กรรมอันใดที่ทำให้มาเกิดเป็นสัตว์เลี้ยง

อยากรู้คะว่าทำกรรมอันใดที่ทำให้มาเกิดเป็นสัตว์เลี้ยงของเรา ถ้าเลี้ยงดีก็ดีไปแต่เราเอามาเลี้ยงแล้วตายเป็นกรรมของสัตว์ตัวนั้นหรือป่าว แล้วเลี้ยงจนรู้สึกได้ว่าเค้ามีค้อน มีงอน ให้คนเลี้ยงเนี่ย เค้าเคยเกิดมาเป็นมนุษย์ใช่มั๊ยคะ ดูได้จากดวงตาเวลาจ้องคะเหมือนคนเลยแล้วกรรมหรือบุญอันใดถึงมาเป็นสัตว์เลี้ยงของเราคะ วานผู้รู้ช่วยไขให้กระจ่างหน่อยเถิดคะ

เพิ่มเติมคะ ตอนนี้เลี้ยงกระต่ายอยู่ เลี้ยงมา 5 ปีแล้วคะ ความจริงไม่อย่างเลี้ยงสัตว์อะไรเลยกลัวจะเป็นภาระเวลาไปไหนมาไหนมันลำบาก แต่กับเจ้าตัวนี้ เห็นมีคนเอามาวางขายอยู่ข้างถนนแถวป้ายรถเมล์ที่กรุงเทพตอนไปทำธุระ คือตอนนี้อยู่อุบลฯคะ เห็นตอนแรกก็ชอบเค้าอยู่ตัวเดียว แต่ไม่กล้าซื้อในตอนแรกเพราะด้วยเหตุผลข้างต้น ก็ได้อธิฐานจิตไว้ว่า ถ้าเรามีบุญได้อยู่ด้วยกันถ้าไปธุระเสร็จแล้วกลับมายังเจอกันอยู่ก็จะซื้อเลี้ยง แต่ถ้ากลับมาแล้วไม่เจอก็แสดงว่าเราไม่มีบุญต่อกัน ที่อธิฐานแบบนี้เพราะว่าเจ้าตัวนี้มีลักษณะเด่นกว่าเพื่อนคะ ดูแล้วน่ารัก คิดว่าถ้าใครมาซื้อก็น่าจะเอาไปก่อน แต่ไปทำธุระได้ 2-3 ชั่วโมง กลับมาเค้าก็ยังอยู่เหมือนเดิม แต่พี่น้องในคอกเดียวกันโดนขายไปหลายตัวแล้ว ก็ยังไม่ซื้อ ก็ไปเดินเล่นอยู่เกือบชั่วโมงกลับมาเค้าก็ยังอยู่แต่เหลือในคอกไม่กี่ตัวก็เลยตัดสินใจซื้อเขามาเลี้ยงเพราะคิดว่าเราน่าจะทำบุญร่วมกันมา(หรือป่าวก็ไม่รู้) พานั่งรถทัวส์ตั้ง 9 ชั่วโมงโชคดีที่เค้าไม่เป็นไรคะ ก็เลี้ยงดูเป็นอย่างดีจะครบ 5 ปีแล้วเพิ่งจะได้มาเลี้ยงอีกตัวเป็นกระต่ายไทย มีคนจับได้เพราะไปเจอตอนตี 3 หมากำลังไล่ฟัดมา พอเช้าเค้าก็เอามาให้เลี้ยง ก็รับไว้เพราะสงสารตอนแรกจะให้คนอื่นไป เอาไปเอามาก็ตัดใจไม่ได้กลัวเค้าเอาไปเพาะเป็นแม่พันธุ์ ทั้งๆที่คิดไว้ว่าจะไม่หาภาระมาเพิ่มอีก เพราะเวลาจะไปไหนมาไหน มันห่วง กลัวเค้าจะเป็นอะไรไป เพราะฝากคนช่วยดูแล เป็นกังวลตลอด ก็คิดอยูเหมือนกันว่าเรากับกระต่ายที่เลี้ยงเนี่ย สงสัยเคยมีบุญมีกรรมร่วมกันมาหรือป่าว อย่าว่าเป็นกระทู้ไร้สาระเลยคะ แต่มันคาใจ ข้างในลึกๆ (ซะงั้น) เป็นความอยากรู้จริงๆคะ ขอบคุณทุกๆท่านที่มาให้ความกระจ่างคะ

 

ขออนุญาติตอบ

ขอทำความเข้าใจเรื่องสัตว์เลี้ยงก่อน จริงๆแล้วพวกเค้ามีชีวิตอยู่ตามธรรมชาติของตัวเอง ไม่ได้มาเป็นสัตว์ให้มนุษย์กักขัง หรือใช้งาน หรือกิน แต่มนุษย์ไปเอาเค้ามาเลี้ยง ตอนแรกก็เลี้ยงเพื่อกิน ต่อมาก็ใช้งาน ต่อมาก็เลี้ยงเพราะความเอ็นดูน่ารัก และต่อมาก็กลายมาเป็นธุรกิจ ทุกชีวิตย่อมต้องการอิสระภาพ

เราจะเห็นได้ว่าที่เรียกว่าเป็นสัตว์เลี้ยง บางตัวก็ไม่มีใครเลี้ยง ต้องพเนจรเร่ร่อน หากินเองก็ไม่ค่อยเป็น เพราะมนุษย์เราไปเอามาเลี้ยงเมื่อรัก แต่พอเบื่อก็ทิ้งขว้าง พวกเค้าก็ต้องไปตายตามยถากรรม

การที่เกิดเป็นสัตว์เพราะผลกรรมที่ทำกับสัตว์เหล่านั้นไว้ และผู้ที่ทำกรรมกับสัตว์นั้นๆไว้มากก่อนตายมักจะมีจิตที่คิดถึงสัตว์นั้นๆ ด้วยแรงของกรรม หรือเป็นเศษกรรมที่เหลือจากการใช้กรรมในนรกมา หรือเป็นเศษกรรมที่ไม่ดีที่ยังคงเหลือหากหมดบุญมาจากสวรรค์ก็ต้องลงมาเกิด

แต่การที่เราได้มาเลี้ยงก็เพราะ เคยมีกรรมเกื้อหนุนกันมาก่อน แต่ถ้าสัตว์ที่เราเลี้ยงตายถ้าจะเป็นเพราะกรรมของเค้าเอง เค้าจะตายโดยที่เราไม่ได้ตั้งใจหรือเกินวิสัยที่เราจะช่วยเหลือได้ แต่ถ้าเราตั้งใจทำหรือเรามีสติ นั่นคือการทำให้เค้าตายด้วยตัวเราเอง บาปแน่นอน กรณีช่วยเหลือได้แต่ไม่ช่วย จะส่งผลต่อจิตใจของเราคือจะมีจิตที่สำนึกผิดในการกระทำนั้น ก็จะทำให้จิตมัวหมองลง หรือสัตว์ที่ตายอาจมีการพยาบาทอาฆาตแค้นเราได้

กรณีสัตว์ที่มีคนเลี้ยงแล้วไม่เลี้ยงต่อ นั่นก็เป็นได้ 2 ประการคือ

หนึ่ง เค้ากับเราหมดกรรมที่เคยเกื้อหนุนกันมา และเราไม่มีจิตเมตตาที่มากพอ จึงไม่เลี้ยงต่อ

สอง เป็นไปด้วยกรรมของเค้า เช่น เราจะเลี้ยงต่อแต่เลี้ยงไม่ได้ด้วยเหตุการณ์อะไรบางอย่างมาบังคับ

ผมอาจจะตอบยังไม่ละเอียดชัดเจน ก็ขอเชิญผู้รู้ท่านอื่นมาตอบนะครับ

โมทนาครับ

 

-กรรมอะไรที่ต้องมาเกิดเป็นสัตว์เลี้ยง
ไม่ทราบ แต่ความผูกพันธ์ในจิตวิญญาณน่าจะยังคงส่งผลให้มาเกิดอยู่ใกล้ชิดมนุษย์
-การเลี้ยงดู
เป็นกรรมที่กระทำกันทั้งสองฝ่าย คือ ผู้เลี้ยงดู และสัตว์เลี้ยงนั้น จะสร้างความรักผูกพันธ์หรืออาฆาต หรือตายด้วยสาเหตุอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับผู้เลี้ยงต้องจำแนกละเอียดอีกมาก(แค่เรารักดูแลให้ดีที่สุด นั้นแหละดีที่สุดแล้ว)
-ส่วนการค้อนงอน
เป็นความรู้สึกธรรมดาที่สิ่งมีชีวิตทุกชีวิตต้องมี แต่ความผูกพันธ์และใกล้ชิดกับคนเลี้ยงทำให้เราสังเกตุเห็นได้เท่านั้นเอง
-บุญหรือกรรมที่ทำให้เกิดเป็นสัตว์เลี้ยง
ข้อนี้.......................คงต้องขอผู้ที่มีภูมิสุงกว่าช่วยอีกทีนะ ผมยังไม่ถึงขั้น..!

 

คนที่จะมาเกิดในภพของ สัตว์เดรัจฉานนั้น จิตก่อนตายอยู่ในสภาวะหลง หรือไม่รู้ตัว
คนที่จิตใจมักเหม่อลอย หลงอยู่ในโลกของความคิด ฟุ้งซ่าน สภาวะแบบนี้แหละครับ
ถ้าจิตก่อนดับ อยู่ในสภาวะหลง ก็จะไปเกิดในภพสัตว์เดรัจฉาน ถ้ามีความผูกพันกับสัตว์
ชนิดใด จิตก็อาจจะไปเกิดสัตว์ชนิดนั้นได้.....ฉนั้นแล้ว การฝึกสติให้รู้ตัว จึงเป็นสิ่งที่
สำคัญมากๆ....แถมอีกนิด จิตก่อนดับอยู่ในสภาวะโกรธ หรือโทสะ ต้องไปเกิดในภพ
สัตวนรก ถ้าจิตมีความโลภไปเกิดในภพเปรต พวกทิฐฐิมานะะอัตตาสูงก็ไปเกิดในภพของ
อสูรกาย แต่ถ้าจิตไปทางกุศลก็มักไปทางที่ดี เช่นไปเป็นเทวดา เป็นต้น....

 

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ให้ความเมตตากับเค้าเหมือนเค้าเป็นเช่นญาติของเรา

 

เลี้ยงสัตว์ต้องให้ความรักแก่เขา หากไม่มีความรักให้สัตว์ที่เลี้ยงอย่าเลี้ยงซะดีกว่า เห็นมาแล้วหลายคน นึกอยากเลี้ยงก็เลี้ยง พวกนี้บาปมาก ๆ เลี้ยงแล้วไม่รู้จักรัก ดีแต่จะเลี้ยงเท่านั้นเอง

 

มันขึ้นอยู่ว่าเลี้ยงสัตว์อะไร บางคนเลี้ยงเพื่อเป็นอาชีพ(หมู วัวไก่ ปลา ต่าง ๆ)ของเขา บางคนเลี้ยงเพื่อเป็นอาหาร จะเหมาหมดไม่ได้หรอก
และกรรมอะไรที่ทำให้ต้องเกิดเป็นสัตว์นั้น ๆก็กรรมที่ก่อกับสัตว์นั้น ๆ ยังไงล่ะ

 

ไม่ว่าจะเลี้ยงสัตว์เพื่ออะไรก็ตาม แต่สุดท้ายการเลี้ยงไว้เพื่อการฆ่าแม้แต่เป็นอาหารก็บาปกรรมทั้งนั้นอยู่ดี ใจคนเราทำด้วยอะไร ถึงต้องฆ่าสัตว์เพื่อประทังชีวิต พืชผักมีประโยชน์กว่าเป็นไหน ๆ

 

กรรมอะไรมันก็มีหลายสาเหตุแห่งปัจจัยนั้น ๆ

 

สัตว์ทุกตัวเคยเป็นคน

ผมเลี้ยงหมาอยู่หลายตัว สมัยก่อนก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก คิดว่าเป็นหมา เหมือนที่ครอบครัวผมคิด แต่พอเริ่มรับรู้คำสอนของศาสนาพุทธ ถึงรู้ว่าครั้งนึงหมาพวกนี้เคยมีความเกี่ยวพันกับเรา บ้างชาตินึง เคยร่วมกันสร้างหอไตรด้วย กัน แต่ตามกรรม เค้าก็วนเวียน ไปเรื่อยๆ ชาตินี้มาเกิดเป็นหมา คุยกันรู้เรื่อง พูดภาษาคนมันก็ฟังรู้เรื่อง บอกดีๆให้มันไปฉี่นอกบ้าน ก็ไปฉี่ หากประตูปิดอยู่มันก็ออกไปรออยู่ที่ประตู เราก็บอกถ้าจะออกไปให้เขี่ยประตูสามที มันก็เขี่ย หลายคนบอกว่ามันฉลาด แต่ผมรู้ว่าสัตว์เกือบทุกชนิด เราสามารถสื่อสารได้ด้วยจิต แต่ขึ้นอยู่กับว่ามันจะรับฟังเราหรือเปล่า

ไหว้พระอยู่มันก็เข้ามาในห้องมาใกล้ๆแล้วขุดเตียงเล่น เราก็บอกว่า อย่าเล่นเสียงดังจะสวดมนต์ ถ้าจะเล่นไปเล่นข้างนอก มันก็หันมามองหน้า แล้วค่อยๆเดินมานั่งใกล้ เลียขาไปเลียขามา เหมือนรู้ว่าเราจะทำอะไร พอสวดเสร็จมันก็จะเดินไปรออยู่หน้าประตู

มีครั้งนึง คนในบ้านนำลูกหมาใหม่มาเลี้ยง มันก็ซนมาก แล้วพี่ในบ้านก็เลยด่าหมาตัวนั้น เผอิญมันนอนอยู่ใต้โต๊ะ พอพี่เค้าด่าน้องหมา มันก็หันมามองหน้า นึกว่าพี่เค้าด่ามัน มันก็จ๋อยๆ แล้วเดินหนีๆไป แล้วไม่ยอมมาเจอพี่คนนั้นเลย

มันฟังภาษาคนรู้เรื่อง อย่าพูดเรื่องของมันใกล้ๆมัน มันจะหันหน้ามามองทันที แล้วก็เดินเข้ามามองหน้าแบบงงๆ ประมาณว่า ผมทำผิดอะไรเหรอ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ

บางวันน้องหมาน้อยไม่ได้กินข้าว มันจะเดินมาแล้วมองหน้า เห่าหนึ่งที แล้วเดินไปที่จานข้าวน้องหมา พอเราเอาข้าวใส่ น้องหมาก็จะรีบๆเข้ามากิน มันก็จะยืนดูอยู่เฉยๆ

นั่งมองดูมัน เหมือนมีเด็กในบ้าน ดูก็รู้มันเคยเป็นคนมาก่อน แต่มันไม่มีศีล มันเลยต้องมาเป็นหมา แต่บุญมันก็เยอะ ฉลาดเกมโกงหน่อยๆ นิสัยไม่เหมือนหมา

(หมาพันธ์นั้นเป็นพันธ์ชิสุ ส่วนน้องหมา เป็นพันเทอเรีย)

 

ไม่ว่าสัตว์ที่เรานำมาเลี้ยงจะเคยเป็นอะไรในชาติก่อนที่เราไม่รู้ แต่ในชาตินี้ก็จะรักและดูแลกันไปจนตายจากกัน จะรักไม่น้อยลงไป แต่เพิ่มทีละนิดทุกๆวันจนเค้าแก่ความน่ารักของเค้าก็จะไม่น้อยลงไปกว่าเมื่อนำเค้ามาเลี้ยงตอนเล็กๆในสายตาของเรา

 

กระต่ายน่ารักมากเลยค่ะ

 

เห็นรูปแล้วก็น่ารักดีนะ เอาต่างตัวต่างเวลากันมันไม่กัดกันหรือแปลกดีนะปกติมันจะกัดกันนะ
ที่บ้านก็เหลือหนึ่งตัว กำลังให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆช่วยกันส่งกุศลจิตนึกอุทิศบุญกุศลบารมีให้กับชาติเป็นคนเร็วชาติอยู่

 

ก็คงเคยอยู่ร่วมกันมาก่อน
อาจจะเคยเป็นญาติกัน อาจจะเคยเป็นเพื่อนกัน หรือ...
อาจจะเคยเป็นคนรักกัน หรือไม่ก็เป็นสัตว์เลี้ยงนี้แหละ

อย่างไรก็ตาม เรื่องเหล่านั้นเราลืมไปหมดแล้ว
เหลือแค่ความรู้สึกดี ๆ ที่เก็บไว้ในใจลึก ๆ (ซึ่งมันคงติดตัวมา)
ที่มันเหลือเพียงนิดเดียว เหมือนหยดน้ำค้างที่อยู่ในถ้ำ
เก็บไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด ในจิตใจ

ขอให้มีความสุขที่อยู่ด้วยกันนะครับ

 

สรรพสัตว์ทั้งหลายล้วนเคยเป็นญาติกันมาก่อน ไม่แปลกที่จะคุ้นเคยผูกพันกัน