้งมวล ธรรมที่เป็นทางสายกลางและหลุดพ้นเพียงหนึ่งเดียวในสหโลกธาตุในอนันตริยะจักรวาล นอกจากนั้นไม่มีธรรมที่หลุดพ้นจากความทุกข์ได้


ฉนั้นคำสั่งสอนของความเชื่อใดที่ยังหวังให้ผู้อื่นเสวยความสุขสบายในสรวงสวรรค์นั้นอยู่ ผู้สั่งสอนผู้อื่นให้แสวงหาความทุกข์ในรูปแห่งความสุขนั้น จึงไม่รู้จักความสุขความทุกข์อย่างแท้จริง เมื่อไม่รู้จักทุกข์ และทำให้ถึงที่สุดแห่งทุกข์ ย่อมไม่ได้พบกับความสุขอันเป็นบรมสุขที่แท้จริงมีแต่ในพระนิพพานเพียงเท่านั้น เป็นความสุขอันแท้จริงที่ไม่ใช่มายาคติปรุงแต่งสร้างเสริมกันขึ้นมา เชื่อเถิดว่า " ความเบื่อหน่าย เกิดขึ้นได้ในทุกๆที่ทุกๆสถานะ ยกเว้นเพียงสถานะเดียว "คือรสแห่งวิมุติสุขอันเป็นบรมสุขของพระนิพพาน เป็นยอดโอชารส เหนือสภาวะปรุงแต่งทำเทียมทั้งมวล

" อเสวนา จ พาลานํ ปณฑิตานญฺจ เสวนา "

"เจ้าของกระทู้ เวลาหิว เวลาปราถนา ยามอยาก ปกติเลือกกินเลือกใช้แต่ของที่คิดว่าดีถูกใจแล้วสินะ ของที่เลวบ้างมีตำหนิคงทิ้งเลยทันที"

จะเอาเรื่องตัณหาความทะยานอยากมาตั้งเป็นคำถามกระทู้ เพื่อให้รู้คำตอบในเรื่องระงับดับกิเลส ให้ได้อย่างที่ใจตนต้องการ วาทีสูตรนี้ แม้ครบถ้วนสมบูรณ์ที่สุด ด้วยอรรถพยัญชนะ เสียง รูป ถูกต้องเพียงไร เหล่าเดียรถีย์ปริพาชกทั้งหลายผู้ห่างไกลพระธรรม ต่อให้พบพระพุทธเจ้าอยู่ตรงหน้าก็ไม่มีทางได้ประโยชน์อะไร?


พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า

"ผู้ไม่โกรธ ฝึกฝนตนแล้ว มีความเป็นอยู่สม่ำเสมอ หลุดพ้นแล้ว เพราะรู้ตอบสงบ คงที่อยู่ ความโกรธแล้ว ผู้นั้นเป็นผู้ใดโกรธตอบบุคคลผู้โกรธ แล้วผู้นั้นเป็นผู้ลามก กว่าบุคคลนั้นแหละ เพราะการโกรธตอบนั้น บุคคลไม่โกรธตอบบุคคลผู้โกรธแล้ว ชื่อว่าย่อมชนะสงครามอันบุคคลชนะได้โดยยาก ผู้ใดรู้ว่าผู้อื่นโกรธแล้วเป็นผู้มีสติสงบเสียได้ ผู้นั้นชื่อว่าย่อมประพฤติประโยชน์แก่ทั้งสองฝ่าย คือแก่ตนและแก่บุคคลอื่น เมื่อผู้นั้นรักษาประโยชน์อยู่ทั้งสองฝ่าย คือของตนและของบุคคลอื่น ชนทั้งหลายผู้ไม่ฉลาดในธรรมย่อมสำคัญบุคคลนั้นว่า เป็นคนเขลาดังนี้


"ผู้ต้อยต่ำที่สุดจะมีเกียรติสูงสุดในวันนั้น /ล่วงรู้ในสิ่งที่เร้นลับ เป็นหัวหน้าของดัจญาลและอิบลีสตัวจริงเสียงจริงนั้นด้วย แน่นอน ทั้ง๔ยุคของคัมภีร์ที่เราเห็น และได้ซิเกร์เรียกมา ควบคุมธาตุอากาศได้ จากหลักการภาวนาถ้าสงสัยไปถาม โต๊ะอีหม่ามที่ มัสยิดสวนส้มหนองแคสระบุรีดู ว่าใครใช้อำนาจให้เกิดฟ้าผ่าเด็กวัยรุ่น และดึงสายฟ้าออกมาจากตัว ถ้ายังไม่พอ ไปถามโต๊ะยีที่เก่งที่สตูลดูว่าส่องเห็นอะไรในตัวเรา แล้วหมดทางสู้ ถ้ายังไม่พอ ไปถามคนใช้ติรัจฉานวิชาที่สตูลดูซิ ว่าใครเป็นคนทำลายมนต์จนเสื่อม จนต้องมาเชือดแกะดำหน้าบ้านตนเอง " และแม้เราเป็นผู้ที่ได้พันธสัญญาจากการนำสารของญิบีลมาแล้ว เราก็ยังปฎิเสธสวรรค์อันน่าเบื่อหน่ายอย่างนั้น สวรรค์ที่น่าหดหู่ใจ สภาพจริงคือทุกข์ในรูปของความสุข มันสู้บรมสุขคือวิมุติอันไม่กำเริบคือพระนิพพานไม่ได้หรอก" เราทิ้งแล้วก็คือทิ้ง ต่อให้ได้รับเกียรติสูงสุดเราก็จะทิ้งอย่างไม่ใยดี

จาก MUHUMMAD AKIRA มูฮัมหมัดคนสุดท้าย