การเจริญมหาสติปัฏฐาน

การเจริญมหาสติปัฏฐาน

ผู้ถาม : แล้วเรื่อง "มหาสติปัฏฐานสูตร" หมายความว่าบุคคลนั้นจะต้องเจริญอยู่เป็นนิจใช่ไหมครับ?

หลวงพ่อ : อ๋อ..ใช่ๆ มหาสติปัฏฐานสูตร หมายความว่าเป็นทางตรงแนวไปนิพพาน ถ้าเราจะอ่านทั้งหมดมันก็พัง จำไม่ได้

เขาต้องดูจุดท้ายคือใช้อารมณ์ตัดจริงๆ เขาใช้อารมณ์ไม่หนัก เบาๆ ถ้าเราไม่เข้าใจก็มาอ่านหนังสือทุกตัว ไปไม่รอด ในมหาสติปัฏฐานทั้งหมดแหละลงท้ายตัวเดียว พอลงท้ายก่อนจะสอนว่า

"เธอทั้งหลายจงอย่าสนใจกายในกาย คือ กายของเราเอง"

คำว่า "ไม่สนใจ" นี่เวลามีชีวิตอยู่เราสนใจ เราเลี้ยงมัน เรากินยาหาอาหาร มันหนาวมันร้อนเราก็ต้องประคับประคองอีก ถือว่าเป็นของธรรมดา

แต่ไอ้คำว่า "ไม่สนใจ" ในที่นี้หมายความว่า ถ้ามันสิ้นลมปราณแล้วเมื่อไรเราไม่สนใจมันอีก ถือว่ามันมีโทษ เวลานี้เราถือว่าเรามาเกิด เรามาเกิดเพราะถูกขัง เพราะทำความผิดมา แล้วไอ้ความผิดเช่นนี้การตัดสินใจผิด มันจะไม่มีข้างหน้า เรายอมรับโทษที่เราหลงผิดมาในกาลก่อนแค่ชาติเดียว ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ตัดสินใจแค่นี้และต้องการพระนิพพาน

ความจริงเขาดูตัวสุดท้าย พระพุทธเจ้าสอนต้องดูตัวลง บางทีท่านเทศน์ชาดก เทศน์เสียยาวเหยียด อ่านเสียหลายวันก็ไม่จบ แต่เนื้อหาจริงๆ ท่านลงท้ายด้วย "อริยสัจ" ทุกเรื่อง ความมุ่งหมายจริงๆ ของท่านคือต้องการอริยสัจ

"อริยสัจ" สัจจะ คือ ความจริง

ความจริงที่ทำให้บุคคลเป็นพระพุทธเจ้า ให้เป็นพระอริยเจ้า ก็ได้แก่ ทุกข์ ร่างกายเป็นแต่เพียง

ธาตุ 4 คือ ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุลม ธาตุไฟ มันผสมกันเป็นเรือนร่างด้วยกำลังของตัณหา
เป็นผู้สร้างขึ้นมา เพราะอารมณ์ชั่วเดิม คือ จิตเราไม่สะอาดจึงต้องมีร่างกายแบบนี้

ทีนี้เรารู้ว่าชาติที่เรามีร่างกายนี้มันเป็นทุกข์ มันเป็นทุกข์ก็จริงแหล่ ! แต่ให้มันทรงตัวตลอดก็ดี แต่มันก็ไม่ทรงตัว มันเคลื่อนไหว มันทรุดตัวลงทุกวัน และในที่สุดมันก็ตาย ถ้าเราต้องการร่างกายประเภทนี้อีกกี่ชาติก็ตาม เราก็มีสภาพแบบนี้เราก็ไม่หมดทุกข์ และไอ้แดนที่หมดทุกข์มันมีอยู่แดนหนึ่งคือ "นิพพาน"

และการจะไปนิพพานไปได้ยังไง ถ้าตัดตัวยอดจริงๆ การจะไปนิพพานคือ ไม่ห่วงร่างกายตัวเดียวคือ "ตัดสักกายทิฏฐิ" มันตัดตัวเดียว

ทีนี้ใน "มหาสติปัฏฐานสูตร" ตัดตัวท้ายตัวเดียว คือ ไม่สนใจกับร่างกาย

เห็นว่าร่างกายเราก็ไม่ดี ร่างกายของคนอื่นก็ไม่ดี วัตถุธาตุทั้งหมดในโลกก็ไม่มีอะไรดี แต่ว่าเมื่อมันมีชีวิตอยู่เราต้องอาศัยมัน เราต้องประคับประคอง ถ้าร่างกายนี้พังเมื่อไรเราก็ไม่ห่วงกัน

เท่านี้ง่ายๆ ไม่ยากนะ



(จากธัมมวิโมกข์ ฉบับที่ 210 เดือนกันยายน 2541 หน้า 97-98)